Ξέρω ότι η ερώτηση ακούγεται παιδιάστικη, αλλά αγαπάτε τους γονείς σας; νιώθετε σεβασμό γι' αυτούς; τους νοιάζεστε πραγματικά ή κάνετε πράγματα μόνο από υποχρέωση; Θεωρείτε ότι τους οφείλετε ευγνωμοσύνη κι ότι πρέπει να είστε δίπλα τους;
Printable View
Ξέρω ότι η ερώτηση ακούγεται παιδιάστικη, αλλά αγαπάτε τους γονείς σας; νιώθετε σεβασμό γι' αυτούς; τους νοιάζεστε πραγματικά ή κάνετε πράγματα μόνο από υποχρέωση; Θεωρείτε ότι τους οφείλετε ευγνωμοσύνη κι ότι πρέπει να είστε δίπλα τους;
Αλις. Οι γονείς μας πέραν του τίτλου-ρολου που φέρουν είναι άνθρωποι. Ειναι ανθρωποι που τους αξίζει η ανάλογη συμπεριφορά που αυτοι μας επέδειξαν. Αν μας μεγάλωσαν απο υποχρέωση, απο υποχρέωση θα είμαστε και εμείς δίπλα τους. Αν μας αγαπησαν με ολο τους το είναι με ολο μας το είναι θα τους αγαπάμε και εμείς. Αν μας σεβάστηκαν απο μικρούς ως μεγάλους, θα νιωθουμε αμέριστο σεβασμό.
Δεν οφείλουμε τίποτα αν αυτοί πρώτιστα δεν φρόντισαν να αξίζουν το αίσθημα της ευγνωμοσύνης.
Αλήθεια; Επειδή δεν αισθάνομαι τίποτα. Και τώρα τελευταία συνειδητοποιώ το μέγεθος της έλλειψης συναισθήματος. Πάντα το υποψιαζόμουν, αλλά μάλλον δεν ήθελα να το παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου. Αλλά κι αυτή ακόμα η συνειδητοποίηση με γεμίζει ενοχές: γιατί δεν αισθάνομαι καμιά υποχρέωση, μήπως είμαι γαϊδούρα κακομαθημένη και αχάρσιστη; (όπως θα με χαρακτήριζαν οι ίδιοι). Μήπως έχουν δίκιο για μένα που πάντα με είχαν πεταμένη; μήπως την άξιζα αυτή τη μεταχείριση; Και τώρα τι να κάνω; Αυτοί μεγαλώνουν, θα πεθάνουν. Ο κόσμος θα με κακοχαρακτηρίσει αν δεν είμαι εκεί.
Μηπώς αν σε κακοχαρακτήριζαν επι χρόνια δεν εχεις και εσύ καμία διάθεση να είσαι ενεργά παρούσα απέναντί τους?
Σε μια ανθρώπινη σχέση εχουν και τα 2 μέρη μερίδιο ευθύνης. Εκτός ησουν περίπτωση Κωσταλέξι. (που δεν πιστεύω)
Αν έχεις καταχρηστικούς και καταπιεστικούς γονείς χωρίς αίσθημα ανιδιοτελούς αγάπης τότε πολύ πιθανον να νιώθεις και εσύ έτσι, οτι πρεπει να εισαι παρούσα για τα μάτια του κόσμου. Και οχι γιατί ας πουμε πραγματικά τους νοιάζεσαι.
Απο εκεί και επειτα κανείς γονιός δεν είναι δίκαιος και αξιος αν πετάει το παιδί του (ειτε λεκτικά είτε σωματικά).
Το μόνο που μπορείς να αναγνωρίσεις στους γονείς σου, ειναι οτι και αυτοι ειναι άνθρωποι με πάθη και λάθη.
Μην γεμίζεις ενοχές για κάτι που νιώθεις. Το συναίσθημα είτε καλό είτε κακό είναι κατί ακοντρολάριστο, κατι ενστικτώδες. Για να νιώθεις άδεια συναισθηματικά θα έχεις τους λόγους σου.
