Originally Posted by
miramare
Καλησπέρα σας.
Γράφω εδώ διότι είναι ίσως από τους λίγους χώρους, όπου πιθανότατα θα με καταλάβουν, καθώς στο περιβάλλον μου δεν υπάρχουν ανάλογες εμπειρίες και δεν ξέρω με ποιον να τα μοιραστώ.
Έχω έναν φίλο αδελφικό, εδώ και 15 χρόνια. Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις.
Τα τελευταία 10 χρόνια βρίσκεται σε έναν γάμο, όπου υφίσταται λεκτική και ψυχική κακοποίηση στον μέγιστο βαθμό.
Ξεκίνησε σταδιακά και έχει εξελιχθεί σε ανελέητο καθημερινό βασανισμό του.
Η κατάσταση δεν ήταν αντιληπτή αρχικά από εμένα, διότι πρόκειται για άτομο εσωστρεφές και μου τα έλεγε στο περίπου.
Τα τελευταία όμως χρόνια ήρθαμε πιο κοντά και μου εκμυστηρεύτηκε τα πάντα.
Φωνές, απειλές, εκβιασμοί, ταπείνωση, προσβολές, καταπίεση, κατηγορίες, ύβρεις, εξευτελισμός της προσωπικότητάς του σε κάθε επίπεδο, επί καθημερινής βάσεως.
Ειδικός δεν είμαι, αλλά το άλλο άτομο παρουσιάζει όλα τα δείγματα ναρκισσιστικής διαταραχής και ο φίλος μου όλα τα δείγματα συνεξαρτημένου ατόμου.
Θέλει να φύγει και δεν μπορεί. Υποφέρει από ένα τεράστιο σύνδρομο ενοχών για τα πάντα. Έχει εσωτερικεύσει όλον τον παραλογισμό της άλλης πλευράς και νοιώθει υπεύθυνος για τα πάντα, έχει πιστέψει ότι είναι ψυχικά άρρωστος, ότι είναι άχρηστος, ότι του αξίζει η συμπεριφορά αυτή. Ζει μέσα στον φόβο και τις τύψεις.
Από την στιγμή, προσφάτως, που δήλωσε ευθαρσώς την πρόθεσή του να φύγει από τον γάμο, η κατάσταση έχει φτάσει στα άκρα με τις απειλές, τα ουρλιαχτά, τους εκβιασμούς. Δεν τον αφήνει ούτε στην τουαλέτα να πάει χωρίς συνοδεία. Απειλές ότι η ίδια θα αυτοκτονήσει αν φύγει και θα το έχει βάρος στην συνείδησή του, κατηγορίες ότι της κατέστρεψε την ζωή και τώρα είναι υποχρεωμένος να "ξεχρεώνει" διάφορα, ότι θα τον εξευτελίσει παντού, ότι είναι ψυχοπαθής ο ίδιος, ότι είναι άρρωστος και για αυτό νομίζει ότι θέλει να φύγει ενώ δεν θέλει, ότι δεν τον αφήνει να φύγει γιατί είναι άχρηστος και του κάνει χάρη, και αυτός τα πιστεύει...
Είναι σαν να του πατάει κουμπιά με τηλεχειριστήριο, είναι κάτω από τον πλήρη έλεγχό της και τον χειραγωγεί με φωνές, με κλάμματα, κάνοντας την καλή, άλλοτε υβρίζοντάς τον με εκφράσεις που δεν γράφονται καν, με αποτέλεσμα οι ενοχές του να είναι πλέον ανεξέλεγκτες και η αυτοεκτίμησή του ανύπαρκτη.
Αυτός έχει περιέλθει σε ένα σημείο πλήρους απάθειας, έχει χάσει την βούλησή του, δεν ξέρει ποιος είναι, δεν αντιδρά σε τίποτα. Επαναλαμβάνει διαρκώς ότι θέλει απλώς να πεθάνει.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια τον απομάκρυνε από τους πάντες και αρνείται να μιλήσει σε οποιονδήποτε, ούτε σε άλλους φίλους ούτε στην οικογένειά του ούτε σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας, που τον παρότρυνα να πάει.
Κάθε φορά που η κατάσταση φτάνει στα άκρα, αντί να σηκωθεί να φύγει, παραμένει και κάνει απόπειρες να βλάψει τον εαυτό του, με κάποιες από αυτές να είναι αρκετά επικίνδυνες και να έχουν καταλήξει σε νοσηλεία.
Μου περιγράφει καθημερινά την κόλαση που ζει και όποτε προσπαθώ να κάνω μία λογική συζήτηση, εκείνος τα αντιστρέφει και υποστηρίζει τον βασανιστή του, ότι "έχει δίκιο", ότι "έτσι είναι όλες οι σχέσεις", ότι "αυτός φταίει που δεν ήταν ο σύζυγος που η άλλη ήθελε" και τέτοια. Και την άλλη μέρα ξανά ένα νέο περιστατικό. Η κατάσταση γίνεται χειρότερη μέρα με την μέρα, μήνα με τον μήνα.
Υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθηθεί αυτός ο άνθρωπος; Νοιώθω ότι δεν μπορώ να τον βοηθήσω εγώ. Νοιώθω ότι δεν τον αναγνωρίζω, ότι δεν είναι ο άνθρωπος που ήξερα κάποτε. Κάνω αμάν να πάει σε ειδικό, αλλά αρνείται, φοβάται κάτι, δεν εμπιστεύεται τους ψυχιάτρους και τους ψυχολόγους, είναι σε μία αδράνεια, όλα αυτά μαζί.
Έχω πολλή αγάπη για αυτόν τον άνθρωπο και στεναχωριέμαι απίστευτα.
Κάθε φορά που είναι χάλια, απομακρύνεται και από εμένα.
Πρέπει να ανησυχώ; Ποια μπορεί να είναι η κατάληξη;
