Απόφαση Ζωής...

Έχω μπλεχτεί σε μια κατάσταση που προσπαθώ να βρω λύση και άκρη. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 14 χρόνια τώρα. Από φοιτήτρια όταν ήρθα στην Ελλάδα μέχρι σήμερα. Λίγο πριν γεννήσω το πρώτο μου γιο, είχαμε χωρίσει επεισοδιακά.
Να σημειώσω ότι οι γονείς μου ποτέ δεν τον ήθελαν και ιδιαιτέρως η μητέρα μου. Πιστεύει ότι μου αξίζει κάτι καλύτερο και του "επιπέδου μου" όπως λέει. Προσπαθούσε πάντα να τον μειώνει, να μην τον υπολογίζει, να μας επιβάλλει την γνώμη της.
Παρόλα αυτά, ξανά σμίξαμε και είχαμε πει ότι θα κάναμε τα πάντα να μην χωρίσουμε πάλι. Οι γονείς μου όταν το έμαθαν δεν μας μιλούσαν για 3 μήνες.
Κάναμε τον γιο μας όπου τον γέννησα στον τόπο καταγωγής μου, γιατί η μαμά μου έβρισκε το σπίτι μας στην Αθήνα πολύ μικρό για να έρθει να με βοηθήσει και μας πρότειναν να μας πληρώσουν τα έξοδα και έτσι η σχέση μου μαζί τους "αποκαταστάθηκε".
Αργότερα αγοράσαμε το σπίτι μας όπου οι δικοί μου μας έδωσαν κάποιο ποσό για "βοήθεια". Όταν τελείωσε ήρθαν να το δουν, να το εγκρίνουν...
Η μάνα μου κουβάλησε στο σπίτι όλη την προίκα που μου μάζευε όλα αυτά τα χρόνια. Μας πήραν κάποια έπιπλα, aircondition κ.α.
Ο άντρας μου δούλεψε πολύ για αυτό το σπίτι. Κοιμόταν πριν να τελειώσει μέσα τα βράδια, ξενυχτούσε, έκανε πολλή προσωπική δουλειά.
Πάλι όμως βρίσκονταν η μαμά κάπου εδώ να μας επισκέπτεται τα καλοκαίρια, να κατεβάζει μούτρα αν δεν την πηγαίναμε βόλτες, να βρίζει τον άντρα μου. Κάναμε και το δεύτερο γιο μας. Ο σύζυγος εντωμεταξύ έπρεπε να φύγει λόγω δουλειάς και να πάει στην Νάξο. Εγώ με τα παιδιά μόνη μου πάλευα να τα φέρω βόλτα για ενάμιση χρόνο.
Κάποια στιγμή ο σύζυγος μου εξομολογήθηκε ότι το χρέος του σπιτιού και τα έξοδα της οικογένειας είχαν βγει εκτός πορείας και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Πήραμε την απόφαση να νοικιάσουμε το σπίτι μας και να πάμε στην επαρχία από όπου κατάγεται ο σύζυγος. Εκεί πίστευα θα ήταν πιο καλά για τα παιδιά και ότι θα μπορούσαμε να βγούμε λίγο από το χρέος που είχαμε μπει. Μετακομίσαμε αρχές του χρόνου, με γκρίνια από τους δικούς μου γιατί πίστευαν ότι ο σύζυγος με πήγε χωρίς τη δική μου θέληση στον τόπο του. Και δεν μπορούσαν να το χωνέψουν ότι παράτησα το σπίτι μου για να πάω στην επαρχία.
Κάπου εδώ όμως αρχίζουν τα προβλήματα με τον άντρα μου, εμένα δεν μου άρεσε, αυτός έλειπε πολύ ώρα από το σπίτι, δεν ήξερα κανέναν, είχα αλλάξει δουλειά, πέρναγα ατελείωτες ώρες στο σπίτι, και δεν με είχε βοηθήσει καθόλου να προσαρμοστώ. Άρχισα την γκρίνια. Τα οικονομικά προβλήματα δεν διορθώνονταν. Είχε δημιουργηθεί πρόβλημα στην δουλειά μου από αυτό. Δεν μου έδινε σημασία, μίλαγα και δεν με άκουγε, λέγαμε άσχημες κουβέντες και λόγια ο ένας στον άλλον. Όλα αυτά μπροστά στα παιδιά. Τον προηγούμενο μήνα έγινε το μεγάλο μπαμ. Τσακωθήκαμε και με χτύπησε και εγώ για να αμυνθώ τον δάγκωσα το χέρι όπου το είχε δεμένο για 20 μέρες. Του έκανα μήνυση στην αστυνομία, έφυγε από το σπίτι και τηλεφώνησα στους γονείς μου να έρθουν. Αυτό ήταν! Οι γονείς μου πήραν το «αίμα τους πίσω». Ο άντρας μου τώρα κλαίει και χτυπιέται να τα βρούμε, να προσπαθήσουμε πάλι, οι δικοί μου είναι κάθετοι-να με πάρουν να φύγουμε. Τώρα σε λίγες μέρες έχουμε το δικαστήριο για την επιμέλεια των παιδιών και την διατροφή. Μου λέει να κρατήσω την μετοίκηση και να μην πάμε στο δικαστήριο. Να κάτσω λίγο μόνη μου να σκεφτώ. Οι δικοί μου λένε αν τον δεχτώ πίσω θα με ξεγράψουν και ότι αφού σήκωσε το χέρι μια φορά θα το ξανακάνει. Η μητέρα μου είναι μαζί μου και δεν λέει να φύγει αν δεν πάει στο δικαστήριο να τον κάνει ρεζίλη μπροστά σε όλο τον κόσμο. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?

...οι δικοι μου ...εγω ..ο αντρας μου ... η μανα μου ...εγω και ο αντρας μου ... οι γωνεις μου, μου λενες αυτο και μου λενε ετουτο ...

ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΤΙ ΜΙΛΑΩ ΜΕ ΕΝΑ ΑΝΩΡΙΜΟ ΠΑΙΔΙ ...