Θα πρεπει απλα να μην αφήσεις αυτο το κενο να σε καταπιεί και να σε καθορισει.
kobo, αν με άκουγε η μάνα μου να λέω ότι "μεγαλώνει και θα πεθάνει", θα μου απαντούσε "μπορεί να πεθάνεις εσύ πρώτη". Περίπτωση Κωσταλέξι δεν ήμουν (με την έννοια ότι δε με είχαν κάπου κλεισμένη για χρόνια να μεγαλώνουν τα νύχια μου), αλλά μεγάλωσα λίγο καλύτερα από τον Όλιβερ Τουϊστ. Θέλει χρόνο να σας περιγράψω τι πέρασα και φοβάμαι ότι δε θα με πιστέψετε κι όλας. Απλώς ήθελα πολύ και για χρόνια να μιλήσω κάπου. Και γι' αυτό σας τα γράφω αυτά τώρα
Καλά κάνεις και μιλάς. (εστω και γραπτώς) πές τα να ξαλαφρώσεις.
Εγω με το μέρος σου είμαι. ΑΝ ΔΕΝ νιώθεις συναισθήματα εκτίμησης για τους γονείς σου. Μάλλον δεν το άξιζαν.
θέλω να καταλήξω οτι οι γονείς μπορείς να μας απορρίψουν μια φορα, (πχ στην γέννα) μπορεί να μας απορρίπτουν καθημερινά κρίνοντας μας ως αναξιους, μπορεί να μας απορρίπτουν μή εξασφαλίζοντας μας τροφή στεγη κτλ κτλ. Υπάρχουν χιλιάδες μορφες απορριψης. Απλα θαρρω πως οταν είναι χρόνια η απορριψη δημιουργεί φοβίες και προβλήματα δυσανάλογα με το πραγματικό μέγεθός τους.
Μην νιώθεις ενοχές για το πώς νιώθεις για την μητέρα σου. Κανονικά ως "σοφοτερη" θα επρεπε να διερωτηθεί αυτή πρωτα τι εκανε και δεν αξίζει την συμπόνοια σου.
Ποτέ δεν παραδέχεται ότι έχει κάνει κάποιο λάθος. Δεν έχει καμιά ανθρώπινη στιγμή. Χώρισαν με τον πατέρα μου όταν ήμουν 3 χρόνων. Επειδή ήταν πολύ φιλόδοξη και ήθελε να ανέλθει κοινωνικά και επαγγελματικά, με άφησε μέχρι τα 16 στη γιαγιά μου, μια αμόρφωτη και σκληρή γυναίκα, που με αντιμετώπιζε ως το"κακόμοιρο" και το "λάθος", που γεννήθηκε μέσα σε ένα γάμο που δεν έπρεπε να έχει γίνει. Το ίδιο και ο κοινωνικός περίγυρος (άλλα χρόνια τότε, δεκαετία του '70). Έτρωγα πολύ ξύλο "για να γίνω άνθρωπος". Η μάνα μου σπάνια ερχόταν να με δει. Κάποια στιγμή ξαναπαντρεύτηκε χωρίς να μου το πει, κρυφά από εμένα. Μου είπαν ότι πάνε να τη βοηθήσουν να "καθαρίσει το σπίτι", για να δικαιολογήσουν η γιαγιά και ο παππούς μου την απουσία τους. Εγώ πιστεύω ότι ντρεπόταν να με δείξει στον κόσμο, για να μη μάθουν ότι η νύφη έχει παιδί. Μετά έμεινε ξανά έγκυος -εγώ εξακολουθούσα να μένω με τη γιαγιά μου, γιατί έπρεπε να ευχαριστήσει το γαμπρό. Και, δε θα το πιστέψετε! (Κάτι τέτοιες στιγμές πιστεύω ότι υπάρχει Θεός!): το παιδί το έχασε 5 μηνών έγκυος και δεν κατάφερε ποτέ να κάνει άλλο παιδί στη ζωή της!
