Μόνιμη αναζήτηση αποδοχής...

Έλλειψη. Κενό. Μείον. Έλλειμμα.
Με όσες λέξεις κι αν το πω δεν φτάνει.
Τίποτα δεν περιγράφει το μέγεθος που το βιώνω.
Όσοι με γνωρίζουν δεν θα μπορούσαν ποτέ να πιστέψουν ότι νιώθω τέτοια πράγματα.
Η κοινωνική, εξωστρεφής, αισιόδοξη, όμορφη, πετυχημένη, μορφωμένη «Νεφέλη».... πως είναι ποτέ δυνατόν να νιώθει μείον;;; Τι σόι έλλειψη μπορεί να νιώθει αυτή;;;
Μήπως είμαι διχασμένη προσωπικότητα; Δυο άνθρωποι σε εναν; Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται οι έξω να βλέπουν αυτά κι εγώ να βουλιάζω στην μοναξιά, την ζητιανιά ασφαλείας και αποδοχής;;;; Τι είμαι;
Εξαιρετική θεατρίνα μήπως;
Κουραστηκα.
Τόσες ψυχοθεραπειες, τόσα διαβάσματα, τόση προσπάθεια αυτογνωσίας....
Και κάθομαι τώρα και γράφω πίσω απο την ανωνυμία, σε ένα φόρουμ ανάμεσα σε αγνώστους που κάποτε γίνονται γνωστοί με τον τρόπο τους, γιατί στην πραγματικότητα κανεις από οσους με ξέρουν δεν θα πίστευε ότι μπορεί εγώ να νιώθω τέτοια εκμηδενιστικά πράγματα για μένα.

Έχει νιώσεις κανεις αυτή την έλλειψη; Αυτή τη διαρκή επιθυμία να αναγνωριστεί και να γίνει αποδεκτός από τους γύρω του;
Με κάποιο τρόπο όλα να γυρνάνε γύρω από αυτό και να έχει γίνει ένα με αυτό.
Να μην ξεχωρίζει πια ποιος είναι ο εαυτός του και ποια η εμμονή του;
Εμμονή με το να είναι αρεστός, σημαντικός, να αγαπιέται, να είναι αποδεκτός όπως και αν είναι;
Γιατί τόση έλλειψη; Δεν μπορεί για όλα να φταίει η οικογένεια.
Οι ψυχοτετοιοι συνέχεια σε αυτό εστιάζουν.
Εντάξει, κι οι γονείς μας ο,τι μπορούσαν εκαναν. Ειδικά οι παλαιότερες γενιές δεν ήξεραν από ψυχολογίες κλπ.
Είχαν και αυτό το «τι θα πει ο κόσμος» που έκανε σίγουρα κάποια ζημιά.
Αλλά τελικά που σταματάει η οικογένεια και που αρχιζει η αυτόνομη προσωπικότητα;
Ή αυτά πάνε πάντα μαζί;
Κουραστηκα να ψάχνω στους ανθρώπους αυτό που θα με κάνει χαρούμενη.
Ο ψυχολόγος φωναζει ότι πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου για να βρω την ηρεμία και να μην ζητάω από εξωτερικούς παράγοντες την αναγνώριση εαυτού.
Κι όμως τόσα χρόνια ψυχοθεραπείας ακόμα νιώθω ελλιπής.
Έχω σκεφτεί μήπως τελικά είμαι νάρκισσος.
Εγώ που τόσο τους πολέμησα. Που σχετιστηκα μαζί τους και υπέφερα από τις συμπεριφορές τους.
Μήπως είμαι κι εγώ έτσι;
Αλλιώς γιατί να αποζητάω τόσο την αγαπη, τη στήριξη και την αναγνώριση;;;

Και εγω έχω νιωσει τέτοια συναισθηματα όπως εσυ.και φαντάζομαι και πολύ αλλοι.εγώ κυριως το νιωθω και το βιωνω αυτό στις σχέσεις μου. Ότι έχω και εγώ ένα ελλειμα όπως λες.ότι κάπου υστερω.προσπαθω και εγώ να το αντιμετωπισω σιγά σιγά αλλα μου είναι και μένα δυσκολο.εσύ σε όλους τους τομεις τις ζωής σου νιώθεις ετσι?

Καταρχάς θυμάμαι να το νιώθω από πολύ μικρή. Στο δημοτικό 6-7 χρόνων. Άρχισα να νιώθω ότι είμαι περίεργη και τα άλλα παιδιά δεν με κάνουν παρέα. Είχα φίλους, αλλά εγώ ένιωθα έτσι. Παράξενη και ότι συνέχεια δεν είμαι τόσο καλή όσο οι γύρω μου. Στα μαθηματα, στους βαθμούς, στις παρέες.
Μεγαλώνοντας όλο αυτό φυσικά εξελισσόταν. Εφηβεία ο χαμός.
Ένιωθα ότι υστερώ σε όλα. Στους φίλους (είχα κολλητή), στα γκομενικά (υπήρχαν φλερτ, με κοίταζαν τα αγόρια), στην εμφάνιση (οι άλλοι έλεγαν ότι είμαι όμορφη και εντυπωσιακή), στις επιδόσεις στο σχολείο ( μαθήτρια του 16-17 ήμουν).
Μετά όλο αυτό γιγαντωνοταν.
Θυμάμαι να ψάχνω συνεχώς την επιβεβαίωση απο τους άλλους.
Να νιώθω λίγη, μικρή, ανούσια, αόρατη πολλές φορές σε σχέση με τους υπόλοιπους γύρω μου.
Πόσες φορές έχω ακούσει (μέχρι και πολύ πρόσφατα), από διάφορους ανθρώπους στη ζωή μου την ίδια ακριβώς ατάκα: «δεν ξέρεις την αξία σου».
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι νιώθω μειονεκτικά. Το ακούω αυτό που λένε, αλλά εγώ νιώθω έτσι.
Μέσα από τις ψυχοθεραπειες ήρθαν στην επιφάνεια όλα αυτά και αναγκάστηκα να τα αναλύσω και να τα αντιμετωπίσω.
Πρόσφατα περασα ένα οξύ ψυχωσικο επεισόδιο, το οποίο ξαναέφερε στο προσκήνιο το μέγεθος αυτής της αίσθησης μειονεξίας.
Κουραστηκα να ψάχνω εκει έξω την αγαπη, την αποδοχή και την αναγνώριση. Πραγματικά κουραστηκα παρα πολύ...

