Originally Posted by
Christine15
Καλησπέρα σας.Γράφω αυτό το κείμενο επειδή θέλω να σιγουρευτώ αν έχω ή όχι έστω και μέτριας μορφής κατάθλιψη,γιατί τον τελευταίο καιρό και συγκεκριμένα 5-6 εβδομάδες παρατηρώ κάποια συμπτώματα πάνω μου και γενικότερα μέσα μου που δεν τα είχα και συνάδουν τουλάχιστον κατά την άποψη μου ίσως σε κατάθλιψη.Έχοντας ααχοληθεί μόνο ερασιτεχνικά,αν και σε ικανοποιητικό βαθμό με τον κλάδο της ψυχολογίας,θα ήθελα να ακούσω γνώμες και ενδεχομένως να βγάλω παραέξω πράγματα που με ταλαιπωρούν εδώ και κάποιο καιρό και δεν βρίσκω ευκαιρία να τα πω αλλού.
Ακολουθεί μακροσκελές κείμενο,συγγνώμη εκ των προτέρων για το κουραστικό κείμενο και ευχαριστώ όσους το διαβάσουν και ενδεχομένως πουν την άποψη τους.Θα γίνω όσο πιο περιεκτική γίνεται οπότε όποια απορία προκύψει θα λυθεί μέσω σχολίων.
Εδώ και έναν χρόνο γενικώς είχα αυξήσει τις υποχρεώσεις μου έχοντας σχολή,δουλειά από το καλοκαίρι του '18-Δεκέμβρη,εκμάθηση ξένης γλώσσας και κάποια άλλα πράγματα,αλλά σε γενικές γραμμές παρά την πιέση τα έβγαζα πέρα.Τα Χριστούγεννα είχε έρθει ένα μικρό ξέσπασμα,αλλά εκεί ήξερα πως απλά είχα ταλαιπωρηθεί από το κουραστικό πρόγραμμα 7 μηνών που είχα.Τώρα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά,ή έτσι νιώθω εγώ.
Θα εξιστορήσω τώρα και μία ιστορία που με στιγμάτισε και μάλλον είναι και ο βασικός λόγος που έχω οδηγηθεί σε πληθώρα προβλημάτων μέσα μου.Πρόκειται για ένα αγορί.Η ιστορία ξεκινάει το Μάρτιο του '18.Γνωριζόμαστε και ξεκινάει μία σχεδόν σχέση μαζί του και κρατάει για δυόμησι μήνες,μέχρι που εξαφανίζεται ενώ την προηγούμενη μέρα μου λέει να το παλέψουμε για σχέση και μου συζητούσε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μαζί μου και πως αν ξεπεραστούν θα μπορούμε να προχωρήσουμε.Τώρα που τα γράφω ακόμη διακρίνω το συναισθηματική εκμετάλευση που μου έκανε ακόμη και τότε,που εγώ θεωρούσα πως όλα βαίνουν καλώς,και τι εννοώ με την εκμετάλευση,ενώ τονίζαμε τι κακό κάνω εγώ συνεχώς,όταν πηγαίναμε να αναλύσουμε τα δικά του κακώς κείμενα κάπως κατάφερνε και ξέφευγε το πράγμα,εγώ τότε δεν έδινα σημασία.Ούτε στην άνευ λόγου ζήλια στους κολλητούς μου,ούτε στην ζωή που έκανε που όλη μέρα έπινε κρασιά και χόρτο,ούτε το ότι μου είχε αναφέρει κάποτε κάτι για μανιοκατάθλιψη,αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει και δεν ξέρω αν οι συμπεριφορές του οφείλονται εκεί.Τελειώνοντας,πολλές φορές ερχόμουν αντιμέτωπη με λόγια που την επόμενη φορά που βρισκόμασταν τα αναιρούσε και μάλιστα έλεγε ότι τα φαντάζομαι.Αυτό φυσικά γινόταν μόνο σε πράγματα που τον βόλευαν.
