Printable View
Καλημέρα και καλώς σας βρήκα.Δεν εχω γράψει ποτέ ξανά σε κανένα φόρουμ η κατί παρόμοιο.Πάνε 2 βδομάδες που διαγνώστηκα με κατάθλιψη και αγχώδεις διαταραχές.Λαμβάνω μιας ήπιας μορφής αγωγή,έχω δεί κάποια βελτίωση αλλά έρχονται ώρες που ξανακυλάω κ δεν βρίσκω τρόπο να το νικήσω.υπάρχει κάποιος που να το πέρασε η να το πέρναει η οτιδήποτε;;συγνώμη για το μακρύ κείμενο είμαι καινούριος σε αυτά.
Καλώς όρισες στο φορουμ. Η κατάθλιψη συνήθως λένε είναι συνώνυμη με ανοιχτά τραύματα του παρελθόντος.
Εμενα μου εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα χρονιου έντονου άγχους. Θέλει κάθε ημέρα να το παλεύεις. Τι να παλεύεις; την σκέψη ματαιότητας ότι δεν αξίζει για τίποτα να παλευεις. Μικρές κινήσεις. Το μπάνιο σου την οργάνωση κάποιων πραγμάτων απασχόληση με κάτι για να μην επιμένουν οι σκέψεις. Δεν αρκει μόνον η αγωγή. Δεν ξέρω αν κάποιο γεγονός πρόσφατα στο πυροδότησε. Πάντως δεν μένει για πάντα
Σε ευχαριστώ κ για την απάντηση κ για το καλωσόρισμα.Φυσικά κ σε μένα απο άγχος προκλήθηκε,ευθύνες για την οικογένεια κ κάποια οικονομικά στενέματα.Ξεκίνησα τρέξιμο κ εκείνη την ωρα νιώθω ελέυθερος.Εκτιμώ οτι το παλέυω μόνο που με σκοτώνει οταν με βλέπει ο μικρός να μην είμαι καλα..Κ δεν μπορώ πια να του κρυφτώ...
Άκουσα πρόσφατα μια ομιλία όπου ανέφερε ότι τα παιδιά μας δεν μπορούν να βλέπουν πάντοτε μια Ιδεατη εικόνα. Ο γονέας είναι άνθρωπος. Λύπη χαρά θυμός είναι συναισθήματα που και το ίδιο το παιδί θα κληθεί να διαχειριστεί. Βοηθά η σύζυγος; έχεις την υποστήριξη της;
***μιλησες στο γιατρο σου για αυτή σου την πικρία; πως θα εξηγήσεις στο μικρό σου τι νιώθεις;
Είναι πολύ δύσκολο να πετύχει κάποιος δυσκολίες και ζεν ηρεμία. Γονέας χωρίς το άγχος της φροντίδας του παιδιού του δεν νομίζω ότι υπάρχει. Επειδή προφανώς υπέρ πίεσες τον εαυτό σου να ανταποκριθεί σε όλα πολύ καλά η ψυχή σου κουράστηκε. Το τρέξιμο φυσικά και κάνει καλό ( εμένα το περπάτημα λίγο με βοηθούσε για να βλέπω την μεγάλη εικόνα της ζωής και όχι το μικρό μου σύμπαν) . Είσαι στο ξεκίνημα της θεραπειας σου για αυτό μην σε κρίνεις υπέρ αυστηρά ( άλλωστε η κατάθλιψη μας μηδενίζει την αυτό εκτίμηση). Ένα ένα τη φορά και την ημέρα.
