Οικογένεια και ψυχολογικά προβλήματα. (;)

Κατα πόσο πιστεύετε οτι η οικογένειά σας, έχει συμβάλλει, στο να αποκτήσετε κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, μικρότερο ή μεγαλύτερο; Απο το να είστε λίγο αγχώδης, μέχρι κάτι πιο σοβαρό. Πιστεύετε οτι έπαιξαν ρόλο οι γονείς, στην εμφάνιση καποιας αρρωστημένης πτυχής του χαρακτήρα σας, ή είναι καθαρά δικό σας απόκτημα και δημιούργημα.
Αναφέρομαι κυρίως σε καταπιεστικούς, υπερπροστατευτικούς ή αδιάφορους γονείς ή ακόμη και σε αυτούς που νοιάζονται πολύ για την γνώμη των τρίτων.
Εγώ προσωπικά πιστεύω πως όλα απο εκεί ξεκινάνε, καθώς είναι η πρώτη κοινωνία μας. Απο αυτήν μαθαίνουμε να ζούμε. Όταν μαθαίνει κάποιος να λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο σ'αυτήν, αυτό θα αντικατροπτίζεται και στις άλλες διαπροσωπικές του σχέσεις και κοινωνίες, γενικότερα.

Αν έβαζα, αυθαίρετα, κάποιο ποσοστό στο πόσο πιστεύω οτι ευθύνονται οι γονείς θα έλεγα 90%. Όχι οτι δεν παίζουν ρόλο οι άλλες εμπειρίες μας - φυσικά και παίζουν - αλλά γιατί ο τρόπος που τις επεξεργαζόμαστε καθορίζετε, πιστεύω, σε τεράστιο βαθμό απο όσα \"πήραμε\" (και δεν πήραμε) απο τους γονείς μας.

Καλησπέρα. Εγώ προσωπικά βίωνα την υπερπροστατευτική καταπίεση απο τους γονείς μου, καθώς και την πίεση απο τις αρρωστημένες συμπρεριφορές τις μητέρας μου. Έπαιρνα κάτι καινούριο για να χαρώ, π.χ. παπούτσια, κι έκανε τον κόσμο άνω κάτω. Χωρίς λόγο, είχε πρόβλημα. Έφερνα, αντι για 20 στο σχολείο 17 και με κυνηγούσε μέσα στο σπίτι για δύο 24ωρα. Αν τα κλείνεις τα συναισθήματά σου μέσα σου, πχ τον θυμό, κάποια στιγμή αυτά θα θέλουν να βγούν έξω. Ή θα σου γίνει κάποιο αρνητικό συναίσθημα που βιώνεις μέσα σου χρόνιο, πχ θλίψη, φόβος κλπ
Έφερα ένα παράδειγμα απο μένα..

Εγώ πιστεύω πως φταίει γενικά η παιδική ηλικία και πως την περάσαμε. Οι γονείς ήταν ένα μεγάλο μέρος αυτής επομένως φταίνε αυτοί για τα περισσότερα μας τραύματα.
Εμένα την μια μέρα με σιχαίνονταν και την άλλη δικαιολογούσαν τη συμπεριφορά τους επειδή \"μ\'αγαπούσαν\". Η μάνα μου έλεγε ότι δεν αξίζω τίποτα και ότι θα πέσω στα ναρκωτικά. Γενικά δεν μιλούσαμε καθόλου. Με τον πατέρα μου που περνούσαμε πιο πολλές ώρες μαζί ή θα μου φώναζε ή θα μου φερόταν σαν σε ηλίθιο, σαν να του έσπαγα τα νεύρα με την ύπαρξή μου. Άσε που ήμουν όλη μέρα σπίτι μαζί τους γιατί δεν με αφηναν να βγαίνω έξω παρα μόνο να πηγαίνω στο σχολείο.

Ευχαριστώ Μαρία για την συμβουλή σου. Ενδιαφέρουσα και μάλλον έχεις δίκιο. Το έχεις εφαρμόσει στη ζωή σου; Μακάρι να το κάνεις.

Με το 90% απο evath δεν συμφωνώ απόλυτα, αλλα αυτό εξαρτάται απο την ιδιαιτερότητα της κάθε κατάστασης βέβαια. Νομίζω πως είναι κάπως μεγάλο το ποσοστό για αντικειμενική αξιολόγηση. Επειδή όμως οι περισσότεροι απο εμάς είμαστε \'\'ιδιόμορφες\'\' περιπτώσεις, ίσως έχεις δίκιο για πολλούς απο εμάς.

Disillusion, προσπαθώντας να κρίνω αντικειμενικά, νομίζω οτι η συμπεριφορά τους ήταν αρκετά καταπιεστική απέναντί σου. Μια τέτοια καταπίεση μόνο καλό δεν φέρνει σε κάποιον.

Δεν θέλω να κρίνω ανθρώπους αλλα συμπεριφορές αυτών. Φυσικά και μας αγαπάνε, στην πλειοψηφία τους. Αυτό Δεν σημαίνει ατι ήταν τέλειοι όμως... Κάναν λάθη, που τα πληρώνουν οι περισσότερο ευαίσθητοι, στην οικογένεια. Μπορεί να είναι ένας δύο ή και παραπάνω...