Προβληματική σχέση με τον σύζυγο με τους γονείς και μια οικονομική κατάσταση που κάνει εκρηκτικό το μίγμα !
Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να πας σε ένα σύμβουλο γάμο με τον σύζυγο σου μαζί πριν κάνεις οτιδήποτε άλλο !

ΑΝΩΡΙΜΗ και ΧΑΖΗ αυτό νιώθω ότι είμαι και εγώ! Δεν έχω νιώσει πιο άσχημα στη ζωή μου από την περίοδο που περνάω τώρα.
Θέλω να σηκωθεί να φύγει η μάνα μου από το σπίτι για να μπορέσω να δω τι θα κάνω με τον άντρα μου... ο γιός μου, μου είπε προχτές \"μαμά, ο μπαμπάς θα έρθει στο σπίτι όταν φύγει η γιαγιά?\". Να σημειώσω ότι πριν μου αλλάξει τις κλειδαριές στο σπίτι ο πατέρας μου, ο άντρας μου σε μια προσπάθεια να τους μιλήσει άνοιξε την πόρτα με τα κλειδιά του και ο πατέρας μου κάλεσε την αστυνομιά ενώ τον κράταγε από τον λαιμό να τον πετάξει έξω. Ο γιος μου είχε δει την φάση.
Θέλω να ξεκουμπηστούν από την ζωή μου οι γονείς μου, πάντα ήθελαν να έχουν τον έλεγχο της... Αλλά από την άλλη σκέφτομαι πες ότι κάτι δεν πάει καλά με τον άντρα μου τι θα κάνω πάλι? Να πάω στους γονείς μου, που είπαν θα με στηρήξουν οικονομικά για όσα χρόνια θέλω να μεγαλώσουν τα παιδιά μου μες την χλιδή και να βλέπουν τον πατέρα τους μόνο 20 μέρες το καλοκαίρι? Η να μείνω Ελλάδα μόνη μου γιατί είναι ένας καταπληκτικός πατέρας?

Κάνε λοιπόν κάτι για να νιώσεις ενήλικη christmar. Ειλικρινά, αυτά που περιγράφεις από την πλευρά των γονέων σου μου φαίνονται ανατριχιαστικά και σαν πρώτο βήμα θα πρότεινα να τους διώξεις τώρα από το σπίτι. Πραγματικά δεν βλέπω το όφελος για τα παιδιά ή και για εσένα από αυτή την παρέμβαση, εσύ θα παραμείνεις εξαρτημένη και τα παιδιά με οικονομική άνεση που φυσικά θα παρέχεται με σημαντικά (ψυχολογικά) ανταλλάγματα, με μια μητέρα που άγεται και φέρεται και χωρίς τον (καταπληκτικό όπως λες) πατέρα τους, σε ένα νέο/ξένο περιβάλλον που απ\'όσα λες αναμένεται μάλλον να τροφοδοτεί μίσος εναντίον του.

Εσύ πάλι, γιατί θεωρείς ότι το δίλημμα είναι \'οι γονείς μου ή ο άντρας μου\'; Γιατί πιστεύεις ότι χρειάζεσαι οπωσδήποτε κάποιον να σε στηρίζει; Νομίζω ότι απλά μέχρι τώρα δεν έχεις δοκιμάσει να αναλάβεις την ευθύνη της δικής σου ζωής, να πάρεις ανεπηρέαστη τις αποφάσεις σου, να επεξεργαστείς λογικά τα δεδομένα της ζωής σου και να κινητοποιηθείς προς την κατεύθυνση που θέλεις, με βοηθούς όσους επιθυμούν να είναι πλάι σου σε αυτή την πορεία, όχι στο σβέρκο σου....

Ως προς τη συμπεριφορά του άντρα σου, έχω να πω ότι φυσικά δεν είναι λογικό να παραμένεις με έναν σύζυγο που σε κακοποιεί, αλλά εδώ αν κατάλαβα καλά δεν περιγράφεις συστηματική βιαιοπραγία λόγω χαρακτήρα, για μικροπράγματα ή άνευ αιτίας. Αλλά μια κατάσταση με πρακτικά προβλήματα, έντονο στρες και άσχημους καυγάδες, σε συνδυασμό με παρεμβάσεις τρίτων. Από τις περιγραφές σου δεν είναι σαφές ποια ήταν η ποιότητα της μεταξύ σας σχέσης, αν σαν άνθρωποι και σαν σύντροφοι ταιριάζετε. Φαίνεται μόνο ότι σας έχει γονατίσει η δυσκολία διαχείρισης κάποιων θεμάτων της καθημερινότητας και η κακή ποιότητα της επικοινωνίας.

Γνώμη μου είναι να αφήσεις στην άκρη τους γονείς, τα δικαστήρια, την αστυνομία, τις μηνύσεις και όλα τα συναφή και να δεις πώς μπορείς καταρχήν εσύ να ηρεμήσεις και κατά δεύτερον αν υπάρχει περιθώριο να κάνετε μια προσπάθεια με τον άντρα σου.

Όχι δεν με έχει ξαναχτυπήσει.
Με την μετακόμιση στην επαρχία άρχισαν και οι έντονοι καβγάδες. Γιατί πια φάνηκαν τα οικονομικά μας προβλήματα. Μιλάγαμε πολύ άσχημα ο ένας στον άλλον. Του μίλαγα δεν απάνταγε, έκανε πράγματα πίσω από την πλάτη μου -αργότερα μου είπε ότι δεν μου έδινε εξηγήσεις γιατί φοβοταν την αντίδρασή μου.

christmar για πες μας λιγακι ποια ηταν η δικη σου σταση μεσα στη σχεση.εισουν συμπονετικη με την κατασταση;γκρινιαζες;ελεγε ς στον ανδρα σου ζορια ειναι και θα ξεπεραστουν η σε επαιρνε απο κατω;εκνευριζοσουν ευκολα με τον ανδρα σου;του φωναζες,του πληγωνες τον εγωισμο;του ανεθετες παραπανω ευθυνες απο οσες μπορουσε να αντεξει;του ελεγες ομορφα πραγματα για να ξεπερασετε το προβλημα σας;αφηνες περιθωρια να υπαρξει λιγο ρομαντισμος στη σχεση;και οι ιδιες ερωτησεις αφορουν και τη σταση του αντρα σου προς σε σενα.

