Απίστευτα εξαντλητικό άγχος

Παιδιά καλησπέρα,
Για ακόμα μια φορά δεν μπορώ να κοιμηθώ . Αύριο γράφω εξετάσεις στις 8 το πρωί και το μάτι γαρίδα . Έχω απίστευτα συμπτώματα γενικευμένου άγχους. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο προβληματική αρχίζει και γίνεται η ζωή μου. Ξεκίνησε πριν 1.5 χρόνο έτσι ξαφνικά όπως όλα τα αναπάντεχα στη ζωή. Και έκτοτε κουβαλάω έναν σταυρό κάθε μέρα . Ακόμα θυμάμαι την πρώτη κρίση πανικού ένα αίσθημα ότι ασφυκτιώ και ότι σε λίγα δευτερόλεπτα θα πεθάνω. Θυμάμαι το τρέμουλο, την ταχυκαρδία πήγα στο νοσοκομείο και η καρδιά μου χτυπούσε στους 180! Και τότε άρχισε ένας ακόμα Γολγοθάς αυτός των εξετασεων, των ιατρικών επισκέψεων και κάθε φορά να κάθε φορά άκουγα τα εξής λόγια : δεν βρίσκουμε κάτι οργανικό μάλλον ψυχολογικό είναι. Και πήγα και σε ψυχολόγο αλλά δεν βρήκα τη λύτρωση... Έκτοτε έχω πάθει αμέτρητες κρίσεις πανικου. Μπορούν να συμβούν παντού την ώρα που τρώω, που διαβάζω οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Έχω χάσει σχεδόν όλες μου τις παρέες εξαιτίας αυτής της αρρώστιας γιατί περί αρρώστιας πρόκειται. Δεν έχω καμία διάθεση για τίποτα, τίποτα πλέον δεν με ευχαριστεί. Έχω πάθει ανορεξία έχασα πάνω από 10 κιλά τον τελευταίο χρόνο. Δεν με ενδιαφέρει το φαγητό βασικά δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Είναι τόσο εξαντλητικό το άγχος που βιώνω που έχει συγκλονίσει όλη την ύπαρξη μου. Κάθε μέρα φοβάμαι ότι θα πεθάνω αλλά παράλληλα εύχομαι να μην είχα γεννηθεί. Το ξέρω ότι αυτά που γράφω ακούγονται κάπως μελό αλλά πιστέψτε με δεν αγγίζουν ούτε στο 1% την απόγνωση που αισθάνομαι. Είμαι 20 χρόνων και αισθάνομαι ψυχικά λες και είμαι 80. Προσπαθώ να πιέζω τον εαυτό μου να βγαίνω έξω κάποια έστω λεπτά μέχρι τη σχολή έστω μέχρι το σούπερ Μάρκετ. Σήμερα το πρωί πάλι έπαθα κρίση πανικού σχεδόν παρελυσα από το φόβο μου στο προαύλιο της σχολης. Δεν θέλω να παίρνω ηρεμιστικά πέρασα και από αυτό το λούκι το μόνο που κάνουν είναι να κρύβουν τα συμπτώματα. Δεν τα θεραπεύουν!!! Εχω επισκευθεί 5 γιατρούς όλοι τα ίδια μου λένε: ψυχολογικά. Πείτε μου κι εσείς τη γνώμη σας ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω βαρέθηκα να ζω έτσι. Αν μπορεί κάποιος να αποκαλέσει αυτή την οικτρή κατάσταση ζωή. Συγγνώμη εκ των προτέρων για το τεράστιο ποστ απλά δεν ξέρω πως αλλιώς να ξεσπάσω μόνο η γραφή με βοηθάει καπως να απαλύνω την απόγνωση που αισθάνομαι.

Γεια σου πενυ , σε καταλαβαίνω απόλυτα και ολα αυτά π βιώνεις ειναι λογικά . Θα σ πω κατι κ βάλτο καλα στο μυαλό σου ειναι παροδικά ολα ..