Το προσπαθω εδω κ καιρο κ μου εχει βγαλει πολυ κλαμα.Πιστευω ομως οτι ειμαι σε καλο δρομο κ οτι η λυτρωση θα ερθει συντομα.Στην αρχη οποτε εκλεινα τα ματια μου εβλεπα τον εαυτο μου μικρο ,ντυμενο με ενα ασπρο βαπτιστικο φουστανακι το οποιο ηταν λασπωμενο .Ημουν χαμενη μεσα στο πληθος ,φοβομουν κ εκλαιγα με λυγμους.Η εικονα αυτη μου εχει φυγει τωρα.

Εύχομαι να βρεις το τέρμα του δρόμου Μαρία, το οποίο θα είναι στολισμένο με δάφνες νίκης και άνθη...

Οι γονεις πιστευω οτι κανουν οτι καλυτερο μπορουν για τα παιδια τους...Πολλες φορες οι καταστασεις,τα προβληματα που μπορει να υπαρχουν το χαλανε λιγο..Απλα αυτο που θεωρουν αυτοι σωστο δεν σημαινει απαραιτητα οτι θα επηρασει θετικα το παιδι..Οι τροποι καλης αναθρεψης μεσα απο την καθημερινοτητα αλλοιωνονται κ ειναι λογικο...Κανενας δεν ειναι υπερανθρωπος...Φυσικα ομως εχει αντικτυπο στην μετεπειτα ζωη μας...κ φυσικα ανασφαλειες,αντιδραστικοτ� �τα εξελισσονται μεσα στην οικογενεια αλλα βασιζονται κ στην ψυχοσυνθεση του καθε παιδιου...

Πιστεύω πολύ στις γενετικές καταβολές του ΄κάθε ανθρώπου για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του και στην προδιάθεση που έχει ο οργανισμός του για την εμφάνιση κάποιας ψυχικής ασθένειας ή αστάθειας. Φυσικά και το οικογενειακό περιβάλλον παίζει σημαντικό ρόλο στην εκδήλωση ή μη κάποιων χαρακτηριστικών , μα δεν ειναι μόνο αυτό.

Ακόμα θέλω να επισημάνω πως και οιγονείς είναι άνθρωποι με τις ανασφάλειες, τις ενοχές, τα λάθη τους. Τις περισσότερες φορές άθελά τους δημιουργούν πρόβλημα στο παιδί (ή αδυνατούν να το βοηθήσουν σωστά να το επιλύσει) λόγω έλλειψης κατάλληλης παιδείας ή απο καθαρό λάθος. Δεν είναι εύκολη δουλειά η ανατροφή ενός παιδιού.

Θα συμφωνησω με την imagine κατά βάση…μπορει η ψυχολογία να λεει ότι ο χαρακτηρας μας κλειδώνεται στην παιδική ηλικία, αλλα προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαστε δημιουργήματα απόλυτα των οικογενειακών βιωμάτων μας…σαφώς μας εχουν επηρεασει σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, αλλά εγω πιστεύω και στο έμφυτο, και στο κατά πόσο ευνοούν οι συνθήκες στην ανάπτυξη ή μη αυτων των χαρακτηριστικών μας, πιστευω όμως και στην γενικότερη επίδραση των εξωτερικών ερεθισμάτων, του σχολείου πχ, του περιβάλλοντος – πόλης στο οποίο μεγαλώνεις ( αργότερα ακομα και του επαγγέλματος που επιλέγεις, των φίλων, των σχέσεών σου κ.λπ. ) είναι μια γενικότερη εξελικτική διαδικασία αν και δεν αμφισβητω ότι η οικογενεια είναι συχνά η πηγη πολλών προβλημάτων, ειδικά σε μικρότερη ηλικία…πάντως συμφωνω απόλυτα με την imagine ως προς το θέμα παιδεία και ανατροφή παιδιών…

Συμφωνώ με την γεννετική προδιάθεση του καθενός μας που αναφέρατε. Είναι αυτό που είπα προηγουμένως και το ανέφερα ως \'\'ευαισθησία\'\'. Δεν εννοούσα φυσικά με τον όρο αυτό οτι κάποιος είναι μαλθακός ή με την έννοια του μην μ\'ακουμπάς γιατί είμαι λουλούδι και μαραίνομαι. Εννοούσα αυτό που λέτε. Την προδιάθεση απο την γέννησή μας, οτι ο οργανισμός μας είναι επιρρεπής σε κάποιες αρνητικές εκδηλώσεις. Δυο αδέρφια που βιώνουν τα ίδια πράγματα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, δεν αντιδρούν το ίδιο πολλές φορές.

Κάπου είχα διαβάσει οτι υπάρχουν 4 κύριες κατηγορίες ανθρώπων:
1)οι μελαγχολικοι
2)οι χολερικοί, αυτοι που είναι γκρινιάρηδες και οργίζονται εύκολα. Λαικά, \'\'γρουσούζηδες\'\':)
3)οι φλεγματικοί, που είναι βραδυκίνητοι και αργοί, λες και δεν έχουν ψυχή μέσα τους. Είναι όμως συνεπείς κι εργατικοί. Πχ Γερμανοί, Άγγλοι
4)οι ενθουσιώδεις ή αλλιώς αιματώδεις.
Όπως υπάρχουν και συνδιασμοί αυτών.