Πρός το παρών προσπαθεί εκτιμώ,δεν είναι αρκετό αλλά δεν ξέρω κ πως να με βοηθήσει..Στον γιατρό μου οχι δεν αναφερθήκαμε βαθύτερα στην οικογένεια ηταν πρωτο ραντεβού..το μονο θετικό που εχω δει ειναί οτι μειώθηκαν κατα πολυ οι κακές σκέψεις κατα τα αλλα ουτε ορεξη εχω,εχασα το χιουμορ μου που ολοι λενε οτι ειχα αφθονο,εχασα κιλα,εκανα περα τις παρεες αυτά τα όμορφα..ειμαι στην αρχή αλλα νιώθω πως μου τελειώνει ο χρόνος χωρίς κάποια αιτία..να ζητήσω κ αγχολυτικά;;
Υπάρχουν άπειρα άρθρα (τρόπος του λέγειν) για το πως να μην φέρει κάποιος σε δύσκολη θέση κάποιον που βιώνει άγχος ή κατάθλιψη ή και τα δύο μαζί. Εμένα τα κοντινα μου πρόσωπα έκαναν όλα τα λάθος αλλά πήρα δυναμη μόνο από γιατρο και μετέπειτα ψυχοθεραπεία. Κάνε μια περιήγηση στο φόρουμ ίσως βρεις απαντήσεις σε πολλά σου ερωτήματα. Σκέτο αντικαταθλιπτικο σου έδωσε; μπορείς να γράψεις τί και τον πόσο mg ; εμένα από την αρχή μ είχαν δώσει αγχολυτικο. Δεν ξέρω να κρίνω φυσικά.
Εχω διαβάσει εγω για την ίδια δεν ξέρω..Γενικά απο τους κοντινούς μου πιστέυουν πως θα περάσει σύντομα μαζί κ η σύζυγος..Σκέτο ναι zolotrin 50mg μισό για τις πρώτες 3 μέρες..Το μόνο που έμαθα για μένα είναι πως πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι αλλα οι υποχρεώσεις κ τα χρέη τρέχουν..(άκομα κ εσυ που έχεις απαντήσει ομως θεωρώ πως σε πρήζω).
Ξέχνα το (χθες) δεν με πρήζεις απαντώ οικειοθελώς . Έχω περάσει μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο έκανα 3μηνες να καταλάβω τι μου γίνετε και ήμουν στα πρόθυρα αυτοχειρίας. Ξέρω πόσο ενοχικός νιώθεις για όλα αλλά αυτό σε σταματά από το να νιώσεις και λίγο καλύτερα. Αυτό μάλλον είναι γενοσημο του ζολοφτ αλλά δεν παίρνω όρκο. Ο γιατρός σου θα σου δώσει μόνον αγχολυτικο. Έχεις φυσιολογικό ύπνο;; εγώ όταν ξεκίνησα δεν κοιμόμουν πάνω από 2 ώρες. Δεν προκάλεσες στον εαυτο σου κατάθλιψη επίτηδες! Ειναι σκοτεινή νύχτα αυτή η κατάσταση και ευτυχώς που καταλαβαίνουν πως προσπαθείς και κάποια στιγμή θα κάνει τον κύκλο της. Στο φόρουμ ειδικοί Δεν απαντούν. Κυρίως τις εμπειρίες μας ανταλασουμε.
Like αν είχε θα σου έδινα!!Είναι γενοσημο όπως είπες κ θα μιλήσω απόψε κιόλας με τον γιατρό.Φυσιολογικό ύπνο 6ωρες άλλα ήταν άγρυπνος αν με καταλαβαίνεις..Το κερασάκι στην δική μου τούρτα είναι η 7μηνη αναζήτηση στέγης με κανένα αποτέλεσμα το οποίο χρεώθηκα φυσικά εγω για να μην κακοκαρδίσω την σύζυγο..βασικά κουράστηκα να προσπαθώ για τα πάντα..
Τι εννοείς; έψαχνες σπίτι να φύγετε από ενοίκιο ή γονεις πεθερικά; εδώ θα είμαστε να δίνουμε κουράγιο. Προσοχη με τις βενζο φέρνουν υπνηλία. Θα ενημερώσεις κοντινα άτομα να δείξουν κατανόηση. Μπορεί να σου δώσει τη χαμηλότερη δόση. π. χ Ζαναξ 0.25.
