Σκεψεις εν ωρα κρισης...

Σκεφτηκα να ανοιξω ενα θεμα οπου καθε φορα οποιος θελει κ εχει αναγκη να γραφει σκεψεις ατοφιες εν ωρα ΄κρισης΄.Προσωπικα το κανω κ θελω να το κανω κ εδω.

Η πληγη τρεχει αιμα,η ψυχη ποναει κ αυτο αν και γνωριμο ειναι ανυποφορο.Η λογικη ξερει,το παραλογο θριαμβευει.Γιατι δε γιατρευεται?Γιατι παντα με ξεγελαει?Που ειναι επιτελους?Τι ειναι αυτο που με ποναει τοσο απο τοτε που με θυμαμαι?Ησυχια.Δεν ακουω απαντησεις.Ξερω μονο πως ποναω,νιωθω απροστατευτη κ ακουω αυτο το ιδιο κλαμα.Ομως η μερα της μορμοτας θελω να ληξει.Θελω να μαθω τι μου συμβαινει,θελω να μπω πολυ βαθια μεσα μου,μα μαλλον παιρνω λαθος δρομο.Χρονια παλευω κ αγωνιζομαι,μα αυτες οι στιγμες δεν τελειωνουν.Κατι μου μιλαει,μα δεν το ακουω.Δε θελω να το ακουσω.Δεν ξερω αν αντεχω να το ακουσω.Ο αγωνας μου ειναι τοσο μεγαλος που δεν ξερω αν μπορω να ζησω χωρις αυτον,χωρις να νιωθω τα αγκαθια στις πατουσες μου.Τον συνηθισα πια.Εγινε ενα με μενα.Ελευθερια.Αχχχ!αυτη η ελευθερια!Με εχω πνιξει κ αυτο που μιλαει αυτη τη στιγμη δεν ξερω τι ειναι!Νιωθω οτι αν με αφησω ελευθερη θα βγει ενα εκτρωμα τοσο δυνατο,τοσο οργισμενο,τοσο ανεξελεγκτο!Ειμαι λαθος,ειμαι τοσο διαφορετικη,ειμαι τοσο χαλια κ αυτο το βλεπω στους καθρεφτες γυρω μου.Προσπαθω να μπω σε καλουπια κ αυτο με τρελαινει ακομα περισσοτερο.Εχω 2 ρολους.Φυλακας της φυλακης μου και το αγριο θηριο μεσα.Πιο πολυ φοβαμαι το θηριο.Ειναι αυτο που μιλαει τωρα,αυτο που με κανει να νιωθω ετσι οταν πιεζει τοσο τα σιδερα της φυλακης που απειλειται η υπαρξη τους.Τοτε πεφτω στο βαθος του πηγαδιου που ονομαζω κριση,τρωω φρικες τρελες κ δυναμωνω τον φυλακα γιατι ξεγελαω τον εαυτο μου πως για ακομα μια φορα φταιει το θηριο.Δηλαδη εγω.

γεια σου Arsi δεν περναω κριση αυτην την στιγμη για να γραψω κατι και θα ειμαι λιγο εκτος θεματος αλλα μου αρεσαν φρασεις που διαβασα σε αυτο που εγραψες, απο καθε ασχημο πραγμα μπορουμε να βγαλουμε κατι ομορφο πιστευω και το προσπαθω!
απο μια κριση μπορουμε να βγαλουμε ενα κειμενο ενα ποιημα ενα τραγουδι μια μουσικη μια ζωγραφια εναν πινακα ενα γλυπτο μια ιδεα να κανουμε νεα σχεδια να νιωσουμε τι δεν παει καλα ειναι σαν να κανουμε μια βουτια στα βαθια

Άρση, πολύ δυνατό το κείμενό σου και μάλιστα ιδιαίτερα αγγιχτικό για ανθρώπους που βιώνουν μια τέτοια κατάσταση...
Με συγκλόνισες κι εμένα μια και εγώ τον τελευταίο καιρό δεν είμαι καθόλου καλά...

Κάνεις πολύ καλά που εκφράζεις έτσι το συναίσθημά σου. Και επίσης αυτό δείχνει πολύ μεγάλη συνειδητοποίηση σχετικά με το τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή σου...


Ο πόνος μπορεί να γίνει δημιουργία...Δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλοι καλλιτέχνες ήταν πονεμένοι άνθρωποι...