Το οτι είναι μελαγχολικός κάποιος δηλαδή δεν σημαίνει οτι έχει πρόβλημα ο άνθρωπος. Είναι το σκαρί του τέτοιο. Για να γίνει καταθλιπτικός όμως κάποιος ίσως να έπαιξε ρόλο το περιβάλλον και τα βιώματά του. Αν ένα παιδί πχ είναι μελαγχολικό και βλέπει τους γονείς του να τσακώνονται συχνά, κλείνει μέσα του την στενοχώρια και τη θλίψη. Αυτό μπορεί να του φέρει κατάθλιψη κάποια στιγμή.

Το τι έχει επηρεάσει ένα νεογνό για να εκδηλώσει μις συγκεκριμένη συμπεριφορά ως ενήλικας είναι πολύ δύσκολο να ειπωθεί με ακρίβεια , αλλά σίγουρα η επίδραση του οικογενειακού περιβάλλοντος είναι καταλυτική . Έρευνες λένε ότι τα νεογνά αρχίζουν να επηρεαζονται ακόμα πριν τη γέννηση τους από τους θορύβους και της διάθεση της μητέρας. Από κει και περά τα πρώτα χρόνια της ζωής του είναι καθοριστικά γιατί δημιουργούντο η δομές του χαρακτήρα , π.χ εάν ένα παΐδι μεγαλώνει σε ένα σπίτι οπού οι γονείς λύνουν τις διαφορές τους με διάλογο και το ανάλογο σεβασμό, είναι φυσικό επακόλουθο να την υιοθετήσει , η σε ένα σπίτι που επικρατή βία ,λογικό είναι το μεγάλο αδελφάκι να θέλει να συμμορφώσει το μικρότερο με την μέθοδο που υιοθέτησε βλέποντας να ασκεί ο πατέρας πάνω του , με ξύλο και απειλές δηλαδή . Σε αυτήν την ηλικία μην έχοντας και την δυνατότητα η την κρίση το να επιλέγουν τα παιδιά υιοθετούν ότι βλέπουν και ζουν , θα περάσουν πολλά χρόνια , προσπαθειών και αναζητήσεων ώστε να έρθει η στιγμή που ως ενήλικες να αντιληφτούν ότι πολλά παιδικά πρότυπα είναι λανθασμένα και πρέπει να τα ανασκευάσει . Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι από δραματικά μέχρι αμελητέα εξαρτάτε από πολλούς παράγοντες π.χ. την σεβάσθηκα του πεδίου , από το ποσό αντιδραστικό είναι , άλλα παιδιά στην βία τρομάζουν και κλείνονται στον εαυτό τους , ενώ άλλα γίνετε επιθετικά και αντιδραστικά. Δεν ξέρω αυτό εάν οφείλετε σε βιολογικούς παράγοντες η σε άλλα πρότυπα που βλέπει και υιοθετεί το παιδί αλλά γεγονός είναι πως με το άλφα η το βίτα τρόπο ένα αρρωστημένο οικογενειακό περιβάλλων θα μολύνει τις ψυχούλες των παιδιών που ζουν εκεί . Τώρα ως ενήλικες πόσοι από αυτά τα παιδιά θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν και να ξεφύγουν από τα παιδικά τραύματα αυτό είναι μια άλλη ιστορία . Πάντως θα αναφέρω δυο γεγονότα είναι εγκληματικό που ακόμα στα ελληνικά σχολεία δεν υπάρχουν ψυχολόγοι και κατά δεύτερων εάν είχα την δυνατότητα θα περνούσα όλα τα ζευγάρια πριν παντρευτούμε υποχεοτικά από σχολή γονέων !

πιστευω οτι καποια χαρακτηριστικα τα κληρονομουμε,
καποια αλλα τα βιωνουμε σε προεφηβικη ηλικια,
αλλα την ολοκληρωση του εαυτου μας ειναι ενα δικο μας πλασιμο μεσα απο την κοινωνια που ζουμε.

το που θα καταληξουμε και με ποια χαρακτηριστικα ωφειλεται σε αυστηρα δικες μας επιλογες.



ΠΧ η μητερα μου ειχε παντα την απορια πως βγηκα εγω ετσι.
Ο αδερφος μου δεν εχει καμια σχεση με εμενα, αλλα μεγαλωσαμε σε ιδιο περιβαλλον κατω απο ιδια παιδαγωγικη αγωγη.
Ωστοσο εγω πολυ νωρις αρχισα να απορριπτω επιλογες που δεν μου εκαναν.
Θεωρω οτι εχω παρει μια θετικη κατεύθυνση η οποια ομως δεν εχει καμια σχεση με τα οσα πρεσβευαν στην οικογενοια μου.
Οι δικοι μου πιστευουν αρκετα στο θεο και ειναι Χ.Ο.
Παντα ηθελαν να μας παιρνουν σε γαμους (μαλλον για κοινωνικους λογους και οχι για το μυστηριο) αλλα εγω ημουν σταθερα αρνητικος σε σχεση με τον αδερφο μου.
Ετσι εγινα απο πολυ μικρος συνειδητος αθεος παρολο που προσπαθησαν οι δικοι μου για το αντιθετο.

Στην συνεχεια τις αξιες της ζωης μου τις εκρινα μονος μου και οχι με αυτα που ακουγα σπιτι μου.


Εν ολιγεις και καταληγω πιστευω οτι οι γονεις δινουν μια κατευθυνση αλλα η τελικη μας ευθεια ειναι αποκλειστικα δικη μας δουλεια και ευθυνη!

