Αναζητώντας γυναικεία συντροφιά που να τον καταλαβαίνει
30 χρονών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης. Εμφανίσιμος, αδύνατος και, σε κάθε περίπτωση, εντός του λεγόμενου "μέσου όρου".
Το πρόβλημα: εξαιρετικά μόνος, προσδοκώντας γυναικεία συντροφιά που να καταλαβαίνει τα τραύματα που αφήνει η χρόνια πάλη με την κατάθλιψη και μια καταπιεστική, βασανιστική εφηβική ηλικία.
Σαν άτομο αρκετά ευαίσθητο και με αυξημένη συναισθηματική νοημοσύνη. Σαν χαρακτήρας, αρκετά ντροπαλός και κλειστός. Στα νεανικά του χρόνια αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες προσαρμογής στον κοινωνικό περίγυρο, και από τότε που θυμάται τον εαυτό του χαρακτηριζόταν από μια μελαγχολία, που όσο μεγάλωνε εξελισσόταν σε κατάθλιψη ήπιας ή και σοβαρής μορφής, ανάλογα με την εποχή και τις περιστάσεις. Συστηματική ψυχολογική κακοποίηση (το διαβόητο bullying) και κοινωνική πίεση για αντιμετώπιση των συγκεκριμένων καταστάσεων "σαν άντρας", σε ένα περιβάλλον που τα ψυχολογικά προβλήματα τα αντιμετώπιζε ως στίγμα και ένδειξη "αναξιοπρεπούς" ανθρώπου, τον ώθησαν να κλειστεί τόσο πολύ στον εαυτό του που η χαμηλή αυτοεκτίμηση έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του. Όλα αυτά σε συνδυασμό με ένα, τουλάχιστον κατά την εκτίμησή του, βιολογικό υπόστρωμα επιρρεπές στην εσωστρέφεια.
Παρόλες τις αντιξοότητες (ή εξαιτίας αυτών; Ποιος ξέρει), πάλεψε και πέτυχε την εισαγωγή του σε μια καλή σχολή του πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, χαρούμενος για μια νέα αρχή μακριά από το ασφυκτικό, δυστοπικό τόπο καταγωγής του.
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Μαζί του ήρθαν και όλοι οι δαίμονες και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Η "πόλις" που άφησε πίσω του τον ακολούθησε. Όχι, δεν ήταν ο ανθεκτικός αντίπαλος που νόμισε ότι είχε νικήσει κατά κράτος. Την κοιτάξε κατάματα, όπως ο θαρραλέος ήρωας του παραμυθιού κοιτάει με αυταπάρνηση την άβυσσο, και διαπίστωσε με απελπισία ότι η "πόλις" ήταν ο σιαμαίος του εαυτός.
Πάλεψε, αγωνίστηκε, είδε με τρόμο τα πιο γερά θεμέλια της ύπαρξης και κοσμοθεωρίας του να γκρεμίζονται μπροστά στα μάτια του, πέθανε και ξαναγεννήθηκε. Βγήκε στο φως. Έφτασε μόλις ένα βήμα πριν την ολοκλήρωση. Η ονειρική αναζήτηση της ζωής των "άλλων" αιφνίδια σταμάτησε.
Τί έχει; Απλά... δεν ξέρει. Του συμβαίνει "κάτι". Κάτι που δεν τον άφησε να προσεγγίσει μια κοπέλα, ή που τον έκανε να απορρίψει τις απόπειρες που έκαναν κατά καιρούς ορισμένες κοπέλες να τον προσεγγίσουν. Και πλέον, υπό το βάρος αυξημένων υποχρεώσεων και ενός κλειστού και απομονωμένου χαρακτήρα που έχει καταστεί "έτερος εγώ", φαντάζει πολύ δύσκολο να συναντήσει κάποια που να καταλαβαίνει τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, καθώς και την απειρία του πάνω στον έρωτα, παρόλο το "ώριμο" της ηλικίας του.
Και τί ζητάει εδώ; Γιατί τα γράφει αυτά; Ούτε σε αυτό μπορεί να απαντήσει με απόλυτη βεβαιότητα. Ίσως αναζητά κάποια που να τον καταλαβαίνει. Ίσως ένα σενάριο για μια ταινία που δεν γυρίστηκε ακόμα: Λαμβάνει προσωπικό μήνυμα από μια κοπέλα που περνάει τις ίδιες δυσκολίες. Ανταλλάσσουν μηνύματα και σταδιακά διαπιστώνουν ότι ταιριάζουν στις σημαντικές πτυχές τους. Αποφασίζουν να γνωριστούν από κοντά. Ξεπερνούν την αρχική αμηχανία. Έρχονται όλο και πιο κοντά. Γίνονται ο ένας η καλύτερη παρέα του άλλου. Ερωτεύονται. Κάνουν έρωτα, διστακτικά και με φόβο στην αρχή, με πάθος και εκστατική λαχτάρα στη συνέχεια. Αντιμετωπίζουν τις πίκρες, τις στεναχώριες και τις τραγωδίες της ζωής μαζί. Όπως και τις χαρές, τις περιπέτειες και τις συναρπαστικές ανακαλύψεις.
Το να ζεις κάτι που δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων έχει μια σπάνια γοητεία, μια ευφορική αίσθηση ιδιαιτερότητας, που ως προς αυτή δεν μπορώ παρά να αντιπαραβάλω τη μακάβρια χαρά του να απολαμβάνεις την ποιότητα του μαύρου χιούμορ που χτίζεται πάνω στη δυστυχία φανταστικών (ή μη) προσώπων, τη φριχτή αλλά με κάποιον διεστραμμένο τρόπο αναπόφευκτα αστεία περιγραφή ενός κυνικού κωμικού για το πως φαντάζεται το τέλος του δυτικού πολιτισμού και συνολικά της ανθρωπότητας. Πως να κατανοήσουν ότι ψάχνεις κάτι, ότι δεν μπορείς να έχεις κάτι, το οποίο για αυτούς είναι μια αυτονόητη πραγματικότητα όπως ένα κομμάτι ψωμί που θα συνοδέψει το φαγητό τους ή ένα ποτήρι νερό που θα πιουν όταν διψάσουν; Πως να εξηγήσεις ότι ένα από τα σημαντικότερα όνειρα της ζωής σου είναι να φτάσεις εκεί από όπου έχουν αρχίσει οι "άλλοι"; Ότι από ξύλινη μαριονέτα θέλεις επιτέλους να γίνεις "αληθινό αγόρι";
Οι καλύτερες ταινίες δεν έχουν γυριστεί ακόμα. Τα καλύτερα βιβλία δεν έχουν γραφτεί ακόμα. Και στην πραγματική ζωή, οι καλύτερες ρομαντικές ιστορίες είναι καταδικασμένες να εκφυλίζονται σε αποκυήματα της φαντασίας του ενός, μάταια ψάχνοντας μια Άλλη ή έναν Άλλο να τους δώσει το φιλί της ζωής και από ανύπαρκτες σκεπτομορφές να γίνουν ευλογημένη πραγματικότητα.