Μην τα πολυλογώ,εξαφανίζεται,επαν ασυνδεόμαστε Σεπτέμβρη,και ακολουθεί μια on-off διαδικασία,που όποτε τα έβλεπε σκούρα και εγώ μιλούσα και έλεγα όπα τι φάση εξαφανιζόταν,πάντα όμως γυρνούσε με καλή δικαιολογία.Αυτό δεν δικαιολογεί εμένα και το ξέρω.Ο άνθρωπος ήθελε απλά να με ρίχνει στο κρεβάτι,και από ότι φαίνεται απλώς αντλούσε από εμένα το ενδιαφέρον που δεν είχε από αλλού,επειδή του έδειχνα στοργή και όποτε μπορούσα άκουγα τα προβλήματα του και τον στήριζα.Πολλές φορές μου έλεγε ότι δεν προσπαθώ αρκετά για εμάς,ότι εγώ ευθύνομαι που δεν προχωράει το πράγμα,προσπαθώντας να με κάνει να νιώθω ενοχές και εν μέρει το πετύχαινε.Το καλό με εμένα είναι ότι πάντα ήμουν καχύποπτη και ποτέ δεν είζα καταληξεί πραγματικά τι ήθελε αυτό το παιδί από τη ζωή μου,επειδή το εύκολο κρεβάτι το είχε όποτε ήθελε με όποια ήθελε (δεν είναο δύσκολο),από εμένα τι ήθελε που πάντα του έβγαζα την Παναγία μέχρι να φτάσουμε εκεί;Οπότε προσπαθώντας να λύσω το μυστηρίο,ίσως για αυτό επέστρεφα και εγώ συνέχεια,και ίσως επειδή δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ενώ παρακαλάω ένα άτομο να σταματήσει να μου λέει όλα αυτά που λέει αν ειναι ψέματα,αυτός δεν το έκανε.
Αφού ανέλυσα το τι κατάσταση επικρατούσε πάνω-κάτω,πάμε στο Μάρτιο του '19,οπού και βρισκόμαστε σε ένα πάρτυ και με προσεγγίζει(3 μήνες χώρια),και εγώ δυστυχώς πάλι δέχομαι να συζητήσουμε.Εκεί μου λέει πως είναι κολλημένος μαζί μου και πως με αγαπάει και άλλα πολλά,καταλήγουμε σπίτι του.Να πω εδώ πως δεν χρειαζόταν να μου πουλάει έρωτες για να κάνουμε κάτι,ούτως ή άλλως το ερωτικό κομμάτι το είχε κερδίσει πριν αρχίσει όλα τα ερωτίκα λογάκια,οπότε δεν το έκανα επειδή με κάποιο τρόπο με έπειθε,γιατί δεν με έπειθε ότι με αγαπάει κλπ,απλώς έλεγα ότι με τόσα προβλήματα που έχει ίσως νιώθει κάτι λίγο και το διαχειρίζεται λάθος.
Σπίτι του λοιπόν,και να επιμένει στην επαφή χωρίς προφύλαξη.Εγώ το έκανα σαφές πως χωρίς προφύλαξη δεν γίνεται τίποτα,όμως αυτός επέλεξε και για τους δυο μας,και κατά τη διάρκεια έβγαλε το προφυλακτικό χωρίς να μου πει ποτέ τίποτα.Το κατάλαβα αφού τελείωσε η πράξη σαφώς.Μετά πάλι κατηγορούσε έμενα και ότι είμαι υστερική,γιατί είχα πάθει σοκ προφανώς με την ασέβεια που έδειξε απέναντι μου.Με διαβεβαίωσε πάντως ότι δεν πήγε κάτι στραβά από θέμα εγκυμοσύνης,και είχα καθησυχαστεί τουλάχιστον ως προς αυτό το κομμάτι γιατί και εγώ δεν είδα κάτι πέριεργο εκείνη τη μέρα.
