μοναξιά

Νιώθω τόσο μόνη μου σήμερα όπως και κάθε μέρα ή σχεδόν καθε μέρα. Η διάθεση μ αλλάζει μεσα σε ενα λεπτο και αυτο με εχει κουρασεί τόσο πολυ. Με την συμπεριφορά μου τους απομακρύνω όλους και μόλις το συνειδητοποιώ πονάω περισσότερο. Απο την μια καταλαβαίνω ότι οι άλλοι την ζωή τους κάνουνε και πως δεν ειναι και πολύ ευχάριστο να κάνουν παρεά μαζι μου που είμαι μια μέρα μεσα στην μιζέρια και την αλλή σε πλήρη αδιαφορία. Αλλά έχω αυτό το παράπονο οτι ενα τηλεφωνο να με επαιρνε καποιος ετσι απλά να δει τι κανω.. Να ένιωθα εστω οτι νοιάζονται και ας μην μπορούν να βοηθήσουν. Και με πιανουν συνέχεια και αυτές οι σκέψεις θανάτου οι οποιες με μουδιάζουν τοσο πολύ και σκεφτομαι αφου δεν μπορω να το κανω τι το σκεφτομαι συνεχεια τζαμπα κοπος.

οπιος δε θελει κατι το αλαζει τους απομακρυνεις ολους εν γνωση σου γιατι πολυ απλα δε τους θελεις και δε σου κανουν και απλα λες κατσε να παρλαρω για να περασει η ωρα

πως δεν το ειχα σκεφτει τοσο καιρο? Να σαι καλα

Μην κατηγορείς τον εαυτό σου, σίγουρα υπάρχουν άνθρωπο που σου ταιριάζουν, απλώς δεν είναι αυτοί που έχεις δίπλα σου τώρα. Κι έπειτα, έχεις εμάς!

υπαρχουν φορες που θελεις να εισαι μονος σου και στιγμες που θελεις παρεα!! το πωτες εισαι στην μια η στην αλλη φαση δεν ειναι ευθυνη των γυρο μας αλλα δικη μας να τους το κανουμε γνωστο.
απο την αλλη ,δυστυχως οι ανθρωποι εχουν μπει για τα καλα σε εναν ρυθμο , οπου μονο οσοι "χορευουν" στον ιδιο ρυθμο μπορουν να επικοινονουν! οι υπολοιποι απλα ξεχωριζουν!!! και η εκφραση των διαφωρετικων μεσα απο τα συναισθηματα τους σε αντικοιμενα οπου φενωντε αυτο ονομαστηκε ΤΕΧΝΗ!

μετα πως λες οτι δε παιρνει τηλ κανενας αυτο δε μπορω να καταλαβω αφου τους κοβεις τη φορα με το τροπο που σκεφτεσαι

το τερματιζεις λεγοντας οτι δε μπορουν να σε βοηθησουν και τους απογοητευεις απλα.

εχω βαρεθει να σκεφτομαι ετσι. ο ψυχολογος βοηθαει εν μερει αλλα ειναι τοσο αυτοματες οι σκεψεις π δεν μπορω να τις ελέγξω..οταν αποφασιζω να ανοιχτω μετα το μετανιωνω εξαλλου ολα αυτα τα ενθαρυντικα π λενε οτι νοιαζονται κτλπ δεν τα πιστευω αρα ανουσια τους ενοχλω και αυτους

νομιζω οτι θες καπιον σα τη μανα μου που κατα διαστηματα τηλεφωνει σε οσους εκτιμα και τους κανει χαρουλες

Μια χαρά ακουγεται η μαμα σου αλεξανδρε

Καλησπέρα , Αποφάσισα να γράψω διότι τελευταία νιώθω ένα κενό και πολλές φορές μοναξιά. Η καθημερινότητα μου αποτελείται από εργασία και σπάνια βόλτες.Οι φίλοι μου ολοένα γίνονται λιγότεροι και η όρεξη μου για δραστηριότητες ανύπαρκτη ....

Quote:

---

Originally Posted by Lia30

Καλησπέρα , Αποφάσισα να γράψω διότι τελευταία νιώθω ένα κενό και πολλές φορές μοναξιά. Η καθημερινότητα μου αποτελείται από εργασία και σπάνια βόλτες.Οι φίλοι μου ολοένα γίνονται λιγότεροι και η όρεξη μου για δραστηριότητες ανύπαρκτη ....

---

επειδη λες ολο και περισσοτερες αληθειες..