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Καταρχάς θυμάμαι να το νιώθω από πολύ μικρή. Στο δημοτικό 6-7 χρόνων. Άρχισα να νιώθω ότι είμαι περίεργη και τα άλλα παιδιά δεν με κάνουν παρέα. Είχα φίλους, αλλά εγώ ένιωθα έτσι. Παράξενη και ότι συνέχεια δεν είμαι τόσο καλή όσο οι γύρω μου. Στα μαθηματα, στους βαθμούς, στις παρέες.
Μεγαλώνοντας όλο αυτό φυσικά εξελισσόταν. Εφηβεία ο χαμός.
Ένιωθα ότι υστερώ σε όλα. Στους φίλους (είχα κολλητή), στα γκομενικά (υπήρχαν φλερτ, με κοίταζαν τα αγόρια), στην εμφάνιση (οι άλλοι έλεγαν ότι είμαι όμορφη και εντυπωσιακή), στις επιδόσεις στο σχολείο ( μαθήτρια του 16-17 ήμουν).
Μετά όλο αυτό γιγαντωνοταν.
Θυμάμαι να ψάχνω συνεχώς την επιβεβαίωση απο τους άλλους.
Να νιώθω λίγη, μικρή, ανούσια, αόρατη πολλές φορές σε σχέση με τους υπόλοιπους γύρω μου.
Πόσες φορές έχω ακούσει (μέχρι και πολύ πρόσφατα), από διάφορους ανθρώπους στη ζωή μου την ίδια ακριβώς ατάκα: «δεν ξέρεις την αξία σου».
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι νιώθω μειονεκτικά. Το ακούω αυτό που λένε, αλλά εγώ νιώθω έτσι.
Μέσα από τις ψυχοθεραπειες ήρθαν στην επιφάνεια όλα αυτά και αναγκάστηκα να τα αναλύσω και να τα αντιμετωπίσω.
Πρόσφατα περασα ένα οξύ ψυχωσικο επεισόδιο, το οποίο ξαναέφερε στο προσκήνιο το μέγεθος αυτής της αίσθησης μειονεξίας.
Κουραστηκα να ψάχνω εκει έξω την αγαπη, την αποδοχή και την αναγνώριση. Πραγματικά κουραστηκα παρα πολύ...

---

Σε καταλαβαινω κοριτσι μου.και εγώ νιώθω μερικα από αυτά και τα ενιωθα και εγώ από μικρη.κυριως για την εμφάνιση μου ειχα και έχω όλες αυτές τις ανασφαλειες.ήθελα να ήμουν όμορφη αυτό. Δεν μπορώ και εγώ να το αντιμετωπισω ακομη παρολο που είμαι 30.κανεις ψυχοθεραπεια ακόμη?

Ναι. Κάνω ψυχοθεραπεία συμπεριφοριστικη-γνωσιακή και με παρακολουθεί και ψυχίατρος.
Ξέρω ότι έχω δρόμο μπροστά μου και ξέρω ότι χρειάζεται υπομονη. Απλά κάτι φορές είναι μεγάλη η ψυχική κούραση και πολλά τα χρόνια που κουβαλάς το φορτίο.
Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Παρόλα τα όσα μειονεκτικά ένιωθα, έκανα πράγματα στη ζωή μου και πέτυχα τους στόχους που έθεσα. Οι απέξω με θεωρούν επιτυχημένη και μια χαρά.
Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι πως γίνεται αυτό. Να φαίνομαι καλά ενώ δεν είμαι.
Τι στο καλό κάνω;
Σίγουρα έχω πολύ ανεπτυγμένο απο τον τρόπο που μεγάλωσα αυτό το τι θα πει π κόσμος. Και σίγουρα ασυνείδητα λειτουργώ πολύ με αυτό.
Αλλά πραγματικά υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ αυτού που φαίνεται και αυτού που νιώθω.
Στο νοσοκομείο που πήγα πριν 20 μέρες μου μιλήσαν για εγκλεισμό, λόγω των αυτοκτονικών σκέψεων.
Αν το μάθαιναν αυτό όσοι με ξέρουν θα νόμιζαν ότι μιλάμε για κάποιο άλλο πρόσωπο όχι για μένα.
Και αυτό με χαλάει ακόμα περισσότερο.
Δεν μπορώ άλλο να υποκρίνομαι ότι είμαι καλά. Κουραστηκα

Γιατί βρε κοριτσακι μου ομως ενώ αναγνωριζεις και εσύ ή ίδια ότι έχεις πετυχει πολλα καί έχεις τόσα καλά πάνω σου και εισαι πετυχημενη γιατί τα νιώθεις όλα αυτά. Γιατί? Σε τι νιωθεις ότι υστερεις και έχεις μείνει πισω?

Αποζηταω διαρκώς από τους άλλους την αγαπη και το νοιαξιμο. Να με αποδέχονται όπως είμαι και να μου δείχνουν ότι νοιάζονται για μένα εφόσον είμαστε φίλοι, γκομενοι, συνάδελφοι, συγγενείς.
Όταν το κοιτάω απέξω όλο αυτό μου φαίνεται υπερβολικό. Εγώ όμως από μέσα το βιώνω πολύ δραματικα.
Θέλω να μου δείχνουν οι άλλοι τα συναισθήματα τους. Όχι μια ζωή να τα ζητιανεύω. Είμαι έρμαιο των σχέσεων.
Σε κάθε σχέση φιλική ή γκρμενικη είμαι αυτή που δίνω, τρέχω, σκιζομαι, εκφράζομαι, τα δίνω όλα.
Και στο τέλος συνειδητοποιώ ότι δεν έπρεπε να λειτουργώ έτσι. Ότι ίσως είμαι υπερβολική. Έχω τόσο ανάγκη την αγαπη και το νοιαξιμο που αηδιάζω με τον ιδιο μου τον εαυτό. Δεν θέλω να θέλω τόσο πολύ. Δεν θέλω να νιώθω συνεχώς την έλλειψη. Δεν θέλω τα δράματα που πολλές φορές η ίδια δημιουργώ.
Θέλω λίγη ηρεμία...

Καλησπέρα Νεφέλη,

Αντιμετωπίζεις κάποια διαταραχή (κατάθλιψη ή και κάποια ψύχωση);

Να ξέρεις ότι ο ποιο σίγουρος τρόπος για να δυστυχήσεις είναι να αφήσεις τη γνώμη των άλλων να καθορίζει τη ζωή σου. Νομοτελειακά δεν γίνεται να τους ευχαριστήσεις όλους και θα ήταν ανώφελο να κάνεις κάτι τέτοιο.

Προσπάθησε να ζεις για σένα. Όχι για τους άλλους.

Βέβαια πρέπει να βάλεις σε προτεραιότητα να διαχειριστείς την όποια διαταραχή αντιμετωπίζεις. Με όποιο τρόπο σου υποδείξουν οι ειδικοί που σε παρακολουθούν.

