Γιατί δεν τα θέλουμε?
Γιατί τα απορρίπτουμε παρόλο που μας φέρονται καλά και γενικότερα όλοι τα αγαπούν γύρω μας εκτός από εμάς?
Αφιερωμένο στην dodis εξαιρετικά!;)
Printable View
Γιατί δεν τα θέλουμε?
Γιατί τα απορρίπτουμε παρόλο που μας φέρονται καλά και γενικότερα όλοι τα αγαπούν γύρω μας εκτός από εμάς?
Αφιερωμένο στην dodis εξαιρετικά!;)
τα παιδια είναι τα αγόρια?:)
μ\'αρέσουν τα καλά παιδιά αλλά δεν μας φτάνει μόνο αυτό...τα είπαμε στις σχέσεις των ονείρων μας...εγώ τουλάχιστον είπα...καλός, ευγενικός, ρομαντικό, γλυκός, τρυφερός...τώρα εδώ που τα λέμε, να είναι και λίγο άγριος όταν πρέπει...
αχ!! ευχαριστώ, ευχαριστώ....
Nαι Σοφία, τα αγόρια
Και μόλις το έγραψα σκεφτόμουν \"λες να παρερμηνευτώ?\" χαχαχαχαχαχαχα
χαχαχα, οκ!
Λοιπον τα καλα παιδια (αγορια ή κορίτσια) δεν ξέρω ποια είναι? Τα ήσυχα? Τα καθως πρέπει?Αυτοι που λενε \"ναι\" συνεχως?
Βεβαια νομιζω πώς ολοι εχουμε μια εικονα για το τί ειναι καλο για τον καθένα μας.
Προσωπικά μου έχει συμβει το εξής: να μου φερθουν πολυ αξιοπρεπως κ εντιμα παιδια που δεν ειχαν ακριβως την εικονα καλου παιδιου ή που να \"φωναζουν\" πώς ειναι \"καλα\" παιδια.
Κ το αντιστροφο: \"καλο\" παιδι να μην μπορει να σταθεί \"ενταξει\".
Σοφία έχεις δίκιο και εμένα μου έχει συμβεί
Μιλάω για τις περιπτώσεις που φέρονται καλά, φροντίζουν, σου στέκονται, είναι τρυφερά, έχουν ενδιαφέροντα, είναι ευγενικά και άντε βάλε και την καλή σεξουαλική ζωή...
Όχι αυτά που λένε ναι συνέχεια..δεν μιλάω για άβουλα άτομα!
Τι είναι αυτό που μας διώχνει παρόλα τα παραπάνω καλά χαρακτηριστικά?
Ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που έχουμε....είμαστε με τον μαλακό, θέλουμε τον σκληρό, είμαστε με τον άξεστο, θέλουμε τον φλώρο, είμαστε με τον gentleman, θέλουμε το αλάνι....άβυσσος...
Τι σημασία έχει αν είναι κατά γενική ομολογία κάποιος \'καλό παιδί\', αν μέσα στη δική μας σχέση με ενοχλούν πολλά?
Είχα ζήσει την εμπειρία με ένα καθόλα \'καλό\' παιδί, ευγενικό, ειλικρινή, έντιμο, εργατικό, γενναιόδωρο, πρόσχαρο, με χιούμορ, τρυφερό, σταθερό, ευαίσθητο και ότι άλλο καλό χαρακτηριστικό μπορείτε να φανταστείτε. Αυτό όμως ήταν το κοινωνικό πρόσωπο. Και όλοι τον λάτρευαν, οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου, οι συνεργάτες.... Όταν χώρισα όλοι απόρησαν, η δική του εξήγηση ήταν ότι φυσικά θα είχα βρει κάποιον άλλον, κάποιο \'κακό\' παιδί που με γοήτευσε, γιατί κανένας δεν εκτιμά τα \'καλά\' παιδιά σαν κι αυτόν.
Η δική μου πραγματικότητα όμως (όταν έκλεινε η πόρτα και μέναμε μόνοι) ήταν πολύ διαφορετική. Ένιωθα απίστευτη καταπίεση να είμαστε παντού και πάντα μαζί, να είναι όλα στο σπίτι στην εντέλεια, να σταματήσω να δουλεύω γιατί οι αντίστοιχα \'καλές\' γυναίκες φροντίζουν το σύντροφο και το σπίτι, υπήρχαν συνεχώς σκηνές ζήλειας και βέβαια συνεχείς συγκρίσεις με την \'τέλεια\' μαμά του, καυγάδες για πάρα πολλά θέματα και ενώ το σεξ ήταν πολύ καλό, το ακολουθούσαν πάντα παράπονα και ζήλεια. Μέχρι που βαρέθηκα και το \'καλό\' παιδί με απωθούσε πλέον, όχι βέβαια επειδή ήταν \'καλός\', αλλά επειδή με εμένα δεν ταίριαζε, με τίποτα όμως!