Και τι σχέση έχει αυτό ; Θεωρω ότι ο τρόπος ζωής μας πλέον άλλαξε . Και ότι δύσκολα κανείς νέες γνωριμίες και συναντάς ανθρώπους που να έχετε κοινά σημεία . Με ανησυχεί το γεγονός ότι πλέον εχασα και την όρεξη μου ....

Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται για μοναξιά, αρνούνται να ρίξουν λίγο νερό στο κρασί τους στο θέμα των φιλικών σχέσεων...Εννοώ ότι με τα χρόνια φυσικά και οι άνθρωποι αλλάζουν και φυσικά είναι δύσκολο να βρεις κάποιους να ταιριάζεις πολύ. Ωστόσο σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που έχεις κάποια κοινά σημεία και σίγουρα μπορούν να καλύψουν μέρος από τις ανάγκες σου και μέρος της καθημερινότητάς σου. Μπορεί να μην βρεις έναν κολλητό απαραίτητα, αλλά σίγουρα θα υπάρχει ο τάδε με τον οποίο αισθάνεσαι άνετα να πας ένα σινεμά, κάποιος άλλος που μπορείς να συζητάς πιο άνετα τα γκομενικά σου, κάποιος από τη δουλειά που μπορείς να βγεις μαζί του συχνά πυκνά ακόμα κι αν δεν έχεις πολλά κοινά πέρα από τη δουλειά, κάποιος που πας μαζί του γυμναστήριο κτλ κτλ... Δεν είναι ιδανική κατάσταση, αλλά είναι καλύτερη από το τίποτα αν δεν θες να είσαι μόνος. Και αυξάνονται οι πιθανότητες να γνωρίσεις μέσω αυτών κάποιον που μπορεί πράγματι να ταιριάζεις καλύτερα και να είστε στο ίδιο μήκος κύματος στην συγκεκριμένη συγκυρία...

@sonia Σωστά τα λες. Δεν είμαι δύσκολος χαρακτήρας στο να βγω και να περάσω καλά. Απλά δεν συμβαίνει συχνά αυτό. Ο κύκλος μου είναι περιορισμένος και πλέον μετά 30 τα άτομα που γνωρίζω έχουν κάνει τις οικογένειες τους και έχουν άλλες προταιρεοτητες.. Αρα δυσκολο να βρισκόμαστε συχνά...

Δεν διαφωνώ, απλά νομίζω ότι πρέπει να γνωρίζεις και καινούρια άτομα. Μπορεί να εκπλαγείς όταν δεις ότι έχεις περισσότερα κοινά απ΄όσο νόμιζες με άτομα φαινομενικά εντελώς άσχετα με εσένα. Κι εγώ έχω κλείσει τα 37 πλέον και δεν έχω κάνει οικογένεια- δεν θέλω. Τα τελευταία χρόνια έχω επιστρέψει και στον τόπο καταγωγής μου που είναι μικρό μέρος και σίγουρα οι επιλογές είναι πιο περιορισμένες. Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που ενώ δεν μου γεμίζαν το μάτι με τίποτα και αρκετοί είναι και σε εντελώς άλλη φάση, τελικά μπορούμε και κάνουμε καλή παρέα.
Να πω όμως ότι το αίσθημα της μοναξιάς σημαίνει ότι κάπου δεν περνάτε ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό σας. Δεν μπορούμε μια ζωή να είμαστε έξω ή να κάνουμε πράγματα με φίλους και γνωστούς. Κι ο εαυτός μας καλός είναι. Βρείτε πράγματα να κάνετε μόνες σας που σας ευχαριστούν. Εγώ και για περπάτημα πάω και με κηπουρική ασχολούμαι και τα βιβλία μου διαβάζω και για ποτό θα βγω μόνη μου αν έχω όρεξη... Δεν είμαι τέλεια, αλλά γενικά με συμπαθώ και καλά τα πάω με εμένα lol