Συμπονετική όχι δεν ήμουν. Θεωρούσα ότι εκείνος εφταιξε για το οικονομικό χάος που είχαμε μπει. Εγώ αυτό που έκανα ήταν να έρθω στην επαρχία να παίρνουμε το ενοίκιο από την Αθήνα. Η γκρίνια ήταν σε καθημερινή βάση. Εκνευρισμός, πολλά νεύρα Παναγία μου. Κάποιες μέρες που προσπαθούσα να έρθουμε πιο κοντά αλλά ο άντρας μου μου έλεγε \"Φύγε, μου σπας τα νευρά, δεν θέλω να σε βλέπω...\". Του φώναζα μπροστά στα παιδια \"άχρηστε\", τώρα το ξέρω ήταν τεράστιο λάθος. Του έλεγα να κάνει μια 2η δουλειά να τα βγάλουμε πέρα.
Η στάση του εκείνου προς εμένα ήταν να με αποθήσει. Δεν ήθελε να με βλέπει. Έλειπε για την δουλειά πολλές ώρες και εγώ καθόμουνα με 2 παιδιά στο σπίτι να περιμένουμε να έρθει το ΣΒΚ να πάμε βόλτα. Δεν \"βγαίναμε\" όμως ούτε για βόλτα να πάμε. Να πω εδώ πως ο άντρας μου έχει μπλεχτεί και σε ένα κυκαιώνα δικαστικό με την μητέρα του που ακόμη μέχρι σήμερα δεν έχει τελειώσει.

Σαν να βλεπω ενα ξαναπαιγμενο εργο και ειμαι σιγουρος οτι υπαρχει κοσμος που θα καταλαβει τι εννοω.

Η δικη μου αισθηση απο αυτα που διαβαζω, ειναι ενας ταλαιπωρος ανθρωπος (ο αντρας σου) που ζει την οικογενοια του παλευοντας να τα φερει βολτα (οπως ολοι μας βεβαια) εχωντας ακομα ενα ζητουμενο, να κλεινει τις τρυπες στους λαθρεπιβατες (τους γονεις σου η οποιους αλλους) που πανε να εισχωρησουν στην οικογενοια σας, με εσενα να λειτουργεις αισθητα χαλαρα στο ζητημα αυτο.


Ειναι σαφες οτι δεν ξεκαθαρισες σε ολους αυτους οτι πανω απο ολα για σενα ειναι ο αντρας σου και τα παιδια σου.
Ειναι σαφες οτι ανακατευες (δικαιολογημενα η οχι) στα προβληματα σας, τριτους και επικαλεισαι ολους τους αλλους στην επιλυση τους πλην του αντρα σου.
Δεν με παραξενευει το γεγονος η εκρηξη του αντρα σου και βγηκε εκτος εαυτου, νιωθει ανημπορος και διωκωμενος απο τους γονεις σου χωρις την απολυτη υπερασπιση σου εναντι τριτων, ασχετως αν στη συνεχεια οταν θα μενατε μονοι σας μπορουσατε και να σφαχτειτε.


Το μεγαλυτερο σου λαθος λοιπον, ηταν οτι αφησες να εχουν γνωμη και αποψη για το τι πρεπει να κανεις στη ζωη σου, αν ο αντρας ειναι καλος η κακος για σενα ενω η δικη σου γνωμη ηταν περιττη.

Μεσα σε αυτο το κυκεωνα λαθων, τα απειρα λογια που εχουν ειπωθει (τις βιαιοπραγιες που εχουν γινει) πιστευω οτι θελει διπλο κοπο και κουραγιο για να επανελθουν ολα εκει που θα επιθυμουσατε και οι δυο.



Αν πουμε για το μελλον,
1. Θα πρεπει να κανεις μια ξεκαθαρη κουβεντα με ολους.
Με τον εαυτο σου, με τον αντρα σου και τελος με τους περιξ παρατρεχαμενους που εχουν γινει κριτες της ζωης σου.
2. Θα πρεπει να παραδεχτεις με ωμοτητα τα λαθη που εκανες και να απαιτησεις το ιδιο με τον αντρα σου.
3. Τελος θα πρεπει να οριοθετηθεις απεναντι σε ολους ποσο τους επιτρεπεις να εχουν γνωμη για την ζωη σου και μεχρι που μπορει να φτανει η παρεμβατικοτητα τους.
Οσοι εχουν αντιρρηση, να τους κουνησεις χαλαρα μαντηλι.



ΥΓ.... προσωπικα καποτε στη ζωη μου διελυσα μια σχεση ακριβως για αυτο το λογο:
Εκτος τα αλλα προβληματα που εχει καθε σχεση, ειχα να αντιμετωπισω και τους γονεις της κοπελας που κανανε ολοι μαζι συμβουλιο για παρτη μου. Οταν το εμαθα, την εστειλα στο καλο και της ειπα να μην με ξαναενοχλησει χωρις κανενα ενδοιασμο.

Quote:

---

Originally posted by christmar

Του φώναζα μπροστά στα παιδια \"άχρηστε\", τώρα το ξέρω ήταν τεράστιο λάθος. Του έλεγα να κάνει μια 2η δουλειά να τα βγάλουμε πέρα.

---

Δεν αναφερεις καθολου εσυ ποσες δουλειες εκανες ομως για να τα βγαλετε περα....