Έχω διαγνωστεί με ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή, γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και μείζονα κατάθλιψη.

Εγώ κάτι φορές πάντως πιστεύω πως έχω μανιοκατάθλιψη. Διπολική διαταραχή.

Υποφέρω και εγώ, αν και αισθάνομαι ότι το έχω ξεπεράσει πλέον, από αγχώδη διαταραχή, κρίσεις πανικού και ήπια καταθλιπτική διαταραχή.

Αυτό που σου είπε η ψυχολόγος σου είναι πολύ σωστό. Μου το είπε και σε μένα η δική μου. Μάθε να ζεις για τον εαυτό σου και να ικανοποιείς της προσωπικές σου ανάγκες και επιθυμίες. Άσε τους άλλους στην άκρη. Αν δεν είσαι καλά με τον εαυτό σου, δεν θα είσαι καλά με κανέναν.

Υπάρχει περίπτωση να είναι βιολογικό το υπόβαθρο αυτής της διαταραχής με την οποία έχεις διαγνωστεί. Μάθε να αποδέχεσαι τον εαυτό σου. Αποδέξου ακόμα και την διαταραχή. Πες στον εαυτό σου ότι αναγνωρίζεις ότι υπάρχει αυτή η κατάσταση μέσα σου και θα την αντιμετωπίσεις. Όσο μπορείς κάθε φορά. Για σένα και για κανέναν άλλο.

Άλλωστε η ζωή είναι στιγμές ευτυχίας. Ποτέ δεν θα επιτύχουμε να βρεθούμε σε μια κατάσταση διαρκούς ευτυχίας. Για το λόγο αυτό πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε αυτές τις μικρές στιγμές και να τις ζούμε όπως θέλουμε εμείς. Όχι όπως επιθυμούν οι άλλοι.

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Εγώ κάτι φορές πάντως πιστεύω πως έχω μανιοκατάθλιψη. Διπολική διαταραχή.

---

Νομίζω ότι αν ίσχυε αυτό ο ψυχίατρος που σε παρακολουθεί θα το είχε διαγνώσει.

Αλήθεια ποια είναι η ηλικία σου;

Έχεις απόλυτο δίκιο, έτσι είναι όπως τα λες.
Πιστεύω πως έχει οντως βιολογικό υπόβαθρο η όλη μου κατάσταση γιατί στην οικεγενεια μου έχουν όλοι ΙΔΨ και ήπια κατάθλιψη. Πρόσφατα ανακάλυψα και κάποιο πρόβλημα στον εγκέφαλο το οποίο πρόκειται να εξεταστεί λεπτομερως το επόμενο διάστημα γιατί ενδέχεται να ευθύνεται για κάποια από τις διαταραχές που έχω.
Έχεις δίκιο, χρειάζεται να αποδεχτώ εγώ η ίδια πράγματα. Και σίγουρα να αφήσω στην άκρη τους άλλους. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο. Και αυτό ακριβώς με εκνευρίζει και με απογοητεύει. Το ότι διαρκώς με νοιάζουν οι άλλοι.
Προσπαθώ πολύ. Απλά είναι φορές που νιώθω ματαιότητα και απεριόριστη κούραση...
Σε ευχαριστώ για την απάντηση.
Και εσένα και την Αποστολια.

Είμαι 42.
Στον ψυχίατρο ξεκίνησα πριν 3 βδομαδες, οπότε ίσως είναι νωρις ακόμα για να βγάλει πλήρη διάγνωση.
Από όσα ειπα, μίλησε για ΙΔΨ και κατάθλιψη.

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Έχεις απόλυτο δίκιο, έτσι είναι όπως τα λες.
Πιστεύω πως έχει οντως βιολογικό υπόβαθρο η όλη μου κατάσταση γιατί στην οικεγενεια μου έχουν όλοι ΙΔΨ και ήπια κατάθλιψη. Πρόσφατα ανακάλυψα και κάποιο πρόβλημα στον εγκέφαλο το οποίο πρόκειται να εξεταστεί λεπτομερως το επόμενο διάστημα γιατί ενδέχεται να ευθύνεται για κάποια από τις διαταραχές που έχω.
Έχεις δίκιο, χρειάζεται να αποδεχτώ εγώ η ίδια πράγματα. Και σίγουρα να αφήσω στην άκρη τους άλλους. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο. Και αυτό ακριβώς με εκνευρίζει και με απογοητεύει. Το ότι διαρκώς με νοιάζουν οι άλλοι.
Προσπαθώ πολύ. Απλά είναι φορές που νιώθω ματαιότητα και απεριόριστη κούραση...
Σε ευχαριστώ για την απάντηση.
Και εσένα και την Αποστολια.

---

Να είσαι δυνατή.

Θα βρεις το τρόπο να αντιμετωπίσεις όλο αυτό. Δες το σαν μια πρόκληση. Πρέπει να αντιμετωπίσεις κάτι που ο ίδιος σου οργανισμός σου δημιουργεί. Είσαι πολύ δυνατότερη από άλλους ανθρώπους.

Όλοι έχουμε ανάγκη από αποδοχή από άλλους και είναι ανθρώπινο. Ακόμα και άνθρωποι χωρίς κάποια διαταραχή, έχουν την ανάγκη να είναι αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο.

Μην αισθάνεσαι άσχημα και ενοχικά για τα συναισθήματα σου και για όλα όσα αισθάνεσαι.

Εμένα η ψυχολόγος μου πρότεινε να γράφω κάθε μέρα. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ και μα βοηθάει ακόμα. Δεν ξέρω αν κάνεις κάτι τέτοιο, αλλά συζήτησε το με την ψυχολόγο σου ώστε να δοκιμάσεις και εσύ να χρησιμοποιήσεις το γράψιμο ως θεραπευτικό μέσο.

Παράλληλα θα σου πρότεινα να διαβάσεις στωική φιλοσοφία. Πραγματικά οι αρχές που διέπουν τους στωικούς είναι πολλές φορές λυτρωτικές για την ζωή.

Οσον αφορα το θεμα της ζηλιας, έχεις σκεφτεί ποτε πως τα ατομα που τοσο πολυ ζηλευεις , μπορει και τα ιδια να εχουν κομπλεξ και να ζηλευουν με τη σειρα τους καποια αλλα ατομα, απλως να μην το δειχνουν? Κανεις δεν ειναι τελειος και ολοι ζηλευουμε παντα το κατι καλύτερο, το κατι που δεν εχουμε. Γιατί πάντα υπαρχει κατι καλυτερο.Παντα.Εσυ ,λοιπον,μπορεί να ζηλεύεις τον Α , αλλα ο Α με τη σειρα του να ζηλεύει τον Β και παει λεγοντας..Για αυτο μονο με τον εαυτο σου πρεπει να συγκρινεσαι σε σχεση με το πώς ησουν πριν καποιο καιρο και να παρατηρεις την προσωπική σου εξελιξη, ασχετα απο τους αλλους. Οι άλλοι μπορουν σίγουρα να λειτουργουν ως προτυπα και πηγή έμπνευσης αλλα μεχρι εκει..