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Δεν διαφωνώ, απλά νομίζω ότι πρέπει να γνωρίζεις και καινούρια άτομα. Μπορεί να εκπλαγείς όταν δεις ότι έχεις περισσότερα κοινά απ΄όσο νόμιζες με άτομα φαινομενικά εντελώς άσχετα με εσένα. Κι εγώ έχω κλείσει τα 37 πλέον και δεν έχω κάνει οικογένεια- δεν θέλω. Τα τελευταία χρόνια έχω επιστρέψει και στον τόπο καταγωγής μου που είναι μικρό μέρος και σίγουρα οι επιλογές είναι πιο περιορισμένες. Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που ενώ δεν μου γεμίζαν το μάτι με τίποτα και αρκετοί είναι και σε εντελώς άλλη φάση, τελικά μπορούμε και κάνουμε καλή παρέα.
Να πω όμως ότι το αίσθημα της μοναξιάς σημαίνει ότι κάπου δεν περνάτε ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό σας. Δεν μπορούμε μια ζωή να είμαστε έξω ή να κάνουμε πράγματα με φίλους και γνωστούς. Κι ο εαυτός μας καλός είναι. Βρείτε πράγματα να κάνετε μόνες σας που σας ευχαριστούν. Εγώ και για περπάτημα πάω και με κηπουρική ασχολούμαι και τα βιβλία μου διαβάζω και για ποτό θα βγω μόνη μου αν έχω όρεξη... Δεν είμαι τέλεια, αλλά γενικά με συμπαθώ και καλά τα πάω με εμένα lol

---

Ναι σωστή σε βρίσκω . Απλά όταν λέω στον εαυτό μου να κάνω κάτι κάπου μετά το χάνω. Και η ρουτίνα μου κάπως με κουράζει για νέες δραστηριότητες .

Οι ψυχολογικες παθησεις εχουν το στοιχειο της αλλοτριωσης. Νιωθεις εντονα την μοναξια, αμφισβητεις τον εαυτο σου κ νιωθεις εξω απο την κοινωνια.

Στην καταθλιψη ισως η ανηδονια σε εκανε να χασεις τα ενδιαφεροντα σου κ σου ειναι δυσκολο να ξεκινησεις κατι καινουργιο ειδικα αν ολα φαινονται ανουσια κ ματαια.

Εγω πασχω απο σχιζοφρενεια κ εχω παρατηρησει οτι στις μερες μας ο ανθρωπος ξεχασε να επικοινωνει. Προσωπικα αυτο εχω αναγκη. Ξεχασαμε να ακουμε τον αλλον με συμπονια κ κατανοηση. Εχουμε χτισει καστρα που περιτριγυριζουν το εγω μας.

Καλο θα ηταν να δεις τι επιλογες εχει η περιοχη σου στο κομματι δραστηριοτητων κ ειδικα δωρεαν.
πχ συλλογοι, θεατρο, κινηματογραφος, βιβλιοθηκη, αθλητισμος, φυση κ να προσπαθουσες να αποκτησεις καποια ενδιαφεροντα αναλογα την κλιση σου. Ετσι στην δυσκολη ερωτηση τι εκανες σημερα θα απαντουσες πχ πηγα για περπατημα στην φυση, ειδα μια ταινια με ομορφο μηνυμα, ειδα μια παρασταση θεατρικη. Καπως ετσι θα αρχισεις να ανοιγεσαι. Μπορει να γνωρισεις κ καινουριο κοσμο.
Μη περιμενεις να σε ρωτησουν πως εισαι. Μερικες φορες χρειαζεται να κανουμε το πρωτο βημα. Ρωτησε εσυ πρωτα. Ρωτησε πως τα περασαν στις γιορτες. Εχεις να προσφερεις πιστεψε το. Αν ειναι σωστοι θα ενδιαφερθουν κ για την ζωη σου κ ισως ριξουν μια προταση για εξοδο.

Παντου υπαρχουν δυνατοτητες ακομα κ στο πιο απομακρυσμενο μερος.
Προσωπικα στην αρχη ειχα χασει τα ενδιαφεροντα μου.
Οταν ηρθα πισω στο χωριο σκεφτηκα τι δυνατοτητες μου προσφερει σ'αυτους τους δυσκολους καιρους.
Παρατηρησα οτι εχουμε μια πολυ καλη βιβλιοθηκη, γηπεδο για τρεξιμο, βουνο, θεατρο κ συλλογους χορευτικους.
Ετσι αποφασισα να γινω μελος στην δανειστικη κ γιατι οχι να ειμαι κ ενεργος κανοντας καποιες δωρεες βιβλιων ή προτεινοντας βιβλια για αγορα. Μου αγορασαν κ βιβλια που ειχα αναγκη χαχα κ τα εχουν ολοι.
Μετα ειπα να παω για τρεξιμο. Η αληθεισ ειναι οτι βαριεμαι την γυμναστικη αφανταστα, αλλα βοηθαει βαζοντας κ ομορφη μουσικη.
Επειτα οταν η παρεα κανονισε για αναβαση βουνο πηγα κ γω, ασχετα αν μου βγηκε η πιστη.
Επισης εκμεταλευτηκα καθε θεατρικη παρασταση απο Δηπεθε ειτε μονος ειτε με παρεα.

