Πίσω από κλειστές πόρτες

Έψαχνα χρόνια να βρω ένα φόρουμ σαν αυτό να μιλήσω, να ακουστώ και ίσως να βρω ανθρώπους σαν εμένα. Υπήρξα από τα παιδιά που φοβόντουσαν γυρίσουν σπίτι τους μετά το σχολείο, το φροντιστήριο ή την όποια δραστηριότητα τους. Όταν έφτανε η ώρα να επιστρέψω με κατέκλυζε ο φόβος, άλλαζε η όψη μου. Θυμάμαι μια φορά μια φίλη μου από τη σχολή μου ανέφερε πως είχε προσέξει ότι κάθε φορά που με πήγαινε σπίτι πριν κατέβω από το αυτοκίνητο της το πρόσωπο μου άλλαζε σαν να πέτρωνε. Και είχε δίκιο έτσι ήταν, έπρεπε να παγώνω ολόκληρη για να αντέξω όλα όσα γίνονταν μόλις έκλεινε η πόρτα του σπιτιού μου. Οι γονείς μου ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί στον κύκλο μας. Τους σέβονταν και τους εκτιμούσαν πολύ αγνοώντας το τι πραγματικά έκρυβαν πίσω από τη βιτρίνα τους. Ένας πατέρας χειριστικός, "άρρωστος", θύτης και μια μάνα που σιώπησε γιατί η παθολογική αγάπη για τον άντρα της ήταν πιο δυνατή από τα ίδια της τα παιδιά, μια μάνα συνεργός. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, ούτως η άλλως έχετε καταλάβει λίγο πολύ για τι πράγμα μιλάω. Ο άντρας που με έφερε στη ζωή και έπρεπε να τον αποκαλώ πάτερα έφυγε από τη ζωή πριν μερικά χρονιά και σιγά σιγά εγώ και τα αδέρφια μου καταφέρνουμε να κοιτάζουμε τον κόσμο χωρίς φόβο και καχυποψία. Μεγάλωσα, σε λίγους μήνες κλείνω τα 27. Έχω δημιουργήσει μάλιστα τη δική μου υπέροχη οικογένεια. Έχω ανθρώπους δίπλα μου που στέκονται βράχοι και με αγαπούν όμως η αλήθεια είναι πως το παρελθόν με στοιχειώνει, με πονάει. Δεν ένιωσα ποτέ τη πατρική προστασία ή το μητρικό χάδι και είναι κενά που κανείς ποτέ δε θα μπορέσει να αναπληρώσει.

Απο οτι καταλαβαινω αναφερεσαι σε σεξουαλικη κακοποιηση γιατι δεν πηγες ποτε στην αστυνομια ομως;

Απο φόβο και ντροπή.. Σε εκείνη την ηλικία δεν ήταν τόσο απλό όσο ακούγεται σε ανθρώπους που δε βίωσαν μια τέτοια κατάσταση. Ενα παιδί χρειάζεται ασφάλεια και στήριξη για να εξωτερικευσει τα συναισθηματα του και εμείς δεν είχαμε τίποτα απο τα δύο. Θεωρώ πως ακόμα και μέσα στα σχολεία θα έπρεπε να γίνονται σεμινάρια για ενδοοικογενειακη βία, να παροτρύνουν τα παιδιά να μιλάνε. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα η ενημέρωση στα σχολεία φτάνει μέχρι τη σεξουαλικη αγωγή.

Καλημέρα ellixris ! οι εμπειριες του παρελθοντος αφηνουν και τα σημαδια τους δεν μπορω να φανταστω ποσο δυσκολο ηταν αυτο για σενα. Να στεκεσαι δυνατη και να απολαμβανεις τις στιγμες με τους ανθρωπους που ειναι κοντα σου. Εχεις μιλησει ποτε σε καποιον ειδικο για αυτη την κατασταση?