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Έχει νιώσεις κανεις αυτή την έλλειψη; Αυτή τη διαρκή επιθυμία να αναγνωριστεί και να γίνει αποδεκτός από τους γύρω του;
Με κάποιο τρόπο όλα να γυρνάνε γύρω από αυτό και να έχει γίνει ένα με αυτό.
Να μην ξεχωρίζει πια ποιος είναι ο εαυτός του και ποια η εμμονή του;
Εμμονή με το να είναι αρεστός, σημαντικός, να αγαπιέται, να είναι αποδεκτός όπως και αν είναι;
Γιατί τόση έλλειψη; Δεν μπορεί για όλα να φταίει η οικογένεια.
Οι ψυχοτετοιοι συνέχεια σε αυτό εστιάζουν.
Εντάξει, κι οι γονείς μας ο,τι μπορούσαν εκαναν. Ειδικά οι παλαιότερες γενιές δεν ήξεραν από ψυχολογίες κλπ.
Είχαν και αυτό το «τι θα πει ο κόσμος» που έκανε σίγουρα κάποια ζημιά.
Αλλά τελικά που σταματάει η οικογένεια και που αρχιζει η αυτόνομη προσωπικότητα;
Ή αυτά πάνε πάντα μαζί;
Κουραστηκα να ψάχνω στους ανθρώπους αυτό που θα με κάνει χαρούμενη.
Ο ψυχολόγος φωναζει ότι πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου για να βρω την ηρεμία και να μην ζητάω από εξωτερικούς παράγοντες την αναγνώριση εαυτού.
Κι όμως τόσα χρόνια ψυχοθεραπείας ακόμα νιώθω ελλιπής.
Έχω σκεφτεί μήπως τελικά είμαι νάρκισσος.
Εγώ που τόσο τους πολέμησα. Που σχετιστηκα μαζί τους και υπέφερα από τις συμπεριφορές τους.
Μήπως είμαι κι εγώ έτσι;
Αλλιώς γιατί να αποζητάω τόσο την αγαπη, τη στήριξη και την αναγνώριση;;;

---

Ως παιδι οικογενειας που με κακοποιουσε ψυχολογικα προσπαθουσα να κερδισω την αποδοχη των γονεων μου συμμορφωνωμενος με τις υποδειξεις τους, χωρις φυσικα αυτο να εχει αποτελεσμα γιατι ο γονιος που σε κακοποιει και φωναζει εισαι αυτο, εισαι το αλλο, εσυ φταις που καταστρεψα την καριερα κλπ, δεν κακοποιει γιατι πραγματικα συμβαινουν αυτα τα πραγματα, αλλα για να εκτονωθει. Εσυ ομως εχεις εκπαιδευτει να νιωθεις ενοχος και στιγματισμενος και να προσπαθεις να εξιλεωθεις στα ματια των αλλων και να συμμορφωθεις στα θελω τους. Αποτελεσμα να σε λιωσει η κοινωνια.

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Αποζηταω διαρκώς από τους άλλους την αγαπη και το νοιαξιμο. Να με αποδέχονται όπως είμαι και να μου δείχνουν ότι νοιάζονται για μένα εφόσον είμαστε φίλοι, γκομενοι, συνάδελφοι, συγγενείς.
Όταν το κοιτάω απέξω όλο αυτό μου φαίνεται υπερβολικό. Εγώ όμως από μέσα το βιώνω πολύ δραματικα.
Θέλω να μου δείχνουν οι άλλοι τα συναισθήματα τους. Όχι μια ζωή να τα ζητιανεύω. Είμαι έρμαιο των σχέσεων.
Σε κάθε σχέση φιλική ή γκρμενικη είμαι αυτή που δίνω, τρέχω, σκιζομαι, εκφράζομαι, τα δίνω όλα.
Και στο τέλος συνειδητοποιώ ότι δεν έπρεπε να λειτουργώ έτσι. Ότι ίσως είμαι υπερβολική. Έχω τόσο ανάγκη την αγαπη και το νοιαξιμο που αηδιάζω με τον ιδιο μου τον εαυτό. Δεν θέλω να θέλω τόσο πολύ. Δεν θέλω να νιώθω συνεχώς την έλλειψη. Δεν θέλω τα δράματα που πολλές φορές η ίδια δημιουργώ.
Θέλω λίγη ηρεμία...

---

Και εγώ το ίδιο κάνω αποζητω από τους άλλους την αγάπη πάντα. Αλλά ξέρεις κάτι όταν εμείς δεν αγαπαμε τον εαυτο μας πως θα το κάνουν οι άλλοι για εμάς. Συνεχισε τις προσπάθειες σου.οι σχέσεις σου με άντρες φιλους συγγενεις όταν σε αγαπουν και στο δείχνουν σε γεμιζουν?η δεν έχεις νιώσει ποτέ ότι σε αγαπαει και σε αποδεχεται κάποιος 100%?

Nefeli28 τι κριμα που τα ατομα με πραγματικη αξια αναλωνονται σε αυτο το συνεχες αυτομαστιγωμα και αναλυουν συνεχεια τις σχεσεις τους με τους αλλους αντι να χαρουν την ζωη τους κι αυτα που εχουν καταφερει.

Αυτοι οι "αλλοι" που καποιες φορες ειναι και αναξιοι της προσοχης μας, γινονται το βαρομετρο της διαθεσης μας και της αυτοεκτίμησής μας?Για ποιο λογο?

Μην προσπαθεις να γινεις η τελεια "Νεφελη", φαινεσαι αρκετα αξιολογος και ποιοτικος ανθρωπος , πρεπει πρωτα να το πιστέψεις εσυ η ιδια . Αγάπα τον εαυτο σου ,εστιάζοντας στα καλα σου στοιχεια και συγχωρώντας τον για τις οποιες αδυναμίες του.Επεφτα κι εγω σε κατι τετοιες λούμπες παλαιοτερα μεχρι που μου το γυρισε σε ψυχοσωματικα παμπολλες φορες κι εβαλα μυαλο πλεον...

Αλλωστε ο τελειομανης δεν ειναι ποτε ευτυχισμένος...

