ελλειψη συμπονιας?

γεια σας παιδια! (ειμαι 22 αν εχει καποια σημασια) εχω να μπω πολυ καιρο σ αυτο το forum και τελευταια με απασχολει κατι και θα ηθελα να το μοιραστω μαζι σας
εχω απολυτη ελλειψη συμπονιας. τι εννοω με αυτο... δε με ενδιαφερει κανενας (ειδικα ανθρωποι που δεν ξερω)
τα ατομα που συναναστρεφομαι θα πουν κριμα για τον ταδε θα στεναχωρηθουν για κατι που συνεβη σε καποιον αλλον κτλπ. απλα δε με απασχολει
γνωστοι, συγγενεις, οτι και να συμβει δε με νοιαζει (δεν ειναι καλο αυτο βεβαια) αλλα μου εχουν πει οτι δεν ειναι φυσιολογικο
και καποιος να σφαδαζει μπροστα μου απ το πονο δε θα με νοιαξει
οι μονοι ανθρωποι που νοιαζομαι ειναι οι γονεις μου μονο που ξερω οτι με αγαπουν και εχουν κανει πραγματα για μενα
ακομα και για την αδερφη μου δε ξερω αν θα νοιαζομουν αν παθαινε κατι
οταν μου λεει καποιος βοηθησα τον ταδε εγω θα σκεφτω "και τι κερδιζεις απ αυτο?"
να σημειωσω οτι ειμαι πολυ ευγενικη με ολους ποτε δεν εχω φερθει ασχημα σε ανθρωπο ειμαι καλη μεχρι αηδιας
απλα μεσα μου νιωθω το κενο.. δε μπορω να νιωσω το πονο του αλλου
δε μου δημιουργει προβληματα αυτο για να ζητησω βοηθεια απλα ηθελα να δω αν ειναι νορμαλ

Όταν λες και να σφαδασει καποιος μπροστά μου δεν νιώθω τίποτα νομίζω δέν το εννοείς. Έχεις δει ποτέ κανέναν να υποφερει και να πονάει μπροστά σου?εντάξει όταν και εγώ τα βλέπω στην τηλεόραση λέω κρίμα είναι αν συμβεί κάτι κακό αλλά δεν μπορώ να νιώσω το κακό που τους συμβαινει γιατί δεν το περνάω εγώ. Θεωρώ ότι δεν εχει έρθει σε αυτή την θέση κάποιος γνωστό σου έστω όχι απαραίτητα συγγενης να είναι σε άσχημη κατάσταση.

το εχω βιωσει και το να σφαδαζει ανθρωπος και δεν ενιωσα κατι (δεν ηταν θεμα βοηθειας ημουν θεατης)
εχουν συμβει διαφορα με συγγενεις η γνωστους οπως νομιζω σε πολλους ανθρωπους και παλι δε με ενοιαξε
το θεωρω φυσιολογικο για μενα γιατι δεν επηρεαζομαι απ αυτο που τους συμβαινει. αν παθει κατι η μητερα μου με αφορα αμεσα. οι ζωες των αλλων οχι
τοσο απλο

Quote:

---

Originally Posted by annangel

το εχω βιωσει και το να σφαδαζει ανθρωπος και δεν ενιωσα κατι (δεν ηταν θεμα βοηθειας ημουν θεατης)
εχουν συμβει διαφορα με συγγενεις η γνωστους οπως νομιζω σε πολλους ανθρωπους και παλι δε με ενοιαξε
το θεωρω φυσιολογικο για μενα γιατι δεν επηρεαζομαι απ αυτο που τους συμβαινει. αν παθει κατι η μητερα μου με αφορα αμεσα. οι ζωες των αλλων οχι
τοσο απλο

---

Όταν βλέπεις ένα ανθρωπο να σφαδαζει η να πεθαινει μπροστα σου δεν παθαινεις σοκ?δεν φοβασαι?δεν λυπάσαι?

Quote:

---

Originally Posted by Αποστολια

Όταν βλέπεις ένα ανθρωπο να σφαδαζει η να πεθαινει μπροστα σου δεν παθαινεις σοκ?δεν φοβασαι?δεν λυπάσαι?

---

σοκ ισως αλλα αφορα εμενα οτι σκεφτομαι πχ θα πεθανω και εγω οχι για τον ανθρωπο..

Quote:

---

Originally Posted by annangel

σοκ ισως αλλα αφορα εμενα οτι σκεφτομαι πχ θα πεθανω και εγω οχι για τον ανθρωπο..

---

Κοιταξε από την μία κάνεις καλό στον εαυτο σου. Σημαινει ότι είσαι σκληρη και δυνατη και δεν επηρεαζεσαι από τα άσχημα. Με κάποιον άλλον εκτός της οικογένειας πχ μια σχέση δεν μπορείς να νιωσεις?