Εγώ είχα πεντάχρονη σχέση με ένα \"καλό παιδί\", που ήταν τόσο καλό παιδί που κάποια στιγμή ένιωσα πως θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος μου φίλος, αλλά μου ήταν αδύνατο να ρεθώ στο κρεββάτι μαζί του.
Χωρίσαμε όντας αρραβωνιασμένοι και όλοι έπεσαν από τα σύννεφα και με κοιτούσαν στραβά που αποφάσισα να χωρίσω από ένα τόσο \"καλό παιδί\"....
Παρόλα αυτά θεωρώ πως το καλός και το κακός είναι ιδιαίτερα σχετική έννοια για να βάλουμε ανθρώπους σε κατηγορίες....
συμφωνωQuote:
Originally posted by nektaria78
Ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που έχουμε....είμαστε με τον μαλακό, θέλουμε τον σκληρό, είμαστε με τον άξεστο, θέλουμε τον φλώρο, είμαστε με τον gentleman, θέλουμε το αλάνι....άβυσσος...
κι αυτο σωστο κατα τη γνωμη μου..Quote:
Originally posted by marina38
Τι σημασία έχει αν είναι κατά γενική ομολογία κάποιος \'καλό παιδί\', αν μέσα στη δική μας σχέση με ενοχλούν πολλά?
Οταν τα καλα παιδια σου κανουν ολα τα χατηρια....καταληγεις μετα απο λιγο να βαριεσαι....και αυτο ειναι αποδεδειγμενο...που και που πρεπει να ακουμε κανενα οχι, ή να κανουμε καποιες μερες να βρεθουμε για να υπαρξει αυτη η αναγκη να δεις τον αλλον.
Αλλα και τα καλα παιδια δεν το κανουν επιτηδες....απλα οταν τα εχουμε ολα δεν θελουμε τπτ στο τελος...
Το να έρχεται κάποιος και να μας ομολογεί ανοιχτά τα συναισθήματά του για εμάς,
είναι κατά τη γνώμη μου τολμηρό και συγκινητικό. Με αγγίζει….
Ακόμα πιο τολμηρό είναι να μπορούμε να βλέπουμε την ομορφιά μέσα σε αυτό και να ανταποκρίνεται κανείς,
αντι, χωμένος μέσα στην προσωπική του ανασφάλεια να γυρέψει κάτι άλλο, πιο … απρόσιτο, που χρήζει κατάκτησης.
Η ετικέτα του καλού παιδιού, συχνά κρύβει από πίσω της άλλα πράγματα.
Με λύπη έχω προσέξει ότι πολλοί άνθρωποι δίνουνε για να λάβουνε πίσω, αυτό ακριβως που δώσανε! Παρομοια συμπεριφορα, παρόμοια δοτικότητα. Αυτό καταλήγει σε ανελευθερία.
Εκτός αυτού, καλο΄ς και χρυσός να ναι ο άλλος, αν δεν ταιριάζουμε ή αν δεν μας δίνει εκείνο το ένα πράγμα που εμείς εχουμε πραγματικά ανάγκη… τότε η δοτικότητα αρχίζει να χάνει το βάρος της μεσα στη σχέση, και ίσα ίσα μπορεί να γίνει και κουραστική.
Εξάλλου, όταν δίνει κανείς, θα πρεπει να προσέχει μηπως ικανοποιει κυρίως τη δική του ανάγκη για προσφορά κι έτσι δεν κοιτά σε ποιον δίνει και τι πραγματικά είναι σημαντικό για τον άλλο να λάβει.
Το όλο θέμα μου θύμισε λόγια που είχα γράψει σε άλλο ποστ καιρό πριν…..
Για τις σχέσεις, και για το ότι το να αγαπουμε τον εαυτό μας, μπορει να τις αλλαξει ολοκληρωτικά.
«Για να αγαπησεις λοιπον τον εαυτο σου, πρεπει πρωτα, να τον ανακαλυψεις. Και καμια φορα, οταν δεν εχουμε αγγιξει, μυρισει, γευτει, τα δικα μας εδαφη, ο αλλος μπορει να μπει εμποδιο αναμεσα στο εσωτερικο μας αυτο ψαξιμο, στην συναντηση με τον εαυτο. Οταν ανακαλυπτεις σε βαθος ολα σου τα κομματια, ακομα και τα \"ακρωτηριασμενα\", μπορει να σταματησεις να ψαχνεις για τεχνητα μελη εξω απο εσενα, σε καποιον συντροφο, αποδεχομενη το οποιο κοστος, προκειμενου να καλυψεις τα οποια κενα σου.