Quote:

---

Originally Posted by penny97

Παιδιά καλησπέρα,
Για ακόμα μια φορά δεν μπορώ να κοιμηθώ . Αύριο γράφω εξετάσεις στις 8 το πρωί και το μάτι γαρίδα . Έχω απίστευτα συμπτώματα γενικευμένου άγχους. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο προβληματική αρχίζει και γίνεται η ζωή μου. Ξεκίνησε πριν 1.5 χρόνο έτσι ξαφνικά όπως όλα τα αναπάντεχα στη ζωή. Και έκτοτε κουβαλάω έναν σταυρό κάθε μέρα . Ακόμα θυμάμαι την πρώτη κρίση πανικού ένα αίσθημα ότι ασφυκτιώ και ότι σε λίγα δευτερόλεπτα θα πεθάνω. Θυμάμαι το τρέμουλο, την ταχυκαρδία πήγα στο νοσοκομείο και η καρδιά μου χτυπούσε στους 180! Και τότε άρχισε ένας ακόμα Γολγοθάς αυτός των εξετασεων, των ιατρικών επισκέψεων και κάθε φορά να κάθε φορά άκουγα τα εξής λόγια : δεν βρίσκουμε κάτι οργανικό μάλλον ψυχολογικό είναι. Και πήγα και σε ψυχολόγο αλλά δεν βρήκα τη λύτρωση... Έκτοτε έχω πάθει αμέτρητες κρίσεις πανικου. Μπορούν να συμβούν παντού την ώρα που τρώω, που διαβάζω οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Έχω χάσει σχεδόν όλες μου τις παρέες εξαιτίας αυτής της αρρώστιας γιατί περί αρρώστιας πρόκειται. Δεν έχω καμία διάθεση για τίποτα, τίποτα πλέον δεν με ευχαριστεί. Έχω πάθει ανορεξία έχασα πάνω από 10 κιλά τον τελευταίο χρόνο. Δεν με ενδιαφέρει το φαγητό βασικά δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Είναι τόσο εξαντλητικό το άγχος που βιώνω που έχει συγκλονίσει όλη την ύπαρξη μου. Κάθε μέρα φοβάμαι ότι θα πεθάνω αλλά παράλληλα εύχομαι να μην είχα γεννηθεί. Το ξέρω ότι αυτά που γράφω ακούγονται κάπως μελό αλλά πιστέψτε με δεν αγγίζουν ούτε στο 1% την απόγνωση που αισθάνομαι. Είμαι 20 χρόνων και αισθάνομαι ψυχικά λες και είμαι 80. Προσπαθώ να πιέζω τον εαυτό μου να βγαίνω έξω κάποια έστω λεπτά μέχρι τη σχολή έστω μέχρι το σούπερ Μάρκετ. Σήμερα το πρωί πάλι έπαθα κρίση πανικού σχεδόν παρελυσα από το φόβο μου στο προαύλιο της σχολης. Δεν θέλω να παίρνω ηρεμιστικά πέρασα και από αυτό το λούκι το μόνο που κάνουν είναι να κρύβουν τα συμπτώματα. Δεν τα θεραπεύουν!!! Εχω επισκευθεί 5 γιατρούς όλοι τα ίδια μου λένε: ψυχολογικά. Πείτε μου κι εσείς τη γνώμη σας ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω βαρέθηκα να ζω έτσι. Αν μπορεί κάποιος να αποκαλέσει αυτή την οικτρή κατάσταση ζωή. Συγγνώμη εκ των προτέρων για το τεράστιο ποστ απλά δεν ξέρω πως αλλιώς να ξεσπάσω μόνο η γραφή με βοηθάει καπως να απαλύνω την απόγνωση που αισθάνομαι.

