Βλέμμα

Γειά σας!
Έχω ιδεοληπτικό ψυχαναγκασμό εδώ και 10 χρόνια περίπου. Απο μικρός ήμουν πολύ ''ντροπαλός'' και δεν κοιτούσα ποτέ κάποιον στα μάτια. Απο την εφηβεία και μετά αποφάσισα να το αλλάξω αυτό και να κοιτάω ευθέως, γιατί δεν γίνεται να σε μιλάει ο άλλος και να κοιτάς κάτω, σαν να ψάχνεις να βρείς κάνα 50ρικο. Η πίεσή μου ήταν μεγάλη και αντί να φεύγει το άγχος κοιτώντας στα μάτια, γινόταν μεγαλύτερο.
Αυτό που βγήκε στην επιφάνεια ήταν ιδέες και σενάρια που έπλαθε το μυαλό μου, πάσης φύσεως, για τον διπλανό μου. Οι περισσότερες είναι άκρως δυσάρεστες για μένα.
Με ταράζουν,μου φέρνουν άγχος, ενοχές, θυμό, φόβο, μελαγχολία, απογοήτευση. πχ Σεξουαλικές ιδέες για οποιονδήποτε, επιθετικές για οποιονδήποτε, καχυποψία (σχετικά με την εκμετάλλευση μου απο άλλους, να μην με χλευάζουν, κοροιδεύουν κτλ) κ.α.
Σαν αποτέλεσμα το βλέμμα μου κολλάει σε όποιον είναι δίπλα μου και κοιτάω στραβά ή γουρλώνω τα μάτια σαν να βλέπω εξωγήινο. Αυτα προκαλούν αμηχανία στον άλλον και σε μένα, συν τα συναισθήματα που προανέφερα.
Φανταστείτε οτι είμαστε κινηματογράφο, δίπλα, και σας κοιτάω στραβά καθόλη τη διάρκεια του έργου. Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά όμως...
Αυτο που ρωτάω είναι να πείτε πώς αισθάνεστε αν σας κοιτά κάποιος έτσι, πως θα σας άρεσε να σας κοιτάει ο άλλος και πως κοιτάτε εσείς σε έναν χώρο με άλλα άτομα.

Κυρίως το τελευταίο με ενδιαφέρει ωστε να μπορέσω να υιοθετήσω κι εγώ ένα ''ουδέτερο'' βλέμμα.

Με χάπια δεν βοηθήθηκα. Η καλύτερη φάση της ζωής μου (με αυτό το πρόβλημα) ήταν όταν κατάφερα, μόνος μου, για ένα διάστημα να κοιτάω εκεί που ήθελα εγώ και όχι ο ψυχαναγκασμός. Ψυχολόγοι δεν με βοήθησαν ουσιαστικά επίσης. Ψάχνω ακόμη τον κατάλληλο....

Δεν αισθανομαι καλα αν καποιος με κοιταει για πολυ ωρα ποσο μαλλον \"στραβα\". Θα μου αρεσε να με κοιτανε για λιγο και ευθεως οχι πλαγιως. Σε ενα χωρο με αλλα ατομα αποφευγω να κοιταω εντονα τους αλλους παρα ριχνω φευγαλεες ματιες. Καποιες φορες μπορει απο τυχη να συναντηθουν τα βλεμματα μας αλλα αλλαζω γρηγορα ματια.

Και γω δεν αισθανομαι τοσο ανετα να κοιταω καποιον αλλο στα ματια για πολύ.

Ευχαριστώ φίλε που απάντησες. Απλώς θέλω να δώ πως συμπεριφέρεται ο καθένας μεσα σε κόσμο, γιατί εγώ λειτουργώ ψυχαναγκαστικά...

εγω το νοιωθω σαν αδιακρισια το να με κοιταζει καποιος αγνωστος εντονα και εκνευριζομαι...
ουτε εγω κοιταζω εντονα η επιμονα αγνωστους μου κι αν κατα λαθος μεινει το βλεμμα μου επανω τους και το αντιληφθουν, το μαζευω αμεσα...
αν με κοιταζε καποιος στραβα κι επιμονα θα αγριευομουν...