Τα αγχολυτικα φέρνουν βαραδα (σαν σύμπτωμα μετά από χανγκοβερ) και θα χρειάζεσαι έναν δυνατό καφέ για να μπεις στο ρυθμό τι έχω να κάνω. Θα κρίνει ο γιατρός σου. Πάντως να ξέρεις πως οι ψυχιατροι είναι υποχρεωμενοι να σηκώνουν τηλέφωνα και να μας ακούνε για την έκβαση της θεραπειας. Δεν είναι μόνο επίσκεψη και φράγκα. Εύχομαι να έχεις βρει καλό γιατρό.
Ναι ψάχνω για κάτι που δεν έχει μούχλα ας πούμε..Τελοσπάντων όπως είπες ειμαι στην αρχή ακόμα εχω δρόμο μπροστά μου δύσκολο αν κρίνω απο διάφορα που διαβάζω..Δεν ξέρω ούτε που θα με βγάλει ούτε αν θα με βγάλει!!
Αν εχεις υποστεί άγχος για πολλούς μήνες και τώρα ξεχείλισε το ποτήρι μόνον υπομονη και μικρές αλλαγές όπου μπορείς να τις κάνεις θα κανεις. Εάν έχεις κάποια θρησκευτική πίστη ίσως και η προσευχή να σου δώσει δυναμη σε στιγμές απελπισίας. Κατά τα άλλα κάτι η μικρή έκθεση στον ήλιο (D3) κάτι η πρόσληψη ω3 (τοννος νομίζω) ταυτόχρονα η θεραπεία το τρέξιμο ή ότι άλλο σε βοηθά και κάποια στιγμή κάπως θα βγάλεις νόημα. Αν τα είχες οοοολαααα πάνω σου λογικό είναι να κουραστείς. Όσον αφορά το παιδί αυτό σε παρακαλώ να το κουβεντιασεις διότι είναι καθημερινό ερέθισμα και μπορεί να απομακρυνθείς για να το προστατέψεις αλλά ουσιαστικά να λυπάσαι περισσότερο. Συγνώμη αν ξεπερνώ όρια με συμβουλές αλλά είσαι καλός άνθρωπος και πιστεύω πως στο τέλος θα την βρεις την άκρη σου. Κυρίως μόνοι μας παλεύουμε να γίνουμε καλά. Οι άλλοι απλά αν μας αγαπούν δεν μας εγκαταλείπουν.
Τηλεφωνικά μου το είπε αμέσως να τον»ενοχλήσω»..Εχω βρεί μερικούς τρόπους κ ξεφέυγω αλλά είναι ακόμα νωρίς..Φυσικά κ δεν ξεπέρασες όρια κάθε κουβέντα έστω κ γραπτή είναι πολύτιμη..Οσο αφορά την πίστη κάνω προσευχή καιρό πρίν τον γιατρό,βοηθαεί αρκετά κ ναι συνιστώ κ εγω κατι ????..Το παιδί είναι η δυναμή μου κ η αδυναμία μου,δεν ξέρω αν έχεις,δεν ξέρω καν τι φύλο είσαι αλλά φαίνεται κ οτι έχεις περάσει απο το στάδιο μου κ οτι ενημερώθηκες σχετικά..
Είμαι άνθρωπος που εξαντλώ όλα μου τα όρια για να φτάσω σε σημείο να ζητήσω βοήθεια. Έτσι είμαι δυστυχώς. Προσπάθησα να το αλλάξω. Κάτι κατάφερα. Ζητάω βοήθεια κυρίως από ανθρώπους που ξέρουν να διαβάζουν ψυχή και καταλαβαίνουν από πόνο. Τηλεφωνικά έχω ενοχλήσει τον γιατρό μου σε κρίσιμα στάδια γιατί με καθησυχαζε. Την σχέση μου με την Πίστη την ένιωσα αληθινά στις πιο δύσκολες στιγμές. Έχω βρεθεί σε διλλημα ( να πάω βόλτα το ανιψι ή θα με πιάσει κρίση αγχους και θα το τρομάξω; ) επειδή λατρεύω τα παιδιά αντιμετώπισα τον φόβο μου. Πλέον είμαι μητέρα (κάτω των 6μηνων το μικρό μου :) Παλεύω με τη πάθηση μου πιο σκληρά από ποτέ λογω του παιδιού. Το έτερον ήμισυ δεν έχει καμία γνώση ουσιαστικη περί ψυχικών διαταραχών παρά θεωρία και φυσικά εξαρχής εξήγησα ποια είναι τα θέματα μου. Δυστυχώς δεν αισθάνομαι πως μπορώ να βασιστω σε εκείνον. Μπορείς να φανταστείς πόση πίεση μου ασκώ; Μου απαγορεψα κατά κάποιο τρόπο να πάθω υποτροπη για να είμαι σούζα με το παιδί. Βέβαια εγώ παλεύω 10 χρόνια με γιατρο αλλαγή αγωγής υποτροπες στεναχώριες κτλ. Σημείο κλειδί είναι πως ο πρώτος ψυχιατρος δεν έδωσε σωστή βάση και δεν έδωσε σωστή θεραπεία.