Ποσο ετοιμη εισαι για μια βαθια σχεση με τον αλλο, τον ερωτικο συντροφο, οταν αγαπας και εκτιμας τοσο λιγο, οταν γνωριζεις τοσο λιγο εσενα? Νομιζω οτι το ραντεβου με τον εαυτο σου προηγειται. Εξαλλου, πιστευω οτι δεν μπορουμε να επιτρεψουμε σε καποιον αλλον να μας αγαπα περισσοτερο απο οτι εμεις οι ιδιοι τον εαυτο μας... με εναν ισως εμμεσο τροπο, θα του \"ζητησουμε\" να μας τυραννησει, ισως και να τον παρατουσαμε αν μας λατρευε, πηγαινουμε γυρευοντας δηλαδη.»
«Καμια φορά , διαλεγουμε ανθρωπους που θα μας οδηγησουν με μαθηματικη ακριβεια στον πονο, στην τυραννια, στην προσωπική μας φυλακή. Εμεις την χτίζουμε για μας και μετα διαλέγουμε τον καλύτερο παρτενερ για τον ρολο του... δημιου.»
Τα καλα παιδια εχουν ενα χαρακτηριστικο. Δεν ψαχνουν σχεσεις για λιγο καιρο.Quote:
Originally posted by Nora
Γιατί δεν τα θέλουμε?
Γιατί τα απορρίπτουμε παρόλο που μας φέρονται καλά και γενικότερα όλοι τα αγαπούν γύρω μας εκτός από εμάς?
Οταν μια κοπελα ομως θελει να ζησει την ζωη της τοτε θα απορριψει το καλο παιδι γιατι αυτο μπορει να την \'\'πνιγει\'\' ή οτιδηποτε αλλο.
Το αποτελεσμα ειναι γνωστο στις πιο πολλες περιπτωσεις. Αρχιζουν να περνανε τα χρονια και ψαχνουν μετα πως και πως να κανουν μια σχεση επειδη φτανουν σε ηλικια γαμου και ουσιαστικα μπλεκουν με ατομα που δεν ειναι αυτο που πραγματικα θα ηθελαν στη ζωη τους.
Τα υπολοιπα απο εκει και περα ειναι απλα θεμα χρονου να συμβουν.
Επειδή βλέπω όλο γυναίκες γραφούν σε αυτό το θέμα νωμιζω πρεπει να ακουστει και η φωνη ενός \'\'παιδιού\'\' :P , πρώτον τι σημαίνει καλό παιδί , και μετά το τι είναι καλό για τον καθένα είναι κάτι πολύ σχετικό , εάν … εάν λέω εννοείτε έναν ευγενικό ειλικρινή, κοινωνικά πετυχημένο, γυμναζόμενο , μορφωμένο , με καλή δαυλιά και προοπτικές ... που όλα τα κορίτσια τις γειτονιάς τον λαχταρούν τότε έχω να πω αυτό:
προφανώς για να επιτύχεις ότι και αν είναι αυτό στη ζωή σου συνήθως καταβάλεις τεράστιες προσπάθειες , που οι περισσότεροι δεν τις αντιλαμβάνοντα καν , πρέπει να έχεις αυτοπειθαρχία , σοβαρότητα , αντοχές , να κάνεις πράγματα που πολλές φορές δεν σου αρέσουν αλλά που επιβάλετε να γίνουν και συνήθως ο δρόμος που ακολουθει απαιτεί μεγάλες προσωπικές θυσίες , για αναρωτηθείτε πόσες από σας θα μπορούσαν να είναι σύντροφος με ένα τέτοιο τυπάκο ; Να σας πω ένα παράδειγμα που ξεφεύγει λίγο αλλά αρκετά ενδεικτικό , προσωπικά θεωρώ τον Καζαντζάκη αξεπέραστο κάποτε όμως διάβασα την βιογραφία του που έγραφε η πρώτη γυναίκα του ( μου διαφέγγει το όνομα την αλλά ήταν επίσης συγγραφέας και αυτή ) και τον περιέγραφε σαν άγριο , άξεστο , αδιάφορα γενικά ένα απαίσιο τύπο … ε κάπως έτσι είναι και πολλά καλά παιδιά , καθώς για να πετυχουν αυτό το καλό που εισπράττετε προς τα έξω διαλέγουν δύσκολα μονοπάτια .