προσωπικά φοβάμαι πάρα πολύ να με κοιτούν δεν θέλω. Είμαι στο άλλο άκρο δηλαδή. Ένα επίμονο βλέμμα πόσο μάλλον αντρικό από άγνωστο είναι ικανό να μου δημιουργήσει κρίση πανικού. Κοκκινίζω και αρχίζω να είμαι άβολα, κουνάω συνεχώς προσπαθώντας να φύγω (αν δεν μπορώ, πχ στο μετρό). Στο δρόμο αλλάζω πεζοδρόμιο, στην καφετέρια φεύγω ή κλείνομαι στην τουαλέτα ή πάλι τα παίρνω τελείως και γίνομαι επιθετική.

Φαντάσου να συναντηθούμε λέει :)

Το ξέρω οτι κανείς δεν αισθάνεται καλά όταν τον κοιτούν επίμονα αλλα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Ούτε κι εγώ θέλω να με κοιτούν. Νοιώθω εξαιρετικά άσχημα. Όσο δεν θέλω να μου το κάνουν όμως, τόσο το κάνω εγώ. Τα βάζω με τον εαυτό μου και κλείνομαι σπίτι. Αποφεύγω φίλους, γνωστούς και γενικά όλο τον κόσμο. Είμαι στη σχολή μου 8 χρόνια και δεν μπορώ να την βγάλω. Αισθάνομαι τρομακτική δυσφορία και τύψεις.

Φαντάσου να συναντηθούμε λέει :)

Αν δείς κανέναν Disillusion να σε κοιτάει, χαμογέλα του, δεν το θέλει το παιδί...

Βρε τι τραβάμε...

Κοίτα έχω αρχίσει να πιστεύω πως οι προθέσεις φαίνονται τελικά. Τουλάχιστον εγώ μπορεί να τις πιάνω στον αέρα ευκολότερα λόγω εμπειρίας. Όταν αντιλαμβάνομαι ότι τραβάω την προσοχή κάποιου, τον κοιτάω για λίγα δευτερόλεπτα για να διαπιστώσω. Οι \"κυνηγοί\" προδίδονται μονομιάς.

Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής κι εγώ το κάνω αυτό που περιγράφεις. Νομίζω οι περισσότεροι από εμάς τους διαταραγμένους κοινωνικά. Ίσως όχι σε τόσο έντονο βαθμό αλλά με σκοπό να αποκρυπτογραφήσω, να αναλύσω, να προφυλαχτώ. Το κάνω από μικρό παιδάκι, επειδή δεν με έκαναν παρέα τα άλλα παιδιά εγώ τα κοιτούσα και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί είναι κακά μαζί μου. Στην εφηβεία μου ειχα τεράστιο φόβο να κοιτάξω τον άλλο κατάματα, δεν το είχα καταλάβει όμως μέχρι που μου είπε η μάνα μου γεμάτη απορία \"μα καλά παιδί μου πόσες αταξίες έχεις κάνει και δεν μας κοιτάς ούτε στα μάτια τα τελευταία χρόνια;\".
Μετά μιλούσα με ένα αγόρι και μου λέει \"μα κοίτα με στα μάτια επιτέλους\". Τον κοίταξα και τρόμαξα τόσο, που έβαλα τα κλάματα. Λες και οι κόρες των ματιών του ήταν ό,τι πιο αποτρόπαιο είχα δει ποτέ. Τότε προσπάθησα να το αλλάξω, και πέρασα κι εγώ στο επίπεδο που είμαι τώρα, που κοιτάω τον άλλο πολύ έντονα. Τώρα που το σκέφτομαι, θυμάμαι που ένας πρώην μου είχε πει ότι τον τρομάζω έτσι όπως κοιτάω. Και μετά και η φιλη μου, αλλά δεν με αποφεύγει ο κόσμος. Εκτός όταν είμαι ερωτευμένη με κάποιον που ξεφεύγω τελείως και με κοροιδεύουν και όλοι χώρια που δυσκολεύομαι να το σταματήσω. Προσπαθώ όμως!!!