Quote:

---

Originally posted by krino
Ετσι εγινα απο πολυ μικρος συνειδητος αθεος παρολο που προσπαθησαν οι δικοι μου για το αντιθετο.

---

Syniditos atheos i apla apo antidrasi mipws krine ; ( den einai ektimisi einai erwtisi )
Ksereis opws aftos pou pystebei kai aftos pou den pystebei styrizwnte sto idio pragama stin pysti opote, alla as min anoiksume aftin tin syzitisi apla to anefera , kathws poly apo mas mporei akoma kai symera na min exume katalabei poso poly mas exun epireasei ta biwmata twn paidikwn mas xrwnwn. Apla giafto to anefere

Ειναι θεμα σε ποια κατευθυνση ειναι η σκεψη σου θεσαλο.
Εμενα στηριζεται στις αρχες της λογικης, Νιτσε η και ακομα των στωικων σε καποιες περιπτωσεις.

Οποτε ηταν ευκολο να εχω αυτη την κατευθυνση,
λες τωρα που εχω φτασει 40 και, να παραμενω αθεος απο αντιδραση???
Ειμαι συνειδητος αθεος απο τα 12 μου, αν και η μητερα μου, μου εχει αναφερει οτι οταν βαφτιζομουν (μαλλον στα 2 χρονια)
παρολο να μην γινει η βαφτιση ετσι που τιναζομουν για να μην μπω στη κολυμπηθρα....


:P

Τωρα ναι , αλλα τοτε που πειρες την αποφαση ...; Μεγαλή αποφαση για τα \'\'μικρα\'\' σου χρονια:) Πολλες επιλογες ειναι προς την κατευθυνση που ενισχειουν τα πιστευω μας .

krino mia filimou megalis hlikias a8eos kai afti moy eipe kano to kalo kai an eiparxi 8eos as me krini.to 8eorisa poli sosto, ala alo to a8eos kai alo na min 8es to 8eo .

πηρα την αποφαση μου γυρω στα 12, εκτοτε λογιζω τον εαυτο μου ως αθεο.
Δεν με επηρέασε κανει σε αυτη την αποφαση, ηταν αυτο που ενιωθα καλα.
Οι γονεις μου ειναι νορμαλ θρησκευομενοι και παντα η αποψη τους ηταν συμβατη με τα τρεχων κοινωνικα δρώμενα.
Το οτι εγω εχω διαφορετικη σταση ωφειλεται καθαρα σε εμενα και πως εγω ενιωθα πιο συμβατος με αυτα που σκεπτομουν.


Αν θες εκεινο που εχει ενδιαφερον ειναι η αντισταση μου να μην κανω κατι που δεν μου εβγαινε εστω και κατω απο δυσκολες συνθηκες.
Βλεπεις οι γονεις μου (οπως και οι περισσοτεροι) προσπαθουσαν να με μεταπεισουν (η και δελεασουν) με οτι μεσο ειχαν σκεφτει τοτε.
Δεν εχω μετανιωσει ποτε για ολες τις επιλογες μου: ηταν αυθεντικες δικες μου και η αποφαση μου ηταν οτι αμα προσπαθουσα να κανω κατι αλλο δεν θα ημουν εγω.
Πιστευω οτι πολλα παιδια εχουν πεσει σε παρόμοια λουμπα και με γνωμωνα να μην στεναχωρησουν τους γονεις τους (βλεπε στη συνεχεια συντροφο τους, φιλο τους κ.ο.κ.) απαρνιουνται τον εαυτο τους, παραχωρωντας τον σε τριτους.
Μαλλον εκει ειναι που δημιουργείται η οποια σχαση μεταξυ του ειμαι και του εγω μας.....



Αργοτερα, ερχεται η ωρα του απολογισμου και ο καθενας ψαχνει να βρει που ειναι ο εαυτος του σε σχεση με το εγω του.
Μερικες φορες το τραινο το εχεις ηδη χασει....

Quote:

---

Originally posted by holbold
krino mia filimou megalis hlikias a8eos kai afti moy eipe kano to kalo kai an eiparxi 8eos as me krini.to 8eorisa poli sosto, ala alo to a8eos kai alo na min 8es to 8eo .

---

γυρναμε την συζητηση σε θρησκευτικη χροια και δεν ξερω αν χρησιμευει.

Κατ εμε,
αν υπαρχει θεος, τοσο το χειροτερο για αυτον (- αυτην το θεωρω ρατσισμο να ειναι ο θεος σωνει και καλα αντρας....) οχι για μενα.

Δεν ξερω αν θελω τον θεο η οχι.
Δεν με απασχολουν ιδαιτερα ζητηματα που δεν υπαρχουν.
Αν θελει ο θεος (εφοσον υπαρχει) ας ασχοληθει αυτος με εμενα.
Υπαρχω εδω και 40 χρονια και οι προβλεψεις μου βεβαιωνουν να υπαρχω για αλλα 50.

;)

eixa kai egw teties skepsis sta 12 ,ustepa apo legomena gnoston morfomenwn a8eon etoutou tou planiti oti :o xristianismos eine i pio psagmeni 8riskia apo oles (px i grafes i nistia alo pou den tin akolou8oume), an tin akolou8isis sou kani kalo psixika kai somatika,apofasisa na min aporipso to xristianismo

τι να σου πω βρε χοτ μου....
εγω αμα νηστευω πειναω και μετα κανω ενα στομαχι χαλια....
εσενα αμα σου κανει καλο μην φας....
ειτε σωματικα, ειτε ψυχχικα, ειτε συναισθηματικα ειτε οπως αλλιως νομιζεις.