Νιώθω καλά που αποτυπώνω τις μνήμες μου εδώ, σαν να αδειάζω. kobo, ευχαριστώ που με ακούς
Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη σχέση με τους γονείς μου. Ήμουν πολύ διαφορετικός και το ένιωθα. Αλλά ήταν οι γονείς μου και με φρόντιζαν ως τα 18. Μετά άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα. Σεβασμό είχα πάντα.Quote:
Originally Posted by Άλις
Αυτά που ήδη έγραψες μοιάζουν βγαλμένα από παραμύθια, από εκείνα όμως τα παραμύθια στα οποία τα μικρά παιδιά αντί για αγάπη και φροντίδα γνώριζαν την κακοποίηση στις διάφορες μορφές της.Quote:
Originally Posted by Άλις
Γιατί όμως να μη σε πιστέψουμε; Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από τη φαντασία.
Συμφωνω απολυτα με οσα γραφει 0/η kobo. Σε 5 παραγράφους εχει συνοψισει οσα συνειδητοποιησα διαβαζοντας τομους βιβλιων με θεμα την ψυχολογια και τις σχεσεις.
Αυτο που πρεπει να καταλαβουμε ολοι ειναι οτι ο σεβασμος και η αγαπη που θα δώσουμε στους γονεις μας (για να μην μιλησω για αλλες σχεσεις που κανουμε και υποσυνειδητα επαναλαμβανουμε το μοτιβο που μαθαμε απο το σπιτι μας, σωστο ή λαθος) ειναι αναλογα με το τί πηραμε απο αυτους. Ενας γονιος που υποβιβαζει το παιδι του και δεν του συμπαραστεκεται σε δυσκολες στιγμες, δεν δικαιουται να λαβει βοηθεια απο το παιδι του. Οχι για λογους εκδικησης η για να εκπληρωσουμε καποιο απωθημένο, αλλα επειδη η σχεση δεν εχει θεμελια και ειναι επιφανειακη.
Εχοντας δαπανησει την μιση μου ζωη σε αναλυσεις για το τι πηρα και τι εχασα μεγαλωνοντας σε αυτη την λαθος οικογενεια κι εχοντας κανει απειρες προσπαθειες να βρουμε μια ισορροπια μεταξυ μας που φυσικα κατεληξε σε νεες προστριβες, εδω και καποιους μηνες αποφασισα να ξεκοψω απο την οικογενεια μου σχεδον χωρις τυψεις. Και λεω σχεδον διοτι ακομα δεν εχω προσαρμοστει στην αλλαγη, αλλα με βοηθαει η ψυχοθεραπεια αρκετα.
Αυτο που εχω να σου πω λοιπον ειναι οτι καλο ειναι να μην αναρωτιεσαι αν σκεφτεσαι σωστα ,προφανως εχεις ολα τα δικια του κοσμου να νιωθεις αυτα που νιωθεις . Η περιφημη σχεση μανας-κορης δεν ειναι παντα αυτο που βλεπουμε στις διαφημίσεις δημητριακων...
[QUOTE=Vox;1044536]Αυτά που ήδη έγραψες μοιάζουν βγαλμένα από παραμύθια, από εκείνα όμως τα παραμύθια στα οποία τα μικρά παιδιά αντί για αγάπη και φροντίδα γνώριζαν την κακοποίηση στις διάφορες μορφές της.
Γιατί όμως να μη σε πιστέψουμε; Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από τη φαντασία.[/Q
Βρίσκομαι σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής μου. Ίσως στην πιο αποφασιστική φάση της απελευθέρωσής μου, επειδή αποφάσισα να τα αφήσω όλα πίσω και να φύγω. Γι' αυτό μπαίνω και σ' αυτές τις σκέψεις περί υποχρέωσης προς τους γονείς ή όχι, γι' αυτό και οι ενοχές
Ναι σε όλα
(και ίσως το πιο μικρό μνμ που έγραψα ποτέ χαχα)
Η οικογένεια είναι ένα κομμάτι σου οπότε ναι....τους αγαπάς...
