ΑΙΣΘΗΜΑ ΠΝΙΓΜΟΥ-ΣΦΙΞΙΜΟ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ
Γεια σας,
θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημά μου, το οποίο δυστυχώς φέτος δε μου επέτρεψε να χαρώ τα Χριστούγεννα και τις διακοπές μου.
Καταρχάς όμως θα ήθελα να σας πω 2 λόγια για μένα και το ιστορικό μου με το άγχος, τις φοβίες και την κατάθλιψη. Είμαι 28 ετών και τα προβλήματα μου ξεκίνησαν πριν από 7 περίπου χρόνια, όταν μου εκδηλώθηκαν κάποια σωματικά προβλήματα (ζάλη, βάρος στο κεφάλι, μουδιάσματα, δύσπνοια, αγοραφοβία κλπ), τα οποία στην αρχή αντιμετώπισα ως αποτέλεσμα κάποιας ασθένειας και προσπάθησα να βρω τι έχω με πολλές εξετάσεις και γιατρούς (εγκεφαλογραφήματα, αξονικές, μαγνητικές εγκεφάλου κλπ). Τελικά, αφού αποκλείστηκε το ενδεχόμενο να έχω κάτι σωματικό και με τα συμπτώματα να συνεχίζουν και να μη μου επιτρέπουν να ζήσω φυσιολογικά παράτησα τις σπουδές μου, κλείστηκα στο σπίτι, έχασα κάθε επαφή με φίλους κλπ), κατέληξα σε έναν ψυχίατρο, ο οποίος μου συνέστησε θεραπεία με effexor xr 75 kai minitran και μηνιαία ψυχοθεραπεία με επισκέψεις. Πραγματικά, μετά από 1 μηνα περίπου άρχισα να συνέρχομαι, μάλιστα είχα και μία καινούρια σχέση που με ανέβασε πολύ ψυχολογικά και ετσι συνήλθα ακόμη πιο γρήγορα.
Δυστυχώς, μετά από ένα χρόνο περίπου και ενώ ετοιμαζόμουν να διακόψω τη θεραπεία, η σχέση μου αυτή τελείωσε άσχημα με αποτέλεσμα να πέσω πιο βαθιά στην κατάθλιψη, αυτή τη φορα χωρίς σωματικά συμπτώματα αλλά μόνο με βαθιά θλίψη και αποστασιοποίηση από ο,τι συνέβαινε γύρω μου. Κλείστηκα στο σπίτι, άφησα τις σπουδές πάλι για 9 μήνες και δεν έκανα τίποτα. Μία πολύ δυνατή φαρμακευτική αγωγή με effexor xr 150 kai minitran με επανέφερε και στον ένατο μήνα επέστρεψα στις σπουδές μου και μάλιστα ξεκίνησα να δουλεύω στη δουλειά που είμαι ακόμη σήμερα.
Η θεραπεία συνεχίστηκε για αρκετό καιρό, μέχρι που τη διέκοψα τελείως και ήμουν ελεύθερη συμπτωμάτων. Μάλιστα, τα τελευταία 4 χρόνια η ζωή μου έχει στρώσει αρκετά, με μία καλή δουλειά και μία καλή σχέση. Βέβαια υπάρχει πάντα άγχος, ίσως υπερβολικό σε κάποιες περιπτώσεις αλλά το έχω αποδεχτεί και ξέρω ότι έτσι είμαι, δε μπορώ να κοντρολάρω τον εαυτό μου στο άγχος. Αγχώνομαι πολύ, ακόμη και με πολύ μικρά και ασήμαντα πράγματα.
Τον περασμένο Μάρτιο αντιμετώπισα πάλι κάποια σωματικά προβλήματα (πόνο στο δεξί υποχόνδριο, στο μέρος που βρίσκεται η χολή, μούδιασμα στο αριστερό πόδι και χέρι) και άρχισα πάλι να ψάχνω να βρω την αιτία με υπέρηχους, μαγνητική εγκεφάλου κλπ. Επισκέφτηκα νευρολόγο, ο οποίος μου είπε ότι δνε έχω κάποιο πρόβλημα, αφού και η μαγνητική ήταν καθαρή και μου είπε να ηρεμήσω δίνοντας μου και κάποια αγχολυτικά (cipralex), τα οποία πήρα για ένα μήνα περίπου και όταν έφυγαν τα μουδιάσματα σταμάτησα. Μου έμεινε βέβαια ο πόνος στην κοιλιά, για τον οποίο τελικά η διάγνωση του παθολόγου είναι ευερέθιστο έντερο...(τον πόνο αυτό τον έχω ακόμη, αλλά σε διαφορετικό σημείο και τον νιώθω μόνο όταν περναω το χέρι μου πάνω από αυτή την περιοχή χαμηλά στην κοιλιά δεξιά, με ανησυχεί αλλά δε θέλω να κάνω κολονοσκόπηση, ελπίζω κάποια στιγμή να περάσει).