Αλλωστε ειναι αρκετοι αυτοι που χρειαζονται να φτιαξουν το σταυρο τους για να πορευτουν....

Ευχαριστώ που μετέχετε στην συζήτηση. Ενδιαφέρουσες οι απόψεις όλων.

Είπες Thessalo μια προσωπική σου πρόταση, να περνάνε οι γονείς απο \'\'σχολείο\'\'. Είναι καλή σκέψη αλλα θεωρώ οτι για να κάνει κάποιος οικογένεια είναι πρώτα απο όλα, ώριμος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος. Οπότε νομίζω ξέρει τι κάνει. Αν έχεις παιδιά, το κυριότερο είναι να τα αγαπάς και να τους το δείχνεις... Αν έχεις αυτό το συστατικό δεν κάνεις πολλάλάθη και αν ακόμη κάνεις τα συζητάς και τα διορθώνεις με τα άλλα μέλη. Μια συμβουλή χρειάζεται πάντα όμως απο κάποιον ειδικό, γιατί \'\'σφάλματα είμαστε, ανθρώπους κάνουμε...\'\' , συγγνώμη \'\'άνθρωποι είμαστε, σφάλματα κάνουμε...\'\'.

Κρίνο, Λες οτι η τελική ευθεία που διαλέγουμε είναι δικοί μας. Συμφωνώ απολύτως για έναν \'\'υγειή\'\' άνθρωπο. Αν τα βιώματα όμως ασυνείδητα ή και συνειδητά σου μείνουν, μπορεί να σε μπλοκάρουν ακόμη και απο αυτό. Να φτάσεις σε σημείο να \'\'αρρωστήσεις\'\' πραγματικά απο αυτά και να μην σου είναι εύκολο να πάρεις αποφάσεις. Και αν ακόμη τις πάρεις, να μην μπορείς να τις πραγματοποιήσεις, ΜΙλάω για ανθρώπους με ψυχολογικά , όπως οι περισσότεροι απο εμάς. στο forum.
Δεν λέω οτι όλα τα ψυχολογικά οφείλονται στα βιώματά μας.... Αλλα ένας αριθμός αυτών έτσι πιστεύω.

Η συζήτηση που κάνετε για τη θρησκεία ώς προς την απόφαση σε σχέση με τα παιδικά βιώματα έχει μια βάση. Στα 40 του όμως για εξακολουθείς να στηρίζεις μια άποψη, σημαίνει οτι το έείχες το χρόνο να το σκεφτείς καλά... Θα έλεγα να το εξετάσουμε σαν υπόθεση όμως και μόνο και να το δούμε γενικότερα σε σχεση με το θέμα. Μην το συνεχίσουμε και παρεκκλίνουμε απο το κεντρικό θέμα μας.

Ευχαριστώ για τη συμμετοχή

Εγώ πάλι νομίζω πως είμαστε παιδιά των γονιών μας.
Δεν είναι δυνατό να είχαμε αναπτύξει τον ίδιο χαρακτήρα προερχόμενοι από διαφορετικά βιώματα.
Σίγουρα τα βασικά συστατικά μας παραμένουν ίδια, αλλά επηρεάζονται κατά 70% από τα παιδικά μας βιώματα.
Δεν μπορώ να πιστέψω δηλαδή πως ένας άνθρωπος θα κατέληγε το ίδιο αν προερχόταν από μια καταπιεστική οικογένεια, μια αδιάφορη, ή μια προβληματική.....

Quote:

---

Originally posted by tsiftis
.....αλλα θεωρώ οτι για να κάνει κάποιος οικογένεια είναι πρώτα απο όλα, ώριμος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος. Οπότε νομίζω ξέρει τι κάνει.

---

με άλλα λογια λες, πώς εχουμε πηξει στους ωριμους κ συνειδητοποιημενους ανθρώπους?ειναι απο τα πιο πικρα ανεκδοτα που διαβάζω....

θεωρώ είπα... Έτσι θα έπρεπε... Έτσι είναι το σωστό. Η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με το σωστό πάντοτε.

tsiftis,
αυτο που λεω ειναι οτι αρκετος κοσμος οταν ειναι στην εφηβεια (μπορει και πιο πριν) για Χ λογους επιλεγει να μην κανει αυτα που εχει μεσα του, αλλα να πορευτει με αυτα που του αναγορευουν αυτοι που του τα λενε. (συνηθως οι γονεις μας)
Στην συνεχεια αυτη η τακτικη γινεται βιωμα και η συνεχεια ειναι τα θελω μας οχι μονο να μην ικανοποιουνται αλλα και να ειναι φυσικο να γινεται αυτο.

Κατα περιπτωσεις πιστευω οτι ολο αυτο το στορυ μπορει να αρχιζει να ειναι η παρθενογενεση ψυχολογικων προβληματων για ενα ανθρωπο.
Καποια στιγμη πας στα 30 σου,
εισαι πλεον ενας υπευθυνος ανθρωπος, μενεις στο σπιτι σου και θεωρεις οτι εισαι κυριος του εαυτου σου.
ΕΙΣΑΙ?????
Εγω λεω οχι, η ζημια εχει γινει ηδη και την κουβαλας παρολο που νομισες οτι ξεμπερδεψες οταν ξεκολησες απο την πηγη των ψυχαναγκασμων σου.