Αλήθεια, εσύ όταν καταλάβεις ότι σε έχουν αντιληφθεί και αρχίζουν να αντιδρούν με τον ένα η με τον άλλο τρόπο, τί κάνεις;

Αλήθεια, εσύ όταν καταλάβεις ότι σε έχουν αντιληφθεί και αρχίζουν να αντιδρούν με τον ένα η με τον άλλο τρόπο, τί κάνεις;

Η πρώτη μου σκέψη είναι να σηκωθώ να φύγω. Ποτέ δεν το κάνω όμως γιατί είναι ήττα να το βάζεις στα πόδια. Κάθομαι λοιπόν και προσπαθώ να βρώ τρόπους να το κρύψω(ποτέ δεν τα καταφέρνω 100%). Γυρίζω το κεφάλι μου αλλού, το μάτι πάλι εκεί. Προσπαθώ να εστιάσω σε συγκεκριμένο σημείο, φτάνω να αληθωρίζω στο τέλος. Το ένα μάτι αριστερά το άλλο δεξιά... \'\'Γαμ# το μάτι σου λέω..\'\' Μου έρχεται να δίνω μπάτσες στο εαυτό μου για να με ακούσει. Στο τέλος καθομαι και βασανίζομαι μέσα στον κρύο ιδρώτα μου και στις ενοχές μου.
\'\'Να πάρει\'\', λέω, \'\'Τον κάνω τον άλλον και αισθάνεται άσχημα\'\'..
Ή \'\'ποιος ξέρει τί θα λέει για μένα τώρα\'\' , \'\'τι γνώμη θα σχηματίσει;\'\' κ.τ.λ.

Υπήρξε ένα διάστημα όμως που το πολεμούσα. Κοιτούσα ευθέως τον άλλο στα μάτια με ήρεμο ισορροπημένο βλέμμα και κινήσεις. Που δεν πρόδιδαν σε καμιά περίπτωση τις ιδέες που μου κολλάνε μέσα στο κεφάλι μου.
Δεν μπορώ να το κάνω πλέον όμως ξανά. Ισως στην αρχή, που θα μπώ σε κόσμο να το ελέγχω, αλλα όσο περνάει η ώρα με καταπλακώνει το άγχος και ενδίδω...

Ευχαριστώ που μιλάτε μαζί μου πάντως. Το έχω ανάγκη, γιατί με πιάνουν ώρες ώρες καταθληπτικές τάσεις, άσχημες.

Καλέ μου Τσίφτη

Μπορεί να είμαι πολυ απαισιόδοξη πολλές φορές και ειδικά τώρα τελευταία αρχίζω να πιστεύω ότι είμαι μισάνθρωπος, αλλά ξέρω πολύ καλά πως οι άνθρωποι δεν είναι τόσο ηλιθίοι όσο δείχνουν. Όλοι τον σταυρό τους κουβαλάνε. Οι ενοχές σου δεν σε βοηθάνε, το ξέρεις αυτό, και ειδικά στο να καλυτερέψεις. Με το να προσπαθείς να το σταματήσεις όταν συμβαίνει, αυτοί το αντιλαμβάνονται.
Οπότε δεν νιώθουν πια άσχημα.
Αν πάλι είναι τίποτα αντικοινωνικά ανθρωπάκια σαν κι εμένα μπορεί να σε αποφύγουν αλλά μην σε πληγώσει αυτό. Όπως είπα όλοι το σταυρό τους κουβαλάνε...

Μην έχεις ενοχές για τις εμμονές σου, αν δεν τις κάνεις πράξη. Εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω με τις δικές μου. Αυτές αντιδρούν στο κεφάλι μου οπότε αρχίζω να είμαι πολύ ανήσυχη, αλλά καταφέρνω πάντα στο τέλος να τις μειώσω όσο μπορώ, για να μπορώ κι εγώ να λειτουργήσω χωρίς να φαίνομαι σαν κανένα ούφο που του έριξαν φαγουρόσκονη!

Όπως είπες, οι προθέσεις φαίνονται κατα κάποιο τρόπο. Γιατί χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου UFO; Μήπως είδες Χαρδαβέλα χθές;! Λες να μην καταλαβαίνει ο άλλος αν έχεις καλές προθέσεις ή όχι; Κυρίως για τους δικούς σου ανθρώπους λέω. Απο τους ξένους, το 1/3 θα είναι θετικό το άλλο ίσως αρνητικό απέναντί σου και το τελευταίο αδιάφορο. Απλώς το δικό μου είναι κάπως πιο επιθετικό στην εξωτερίκευση, προς τον διπλανό και σηκώνει περισσότερα αρνητικά σχόλια.

