Originally Posted by
Γρηγορης Ιν
Ζοῦμε σ’ ἕναν κόσμο, πού βουλιάζει ὅλο καί περισσότερο στήν θλίψη, στήν ἀνία, στήν σαρκικότητα, στήν μοναξιά. Εἶναι ὅλα αὐτά, τά πικρά ἀποτελέσματα τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τόν Θεό. Δυστυχῶς, ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ἔχουν ἀρνηθεῖ τόν Δημιουργό τους.
«Ὅσο ἀπομακρύνονται οἱ ἄνθρωποι ἀπό τήν φυσική ζωή, τήν ἁπλή», παρατηρεῖ ὁ ὁσιώτατος Γέροντας Παΐσιος, «καί προχωροῦν στήν πολυτέλεια, τόσο αὐξάνει καί τό ἀνθρώπινο ἄγχος. Καί ὅσο ἀπομακρύνονται ἀπό τόν Θεό, ἑπόμενο εἶναι νά μή βρίσκουν πουθενά ἀνάπαυση. Γι' αὐτό γυρίζουν ἀνήσυχοι ἀκόμη καί γύρω ἀπό τό φεγγάρι –σάν τό λουρί τῆς μηχανῆς γύρω ἀπό τήν τρελλή ρόδα16–, γιατί ὁλόκληρος ὁ πλανήτης μας δέν χωράει τήν πολλή τους ἀνησυχία.
Ἀπό τήν κοσμική καλοπέραση, ἀπό τήν κοσμική εὐτυχία, βγαίνει τό κοσμικό ἄγχος. Ἡ ἐξωτερική μόρφωση μέ τό ἄγχος ὁδηγεῖ καθημερινῶς ἑκατοντάδες ἀνθρώπων (ἀκόμη καί μικρά παιδιά μέ ἄγχος) στίς ψυχαναλύσεις καί στούς ψυχιάτρους καί κτίζει συνεχῶς Ψυχιατρεῖα καί μετεκπαιδεύει ψυχιάτρους ...
Καί οἱ διάφοροι τουρίστες, πού ἔρχονται ἀπό ξένες χῶρες καί περπατοῦν στούς δρόμους, μέσα στόν ἥλιο, στήν ζέστη, μέσα στήν σκόνη, μέσα σέ τόση φασαρία, σκέψου πόσο ὑποφέρουν! Τί ζόρισμα, τί σφίξιμο ἐσωτερικό ἔχουν, ὥστε τό σκάσιμο αὐτό τό ἐξωτερικό τό θεωροῦν ἀνάσα! Πόσο τούς διώχνει ὁ ἐαυτός τους, πού θεωροῦν ἀνάπαυση ὅλη αὐτήν τήν ταλαιπωρία!
Ὅταν δοῦμε ἄνθρωπο μέ μεγάλο ἄγχος, στενοχώρια καί λύπη, ἐνῶ τά ἔχει ὅλα –τίποτε δέν τοῦ λείπει–, πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι τοῦ λείπει ὁ Θεός»17.
Ἔλεγε ὁ πατὴρ Πορφύριος ὅτι «ὅλος ὁ κόσμος καὶ ποὺ πιστεύουνε καὶ ποὺ δὲν πιστεύουνε, αὐτὸ τὸ πράγμα τοὺς ἐτρώει... ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ φέρνει τὴ μοναξιά. Καὶ ὅταν ἀρνεῖσαι ἕνα μυστήριο... ἕνα μυστήριο... Ἔχουνε γίνει τόσοι γιατροὶ ψυχίατροι, ψυχαναλυταί, ψυχολόγοι καὶ δέχονται ἀσθενεῖς... Ποιοὺς ἀσθενεῖς, βρέ, ποιὸς εἶσαι ἐσὺ πού θὰ δεχθεῖς ἀσθενεῖς; Καὶ στὸ τέλος πάει: Τί βλέπεις γιατρέ μου... «Δὲν ἔχεις τίποτα... Ἔχεις ἀνασφάλεια». Τί θὰ πεῖ ἀνασφάλεια; «δὲν ἔχεις τίποτα· πάρε αὐτό». Ἅμα δὲν δώσεις τὸν ἑαυτό σου στὸν Θεό, τί νὰ σοῦ κάνει αὐτό. Θὰ σὲ ναρκώσει σήμερα, αὔριο μπορεῖ νὰ σοῦ ’ρθεῖ πιὸ μεγάλη»18.