Νεφελάκη,

Πως είσαι σήμερα;

Κάποια βελτίωση; Έστω και ελάχιστη;

Νιώθω κάπως καλύτερα σήμερα.
Διαβάζω όσα γράφετε και παίρνω κουραγιο. Ακούω προσεκτικά όσα λετε κι εσείς από τις εμπειρίες σας, τα δικά σας βιώματα και τις απόψεις σας.
Σας ευχαριστω..
Προσπαθώ πολύ να βρω τις ισορροπίες μέσα μου. Να μπορέσω να δώσω ένα προβάδισμα σε μένα κι όχι στους άλλους. Να μπορέσω να ζήσω χωρίς να αποζητω τόσο πολύ την αποδοχή των άλλων.
Να καταφέρω να αποδεχτώ η ίδια τον εαυτό μου.
Μεγάλη κουβέντα αυτό. Δύσκολο, αλλά ίσως όχι τόσο ακατόρθωτο...

Καλημέρα να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη....Όλοι μας έχουμε ανάγκη την επιβεβαίωση και την αποδοχή από τους αλλους....ταυτιστηκα σε πολλά από όσα γράφεις και αν με ρωτούσες πως νιώθω για μένα και αν νιώθω ότι είμαι αρεστή στους άλλους η απάντηση που θα έπαιρνες δεν ταιριάζει με την εικόνα μου.....

Και μένα ψυχολόγος έτσι έχει πει όλοι τα ίδια λένε ότι πρέπει να πιστεύεις εσύ στον εαυτό σου σωστό όμως δεν γίνεται να μην λαμβάνουμε καθόλου και τους Άλλους υπόψη......

Δεν έχει θέμα η εμφάνιση αλλα το μυαλό....Όταν το μυαλό σκέφτεται διαστρεβλωμένα ότι μειονεκτει ότι και να πετύχεις ότι και να κάνεις πάλι μείον θα νιώθεις......

Ίσως καλό είναι να χαλαρώσουμε να μην υπεραναλυουμε να χαρούμε στη ζωή τα απλά πράγματα και να κάνουμε ότι μας ευχαριστεί χωρίς να δίνουμε έμφαση στη συμπεριφορά των άλλων.....

Τουλάχιστον εγώ ξέρω σε ποιον τομέα της ζωής μου "μειονεκτω" εσύ που τα έχεις καταφέρει σε όλα γτ να νιώθεις έτσι

Καταλαβαίνω ότι είναι και οι διαταραχές σου που σου προκαλούν ένα κεφάλι καζανι Κάνε υπομονή και να ξέρεις δεν είσαι μόνη

Δεν εχουμε ολοι καλα και ντε αναγκη αποδοχης απο τους αλλους , εμενα δεν μενδιαφερει η γνωμη των αλλων , στα τετοια μου .......εχω την δικη μου γνωμη για τον εαυτο μου , κι ειναι καλη !!!!
αλλα εχω κανει πραματα στην ζωη μου , δεν ημουν αδρανης προ κτθλψεως ...........
γνωριζω πολυ καλα τις ανασφαλειες μου .......

Είσαι από τους ανθρώπους που είτε λόγω χαρακτήρα είτε εμπειρίας είτε ιδιοσυγκρασίας τα πάνε καλά με τον εαυτό τους

Για τους περισσότερους ανθρώπους όμως δεν ισχύει αυτό

Ρίξε μια ματιά γύρω σου....ζήλεια...κόπος να πουλήσουμε μούρη.....να δείξουμε ότι κάποιοι είμαστε....φθόνος για την ευτυχία του άλλου......ψέματα σε σχέσεις μόνο για επιβεβαίωση........ρουφιανιλι κια και πισωμαχαιρωματα στη δουλεια....άνθρωποι που συμβιβάζονται με λιγότερα από όσα θέλουν για να αρέσουν στους άλλους....άνθρωποι που γίνονται χαλί να τους πατήσουν για να κερδίσουν την αποδοχή....που αλλάζουν τον εαυτό τους ή ξεκινούν κακές συνήθειες (ναρκωτικά) για να ταιριάξουν με κάποιους (κυρίως στη εφηβεία αυτο) ....ανθρώποι που κάθονται σε μια τελειωμένη σχέση προ πολλού αντί να τα μαζέψουν και να φύγουν να βρουν κάτι άλλο....Όλα αυτά από τι είναι;; από ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ.....Από την ανάγκη να πετύχουμε όσα περισσότερα μπορούμε για να γίνουμε τέλειοι ώστε να μας αγαπούν και να μας θαυμάζουν να μας αποδέχονται...

Και η θεματοθετρια όπως παρά πολλοί άλλοι άνθρωποι μπορεί να κηνυγουσε μέσα της τη τελειότητα για να είναι αρεστή.....Και αυτό ξεκινάει από το σπίτι και μπορεί να καταλήξει σε νεύρωση και να δημιουργήσει το υπόβαθρο για άλλες ψυχικες διαταραχές...

Ολα αυτά τα αναφέρω χωρίς επικριτική διάθεση στη θεματοθετρια

Aγαπητη miliva , δικιο εχεις , ολα αυτα τα αρνητικα χαρακτηριστικα ανηκουν σε ανθρωπους ανασφαλεις ....... λιγοι ανθρωποι τα πανε καλα με τον εαυτο τους ................ ωραια γραφεις , ωριμα .........αμεροληπτα .......

Quote:

---

Originally Posted by Miliva21

Είσαι από τους ανθρώπους που είτε λόγω χαρακτήρα είτε εμπειρίας είτε ιδιοσυγκρασίας τα πάνε καλά με τον εαυτό τους

Για τους περισσότερους ανθρώπους όμως δεν ισχύει αυτό

Ρίξε μια ματιά γύρω σου....ζήλεια...κόπος να πουλήσουμε μούρη.....να δείξουμε ότι κάποιοι είμαστε....φθόνος για την ευτυχία του άλλου......ψέματα σε σχέσεις μόνο για επιβεβαίωση........ρουφιανιλι κια και πισωμαχαιρωματα στη δουλεια....άνθρωποι που συμβιβάζονται με λιγότερα από όσα θέλουν για να αρέσουν στους άλλους....άνθρωποι που γίνονται χαλί να τους πατήσουν για να κερδίσουν την αποδοχή....που αλλάζουν τον εαυτό τους ή ξεκινούν κακές συνήθειες (ναρκωτικά) για να ταιριάξουν με κάποιους (κυρίως στη εφηβεία αυτο) ....ανθρώποι που κάθονται σε μια τελειωμένη σχέση προ πολλού αντί να τα μαζέψουν και να φύγουν να βρουν κάτι άλλο....Όλα αυτά από τι είναι;; από ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ.....Από την ανάγκη να πετύχουμε όσα περισσότερα μπορούμε για να γίνουμε τέλειοι ώστε να μας αγαπούν και να μας θαυμάζουν να μας αποδέχονται...