Βέβαια άμα καποιος ειναι από καλή οικογένεια μιλάει εκ του ασφαλούς.....και πιο εύκολα θα απαντησει
Βρίσκω μεγάλη ανακούφιση γράφοντας σ' αυτό το forum. Ανακαλύπτω ότι δεν είμαι μόνη μου, να, τώρα βλέπω ότι υπάρχεις κι εσύ teatree, που είσαι στην ίδια φάση. Κι εγώ έχω μήνες να μιλήσω με τη μάνα μου και γι' αυτή τη στάση έχω κατηγορηθεί. "Η μάνα είναι μάνα" μου λέει ο πατριός μου, θέλοντας να μου υπενθυμίσει ότι έχω υποχρέωση απέναντί της. Δεν έκαναν βλέπεις άλλο παιδί βλέπεις, και τώρα κάποιος πρέπει να τους γηροκομήσειQuote:
Originally Posted by teatree
AΛΙς πολλοι ειμαστε στην ιδια φαση.
Κι εγω , μην νομιζεις...Χρόνια το σκεφτομουν να ξεκοψω, η μανα μου δεν ειχε σταθερη συμπεριφορα απεναντι μου-μια ηταν καλη και στοργικη και μια με προσβαλλε και με συκοφαντουσε στον πατερα μου και επλαθε ιστοριες με επικεντρο εμενα σε ρολο κακιας μαγισσας-οταν ειμουν μικρη με εδιωχνε κι απο το σπιτι , τωρα μενω μονη μου και απλα δεν σηκωνω το τηλεφωνο...
Μην φοβασαι να παρεις την μεγαλη αποφαση. Αν ειναι να φθειρεσαι και να σπαταλας τα νιατα σου , ξεκοψε πριν σε κανει εντελως ευαλωτη και μετα δεν μπορεις να φυγεις. Εχω και μια φιλη που το τολμησε και τωρα ειναι ευτυχισμενη.
Αν εχεις την οικονομικη δυνατοτητα θα σου προτεινα να κανεις ψυχαναλυση, βοηθαει πολυ στο θεμα "ενοχές".
Έχω βγάλει εισιτήρια για να φύγω για πάντα στο εξωτερικό, παίρνοντας και τα παιδιά μου μαζί (έχω δυο παιδάκια τώρα), γι' αυτό και βασανίζομαι με τη σκέψη αν πρέπει να την αφήσω μόνη της κι ας μου έχει κάνει όλα αυτά που μου έχει κάνει. Ο πατριός μου είναι 14 χρόνια μεγαλύτερός της, πάνω από 80 χρόνων τώρα, και λογικά κάποια στιγμή θα μείνει ολομόναχη αν φύγω κι εγώ. Οι γονείς της -οι παππούδες που με μεγάλωσαν- έχουν πεθάνει. Καταλαβαίνεις, έφτασε η στιγμή να κάνω την οριστική ρήξη τώρα που είναι ευάλωτη, αλλά δεν το κάνω εκδικητικά, πραγματικά δε νιώθω τίποτα μέσα μου γι' αυτήν. Εν τω μεταξύ κάνει σαν τρελή, απειλεί θεούς και δαίμονες, καταστρέφει και την ψυχολογία των παιδιών μου όταν πηγαίνουν να τη δουν. Το νιώθω κι εγώ ότι η μόνη περίπτωση να ξαναβρώ τον εαυτό μου και ίσως κάποια μορφή ευτυχίας, θα είναι αν δεν την ξαναδώ ποτέ, ούτε ξανακούσω γι' αυτήν. Όσο για την ψυχοθεραπεία, ναι τη χρειάζομαι πολύ. Χρόνια τώρα στέκομαι με φάρμακα, προσπαθώντας να καλύψω το πρόβλημα. Να σου πω την αλήθεια, ντρέπομαι να πάω σε ειδικό και να του πω όσα έχω περάσει. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου όπως τότε που ήμουν παιδί. Θέλω να παρουσιάζομαι φυσιολογική, να μη με λυπάται ο κόσμος, όπως τότε.Quote:
Originally Posted by teatree
οσο ακριβως σεβονται τις αποψεις μου και τα πιστευω μου με τον ιδιο ακριβως τροπο τους σεβομαι και εγω εγω παντα ετσι λειτουργω
Θαυμάζω τη δύναμή σου!Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
ε οχι και να παιρνεις φαρμακα εξαιτιας της μητερας σου! πώς το επετρεψες αυτο στον εαυτο σου!Η μητερα σου επρεπε να παρει χαπια!