Εκει πια το συνηθες, ειναι να αρχιζουν τα ταξιδια με τους ψυχολογους και η οριζοντιωση με το ψυχολογικο ντιβανι.....
Ευτυχως τα ντιβανια προτιμησα να τα χρησιμοποιω για αλλους λογους, καμια σχεση με την ψυχολογια μου....
:cool:





ΥΓ........ το θεμα της θρησκειας ειναι απλα ενδεικτικο.
Στις ελληνικες οικογενοιες η καταπιεση εχει χιλιες δυο μορφες....

Συμφωνώ πως η εφηβεία είναι πολύ καθοριστική περίοδος στη ζωή μας. Άραγε ο έφηβος θα πρέπει ανεξέλεγκτος να κάνει οσα έχει μέσα του ή να μπαίνουν όρια απο τους γονείς? Αυτά τα όρια θα του δημιουργήσουν ψυχ προβλήματα? Κι αν δεν τεθούν τα όρια, δεν υπάρχει περίπτωση ο έφηβος να πάρει καταστροφικό δρόμο απο αντίδραση και μόνο??

Quote:

---

Originally posted by tsiftis
... θεωρώ οτι για να κάνει κάποιος οικογένεια είναι πρώτα απο όλα, ώριμος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος. Οπότε νομίζω ξέρει τι κάνει. Αν έχεις παιδιά, το κυριότερο είναι να τα αγαπάς και να τους το δείχνεις... Αν έχεις αυτό το συστατικό δεν κάνεις πολλάλάθη και αν ακόμη κάνεις τα συζητάς και τα διορθώνεις με τα άλλα μέλη.

---

Τσιφτη επειδή τυχαίνει να παρατηρώ χρόνια αυτό το φαινόμενο θεωρώ οι πλειοψηφία αυτών που παντρεύονται και κάνουν παιδία εντελώς ανώριμους και ανέτοιμους για να αναλάβουν ένα τόσο σημαντικό ρόλο. Και όσο για το μύθο ότι αρκεί μονό η αγάπη, αυτό νομίζω ότι έχει γίνει σε όλους ξεκάθαρους ότι δεν ισχυει πλέον. Οι κοινωνικές επιστήμες έχουν προχώρηση αρκετά πλέον και δυστυχώς αυτή η γνώση δεν έχει διοχετευτεί ακόμα στην ελληνική οικογένεια, όσα μαθαίνουν οι γονείς για να μεγαλώσουν τα παιδιά η τα μαθαίνουν από τον γυναικολόγο η τον παιδίατρο η τα μαθαίνουν από εκπομπές στιλ Δρούζος δυστυχώς . Πως γίνεται ένα νέο ζευγάρι να δίνει 1.800,00 για τα βλαστόκύτταρα και μάλιστα για αποτελέσματα που δεν είσαι σίγουρα , ενώ δεν δεινού 200.00 να μιλήσουν με ένα οικογενειακό σύμβουλο για το πώς θα πρέπει να μεγαλώσουν και να συμπεριφερθούν σε ότι πολυτιμότερο έχουν στη ζωή τους …

Η θεωρία ότι αφού τα αδέλφια μεγάλωσαν με τους ίδιους γονείς και κάτω από την ίδια στέγη διαφέρουν άρα αυτό είναι ένδειξη του χαρακτήρα αυτού καθαυτού του κάθε παιδιού έχει καταρριφθεί από τους ψυχολόγους γιατί ισχυρίζονται –δεν μου φαίνεται παράλογο- πως ακόμα και αδέλφια στο ίδιο σπίτι υφίστανται διαφορετικό ψυχολογικό φορτίο.
Π.χ. το μικρότερο έχει άλλα ζητήματα ν’αντιμετωπίσει, του φέρονται πάντα σαν μωρό, το μεγάλο παιδί έχει το φορτίο και το βάρος ότι εσύ είσαι μεγάλος, κάνε μια υποχώρηση για τον μικρό αδελφό σου. Αυτό σίγουρα δημιουργεί στο μεγάλο παιδί σοβαρό πρόβλημα γιατί οι γονείς τελικά ξεχνούν ότι είναι παιδί και π.χ. αν αυτό συμβαίνει σε αδέλφια που σήμερα είναι 10 και 8 χρονών, 2 χρόνια αργότερα αυτός που θα γίνει 10 δεν θα αντιμετωπίζεται αντίστοιχα σαν μεγάλος αλλά πάλι σαν μικρός σε σχέση με αυτόν που τώρα είναι 12 αλλά και στα 10 του απαιτούσαν από αυτόν να υποχωρεί στον μικρό και να φέρεται σαν μεγαλύτερος.
Για να μην αναφέρω και τον δύστυχο τον μεσαίο (αυτός είναι στη χειρότερη θέση), αν τα αδέλφια είναι 3 που ψάχνει να βρει την ταυτότητά του για πολλά χρόνια. Πού ανήκει? Στους μεγάλους ή στους μικρούς? Δεν καταφέρνει ποτέ τόσα επιτεύγματα όσα ο μεγάλος και δεν είναι ποτέ τόσο γλυκούλης και χαιδεμένος όσο ο μικρός.
Με αυτό το πρίσμα λοιπόν δεν μπορούμε να λέμε ότι αφού διαφέρω από τα αδέλφια μου είμαι εγώ αυτός καθαυτόν ο εαυτός μου σαν να είχα φυτρώσει στην έρημο. Πάλι είμαστε εκτός από (εγώ) και (αυτό που έχω υποστεί στην οικογένειά μου).
Όσο για τη σχολή γονέων είναι υπέροχη αλλά δεν είναι όλοι ικανοί να ακούνε και να μαθαίνουν. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι υπάρχουν μεταξύ μας με «σώας φρένας» μορφωμένοι, ταξιδεμένοι, καταξιωμένοι επαγγελματικά και κοινωνικά που «τα ξέρουν όλα»? Είχα ανοίξει παλιότερα ένα σχετικό τόπικ γιατί αυτό με εκνευρίζει ιδιαίτερα. Τι θα ακούσουν και θα εφαρμόσουν αυτοί από αυτά που θα τους υποδείξει ο παιδοψυχολόγος? ΤΙΠΟΤΑ. Βέβαια «αλάνθαστοι» υπάρχουν σε όλα τα μορφωτικά και οικονομικά επίπεδα αλλά με τους μορφωμένους εκνευρίζομαι περισσότερο μιας και είναι ικανοί να μάθουν πχ νομικά ή αρχιτεκτονική ή οικονομικά αλλά στην ψυχολογία κωφεύουν.
Επίσης οι εγωιστές, οι εγωκεντρικοί οι δήθεν και τόσοι άλλοι. Τις υποδείξεις του παιδοψυχολόγου θα τις ακούσουν μόνον άνθρωποι που θέλουν να μάθουν και να βελτιωθούν κάνοντας πέρα τον εγωισμό τους. Αυτοί έτσι και αλλιώς την ψάχνουν και χωρίς τη σχολή γονέων. Διαβάζουν σχετικά βιβλία, σχετικά sites, ή συζητούν με τους φίλους ή τους συντρόφους τους.

