ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ, ΒΟΗΘΕΙΑ!

Καταρχήν καλησπέρα σας...
Βρήκα αυτό το site στην τύχη, αλλά ευτυχώς γιατί τίποτα δεν μπορεί να με παρηγορήσει...Είδα πολλά μηνύματα από ατομα που έχασαν δικούς τους και θέλω να πω σε όλους συλληπητήρια, έστω και καθυστερημένα...
\'Εχασα την γιαγιά μου την Κυριακή...Εχτές έγινε η κηδεία...
Την γιαγιά την είχαμε σπίτι εδώ και 2μήνες, είχε πέσει και είχε 2 κατάγματα, αλλά ήταν καλά, παρόλο που ήταν μεγάλη σε ηλικία και είχε περάσει και μία βαριά αρρώστια..Την Κυριακή ανέβασε μεγάλη πίεση και την πήγε η μητέρα μου με τον αδερφό της στο νοσοκομείο.Εγώ συνήθως τα Σαβ/κα έμενα στο αγόρι μου, αφού εκείνος μένει Κέντρο και εγώ Πειραιά.Και όταν έμαθα ότι η γιαγιά ήταν στο νοσοκομείο μου είπαν \"δεν είναι σοβαρά, μην έρθεις, και εμείς σε λίγο θα πάμε σπίτι\" και μετά με παίρνουν ξανά και μου λένε οτι πέθανε...Έσπασε μια αορτή και έφυγε ξαφνικά...
Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω, όταν μένω μόνη δεν αντέχω, δεν ήμουν εκεί την τελευταία στιγμή, έπρεπε να είχα πάει και εγώ...Γιατί Θεέ μου?Γιατί?Τώρα νιώθω ότι δεν έχει μείνει τίποτα για μένα εδώ, καλύτερα να μην ζούσα, νιώθω άδεια και τίποτα δεν με αγγίζει...Τώρα θα ήταν στο απέναντι δωμάτιο η γιαγιά μου...Όμως δεν είσαι εκεί...Και όταν ζούσες δεν περίμενα να πάθεις κάτι, νόμιζα θα σε είχα δίπλα μου για πάντα...Αν το ηξερα, πόσα πράγματα θα είχα κάνει διαφορετικά, πόσο περισσότερο χρόνο θα είχα κάτσει μαζί σου...
Πως ξεπερνάς τόσο πόνο, πως να συνεχίσω να ζω χωρίς να είναι δίπλα μου...

καλησπερα και σε εσενα phoenix22!Καταρχην συλλυπητηρια.Καταλαβαινω τον πονο σου κ λυπαμαι για την αγαπημενη σου γιαγια. Θελεις να μου πεις λιγα πραγματα για τη μεταξυ σας σχεση? Ησασταν δεμενες?

Ναι, είμασταν πολύ δεμένες...Έχω πάρει το όνομα της αδερφής της που πέθανε μικρή και πιστεύω πως μου είχε αδυναμία...Πάντα ήταν δίπλα μου, με συμβούλευε, αλλά εγώ δεν της το ανταπόδωσα, δεν ήμουν εκεί όταν πέθανε, μόνο εγώ έλλειπα, δεν ήμουν δίπλα της...Πάντα με φρόντιζε, ήταν η αγαπημένη μου...Όμως αντί να είμαι σπίτι δίπλα της, ήμουν στην δουλειά ή οπουδήποτε αλλού, αν το ήξερα...Θα είχα κάτσει παραπάνω δίπλα της...Τι χαζή που ήμουν...

Phoenix22 τα θερμα μου συλληπητηρια. Δεν φταις εσυ που δεν ησουν κοντα της τις τελευταιες της στιγμες μην κατηγορεις τον εαυτό σου. Δεν μπορουσες να ξερεις οτι θα ηταν αυτη η καταληξη. Δωσε στον εαυτο σου λίγο χρόνο. Χρειαζεται σε τετοιες περιπτωσεις. Μην το κανεις αυτο στον εαυτο σου δεν βγαινει κατι ετσι. Καλο κουραγιο.

κουραγιο πανω απο ολα και ιπομονη.και γω περασα απο αυτο το βασανο οταν ειμουν στα 19 .μου προκαλεσε τεραστιο και αβαστακτο κενο και πονο μεσα μου που μονο μετα απο πολλα χρονια μ περασε.δεν προλαβε να με δει και μαμα.............:(

Γλυκεια μου,ειμαι σιγουρη πως αν ηξερες οτι θα πεθαινε θα ησουν διπλα της στις τελευταιες τις στιγμες.Πιστευω οτι τον τελευταιο καιρο που εμενε στο σπιτι σου και σε ζουσε καθημερινα,θα καταλαβε ποσο την αγαπας και ας μη το ελεγες.Πολλες φορες οι πραξεις μιλανε πιο δυνατα απο τα λογια.Η γιαγια σου εφυγε παιρνοντας μαζι την αγαπη ολων σας.Σιγουρα την ενιωσε αυτη την αγαπη στη ζψη της κ εφυγε γεματη απο αυτη.Ετσι θα πρεπει να σκεφτεσαι κουκλα μου....