εγω πάλι δεν πιστευω σε τέτοιου είδους κατηγοριοποιήσεις...όπως είπε κι η μαρίνα, το να ναι κατά γενική ομολογία κάποιος ¨καλό παιδί¨ δεν σημαίνει ότι σε μία σχέση δεν λειτουργεί διαφορετικά, ή το να μην χαλάει χατήρι επίσης δεν τον κάνει εκ των προτέρων καλό παιδί, ίσως μάλιστα τον κάνει το αντίθετο κατά μία έννοια...επίσης συμφωνώ στο ότι υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά που όταν τα ζεις απο κοντα, σε ξαφνιάζουν αρνητικά...και το αντίστροφο...είναι ένα θέμα το τί είναι τελικά \"καλό παιδί\"...κάποιος με καλή δουλειά και ακριβό αυτοκίνητο; κάποιος που σε έχει στα πούπουλα; ή κάποιος που έχει προσωπικότητα και είναι συνεπής με τον εαυτό του; κι άλλα πολλά δηλ. που εξαρτώνται από το πώς τα βλέπουμε εμείς και τί ζητάμε. προσωπικά δεν νομίζω ότι εμείς οι γυναίκες δεν θέλουμε τα \"καλά παιδιά\" γιατί δεν θεωρώ ότι υπάρχει τέτοια κατηγορία, νομίζω ότι καθένας μας θέλει αυτό που του αντιστοιχεί, μερικές φορές βέβαια διαλέγουμε άτομα μη συναισθηματικά διαθέσιμα, για τα δικά μας δεδομένα έστω, αλλά και πάλι αυτό υπηρετεί κάποιον εσωτερικό σκοπό.
Και συμπληρώνω,
με διάθεση μικρού παιδιού, παιχνιδιάρικη! (με γεμιζει πολυ ο ήλιος σημερα!)
Ε, καμια φορα,
μας είναι πιο σημαντικά
τα κακα παιδιά, παρα τα καλά!!!
Τον θέλει ο έρωτας τον παιδεμό του...
κι αν δεν μας τσιγαρήσει λίγο βρε αδερφε ο έρως,
αν δεν μας τσουρουφλήσει,
ποιο έντονο πάθος θα βιώσουμε?
Ασε που ένα κακο παιδί,
μπορεί να με κάνει εμενα να είμαι πιο καλή,
για να το γλυκάνω, να το κερδίσω...
Ενω ενα καλό παιδί,
να με κανει να είμαι εγω η κακιά της υπόθεσης
που όλα τα χει κι όλα της φταίνε...
Ειναι γνωστό το έργο,
το χω με δει και το χουμε παιξει;)
χμμμμ παντως εγω δεν ειμαι καλο παιντι....
:cool:
Quote:
Originally posted by nektaria78
Ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που έχουμε....είμαστε με τον μαλακό, θέλουμε τον σκληρό, είμαστε με τον άξεστο, θέλουμε τον φλώρο, είμαστε με τον gentleman, θέλουμε το αλάνι....άβυσσος...
Πάλι μιλάτε για μένα.........
Εγώ πιστεύω ότι.........................Δε ξέρω ρε παιδιά, δε ξέρω τπτ έχω χάσει τη μπάλα.............
η αληθεια ειναι πως δεν εχω καταλαβει τον ορο \'\'καλο παιδι\'\'.Για μενα δεν υπαρχουν καλοι κ κακοι υπαρχουν αυτοι που σου ταιριαζουν...Το σκουπιδι που θα λεω εγω μια μερα μπορει αυριο να ειναι θησαυρος για μια αλλη...Κ τα καλα παιδια θα ελεγα μου εχουν φερθει πολυ χειροτερααα(ισως γιατι απο ενα κακο παιδι το περιμενεις κ δε εκπλησσεσαι τοσο)...
αραγε ισχυει το αντιθετο??τα κακα κοριτσια ποια ειναι???τι χαρακτηριστικα εχουν??τα επιλεγουν??
Κ ενα δικο μου ερωτημα...υπαρχει περιπτωση να φιβουνται μια κοπελα που βαριεται τα πολλα πολλα παιχνιδια,να ειναι αντρακι μεν αλλα θυληκο δε,δυναμικη κ γενικα να δειχνει αυταρκης χωρις ειναι απαραιτητο να ειναι γιατι απλα σηκωνει τοιχο με ολα αυτα.??
πενουλα απλα αν μια γυναικα θελει πολυ χρονο και κοπο για να συναινεσει,με αμφιβολο αποτελεσμα τοτε ενας αντρας κοιταει σε αλλες κατευθυνσεις.Για να προχωρησει μια κατασταση χρειαζεται δραση και αντιδραση,αν υπαρχει μονο δραση τοτε για να επιμεινει 2 περιπτωσεις υπαρχουν,1) να ειναι τρελα ερωτευμενος μαζι σου (αυτο ειναι το δυσκολο) και 2) να τα ριχνει σε 4-5 κοπελες και οποια κατσει χωρις να τον ενδιαφερει η αξιοπρεπεια παρα μονο ο τελικος σκοπος του. (και τελικα η δευτερη κατηγορια ειναι αυτη που εχει τις περισσοτερες κατακτησεις,τα κακα αγορια,οι λεγομενοι λυκοι).Παντως σε γενικες γραμμες οταν δεν βλεπει ανταποκριση δεν ασχολειται.Για αλλη μια φορα τα παντα ειναι θεμα επιλογων.