Ηθελα να δωσω μερικα παραδειγματα πως ειναι ευκολο να βουλιαζουμε κ δυσκολο να ανοιγουμε δρομους. Δεν εινσι ομως ακατορθωτο.
Περνουσα καλα;; Σε πληροφορω πως οχι ακριβως. Κ γω εχω ανηδονια, θολο μυαλο κ συγχηση κ δυσκολιες κοινωνικες. Αλλα εστω αυτο το λιγο της ικανοποιησης οτι δεν κλειστηκσ στο καβουκι μου κ προσπαθησα.

Αυτα απο μενα!!
Μη το βαζεις κατω, η αρχη ισως ειναι δυσκολη αλλα πιστεψε οτι μπορεις να βελτιωθεις.

Σκέφτηκα να πάρω συμβουλή από ειδικό ... αλλά με τρομάζει ... έπισης δεν ξέρω κατά ποσό θα μ αρέσει να κάνω δραστηριότητες μόνη μου ... βρίσκομαι σε κόσμο κ νιώθω μόνη μ ...

Hello! να πας σε καποιον ειδικό βοηθαει αρκετά .Τουλαχιστον εμένα με βοηθάει να εκφραζω τις σκεψεις μου απολυτως ηλικρινά σε κάποιον γιατι οσο να ναι στους φιλους μ κραταει και καποια κομματια . Επίσης σου παιρνει λιγάκι το αισθημα τις μοναξιας το οποιο ναι οκ και μενα επανερχεται πολλές φορές αλλα τουλάχιστον δεν ειναι παντα διπλα μου. Οταν εγω σκεφτομαι οτι ειμαι μονη και οτι κανεις δεν νοιαζεται και ολα αυτα που επακολουθουν απο την πρωτη σκεψη με βαζει σε μια διαδικασια αμφισβητησης μηπως τελικα δεν ειναι ολα τοσο μαυρα που τα σκεφτομαι? Εγω λιγο καιρο πηγαινω 5 μηνες περιπου και θελει αρκετο χρονο και προσπαθεια απο μενα αλλα οκ σιγουρα ειναι κατι που επρεπε να ειχα κανει και νωριτερα. Υπάρχουν μερες καλες υπαρχουν και κακες και παρα πολυ κακές.Μερικές φορές και εγω δεν εχω ορεξη να κανω τιποτα παλια με ευχαριστουσε και να παω yoga και σινεμα και να βγω με φιλους τωρα πολλες φορες ξυπναω και δεν θελω αλλα ξερω οτι αμα πιεστω και το κανω πιθανοτατα να νιωσω καπως καλυτερα. και εγω πηγαινω για περπατημα με χαλαρωνει και η Yoga εννοειται με εχει βοηθησει τοσο πολυ , Μη σε τρομάζει ν πας να κανεις κατι μονη σου ειναι ωραια διαδικασια να ερχεται πιο κοντα με τον ευατο σου . Εγω παλιοτερα για να αρχισω μια δραστηριοτητα ηθελα ν πηγαινω παντα με παρεα ε μετα καταλαβα οτι δεν γινεται αυτο δεν εχουμε ολοι τους ιδιους χρονοους και αρχισα μονη μου να πηγαινω πχ θεατρο αμα δεν μπορουσε κανεις οταν ηθελα ,μονη μου για περπατημα ,μονη μου γυμναστηριο κτλπ . Για να μην πολυλογώ καταλαβαινω οτι σου ειναι δυσκολο αλλα προσπαθησε για τον ευατο σου. και εγω δυσκολευομαι πολλες μέρες εχω μειζων καταθλιψη και οριακη διαταραχη προσωπικοτητας και η ασταθεια στο συναισθημα π εχω ειναι πληρως κουραστική αλλα θέλω να πιστευω οτι δεν ειμαι παντα ετσι

Καλησπέρα στα κορίτσια. Καλησπέρα Eive! Είμαι 36 ετών και έχω περάσει από τα στάδια που περιγράφετε. Υπήρχαν στιγμές που ήμουν κυριολεκτικά μόνος και είχα αρχίσει να το συνηθίζω αυτό. Με βοήθησε η αντικαταθλιπτική αγωγή και έφθασα στο σημείο σήμερα που μιλάμε,να έχω την ευχέρεια να κάνω και επιλογές στα άτομα με τα οποία θα θελήσω να βγω. Ξεκίνησα έστω και με το ζόρι αρχικά γυμναστήριο και σιγά σιγά άρχισα πάλι να κοινωνικοποιούμαι. Θέλει πολύ προσπάθεια και είναι δύσβατος ο δρόμος.Αλλά στο τέλος έρχεται η δικαίωση...