Αν και νομίζω πως η Μαρίνα και ο Κρίνο τα είπαν όλα, παρόλα αυτά έχω την ανάγκη να προσθέσω μερικά πράγματα.
Είτε από αδυναμία, είτε από βόλεμα, μέχρι σήμερα δεν υπήρξες ποτέ πρωταγωνίστρια στη ζωή σου. Ζούσες στη σκιά των δικών σου ή του άντρα σου. Ο μόνος τρόπος για να βρεις το δρόμο σου είναι να πάρεις τη ζωή σου στα δικά σου χέρια. Ακούγεται βουνό, αλλά είναι η μόνη λύση.
Σε άλλη περίπτωση αυτή η κατάσταση θα διαιωνίζεται και κάποια στιγμή όταν φύγουν οι δικοί σου απ\' τη ζωή, ή κουραστεί ο άντρας σου να υποβιβάζεται θα έρθεις εκ των πραγμάτων σε αδιέξοδο...

Όχι, δεν έκανα 2η δεύτερη δουλειά. Ήδη σχολάω αργά από την δουλειά που έχω και μόλις που προλαβαίνω να ασχοληθώ με τα παιδιά και τις δουλειές.
Όταν ο αδελφός μου έκοψε τις πολλές πολλές σχέσεις με την υπόλοιπη οικογένεια τον κατηγόρησα. Μάλιστα η νύφη μου το κατάλαβε νωρίς και δεν θέλει να βλέπει μπροστά της την μάνα μου. Της το είπε ξακάθαρα \"μην ξαναπατήσεις στο σπίτι μου\"-γιατί προσπάθησαν να της κάνουν τα ίδια.
Τώρα καταλαβαίνω πως και εγώ έτσι θα πρέπει να κάνω. Αρκετά, θα σταθώ στα πόδια μου. Και το έχω πάρει απόφαση. Πάει ένας μήνας τώρα που έχει συμβεί το επεισόδιο. Κάθε βράδυ που περνάει σκέφτομαι ότι πρέπει να προσπαθήσω πολύ με τον σύζυγο για να βγάλουμε 2 καλά παιδιά, χωρίς να στερηθούν ο ένας τον άλλον. Ο ίδιος μου λέει τα ίδια. Να το προσπαθήσουμε ακόμη μια φορά και αν δεν βγει πάλι θα είναι εδώ για εμάς, έστω και αν χωρίσουμε στο τέλος.
Να πω εδώ ότι και στην αδελφή μου τα ίδια κάνανε, την πίεζαν να αρραβωνιαστεί στα 18 όπου μετά από 3 χρόνια χώρισε, ευτυχώς μείνανε στον αρραβώνα.
Γιατί σκέφτομαι αν τα μαζέψω και πάω στο πατρικό μου, όχι μόνο δεν θα ησυχάσω αλλά θα έχουν τον απόλυτο έλεγχο της ζωής μου. Για αυτό άλλωστε έκανα την \"επανάσταση\" μου στα 18 και έφυγα να σπουδάσω μόνη μου για να φύγω από το σπίτι...

θ

Christmar, αν κατάλαβα καλά γνωρίζεις τον άντρα σου από φοιτήτρια και ίσως έτσι να μην πέρασες ποτέ στην ενήλικη ζωή, αλλά, χωρίς να το καταλάβεις, ( ίσως λέω ) να πέρασες τον εαυτό σου από ευθύνη των γονιών σου σε ευθύνη ενός άλλου ανθρώπου ( δεν μιλάω για την υλική πλευρά του πράγματος ), κάτι που συμβαίνει συχνά όταν μεγαλώνουμε με επικριτικούς και παρεμβατικούς γονείς.Επίσης...αναφέρεις συνέχεια το οικονομικό πρόβλημα, μα ο άντρας δεν φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τα οικονομικά της οικογένειας κι όταν είστε δύο μοιράζεστε και αυτό, που λίγο πολύ απασχολεί όλα τα ζευγάρια, και προσπαθείτε από κοινού. Η υλική βοήθεια από τους γονείς μπορεί να γίνει όπλο εξουσίας πάνω μας. Κανείς μας δεν ειναι σε θέση να προβλέψει τί θα γίνει στον γάμο σου, αλλά αυτό που επιβάλλεται ούτως ή άλλως είναι να αφαιρέσεις από τους γονείς σου το δικαίωμα να επεμβαίνουν ( όπως λες τα άλλα παιδιά το κατάφεραν ). Δεν νομίζω βέβαια ότι δεν τα γνωρίζεις όλα αυτά, αλλά πραγματικά, από την στιγμή που έχεις και παιδιά, ένας λόγος παραπάνω να δεις τον εαυτό σου ως ενήλικα και ως αυτόνομο μέρος της σχέσης σου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.Σίγουρα δεν είναι εύκολο να ξυπνάς στα 30+ ( κάπου εκεί πρέπει να είσαι ) και να καλείσαι να αλλάξεις στάση ζωής, αλλά καλώς ή κακώς, ο εαυτός μας είναι μια «ευθύνη» που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Α, κι όσον αφορά τα δικαστήρια κτλ, θα σου έλεγα να το σκεφτείς καλύτερα, γιατί πολύ απλά το πρόβλημά σου δεν είναι νομικό και είναι κρίμα να υποβάλεις τα παιδιά σου σε τέτοιες ψυχοφθόρες καταστάσεις άνευ λόγου.

Τον ξέρω από τα 18 μου και τώρα είμαι 32. Τα κάναμε όλα μαζί, μεγαλώσαμε μαζί, κάναμε φίλους, παρέες, τα παιδιά μας. Του έδωσα όλη μου την ψυχή, πάντα ήταν το αποκούμπι μου που με κράταγε μακριά από τους πιεστικούς γονείς μου. Θυμάμαι μια φορά είχα φάει ξύλο στα 15 από την μάνα μου γιατί θα πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο και τότε τα είχα με ένα αγόρι και ήθελα να φορέσω κάτι καλό και έφαγα ξύλο γιατί επέμενε να φορέσω φόρμες. Έχω φάει ξύλο στα 4 από τον πατέρα μου με την ζώνη γιατί έκαψα την μοκέτα, θυμάμαι ότι είχαν ματώσει τα πόδια μου. Τα θυμάμαι και κλαίω ακόμη και τώρα.
Για αυτό δεν θέλω να φύγω και να κάτσω να το προσπαθήσω. Ο άντρας μου είναι ήρεμος λέει ότι θα γίνουν όλα όπως πριν, που στο καλό το βρίσκει τόσο κουράγιο?