Προχτές είδα μια επίσης συγκλονιστική ταινία για τη ζωή της Βιρτζίνια Γουλφ...Αναρρωτιόμουν, άραγε αυτοί οι μεγάλοι δημιουργοί τι θα προτιμούσαν...Μια ζωή τόσο πονεμένη με βαριά ψυχολογικά προβλήματα αλλά με εξασφαλισμένο αθάνατο όνομα και έργο ή μια απλή αλλά γαλήνια ζωή;

Μια μέση λύση θα ήταν η καλύτερη...Ίσως τότε δεν υπήρχαν τα ίδια μέσα, οι ίδιες επιλογές που έχουμε σήμερα εμείς για να παλέψουμε...

Παιδια σας ευχαριστω για τα καλα σας λογια,μου δινετε θαρρος να συνεχισω να το κανω δημοσια.Ως τωρα,πανω σε μια κριση σχεδον παντα γραφω κ τα σκιζω καπακι.Δεν εχει διαβασει κανεις τιποτα εκτος απο πολυ ελαχιστα πραγματα.Η μονη περιοδος που τα κρατησα,ηταν για καποια χρονια οπου ειχα συγκεντρωσει ενα κουτι κ τα πεταξα γυρω στα 19 θελοντας να αποχαιρετησω μια περιοδο.Δυστυχως ακομα κ στον ιδιο μου τον εαυτο μιλαω με γριφους...

΄Δεν νομίζω ανώνυμη πως γεννιόμαστε και επιλέγουμε την κατάθλιψη για μια ένδοξη μεταθάνατον ζωή ή την χαρά για μελλοντική ανωνυμία.Θέλουμε να πιστεύουμε πως γεννιόμαστε και επιλέγουμε..Πως ζούμε και επιλέγουμε...Επιλέγουμε μέχρι έναν βαθμό.Ίσως τι ρούχα θα φορέσουμε αύριο.Απλά πράγματα.Η Βιρτζίνια Γουλφ αυτοκτόνησε από κατάθλιψη και αναρωτιέμαι γιατί τόσοι που αυτοκτόνησαν από κατάθλιψη δεν έγιναν γνωστοί;Επίσης κανείς δεν σου εξασφαλίζει ότι διαλέγοντας έναν α δρόμο θα έχεις εξασφαλισμένο αθάνατο όνομα και νομίζω επίσης πως αυτοί που περπάτησαν τον α δρόμο δεν το έκαναν με σκοπό να γίνουν γνωστοί αλλιώς θα ήταν υγιείς...Είναι σημαντικό όμως αυτό.Να κάνεις όπως είπες τον πόνο σου δημιουργία...Εννοείς το έργο \"Οι ώρες\" που αναφερόταν στη Βιρτζίνια Γούλφ;

μηπως ειναι ωρα να αρχισεις να εκτονωνεις σιγα σιγα το θηριο μεσα σου;δεν ξερεις πως;δοκιμασε στην αρχη μοναχη σου,μεσα στο αυτοκινητο να φωναξεις με ολη σου τη δυναμη.ας εισαι μονη,καντο και νοιωσε το συναισθημα,το πως ξελαφρωνεις απο την ενταση και το πως θα ερθει η ηρεμια αργοτερα.βεβαια στη δικη σου περιπτωση πιθανοτατα αλλα πραγματα ειναι που σε κανουν να νοιωθεις ετσι,ισως καταπιεστικοι γονεις,ισως σε μαθαν να υπολογιζεις την γνωμη των αλλων χωρις να σκεφτεσαι τα δικα σου θελω.μπορεις να μας πει περισσοτερα;

