Nα πάρω φάρμακα ή να μην πάρω;
Αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια τόσο έντονα που οι όμορφες αναμνήσεις με πληγώνουν. Τα αναπολώ με έναν άρρωστο τρόπο. Το νηπιαγωγείο και το δημοτικό που πήγαινα στεγάζονταν σε σπίτια. Πλέον έχει χτιστεί κανονικό σχολείο αλλά τα σπίτια εκείνα με τα 'προαύλια' που παίζαμε υπάρχουν και δεν έχουν αλλάξει. Περνάω έξω από αυτά και κλάιω σαν να μην υπάρχει αύριο. Μου έρχονται συνεχώς εικόνες από το τότε. Πηγαίνω στην πλατεία που μαζευόμασταν μικρά και πάλι μου θυμίζει τα παλιά. Το μαγάζάκι που παίρναμε παγωτά δεν υπάρχει πια. Γυρνάω όλη τη γειτονιά με το σκυλί και κάθε γωνιά μου φέρνει αναμνήσεις. Έχω στον τοίχο του δωματίου μου την αναμνηστική φωτογραφία από το νηπιαγωγείο, την κοιτάω τα βράδια και κλαίω. Δε μου αρέσουν οι αλλαγές της γειτονιάς. Δε μου αρέσει που χτίσανε σπίτι στο οικόπεδο που ήταν η ελιά που σκαρφαλώναμε παιδιά (έκοψαν και την ελιά). Δε μου αρέσει που η παραλία δε θυμίζει σε τίποτα την παραλία που κάναμε μπάνιο παιδιά. Δε μου αρέσει που η πλατεία που περνάγαμε ατελείωτες ώρες τα καλοκαίρια είναι πλέον έρημη, χειμώνα/καλοκαίρι, παρόλο που οι κάτοικοι έχουν τριπλασιαστεί. Δε μου αρέσει που το οικόπεδο που παίζαμε ποδόσφαιρο πλέον έχει γίνει χώρος που πάμε τα σκυλιά μας για την ανάγκη τους. Δε μου αρέσει που πολλοί γείτονες έχουν πεθάνει, άλλοι έχουν μετακομίσει.. ακόμα και αυτοί με τους οποίους δεν είχα καμία σχέση μου λείπουν. Μου λείπουν οι παιδικές μου φίλες. Μου λείπουν τα παιδικά μου χρόνια. Γιατί μου λείπουν τόσο πολύ; Επειδή δεν περνάω καλά τώρα; Δεν πέρναγα καλά μόνο σαν παιδί αλλά και στο λύκειο και λίγο αργότερα (μέχρι τα 22 πάνω-κάτω) αλλά το μυαλό μου έχει κολλήσει σε εκείνα τα ανέμελα, χαρούμενα χρόνια. Ονειρεύομαι πως μπαίνω σε μια μηχανή του χρόνου και γυρνάω πίσω. Δεν έχω πια όνειρα για το μέλλον. Δεν είμαι αισιόδοξη πως θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Πολύ κλάμα!