οσο για το τι ειναι καλα κοριτσια/αγορια.... τα ατομα που θελουν να αγαπησουν,θελουν να δωσουν,θελουν να μοιραστουν,θελουν να αφοσιωθουν και να νοιωσουν εμπιστοσυνη,θερμη,αγαπη,κα� �ανοηση.Αυτο απαιτει μακροχρονια σχεση και αυτογνωσια και απο τα δυο μερη,γνωση οτι το ερωτικο παιχνιδι δεξια αριστερα πρεπει να κοπει,κατι που ελαχιστοι ειναι διατεθειμενοι να κανουν στους καιρους μας,ειτε ειναι αγορια ειτε ειναι κοριτσια.αυτο που μπορω να πω με σιγουρια ειναι οτι αν δεν νοιωθει καποιος/α ετοιμος για αυτα τα συναισθηματα θα νοιωσει να πνιγεται σε μια σχεση,ενω ενας αλλος θα εξυψωθει μεσα σε αυτην.2 ανθρωποι θα γινουν ο κοσμος ολος,και ολα τα υπολοιπα μενουν απο εξω απλα να παρακολουθουν....οποτε η αμεσως επομενη σκεψη ειναι με πιο κριτηριο θα διαλεξεις τον \"ανθρωπο\" σου.ειμαστε σιγουροι οτι \"κανει\";οτι μου ταιριαζει; εδω γινεται ο μεγαλος χαμος,αφου ο καθενας εχει διαφορετικα κριτηρια κοινωνικα,συναισθηματικα κλπ.Οποτε για να μη μπαινουμε σε μια τετοια διαδικασια παντα υπαρχει η ευκολη λυση .... και μετα ολοι παραπονιουνται ....
μπορω να πω οτι με καλυψες κ με το παραπανω...Απλα συνεχιζω να πιστευω οτι δεν υπαρχουν ταμπελες...οτι ειναι κακο για τον εναν κ το διωχνει μπορει να ειναι πολυ καλο για καποιον αλλο κ να 8ελει να το κρατησει κοντατου...Συμφωνω απολυτα πως κανεις δεν εχει διαθεση για να βρει το ανθρωπο του...Το βλεπω κ εγω με μενα....δεν εχω διαθεση ουτε ορεξη γενικα να βρω ταιρι...δεν προσπαθω καθολου γιατι βαριεμαι να προσπαθω...Και μαλλον δεν εχει βρεθει ο καταλληλος ισως για αν προσπαθησω ή μπορει να μην το εχω παρει χαμπαρι(με εχω ικανη για αυτο)τελος παντων η ουσια ειναι οτι εχουμε χασει το μετρο,την επικοινωνια,εχουμε ισως υπερβολικες απαιτησεις απο τους αλλους κ εχουμε χασει καθε τροπο κοινωνικης επαφης...κ τα θελω μας εχουν γινει ανεκπληρωτα,δεν υπαρχουν ολα σε ενα πακετο πρεπει να βαλουμε κατω τι μας αρεσει στον ανθρωπο μας κ να ζυγισουμε μας ταιριαζει?Αλλά χωρις ενα μειονεκτημα να ειναι δυνατοτερο απο 10 πλεονεκτηματα...πακετο δνε υπαρχει,εμεις το φτιαχνουμε κ αποφασιζουμε απο τι αποτελειται...