Υπαρχουν στιγμες που νοιωθεις ηρεμη;πχ μετα απο παρακολουθηση μιας καλης ταινιας;και αν υπαρχουν,τι ειναι αυτο που πυροδοτει τα νευρα σου,μια σκεψη;οδηγιες του τι να κανεις και πως να το κανεις απο καποιο ατομο;πχ μικρος θυμαμαι δεν ηθελα να ενοχλω τους γυρω να μην κανω κινησεις που μπορει να δωσουν μια ασχημη εικονα για μενα.ολα αυτα υποσυνειδητα.αντιθετα εβλεπα αλλα παιδακια με θρασσος να κανουν οτι τους αρεσει.με τον καιρο καταλαβα πως ολα αυτα ξεκινουσαν απο τη διδασκαλια των γονιων να ειμαι ησυχος και να μην ενοχλω.ειχε γινει δηλαδη υποσυνειδητη σκεψη.ο τροπος σκεψης τριτων ειχε υιοθετηθει απο μενα υποσυνειδητα χωρις την αδεια μου και αρα δεν με καλυπτε.Οταν αρχισα να διαβαζω ομως τον εαυτο μου καταλαβα οτι αυτο επρεπε να αλλαξει,εγινε σιγα σιγα,οταν ηθελα να κανω κατι και υποσεινηδητα ελεγε ο εαυτος μου οχι,το επεξεργαζομουν,γιατι λεει οχι;αν καταλαβαινα οτι το ελεγε γιατι ετσι μου \"μαθαν\" το εκανα,στην αρχη με δυσκολια και με την αισθηση οτι κανω κατι κακο.Υποψιν πως αλλα παιδακια καναν πολυ χειροτερα με θρασσος γιατι ετσι ειχαν μαθει απο το δικο τους περιβαλλον.και δεν τους ενοιαζε καν.αναρωτιεμαι μηπως κατι τετοιο εχει γινει και σε σενα,τα \"πρεπει\" που σου λενε τι να κανεις και με ποιο τροπο,\"πρεπει\" που δεν ειναι δικα σου,και τα \"θελω\" σου που ειναι ακριβως αντιθετα με τα \"πρεπει\" σου.Αν ισχυουν αυτα που λεω πες μου να συνεχισω αλλιως να συνεχισω διαφορετικα ...

Εμπνευστη ειμαι ηρεμη γενικα τωρα.Το προβλημα δεν ειναι τα νευρα μου η οχι,αλλα το πηγαδι στο οποιο μπαινω καποιες στιγμες κ νιωθω χαλια,πονο,απογνωση αλλα ειναι στιγμες που ερχονται πυροδοτουμενες πιο πολυ απο οικογενειακες καταστασεις.Επισης τα πιεσμενα συναισθηματα που κρυβονται,εμπειριες που δεν ερμηνευτηκαν η ερμηνευτηκαν λαθος.Κ οταν με πιανει \'αυτο\' βγαινει μια πλευρα του εαυτου μου πολυ κατακρεουργημενη,που θελει να τσιριξει,που νιωθει οπως ενιωθε τοτε ισως.Ειναι στιγμες που θολωνει το μυαλο κ δε βλεπει καθαρα.Γινοταν πολλα σπιτι μου,μεσα σ\'αυτα ηταν κ να μαθω να ειμαι οπως θελαν γιατι μετα η τιμωρια ηταν...ας μην το συζηταμε.Αλλα ημουν πολυ αντιδραστικη,δε συμμορφωνομουν με τιποτα...Δε μπορουσα να το μαθω.Φαινεται το εμαθα μετα απο πολλα χρονια κανοντας το πολυ κρυφα κ εσωτερικα κ ας δειχνω επιφανειακα οτι κανω παντα αυτο που θελω.Ειμαι υπουλα,εσωτερικα φυλακισμενη απ\'τις υιοθετημενες ιδεες των γονιων μου που υπαρχουν ουσιαστικα κ κρυμμενες πισω απ\'τη δικη μου αντιδραση σε ολο αυτο.Καλυμμενες καλα για να μη μπορω να τις εντοπισω ευκολα κ με τις πραξεις να θελουν να ξεγελασουν οτι τελικα τις υπακουω.

Quote:

---

Originally posted by Kassi
΄Δεν νομίζω ανώνυμη πως γεννιόμαστε και επιλέγουμε την κατάθλιψη για μια ένδοξη μεταθάνατον ζωή ή την χαρά για μελλοντική ανωνυμία.Θέλουμε να πιστεύουμε πως γεννιόμαστε και επιλέγουμε..Πως ζούμε και επιλέγουμε...Επιλέγουμε μέχρι έναν βαθμό.Ίσως τι ρούχα θα φορέσουμε αύριο.Απλά πράγματα.Η Βιρτζίνια Γουλφ αυτοκτόνησε από κατάθλιψη και αναρωτιέμαι γιατί τόσοι που αυτοκτόνησαν από κατάθλιψη δεν έγιναν γνωστοί;Επίσης κανείς δεν σου εξασφαλίζει ότι διαλέγοντας έναν α δρόμο θα έχεις εξασφαλισμένο αθάνατο όνομα και νομίζω επίσης πως αυτοί που περπάτησαν τον α δρόμο δεν το έκαναν με σκοπό να γίνουν γνωστοί αλλιώς θα ήταν υγιείς...Είναι σημαντικό όμως αυτό.Να κάνεις όπως είπες τον πόνο σου δημιουργία...Εννοείς το έργο \"Οι ώρες\" που αναφερόταν στη Βιρτζίνια Γούλφ;

---

Όχι Κάσι μου με παρεξήγησες...