---

Πένυ μου κουράγιο και δύναμη εύχομαι! Μην το βάζεις κάτω! Άγχος είναι όλο αυτό που νιώθεις που εσύ η ίδια τι δημιουργείς και εσύ μπορείς να το νικήσεις. Δεν είσαι μόνη σου! Η ζωή είναι μικρή και πρέπει να την ζούμε στο έπακρο! Ζήσε κορίτσι μου! Και γω αυτό φωνάζω στον εαυτό μου ζήσε κι ας πέσεις...κι ας σου τελειώνουν οι αναπνοές...όμως κάθε αναπνοή μου θέλω να αξιζει! Και έτσι τα καταφέρνω τις περισσότερες φορές...και δες μετά από τόσες μέρες που νόμιζα πως θα πεθάνω...είναι εδώ και ζω!

Πενάκι φαρμακευτική αγωγή έχεις λάβει?? Συμπάσχω...

Ευχαριστώ παιδιά για τις απαντήσεις σας . Elenas όταν ξεκίνησαν αυτές οι κρίσεις πανικού και αφού απέκλεισαν οι γιατροί τους οργανικούς παράγοντες ο καρδιολόγος με παρέπεμψε σε ψυχίατρο και ξεκινήσαμε με ζαναξ. Για να είμαι ειλικρινής κατά κάποιο τρόπο με βοήθησαν αλλά όπως προαναφέρθηκε και στο αρχικό κου ποστ πιστεύω ότι τα ηρεμιστικά απλά καμουφλάρουν τα συμπτώματα δεν τα θεραπεύουν και αυτό φυσικά επαληθεύτηκε όταν σταμάτησα μετά από 2 εβδομάδες να παίρνω τα χάπια (πραγματικά δεν είναι για παραπάνω και όποιος γιατρός τα συνταγογραφει για μεγάλο χρονικό διάστημα ειναι ανεύθυνος). Anyway μετα από λίγους μήνες τα επεισόδια (οι κρίσεις πανικού) άρχισαν να επανέρχονται ξαναπήγα σε άλλον καρδιολόγο μου χορήγησε βουσπιρονη που είναι πολύ πιο ήπια αλλά καταπολεμούν με τον καιρό τα αγχωδη συμπτώματα παρολα αυτά όμως αισθανομουν και αισθάνομαι φυλακισμένη στις σκέψεις μου. Είναι ένα απίστευτο γαϊτανάκι μεταξύ άγχους και κατάθλιψης. Αργότερα πήγα και σε ψυχολόγο έκανα κάποιες συνεδρίες με βοήθησαν λίγο να αντιμετωπίζω καλύτερα κάπως τις αγχωτικές καταστάσεις αλλά σίγουρα δεν είδα θεαματικές αλλαγές. Ειλικρινά δεν ξέρω τι πυροδοτησε την πρώτη κρίση πανικού. Ήμουν πάντα ανέμελη έβγαινα τα έπινα έκανα ότι κάνουν παιδιά της ηλικίας μου ξαφνικά ήρθε όλο αυτo και με καταρρακωσε. Υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να σηκωθώ ούτε από το κρεβάτι σαν ζωντανή νεκρή δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς...

αν και καταλαβα τι λες δε ξερω αν θα συνενοηθουμε

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

αν και καταλαβα τι λες δε ξερω αν θα συνενοηθουμε

---

Γιατί το λες αυτό;

τρεμουλο ειχα και εγω για πολα χρονια απο τα 17 ως τα 25

Quote:

