Διακοπή αλκοόλ? Μύθος ή πραγματικότητα?
Καλημέρα σε όλους,
δυστυχώς βασανίζομαι όπως και οι περισσότεροι από εδώ μέσα από τον ίδιο σατανά. Δοκίμασα το ποτό (τζιν) και το τσιγάρο στα 14 όταν μέσα στο σπίτι μου είχαμε ένα σοβαρό θέμα υγείας. Μαζί με το θέμα υγείας, ήρθαν και οι απογοητεύσεις από συγγενικά πρόσωπα, ένας θάνατος και πολύ μοναξιά.
Ήμουν παιδί ντροπαλό και συνεσταλμένο, ανακάλυψα ότι με το ποτό γινόμουν πιο κοινωνική και δραστήρια. Κάποια στιγμή έπιασα δουλειά σε ένα μπαρ...το πόσο έπινα δεν λέγεται. Εκείνο το χειμώνα μετά από το καλοκαίρι στο μπαρ, με θυμάμαι να κατεβάζω μπουκάλια με σαμπούκα και ότι έβρισκα μπροστά μου. Τα έβρισκε η μητέρα μου κάτω από το κρεβάτι μου άδεια.
Πάντα στη ζωή μου δούλευα πολλές ώρες και είχα και αρκετές ευθύνες (ψυχολογικής και συναισθηματικής φύσης) και μέσα στην οικογένειά μου. Ήμουν κάπως σαν μαμά για τη μαμά μου που έγινε μάνα νέα και μας μεγάλωνε ουσιαστικά μόνη της καθώς ο πατέρας μου ταξίδευε. Πάντα επίσης ήμουνα μοναχική και με έντονα σημάδια θλίψης. Και στις μοναξιές μου πάντα με τον ίδιο φίλο...(Όσοι με ξέρουν φυσικά αρνούνται την μοναχική και καταθλιπτική μου φύση γιατί αυτό που βγάζω, είναι η εικόνα μιας δυναμικής, δραστήριας και ενεργητικής γυναίκας, με πολλές δραστηριότητες και καλή δουλειά).
Θυμάμαι ότι χαιρόμουν όταν είχαμε γιορτή στο σπίτι γιατί ήξερα ότι θα υπάρχει άφθονο αλκοόλ. Αφού φεύγανε οι καλεσμένοι, έπαιρνα το κρασί μου μέχρι το κομοδίνο...Όταν ξύπναγα βέβαια και έβλεπα το ποτήρι στο κομοδίνο, έλιωνα από τις τύψεις αλλά και ανακουφιζόμουν που δεν το είχε δει πρώτη η μάνα μου.
Δεν σταμάταγα να πίνω μέχρι να μεθύσω. Τα πρώτα χρόνια έκανα εμετό, τώρα πια δύσκολα με πιάνει. Δεν έπινα κάθε μέρα αλλά όταν το έβρισκα του άλλαζα τα φώτα. Εννοείται ότι είχα (και ακόμα έχω) γυρίσει άπειρες φορές μεθυσμένη στο σπίτι και έχω τσακωθεί άπειρες φορές με τους δικούς μου γιατί δεν άκουγα κανέναν. Να σημειώσω ότι και ο πατέρας μου είναι καλός πότης..
Πίνω στη χαρά μα και στη λύπη. Πίνω όταν είμαι αγχωμένη αλλά και όταν είμαι ήρεμη. Αν μια μέρα δεν πιω, την επόμενη θα πιω σίγουρα. Όχι πάντα μεγάλες ποσότητες αλλά σχεδόν κάθε μέρα. Το μεγαλύτερο διάστημα που δεν έχω πιει τα τελευταία 10 περίπου χρόνια, είναι 15 μέρες όπου δοκίμασα τον εαυτό μου για στερητικά και για να καταλάβω εάν είμαι αλκοολική. Δεν είχα τίποτα.