Χάρηκα για την γνωριμία,έστω και Ιντερνετικά!

Kαλησπέρα Σταύρο και εγω ετσι προσπαθω να το σκεφτομαι. Μου είχε γράψει και μενά ο ψυχιατρος αντικαταθλιπτικα βεβαια δεν τα πήρα και προσπαθω να το παλεψω μονο με ψυχοθεραπεια προς το παρον αν δω οτι δεν βελτιωνομαι τοτε θα τα πάρω και εγώ. Εγω δεν εχω θέμα κοινωνικοποιησης νομίζω δηλαδη ειναι φορες π θα ειμαι με παρεα και θα νιωθω οτι τους βλεπω απο πανω σαν να μην ειμαι εκει και σκεφτομαι α αυτοι περνανε καλα εγω γιατι δεν μπορω? αλλα μερικες φορές μπορω να περναω και καλα .
Μπραβο Σταυρο για την προσπαθεια και ειναι πολυ ενθαρρυντικό να το διαβαζω αυτο π λες οτι ναι μεν μπορει να ειναι δυσκολος ο δρομος αλλα στο τελος θα τα καταφερουμε μια χαρα!

Κι εγώ άπειρες φορές το έχω πάθει αυτό! Να βλέπω τους άλλους να περνάνε όμορφα κι εγώ να μην μπορώ να ακολουθήσω αυτό το εύθυμο κλίμα! Ανηδονία στο Full!
Πλέον από το (2014) έκοψα τα SSRIs και λαμβάνω μόνο Μιρταζαπίνη λόγω δυσκολιών στον βραδινό ύπνο!
Εμένα βέβαια προσωπικά με βοήθησε πολύ και το Forum. Έκανα και 2 φίλους αλλά και μία σχέση με την οποία μπορεί να χωρίσαμε αλλά ακόμα κρατάμε επαφές.
Γενικά στην φάση που είσαι τώρα είναι κομβικής σημασίας να νιώσεις άμεσα καλύτερα.

Το γνωρίζω ότι πρέπει να βρω τρόπο να κάνω πράγματα απλά προτιμώ να κλείνομαι σπίτι μου και να αναρωτιέμαι γιατί ....

Η Σόνια έχει πιάσει το νόημα!Καλές οι παρέες και οι φίλοι,αλλά το πρωτεύων είναι να μάθεις να περνάς καλά μόνος σου.Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν ύστερα.

η ψυχολογικες παθησεις σε αναγκαζουν λιγο πολυ να ξεστρατιζεις απο το πραγματικο σου εαυτο γιατι δε βγαζει νοημα και η μοναξια μετα επερχετε γιατι οι αλλοι βλεπουν καπιον που δε ξερουν πραγματικα αυτο ειναι το μονιμο κολημα

Και εγω πηστυω απολυτα και συμφωνω απολυτα με αυτα που αναφερει η Σονια! Νομιζω οτι πολλες φορες οτι ο ανθρωπος που βρησκετε στην απολυτη μοναξια ειναι ευθυνη του, διοτις ειτε εχει πολλες απετησεις απο τους γυρο του ειτε περημενει οι αλλοι να ερθουν, να τον παρακαλεσουν να τους κανει παρεα!! οπως και οταν καποιος ειναι μεσα στην ασθενεια της καταθλιψης μην εχωντας "αγαπη" για τον ιδιο του τον εαυτο, μην ενδιαφερεται για την προσωπικοτητα του πως θα μπορεσει να νιαστει, να ενδιαφερθει για τους γυρο του? αποτελλεσμα ολων αυτων ειναι να ερχετε η μοναξια!!
Η μοναξια ,απο την αλλη δεν ειναι και κατις το τρομερο!! προσωπικα την φοβομουν πολυ! λογο του οτι στα εφηβικα μου και στα νεανικα μου χρονια υπηρξα πολυ κοινωνικος, θυμαμαι οτι ηξερα σχεδον ολοα τα συνομιλικα μου ατομα!! , αρρωστενωντας ομως απο την καταθλιψη εφτασα στο σημειο να μην σηκωνω τηλεφωνα,να λεω ψεματα οτι εχω μετακομησει!! Και αυτος ηταν ενας απο τους σοβαρους λογους οπου αρρωστησα με τα ναρκτικα διοτις οι ουσιες μου ξανα εφεραν την κοινωνικοτητα μου!
Παντα λοιπον φοβομουν την μοναξια, αλλα και αγχονομουν για τους λογους που την προκαλουν!! μεχρι οπου ηρθε ενα επαγγελμα οπου εκανα και ζουσα για αρκετο καιρο στο εξωτερικο με αλλοδαπους οπου και δεν γνωριζαν καλα αγγλικα αλλα και λογο της φυσης της δουλειας υπηρχε αρκετη μοναξια!! θυμαμαι οτι στην αρχη με ειχε πιασει μεγαλη φοβια!! ομως με τον καιρο , εμαθα να περνω καλα και μονος μου, ειτε βλεπωτνας ταινιες, ειτε με μουσικη και με διαβασμα!! υπηρξαν μερε οπου περναγα μια χαρα μονος μου!! και αυτο με βοηθησαι παρα πολυ! διοτις αγαπησα τον εαυτο μου, εμαθα τα ορια του, τις αναγκες του! και τελος με βοηθησαι στο να μπορεσω να γινω καλητερος ανθρωπος και προς τους συνανθρωπους μου!! αφου η κοινονικοτητα εχει να κανει με το νιαξημο μας για τους γυρο μας!!