Και η θεματοθετρια όπως παρά πολλοί άλλοι άνθρωποι μπορεί να κηνυγουσε μέσα της τη τελειότητα για να είναι αρεστή.....Και αυτό ξεκινάει από το σπίτι και μπορεί να καταλήξει σε νεύρωση και να δημιουργήσει το υπόβαθρο για άλλες ψυχικες διαταραχές...

Ολα αυτά τα αναφέρω χωρίς επικριτική διάθεση στη θεματοθετρια

---

...μέσα σε δέκα γραμμές περιέγραψες την ζωή μου...ηχηρό χαστούκι ..άνοιγμα παραθύρου ..σε ευχαριστώ

Εστάλη από LEAGOO M8 στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Έλλειψη. Κενό. Μείον. Έλλειμμα.
Με όσες λέξεις κι αν το πω δεν φτάνει.
Τίποτα δεν περιγράφει το μέγεθος που το βιώνω.
Όσοι με γνωρίζουν δεν θα μπορούσαν ποτέ να πιστέψουν ότι νιώθω τέτοια πράγματα.
Η κοινωνική, εξωστρεφής, αισιόδοξη, όμορφη, πετυχημένη, μορφωμένη «Νεφέλη».... πως είναι ποτέ δυνατόν να νιώθει μείον;;; Τι σόι έλλειψη μπορεί να νιώθει αυτή;;;
Μήπως είμαι διχασμένη προσωπικότητα; Δυο άνθρωποι σε εναν; Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται οι έξω να βλέπουν αυτά κι εγώ να βουλιάζω στην μοναξιά, την ζητιανιά ασφαλείας και αποδοχής;;;; Τι είμαι;
Εξαιρετική θεατρίνα μήπως;
Κουραστηκα.
Τόσες ψυχοθεραπειες, τόσα διαβάσματα, τόση προσπάθεια αυτογνωσίας....
Και κάθομαι τώρα και γράφω πίσω απο την ανωνυμία, σε ένα φόρουμ ανάμεσα σε αγνώστους που κάποτε γίνονται γνωστοί με τον τρόπο τους, γιατί στην πραγματικότητα κανεις από οσους με ξέρουν δεν θα πίστευε ότι μπορεί εγώ να νιώθω τέτοια εκμηδενιστικά πράγματα για μένα.

---

...ποσο σε νιώθω..

Εστάλη από LEAGOO M8 στο E-Psychology.gr Mobile App

Nefeli28 ησουν στο eating disorders παλια? Συγγνωμη αν κανω λαθος, δεν ξερω αν με θυμασαι. Μην ανησυχεις ολα αυτα που περιγραφεις ολους οσους εχουμε ψυχη μας απασχολουν και πολλες φορες εχω πιασει τον εαυτο μου να νιωθει ετσι. Ισως δεν διαβασες ακομη τα σωστα βιβλια, ισως δεν εκανες ακομα τις σωστες σκεψεις, ισως εχεις να ανακαλυψεις πραγματα που ποτε δεν ανακαλυψες ακομα τα οποια κρατουν τη φλογα που θα σε κεντρισει και να σου ''αναψει'' το μυαλο. Μη νιωθεις μονη, αληθεια. Νομιζεις πως εχεις κατι , αλλα ουσιαστικα εισαι πιο υγιης απο τον καθενα. Χειροτεροι ειναι εκεινοι που δεν ψαχνονται ποτέ.

Νεφελη ,η ψυχαναλυση δεν εχει σκοπο να τα βαλουμε με τους γωνεις μας για τα λαθοι τους οπου οπως θα ξερεις ειναι δεδομενα ! το ζητημα ειναι να βρουμε τι λαθοι εκαναν , σε τι μας επηρεασαν εμας κι κουβεντιαζωντας με θεραπευτη προσπαθουμε μεσω της γνωσιακης τεχνικης να διωρθοθουμε ,να καλητερεψουμαι την ζωη μας. Βεβαια τα αναφερουμε τα λαθοι αυτα στους γωνεις αλλα οχι με εκδηκιτικο τροπο αφου οπως λες δεν ειχαν γνωσεις.Τελος σκοπος του θεραπευτη ειναι "να σπασει την λεγομενη αλυσιδα" δλδη να μην μεταφερθουν τα λαθοι αυτα στα παιδια μας.
Συνεχιζωντας Νεφελη στο θεμα σου εχω να σου πω το εξης.Στο προβλημα οπου αντιμετοπιζεις εχεις κνει τα πρωτα μεαγλα βηματα.Καταφερες να αναγνωρησεις το προβλημα και να το μεταφερεις απο το ασυνηδειτο ατο συνειδητο μερος.
Ακολουθεις καποα θεραπεια? εαν ναι τωτες νομιζω οτι ο θεραπευτης σου θα μπορεσει να σου πει τροπους ανακαμψης της δυναμικης σου αλλα και αποφυγη της καταθλιψης καλητερα απο ολους ας εδω μεσα.
Αυτο που εχω εγω να σου πω, να σου πρωτεινω ειναι να μην νιωθεις ντροπη για το αν εισαι μονη για καποιο δυαστημα, απεναντια εαν γινετε με μετρο ειναι κατις πολυ υγειες ! διοτις μαθαινεις τον εαυτο σου, τον αγαπας και τον φρωντιζεις! εξαλου η φιλικη αγαπη και η ερωτικη αγαπη οπου αναζητας θα ερχετε απο ατομα ολο κι πιο αξιολογα εαν πρωτα αγαπας εσυ την Νεφελη!! Διοτις οσο πιο πολυ προσεχεις για παραδηγμα το κορμι σου, και την ομορφια σου τοσο κι πιο πολυ θα σε πωθει ο ανδρας που θα βρεις, οσο πιο πολυ εχεις καλλιεργησει το πνευμα σου και εχεις "χρωματησει" τα συναισθηματα σου τοσο πιο δυνατοτερα θα ειναι και τα αισθηματα του ανδρος σου προς εσενα. Καπως αντιστοιχα θα ειναι και με φιλες σου, αλλα και με τον επαγγελματικο σου τομεα!