Quote:

---

Originally Posted by Αποστολια

Κοιταξε από την μία κάνεις καλό στον εαυτο σου. Σημαινει ότι είσαι σκληρη και δυνατη και δεν επηρεαζεσαι από τα άσχημα. Με κάποιον άλλον εκτός της οικογένειας πχ μια σχέση δεν μπορείς να νιωσεις?

---

δε θεωρω οτι ειμαι δυνατη και τετοια απλα δεν εχω την ικανοτητα να νιωσω το πονο του αλλου
θα νιωσω και για τους κοντινους μου φιλους ενταξει μη λεω υπερβολες
αλλα για ανθρωπους που δεν εχω επαφη η στενη επαφη ειναι το απολυτο κενο
ανθρωποι που δεν αφορουν τη ζωη μου δηλαδη
δε ξερω αν θεωρειται παραλογο..

Quote:

---

Originally Posted by annangel

δε θεωρω οτι ειμαι δυνατη και τετοια απλα δεν εχω την ικανοτητα να νιωσω το πονο του αλλου
θα νιωσω και για τους κοντινους μου φιλους ενταξει μη λεω υπερβολες
αλλα για ανθρωπους που δεν εχω επαφη η στενη επαφη ειναι το απολυτο κενο
ανθρωποι που δεν αφορουν τη ζωη μου δηλαδη
δε ξερω αν θεωρειται παραλογο..

---

Δεν ξέρω αν ειναι παραλογο.και εγώ το έχω σε ένα βαθμο.δηλαδή εκείνη την ώρα που θα μάθω κάτι ασχημο στεναχωριεμαι αλλά όταν πάω σπίτι μου και ολοι οι δικοι μου είναι καλά το ξεχναω.εντάξει αν δεν αφορούν τη ζωη σου λογικο να μη σε νοιαζει.εγώ επειδη στεναχωριεμαι υπερβολικα με αυτά απλά σκεφτομαι ότι δεν υπαρχουν.αυτήν την άμυνα έχω εγω.αλλά αν χρειαστεί να τα αντιμετωπισω εγώ τότε καηκα.

Quote:

---

Originally Posted by Αποστολια

Δεν ξέρω αν ειναι παραλογο.και εγώ το έχω σε ένα βαθμο.δηλαδή εκείνη την ώρα που θα μάθω κάτι ασχημο στεναχωριεμαι αλλά όταν πάω σπίτι μου και ολοι οι δικοι μου είναι καλά το ξεχναω.εντάξει αν δεν αφορούν τη ζωη σου λογικο να μη σε νοιαζει.εγώ επειδη στεναχωριεμαι υπερβολικα με αυτά απλά σκεφτομαι ότι δεν υπαρχουν.αυτήν την άμυνα έχω εγω.αλλά αν χρειαστεί να τα αντιμετωπισω εγώ τότε καηκα.

---

εννοεις αν συμβει κατι κακο σε εσενα;;

Quote:

---

Originally Posted by annangel

εννοεις αν συμβει κατι κακο σε εσενα;;

---

Στα άτομα που αγαπω.για μενα δεν με νοιάζει

Quote:

---

Originally Posted by Αποστολια

Στα άτομα που αγαπω.για μενα δεν με νοιάζει

---

Δε σε νοιαζει? :O καλα αυτη ειναι αλλη συζητηση μεγαλη
συμφωνω αυτο ειναι ασχημο..

Quote:

---

Originally Posted by annangel

Δε σε νοιαζει? :O καλα αυτη ειναι αλλη συζητηση μεγαλη
συμφωνω αυτο ειναι ασχημο..

---

Με νοιαζει πιο πολύ για τους άλλους αν πάθουν κάτι αυτούς που αγαπω ετσι.αν πεθάνω εγώ δεν θα ζήσω τον πόνο της απώλειας μου.ενώ αν χάσω κάποιον δικό μου? Εγώ το βλέπω ότι είναι εγωστικο από μέρους αυτό που λέω.