Τα τελευταία 28 χρόνια που με θυμάμαι(33)αν κ ήμουν πάντα κοινωνικός κ με χιούμορ κτλ δεν είχα μιλήσει ποτέ σε κανένα,τι να βαραίνω τον καθένα..Απο την μερία μου σου λεω το παιδάκι σου να είναι ο κόσμος σου αλλά να μην αφήσεις τον εαυτό σου για τίποτα κ κανένα..Το έκανα δεν βγαίνει σε καλό.Εχε πίστη όπου πιστέυεις αλλά κ στον εαυτό σου πρώτα απ ολα..Τα καλύτερα ίσως έρθουν..
Και εγώ κοινωνική αλλά όσα με βασάνιζαν ήθελα να τα παλεύω μόνη. Ε ήρθα και έσκασα. Ξέρεις τι λένε ε; Πρέπει να είναι καλά η μάνα για να είναι καλά και το παιδί. Ίσως επειδή η μάνα το φροντιζει στο 90% ειδικά το πρώτο έτος της ζωής του. Υπάρχουν και μπαμπάδες που το κάνουν. Δεν κολλάω στο φυλο. Κάνω ότι μπορώ γιατί όλα είναι καινούργια άκρως απαιτητικά και θέλω δε Θελω πρέπει να μπορώ. Φοβάμαι μην πάθω κάνα burn out αλλά και τι να γίνει; Να τα χαιρόμαστε και να παλεύουμε. Εάν είσαι Αθήνα και μπορείς κλείσε ραντεβου για δωρεάν συνεδρίες συμβουλευτικής. Αν όχι τώρα κάποια στιγμή. Τα ραντεβου δεν είναι άμεσα. Σε σχέση με το παιδί έχω σκεφτεί πως σίγουρα μελλοντικά θα χρειαστώ συμβουλές για να ανταπεξελθω. Ελπίζω να μην σε χάσουμε από το φόρουμ. Σε 15μερες θα νιώσεις τη κορύφωση του ζολ.
Μια από τα ίδια. Εμενα μου πηρε ένα χρόνο με αγωγή για να πω ότι ειμαι καλα...
Ένας μπαμπάς τέτοιος ήμουν κ εγω(ακόμα προσπαθώ κ είμαι)χωρίς όμως να το επειδιώξω βγήκε φυσικά..Επαρχία ευτυχώς είμαι έψαξα δεν παίζει τέτοιο εδω..Συμβουλές για το παιδί αν θές εδω είμαι,ξέρω πια..Σίγουρα για αρκετό καιρό θα με τρώτε στη μάπα..Η τουλάχιστον για 15 μέρες μέχρι να με πιάσουν τα ζολ..