Αν θες την γνωμη μου κακως τους ενημερωσες, επρεπε να φυγεις χωρις να τους το πεις κι ας σε εψαχναν στην Νικολουλη!
Τα παιδια καταλαβαινουν τα παντα, ευτυχως που θα φυγουν απο αυτο το τοξικο περιβαλλον! Κι εμενα έτσι τσίριζε η μητερα μου οταν έφυγα Αγγλία για μεταπτυχιακο! Ετσι κανουν, θελουν να εχουν καποιον να μειώνουν συνεχεια, μονοι τους δεν μπορουν, ειναι τοσο αδυναμοι!
Αμα βρεις καποια ψυχολογο που ταιριαζεις θα σου φυγει αμεσως ο φοβος και θα αισθανεσαι ανετα, τολμησε το! Τα χαπια δεν ειναι λυση!!
Τελεια που πας εξωτερικο! Θα δεις καινουργια πραγματα και θα γνωρισεις νεους ανθρωπους!
Αυτό που λες, ναι. Να σε μειώνουν συνέχεια. Δεν φτάνει που μεγάλωσα μακριά της, σαν να ήταν η μεγάλη μου αδελφή που ζούσε σε άλλο σπίτι και λίγο είχα την πολυτέλεια να τη δω, τώρα είναι μονίμως επικριτική και απαιτητική απέναντί μου. Ζητάει τα πάντα και ό,τι κι αν κάνω δεν της φτάνει και είναι λάθος. Μεγενθύνει δηλ. την ήδη υπάρχουσα ανασφάλεια που από παιδί μου είχε δημιουργήσει. Βαρέθηκα να προσπαθώ να την ευχαριστήσω, έτσι κι αλλιώς δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Από το στόμα της δεν έχω ακούσει ούτε μια γλυκιά κουβέντα. Και πιστεύω ακράδαντα ότι αν δεν είχε χάσει εκείνο το παιδί που είχε συλλάβει με τον πατριό μου, θα με είχε ήδη ξεχάσει. Έτσι κι αλλιώς, την καινούργια της οικογένεια, προσπάθησε να τη φτιάξει μακριά από 'μένα.
υπαρχει μια φραση που ειχε πει ο Χριστος που ελεγε οποιος αγαπα τους γονεις του περισσοτερο απο μενα δε μπορει να γινει μαθητης μου.
Ναι, θα πάω στο εξωτερικό, σιχάθηκα τα πάντα σ' αυτή τη χώραQuote:
Originally Posted by teatree
μην το συζητας καν, φρικτη συμπεριφορα, καιρος να περνας τον χρονο σου με ανθρωπους που σ' εκτιμούν και δεν σου απορροφούν την ενεργεια.Μην τους δωσεις ουτε το τηλεφωνο σου. Βρες εναν δικηγορο να σε ενημερωσει μονο σε περιπτωση ατυχηματος/θανατου/κληρονομικων, για να μην μιλας μαζι τους.
Αν επιτρεπεται βρηκες δουλεια εξωτερικο?
Ναι, σπίτι (με ενοίκιο βέβαια), δουλειά κι ένα δίκτυο ελλήνων εκεί για να με βοηθήσει τον πρώτο καιρό. Δεν έχω ανασφάλεια, πιστεύω ότι θα πάει καλά. Κι εδώ είχα δουλειά και υποτίθεται καλοπληρωμένη για τα ελληνικά δεδομένα (1100 ευρώ το μήνα-κολυμπούσα στο χρήμα), αλλά δεν αρκούν για να ζήσουν τρεις άνθρωποι. Δε θα αρκούσαν ούτε για τα φροντιστήρια των παιδιών στο λύκειο, πόσο μάλλον να ζήσουμε κιόλας... Θα ήμουν πάντα υποχρεωμένη να ζητάω λεφτά από τη μάνα μου, να μου δίνει με το ζόρι και να μου χτυπάει και το πόσο αποτυχημένη υπήρξα στη ζωή μου.