Quote:

---

Originally Posted by annangel

γεια σας παιδια! (ειμαι 22 αν εχει καποια σημασια) εχω να μπω πολυ καιρο σ αυτο το forum και τελευταια με απασχολει κατι και θα ηθελα να το μοιραστω μαζι σας
εχω απολυτη ελλειψη συμπονιας. τι εννοω με αυτο... δε με ενδιαφερει κανενας (ειδικα ανθρωποι που δεν ξερω)
τα ατομα που συναναστρεφομαι θα πουν κριμα για τον ταδε θα στεναχωρηθουν για κατι που συνεβη σε καποιον αλλον κτλπ. απλα δε με απασχολει
γνωστοι, συγγενεις, οτι και να συμβει δε με νοιαζει (δεν ειναι καλο αυτο βεβαια) αλλα μου εχουν πει οτι δεν ειναι φυσιολογικο
και καποιος να σφαδαζει μπροστα μου απ το πονο δε θα με νοιαξει
οι μονοι ανθρωποι που νοιαζομαι ειναι οι γονεις μου μονο που ξερω οτι με αγαπουν και εχουν κανει πραγματα για μενα
ακομα και για την αδερφη μου δε ξερω αν θα νοιαζομουν αν παθαινε κατι
οταν μου λεει καποιος βοηθησα τον ταδε εγω θα σκεφτω "και τι κερδιζεις απ αυτο?"
να σημειωσω οτι ειμαι πολυ ευγενικη με ολους ποτε δεν εχω φερθει ασχημα σε ανθρωπο ειμαι καλη μεχρι αηδιας
απλα μεσα μου νιωθω το κενο.. δε μπορω να νιωσω το πονο του αλλου
δε μου δημιουργει προβληματα αυτο για να ζητησω βοηθεια απλα ηθελα να δω αν ειναι νορμαλ

---

Αυτός ο προβληματισμός σου είναι πολύ όμορφος και θα μπορούσαμε να μιλήσουμε σε βάθος για την συμπόνια και την συμπαράσταση, συμπάθεια προς τον συνάνθρωπο. Πίστεψε με είναι πολύ αγνός ο προβληματισμός σου και δεν είναι ψυχολογικό πρόβλημα αλλά κάτι αλλο

Το θεμα ειναι να μην νοιωθεις ικανοποιηση οταν βλεπεις τον πονο αλλου, να μην θελεις να πονέσει καποιος. Οποτε μην ανησυχεις αν απλως δεν φρικάρεις βλέποντας να ποναει καποιος άγνωστος.
Οσο μεγαλώνουμε δυστυχώς ή και ευτυχως κατα καποιο τροπο συνηθίζουμε την εικονα του πόνου και δεν σοκαριζομαστε ευκολα. Παραδειγμα οταν ημουν 18 μου ειπε ενας φιλος οτι ειδε ενα φορτηγό να πατάει καποιον, πραγματικα σοκαριστικά και ενοιωσα χαλια το σκεφτομουν κατι μερες. Αν μου το πουν τωρα θα σκεφτω κριμα, αλλα σε 10 λεπτα ισως να μην το θυμαμαι καν.
Αν δεν θελεις να πονάνε οι αλλοι, αν δεν το γουσταρεις, αν θα ηθελες να ηταν ολοι καλα, τοτε εισαι μια χαρα μην προβληματίζεσαι άδικα.

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Το θεμα ειναι να μην νοιωθεις ικανοποιηση οταν βλεπεις τον πονο αλλου, να μην θελεις να πονέσει καποιος. Οποτε μην ανησυχεις αν απλως δεν φρικάρεις βλέποντας να ποναει καποιος άγνωστος.
Οσο μεγαλώνουμε δυστυχώς ή και ευτυχως κατα καποιο τροπο συνηθίζουμε την εικονα του πόνου και δεν σοκαριζομαστε ευκολα. Παραδειγμα οταν ημουν 18 μου ειπε ενας φιλος οτι ειδε ενα φορτηγό να πατάει καποιον, πραγματικα σοκαριστικά και ενοιωσα χαλια το σκεφτομουν κατι μερες. Αν μου το πουν τωρα θα σκεφτω κριμα, αλλα σε 10 λεπτα ισως να μην το θυμαμαι καν.
Αν δεν θελεις να πονάνε οι αλλοι, αν δεν το γουσταρεις, αν θα ηθελες να ηταν ολοι καλα, τοτε εισαι μια χαρα μην προβληματίζεσαι άδικα.

---

αν νιωθεις ικανοποιηση τι σημαινει? το μονο που σκεφτομαι ειναι "ευτυχως δεν ειμαι στη θεση του" βαζω τον εαυτο μου παλι μπροστα
δεν ειναι οτι δε το γουσταρω αλλα ουτε το γουσταρω κιολας.. μου ειναι αδιαφορο
(για αγνωστους μιλαμε παντα)