Δεν είναι εύκολο να μην πάω στο δικαστήριο, γιατί η μάνα μου δεν το κουνάει από εδώ αν δεν τον κάνει λέει ρεζίλι στο δικαστήριο. Έχει πείσει τον δικηγόρο ότι πρέπει να είναι μάρτυρας στη δίκη για να πει λέει τι της έκανε σαν γαμπρος της τόσο καιρό. Που δεν εκτίμησε ποτέ τόσα λεφτά που μας έδωσαν. Έχει βρει τα τηλέφωνα των φίλων μου και τους έχει πάρει τηλέφωνο όσο εγώ λείπω στην δουλειά και τους έχει πείσει ότι είναι ένας \"αλήτης\"-άσε που τώρα μερικοί δεν μου μιλάνε κιόλας. Τους παίρνω τηλ. και νιώθω μια παγωμάρα. Έρχεται στην δουλειά μου και κάνει σκηνές μπροστά στον κόσμο και ο μ... ο διευθυντής την στηρίζει λέει. Γιατί όπως μου είπε και ο ίδιος \"οφείλουμε στους γονείς μας τα πάντα ακόμη και την ψυχή μας\". Τι στο καλό κουβαλάνε όλοι στο κεφάλι τους και ασχολούνται με την ζωή μου?
Κάθε βράδυ τσακωνόμαστε με την \"μαμα\" γιατί έχει αναλάβει ο σύζυγος το σχολείο του μικρού και μου τον φέρνει στις 7 η ώρα διαβασμένο. Τσακωνόμαστε γιατί λέει θα τον κάνει σαν \"τα μούτρα του\".
Και εγώ σκέφτομαι να πάω (να τους κοροιδέψω δηλαδή) για να σηκωθεί να φύγει και μετά θα τα βρω με τον σύζυγο. Φτάνει να μην είναι εδώ να ξεκουμπηστεί. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι διαζύγιο...

Christmar - αυτή η \'\'αγάπη\'\' θα σε σκοτώσει εάν δεν την σταματήσεις θα αποτελειώσει την οικογένεια σου πρώτα και μετά εσένα και τον σύντροφο σου , αλλά προς θεού τα αγγελούδια σου τι σου φταίνε ;
Λοιπόν δεν βγαίνει άκρη έτσι όπως εξελίσσετε η όλη κουβέντα , ας πάμε σε πιο πρακτικά πράγματα , πες μου σε παρακαλώ τι σκέπτεσαι να κάνεις από αύριο για να σταματήσεις αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση ;
Απαρίθμησε μου τι ακριβός σκεπτεσαι να κάνεις !
Θέσε προτεραιότητες και κάνε ενα σχέδιο δράσης !

Η προτεραιότητα είναι να σώσω τον γάμο μου. Για να το κάνω αυτό πρέπει να κρατήσω τους γονείς μου μακριά. Φοβάμαι όμως να τους το πω.
Σχέδιο δράσης δεν έχω, με έχει πιάσει πανικός ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΒΟΗΘΕΙΑ...

Quote:

---

Originally posted by christmar
Για αυτό δεν θέλω να φύγω και να κάτσω να το προσπαθήσω. Ο άντρας μου είναι ήρεμος λέει ότι θα γίνουν όλα όπως πριν, που στο καλό το βρίσκει τόσο κουράγιο?


Δεν είναι θέμα κουράγιου, αλλά απλής λογικής ενός
ανθρώπου που δεν θέλει να διαλύσει την οικογένεια του.


Δεν είναι εύκολο να μην πάω στο δικαστήριο, γιατί η μάνα μου δεν το κουνάει από εδώ αν δεν τον κάνει λέει ρεζίλι στο δικαστήριο.


Υπάρχει δηλαδή το ενδεχόμενο να σε κάνει \"ντα\" σε περίπτωση που δεν θες να ρεζιλευτείτε πάνω απ\' όλα οικογενειακώς και μετά να κάνετε ρεζίλι τον άντρα σου;



Που δεν εκτίμησε ποτέ τόσα λεφτά που μας έδωσαν.


Δεν \"σας\" έδωσαν. Βοηθούσαν το παιδί τους πρώτα απ\' όλα και μετά τον ξένο άνθρωπο που μπήκε στην οικογένεια.



Έχει βρει τα τηλέφωνα των φίλων μου και τους έχει πάρει τηλέφωνο όσο εγώ λείπω στην δουλειά και τους έχει πείσει ότι είναι ένας \"αλήτης\"


Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, με τι δικαίωμα κάνει κάτι τέτοιο και ποιος της το έδωσε;


άσε που τώρα μερικοί δεν μου μιλάνε κιόλας. Τους παίρνω τηλ. και νιώθω μια παγωμάρα.


Σου πέρασε ποτέ απ\' το μυαλό πως οι φίλοι σου απομακρύνονται γιατί δεν θέλουν να ασχολούνται με ένα άτομο που στα 32 ανεχεται από τη μητέρα του να εκθέτει έναν άνθρωπο και πιθανότατα να έχουν διαφορετική άποψη από εκείνη;


Έρχεται στην δουλειά μου και κάνει σκηνές μπροστά στον κόσμο και ο μ... ο διευθυντής την στηρίζει λέει. Γιατί όπως μου είπε και ο ίδιος \"οφείλουμε στους γονείς μας τα πάντα ακόμη και την ψυχή μας\".


Είσαι σίγουρη πως η μητερα σου δεν έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα; Μήπως ο διευθυντής σου δεν είναι μλκ, αλλά βλέπει πως δεν υπάρχει περίπτωση να συνενοηθεί και προκειμένου να γίνουν χειρότερα σε ένα χώρο που συνήθως οι άνθρωποι δουλεύουν προσπαθεί να ηρεμήσει τη μητέρα σου; Θύμησε της ότι υπάρχουν και τα Παρατράγουδα, μήπως και σταματήσει να έρχεται στη δουλειά σου....