Quote:

---

Originally Posted by giorgos panou

αφου η κοινονικοτητα εχει να κανει με το νιαξημο μας για τους γυρο μας!!

---

Πολύ σωστό. Υπάρχει μια διαστρέβλωση στην αντίληψη μας για το ποιος είναι κοινωνικός και ποιος αντικοινωνικός.

Συμφωνώ ότι πρέπει να περνάμε όμορφα κ μόνοι μας ... Αλλά ποσό να αντέξει κανείς την ρουτίνα και την μοναξιά ενώ γύρω υπάρχει κόσμος ;

Quote:

---

Originally Posted by Lia30

Συμφωνώ ότι πρέπει να περνάμε όμορφα κ μόνοι μας ... Αλλά ποσό να αντέξει κανείς την ρουτίνα και την μοναξιά ενώ γύρω υπάρχει κόσμος ;

---

ξε
Κανεις δεν μπορει να αντεξει!! ειναι κοντρα στην φυση μας, ειμασταν ανεκαθεν ωντα οπου ζουσαμε σε νομαδες, σε οικογενεις !
Δυστυχως ομως ο τροπος ζωης που διαλεξαμε μας εχει κανει να ζουμε και να ειμαστε απο την μια ο ενας πανω στον αλλον, συνοστησμενοι και ταυτοχρονα οχι μονο να μην ζουμε για το κοινο μας καλο, για την αληλλεγγυη μας αλλα να κοιταμει πως θα ξεπερασουμε ο ενας τον αλλων οχι ομως με το να γινουμε πιο πολυ καλη απο τον συνανθρωπο μας αλλα λιγοτερο χειροτεροι μεσα απο την
"τρικλοποδια" που θα του βλουμαι!!

Ειμαι και γω στην ιδια φαση, εγω ομως δεν εχω καμια απολυτως παρεα. Αυτο που λετε οτι το να καταληξει καποιος ετσι αυτος το επιλεγει δεν το θεωρω σωστο. Λαμπρο παραδειγμα ο εαυτος μου. Εσωστρεφης και πασχων απο κοινωνικη φοβια. Καταφερα και εκανα μια παρεα σε ενα ιεκ που πηγαινα. Μικρη παρεα, 2 κοπελες και 2 αγορια. Η μοναδικη παρεα που ειχα. Αν και δεν ειχαμε πολλα κοινα κ δεν τα πολυβρισκαμε μεταξυ μας, καταφερε και κρατησε αυτο για καποια χρονια. Σε καποια φαση απλα διαλυθηκαμε. Ο ενας διοριστηκε σε μια επαρχια 200χλμ απο δω και εφυγε, ο αλλος αποφασισε να σπουδασει - εδωσε ξανα πανελλαδικες και περασε στην αλλη ακρη της Ελλαδας, η μια κοπελα βρηκε αγορι και το πανε σοβαρα για γαμο κτλ και η αλλη απλα βρηκε αλλες παρεες απο τη δουλεια της και χασαμε επικοινωνια - ειχαμε και καποιες διαφωνιες και δεν θελει καμια επικοινωνια μαζι μου.