και μια που ειναι και 2 το βραδυ και εχω και μια ορεξη για να γραψω σημερα συνεχιζω,τι ειναι αυτο που κανει τα ζευγαρια να μην μενουν μαζι;μηπως θελουν παρα πολλα πραγματα ο ενας απο τον αλλον;τι κανει μια μανα να ανεχεται τοσα πραγματα απο το παιδι της,και παρολα αυτα να του συμπαραστεκεται.μηπως ειναι η αγαπη;και γιατι δεν μπορει ενα ζευγαρι να νοιωσει μεταξυ του ετσι για μεγαλο χρονικο διαστημα.μήπως το γεγονος πως απο καποιο σημειο και περα γινομαστε εγωιστες;θελουμε πολλα πραγματα για τον εαυτο μας;κανουμε συγκρισεις οπως μας βολευουν;αν ανεχομασταν καποια πραγματα απο το συντροφο μας οπως απο το παιδι μας αδιαμαρτυρητα,λογω αγαπης θα αντιδρουσαμε αραγε διαφορετικα;(και δεν μιλαω για καταστασεις που ξεφευγουν,σε καμια περιπτωση δεν εννοω να ανεχομαστε πραγματα που μας μειωνουν σαν προσωπικοτητες).μηπως τελικα δεν ειμαστε ετοιμοι να αγαπησουμε;αποζηταμε συνεχεια το παθος,και ξερουμε πως δεν εχει την μονιμοτητα σαν βασικο συστατικο του.και ομως τα δινουμε ολα για αυτο το συναισθημα.τι ειναι πιο σημαντικο,το παθος η η αγαπη;καλο ειναι και τα δυο βεβαια αλλα στη ζωη αυτη δεν μπορουμε παντα να τα εχουμε ολα,μονο σε μικρες περιοδους της μπορουμε να ειμαστε πληρης.Τις υπολοιπες πρεπει να ειμαστε δυστυχησμενοι;παντοτε σε μια αναζητηση για την πληροτητα.Ενας χειμαρος ερωτησεων που περασαν απο το μυαλο μου,απαντηση δεν ξερω να υπαρχει,η για την ακριβεια,πιστευω πως οι απαντησεις ειναι διαφορετικες για τον καθενα,αναλογα με την ηλικια του,τη δυνατοτητα του να βρισκει νεες σχεσεις,κοινωνικο περιβαλλον κλπ.Να μια καλη ερωτηση,ποια ειναι ιδανικη κατασταση για τον καθενα.Μαλλον απο εκει ξεκιναν ολα,απο τους στοχους.Το γελοιο της υποθεσης ειναι το ποσο γρηγορα και ποσες φορες μεσα στη ζωη μας αλλαζει αυτη η ιδανικη κατασταση.και δεν ξερω τελικα οσο μεγαλωνουμε αν θετουμε τον πηχη για την επιτευξη αυτης της καταστασης πιο ψηλα η πιο χαμηλα.μηπως τελικα φτανει να γινεται αδυνατο να εκπληρωθει.Αφου διαβασατε μεχρι αυτο το σημειο μπραβο σας :) παω για νανακια τωρα
μολις διαβασα τι εγραψες πενουλα.μαλλον διαβασαμε το ιδιο κειμενο και βγαλαμε την προσωπικη μας περιληψη.εντυπωσιακο θα λεγα....
Καλημέρα,Quote:
Originally posted by Empneustns
τι κανει μια μανα να ανεχεται τοσα πραγματα απο το παιδι της,και παρολα αυτα να του συμπαραστεκεται.μηπως ειναι η αγαπη;και γιατι δεν μπορει ενα ζευγαρι να νοιωσει μεταξυ του ετσι για μεγαλο χρονικο διαστημα.μήπως το γεγονος πως απο καποιο σημειο και περα γινομαστε εγωιστες;θελουμε πολλα πραγματα για τον εαυτο μας;κανουμε συγκρισεις οπως μας βολευουν;αν ανεχομασταν καποια πραγματα απο το συντροφο μας οπως απο το παιδι μας αδιαμαρτυρητα,λογω αγαπης θα αντιδρουσαμε αραγε διαφορετικα;
αποτέλεσε πηγή προβληματισμού μου αυτό που έγραψες. Προς στιγμήν πήγα να συμφωνήσω και να πω, υπάρχει αχαριστία, δεν είμαστε με τίποτα ευχαριστημένοι οι άνθρωποι, γι\'αυτό οι σχέσεις μας περνάνε κρίση.
Όμως!
Νομίζω υπάρχει μία λεπτή αλλά ευδιάκριτη γραμμή σε όλο αυτό.
Τη μία στιγμή δίνεις χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα επειδή πραγματικά αγαπάς! ( ποσο όμορφο συναίσθημα αλήθεια!)
Και την αμέσως επόμενη, νιώθεις ότι ο άνθρωπος που αγαπάς δεν ανταποκρίνεται στην αγάπη σου, θεωρεί αυτό που του δίνεις δεδομένο, σε εκμεταλλεύεται και υποβιβάζει το ιερό σου αυτό συναίσθημα για να μη νιώθει ενοχές και υποχρέωση...
Φαίνεται λοιπόν ότι γεμίζεις σαν άνθρωπος όταν προσφέρεις, αλλά πόσο άδειος μπορεί να νιώσεις όταν συνειδητοποιείς ότι δίνεις όλο σου το είναι σε έναν άνθρωπο που δεν το εκτιμά ή δεν ξέρει να το αξιοποιήσει...
Σκέψου, ακόμα και η μάνα δεν δίνει \"ες αεί\". Την αχαριστία του παιδιού της μία καλή μάνα θα τη διακρίνει και θα περιορίσει τις παροχές, όχι γιατί δεν παιρνει πίσω ό,τι έδωσε αλλά γιατί ξέρει ότι θα του κάνει κακό με αυτή τη στάση της!
Η διαφορά είναι ότι αν φτάσουμε στο σημείο να διαπαιδαγωγούμε τον/την σύντροφό μας, οι ρόλοι περιπλέκονται με καταστροφικά αποτελέσματα...