Γειά σας και πάλι..

Κρίνο συμφωνώ απόλυτα μαζί σου σε όλα όσα είπες.

Imagine, πιστεύω οτι όλα ξεκινάν απο μικρότερη ηλικία. Αν δεν έχει καταπίεση μέσα του, δεν νομίζω να κάνει καμια \'\'μεγάλη\'\' επανάσταση. Θα κινείται σε φυσιολογικά πλαίσια, του μέσου όρου. Τα όρια πρέπει να μπαίνουν συμβουλευτικά νομίζω και μόνο. Να δείξεις ποιο είναι το σωστό και με τ συμπεριφορά σου και με τον λόγο σου. Όχι καταναγκαστικά στον άλλον. Να κάνεις το χρέος σου, που θεωρείς σωστό, σαν γονιός και να αφήσεις στη συνέχεια, το παιδί, να πάρει την απόφασή του. Επειδή \'\'βράζει\'\' μέσα του, αυτή η απόφαση, μπορεί να αλλάξει πολλές φορές. Δεν παύει να είναι δική του όμως...

Να ζητήσω ένα συγγνώμη γιατί διαπίστωσα οτι έκανα λάθος στην φράση:
\'\'θεωρώ οτι για να κάνει κάποιος οικογένεια είναι πρώτα απο όλα, ώριμος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος\'\'.
Η αλήθεια έιναι οτι το πίστευα και πιστεύω οτι έτσι πρέπει να είναι. Αλλα το γενίκευσα πολύ και δεν αντικατοπτρίζει διόλου την πραγματικότητα. Έχετε δίκιο! Απλώς βαδίζω πολύ στους ανέμους και τα βλέπω πολύ \'\'όμορφα\'\' και \'\'ρομαντικά\'\' όλα. Γι\'αυτό κι έπαθα, ενός είδους σοκ, όταν συνειδητοποίησα τι γίνεται γύρω μου... Η αλήθεια είναι διαφορετική...

Nature, πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα όσα στοιχεία έδωσες. Δεν τα γνώριζα πραγματικά.. Συμφωνώ στις απόψεις σου και Thessalo.

Διαβάζοντας για τα όρια αναρωτήθηκα τι είδους \'όρια\' έχουμε κατά νου, όταν ρωτάει π.χ. η imagine αν πρέπει να μπαίνουν και τι συνέπειες έχουν ή όταν λέει ο tsiftis ότι πρέπει να μπαίνουν συμβουλευτικά και μόνο. Στο τι θα πιστεύει (π.χ. θρησκεία), τι θα επιλέξει (π.χ. στυλ, σχέση, επάγγελμα), σε πρακτικά θέματα (π.χ. τι ώρα θα γυρίσει σπίτι το βράδυ, πόσα χρήματα θα του δώσεις, αν θα πάει μόνος διακοπές);

Quote:

---

Originally posted by marina38
Διαβάζοντας για τα όρια αναρωτήθηκα τι είδους \'όρια\' έχουμε κατά νου, όταν ρωτάει π.χ. η imagine αν πρέπει να μπαίνουν και τι συνέπειες έχουν ή όταν λέει ο tsiftis ότι πρέπει να μπαίνουν συμβουλευτικά και μόνο. Στο τι θα πιστεύει (π.χ. θρησκεία), τι θα επιλέξει (π.χ. στυλ, σχέση, επάγγελμα), σε πρακτικά θέματα (π.χ. τι ώρα θα γυρίσει σπίτι το βράδυ, πόσα χρήματα θα του δώσεις, αν θα πάει μόνος διακοπές);