Τρεις εβδομάδες μετά,έχω συμπτώματα που πρώτη φορά συναντώ στο σώμα μου και μέσα σε όλα τα άλλα,καθυστέρηση.Κάνω τεστ θετικό.Κλείνω αμέσως ραντεβού σε γιατρό και ειδοποιώ και τον ίδιο ώστε να προχωρήσει η διαδικασία της αμβλώσεως και επειδή ήξερα πως θα χρειαστούν χρήματα του έστειλα για να με βοηθήσει τουλάχιστον σε αυτό,εφ 'όσον η ευθύνη βρίσκεται στη μέση.Γονείς δεν ειδοποίησα και δεν το μάθανε ποτέ.Οπότε και τα έξοδα μόνη μου και από φίλους μου.
Βρισκόμαστε λοιπόν,αυτός με ένα μπουκάλι κρασί κλασικά,και ενώ περίμενα απλώς να δούμε τι θα γίνει με την έκτρωση,να μου λέει δεν ξέρω αν θα μπορώ να ζήσω με αυτό(λες και εμένα μου είναι εύκολο),και να σκρφτούμε να το κρατήσουμε(και άλλο σοκ).Εγώ επειδή πάντα ήμουν χαλαρή κοπέλα και σεβόμουν το χώρο και το χρόνο των άλλων δέχομαι η συζήτηση να πάρει παράταση μία μέρα ώστε να χωνέψει και ο ίδιος την κατάσταση.Ο ίδιος εκείνη τη μέρα μου ζητάει συγγνώμη για την επιπολαιότητα και μου λέει πως ό,τι αποφασίσω θα με στηρίξει.Εγώ ανακουφίζομαι που του το είπα και νιώθω ότι έχω ένα επιπλέον στήριγμα,κάποιον να μοιραστώ το θέμα μου,κάποιον που θα με καταλάβει καλύτερα από όλους επειδή το βιώνει και αυτός πάνω κάτω όπως εγώ.Και το ζητούσα αυτό εκείνες τις μέρες.
Βρισκόμαστε την επόμενη μέρα,και όπως με είχε συνηθίσει αυτό το παιδί,αντικρίζω έναν άλλον άνθρωπο,ο οποίος δεν πιστεύει τώρα ότι το παιδί είναι δικό του και θεωρεί πως έχω πάει με άλλον,και μάλιστα δεν βγάζει κανένα νόημα αυτό που λέω(γιατί ως γνωστόν παιδιά δεν γίνεται να κάνεις αν δεν βάζεις προφυλακτικό),δεν τον πείθει η ερμηνεία του μου λέει,με κοιτάει με μία απέχθεια λες και εγώ μόνο προκάλεσα την κατάσταση αυτή,με αφήνει σύξυλη λέγοντας μου δεν ξέρω τι θα κάνουμε και φεύγει,λες και είχαμε και πολύ χρόνο μπροστά μας.Τσακωνόμαστε μέσω μηνυμάτων και του λέω πως δεν θέλω να με βοηθήσει και να πάει σε κέντρο απεξάρτησης και άλλα πολλά,μετά από κάποια μηνύματα και από τια δύο πλευρές εξαφανίζεται και δεν ξανακούω τίποτα από αυτόν τον άνθρωπο.Έχουν περάσει δύο μήνες και η ιστορία με έχει στιγματίσει δυστυχώς.Του εστειλα και μήνυμα μετά την έκτρωση να τον ενημέρωσω τι έγινε και να τον διαβεβαιώσω ξανά ότι το παιδί ήταν σίγουρα μόνο δικό του.