Τι να σου πω κι εγώ... Χέστηκα για τους ξένους να σου πω την αλήθεια. Ποιός μιλάει σκέφτομαι, αφού όταν με πιάνει κρίση πανικού ο φόβος μου είναι μην κάνω εμετό σε δημόσιο χώρο και γυρίσουν όλοι να με κοιτάξουν. Αλλά αυτό ίσως να πηγάζει απο αλλού και να τους έχω πραγματικά χεσμένους.

Καμιά φορά λέω, κι ας πεις κάτι ανάρμοστο (έχω διπολική διαταραχή και στις κρίσεις μανίας λέω πολλές μαλακίες) εντάξει, δεν θα τους ξαναδείς. Γιάυτό ίσως αποφεύγω και τους φίλους μου, γιατί δεν θέλω να τους πληγώνω. Και πράγματι αυτοί παραμένουν. Δεν με ψάχνουν, ούτε ανησυχούν όμως όταν ξαναβρεθούμε τα πράγματα φαίνονται πάνω κάτω τα ίδια. Οπότε λέω ίσως και να υπάρχει άσπρη μέρα.

Σαν αντικοινωνική λοιπόν να σου πω πως πιστεύω πως το να ανησυχείς για τις αντιδράσεις των γύρω είναι πολύ λιγότερο σημαντικό από το να ανησυχείς για σένα, για τη δική σου υγιεία. Είναι σαν να μετατοπίζεις το πρόβλημα.

Αρνητικά σχόλια τώρα και αντιδράσεις (αντιφάσκω πάλι) κι εμένα με τρομοκρατούν καμία φορά, όχι όμως ότι ανησυχώ για το τί σκέφτονται για μένα, αλλά για το τί σκοπεύουν να κάνουν σε μένα για να μου το δείξουν.

Στο γυμνάσιο και το λύκειο παρότι άλλαξα 2 φορές σχολείο πάντα ήμουν το μαλακισμένο της υπόθεσης που θα του βάλουμε τρικλοποδιά, θα το βρίσουμε, θα του κάνουμε φάρσες, θα το χαστουκίσουμε μπροστά σε όλη την τάξη κλπ. Από τότε έχω αυτόν τον τρόμο μη βρεθώ πάλι σε αυτήν την θέση, του αιώνιου θύματος, οπότε δεν μιλάω σε κανέναν και όταν πρωτογνωριζόμαστε λέω πράγματα σόκιν για να με περάσουν για σχιζοφρενή και να μ\'αφήσουν στην ησυχία μου.

Πάλι για μένα μιλάω, αλλά λέω ίσως αν σου πω αυτό να με καταλάβεις καλύτερα, ξέρω γω. Τελοσπάντων δεν είσαι μόνος :)

<<Στο γυμνάσιο και το λύκειο παρότι άλλαξα 2 φορές σχολείο πάντα ήμουν το μαλακισμένο της υπόθεσης που θα του βάλουμε τρικλοποδιά, θα το βρίσουμε, θα του κάνουμε φάρσες, θα το χαστουκίσουμε μπροστά σε όλη την τάξη κλπ. Από τότε έχω αυτόν τον τρόμο μη βρεθώ πάλι σε αυτήν την θέση, του αιώνιου θύματος, οπότε δεν μιλάω σε κανέναν και όταν πρωτογνωριζόμαστε λέω πράγματα σόκιν για να με περάσουν για σχιζοφρενή και να μ\'αφήσουν στην ησυχία μου.
Πάλι για μένα μιλάω, αλλά λέω ίσως αν σου πω αυτό να με καταλάβεις καλύτερα, ξέρω γω. >>

Φυσικά και σε καταλαβαίνω και έχω την εντύπωση οτι οι περισσότεροι έχουμε καταπιεστικά βιώματα στη \'\'δισκοθήκη\'\' μας. Νομίζω οτι όλες αυτές οι άσχημες εμπειρίες μας, φτιάξανε αυτό που είμαστε σήμερα. Εγώ την είχα πάθει απο \'\'φίλους\'\' μου.. Έτσι μου δημιουργήθηκε μια καχύποπτη στάση απέναντι στην κοινωνία. Και φίλος μου να είναι ο άλλος, κρατάω πισινή πάντα. Ίσως να συνέβαλλε αρκετα αυτό στον ψυχαναγκασμό μου. Είχα πάντα μια αγκαλιά για άλους και ξαφνικά, πληγόνομαι άσχημα και κλείνω τα χέρια για να καλύψω τα χτυπήματα που μου ρίχνουν... Αλλα αν το αναλύσουμε θα ξεφύγουμε απο το θέμα κάπως. Λέω να ανοίξουμε ένα θέμα για τη συμβολή των βιωμάτων στην ύπαρξη της πάθησης που έχουμε. Θα ακουστούν ανδιαφέροντα πράγματα μάλλον