Ὁ σύγχρονος καταθλιμμένος καί περίφροντις ἄνθρωπος τῆς Δύσης ζεῖ τήν δύση τοῦ πολιτισμοῦ του, διότι τόν στήριξε στήν αὐτονόμηση ἀπό τόν Θεό, στήν λογική καί στήν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν του.
«Μετάλλαξαν τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ σέ ψέμμα19, καί ἐσεβάσθηκαν καί ἐλάτρευσαν τήν κτίση καί ὄχι τόν Κτίσαντα... Γι’ αυτό καί ὁ Θεός τούς παρέδωσε σέ πάθη ἀτιμίας»20. Ἄφησε ὁ Θεός νά μάθουμε ἀπό αὐτά πού θά πάθουμε. Ἀπό τό ἀνωτέρω ρητό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου συνάγεται ὅτι ὁ ἄνθρωπος παραδίδεται –κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ– στά διάφορα πάθη, τά ὁποῖα τόν ἀτιμάζουν καί τόν ἐξευτελίζουν. Ἡ αἰτία τῆς παιδαγωγικῆς αὐτῆς Θείας παραχώρησης εἶναι ἡ ἁμαρτία, εἶναι ἡ ραθυμία, εἶναι τό γεγονός ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέν θέλησαν νά γνωρίσουν τόν Θεόν. Δέν ἐπιδίωξαν νά Τόν ἔχουν «ἐν ἐπιγνώσει»21, δηλ. νά ἔχουν γνήσια αἴσθηση καί γνώση τοῦ Θεοῦ μέσα τους, διά τῆς ὁλοκληρωτικῆς στροφῆς καί ἀγάπης πρός Αὐτόν.
Τό ἀποτέλεσμα εἶναι νά παραδοθοῦν ἀπό τόν Θεό στόν σκοτισμό τοῦ νοός, σ’ ἕναν νοῦ «ἀδόκιμον»22, ἀνίκανο νά διακρίνει τήν ἀλήθεια· ὁπότε καί τά ἔργα τους εἶναι ἄπρεπα καί ἁμαρτωλά, ἔργα σκότους.
Τό ἐνεργήματα-ἀποτελέσματα τῶν παθῶν εἶναι φοβερές παρεκτροπές τῶν ἀνθρώπων, ἀλλοτρίωση-φθορά τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Οἱ ἄνθρωποι γέμισαν μέ «κάθε ἀδικία, πονηρία, πλεονεξία, φθόνο, φόνο, φιλόνεικη διάθεση, δόλο, κακοήθεια, ψιθυρισμό, καταλαλιά, μίσος πρός τόν Θεό, ὕβρι, ὑπερηφάνεια, ἀλαζονεία, ἀπείθεια πρός τούς γονεῖς, πανουργία, ἔλλειψη σύνεσης, ἀστοργία, ἀνελεημοσύνη, διχασμό καί ἀπομόνωση ἀπό ὅλους»23.
Αὐτή ἡ ἀπομόνωση ἀπό ὅλους, ἡ ἔλλειψη ἀγάπης καί κοινωνίας πραγματικῆς, δέν θεραπεύεται μέ χάπια ἤ ἠλεκτροσόκ ἀλλά μέ τήν ταπεινή ἐξομολόγηση καί τήν γνήσια μετάνοια. Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν μετανοήσει ὁδηγεῖται στόν ὑπαρξιακό θάνατο.