Έχοντας αυτή την ιστορία στο μυαλό μας,να πάμε τώρα σε αυτά που συμβαίνουν στο κεφάλι μου εδώ και 1.5 μήνα περίπου.Νιώθω πλήρη απογοήτευση ως προς τον εαυτό μου που ερωτεύτηκα κάποτε έναν τέτοιο άνθρωπο και δεν τον ψυχολόγησα σωστά.Με έχει γεμίσει αμφιβολίες για το αν είμαι τρελή και φαντάζομαι πράγματα και αν του φέρθηκα τόσο άσχημα σε καποια φάση ώστε να αξίζω να μου φερθούν σαν σκουπίδι κυριολεκτικά.Η αυτοπεποίθηση μου έχει πληγεί όχι μόνο στο ερωτικό κομμάτι αλλά και στα πάντα,νιώθω ανίκανη και αποτυχημένη ό,τι και να κάνω,δεν με γεμίζει τίποτα.Πάντα ήμουν υπεραναλυτική αλλά τώρα το έχω πάει σε άλλο επίπεδο,φέρνω καθημερινά σε λούπα ακομή και απλές συζητήσεις που κάνω με ανθρώπους και προσπαθώ να βρω που είπα κάτι που δεν έπρεπε κλπ.Νιώθω συχνά κουρασμένη και αυτό πίστευα ότι οφείλεται λόγω σχολής,γιατί αφότου έγινε το περιστατικό εγω έπρεπε να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου και δεν έχω χρόνο να χάσω με το να είμαι κλεισμένη και να μην κάνω τίποτα,οπότε συνέχισα κανονικά να ασχολούμαι με τις υποχρεώσεις μου και ας ένιωθα πολλές φορές στα όρια μου.Νιώθω πληγωμένη και θλιμένη συνεχώς,κλαίω καθημερινά και οι σκέψεις της έκτρωσης και των γεγονότων έρχονται στο μυαλό μου συνεχώς.Επίσης διογκώνω το κάθε τι,παίρνω π.χ. μέτριο βαθμό σε κάποιο μάθημα στη σχολή,και αντί να χαρώ που το πέρασα,λέω ότι είμαι άχρηστη που δεν πήρα καλύτερο βαθμό και αυτό θα με καθορίσει σε όλη τη ζωή μου.Τέλος,δεν νιώθω καλά να το συζηταω με την παρεα μου ενώ είμαο άνθρωπος που μιλάω για τα προβλήματα μου σε άλλους γενικώς.Απλά θεωρώ ότι όποτε θίγουμε το θέμα μου δίνουν τετριμμένες απαντήσεις και δεν το αναλύουμε έτσι όπωα θέλω γιατί νιώθω ότι τους κουράζω και τους επιβαρύνω.
Σε γενικές γραμμές αυτά έχω παρατηρήσει.Γνωρίζω σαφώς πως φέρω ευθύνη για την κατάσταση μου,ξέρω πως είναι στο χέρι μου να νιώσω καλά και επιλογή μου,απλά αν έχω έστω και μέτριας μορφής κατάθλιψη θα πρέπει να το ξέρω να κινηθώ αναλόγως.Ξέρω πως όλες οι σκέψεις μου είναι σκέψεις που δεν με χαρακτηρίζουν όντως,άλλα ο εγκεφαλός μου με κάνει να τις έχω.Επίσης γνωρίζω πως είναι νωρίς,δύο μήνες έχουν περάσει από τότε που έγινε,προσπαθώ να είμαι θετική και υπάρχουν στιγμές που το λέω,το θέμα είναι να το πιστέψω και μέσα μου πως υπάρχει θετικότητα.Γιατί μέσα μου δεν το νιώθω.Δεν κάθομαι απραγής,ψάχνω πάνω σε αυτό,κάνω δραστηριότητες για να ξεχνιέμαι.Παίρνω την κάθε εμπειρία που ζω,ακόμη και αυτή ως ενα μάθημα που θα μου μείνει και θα μου δώσει εφόδια που θα μου χρειαστούν κσι θα με κάνουν πιο ώριμη ως άνθρωπο.Γενικώς θεωρώ πως το αντιμετωπίζω συνετά,απλά το γεγονός της θλίψης και των άλλων πραγμάτων δεν με αφήνουν να προχωρήσω.
Για αυτό ζητάω αν έχει κάποιος κάποια άποψη πάνω στο θέμα,θα μου ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμη,και όπως προείπα,όποιαδήποτε απορία διαμορφωθεί,διατίθεμαι να την ξεκαθαρίσω στα σχόλια.Ευχαριστώ και πάλι.