Ενα χρόνο;;σύντομο δεν είναι;;
Σύντομο το βλέπεις εσυ; Εντάξει δε κάνω κωλοτουμπες απο ευτυχια τουλάχιστον δε θέλω να κόψω φλεβα και νιώθω σχετικα καλα... Εμενα μου φανηκε βουνο ενας χρονος με χαπια και να ειμαι πατωμα... Ουτε όρεξη να φάω δεν ειχα μεχρι πρόσφατα... Εσυ τι αγωγή ακολουθείς αν μου επιτρεπεις;Quote:
Originally Posted by Kof
Σύντομο με βάση οτι εχω διαβάσει..Φυσικά κ είναι βελτίωση όμως..Εγω 2 εβδομάδες τώρα κ δεν εχω υπομονή.Zolotrin 50mg
Υποτίθεται βλέπεις βελτίωση μετα τον μηνα... Ε ουτε καν.... Περασε ενας χρονος για να νιώσω διαφορα... Ελπίζω να τα καταφέρεις σε πιο συντομο διάστημα.Quote:
Originally Posted by Kof
Προσπαθώ κ μόνος παω τρέξιμο,προσπαθώ να μην σκέφτομαι πολλά πολλά,εκεί που την παλέυω όμως έρχεται κ κρακ παίζει στο γόνατο κ γονατίζεις..Θέλει υπερπροσπάθεια κ να βρείς κ ανθρώπους υποστηρικτικούς..
Ειναι πολυ καλο να γυμνάζεσαι... Θα σε βοηθήσει σίγουρα ψυχολογικα...Quote:
Originally Posted by Kof
Kof Ο καθένας έχει το ιστορικό του, διαφορετικούς μηχανισμούς άμυνας, πολλές ή ελάχιστες διεξόδους. Ο χρόνος ειδικά στην κατάθλιψη μοιάζει με αιώνιο βάσανο. Προσπάθησε να μην επηρεαστείς ή να μην σε καταβάλλει το "πότε θα περάσει αυτό;;; είμαι βάρος για όλους, εγώ παλιά μπορούσα, πως κατάντησα έτσι κτλ". Όσο μπορεις. Το να μην σκεφτόμαστε δ Ε Ν γίνεται. Να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε παίζει ρόλο. Δες και βίντεο Ted περί ψυχικής υγείας. Εμένα με βοήθησαν.
Οσο αφορά τον χρόνο γιαπαράδειγμα σήμερα το πρωί δεν ήθελα να σηκωθώ.Ακόμα κ τώρα στη δουλεία δεν θέλω να κάνω τίποτα ενω τις προηγούμενες ημέρες ήμουν καλύτερα.Με κραταεί μια κακή διάθεση κ μια νωχελικότητα σε ολο μου το σώμα χωρίς να μαι σωματικά κουρασμένος.Είναι διαφορετικό στον καθένα.
Η γυμναστική ήρθε σαν μια επιβράβευση πχ ξεκίνησα τρέξιμο κ έκανα 1χλμ κ με την τρίτη φορά έκανα 3,5.Ωραία ολα αυτά νιώθεις καλά,γυρίζοντας σπίτι όμως έρχεται αυτό το πλάκωμα η μιζέρια η σκέψη «πωω αυρίο πάλι δουλεία,κίνηση νέυρα κ πάλι σπίτι»Για ποιό λόγο ολο αυτό σκέφτεσαι;;Χαιρί δεν κάνω..Αυτά τα λίγα μέχρι στιγμής..
Αυτά είναι και θα είναι για κάποιο διάστημα στην ζωή σου. Αυτό το μικρό διάλειμμα της ανάτασης όμως με το τρέξιμο μη το αφησεις!!!! Η κατάθλιψη κυρίως μας φερνει ανηδονια. Βάλε πείσμα εσύ να μην της κάνεις το χατήρι. Είναι σαν να ανεβαίνεις ένα βουνό. Κάποτε ήταν πανεύκολο. Άξαφνα έγινε Γολγοθάς. Σιγά σιγά κάθε ημέρα και με επιείκεια ξανά τονίζω θα "σκαρφαλώνεις" όσο αντέχεις
Πράγματα που μου κάνουν καλό εννοείται πως τα συνεχίζω..Το πρωινό ξύπνημα παραμένει εφιάλτης,με χιλιάδες σκέψεις κ πρησμένο στομάχι απο το άγχος..Θα τα καταφέρω λεω στον εαυτό μου κ προχωράω..Θα δείξει ο χρόνος...