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Καταρχάς θυμάμαι να το νιώθω από πολύ μικρή. Στο δημοτικό 6-7 χρόνων. Άρχισα να νιώθω ότι είμαι περίεργη και τα άλλα παιδιά δεν με κάνουν παρέα. Είχα φίλους, αλλά εγώ ένιωθα έτσι. Παράξενη και ότι συνέχεια δεν είμαι τόσο καλή όσο οι γύρω μου. Στα μαθηματα, στους βαθμούς, στις παρέες.
Μεγαλώνοντας όλο αυτό φυσικά εξελισσόταν. Εφηβεία ο χαμός.
Ένιωθα ότι υστερώ σε όλα. Στους φίλους (είχα κολλητή), στα γκομενικά (υπήρχαν φλερτ, με κοίταζαν τα αγόρια), στην εμφάνιση (οι άλλοι έλεγαν ότι είμαι όμορφη και εντυπωσιακή), στις επιδόσεις στο σχολείο ( μαθήτρια του 16-17 ήμουν).
Μετά όλο αυτό γιγαντωνοταν.
Θυμάμαι να ψάχνω συνεχώς την επιβεβαίωση απο τους άλλους.
Να νιώθω λίγη, μικρή, ανούσια, αόρατη πολλές φορές σε σχέση με τους υπόλοιπους γύρω μου.
Πόσες φορές έχω ακούσει (μέχρι και πολύ πρόσφατα), από διάφορους ανθρώπους στη ζωή μου την ίδια ακριβώς ατάκα: «δεν ξέρεις την αξία σου».
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι νιώθω μειονεκτικά. Το ακούω αυτό που λένε, αλλά εγώ νιώθω έτσι.
Μέσα από τις ψυχοθεραπειες ήρθαν στην επιφάνεια όλα αυτά και αναγκάστηκα να τα αναλύσω και να τα αντιμετωπίσω.
Πρόσφατα περασα ένα οξύ ψυχωσικο επεισόδιο, το οποίο ξαναέφερε στο προσκήνιο το μέγεθος αυτής της αίσθησης μειονεξίας.
Κουραστηκα να ψάχνω εκει έξω την αγαπη, την αποδοχή και την αναγνώριση. Πραγματικά κουραστηκα παρα πολύ...

---

Νεφέλη εγώ παρουσιάζω τον εαυτό μου εξαρχής οπως είναι με τα καλά και τα κακά του και την κατάθλιψη του, το λέω περναω κατάθλιψη οποίος με θέλει με την κατάθλιψη μου και τις ανασφάλειες μου καλώς οποίος όχι δεν πειράζει. Αυτή είμαι

Να σου πω την αληθεια εγω δε σε καταλαβα.κι εγω εχω διαγνωστει με αυτα που διαγνωσθηκες κι εσυ αλλα δε νιωθω ετσι οπως εσυ.Βασικα δεν μπορω να καταλαβω αφου αναγνωριζεις τοσα θετικα στον εαυτο σου αφου οι αλλοι σε περιγραφουν εξωστρεφη αισιοδοξη κ πετυχημενη τοτε γιατι νιωθεις ετσι;ξερεις οταν καποιος ειναι εξωστρεφης αισιοδοξος ομορφος πετυχημενος ειναι κ ευκολα αγαπησιμος κ ερωτευσιμος εσυ γιατι νιωθεις οτι τα κυνηγας αυτα;

Καλησπέρα.

Να σου πω κάτι βρε Νεφέλη μου; επειδη σε θυμαμαι ως χρηστη απο παλια και ξερω πως δεν τρολλάρεις κ εισαι σοβαρο άτομο, απο οσα μπορει καποιος να αντιληφθει απο την αισθηση που αφηνουν τα γραφτα σου, θα σου μιλήσω κάπως σκληρά, αλλά αυτο θα γινει τερμα καλοπροαιρετα και πιστευω πως ειναι ο καταλληλος τροπος να σου μιλήσει κάποιος. Αν σε πληγωσω, συγγνωμη προκαταβολικά.

Λοιπον, θεωρω πως εισαι μια drama queen, που δεν θελει για κανενα λόγο να αυτοπροσδιοριστει γιατι αυτο σημαίνει αναλαμβάνω ευθυνη του ποιος θελω να είναι και πρεπει να ξεχάσω την κλάψα μια για παντα, του τυπου, ολα τα κανω για την κοινωνια, γιατι αυτη δεν μου φαιρεται σαν πραγματική βασιλισα; θα στο πω οσο πιο ωμα μπορω. Χεστηκαν όλοι, αν εχεις μεταπτυχιακα και διδακτορικα αν βγαζεις 10χ το μηνα και αν κυκλοφορεις με καγιεν. Ειλικρινα θα σου πουν μπραβο, αλλα χεστηκε ο καθενας τι πετυχες και ειναι φυσιολογικο αυτο, ξερεις γιατι; γιατι οτι κανει και οτι πετυχαινει ο καθενας, το πετυχαινει για την πάρτι του. Εδω ο τεσλα με τοσες τεχνολογιες και τοση προσφορά στην επιστημη, μετα βίας τον γνωρίζουν. Εσυ γιατι θα πρέπει να εισαι το κεντρο του κόσμου; εννοειται πως δεν θεωρω τρελη την αναγκη σου να νοιωθεις αποδεκτή. Είναι φυσιολογικό και ανθρωπινο, ολοι το θέλουν, αλλά βρες ενα μέτρο σε αυτο.

Δςυτερον, μπορω να κατανοησω αυτη σου την αναγκη. Δε θα πάψεις να την εχεις. Ξέρεις γιατι; επειδή ο εταιροπροσδιορισμος που κανεις απο επιλογή, σε εχει ευνουχησει. Εαν κάνεις πραγματα μονο για να σου πουν οι αλλοι μπράβο ή για να σε δεχονται και να σε αγαπουν, μαλλον δεν εχεις χρονο για να ρωτησεις εσένα το τι εχεις αναγκη για να νοιωσεις αποδεκτη και ευχαριστημενη απο τον εαυτό σου. Μπορει να ανακαλυψεις ξερωγω το φαρμακο για τον καρκινο και να συνεχισεις να μην σε αγαπας (ενταξει, υπερβολικό, αλλα το κανω υπερβολικο για να σου δωσω ενα παραδειγμα του τι εννοω), επειδη η αγαπη στον εαυτο μας, δεν ειναι ενα statement απλώς, αλλα μια κατασταση. Σαφώς και το οτι πετυχες 5 ή 10 πραγματα σημαίνει κάτι. Ότι εχεις 5 χαρισματα τουλαχιστον. Αλλά αυτο που πρέπει να βάλεις στο μυαλό σου, εί αι οτι με το να καταφέρεις να "θαμπωνεις" ή να "σκλαβώνεις" (να χεοριζεσαι ουσιαστικλα τους γυρω σου, ναι να χειριζεσαι) δεν θα σε κάνει ουτε ικανοτερη, ουτε καλυτερη απο κανενα. Εισαι αυτο που εισαι το οποίο χρειαζετε εξερευνηση, γιατι θεωρω πως δεν το ξέρεις ουτε εσυ η ίδια, βασει των οσων μας λες. Εισαι ενα ατο.ο ξεχωριστο, ετσι κι αλλιως. Αλλα οσους followers κι αν εχεις, παντα η αξια σου ως ατομικοτητα, θα ειναι η ιδια.
Πνίξε την αναγκη σου για αποδοχή και πριν την ξαναζητησεις, ψαξου. Προετοιμασε τον εαυτο σου να ζητήσει την "απολυτη" αποδοχη και αυτο θα γινει μονο οταν δεν θα εισαι ο αντικατοπτρισμός του απεναντι ή της κοινωνιας με σκοπο να εισαι αποδεκτή, αλλα εσυ και μονο εσυ. Με τα καλα και τα ασχημα σου. Κι εγω ειχα καποτε την ιδια αναγκη σε βαθμο εμονικο ας πουμε. Οση προσοχή και να κερδιζα ως "ειδωλο" των αλλων ηταν ψευτικη, επειδη δεν ημουν εγω, αλλα ενα υβριδιο του εαυτου μου και του πλασματος που φανταζομουν ιδανικό στα ματια της κοινωνιας ή του απεναντη μου.