Τι στο καλό κουβαλάνε όλοι στο κεφάλι τους και ασχολούνται με την ζωή μου?


Εδώ το έχεις μπερδέψει εντελώς. Αν ήσουν 5 χρονών θα μπορούσες να κάνεις την ερώτηση, τώρα όχι. Είναι καθαρά δική σου επιλογή.





Και εγώ σκέφτομαι να πάω (να τους κοροιδέψω δηλαδή) για να σηκωθεί να φύγει και μετά θα τα βρω με τον σύζυγο. Φτάνει να μην είναι εδώ να ξεκουμπηστεί. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι διαζύγιο...


Νο κόμεντς......

---

βρε christmar μην πανικοβάλλεσαι, εχεις βρει τον πρωταρχικό σου στόχο, να σώσεις τον γάμο σου, αυτό είναι βασικό. δεν νομίζω ότι κανείς περιμένει από σένα να αλλάξεις ριζικά στάση μέσα σε μια νύχτα, τις πρακτικές πτυχές θα τις βρεις. για να γίνει αυτό όμως,πρέπει να γίνεις εσύ πρωτα απ΄όλους το αποκούμπι του εαυτού σου για να μπορέσεις να ανταποκριθείς στις προσδοκίες και τις δικές σου και του άντρα σου...όσο για την μάνα σου, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τί θα κερδίσει με τα δικαστήρια ( μάλλον έχει μείνει στην εποχή της δίκης δια λιθοβολισμού ), εσύ ξέρεις αν πρέπει να πας, αρκεί να μην της δώσεις το πάτημα να φτάσει στην δικομανία και έχεις και άλλα μετά...αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι έχεις εγκλωβιστεί, γιατί ενώ βγάζεις θυμό για τους δικούς σου, πρακτικά φαίνεσαι παραδομένη στην κυριαρχία τους. δεν έχω νιώσει πώς είναι να μεγαλώνεις με τον σύντροφό σου, αλλά εχω χάσει στο παρελθόν την αυθυπαρξία μου από τους γονείς, αν και σε τελείως διαφορετικό επίπεδο. οπότε το μόνο που εγώ μπορώ να σου πω είναι πως, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, μπορείς και πρέπει να ανεξαρτητοποιηθείς.με πρώτο βήμα την απομάκρυνση της μάνας σου από το σπίτι.

Είναι απίστευτο. Νομίζω ότι το χω χάσει.
Πριν λίγο μου ξεστόμισε η μάνα μου ότι αν δεν χωρίσω με τον άντρα μου, ότι θα με απολύσουν απο την δουλειά μου.
Δεν θέλουν λέει μια εκεί που μετάνιωσε και θα δεχτεί τον άντρα της πίσω.
Και όταν της είπα ότι δεν θέλω να διαλύσω την οικογενειά μου μου έφτυσε μες τα μούτρα!!!!

Einai treli i gynaika ... anatrixasa twra ...Loipwn tha su kanw ena ypotipodes sxedio kai meta tha to safiniseis esy. Na ksereis eimai konta sou opws polla paidia apo to forum . Epikentrwsu sto stoxo sou.

1- Λοιπόν μιλάς με τον άντρα σου και του λες , \'\'σε θέλω στο πλευρό μου γιατί αποφάσισα να παλέψω για μας , θέλω να ξαναπαλεψουμε, μαζί όμως αυτή την φορά . Θέλω να κερδίσουμε πίσω όσα έχουμε χάσει , αλλά μονό τα δυο μας\'\'.

2- Μετά την κουβέντα θα πατε μαζι στον δικηγόρο σου και θα του πεις να παγώσει όλες τις διαδικασίες, έαν δεν το πράξει ( επειδή μπορεί να το πληρώνει αδρά η μάνα σου) θα αναθέσεις την υπόθεση σε άλλο δικηγόρο που θα δεχτείς εντολές μονό μα μόνο από σένα .

3- Θα φωνάξεις τον σύντροφο σου και θα πάρετε τα παιδιά και θα πάτε να μείνετε ξανα ολοι μαζί.

4- Κοινοποιείς ( δεν το συζητάς ούτε το διαπραγματεύεσαι ) τελεσίγραφα ανακοινώνεις τις αποφάσεις σου στη μάνα σου , και από δω και περά μέχρι να αποφασίσεις εσύ και ο άντρας σου κομμένες οι επικοινωνίες ΤΕΛΟΣ !!!!
Και εάν ξανατολμήσει να επέμβει ( που θα το κάνει) με οποιοδήποτε τρόπο, να της πεις ότι θα πας να την κάνεις μήνυση, και από κει και πέρα θα κόψετε οριστικά τις σχέσεις σας.

5- Μην δεχτείς καμιά οικονομική και οποιαδήποτε άλλης μορφής βοηθείας απο τους γωνεις σου !

6- Θα πάτε μαζί με τον άντρα σου σε έναν οικογενειακό σύμβουλο , γιατί πρέπει να αντιμετωπίσει ενδόμυχα τις φοβίες και τις ανασφαλές σου.

7- Έχεις ένα σπίτι άκουσα , σε περίπτωση που σε απολύσουν και δεν έχετε τα οικονομικά μεσα να συντηρηθείτε να το πουλήσετε. Άμα είστε καλά σαν οικογένεια και σπίτια άλλα θα φτιάξετε και περιουσία και ότι γουστάρετε , αλλά προέχει να είστε καλά !

Έχει και την δύναμη και την ικανότητα και το χρωστάς σε σένα στον άντρα σου και στα παιδιά σου , να κόψεις το ομφάλιο λώρο .
Είσαι και συ ΜΑΝΑ επιτέλους προστάτεψε την οικογενείας σου !