Αρα τι μου εμεινε ? Τιποτα. Μενω και σε μικρη επαρχια οποτε δεν υπαρχει κανενας τροπος για να γνωρισω νεα ατομα. Δοκιμασα και γυμναστηριο για να εχω ενα κινητρο να βγαινω απο το σπιτι και να γνωρισω κοσμο αλλα τζιφος. Ολοι πανε με τις κλικες τους και σε προσπαθεια μου να μιλησω ή να ρωτησω κατι για να πιασω κουβεντα οι απαντησεις ειναι κρυες κ μονολεκτικες.

Ναι σε καποιες περιπτωσεις φταιμε εμεις, αλλα και σε καποιες αλλες ειναι απλα θεμα τυχης.

Θεωρω κ εγώ πως είναι θέμα τύχης. Και πως όσο μεγαλώνεις έχεις άλλες ανάγκες κ προταιρεοτητες στην ζωή σου. Κ έτσι δύσκολα κανείς νέες παρέες.

Quote:

---

Originally Posted by Lia30

Συμφωνώ ότι πρέπει να περνάμε όμορφα κ μόνοι μας ... Αλλά ποσό να αντέξει κανείς την ρουτίνα και την μοναξιά ενώ γύρω υπάρχει κόσμος ;

---

Η ρουτίνα δνε είναι θέμα παρέας, είναι θέμα του αν προσπαθείς να κάνεις πράγματα στην καθημερινότητά σου να μη ρουτινιάζεις.

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Ειμαι και γω στην ιδια φαση, εγω ομως δεν εχω καμια απολυτως παρεα. Αυτο που λετε οτι το να καταληξει καποιος ετσι αυτος το επιλεγει δεν το θεωρω σωστο. Λαμπρο παραδειγμα ο εαυτος μου. Εσωστρεφης και πασχων απο κοινωνικη φοβια. Καταφερα και εκανα μια παρεα σε ενα ιεκ που πηγαινα. Μικρη παρεα, 2 κοπελες και 2 αγορια. Η μοναδικη παρεα που ειχα. Αν και δεν ειχαμε πολλα κοινα κ δεν τα πολυβρισκαμε μεταξυ μας, καταφερε και κρατησε αυτο για καποια χρονια. Σε καποια φαση απλα διαλυθηκαμε. Ο ενας διοριστηκε σε μια επαρχια 200χλμ απο δω και εφυγε, ο αλλος αποφασισε να σπουδασει - εδωσε ξανα πανελλαδικες και περασε στην αλλη ακρη της Ελλαδας, η μια κοπελα βρηκε αγορι και το πανε σοβαρα για γαμο κτλ και η αλλη απλα βρηκε αλλες παρεες απο τη δουλεια της και χασαμε επικοινωνια - ειχαμε και καποιες διαφωνιες και δεν θελει καμια επικοινωνια μαζι μου.

Αρα τι μου εμεινε ? Τιποτα. Μενω και σε μικρη επαρχια οποτε δεν υπαρχει κανενας τροπος για να γνωρισω νεα ατομα. Δοκιμασα και γυμναστηριο για να εχω ενα κινητρο να βγαινω απο το σπιτι και να γνωρισω κοσμο αλλα τζιφος. Ολοι πανε με τις κλικες τους και σε προσπαθεια μου να μιλησω ή να ρωτησω κατι για να πιασω κουβεντα οι απαντησεις ειναι κρυες κ μονολεκτικες.

Ναι σε καποιες περιπτωσεις φταιμε εμεις, αλλα και σε καποιες αλλες ειναι απλα θεμα τυχης.

---

Είναι και θέμα τύχης, αλλά επιμένω ότι αν δεν έχεις καμία μα καμία παρέα φταις και ο ίδιος. Τι γυμναστήριο μου λες εσύ, εδώ δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο, 1000 κάτοικοι και εάν. Κι όμως, παρέες έχω βρει.

Δυστυχώς η επαρχία μπορεί να είναι αρκετά σκληρή σε θέματα παρέας. Μεγάλωσα σε επαρχιακή πόλη και τα θυμάμαι και τα βλέπω σε άτομα που μιλάμε ακόμη και δεν έφυγαν από εκεί

Εστάλη από Mi A2 Lite στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Lia30

Θεωρω κ εγώ πως είναι θέμα τύχης. Και πως όσο μεγαλώνεις έχεις άλλες ανάγκες κ προταιρεοτητες στην ζωή σου. Κ έτσι δύσκολα κανείς νέες παρέες.