Εγω σου ευχομαι καλη τυχη, να ηρεμησεις και ειμαι σιγουρη πως θα βρεις την ακρη. Εχε παντα στο πισω μερος του μυαλου σου πως τπτ δεν ειναι τραγικο αν δεν το κανουμε εμεις και ολα λυνονται.

Καλη συνεχεια

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Έχει νιώσεις κανεις αυτή την έλλειψη; Αυτή τη διαρκή επιθυμία να αναγνωριστεί και να γίνει αποδεκτός από τους γύρω του;
Με κάποιο τρόπο όλα να γυρνάνε γύρω από αυτό και να έχει γίνει ένα με αυτό.
Να μην ξεχωρίζει πια ποιος είναι ο εαυτός του και ποια η εμμονή του;
Εμμονή με το να είναι αρεστός, σημαντικός, να αγαπιέται, να είναι αποδεκτός όπως και αν είναι;
Γιατί τόση έλλειψη; Δεν μπορεί για όλα να φταίει η οικογένεια.
Οι ψυχοτετοιοι συνέχεια σε αυτό εστιάζουν.
Εντάξει, κι οι γονείς μας ο,τι μπορούσαν εκαναν. Ειδικά οι παλαιότερες γενιές δεν ήξεραν από ψυχολογίες κλπ.
Είχαν και αυτό το «τι θα πει ο κόσμος» που έκανε σίγουρα κάποια ζημιά.
Αλλά τελικά που σταματάει η οικογένεια και που αρχιζει η αυτόνομη προσωπικότητα;
Ή αυτά πάνε πάντα μαζί;
Κουραστηκα να ψάχνω στους ανθρώπους αυτό που θα με κάνει χαρούμενη.
Ο ψυχολόγος φωναζει ότι πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου για να βρω την ηρεμία και να μην ζητάω από εξωτερικούς παράγοντες την αναγνώριση εαυτού.
Κι όμως τόσα χρόνια ψυχοθεραπείας ακόμα νιώθω ελλιπής.
Έχω σκεφτεί μήπως τελικά είμαι νάρκισσος.
Εγώ που τόσο τους πολέμησα. Που σχετιστηκα μαζί τους και υπέφερα από τις συμπεριφορές τους.
Μήπως είμαι κι εγώ έτσι;
Αλλιώς γιατί να αποζητάω τόσο την αγαπη, τη στήριξη και την αναγνώριση;;;

---

Δεν ξέρω αν είσαι μέσα στο φόρουμ και αν το διαβάζεις, γιατί είναι και παλιό το θέμα σου. Εφοσον όμως το ξεθαψαν οι υπόλοιποι χρήστες θέλω και εγώ να συμπληρώσω κάτι.

Δεν είσαι νάρκισσος. Οι ναρκισσοι έχουν μια ψευδή και επιφανειακή αίσθηση αυτοπεποίθησης αλλά ποτέ δεν προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους άλλους για να πάρουν αναγνώριση. Δεν έχουν ενσυναισθηση για τους γύρω τους και δεν τους ενδιαφέρουν οι ανάγκες των άλλων ούτε προσπαθούν να μπουν στα καλούπια της κοινωνίας. Εσένα περισσότερο με νεύρωση θυμίζει αυτό και με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Θες πάντα να εισαι η καλύτερη και προσπαθείς να κάνεις πράγματα, έχεις έναν ιδανικό εαυτο στο μυαλό σου και προσπαθείς να του μοιάζεις γιατί θεωρείς πως αν πλήρεις όλα αυτά τα κριτήρια οι άλλοι θα σε αποδεχτούν. Εγώ πιστεύω πως φταίει ίσως και ο τρόπος που μεγάλωσες. Εάν οι γονείς σου ήταν συνεχώς απαιτητικοι, εαν είχαν πολλές προσδοκίες από σένα και ήθελαν να τα κάνεις όλα τέλεια (να εισαι η καλύτερη μαθήτρια) και σε επέκριναν αυστηρά όταν κάτι δεν τους άρεσε...σε μεγάλωσαν με τον μηχανισμό του να ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ..... σε έμαθαν οτιι δεν είσαι αρκετή για να αρέσεις και ότι πάντα πρέπει να κάνεις κάτι προκειμένου να σε έκτιμουν και να σε προσέχουν οι γύρω σου.

Εκεί βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος.

Δηλαδή εσύ γνωρίζεις τις απαιτήσεις της κοινωνίας. Έχεις την αίσθηση του "ανηκειν" σε μια κοινωνική ομάδα και επιθυμείς την αναγνώριση από τα υπόλοιπα μέλη της. Ο ναρκισσος αντίθετα δεν έχει τόσο κοινωνική συμπεριφορά. Πιστεύει με τσαμπουκά ότι είναι ο καλύτερος (για δικούς του αδιευκρίνιστους λόγους) και χωρίς απαραίτητα να έχει καταβάλει προσπάθεια να αποκτήσει κάποια αξιώματα. Ξέρει να χειρίζεται τους ανθρώπους γύρω του και να εκμεταλλεύεται τις ανάγκες τους γιατί θεωρεί ότι επιβάλλεται να το κάνει...εφοσον είναι μοναδικό άτομο και επιβάλλεται να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση από τους άλλους. Και όλα αυτά για προσωπική του ευχαρίστηση ώστε να μειώσει το κενο που έχει μέσα του. Γιατί θεωρεί ότι είναι ο καλύτερος και το προβάλει, αλλά δεν το πιστεύει