Ειμαι ο Νικος και ειμαι 21 χρονων.
Θα προτιμησω να μην ασχοληθω με το παρελθον μου που ηταν γεματο ασταθεις καταστασεις, διαζυγια, τσακωμους και αλλαγες, αλλα με το παρον και το μελλον μου.
Ολα ξεκινησαν πριν 3 χρονια οταν εντοπισα οτι εχω τρομερη δυσκολια στο να βγω ραντεβου με κοπελα.
Ειχα υπερβολικο αγχος. Δεν ηξερα ομως γιατι.
Ουτε αγχος ειχα για το πως θα ντυθω, ουτε για το πως θα φερθω, ουτε για το τι θα πω κτλ. Δηλαδη για κανεναν συνειδητο λογο.
Υποσυνειδητα η γυναικα για μενα ειναι ενα φοβογονο αντικειμενο (κατι που μαλλον οφειλεται στο παρελθον μου και στις απειροελαχιστς εμπεριες μου) που μου προκαλουσε τρελο αγχος με αποτελεσμα να κανω εμετο.
Ειχα δηλαδη μια φοβια που μου προκαλουσε κριση αγχους.
Αυτο με κρατησε μακρια απο τις γυναικες και μου προκαλεσε αγοραφοβια (στον ηλεκτρικο, στο λεωφορειο και σε αλλα διαφορα μερη).
Ειχα καταλαβει οτι εχω προβλημα και ετσι πηγα σε ψυχολογο για ψυχαναλυση αλλα δε με βοηθησε καθολου.
Επειτα επισκεφτηκα εναν νευρολογο-ψυχιατρο ο οποιος υποστηριξε οτι δεν ειναι τιποτα και πως παιρνοντας δυο φαρμακα που θα μου δωσει για 8 μηνες, ολα θα φτιαξουν.
Αυτα τα δυο φαρμακα ηταν το Minitran και το Aurorix.
Απο την στιγμη που αρχισα να τα παιρνω, σταματησε καπως να συμπτωματοποιειται η αγοραφοβια μου (το να κανω εμετο δηλαδη) και πιστευα οτι συντομα θα ειμαι σε θεση να βγω με κοπελα ξανα.
Τα φαρμακα μου εφεραν πολυ ασχημες μεταπτωσεις. Μου ειχαν κανει την ψυχολογια ΚΟΥΡΕΛΙ πραγματικα.
Καταλαβα οτι δε μπορω να συνεχισω ετσι.
Τοτε αποφασησα οτι κατι αλλο πρεπει να κανω.
Επισκεφτηκα εναν αλλον ψυχιατρο ο οποιος μου ειπε οτι η λυση στο προβλημα μου ειναι η γνωσιακη-συμπεριφορικη ψυχοθεραπεια συν φαρμακευτικη αγωγη με καποιο φαρμακο. Μου προτεινε το Seroxat και με συστησε σε εναν ειδικο της γνωσιακης-συμπεριφορικης ψυχοθεραπειας.
Εδω και τρεις μηνες λοιπον κανω αυτην την ψυχοθεραπεια.
Απο την αρχη καταληξαμε με τον ψυχοθεραπευτη μου οτι αυτο που φοβαμαι ειναι οι γυναικες και κατ'επεκταση το σεξ.
Να σημειωσω οτι συγχρονως με το αγχος μου ειχα δημιουργησει διαφορες μυθοπλασιες για τις γυναικες (π.χ. οτι αναζητανε το τελειο κορμι, την τελεια ομορφια) και ετσι εγω ενιωθα ασχημα με τον εαυτο μου και αναξιος να εχω την προσοχη μιας γυναικας. Ακομα και να την ειχα, σκεφτομουν οτι ανα πασα στιγμη μολις αυτη η γυναικα βρει καποιον πιο ωραιο θα με παρατησει.
Μεσα σε αυτους τους τρεις μηνες, καταφερα χωρις φαρμακα να βγω ραντεβου με μια κοπελα, να τα φτιαξω μαζι της με σκοπο να κανω σεξ μαζι της.
Κατι που μου φανταζε ΑΔΥΝΑΤΟΝ πριν 3 μηνες.
Πριν μερικες μερες λοιπον, καναμε σεξ για πρωτη φορα.
Το απολαυσα και συγχρονως πιστευα οτι ηταν ενα σημαντικο βημα για να ξεπερασω την φοβια μου.
Οταν ομως ξυπνησα την αλλη μερα το αγχος παραδοξως ηταν ανεβασμενο.
Πανικοβληθηκα.
Την επομενη ημερα ημουν αρκετα πιο ηρεμος και την μεθεπομενη ξανασυνατησα την κοπελα και καναμε σεξ ξανα.
Καθε φορα ομως που την συναντω εχω τρομερο αγχος, καταβαλλω μεγαλη προσπαθεια για να την δω. Ειναι ψυχοφθορο. Το αγχος της συναντησης εχει μειωθει αισθητα μεν, αλλα υπαρχει ακομα και εχω ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ.
Το ερωτημα μου ειναι το εξης:
-> Ειμαι στον σωστο δρομο?
-> Ποσες φορες θα πρεπει να κανω σεξ για να παψω να εχω αυτο το δυνατο αγχος?
-> Θα μπορω να συναντησω, να συνυπαρξω και να κανω ερωτα σαν φυσιολογικο ατομο?
-> Μηπως υπαρχει προβλημα οργανικο/χημικο στον εγκεφαλο μου?
-> Μηπως λαμβανω "ψευδη σηματα κινδυνου" απο τον εγκεφαλο μου επειδη υπαρχει προβλημα?
Μπορει να βρισκομαι στο σωστο δρομο αλλα νιωθω οτι εχω κουραστει και οτι δεν αντεχω αλλο να κανω αυτο το ψυχοφθορο πραγμα (συναντηση, σεξ).
Θελω να παρω αγχολυτικο.
Δε μπορω αλλο αυτο το μαρτυριο, μπορει να εχω προοδο αλλα κουραστηκα. Ο γιατρος μου συνεργαζεται και με εναν αλλον ψυχιατρο και κανενας απο τους δυο δεν θελει να μου δωσει φαρμακο.
Λενε οτι δεν το χρειαζομαι.
Πως θα συνεχισω?
Τι να κανω?
Νιωθω οτι θα γονατισω.