Όχι δεν πιστεύω ότι γεννιόμαστε και επιλέγουμε την κατάθλιψη για μια ένδοξη μεταθάνατον ζωή ή την χαρά για μελλοντική ανωνυμία.

Αυτα τα έγραψα διαβάζοντας το τόσο όμορφο κείμενο της Άρση και έχοντας κατά νου ότι ο πόνος πολλές φορές κάποιους ανθρώπους (όχι βέβαια όλους) τους ωθεί στο να εκφραστούν με άλλους τρόπους και εκεί δημιουργείται τέχνη. Πάρα μα πάρα πολλοί καλλιτέχνες υπέφεραν από βαριά θλίψη ή και ακόμα βαριά ψυχολογικά προβλήματα.

\"Επιλέγουμε μέχρι έναν βαθμό.Ίσως τι ρούχα θα φορέσουμε αύριο.Απλά πράγματα.\"
Μμμ, πιστεύω ότι μάλλον μπορούμε να επιλέξουμε πολύ περισσότερα αλλά το γιατί πολλοί δεν το κάνουμε είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα.

\"Επίσης κανείς δεν σου εξασφαλίζει ότι διαλέγοντας έναν α δρόμο θα έχεις εξασφαλισμένο αθάνατο όνομα και νομίζω επίσης πως αυτοί που περπάτησαν τον α δρόμο δεν το έκαναν με σκοπό να γίνουν γνωστοί αλλιώς θα ήταν υγιείς...\"

Συμφωνώ...Απλά δεν ξέρω εκείνη την ώρα η φαντασία μου κάλπαζε...Ξέρεις κάποιοι καλλιτέχνες είναι και περίεργα όντα...Ίσως κάποιοι αν πχ υπήρχε η δυνατόητα μετά θάνατον να ερωτηθούν τι θα προτιμούσαν θα το σκεφτόντουσαν και δε θα προτιμούσαν μια ζωή κοινού θνητού ακόμα και απαλλαγμένη από βαριά ψυχολογικά προβλήματα!
Να σου πω κάτι; Θα συμφωνούσα μαζί τους αν η επιλογή τους παρέμενε να διαλέξουν τη δύσκολη ζωή με το αθάνατο όνομα μόνο εφόσον δεν εγκατέλειπαν τα όπλα και κάναν το παν στην πάλη τους για τη ζωή...Ξεπερνώντας τα προβλήματά τους θα ήταν ακόμα πιο σοφοί από έναν οποιοδήποτε άνθρωπο χωρίς προβληματισμούς, με μια \"εύκολη\" ζωή και ίσως να μπορούσαν να βοηθήσουν και άλλους ανθρώπους μέσα ή όχι από το μετέπειτα έργο τους...

Ναι τις \"ώρες\" εννοούσα...

εχεις την δυνατοτητα να μεινεις μακρια απο τους γονεις σου;οταν εμενες μακρια τους μπορουσες να ελεγξεις καλυτερα τον εαυτο σου;η παρουσια τους και μονο σε εξοργιζει;πιστευεις πως μπορεις να θωρακισεις τον εαυτο σου να ξεκινησει να μη δινει τοσο μεγαλη σημασια,να τον αποσταστιοποιησεις κατα καποιο τροπο;

Mενω μακρια απο τους γονεις μου εμπνευστη.Αυτες τις μερες μενω μαζι τους.Ισως γι\'αυτο κ \'ανακατευτηκα\' τοσο.Η επαφη μαζι τους μου κανει κακο κ με πισωγυριζει.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Κατι μου μιλαει,μα δεν το ακουω.Δε θελω να το ακουσω.Δεν ξερω αν αντεχω να το ακουσω.

Εχω 2 ρολους.Φυλακας της φυλακης μου και το αγριο θηριο μεσα.Πιο πολυ φοβαμαι το θηριο.Ειναι αυτο που μιλαει τωρα,αυτο που με κανει να νιωθω ετσι οταν πιεζει τοσο τα σιδερα της φυλακης που απειλειται η υπαρξη τους.Τοτε πεφτω στο βαθος του πηγαδιου που ονομαζω κριση,τρωω φρικες τρελες κ δυναμωνω τον φυλακα γιατι ξεγελαω τον εαυτο μου πως για ακομα μια φορα φταιει το θηριο.Δηλαδη εγω.