Iσως να μην εδωσα πολυ σημασια στα ποστ που εχετε κανει αλλα διαβασα μεχρι τωρα μονο για καλα παιδια (αντρες). Δεν σας κανει εντυπωση οτι δεν εχει αναφερει κανεις τιποτα για καλες γυναικες; Μηπως κατι τρεχει; ;)
Ma oles oi gynaikes einai kales kai yperoxes ti na syzitisume diladi :)
Quote:
Originally posted by MDASK
Όμως!
Νομίζω υπάρχει μία λεπτή αλλά ευδιάκριτη γραμμή σε όλο αυτό.
Τη μία στιγμή δίνεις χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα επειδή πραγματικά αγαπάς! ( ποσο όμορφο συναίσθημα αλήθεια!)Πόση ομορφιά και ανιδιοτέλεια νιώθεις εκείνη τη στιγμη! Εξυψώνεσαι, νιωθεις ενα υπεράνω να σε αποζημιωνει..
Και την αμέσως επόμενη, νιώθεις ότι ο άνθρωπος που αγαπάς δεν ανταποκρίνεται στην αγάπη σου, Δεν ανταποκρίνεται.... απο ποιο σημείο κι έπειτα, παραβιάζεται η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ανιδιοτελή αγάπη για τον άλλο και το ποδοπάτημα του ίδιου μας του εαυτού?Ερχεται εκείνη η στιγμή του μετά, που νιώθεις σαν μια φωνή που φωνάζει σε έρημο μέρος, νιωθεις ΜΟΝΟΣ.... κι εκει πια, παραβιάζεται η αγάπη που τρέφεις για τον ίδιο σου τον εαυτό.
θεωρεί αυτό που του δίνεις δεδομένο, σε εκμεταλλεύεται και υποβιβάζει το ιερό σου αυτό συναίσθημα για να μη νιώθει ενοχές και υποχρέωση...
Καλα, αυτα πανε αναλογα με τον άνθρωπο... μπορεί απλα να είναι αδύναμος και ανίκανος για συναισθηματική δέσμευση, μπορεί να πλέει σε εδάφη φιλαρέσκειας.. μπορει...Φαίνεται λοιπόν ότι γεμίζεις σαν άνθρωπος όταν προσφέρεις, αλλά πόσο άδειος μπορεί να νιώσεις όταν συνειδητοποιείς ότι δίνεις όλο σου το είναι σε έναν άνθρωπο που δεν το εκτιμά ή δεν ξέρει να το αξιοποιήσει...
Αυτη σου η φράση είναι καταπληκτική. Γεμίζω όταν προσφέρω, αλλα όσο πιο πολύ απο το είναι μου δίνω στον βρόντο ουσιαστικά, τόσο περισσότερο αδειάζω μετά.
Σκέψου, ακόμα και η μάνα δεν δίνει \"ες αεί\". Την αχαριστία του παιδιού της μία καλή μάνα θα τη διακρίνει και θα περιορίσει τις παροχές, όχι γιατί δεν παιρνει πίσω ό,τι έδωσε αλλά γιατί ξέρει ότι θα του κάνει κακό με αυτή τη στάση της!
Η διαφορά είναι ότι αν φτάσουμε στο σημείο να διαπαιδαγωγούμε τον/την σύντροφό μας, οι ρόλοι περιπλέκονται με καταστροφικά αποτελέσματα...
Σιχαίνομαι τους ανθρώπους - παιδιά, είτε είναι ερωτικοί σύντροφοι, είτε φίλοι, που μας ζητούν να γίνουμε η μανούλα ή ο μπαμπάκας τους και να τους διαπαιδαγωγήσουμε. Ε όχι, απο τη στιγμη που ενιωσα ενηλικη, δεν μπορω να ανεχτω μια τετοια διαστροφη των ρόλων.
Καλημέρα σε όλους, επιτέλους Παρασκευή και επιτέλους βροχή!!
Εγώ έχω παρατηρήσει το εξής φαινόμενο..πολύ γενικά θα το περιγράψω...
Είσαι με έναν άνθρωπο, σου φέρεται καλά, σε αγαπάει και γενικά επικρατεί μια ηρεμία στην σχέση σου..μέχρι που αρχίζεις να τρώγεσαι ότι κάτι δεν σου πάει καλά...ψάχνεσαι
Βρίσκεις κάποιον άλλον που σε έχει στην τσίτα αλλά τον γουστάρεις πολύ!Σου αρέσει και αυτή η εγρήγορση..μετά από καιρό όμως αρχίζει και σου την δίνει που είσαι μονίμως στην τσίτα..είσαι πάντα στο άγχος και ζητάς ηρεμία που και που...και τσουπ, αναπολείς τον προηγούμενο άνθρωπο που σου πρόσφερε ασφάλεια...
Και πάει λέγοντας....
Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου:P
χχαχαχαααα!! αχαχαχχαχαχχαααααχχχααχχα .....