Φυσικά. Όταν έκλεισα τα 18 και έφυγα από το σπίτι μίλησα για πρώτη φορά με ψυχολόγο. Αυτόν τον άνθρωπο δε θα τον ξεχάσω ποτέ γιατί η αλήθεια είναι πως με βοήθησε πολύ στη πορεία μου. Όμως η αλήθεια είναι πως ακόμα και με τη βοήθεια ειδικού υπάρχουν στιγμές συχνά μέσα στο μήνα που δε μπορώ να ελέγξω τα αρνητικά συναισθήματα όσο και αν προσπαθώ. Όλο αυτό δυστυχώς με επηρεάζει και σωματικά. Νιώθω συχνά κούραση και υπνηλία , δυσκολεύομαι πολύ να ξυπνήσω όσες ώρες και να κοιμηθώ και το χειρότερο είναι πως αντιμετωπίζω προβλήματα με τη μνήμη μου. Πριν λίγες μέρες ο γιατρός μου πρότεινε ήπια αντικαταθλιπτικά, κάτι που ομολογώ πως θα ήθελα να αποφύγω. Πρώτα όμως πρέπει να κάνω μια σειρά νευρολογικών εξετάσεων και έπειτα θα το συζητήσουμε ξανά.

αρχικα θεωρω απο οσα εχεις πει οτι εχεις προσπαθησει πολυ για να απαλύνεις τον πονο που εχεις νιωσει με βιωματα σου και αυτο με ολο τον θαυμασμο θα σου πω μπραβο γιατι θελει δυναμη, θελει δυναμη να φυγεις απο αυτο και να ζητησεις βοηθεια, θελει δυναμη οτι μπορεις πλεον και μιλας γ αυτο , θελει δυναμη που καταφερες να δημιουργησεις δικα σου ομορφα πραγματα .
Ευχομαι να μπορουσα να σου πω κατι που δεν ξερεις ή κατι που θα σου επαιρνε λιγακι τα αρνητικα συναισθηματα αλλα δυστυχως δεν ξερω τι ειναι αυτο. Παντως ειναι λογικο καμια φορά να σου ερχονται και καποια ασχημα συναισθηματα ειναι απολυτα αποδεκτο αυτο . Ολο αυτο δεν ειναι κατι ευκολο προσπαθησε να αποδεχτεις μερικες φορες οτι θα νιωθεις αρνητικα συναισθηματα και θα βρεις και τον τροπο να τα διαχειριστεις καποια μερα ..σιγα σιγα. να συνεχισεις με τον ψυχολογο ειδικα αφου οπως λες σε ειχε βοηθησει πολυ στην πορεια σου . Για τα αντικαταθλιπτικα εχω να πω αν νιωσεις οτι τα χρειαζεσαι να τα παρεις αλλα και σε περιπτωση που ο γιατρος επιμενει θα το συζητησετε ξανα εξαλλου και θα του πεις και τους προβληματισμους σου Κανε οτι θεωρεις εσυ καλυτερο για εσενα οποιος τροπος και αν ειναι αυτος. Δυναμη ellixris εχεις ομορφα πραγματα στην ζωη σου να τα χαρεις στο επακρο

Ίσως θα ήταν πιο εύκολο να παραδωθω στα αρνητικά συναισθήματα με δικαιολογία το παρελθόν μου αλλα δε θα ήταν δίκαιο ούτε για εμένα ούτε για τους ανθρώπους που με αγαπούν. Δυστυχώς αυτά τα πράγματα συμβαίνουν σε πολλά σπίτια και δε θα σταματήσουν εαν δε παρακινησουμε με κάποιο τρόπο τα ίδια τα παιδιά να βρουν το θάρρος να μιλήσουν και κυρίως όλοι μας να ανοίξουμε τα αυτιά και τα μάτια μας.

οχι να μην παραδωθεις ! εχεις δικιο απολυτο σε αυτα που λες
οταν σου ερχονται τα αρνητικα συναισθηματα πως τα διαχειριζεσαι μεχρι τωρα?

Προσπαθώ να μη τα καταπιεζω.. Καθε φορά ξέρω πως θα "πεσω " θα κλάψω και μόλις ξεσπάσω με αυτό το τρόπο περνάει. Εξωτερικευω αυτό που αισθάνομαι παντα με σύμμαχο τον άντρα μου. Κάποιες φορές περνάει σε 1-2 μέρες άλλες πάλι κρατάει βδομάδες και είναι τόσο έντονο που δυσκολεύομαι ακόμα και να ανασάνω. Όμως πάντα περνάει και ξέρω πως όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο ανεκτό ολο αυτο και πιο εύκολο στη διαχείριση.