---

AYTA ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ,Η ΟΥΣΙΑ!ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΛΑ?ΟΤΑΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΝΑ ΠΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΞΩ.ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΑΦΗΣΟΥΜΕ,ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΠΑΝΤΑ.

γνωμη μου ειναι αν κατι σε πισωγυρναει να εισαι οσο πιο μακρια γινεται.υπαρχουν δυο τροποι να δουμε τα πραγματα χωρις να ξερω ποιος ειναι πιο σωστος,μαλλον αναλογα με την περισταση.δεν αντεχω στο κρυο και μενω στο κρυο για να το συνηθισω η μενω σε ζεστα μερη για να μη κρυωνω.και στις δυο περιπτωσεις θα επιβιωσω εκτος αν με το κρυο παθαινω πνευμονια οποτε επιβαλεται ο δευτερος τροπος.αν ο τροπος ζωης των γονιων σου σου κανει κακο,απομακρυνσου,κρατα τυπικες σχεσεις ,αυτο που λεμε μακρια και αγαπημενοι.παρολα αυτα κανε μια ερευνα στον εαυτο σου,οταν ερχεται η οργη και ξεχειλιζει μεσα σου,ηρεμησε για ενα λεπτο και προσπαθησε να καταλαβεις τι ειναι αυτο που σε οργιζει,την αφορμη θα την ξερεις αλλα τα πραγματικα αιτια πρεπει να τα ψαξεις πιο βαθια,και μπορεις να το κανεις μονο εσυ και κανενας αλλος.οπως καταλαβες το δυσκολο μερος θα το κανεις εσυ,αλλα τοσοι αλλοι το εχουν κανει και τα εχουν καταφερει.προσπαθησε να εχεις τον ελεγχο και να αναζητας συνεχεια και να ρωτας τον εαυτο σου,τωρα γιατι αντιδρω ετσι;απο που προερχεται αυτο;απο το υποσυνειδητο μου;τι μπορω να κανω για να το αλλαξω;θελει σκεψη και χρονο να αλλαξεις τον τροπο που σκεφτεται το υποσυνειδητο.γινεται ομως,μπορεις να το κανεις,αρκει να το πιστεψεις πως μπορεις.

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
προσπαθησε να εχεις τον ελεγχο και να αναζητας συνεχεια και να ρωτας τον εαυτο σου,τωρα γιατι αντιδρω ετσι;απο που προερχεται αυτο;απο το υποσυνειδητο μου;τι μπορω να κανω για να το αλλαξω;θελει σκεψη και χρονο να αλλαξεις τον τροπο που σκεφτεται το υποσυνειδητο.γινεται ομως,μπορεις να το κανεις,αρκει να το πιστεψεις πως μπορεις.

---

Ευχαριστω πολυ.Πολυ χρησιμες οι συμβουλες σου Εμπνευστη,με επηρεασαν.Ειναι δυσκολη η ανακαλυψη του εαυτου μας.Περιεχει πολυ αγωνα.Το θεμα παντως θα το χρησιμοποιω καθε φορα που θα νιωθω χαλια...Ευτυχως ειμαι καλα τωρα!