Ναι κύριοι οι γονείς μου έχουν σχέδιο, ζω ένα θέατρο παραλόγου.
Την ερχόμενη Κυριακή έρχεται και ο πατέρας μου λέει να συμπαρασταθεί στην μητέρα μου (που έχει καρδιά) στο δικαστήριο... Της ζήτησα, την παρακάλεσα να με αφήσουν μόνη να δω τι θα κάνω και μάζεψε τα πράγματα της να πάει να μείνει στην γειτόνισσα μέχρι να γίνει η δίκη αλλιώς δεν ξεκουμπίζεται-και έχει και καρδιά και θέλω να την πεθάνω...Χα,χα

Πέστε μου και να χωρίσω είναι σωστό να πάω να μείνω με αυτούς τους ανθρώπους?
Με θεωρούν παράλογη που δεν θέλω:
1) να πληρώσουν ιδιωτικό σχολείο μόνο για 1 χρόνο στο παιδί για να μην το παίρνει ο πατέρας του από το σχολείο αλλά εγώ.
2) να μου πληρώσουν για 2 χρόνια ενοίκιο να πάω να μείνω στην Αθήνα, μέχρι να ξενοικιαστεί το σπίτι μας και να πάω να μείνω εκεί
3) να μου πάρουν αυτοκίνητο
Το ωραίο είναι που όλοι μου λένε \"Βρε κοριτσάκι μου, γονείς σου είναι και σε αγαπάνε κάνε μια υποχώρηση. Μόνο αυτοι σε αγαπάνε και όχι ο άντρας σου\". Τι στο διάολο αγάπη είναι αυτη?
Εγώ θεωρώ ότι αξίζει να τα βρω με τον άντρα μου και να προσπαθήσουμε για το καλύτερο. Αυτός είναι ο στόχος μου και αυτός θα παραμείνει.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Είχα στείλει το μύνημα μου το προηγούμενο πριν ακόμη δω την απάντηση σου.
Σε ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου. Νιώθω ότι μόνο αν απομακρυνθώ από τους δικούς μου θα μπορέσω να ησυχάσω και να βρω ποια πραγματικά είμαι.
Να σαι καλά άνθρωπέ μου. Εύχομαι να έχεις πάντα καλά στον δρόμο σου.

Christmar, συμφωνώ και εγώ απόλυτα με τις απόψεις του Thessalo.
Koυράγιο και καλη επιτυχία.

Του φώναζα μπροστά στα παιδια \"άχρηστε\", τώρα το ξέρω ήταν τεράστιο λάθος.

Quote:

---

Originally posted by christmar
Και εγώ σκέφτομαι να πάω (να τους κοροιδέψω δηλαδή) για να σηκωθεί να φύγει και μετά θα τα βρω με τον σύζυγο. Φτάνει να μην είναι εδώ να ξεκουμπηστει Έτσι κι αλλιώς δεν είναι διαζύγιο...

---

ακομα και τωρα που λες οτι θες να ξαναπροσπαθησεις..αραγε γιατι?αφου αυτο τον ανθρωπο εχεις παψει να τον εκτιμας και να τον σεβεσαι.τουλαχιστον χωρισε αξιοπρεπως και μην τον εξευτελιζεις μπρστα στα παιδια το θεωρω επιεικως απαραδεκτο.

οπα ρε ελενα!!! εδω προσπαθουμε να την βοηθησουμε την κοπελα να μην καταστρεψει τον γαμο της (αφου λεει οτι αγαπαει τον αντρα της και τα παιδια της) και εσυ την \"σπρωχνεις\" στο να χωρισει!!! ????
Κατσε λιγο, αφου σε προηγουμενο μην. εχει \"αναγνωρισει\" τα λαθη της και το γεγονος οτι δεν του σταθηκε του αντρος της οπως θα επρεπε...

Christmar, πες μας τα νεα σου σε παρακαλω πολυ....

Christmar εχω νευριασει με αυτα που διαβαζω Πως μπορεσες να αφησει αυτον τον ανθρωπο εκτεθειμενο,γιατι δεν τον υπερασπιστηκες?Αν τον αγαπας παρε τα παιδια σου κ πηγαινε μαζι του.Τα παιδια σου δεν σου φταινε σε τιποτα.Ολα τα προβληματα θα ξεπεραστουν αρκει να υπαρχει αγαπη κ ΣΕΒΑΣΜΟΣ μεταξυ σας.Ολους τους υπολοιπους βγαλτους εξω.Δεν θα τους πεθανεις εσυ αλλα το δηλητηριο που βγαζουν.Και κατι αλλο.Βρες αλλη δουλεια .Κανε μια νεα αρχη;)

Quote:

---

Originally posted by christmar
Η προτεραιότητα είναι να σώσω τον γάμο μου. Για να το κάνω αυτό πρέπει να κρατήσω τους γονείς μου μακριά. Φοβάμαι όμως να τους το πω.

---

να τους το πεις....να τους το δειξεις....λεω κ δειχνω με τη σταση μου πρεπει να εχουν μια συνεπεια νομιζω...μια ταυτιση. Εσυ στηριζομενη ακομα στην βοηθεια τους οικονομικη, κανοντας την οικογενεια σου οικογενεια τους, μενοντας ουσιαστικα παιδι χειραφετημενο στη μαμα ακομα....μαλλον τα αντιθετα μηνυματα δινεις. Οτι δλδ τους χρειαζεσαι κ τους εχεις αναγκη. Δεν εισαι πουθενα, εισαι η κορη της μαμας στην οικογενεια σου ακομα....Δεν ξερω πώς σε βοηθαει ολο αυτο, γιατι σιγουρα μια βοηθεια κ μια ασφαλεια σου δινει για να το επιλεγεις...Ομως κανεις κακο κ στα παιδια σου, αφηνοντας τα εκτεθειμενα σε σχολια, σε κριτικη για τον πατέρα τους απο τριτους...διακινδυνεύοντας την ηδη ευάλωτη ισορροπια τους....