---

Originally Posted by penny97

Ευχαριστώ παιδιά για τις απαντήσεις σας . Elenas όταν ξεκίνησαν αυτές οι κρίσεις πανικού και αφού απέκλεισαν οι γιατροί τους οργανικούς παράγοντες ο καρδιολόγος με παρέπεμψε σε ψυχίατρο και ξεκινήσαμε με ζαναξ. Για να είμαι ειλικρινής κατά κάποιο τρόπο με βοήθησαν αλλά όπως προαναφέρθηκε και στο αρχικό κου ποστ πιστεύω ότι τα ηρεμιστικά απλά καμουφλάρουν τα συμπτώματα δεν τα θεραπεύουν και αυτό φυσικά επαληθεύτηκε όταν σταμάτησα μετά από 2 εβδομάδες να παίρνω τα χάπια (πραγματικά δεν είναι για παραπάνω και όποιος γιατρός τα συνταγογραφει για μεγάλο χρονικό διάστημα ειναι ανεύθυνος). Anyway μετα από λίγους μήνες τα επεισόδια (οι κρίσεις πανικού) άρχισαν να επανέρχονται ξαναπήγα σε άλλον καρδιολόγο μου χορήγησε βουσπιρονη που είναι πολύ πιο ήπια αλλά καταπολεμούν με τον καιρό τα αγχωδη συμπτώματα παρολα αυτά όμως αισθανομουν και αισθάνομαι φυλακισμένη στις σκέψεις μου. Είναι ένα απίστευτο γαϊτανάκι μεταξύ άγχους και κατάθλιψης. Αργότερα πήγα και σε ψυχολόγο έκανα κάποιες συνεδρίες με βοήθησαν λίγο να αντιμετωπίζω καλύτερα κάπως τις αγχωτικές καταστάσεις αλλά σίγουρα δεν είδα θεαματικές αλλαγές. Ειλικρινά δεν ξέρω τι πυροδοτησε την πρώτη κρίση πανικού. Ήμουν πάντα ανέμελη έβγαινα τα έπινα έκανα ότι κάνουν παιδιά της ηλικίας μου ξαφνικά ήρθε όλο αυτo και με καταρρακωσε. Υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να σηκωθώ ούτε από το κρεβάτι σαν ζωντανή νεκρή δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς...

---

Αντικαταθλιπτικά εννοώ. Τα ζαναξ είναι της στιγμής απλά...

Quote:

---

Originally Posted by Elenas

Αντικαταθλιπτικά εννοώ. Τα ζαναξ είναι της στιγμής απλά...

---

Όχι δεν προέκυψε θεραπεία με αντικαταθλιπτικά. Ίσως γιατί αρχικά ο ψυχίατρος διέγνωσε γενική αγχωδη διαταραχή. Τα συμπτώματα της κατάθλιψης δημιουργήθηκαν στην πορεία. Προσπάθησα με γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία να αντιμετωπίσω καποιες δύσκολες καταστάσεις . Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε κατά ένα 15-20% αλλά το άγχος είναι ακόμα εκει. Αγχώνομαι για τα πάντα κυρίως για θέματα υγειας, έχω συνεχώς υπαρξιακές αναζητήσεις , τα θεωρώ όλα μάταια ειλικρινά δεν ξέρω τι κου συνέβη ίσως λίγο αργοπορημένη κρίση ενηλικίωσης δεν ξέρω ...

Σε κατάλαβαινω απολυτα..το περναω και γω ολο αυτο 3 χρονια..ειναι μαρτυριο το ξερω..αλλα υπομονη..καλο θα ηταν να δοκιμασεις αντικαταθλιπτικα μηπως σε βοηθησουν να κανεις μια δοκιμη..εγω ειμαι απο τους ατυχους δν με πιανουν..