Δίκιο έχεις το σκεφτόμουν νωρίτερα. Με το να ξεφεύγω κι εγώ με τις απαντήσεις μου δεν μπορεί όλο και κάποιον απέτρεψα από το να σου απαντήσει για το βλέμμα!!! Με συχωρείς. Ας γυρίσουμε όμως εκεί, ποια ήταν η πιο περίεργη αντίδραση δική σου ή άλλου από ένα έντονο βλέμμα;

Μια κοπελιά στη σχολή μου να αρχίσει να χαπακώνεται με εμφανή αισθήματα άγχους και ανησυχίας γενικότερα. Ένοιωσα πολύ άσχημα. Μου ήρθε να την πιάσω μετά και να της εξηγήσω. Τι να πείς όμως... Άλλη φορά μέσα σε κινηματογράφο, ήταν ένα ζευγάρι δίπλα μου και έτυχε να κάτσει η κοπέλα δίπλα μου. Αποτέλεσμα να τα πάρει ο δικός της και να αρχιζει να φωνάζει αόριστα ποιος κοιτάει την κοπέλα μου

Παρόλο που αναγνωρίζω αρκετά στοιχεία, απ\' όσα αναφέρετε, στο χαρακτήρα και τη συμπεριφορά μου (ντροπαλοσύνη, κοινωνική φοβία, αποστροφή βλέματος κλπ), ο γιατρός που με παρακολουθεί δε μου έχει πει ακριβώς τι διαταραχή έχω, στα 2 χρόνια που με κουράρει (σε δημόσιο κέντρο). Κάποιες φορές που τον ρώτησα έμμεσα, μου απάντησε ότι δεν οφελεί να βάζουμε \"ταμπέλες\" γιατί είναι πολλοί οι παράγοντες που παίζουν ρόλο. Τί πιστεύετε εσείς γι\' αυτό?

Πάντως νομίζω (από προσωπική εμπειρία) ότι, όσον αφορά την αποστροφή του βλέματος, όταν προσπαθήσουμε να μην είμαστε (κι εγώ μαζί) προκατειλημμένοι απέναντι στην, ενδεχόμενη, αρνητική κριτική των άλλων (αυτό νομίζω για τη δική μου περίπτωση), για οποιονδήποτε λόγο, και αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο θετικά, αντιμετωπίζοντας με χιούμορ και γέλιο καταστάσεις και ανθρώπους που συναντάμε στην καθημερινότητά μας (σκεφτόμενοι παράλληλα κάτι που μας τονώνει την αυτοπεποίθηση), τότε αυτόματως θα πάψει να έχει σημασία για μας αυτή η εμμονή με το \"βλέμμα\" και τα παρελκόμενά της...:)

Κι εγώ δεν παρακολουθώ τα μαθήματα της σχολής μου (αρκετά χρόνια τώρα) σχεδόν από τότε που την ξεκίνησα, εξαιτίας αυτού που έχω...

Τι εχεις?

Άσχετο (και μάλλον ουτοπικό). Θα μπορούσαμε να συγκροτήσουμε, από μόνοι μας, group therapies και να ανταλλάσουμε απόψεις για όσα μας απασχολούν, οι έχοντες παρόμοιες διαταραχές (αλλιώς είναι να τα λες face to face, πιστεύω ότι βοηθάει περισσότερο) . Εντάξει, αυτό το λέω περισσότερο γιατί δεν έχω την οικονομική άνεση για να μπω σε κάποιο οργανωμένο group therapy, καθώς, εκτός των άλλων, οι δικοί μου δεν ξέρουν καν ότι έχω τα συγκεκριμένα προβλήματα (τους τα παρουσιάζω διαφορετικά, ότι πχ δεν μπορώ πλέον τη σχολή μου ή ότι δεν ξέρω τι μου αρέσει/θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά, κάτι που ισχύει αλλά είναι η μισή αλήθεια:o).