Πρόβλημα είναι κάτι που σου δημιουργεί εσένα δυσφορία είτε εσύ προκαλείς δυσφορία σε κάποιον άλλον. Εφόσον τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνουν δεν καταλαβαίνω και το πρόβλημα. Η ερώτηση είναι αν είσαι καλός άνθρωπος ? Νομίζω η καλοσύνη είναι κυρίως στην επιλογή της κίνησης και της πράξης σου. Αυτό που αναρωτιέσαι είναι γιατί δεν έχεις ενσυναίσθηση με λίγα λόγια, γιατί δεν μπορείς να ταυτιστείς με τον πόνο του άλλου. Αν θέλεις να το κάνεις, προσπαθείς να μπεις στα παπούτσια του και να σκεφτείς ότι αυτός που υποφέρει είσαι εσύ ή κάποιος δικός σου. Αν δεν μπορείς, πάλι δεν πειράζει, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο συναισθηματικοί, ούτε το να είσαι πιο συναισθηματικός είναι καλύτερο από το να είσαι λιγότερο. Πρόβλημα ίσως υπάρχει αν αρχίζεις να παρατηρείς ότι δεν μπορείς γενικά να νιώσεις αγάπη για κάποιον. Εκεί μπορείς να διερευνήσεις το γιατί.. Και πολλές μπορεί να είναι οι αιτίες..

Quote:

---

Originally Posted by annangel

οι μονοι ανθρωποι που νοιαζομαι ειναι οι γονεις μου μονο που ξερω οτι με αγαπουν και εχουν κανει πραγματα για μενα

---

Αυτο ακριβως !

Εγω Αννα, στα 53 .... βρισκομαι στην αλλη πλευρα του φεγγαριου (απο το 1977).
Εκει που η αγαπη των γονεων βρισκοταν υπο συνεχη διαπραγματευση και αιρεση.
Δυσκολο (εως απιθανο) να καταλαβεις τι ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ μπορει να προξενησει αυτο.
Αν ... δεν το περασεις ΑΚΡΙΒΩΣ στην ηλικια που προξενει την maximum καταστροφη.

Μετα απο 40 (σχεδον) χρονια ξερω οτι το μοιρασμα της περιουσιας που εγινε αναμεσα
σε μενα και την αδερφη μου (το 2011) ηταν επειδη δεν μπορουσε να αποφευχθει. Ειτε επειδη
η μανα μου θα πληρωνε περισσοτερα αν τα κρατουσε ολα για τον εαυτο της (φορολογικα)
ειτε επειδη η κοινωνια (που ειναι η φωνη συνειδησης της μανας μου) δεν θα της το συγχωρουσε
ειτε επειδη ... δεν ζουσε ο πατερας μου ... να τα μοιρασει ολα αναμεσα στην αδερφη μου και
τα αδερφια του στο εξωτερικο (10000000000% σιγουρο οτι δεν θα επαιρνα ουτε πομολο).
Και αυτο ειναι η μια πλευρα του νομισματος (τα περιουσιακα). Η εκτιμηση ? Η τρυφεροτητα ?
Η στοργη ? Η αγαπη ? Η μακροθυμια ? Η απουσια φθονου ? Η συγχωρεση ? Η συμπονια ?
Αυτα ... σε ποιο νομισμα ανηκουν ? Μαλλον σε αυτο που καμια περιουσια δεν αντισταθμιζει.
Οτι πηρα ... βρισκεται κατα παραβαση μοιρας ... στα χερια μου. Περιμενω καποιος να με
ξεσπιτωσει (ποιος αραγε) και να με πεταξει στον δρομο (... να ξανανιωσω αλβανος, οπως
ενιωθα μιση ζωη ολοκληρη). Τωρα, ολοκληρο το συμπαν βρισκεται σε ανισορροπια, ΟΛΟ !

Αννα,
επειδη ακριβως ΔΕΝ τορπιλιστηκες την εποχη που ησουν πιο ευαλωτη ... οι πιθανοτητες ειναι
οτι θα συνεχισεις αδιαφορωντας για τους αλλους. Απο την δικη μου πλευρα, βρισκεσαι σε ακρως
πλεονεκτικη θεση. Στην ελληνικη κοινωνια ΟΛΟΙ (κρυφο)θαυμαζουν αυτους που αδιαφορουν.
Και μην σε πεισει κανεις για το αντιθετο. Κατι λιγο πρεπει να χεις αντιληφθει (δεν μπορει ...).
Το ιδανικο θα ηταν να βρεις μια χρυση ισορροπια αναμεσα στο ενδιαφερον και την αδιαφορια
ομως ... η ισορροπια ΔΕΝ επιβραβευεται. Ασε που ... δεν ξερω ποιος πραγματικα την εχει πετυχει.

Οποτε, μια χαρα εισαι εκει που βρισκεσαι ...

Απ αυτά που έχω διαβάσει, η έλλειψη ενσυναίσθησης δείχνει πρόβλημα στην ανθρώπινη νοημοσύνη (συναισθηματική), πράγμα που συνδέεται και με καταστάσεις όπως το "σύνδρομο Άσπεργκερ" ή και με ψυχιατρικά θέματα.
Καλό είναι να δεις κάποιον ειδικό