Εκλαιγες ουρλιαζοντας για μια αληθεια που σου\'τρωγε τα σωθικα κ εγω σου φωναζα πως η αληθεια ειναι ψεμα.Και τοτε εσυ τρελαινοσουν και ηθελες να με σκοτωσεις.Ελεγες πως δεν ηξερα τι ελεγα κ οτι ημουν τιποτενια,ηθελες ν\'αφανιστω.
Οταν ομως η αληθεια του ψεματος ηρθε μπροστα σου τοτε ηταν αργα να μου ζητησεις συγνωμη,δεν υπηρχα,με ειχες αφανισει.
Αυτη τη νυχτα ολα ειναι βαρια.Θελω να γυρισω πισω το χρονο.Ψαχνω για ανθρωπινες ανεξερευνητες δυναμεις να κανω το θαυμα,μα δεν τα καταφερνω.Ο χρονος δε γυριζει πισω,μονο τρεχει μπροστα,ασταματητα,χωρις να κοιταει πισω,ασπλαχνος,ζηταει μονο πληρωμη.Ειναι αναισθητος,ψυχρος εκτελεστης κ οι στιγμες που προσφερει ειναι πραγματικα πολυτιμες.Αν δεν τις εκτιμησεις,τις πληρωνεις.Θειο δωρο ο χρονος φορτωμενος με γεγονοτα,με μια ροη σταθερη στους αιωνες κ καθε στιγμη μια καινουρια ευκαιρια η τιμωρια.
Τωρα ειναι αργα σκεφτομαι κι αυτος δε μ\'ακουει καν,μονο με παιρνει μαζι του σε νεα γεγονοτα.
Δεν ξερω τι λες για ολα αυτα μα εγω νιωθω δυστυχισμενη κ δε μπορω να προσαρμοστω στη λογικη του.
Τωρα το κλαμα σου κ τα αδικα ουρλιαχτα σου ερχονται απεναντι απ\'το χρονο και σου ζητανε πληρωμη.Το μυαλο μικρο,λαθος,οπως κ να το πεις δεν εχει σημασια.Καμια σημασια.Σ\'αυτη την ιστορια του χρονου υπαρχει πληρης ισοτητα.
Τρομαχτικο,σκληρο,θηριο που σ\'αναγκαζει να ωριμασεις.Λιωνει σαν τη φωτια τις δικαιολογιες και σ\'αφηνει γυμνο με τα γεγονοτα κ τις συνεπειες.Σ\'απελευθερωνει απ\'τις σκεψεις,σε ισοπεδωνει κ σου δειχνει την αληθεια.Την αληθεια του ψεματος σου.

Αγωνια.Ολα υπαρχουν μεσα μου,το ξερω,το νιωθω.Κ ομως μια εντολη μου λεει ΟΧΙ.Κ την πιστευω!Ποσο χαζη μπορει να ειμαι!Υπαρχουν τα παντα,σφινωμενα,με πολυ δυναμη απωθημενα.Κ ολα αυτα,τοση απωθημενη ενεργεια,τοσο φως,κρυμμενο στο σκοταδι μονο κ μονο για να εκτελεστει η γ..... η εντολη!!!Τοσος κοπος μην τυχον κ δεν υπακουσω στην εντολη!!Που βρισκεται κ με ποιο τροπο με δενει μαζι της?Σε ποιο σημειο πολεμαει το μυαλο μου,το \'χαζευει\' κ την υπακουει!!Μηπως φοβαμαι την αληθεια?Μηπως προτιμαω να πιστευω οτι υπαρχει ενα φως κρυμμενο στο σκοταδι που δε μπορει να βγει,απ\'το να παραδεχτω πως ειμαι αυτο ακριβως που ειμαι κ οχι κατι αλλο που καταβαθος πιστευω πως ειμαι?Μα δε νιωθω ελευθερη!Νιωθω σφιγμενη μην τυχον κ βγει κατι αλλο απο μεσα μου.Κ τι εγινε δλδ αν βγει?Τι ειναι το τοσο τρομερο?Τι ειναι αυτο που μας εμποδιζει να ειμαστε εντελως ο εαυτος μας?Τι μας φιμωνει κ χρησιμοποιουμε λιγοτερες δυνατοτητες απ\'αυτες που εχουμε?Τα πολλα \'πρεπει\' απο τη στιγμη που γεννιομαστε?Τα τεχνητα ορια που μας βαζουν,τα υιοθετουμε κ αγνοουμε τα πραγματικα μας?Οτι κ αν ειναι την αληθεια την αισθανομαστε,εχει δυναμη,το θεμα ειναι αν θελουμε να τη δουμε η αν προτιμαμε να ζουμε οπως συνηθισαμε.

Μια φορά ήταν ένα κοριτσάκι.Πολύ μικρό αλλά μπορουσε να δει,καταλάβαινε.
Αυτές τις ώρες έμπαιναν κουρτίνες στα μάτια της κ δεν έβλεπε.
Οι κουρτίνες συνήθισαν κ κόλησαν πάνω της.Το κοριτσάκι μεγάλωσε έγινε γυναίκα.Αγωνιζόταν να τις βγάλει μα αυτές έκει...το\'χαν πάρει μανιάτικο...οχι,οχι,οχι.τελε ία κ παύλα.
Μια μέρα εκανε κακοκαιρία.Κεραυνοί,αστραπ ες,χαλάζι.Είχε μπουκώσει απ΄τα σύννεφα η ψυχή κ είπε να ξεσπάσει.Δυνατος ανεμοστρόβυλλος κούνησε τις κουρτίνες.
Οι κουρτίνες φοβήθηκαν.Είχαν δώσει όρκο να προστατεύουν το μικρό κοριτσάκι για πάντα.
κουρτίνες:Ότι κ αν κάνουμε ένα με το σώμα δε θα γίνουμε ποτέ,μερικοί ανεμοστρόβυλλοι ακόμα και...τέλος!τέλος??????τι τέλος?????Μη λέτε τέλος!!!!!!Δε μπορεί να υπάρξει τέλος!!!!!Αν δει το κοριτσάκι,δε θα ζήσει!!!!!
ψυχή:πάρτε το χαμπάρι το κοριτσάκι έγινε γυναίκα.Μπορεί να ζήσει κ ας πονέσει!Αφήστε το να δει.Αφήστε το επιτέλους να δει τον εαυτό του γυμνό στους καθρέφτες!!!!!!!!!!