Γειά σου ellixris! Και βέβαια ένα παιδάκι δεν μπορεί να κάνει κάτι, όπως καταγγελία σε αστυνομικό τμήμα. Πρώτον διότι δεν γνωρίζει τον ποινικό κώδικα (τί είναι παράνομο και τί όχι) και δεύτερον διότι οι γονείς και η οικογένειά του είναι όλος του ο κόσμος. Αυτούς πρωτογνωρίζει, αυτοί το φροντίζουν, αυτούς εμπιστεύεται, δεν γνωρίζει κάτι άλλο πέραν αυτών.
Θα επαναλάβω κάτι που είχε πει ο ψυχίατρος και ιερέας πατήρ Φιλόθεος Φάρος: "Εκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν να σε γλιτώσουν από τα χέρια ενός επίδοξου δολοφόνου, όμως κανείς δεν μπορεί να σε γλιτώσει από τους γονείς σου". Δυστυχώς!
Η μητέρα σου ζει; Εγώ θα το συζητούσα με την μητέρα μου και θα εξωτερίκευα τον θυμό μου και τα συναισθήματά μου για την δική της συνενοχή και ευθύνη στο έγκλημα αυτό. Ο πατέρας σου είχε "πειράξει" και τα αδέλφια σου; Το έχετε συζητήσει μεταξύ σας;

Νομιζω πως το διαχειριζεσαι πολυ σωστά και να με τον καιρο θα μειωνεται ολο αυτο και ειδικα αφου εχεις τοση στηριξη !
να προσεχετε ο ενας τον αλλον ειναι πολυ ομορφο αυτο που εχεις δημιουργησει μαζι του
σου ευχομαι να συνεχισεις να αγαπας και να αγαπιεσαι και ολα τα αρνητικα μια μερα να σταματησουν να σε επηρεαζουν στο ελαχιστο

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Γειά σου ellixris! Και βέβαια ένα παιδάκι δεν μπορεί να κάνει κάτι, όπως καταγγελία σε αστυνομικό τμήμα. Πρώτον διότι δεν γνωρίζει τον ποινικό κώδικα (τί είναι παράνομο και τί όχι) και δεύτερον διότι οι γονείς και η οικογένειά του είναι όλος του ο κόσμος. Αυτούς πρωτογνωρίζει, αυτοί το φροντίζουν, αυτούς εμπιστεύεται, δεν γνωρίζει κάτι άλλο πέραν αυτών.
Θα επαναλάβω κάτι που είχε πει ο ψυχίατρος και ιερέας πατήρ Φιλόθεος Φάρος: "Εκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν να σε γλιτώσουν από τα χέρια ενός επίδοξου δολοφόνου, όμως κανείς δεν μπορεί να σε γλιτώσει από τους γονείς σου". Δυστυχώς!
Η μητέρα σου ζει; Εγώ θα το συζητούσα με την μητέρα μου και θα εξωτερίκευα τον θυμό μου και τα συναισθήματά μου για την δική της συνενοχή και ευθύνη στο έγκλημα αυτό. Ο πατέρας σου είχε "πειράξει" και τα αδέλφια σου; Το έχετε συζητήσει μεταξύ σας;

---

Δε θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες. Πάντως όσο για τη "μανα" μου προσπαθησαμε πολλές φορές να της μιλήσουμε και να αναλάβει και αυτή με τη σειρά της τις ευθύνες της όμως με αυτή τη γυναίκα δε γίνεται να συνεννοηθείς. Για πολλά χρόνια μας κατηγορούσε οτι εμείς φταίγαμε, οτι εμείς το προκαλεσαμε. Κάποιες φορές το πιστεύαμε κιόλας. Μετά το θάνατο του "πατέρα" μου προσπάθησα αρκετές φορές να μιλήσω μαζί της όμως κάθε φορά εφευγα και πιο "λιγη", λες και έπαιρνε κομμάτια του εαυτού μου μέχρι που κάποια στιγμή ένιωθα πραγματικά πως θα διαλυθω τελείως και αποφάσισα να απομακρυνθώ όσο γίνεται. Αυτή η γυναίκα είναι τοξική. Τωρα πια δε με νοιάζει να "πληρώσει " ή να καταλάβει, θελω απλώς ηρεμία, ασφάλεια και αγάπη.