Εστάλη από SM-A600FN στο E-Psychology.gr Mobile App

Άποψή μου είναι να ξαναρχίσεις θεραπείες με ψυχολόγο. Θεαματικά αποτελέσματα δεν θα δεις από τη μία μέρα στην άλλη, θέλει υπομονή. Ο ψυχολόγος όμως να ξέρεις δεν είναι μάγος, απλά μπορεί να σε συμβουλεύσει και να σε βοηθήσει να βρεις η ίδια την λύση όταν κάτι σου κάνει κλικ. Πάντως το πρώτο και κυριότερο που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι Δεν είναι παθολογικό και δεν θα πάθεις κάτι από αυτό. Δεν έχει νόημα να τρέχεις στους καρδιολόγους και για εξετάσεις όλη την ώρα. Το δεύτερο και κυριότερο είναι όσο μπορείς να το αγνοείς. Ας πούμε όταν σε έπιασε κρίση στο προαύλιο της σχολής τι έκανες; Έτρεξες κάπου "να κρυφτείς"; Πήγες σπίτι; Ή συνέχισες την ημέρα σου κανονικά; Και αν ναι, προσπάθησες να μιλάς με κόσμο, να αποσπάς την προσοχή σου ή απλά καθόσουν π.χ. σε ένα θρανίο στην κοσμάρα σου και παρατηρούσες τον εαυτό σου και τα συμπτώματα; Ξέρω ότι μπορεί όλα αυτά να σου ακούγονται βουνό, αλλά μόνο έτσι θα ξεπεράσεις τις κρίσεις πανικού, κοιτώντας τες στα μάτια και πολεμώντας τες και συνεχίζοντας τη ζωή σου. Όσο πιό πολύ ασχολήσε μαζί τους, τόσο τις τρέφεις.

Επίσης για το θέμα του ύπνου: Πέρα από το άγχος, μην τροφοδοτείς τις αϋπνίες με τσιγάρα, καφέδες, άστατη διατροφή, πολλές ώρες στον υπολογιστή κτλ. Ακούγεται αμελητέο μπροστά στις κρίσεις πανικού κτλ, αλλά δεν είναι. Περπάτα καμια ώρα μέσα στην ημέρα αν μπορείς και προσπάθησε να πέφτεις για ύπνο συγκεκριμένη ώρα.

Quote:

---

Originally Posted by penny97

Όχι δεν προέκυψε θεραπεία με αντικαταθλιπτικά. Ίσως γιατί αρχικά ο ψυχίατρος διέγνωσε γενική αγχωδη διαταραχή. Τα συμπτώματα της κατάθλιψης δημιουργήθηκαν στην πορεία. Προσπάθησα με γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία να αντιμετωπίσω καποιες δύσκολες καταστάσεις . Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε κατά ένα 15-20% αλλά το άγχος είναι ακόμα εκει. Αγχώνομαι για τα πάντα κυρίως για θέματα υγειας, έχω συνεχώς υπαρξιακές αναζητήσεις , τα θεωρώ όλα μάταια ειλικρινά δεν ξέρω τι κου συνέβη ίσως λίγο αργοπορημένη κρίση ενηλικίωσης δεν ξέρω ...

---

Τα αντικαταθλιπτικά δεν τα παίρνεις μόνο δε περίπτωση που έχεις κατάθλιψη. Εμενα με βοήθησαν πολύ να ξεπεράσω τις κρίσεις πανικού. Σε καμία περίπτωση δεν σου προτείνω να πας και να ξεκινήσεις κάποια αγωγή. Αλλά έχε το και ως εναλλακτική έστω και με ομοιοπαθητικά χαπακια. Ταλαιπωρεισαι αρκετό καιρό.

Quote:

---

Originally Posted by penny97

Όχι δεν προέκυψε θεραπεία με αντικαταθλιπτικά. Ίσως γιατί αρχικά ο ψυχίατρος διέγνωσε γενική αγχωδη διαταραχή. Τα συμπτώματα της κατάθλιψης δημιουργήθηκαν στην πορεία. Προσπάθησα με γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία να αντιμετωπίσω καποιες δύσκολες καταστάσεις . Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε κατά ένα 15-20% αλλά το άγχος είναι ακόμα εκει. Αγχώνομαι για τα πάντα κυρίως για θέματα υγειας, έχω συνεχώς υπαρξιακές αναζητήσεις , τα θεωρώ όλα μάταια ειλικρινά δεν ξέρω τι κου συνέβη ίσως λίγο αργοπορημένη κρίση ενηλικίωσης δεν ξέρω ...