Καθρέφτες???????????????
Μα εκείνη τη μέρα είχε παντού καθρέφτες!!!!!!!!!!!!!!!

Μπαίνω σε ένα τουνελ που φαίνεται λαβύρινθος.Κ εκεί που νομίζω πως βρήκα την έξοδο,να σου πάλι ένα δρομάκι...κ η ιστορία ξαναρχίζει.....
Πόσο θα κρατήσει αυτή η διαδρομή?Που οδηγεί?
Ερωτήσεις που έρχονται σα σφήνες στο μυαλό μου όταν με κουράζει αυτή η εξερεύνηση.
Στενά,δύσβατα,αραχνιασμένα δρομάκια,σκοτεινά,μυστήρια ...κρύβουν διαρκώς το απρόσμενο που προκαλεί φόβο.Φόβο για την επόμενη συνάντηση.

Κάθε διαδρομή κ ένα κομμάτι παζλ.Μα ο πίνακας φαντάζει ατελείωτος.
Κ ο γρίφος που κρύβει τόσο απλός όσο πολύπλοκη είναι η διαδρομή.
Μοιάζει να γίνεται μονόχρωμος.
Μα με μια απόχρωση ξεχωριστή,την απόχρωση της ψυχής μου.
Κομμάτι,κομμάτι συλλέγω τα κομματάκια του παζλ για να δω την ψυχή μου.

Μα ο πίνακας φαίνεται ατελείωτος...όσος είναι κ ο πόθος να με δω.

Θα συνεχίσω λοιπόν τη συλλογή μου στα δύσβατα μονοπάτια της ψυχής μου ελπίζοντας πως μια μέρα θα έχω ένα μεγάλο μέρος του πίνακα μπροστά στα μάτια μου κ τότε θα μπορώ ν\'ανοίξω κι άλλους δρόμους,πιο άνετους,πιο φωτεινούς,πιο χαρούμενους κ θα μπορέσω να φτιάξω καινούρια κομματάκια για να ζωγραφίσω πάνω στον πίνακα κ εγώ.

Κ τότε θέλω να τον συμπληρώσω με πολύ όμορφες εικόνες.

Με γέλιο,ήλιο,λουλούδια,τραγο� �δια,πουλιά,δέντρα,ηλιοβασι λέματα,αστέρια,χαρά κ αγάπη.....
.....κ όλα τα όμορφα της ζωής.... που μου λείψαν σ\'αυτόν τον μονόδρομο του λαβύρινθου.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Σκεφτηκα να ανοιξω ενα θεμα οπου καθε φορα οποιος θελει κ εχει αναγκη να γραφει σκεψεις ατοφιες εν ωρα ΄κρισης΄.Προσωπικα το κανω κ θελω να το κανω κ εδω.