Μπραβο σου που τα κατάφερες να βρεις δουλειά και σπιτι. Δεν ειναι καθολου ευκολο να βρεις εργασια στο εξωτερικό, το ξερω απο προσωπικη πειρα...
Η αποφαση σου ειναι (εννοειται) σωστη, ακομα και καλες σχεσεις να ειχες με την μητερα σου, η κατασταση στην χωρα μας ειναι ανυποφορη πλεον!
Αυτο με τα χρηματα μου το κανουν κι εμενα, μου λενε συνεχεια οτι ειμαι τεμπελα που δεν μπορω να βρω καλυτερη δουλεια με τοσα πτυχια (λες κι ειναι ευκολο) κι οτι επαναπαυομαι στο εξτρα εισοδημα που προκυπτει απο ενα ακινητο που μου μεταβιβασαν αυτοι(κοινως με "εσωσαν" αλλιως θα ειμουν χαμενη).Οταν ακουω τετοια απλα τους τρολλαρω και τους την λεω με αποτελεσμα να με εκβιαζουν οτι θα δωσουν το σπιτι τους στην αδερφη μου που ειναι υπακουη και καλη(η οποια ειναι ανεργη κι εχει αραξει στην μανα μου και τρωει και ντυνεται απο τα χρηματα που της αποσπά). Γενικα δεν σηκωνω το τηλεφωνο κι εχει ηρεμησει το κεφαλι μου, απλα καποιες φορες αναγκαζομαι να συνεργαστω μαζι τους γιατι ο πατερας μου εχει καρκινο και πρεπει να βοηθαω με τα χαρτια και τα γραφειοκρατικά. Δεν εχω φυσικα επαφη με την μανα μου απλα τυχαινει να την δω στο νοσοκομειο καποιες φορες, αλλα πλεον μολις την δω φευγω χωρις ουτε να της μιλησω. Πλεον εξουσιοδοτησα μια δικηγορο να ασχοληθει με τα του πατερα μου και ξεκοψα τελειως! επιλογη τους ηταν να με διωξουν με αυτη την ασχημη συμπεριφορα , οποτε τωρα ας υποστουν τις συνεπειες...
Μισό λεπτό. Αυτά τα παιδιά πώς προέκυψαν; Από παρθενογένεση; Πατέρας ... δεν υπάρχει;Quote:
Originally Posted by Άλις
Μόνη της; Τι νόημα έχει το «μόνη» μετά από τα τραγικά που αναφέρεις παρακάτω; Π.χ.:Quote:
Originally Posted by Άλις
και κυρίως:Quote:
Originally Posted by Άλις
Quote:
Originally Posted by Άλις
Τι άνθρωποι είναι αυτοί και τι είδους σχέση έχεις μαζί τους;Quote:
Originally Posted by Άλις
Γράψε μου, αν θέλεις βέβαια, τη χώρα στην οποία πηγαίνεις (PM εννοείται).