---

Καλησπέρα αν δεις ότι επηρεάζει την προσωπική ζωή σου δηλαδή σε πιανει κάθε ώρα,κάθε μέρα, δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι κτλ πρέπει να δεις ψυχίατρο και φαρμακευτική αγωγή. Να ηρεμήσεις και μετά να σκεφτείς

Και γω τα βιωνω και νιώθω όπως λες κι. Εσύ ότι κάθε μέρα κουβαλάω ένα σταυρό. Σε καταλαβαίνω ούτε εγώ ξέρω πως να γίνω καλά. Φοβάμαι τα πάντα ακόμα κ μέσα στο σπίτι. Οι ταχυπαλμιες με πιάνουν όταν είναι να βγω κ να πάω κάπου. Φοβάμαι συνέχεια ότι θα πεθάνω κλαίω και λέω καταραμένη ζωή δεν χαίρομαι τίποτα απολύτως και ζω μέσα σε ένα ατελείωτο βάσανο δεν ηρεμώ ποτέ και δεν χαλαρώνω. Έχω αϋπνίες και είμαι συνέχεια στην τσίτα. Εσύ έχεις ταχυπαλμιες τρέμουλο ζαλάδες κτλ?

Καλησπέρα και γω 20 είμαι και έχω ένα χρόνο σαν εσένα ... Μπορώ να πω ότι το χω πάρει πιο ήρεμα πάντως ... Απλά δεν μπορώ να κάνω σε ίδιο βαθμό τα πράγματα τα οποία έκανα ... Άρχισα πρώτα με τις ταχυκαρδίες μετά με τους πόνους στο στήθος .... Και αφού τα ξεπέρασα τώρα προσπαθώ να καταλάβω και τις έκτακτες που είχα πριν κάμποσο καιρό για να τις ξεχάσω και αυτές και να μην με ενοχλούν ... Από κρίσεις μόνο δύο φορές με έπιασε σε τέτοιο βαθμό ... Και άμα με πιάσει τη διώχνω μόνος μου ... Δοκίμασε βιταμίνες με μαγνήσιο βοηθάει στο άγχος και θετική σκέψη ... Και άμα βλέπεις ότι κάποιες μέρες είσαι χάλια ψυχολογικά και δεν θες να βγεις έξω μην βγαίνεις ... Και επισης κάνε καλή διατροφή ... Εχω κάμποσους μήνες που τρώω πολύ και νιώθω πολύ καλύτερα

penny, νομίζω πως πρέπει να δώσεις μια ακόμα ευκαιρία στην ψυχοθεραπεία. Ολο αυτό το γενικευμένο άγχος πυροδοτείται σε όλους μας από διάφορες αφορμές τις οποίες δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Ομως σε ποιό βαθμό θα το αφήσουμε να εξελιχθεί και να μας "παραλύσει" ή όχι, ειναι κάτι που μπορούμε, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, να το ελέγξουμε. Γνωρίζοντας-ανακαλύπτοντας όλες εκείνες τις "εγγραφες" που σε καθιστούν στο σήμερα δυσλειτουργική είναι, κατά την άποψή μου, η λύση. Δεν είμαι ειδικός. Μιλάω από την προσωπική μου εμπειρία. Η ψυχοθεραπεία είναι ένα πολύτιμο δώρο στον εαυτό μας. Και δεν χρειάζεται να φτάνουμε στα όριά μας για να την αναζητούμε. Πιστεύω πως είναι κάτι που θα έπρεπε να κάνουμε από τη στιγμή που συνειδητοποιούμε την ύπαρξή μας. Οπως είπε κι ένα φίλος πιο πάνω..όλα είναι περαστικά..θα συμπληρώσω πως όσο πιο δύσκολα είναι τόσο πιο σπουδαία ευκαιρία να έχουμε μια αυθεντική συνάντηση με τον εαυτό μας:)