Νομιζω οτι ο αντρας μου εχει καταθλιψη
Ειμαστε παντρεμενοι πολλα χρονια, εχουμε παιδια απο δημοτικο ως εφηβεια.
Και οι δυο ειχαμε ασχημες εμπειριες απο παιδια, ο αντρας μου με πατερα αλκοολικο και μανα με βαρεια και μη θεραπευμενη καταθλιψη, εγω με πατερα βιαιο, μαμα με καταθλιψη, αδερφο με συνδυασμο ψυχιατρικων παθησεων (διαταραχη προσωπικοτητας, σχιζοφρενεια).
Υποστηριξη λοιπον απο οικογενεια δεν ειχαμε, ουτε και υγιη προτυπα σιγουρα.
Ο αντρας μου παντα ηταν "βαρυς", εχω σκεφτει για καταθλιψη μεσα στα χρονια, αντιδρα σαν να τον μαχαιρωνω και δε δεχεται να μιλησει με γιατρο για κανενα λογο, εχει τραγικες εμπειρειες απο τη μακαριτισσα τη μανα του, σε αλλες εποχες, με εγκλεισμους σε ψυχιατρεια, ανυπαρκτα φαρμακα κλπ.
Εγω παλι πανικοβαλλομαι ευκολα, φωναζω, λεω και καμια φορα πραγματα με σκληρο τροπο, εχω πει και το "σηκω και φυγε αν ειναι να συμπεριφερεσαι ετσι" πολλες φορες, χωρις να το εννοω.
Πριν 2 χρονια, απολυθηκαμε και οι δυο μας, μετα απο κοντα 20 χρονια στην ιδια δουλεια, την ιδια μερα. Ο αντρας μου επαθε σοκ, ηταν σε τραγικη κατασταση για μηνες, ας πουμε οτι συνηλθε, ξαναβρηκαμε δουλεια, δεν πηγε για κανεναν πολυ καλα, αλλαξαμε παλι και τωρα ναι μεν ειμαστε καλα οικονομικα, αλλα ο αντρας μου εχει τρελο στρες, τι θα γινει αν παλι κατι παει στραβα, ειναι και πια 50ρης, ανησυχει, αλλα σε τρελο βαθμο. Παντα, οταν κατι τον αγχωνει, γινεται επιθετικος. Οχι βιαιος, αλλα ειρωνευται, αναλυει ο,τι πω για να αποδειξει τι αδικο εχω, δε μιλα για μερες.
Μεσα σε ολα αυτα, να πω οτι γενικα εχω και αρκετα χαμηλη λιμπιντο, για το οποιο με κατηγορει χρονια τωρα. Οχι ανυπαρκτη, αλλα ειμαι ενταξει πχ. με επαφες μια φορα το μηνα, εκεινος οχι, με πιεζε παντα, απο την αλλη εγω ηθελα και λιγη τρυφεροτητα, που εκεινος, με τιποτα, ουτε μια αγκαλια τα τελευταια χρονια.
Τωρα λοιπον δουλευει απο το σπιτι, 10-15 ωρες τη μερα (χωρις υπερβολη), αμοιβεται καλα, αλλα ειναι απομονωμενος. Αρχισε να παραμελει τον εαυτο του, εγινε ακομη πιο αποτομος, δεν συμμετειχε για μηνες σε δραστηριοτητες με τα παιδια (μια βολτα, ενα επιτραπεζιο, εστω μια κουβεντα), εψαχνε για καβγα συνεχεια. Ξαναειπα για καταθλιψη, να παρουμε μια γνωμη, εγινε εξω φρενων.
Μια μερα πρ 2-3 μηνων, με κατηγορησε παλι για τη λιμπιντο μου που καταστρεφει το γαμο μας. Δεν αντεξα αλλο, λεω κι εγω "ας μιλησουμε τιμια σε παρακαλω", συμφωνησε. Του λεω, ομολογω μαλλον σκληρα "κανε κι εσυ μια προσπαθεια, παρε μια αγκαλια χωρις λογο, κανενα λιγο πιο συχνα μπανιο, αλλαζε εσωρουχα να μη βρωμανε, χασε λιγο βαρος, φροντισε τον εαυτο σου".
Ε τι το ηθελα; Ηδη κοιμομασταν συχνα χωρια, γιατι ροχαλιζει παρα πολυ, και αρνειται και γι αυτο να μιλησει σε γιατρο, μετακομησε μονιμα στον καναπε.
Του εδωσα χρονο, δεν αλλαξε κατι, του λεω συχνα οτι τον αγαπαω, και θυμωνει, αν παω να τον αγγιξω εστω και στο χερι γινεται εξαλλος. Μιλησαμε, τσακωθηκαμε, εκλαψα, φωναξα, παρακαλεσα, απολογηθηκα, δεν.
Λεει θελει χρονο, ειναι σοκαρισμενος, εγω δεν τον αγαπω, δεν ειμαστε πια ερωτευμενοι, και δεν ξερει τι θα κανει. Θελει ελευθερια, του λειπουν λεει οσα εκανε νεος (μιλαμε 30 χρονια πριν), νιωθει παγιδευμενος. Ειναι σαφες οτι δε βρισκει πια χαρα σε τιποτα. Και καλα να νομιζω οτι ειναι, μια βολτα ολοι μαζι να παμε π.χ. αργα η γρηγορα ξανακατσουφιαζει. Εχω καταντησει να περναω τη μερα μου σκεπτομενη τι να μην πω και τον στεναχωρεσω η τον θυμωσω, να προλαβω και τα παιδια, μεχρι κι η κορη μου ειπε "σταματα πια να προσπαθεις ολη μερα να μη θυμωσει ο μπαμπας, ειναι αξιοθρηνητο".
Οσο συνεχιζεται η απομονωση του και μιλα με τον κοσμο μονο μεσα απο υπολογιστη, δε βλεπω φως στο τουνελ. Παρολα τα προβληματα, πραγματικα νοιαζομαι γι αυτον, θυμωνει και που του το λεω. Δε θελω να διαλυθει ο γαμος μας, πραγματικα την αγαπαω την οικογενεια μου, ειδικα τα αγορια μας τον αγαπανε πολυ, και ξερω πως ειναι καλος ανθρωπος.
Δεν ξερω τι να κανω πια. Θελω να παω μετα τις γιορτες σε ψυχολογο, αν και στο παρελθον που το εκανα, δεν ειδα και τρομερη βοηθεια ομολογω. Αλλα πως να βοηθησω αν εκεινος αρνειται να μιλησει με γιατρο και αρνειται και να ερθει σε συμβουλο γαμου;