Τουλαχιστον ανελαβε τις ευθυνες που εχεις ως μητέρα...ειναι ενας ρολος που εχεις αποκλειστικα εσυ την ευθυνη κ δεν μπορει να τον μεταθετεις αλλου....πριν να ναι αργα....


Τελος για να σωσεις τον γαμο σου, δεν ξερω τί σχεδιο χρειαζεται πάντως σιγουρα δεν χρειαζεται πολυκοσμια....ανοιχτα αυτια κ καλη διαθεση για μια καλη επικοινωνια σε πρωτο επιπεδο....

Quote:

---

Originally posted by christmar

Το ωραίο είναι που όλοι μου λένε \"Βρε κοριτσάκι μου, γονείς σου είναι και σε αγαπάνε κάνε μια υποχώρηση. Μόνο αυτοι σε αγαπάνε και όχι ο άντρας σου\".

---

ας κανουμε μια ερωτηση....ετσι για να μην γινονται παρεξηγησεις....ρώτα τη μανα σου τί σημαινει \"σ αγαπώ\"...κ ακου τί θα σου πει. ρώτα κ οποιον αλλο σ ενδιαφερει....κ δες πώς κολλαει αυτο που λεει μ αυτο που κανει στην καθημερινοτητα. σ αρεσει?μιλαει μεσα σου ο τροπος της? ή σ αφηνει αδιαφορη? ο καθενας μας....αγαπαει διαφορετικα, νοιαζεται διαφορετικα, αγωνια διαφορετικα,ποναει διαφορετικα....δεν ειναι μια η αγαπη....σε καμια περιπτωση!

Chris όταν μπορέσεις ενημέρωσέ μας για τις εξελίξεις . Εύχομαι να πάνε όλα κατ ευχήν

νιωθω οτι εχω να κανω με ενα παιδακι, που οι αλλοι του ταζουν πραγματα για να τους ακολουθήσει. εγω πιστευω οτι στην θεση σου αν πραγματικα αγαπουσα τον αντρα μου και τα παιδια μου, θα ηξερα τι θελω να κανω. νιωθω οτι απο την μια θες να επιστρεψεις μαζι του αλλα εξαιτιας της οικονομικης ανασφαλειας σκεφτεσαι οτι ισως ειναι καλυτερα να βολευτεις στους γονεις σου( που αν δεν ηταν τοσο πιεστικοι ωστε να σε ωθουν να φυγεις, θα εμενες πιστευω). αν σκεφτεσαι ετσι την λυση δεν θα την βρεις ποτε. γιατι τωρα ειναι οι γονεις σου αυριο θα ειναι καποιος αλλος που δεν θα εγκρινει πραγματα που εσυ εχεις αποφασισει για την ζωη σου. εχεις 2 παιδακια και αντι να σηκωσεις το υψος σου και να σταθεις διπλα τους σαν μανα, ασχολησε με τους γονεις σου σαν να εισαι 18χρονων που ζητας την πρωτη σου εξοδο. αφηνεις, εσυ γιατι για μενα ΕΣΥ αφηνεις περιθωρια σε αλλους να κουμανταρουν την ζωη σου και εσυ πρεπει να αναλαβεις τις ευθυνες σου γιατι τις εχεις φορτωσει προ πολλου στους αλλους. φιλικα στα λεω.

Τα νέα μου λοιπόν. Δεν είναι και τόσο καλά για αυτό και χάθηκα...:o
ενώ μέχρι τώρα είχα την μητέρα μου που δεν φεύγει από εδώ, αφού το θεωρεί καθήκον της ότι πρέπει να κάτσει χτες έμαθα ότι θα έρθει και ο πατέρας μου για να συμπαρασταθεί στην μητέρα μου παρακαλώ που όπως είπα έχει \"καρδιά\". Έρχεται την Δευτέρα και ενώ της το έκανα ξεκάθαρο ότι δεν τους θέλω μου είπε ότι έχουν καθήκον να είναι εδώ \"δίπλα\"- μάλλον απέναντι θα εννοούσε!!! σε μενα.
Βρέθηκα με τον άντρα μου και είπαμε ότι θα το παλέψουμε μαζί και με στηρίζει σε ότι και αν αποφασίσω. Έτσι λοιπόν οι ρόλοι αντιστράφηκαν: αντί να είμαι εγώ εναντίον του συζύγου είμαι απέναντι από τους γονείς μου τώρα πια.
Με τον δικηγόρο συναντήθηκα και του έκανα ξεκάθαρο ότι με τον σύζυγο δεν χωρίζω και ότι και να γίνει εμείς θα το ξανα προσπαθήσουμε. Η επόμενη εβδομάδα που έρχεται είναι η πιο κρίσιμη αφού θα έχω να αντιμετωπίσω και τους 2 γονείς μου μια για πάντα και να τους κάνω να καταλάβουν να πάνε σπιτάκι τους και να μην με ξανα ενοχλήσουν.

Γιατί μας λες ότι δεν έχεις καλά νέα?
Αυτά είναι πολύ καλά νέα!!!! Επιτέλους. Μπράβο σου

Αυτό ήταν να κάνεις την αρχή κούκλα μου, τώρα έχεις και όλους εμάς εδώ από δίπλα σου, θα σου σταθούμε όσο περισσότερα γίνεται, προχώρα και μην υποχωρείς ούτε ένα πόντο, ουτε ποντο ... θα τα καταφέρεις δεν υπάρχει περίπτωση.
Πολύ χαράκια τώρα μπράβο σου μπράβο σου Chris : )

Που μένεις τώρα εσύ με τα παιδιά σου και ο άντρας σου που μένει;
Λοιπόν τώρα να σκεφτούμε πως θα στείλουμε πίσω τους γονείς σου , α δεν παίρνεις και κάνα βιβλίο αυτοβοήθειας έτσι να σου ανεβάσει σιγά σιγά και το ηθικό … ( έχεις χρόνο να διαβάσεις καθόλου η δύσκολα ; )

** A kai rikse kai mia matia sta U2U deksia panw einai :)