Φαίνεται ότι είναι κοινή πρακτική αυτό με τα ακίνητα. Κι εμένα μου έχουν κάνει δωρεά ένα σπίτι από τα τέσσερα που έχουν (λες και υπάρχει άλλος κληρονόμος!) και κάθε τόσο μου λένε ότι θα κάνουν ανάκληση της δωρεάς, όταν δεν είμαι υπάκουη, δεν κάνω δηλ. αυτό που θέλουν αυτοί. Και πολλές φορές με απειλούν με αυτό, ότι θα με αποκληρώσουν εμένα και τα παιδιά. Η πλάκα είναι ότι τα λένε στον πιο ακατάλληλο άνθρωπο, γιατί ουδέποτε νοιάστηκα για περιουσίες, ούτε ζήτησα να μου γράψουν τίποτα. Λογαριάζω όμως να πουλήσω το σπίτι της δωρεάς, για να έχω χρήματα στο νέο μου ξεκίνημα στο εξωτερικό, οπότε καταλαβαίνεις τι πόλεμο θα μου κάνουν, θα έχουμε δράματα.Quote:
Originally Posted by teatree
Και να έβρισκες καλύτερη δουλειά πάλι δεν θα ήταν ευχαριστημένοι, αν τους έλεγες δε ότι για να ζήσεις καλύτερα θα έπρεπε να φύγεις από τη χώρα θα αντιμετώπιζες συνθήκες αρχαίας τραγωδίας. Θέλουν να είσαι εξαρτημένη από αυτούς, για να μπορούν να σε ελέγχουν. Και στα γράφω εγώ που έγινα μάνα κι ακόμα τα ίδια αντιμετωπίζωQuote:
Originally Posted by teatree
Υπάρχει πατέρας. Έχω χωρίσει, αλλά είναι ένας από τους ανθρώπους που με περιμένουν στο εξωτερικό. Έχουμε καλές σχέσεις κι εκεί η ζωή είναι απείρως καλύτερη από εδώQuote:
Originally Posted by Vox
ΟΚ, αυτό τα αλλάζει όλα. Καλή τύχη σού εύχομαι!Quote:
Originally Posted by Άλις
Και όμως Vox, έχει καταφέρει τόσο πολύ να περάσει μέσα μου την έννοια της "υποχρέωσης", ότι θα είμαι ένα μηδενικό αν δεν σταθώ δίπλα στην οικογένειά μου (οικογένεια εννοεί το σπίτι που έχει δημιουργήσει αυτή και βασικά τον εαυτό της και όχι τα παιδιά μου), που ακόμα και με όλα αυτά που κάνει, δυσκολεύομαι να την εγκαταλείψω. Χρόνια τώρα με κακοποιεί συναισθηματικά. Αν δεν έχεις γνωρίσει τέτοιο άνθρωπο, που να ζει μόνο για τον εαυτό του, ίσως να μην μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ
ΔΕΝ μπορουν να κανουν ανακληση της δωρεας! Τι χαζα ειναι αυτα?
Οταν ειπα στον ψυχολογο αυτο με τους ψυχολογικους εκβιασμους (με τα ακινητα,τα λεφτα κτλ)μου ειπε οτι τα ακουει καθε μερα απο τους θεραπευόμενούς του, οπότε καταλαβαινεις ποσο συχνο ειναι το φαινομενο!
Μην ασχολεισαι , κανε ο,τι νομιζεις με το σπιτι και την ζωη σου, σπαταλας αδικα ενεργεια,κι εγω ξεκινησα εδω και καποιους μηνες να κοιταω τον εαυτο μου και ειμαι καλυτερα. Μην τους ανακοινωνεις τιποτα και μην ξεκινας συζητήσεις μαζι τους! παντα θα εχουν αντεπιχειρήματα και θα ξεκινουν καινουργιες προστριβες!
το ξερω,οταν εφυγα εξωτερικο για erasmus και για μεταπτυχιακο εκανε σαν υστερικη η μανα μου... οταν ειχα αγορι και πηγαινε για σοβαρα η σχεση επισης τσιριζε , φοβοταν μην φτιαξω την ζωη μου και μεινει μονη της . Τα ιδια εκανε και στην αδερφη μου, μεχρι που την εκανε μαλθακη και μοχθηρη σαν τον εαυτο της!Quote:
Originally Posted by Άλις
τωρα με την αρρωστια του μπαμπα μου θυματοποιηθηκε και γυρναει δεξια αριστερα και κλαιγεται να την λυπηθουν ολοι.οχι οτι την νοιαζει ,απλα θελει να τραβαει την προσοχη!
Εγω εχω σταματησει να τους ανακοινωνω τις αποφασεις μου εδω και χρονια. κανε κι εσυ το ιδιο και γείωσέ τους!
Είναι ντροπή, εγώ θα ντρεπόμουν να εκβιάζω έτσι τα παιδιά μου. Τι άνθρωποι είναι αυτοί, δεν έχουν τίποτα μέσα τους;Quote:
Originally Posted by teatree
teatree, δε γνωρίζω πόσα πτυχία έχεις, φαίνεται άλλωστε ότι είσαι μορφωμένος άνθρωπος, να ξέρεις όμως ότι από τον τρόπο που μιλάς και τα πράγματα που λες, εγώ θα ήμουν περήφανη να ήσουν κόρη μου. Μη μασάς, προσπαθούν να σου σπάσουν το ηθικό...