---

Άλλες προτεραιότητες έχεις εσύ, άλλες οι άλλοι, ε, άμα βάζεις τα δικά σου πιο πάνω, λογικό να μην προσπαθείς αρκετά και να μη βρίσκεις παρέες. Αν εσένα σου λείπουν οι παρέες, εσύ πρέπει να το παλέψεις να τις βρεις, να έρθουν να σε πάρουν οι άλλοι από το χεράκι, χλωμό.

Βέβαια δεν το εξετάζω από τη σκοπιά ατόμου που μπορεί να έχει κατάθλιψη ή κοινωνική φοβία ή άλλα θέματα, εγώ δεν έχω, άρα δεν μπορώ να σου πω από αυτή την οπτική... Δεν νομίζω πρακτικά ότι υπάρχει άλλος τρόπος όμως...

Quote:

---

Originally Posted by geodim

Δυστυχώς η επαρχία μπορεί να είναι αρκετά σκληρή σε θέματα παρέας. Μεγάλωσα σε επαρχιακή πόλη και τα θυμάμαι και τα βλέπω σε άτομα που μιλάμε ακόμη και δεν έφυγαν από εκεί

Εστάλη από Mi A2 Lite στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Συμφωνώ διότι έχω μεγαλώσει σε επαρχία και έχψ ζήσει κατά καιρούς σε πολύ μικρά μέρη λόγω δουλειάς. Ωστόσο σε μεγάλο βαθμό μπορείς να βρεις κάποιες παρέες αν το προσπαθήσεις. Όχι πάντα τις ιδανικές, αλλά βρίσκεις.

Σόνια δεν είναι πάντα έτσι απλά τα πράγματα..η επαρχία είναι σκληρή αν είσαι λίγο διαφορετικός και δεν εννοώ τρελά πράγματα. Το ότι το καταφέρες εσύ κάπως κουτσά στραβά δεν σημαίνει πως και ο άλλος μπορεί να το κάνει.
Για κάποιους η μόνη λύση είναι να φύγουν από εκεί.

Εστάλη από Mi A2 Lite στο E-Psychology.gr Mobile App

Είναι θέμα του ως που μπορείς να ρίξεις νερό στο κρασί σου και να αισθάνεσαι ΟΚ. Εγώ κι αν δεν είμαι η περίεργη του χωριού geodim, άστα να πάνε. Απλά σταθμίζει ο καθένας τα πράγματα κι αποφασίζει αν ο τάδε τρόπος ζωής με τις τάδε παρέες, τα τάδε θετικά και τα τάδε αρνητικά του ταιριάζει...

Αν όλα τα βλέπει αρνητικά και δεν του κάνει ένας τόπος, καλά κάνει και φεύγει.

Εγώ επιμένω πάντως μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια. Δεν είναι μόνο πως κάποιος δεν προσπαθεί αρκετά η ότι δεν σταθμίζει σωστά τα υπέρ και τα κατά. Ορισμένες φορές η μικρή κοινωνία θα σε εξοστρακισει. Η απλά δε θα υπάρχουν επιλογές πια.

Εστάλη από Mi A2 Lite στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by geodim

Εγώ επιμένω πάντως μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια. Δεν είναι μόνο πως κάποιος δεν προσπαθεί αρκετά η ότι δεν σταθμίζει σωστά τα υπέρ και τα κατά. Ορισμένες φορές η μικρή κοινωνία θα σε εξοστρακισει. Η απλά δε θα υπάρχουν επιλογές πια.

Εστάλη από Mi A2 Lite στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Συμφωνω με αυτο. Αλλο το να μενεις απλα σε επαρχια, και αλλο το να μενεις σε επαρχια και να εχεις και κοινωνικη φοβια. Ειναι σα να φοβασαι τις βολτες μονος σου στο δασος και καποιος σε υποχρεωνει να περασεις μεσα απο αυτο μονος σου γτ δεν εχεις αλλη επιλογη.
Για πες μας Sonia εσυ ΠΩΣ βρηκες παρεα σε επαρχια γιατι αυτο ειναι το καυτο θεμα. Το πως. Ηταν απο τον χωρο εργασιας ? Ηταν παλιοι γνωστοι που ξαναεπιασες σχεση ? Ηταν καποιος χορευτικος συλλογος / γυμναστηριο ή κατι τετοιο ? Γιατι εγω ουτε δουλεια εχω, ουτε παλιους γνωστους εχω να ξαναπιασω φιλιες. Ακομα και οι εναπομειναντες που τυχαινε να μιλαμε στο ΦΒ εχουν ηδη φυγει στις μεγαλουπολεις.