Με εκανες και γελασα....
Λοιπον,
τωρα τελευταια μια περιεργη ιδεα εχει μπει στο κεφαλι!!!
Μηπως ειμαστε παιχνιδακια,
πιονακια στα χερια χιουμορτζιδων θεων που σπανε την πλακα τους μαζι μας????
Κυνικο μεν , αγνωσται δε οι βουλαι του Κυρίου, όπως λες κι εσυ ;)
Η συγκυρία πέρασε τρέχοντας απο δίπλα μας,
κι εμεις την αψηφησαμε σαν μεταβλητη,
γιατι ήταν απλα απαρατηρητη...
Ειναι πολυ σημαντικο το timing.......
Η ερωτηση ειναι μια και ειναι απλουστατη.
Γιατι αυτο συμβαινει μονο στις γυναικες;
Οι γυναίκες δυστυχώς ή ευτυχώς \"σκέφτονται συνέχεια\"..το μυαλό τους βρίσκεται συνέχεια σε εγρήγορση...δεν εφησυχάζει συνέχεια
Και στους άντρες συμβαίνει αλλά δεν το παρατηρώ συχνά..ε δεν θέλουν και πολλούς μπελάδες στο κεφάλι τους:D:D:D
Ολα είναι δανεικά,
αυτό συμβαίνει και στους άντρες πιστεύω.
Είναι πανανθ΄ρωπινο φαινόμενο, ανεξαρτήτως φύλλου,
η βαρεμάρα της ρουτίνας, ο ενθουσιασμός του καινούργιου, ο εγωισμός του να κατακτήσω το άπιαστο, η ανάγκη για ασφάλεια και ανταπόκριση, η ανάγκη για τυράννια και κυνήγι.
οταν καταλάβουμε ότι όλες αυτές οι ανάγκες υπάρχουν μέσα μας ταυτόχρονα, άλλοτε σε μεγαλύτερο κι άλλοτε σε μικρότερο βαθμό, αναλογα με την φαση που βρισκόμαστε, κι ότι η ικανοποίηση της μίας δεν επιφέρει την ικανοποίηση της άλλης,
ισως θα μπορούσαμε να εφευρουμε μια καλύτερη ισορροπία για τις σχέσεις μας, ιδιαίτερα με το άλλο φύλλο.
Το σκεφτονται συνεχεια ειναι μια παρα πολυ ωραια δικαιολογια για να καμουφλαριστει ο αστατος χαρακτηρας.
Ή στην καλυτερη περιπτωση ειναι ξεκαθαρο σημαδι ανωριμοτητας αν και προσωπικα πιστευω οτι ισχυει το πρωτο
Έχεις δίκιο Nora, μάλλον όμως η πετυχημένη συνταγή βρίσκεται κάπου στη μέση...
δεν το βρίσκω δύσκολο να πετύχει...
Οταν αγαπάς θα δώσεις τα πάντα αλλά σαν έρθει η ώρα που θα νιώσεις οτι σε εκμεταλλεύονται, θα πατήσεις πόδι και θα διεκδικήσεις. Αλλιώς, θα δείξεις στον άλλο ότι δεν είσαι δεδομένη...
Έτσι , βρίσκεσαι και πάλι σε εγρήγορση...
Η κατάσταση που περιγράφεις ως
για μένα γίνεται ανιαρή ώστε να αρχίσεις να ψάχνεσαι μόνο όταν χαθεί το σεξουαλικό στοιχείο από ένα ζευγάρι...Quote:
Originally posted by Nora
... σου φέρεται καλά, σε αγαπάει και γενικά επικρατεί μια ηρεμία στην σχέση σου..μέχρι που αρχίζεις να τρώγεσαι ότι κάτι δεν σου πάει καλά...ψάχνεσαι
Γι \' αυτό πιστεύω πως τελικά είναι το πιό βασικό συστατικό της επιτυχημένης συνταγής, χωρίς βέβαια να το θεωρώ από μόνο του αρκετό...
Quote:
Originally posted by Nora
Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου:P
ειναι γεγονος οτι εδω υπαρχει μια συνομωσια...
:cool:
Παντού υπάρχουν συνωμοσίες..άλλες light και γνωστές και άλλες υπόγειες και σκοτεινές, για λίγους:D
καποτε θα βγουμε απο το σκοταδι και θα δουμε αχτιδες φωτος.....
;)
Διορθωσε με αν κανω λαθος.Quote:
Originally posted by weird
Ολα είναι δανεικά,
αυτό συμβαίνει και στους άντρες πιστεύω.
Εχω την αισθηση πως οταν λειτουργουν ετσι οι αντρες τους λετε γουρουνια. Οι γυναικες το κανουν επειδη σκεφτονται πολυ;
Μονο σαν αστειο μπορω να δεχτω τετοια δικαιολογια