Είναι αλήθεια ότι δε γνωρίζω παρόμοια περίπτωση μητέρας και δεν μπορώ να δω καθαρά τι είναι αυτό.Quote:
Originally Posted by Άλις
Δεν πρέπει όμως να έχεις τύψεις, αν και καταλαβαίνω ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο γιατί είναι η μητέρα σου, για τους εξής λόγους. Πρώτον, έτσι όπως είναι η κατάσταση, η απόφαση που πήρες είναι η σωστή και για σένα και για τα παιδιά σου. Και δεύτερον, θα έρθει η ώρα που η μητέρα σου θα χρειαστεί ιατρική βοήθεια, ίσως και νοσηλεία. Από εκεί που θα είσαι θα μπορείς να βοηθήσεις πολύ περισσότερο απ' ότι αν μείνεις κοντά της. Σ' αυτά μετράει το πόσο χοντρό είναι το πορτοφόλι και όχι το πόσα ξενύχτια θα κάνεις δίπλα της, χωρίς να μπορείς να προσφέρεις ουσιαστικά τίποτα.
Συνοπτικά λοιπόν, το να φύγεις και να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα αυτή τη στιγμή είναι η καλύτερη απόφαση για όλους σας. Κάν' το με χαρά και ελαφρά τη καρδία. :)
Το ξέρω, έτσι κάνουν. Κι εμένα δεν ήθελε ποτέ κανέναν από τους φίλους μου και στο τέλος με όλους χώριζα. Το ίδιο όμως έκανε και στο γάμο μου. Έδωσε και πήρε για να χωρίσω κι όταν επιτέλους πήρα το διαζύγιο, ε, αυτή θα πρέπει να ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της, μια και θα είχε 3 ανθρώπους πια να την υπηρετούν (εμένα και τα παιδιά), αντί για έναν.Quote:
Originally Posted by teatree
Παρουσιάζουν προς τα έξω την εικόνα της καλής και αγαθής γυναίκας. Και τη δικιά μου ο κόσμος τη συμπαθεί...Quote:
Originally Posted by teatree
Σ΄ευχαριστώ για τη δύναμη που μου δίνεις. Εκείνη βέβαια δεν την ενδιαφέρει η ουσία, αν δηλ. θα μπορώ να τη βοηθήσω οικονομικά, αλλά να με έχει δίπλα στο νεκροκρέβατο και να με βασανίζει μέχρι την τελευταία στιγμή, για το πόσο ανάξια υπήρξα. Έτσι κι αλλιώς αυτό μου λέει πάντα: "δε σε έχω ανάγκη, έχω τη σύνταξή μου" και δεν της αρέσει να της υπενθυμίζω ότι η σύνταξή της κάποια στιγμή με τα μνημόνια θα φτάσει 500 ευρώ.Quote:
Originally Posted by Vox
Ας θέλει, ας νομίζει, ας λέει. Εσύ έχεις μπει στο σωστό δρόμο για σένα την ίδια κατ' αρχήν (που είναι το πρώτο σε σημασία, αλλά και το δεύτερο επίσης αφού έχεις μικρά παιδιά να φροντίσεις) και τελικά και για εκείνη.Quote:
Originally Posted by Άλις
Και στα 500 να μη φτάσει, με μια σύνταξη δεν μπορείς να έχεις στην Ελλάδα αξιοπρεπή περίθαλψη, ειδικά αν μιλάμε για επαρχία απ' όπου έχω γνώση από πρώτο χέρι και ακόμα ματώνω (οικονομικά) μ' αυτά τα πράγματα. Επίσης το κόστος σ' αυτά μόνο ανεβαίνει.Quote:
Originally Posted by Άλις
Εσύ αυτή τη στιγμή κάνεις το καθήκον σου απέναντι στον εαυτό σου, στα παιδιά σου και σ' εκείνη. Φύγε και μην κοιτάζεις πίσω σου, άσε τα σκυλιά να γαβγίζουν.