Πώς βιώνει κανείς το πένθος;
Πριν λίγο καιρό, για όποιον δεν ξέρει έχασα τον πατέρα μου.
Ξεκίνησα πολλές φορές να γράψω και σταματούσα καταλήγοντας σε ένα κείμενο χωρίς νόημα με σκόρπιες λέξεις. ΚΙ αυτό δεν ξέρω αν θα βγάλει νόημα.
Ξέρω πως ένα από τα στάδια του πένθους είναι η αποδοχή και καταλαβαίνω πως είμαι ακόμα μακριά από αυτό. Μάλλον είμαι ακόμα σε άρνηση, αρνούμαι να πιστέψω πως τον έχασα και δεν θα τον ξαναδώ. Υπάρχουν ακόμα στιγμές, πιο λίγες όσο περνάει ο καιρός, που ξεχνιέμαι, που γίνεται κάτι και αυτομάτως σκέφτομαι να το μοιραστώ μαζί του. Μόλις χθες έκανα και μια φίλη δίπλα μου να σαστίσει για μερικά δευτερόλεπτα όταν αυθόρμητα εντελώς χαζεύοντας βιτρίνες είπα : "α αυτό θα το πάρω για τον πατέρα μου" και μόνο αφού το ξεστόμισα συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει πια.
Είναι σα να έχω χάσει τον εαυτό μου ή να μην ξέρω ποια είμαι πια. Πριν ασχολιόμουν με ένα σωρό πράγματα, ζωγράφιζα, έπαιζα μουσική, διάβαζα, πήγαινα γυμναστήριο, ;έκανα κατασκευές, τώρα τα χω σταματήσει όλα, δεν μου βγαίνει να κάνω τίποτα. Ακόμα και το γράψιμο που πάντα όταν δεν ένιωθα καλά με βοηθούσε τώρα δεν μπορώ να το κάνω, στέκομαι για ώρες μπροστά σε μια κολλά χαρτί και δεν μου βγαίνει λέξη. Λες κι έχω αδειάσει.
Διεκπαιρεώνω ο, τι πρέπει να γίνει, ακόμα κι αυτά που νόμιζα πως δεν μπορούσα, κι είμαι κουλ, σα να μην συμβαίνει τίποτα και μετά μπορεί να βάλω τα κλάματα σε μια άσχετη στιγμή και να πλαντάξω λες και μόλις έμαθα ότι έφυγε. Η απουσία του μου φαίνεται αφόρητη. ¨Εχω ανθρώπους γύρω μου που αγαπώ και με αγαπάνε αλλά είναι λες και όλα γυρνούσαν γύρω του και μόνο και τώρα δεν με νοιάζει κανείς. Ξαφνικά δεν με νοιάζει η γνώμη τους, λες και μόνο η δική του με ένοιαζε πάντα. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω αλλά νομίζω πρώτη φορά νιώθω τόσο μόνη. Μου συμβαίνει κάτι καλό κι είναι λες και χάνει την μισή του αξία γιατί δεν υπάρχει πια αυτός για να του το πω!