Όσο έβγαινα από σχέσεις η κατάστασή μου γινόταν και χειρότερη. Έχω χάσει σχέση λόγω του αλκοόλ, ποτέ δεν κατάλαβα βέβαια αφού ο συγκεκριμένος έκανε χρήση χασίς. Εγώ όμως έχανα τον έλεγχο και έκανα πράγματα που με ντρόπιαζαν. Έχω γίνει περίγελος σε παρέα και σημείο αναφοράς (με την κακή έννοια) για το πόσο μπορώ να πιω. Κάποια στιγμή, σε αλκοτέστ μου πήραν το δίπλωμα για κάποιους μήνες (και πολύ καλά μου έκαναν, γιατί ενώ εγώ δεν ζαλιζόμουνα δεν σημαίνει ότι το αλκοόλ στο αίμα μου δεν έκανε τη δουλειά του). Από τότε, το θετικό είναι ότι δεν ξανά οδήγησα αφού είχα πιει. Το τσιγάρο το έκοψα εδώ και χρόνια και μόνο που και που σε μεγάλες στεναχώριες ή καμιά φορά στην παρέα θα κάνω κανένα τσιγάρο. Δεν μου λείπει όμως και δεν το χρειάζομαι. Δεν έκανα χρήση ουσιών ποτέ.
Πίνω μόνο το βράδυ (εκτός από κάποια ΣΚ, που ξεκινάμε τα τσίπουρα οικογενειακώς και τους μεζέδες από το πρωί), δεν πίνω πρωί, δεν πίνω στη δουλειά μου και δεν μου έχει τύχει να λείψω από τη δουλειά μου ή από κάποια υποχρέωση λόγω αυτού.
Ο σύντροφός μου με στηρίζει σε όλα. Έχει καταλάβει το "θέμα" μου και διακριτικά πότε πότε μου το συζητάει... Πηγαίνω σε ψυχολόγο εδώ και λίγους μήνες και δυστυχώς, έχουμε "σκάψει" τόσο πολύ πίσω στη ζωή μου που ζω ένα ψυχολογικό δράμα καθώς αντιλαμβάνομαι τι έχω περάσει και απογοητεύομαι από κάποιους ανθρώπους όλο και πιο πολύ...το αποτέλεσμα...πιόμα...υπάρχου ν πολλές μέρες πλέον που έχω κενά από το προηγούμενο βράδυ...
Προσπαθούμε για παιδί, αλλά φοβάμαι ότι όσο πίνω, δεν θα έρθει. Και όσο δεν έρχεται τόσο πίνω και ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι θα σταματήσω όταν έρθει αλλά δεν μου έχω και εμπιστοσύνη γιατί στην πρώτη στραβή, φοβάμαι ότι θα πιάσω το μπουκάλι.
Έφτασα εδώ να ζητήσω βοήθεια, γιατί ακόμα και ο υπομονετικός μου σύντροφος, πλέον δεν αντέχει να με βλέπει πως γίνομαι όταν πίνω και μου ξεκαθάρισε ότι δεν το αντέχει άλλο. Μου φώναξε (δεν το συνηθίζει) ότι αφού πάω σε ψυχολόγο να λύσω τα προβλήματά μου και να σταματήσω το ποτό και ότι δεν θέλει να με ξαναδεί έτσι.
Εργάζομαι πάρα πολλές ώρες και επίσης δεν μπορώ να πάω σε κάποιο κέντρο και να το καταλάβουν οι δικοί μου άνθρωποι ή να λείψω από τη δουλειά μου.
Είμαι απογοητευμένη και ψάχνω μια λύση. Όταν δεν πίνω για κάποιες μέρες (3-4 το πολύ) νοιώθω πολύ καλά, αλλά δεν καταφέρνω να το κρατήσω. Γιατί έρχεται ΣΚ, όλο και κάπου θα πάμε και αν δεν πιω όλοι θα αρχίσουν να αναρωτιούνται και να βγάζουν συμπεράσματα. Και αν δεν πιω είμαι μαζεμένη ενώ αν πιω λύνεται η γλώσσα μου.
Χρειάζομαι βοήθεια και ελπίδα ότι μια μέρα θα καταφέρω να τον βγάλω από τη ζωή μου αυτό τον εθισμό!!