Φτάνοντας στο τώρα, στο σήμερα, νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό συνέχεια και μια δυσκολία στην κατάποση στερεών τροφών. Όλα ξεκίνησαν πριν από 20 μέρες περίπου, όταν κατά τη διάρκεια γεύματος ένιωσα να μου "κάθεται" το φαγητό στον οισοφάγο και να μην πηγαίνει στο στομάχι, δεν μπορούσα να ανασάνω, πανικοβλήθηκα, μουδιάσανε τα χέρια μου κλπ και από τότε συνέχεια φοβάμαι ότι το φαγητό θα μου σταματήσει στο λαιμό, μάλιστα έπαθα πανικό όταν ήμουν έξω ένα βράδυ και το φαγητό δεν κατέβαινε και νόμιζα ότι θα σταματήσω να αναπνέω. Το αποκορύφωμα ήταν την περασμένη Κυριακή, όταν άρχισα να νιώθω ότι δε μπορώ να συμμετέχω σε όσα γίνονται γύρω μου (αποπροσωποποίηση, σύγχυση) και όταν έπεσα για ύπνο ξύπνησα με πολύ άσχημη σύγχυση και νόμιζα ότι παθαίνω εγκεφαλικό καθώς δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, μουδιάζανε τα χέρια μου, έτρεμα, είχα σπασμούς, έκλαιγα με λυγμούς κλπ. Ο σύντροφός μου με ηρέμησε, βγήκαμε έξω για να παρω αέρα και αισθάνθηκα καλύτερα. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά, όταν πήγαινε να με πάρει ο ύπνος ένιωθα ότι θα πεθάνω, ότι δε θα ξαναξυπνήσω και πεταγόμουν. Την επόμενη μέρα πάλι ένιωθα φοβερή σύγχυση, δε μπορούσα να συγκεντρωθώ και νόμιζα ότι κάτι έπαθε ο εγκέφαλός μου και ότι δε λειτουργεί. Πήγα στην ψυχίατρο και μου είπε ότι ήταν κρίση πανικού και μου έδωσε κάτι χαπάκια σαν τα xanax, δε θυμάμαι τη μάρκα για αν τα παρω αν ξανασυμβεί. Την επόμενη μέρα πήγα στη δουλειά αλλά δεν μπορούσα να αποδώσω, το μυαλό μου είναι κολλημένο, σε σύγχυση και μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να αντιμετωπίσω καμία αγχώδη κατασταση. Σημειωτέον ότι στη δουλειά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και αγχωτικά τελευταία και είμαι ιδιαίτερα ανταγωνιστική με αποτέλεσμα να τρελαίνομαι οταν κάτι δεν πάει καλά.
Τα Χριστούγεννα που περάσανε ήμασταν στο σπίτι κλεισμένοι με το σύντροφό μου, ο οποίος είναι υπέροχος και μου συμπαραστέκεται απίστευτα. Σήμερα που γράφω, η σύγχυση στο μυαλό μου έχει περάσει αλλά το σφίξινο στο λαιμό και η ιδέα ότι θα πνιγώ αν φάω δεν έχει περάσει και πραγματικά είμαι σε απόγνωση γιατί δεν ξέρω τί να πω στο γιατρό μου και νομίζω ότι θα με περάσει για τρελή. Από την άλλη μου μπαίνουν τρελές ιδέες, ότι μπορεί να έχω στένωση του οισοφάγου ή κάποια άλλη ασθένεια ή να προκλήθηκε βλάβη στο σύστημα όταν πνίγηκα την πρώτη φορά. Με το που αγχώνομαι λίγο επίσης, νιώθω να πρήζεται κάτι μέσα στο λαιμό μου (σαν να είναι οι αμυγδαλές) και δε μπορώ να καταπιώ.
Ξέρω ότι σας κούρασα, αλλά νιώθω ότι μόνο εσείς μπορείτε να με καταλάβετε και ότι μόνο εσείς δε θα μου πείτε "είναι στο μυαλό σου, ξεπέρασέ το, ξεκόλλα, ζήσε τη ζωή σου, δεν έχεις τίποτα". Μπορεί όλα αυτά να ισχύουν, αλλά αυτά που περιγράφω εγώ τα νιώθω και μου έχουν κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη. Ίσως θα πρέπει να ξεκινήσω πάλι θεραπεία με αντικαταθλιπτικά, είχα πει ότι θα το ξεπεράσω μόνη μου αλλά δε γίνεται...
Αν κάποιος έχει αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο με το τελευταίο επεισόδιο που περιγράφω (αποπροσωποποίηση) ή το σφίξιμο στο λαιμό και τη δυσκολία στην κατάποση, θα εκτιμούσα πολύ να κατέθετε την εμπειρία του.
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε και συγχαρητήρια σε όσους συμμετέχουν σ' αυτή την πρωτοβουλία. Είναι σημαντικό να σε καταλαβαίνουν, είναι το πρώτο βήμα μακριά από την απόγνωση...