Δηλαδή ο γιατρός σου δεν σου είπε τι διέγνωσε; Έχω ακούσει οτι κάποιοι νέοι ψυχολόγοι,ψυχαναλυτές δεν βάζουν \'\'ταμπέλες\'\'. Εμένα προσωπικά αυτό δεν μ\'αρέσει και δεν μου ακούγεται καλά. Όταν σου πονάει το στομάχι πχ, θα σε εξετάσει ο γιατρός και αναλόγως θα σου πεί... Άλλο να έχεις έλκος και άλλο δηλητηρίαση για παράδειγμα. Αν σου πεί οτι όσοι έχουν πόνο στο στομάχι είναι το ίδιο κάτι δεν μου κάθεται καλά... Ή οτι τον βλέπει τον πόνο σαν συνδιασμό παραγόντων. Πές μου όμως ρε τσίφτη, ποιοι παράγοντες είναι αυτοί και στην τελική τί έχω; Οι παράγοντες υπάρχουν και στην κατάθληψη π.χ., αλλα ξέρεις οτι έχεις κατάθληψη στην τελική.
Τί ακριβώς εμφανίζεις; Τί σε δυσκολεύει να πας στα μαθήματά σου ακριβώς;

Quote:

---

Originally posted by Winston_man
Τι εχεις?

---

Καλή ερώτηση...:)

Πλέον δεν έχω ότι είχα όταν ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, καλό ε? και μάλιστα, δεν ξέρω αν συνηθίζεται αυτή η μέθοδος, αλλά ο δικός μου γιατρός δε με βοήθησε και πολύ, επεξηγώντας μου δηλαδή τα όσα μου συμβαίνουν και γιατί, παρά μόνο με ρώταγε τί θα κάνω γι\' αυτό, και προσπαθούσα μόνος μου να βρω την άκρη. Ανακάλυψα, τελευταία, τυχαία, ότι πολλά από τα ψυχοσωματικά συμπτώματα που είχα (υπολείμματα των οποίων εξακολουθώ να έχω) αποδίδονται σ\' αυτό που ορίζουν ως \"κοινωνική φοβία\". Πριν ήμουν κάπως χαμένος σ\'αυτά που ένιωθα και πιεσμένος από το γεγονός ότι προσπαθούσα να το κρύψω από τους άλλους (από τον οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο), χωρίς να μπορώ να βρω κάποια διέξοδο.

Ίσως να έφταιγα κι εγώ που ντρεπόμουν να εκφραστώ όπως και όσο θα ήθελα, αποφεύγοντας έτσι τις όποιες συνέπειες θεωρουσα ότι μπορεί να υπάρξουν (από μικρός το \'χω αυτό), ακόμη και να τον ρωτήσω ευθέως για πράγματα που με απασχολούσαν αλλά και πάλι θεωρώ ότι και μόνο από τα γεγονότα, και όσα τα συνόδευαν, θα μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω.

Quote:

---

Originally posted by tsiftis
Δηλαδή ο γιατρός σου δεν σου είπε τι διέγνωσε; Έχω ακούσει οτι κάποιοι νέοι ψυχολόγοι,ψυχαναλυτές δεν βάζουν \'\'ταμπέλες\'\'.

---

Ο δικός μου είναι ψυχίατρος και μάλιστα δεν είναι και πολύ νέος ηλικιακά-πάνω από 40 τον κάνω...

Σχετικά με όσα έλεγα παραπάνω, και κάποιες άλλες φορές όταν τον ρώταγα κάποια πράγματα που θεωρούσα ότι χρήζουν απάντησης (όπως πχ \"τί έχω\" ή \"πού το αποδίδετε αυτό που μου συμβαίνει\" και διάφορα άλλα εύλογα ερωτήματα κατ\' εμέ), έκανε μεγάλες παύσεις, χωρίς να μου απαντάει, λες και ήταν κάτι σαν ταμπού, κι εγώ βρισκόμενος σε αμηχανία, άλλαζα κουβέντα και πήγαινα παρακάτω λέγοντας του άλλα πράγματα που με απασχολούσαν.

Δε λέω οτι είναι κακός ή καλός στη δουλειά του, απλά δεν έχω άλλες εμπειρίες με ψυχανάλυση/ψυχοθεραπεία, ώστε να μπορώ να το κρίνω αυτό.