Quote:

---

Originally Posted by ellixris

Δε θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες. Πάντως όσο για τη "μανα" μου προσπαθησαμε πολλές φορές να της μιλήσουμε και να αναλάβει και αυτή με τη σειρά της τις ευθύνες της όμως με αυτή τη γυναίκα δε γίνεται να συνεννοηθείς. Για πολλά χρόνια μας κατηγορούσε οτι εμείς φταίγαμε, οτι εμείς το προκαλεσαμε. Κάποιες φορές το πιστεύαμε κιόλας. Μετά το θάνατο του "πατέρα" μου προσπάθησα αρκετές φορές να μιλήσω μαζί της όμως κάθε φορά εφευγα και πιο "λιγη", λες και έπαιρνε κομμάτια του εαυτού μου μέχρι που κάποια στιγμή ένιωθα πραγματικά πως θα διαλυθω τελείως και αποφάσισα να απομακρυνθώ όσο γίνεται. Αυτή η γυναίκα είναι τοξική. Τωρα πια δε με νοιάζει να "πληρώσει " ή να καταλάβει, θελω απλώς ηρεμία, ασφάλεια και αγάπη.

---

Και μετά κάθομαι και αναρωτιέμαι πώς η μάνα μου έβγαινε συνέχεια "από πάνω" και δεν παραδεχόταν τα λάθη της. Εδώ δεν παραδέχεται η δικιά σου τίποτα!

Εγω ρωτησα γιατι δεν πηγες στην αστυνομια επειδη ανεφερες πως οταν σε αφηνε με το αμαξι της η φιλη σου απο την σχολη σπιτι σου αλλαζε η οψη σου οποτε θεωρησα πως συνεχιζε η ιδια κατασταση και μετα τα 18 σου ετσι οπως μας το ανεφερες αρχικα τουλαχιστον.Αλλιως εννοειται πως δεν ειναι ευκολο για ενα παιδακι να το καταγγειλει.

Quote:

---

Originally Posted by little

Εγω ρωτησα γιατι δεν πηγες στην αστυνομια επειδη ανεφερες πως οταν σε αφηνε με το αμαξι της η φιλη σου απο την σχολη σπιτι σου αλλαζε η οψη σου οποτε θεωρησα πως συνεχιζε η ιδια κατασταση και μετα τα 18 σου ετσι οπως μας το ανεφερες αρχικα τουλαχιστον.Αλλιως εννοειται πως δεν ειναι ευκολο για ενα παιδακι να το καταγγειλει.

---

Στα 18 μου ημουν στη σχολή.. Απο το σπίτι έφυγα λίγους μήνες αφού τα έκλεισα. Αλλα αυτή η κατάσταση δε ξεκίνησε ξαφνικά στην ενήλικη ζωή. Μια φοβία που προκαλείται απο κάποιο μεμονωμένο γεγονός στην ενήλικη ζωή είναι εύκολο να ξεπεραστεί. Μια φοβία που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα απο τη παιδική ηλικία δε ξεπερνιέται απλά και μόνο με την ενηλικίωση. Οπότε ναι και στα 18 μου φοβόμουν και ντρεπόμουν να μιλήσω στον οποιοδήποτε. Ήταν πιο εύκολο απλά να φύγω.

Φαίνεται να τα έχεις καταφέρει θαυμάσια, και δεν αναφέρομαι στο τι έχεις δημιουργήσει αλλά κυρίως στον τρόπο που σκέφτεσαι.
Τίποτα από ό,τι σου συνέβη δεν ευθύνεσαι εσύ. Το μόνο που είναι στο χέρι σου είναι η προσωπική σου ευτυχία. Ευτυχώς, όλα έχουν αλλάξει, μιλάμε για ένα μακρινό παρελθόν και είναι καιρός να απολαύσεις τη ζωή ελεύθερη από την αρχή. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσεις το ποια είσαι και πόσο καλά τα έχεις καταφέρει. Και να απολαμβάνεις τη ζωή που έχεις πια, σαν μια δεύτερη ευκαιρία στην ευτυχία. Για μένα η οικογένεια όταν δεν είναι η κατάλληλη αναπληρώνεται άριστα από εκείνους τους ανθρώπους που θα επιλέξεις για θα συνδεθείτε μια έναν ισχυρό δεσμό αγάπης. Είναι πολύ σημαντικό που αναφέρεις την εμπειρία σου!