Δυστυχώς δεν ήμουν πάντα σπίτι...Και όταν ήμουν κοιμόταν και δεν την ενοχλούσα...Βάλε και τα Σαβ/κα που έλλειπα...Δεν νομίζω ότι κατάλαβε πόσο την αγαπούσα και αυτό με τρώει...Δεν ήμουν δίπλα της όσο έπρεπε και όσο ήθελα, το φταίξιμο δικό μου...Νόμιζα ότι θα ήταν για πάντα δίπλα μου...

Και μονο απο το οτι δεν την ενοχλουσες,φαινεται οτι ενδιαφεροσουν για αυτη.Ηθελες να ειναι ηρεμη και να ξεκουραζεται.Πες οτι ο πονος που βιωνεις τωρα,ειναι μια θυσια που κανεις για καποιον αγαπημενο.Πονας γιατι την αγαπουσες...Σιγα σιγα θα περασει ο πονος και θα μεινει η αναμνηση μιας γλυκειας γυναικας που αγαπουσες και σε αγαπουσε.

phoenix22 η γιαγια σου ζει μεσα σου ,μεσα στις αναμνησεις σου.Οσο την θυμασε θα ζει μεσα σου μεσα στην καρδια αυτων που την αγαπουσαν

Σας ευχαριστώ όλους για την συμπαράσταση, είναι ωραίο να ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που ακόμα και αν δεν σε ξέρουν σε βοηθούν σε δύσκολες καταστάσεις...

εχω περασει τα ιδια κοπελια.τουλαχιστον το καλο ειναι οτι ειμουν κοντα της και πριν πεθανει της φιλισα το χερι και τις χαιδεψα τα μαλια.αλλα μου προκαλεσε πολα ψυχολογικα γιατι εγω αντιθετα με σενα την ειχα ζεισει και μου ηταν πολυ δυσκολο να το ξεπερασω.δεν πηγα στην κυδεια της δεν αντεχα και για 3 χρονια ειχα πολλες φοβιες.φοβομουνα και την σκια μου γιατι δεν πυστευα πως ενας τοσο γερος και δυνατος οργανισμος ολο ζωη εφυγε μεσα σε 23 μερες.

Οποτε χρειαστεις βοηθεια και συμπαρασταση,εδω θα τη βρεις.:) Κανε κουραγιο και ολα θα φτιαξουν.

maria 3 χρονια ολόκληρα?πως το ξεπέρασες τελικά?τι ήταν αυτό που σε έκανε να το ξεπεράσεις?μου φαίνεται απίστευτο να έχεις περάσει τόσα πολλά...

o xronos

Καταρχήν σου εύχομαι δύναμη.
Τα δυσάρεστα πράγματα δεν τα ξεπερνάμε, απλώς με την πάροδο του χρόνου τα προσπερνάμε.
Μην βάζεις τον εαυτό σου στο τριπάκι των ενοχών για κάτι που δεν ήταν στο χέρι σου.
Αν η γιαγιά σου ήταν να \"φύγει\" και σπίτι να πήγαινες, πάλι το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο.

Εύχομαι μόνο τα καλύτερα και μόνο υγεία από δω και πέρα στην ζωή σου!

Με συγκινησες και μου θυμισες τη δικη μου τη γιαγια....
Ποσο της ελειψα, τις στερνες της ωρες και ποσο μακρια της σταθηκα....
Καμια φορα,
το πιο δυσκολο πραγμα ειναι να δειξουμε αγαπη στους ανθρωπους που αγαπουμε όσο τίποτα.
Ειμαι σίγουρη όμως, και να είσαι κι εσυ,
οτι η αγαπη υπερβαινει τα λόγια, υπερβαινει ακόμα και τις πράξεις, και την αναγκη για την απόδειξή της...
Οι ανθρωποι που αγαπησαμε βαθια,
το ενιωσαν, το ξερουν...
Ετσι λεω κι εγω στον εαυτό μου
και προσπαθω να μου επιτρεπω να θυμαμαι τη γιαγιακα μου,
να αναλογιζομαι οτι εχει πεθανει ( την εχασα πριν μερικα χρονια κι ακομα, ειναι σαν να μην εγινε για μενα, δεν εχω ξαναμιλησει για αυτην, δεν εκλαψα, ειναι σαν να παγωσαν ολα εκει).
Κλαψε,
γραψε ενα γραμμα στη γιαγιακα σου,
με οσα θελεις, σκεφτεσαι, νιωθεις, αλλα δεν προλαβες να της πεις!
Ισως αυτοαπαλυνει τον πόνο και το βάρος.
Και κατι τελέυταίο...
Δεν ξερω ποιο περιεργο μυστηριο της ψυχης μας κρυβεται απο πισω,
μα όλοι οι άνθρωποι,
σαν χανουμε καποιο κοντινο και αγαπητο μας πρόσωπο,
κατηγορούμε για κάτι τον εαυτό μας.
Ετουτη η τυψη και η ενοχη που συνοδευει την απώλεια,
μου φέρνει στο μυαλο την ψευδαίσθηση,
οτι θα μπορουσαμε να αποτρεψουμε - ελέγξουμε το αναπότρεπτο...
Κουραγιο,
δεν είσαι η μόνη :)