---

Όλα αυτά που αναφέρεις μαρίνα, τα πρώτα κυρίως (πχ θρησκεία, στυλ, σχέσεις κλπ) θα ήθελα να είναι επιλογές του παιδιού/εφήβου και μόνο. Εξάλλου αυτά αλλάζουν, ειδικά το στυλ. Αυτό που μ απασχολεί είναι όταν βλέπεις σημάδια που δείχνουν προς έναν δρόμο καταστροφής, πχ αλητοπαρέες με ναρκωτικά, αδιαφορία για το σχολείο, υπερβολικά ξενύχτια κ.ά. παρόμοια.
Στην εφηβεία πολλά παιδιά έχουν την τάση της αμφισβήτησης και του γκρεμίσματος των μέχρι τότε προτύπων.. αν λοιπόν βλέπεις το παιδί σου να το παρα-τραβάει, να φοβάσαι πως μπορεί να μην έχει γυρισμό ο δρόμος που παίρνει και πως οδηγεί σε μια ζωή δύσκολη, θα πρεπει να το αφήσεις να κάνει ό,τι θέλει?? Το όριο, ακόμα και σε απλά πράγματα (πχ τι ώρα θα γυρίζει το βράδυ, ή να μην κάνει κοπάνες- τακτικά έστω- απο το σχολείο) δεν λειτουργεί ως μια σταθερά στην αναταραχή που συμβαίνει στο μυαλό και στην ψυχή ενός εφήβου? Αυτά αναρωτιέμαι....

Quote:

---

Originally posted by imagine

Αυτά αναρωτιέμαι....

---

Θωρακισε το παιδι σου με γνωσεις για την ζωη και αυτοπεποιθηση και δεν θα εχεις να αναρωτιεσαι για τιποτα.

Μαθε τον να σκεφτεται, να αναλυει και να πραττει.
Αυτα ειναι υπεραρκετα.

Krino πολυ σωστα.Πιστευεις ομως οτι δεν θα σε αμφισβητησουν ποτε?

μαρια,
εαν δεν σε αμφισβητησουν, τοτε κατι εχεις κανει λαθος.....

Πιστευεις οτι μια γενια με μια αλλη δεν ειναι θετικο να αμφισβητει η μια την αλλη???
Η δεν υπαρχει αυτο που λεμε χασμα γενεων???


Αληθεια τι ζητατε οι γονεις απο τα παιδια σας???
Να σας εχουν εικονισμα και οτι εχετε το αλαθητο??
Επιτελους αφηστε τα παιδια σας ελευθερα να αναπνευσουν....


Καλημερα.

Μα....ποτέ δεν έγραψα πως θέλω να με έχουν τα παιδιά μου εικόνισμα, ούτε διεκδίκησα το αλάθητο...
Όσο καλά κι αν τα χεις θωρακίσει, αναρωτιέμαι αν φτάνει μόνο αυτό... η εφηβεία είναι μια πολύ ευαίσθητη ηλικία, που το παιδί εύκολα μπορεί να παρασυρθεί (ακόμα-ακόμα και για να κάνει το μάγκα) σε συμπεριφορές βλαπτικές για το ίδιο. Κιαν πρόκειται για ανώδυνα πράγματα, οκ, πάσο και ποσώς μ ενδιαφέρει να παρέμβω. Αν το δω όμως πχ ναπαίρνει ναρκωτικά, γιατί είναι πχ πολύ κουλ ή γιατί παίρνει η τάδε γκομενίτσα που γουστάρει, τι στα κομματια θα κάνω? Θα σφυρίζω κλέφτικα?
Ειλικρινά, δεν πιστεύω πως μπορείς να θωρακίσεις ένα 15χρονο τόσο καλά ώστε να μην υπάρχει περίπτωση να βαδίσει σε καταστροφικούς δρόμους, ίσως και μόνο απο αμφισβήτηση....

Kαλημερα.Σιγουρα δεν εχω το αλαθητο κ προασπαθω να ενισχυω στα παιδια μου την ελευθερη σκεψη.Στην ηλικια της εφηβειας ομως αμφισβητουν τα παντα κ ειδικα οταν το λεει ο γονεας. Δεν σκεφτονται αν ειναι σωστο απλως αντιδρουν κ δυστυχως μιμουνται τους φιλους τους.Ειναι κατι που δεν μαρεσε ποτε Αλλα οσο και αν προσπαθω [αναφερομαι στην κορη μου]δεν μπορω νατην πεισω να ειναι ο εαυτος της.Τι εχω κανει λαθος αραγε?

Mαρινα γεια σου.Διορθωσε με αν ειμαι παραλογη αλλα συτη την ηλικια γινεται να μην μιμειται κανενα φιλο της?Καθε βδομαδα αλλαζει στυλ κ θελει να αλλαζει σχολειο αναλογα με το που πηγαινει ο καθενας.Καθεται να διαβασει ,την παιρνουν τηλ κ φευγει.Αναρωτιεμαι οταν με τοση ευκολια ακολουθει τις τασεις οποιουδηποτε τι θα κανει οταν της κανουν αλλες προτασεις? Προσπαθω να της μιλαω συνεχεια αλλα η απαντηση ειναι οτι δεν ειναι φυτο.