Η πληγη τρεχει αιμα,η ψυχη ποναει κ αυτο αν και γνωριμο ειναι ανυποφορο.Η λογικη ξερει,το παραλογο θριαμβευει.Γιατι δε γιατρευεται?Γιατι παντα με ξεγελαει?Που ειναι επιτελους?Τι ειναι αυτο που με ποναει τοσο απο τοτε που με θυμαμαι?Ησυχια.Δεν ακουω απαντησεις.Ξερω μονο πως ποναω,νιωθω απροστατευτη κ ακουω αυτο το ιδιο κλαμα.Ομως η μερα της μορμοτας θελω να ληξει.Θελω να μαθω τι μου συμβαινει,θελω να μπω πολυ βαθια μεσα μου,μα μαλλον παιρνω λαθος δρομο.Χρονια παλευω κ αγωνιζομαι,μα αυτες οι στιγμες δεν τελειωνουν.Κατι μου μιλαει,μα δεν το ακουω.Δε θελω να το ακουσω.Δεν ξερω αν αντεχω να το ακουσω.Ο αγωνας μου ειναι τοσο μεγαλος που δεν ξερω αν μπορω να ζησω χωρις αυτον,χωρις να νιωθω τα αγκαθια στις πατουσες μου.Τον συνηθισα πια.Εγινε ενα με μενα.Ελευθερια.Αχχχ!αυτη η ελευθερια!Με εχω πνιξει κ αυτο που μιλαει αυτη τη στιγμη δεν ξερω τι ειναι!Νιωθω οτι αν με αφησω ελευθερη θα βγει ενα εκτρωμα τοσο δυνατο,τοσο οργισμενο,τοσο ανεξελεγκτο!Ειμαι λαθος,ειμαι τοσο διαφορετικη,ειμαι τοσο χαλια κ αυτο το βλεπω στους καθρεφτες γυρω μου.Προσπαθω να μπω σε καλουπια κ αυτο με τρελαινει ακομα περισσοτερο.Εχω 2 ρολους.Φυλακας της φυλακης μου και το αγριο θηριο μεσα.Πιο πολυ φοβαμαι το θηριο.Ειναι αυτο που μιλαει τωρα,αυτο που με κανει να νιωθω ετσι οταν πιεζει τοσο τα σιδερα της φυλακης που απειλειται η υπαρξη τους.Τοτε πεφτω στο βαθος του πηγαδιου που ονομαζω κριση,τρωω φρικες τρελες κ δυναμωνω τον φυλακα γιατι ξεγελαω τον εαυτο μου πως για ακομα μια φορα φταιει το θηριο.Δηλαδη εγω.

---

Αγάπη μου καλή....
Μιλάς για το θηρίο που βρυχάται μέσα σου....
Σε διχάζει.
Σε τρομάζει να το αφήσεις ελεύθερο.
Θα περάσει την ελευθερία για ανταρσία.
Σε τρομάζει που το έχεις μέσα σου...
Ένα δεύτερο εγώ...
Θα το δεις, κατάματα, όταν θα έρθει η ώρα... μη βιάζεσαι...
Μην πιέζεις.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Αγωνια.Ολα υπαρχουν μεσα μου,το ξερω,το νιωθω.Κ ομως μια εντολη μου λεει ΟΧΙ.Κ την πιστευω!Ποσο χαζη μπορει να ειμαι!Υπαρχουν τα παντα,σφινωμενα,με πολυ δυναμη απωθημενα.Κ ολα αυτα,τοση απωθημενη ενεργεια,τοσο φως,κρυμμενο στο σκοταδι μονο κ μονο για να εκτελεστει η γ..... η εντολη!!!Τοσος κοπος μην τυχον κ δεν υπακουσω στην εντολη!!Που βρισκεται κ με ποιο τροπο με δενει μαζι της?Σε ποιο σημειο πολεμαει το μυαλο μου,το \'χαζευει\' κ την υπακουει!!Μηπως φοβαμαι την αληθεια?Μηπως προτιμαω να πιστευω οτι υπαρχει ενα φως κρυμμενο στο σκοταδι που δε μπορει να βγει,απ\'το να παραδεχτω πως ειμαι αυτο ακριβως που ειμαι κ οχι κατι αλλο που καταβαθος πιστευω πως ειμαι?Μα δε νιωθω ελευθερη!Νιωθω σφιγμενη μην τυχον κ βγει κατι αλλο απο μεσα μου.Κ τι εγινε δλδ αν βγει?Τι ειναι το τοσο τρομερο?Τι ειναι αυτο που μας εμποδιζει να ειμαστε εντελως ο εαυτος μας?Τι μας φιμωνει κ χρησιμοποιουμε λιγοτερες δυνατοτητες απ\'αυτες που εχουμε?Τα πολλα \'πρεπει\' απο τη στιγμη που γεννιομαστε?Τα τεχνητα ορια που μας βαζουν,τα υιοθετουμε κ αγνοουμε τα πραγματικα μας?Οτι κ αν ειναι την αληθεια την αισθανομαστε,εχει δυναμη,το θεμα ειναι αν θελουμε να τη δουμε η αν προτιμαμε να ζουμε οπως συνηθισαμε.

---

Αχ αυτή η εντολή.
Η εντολή που έρχεται απο τα παλιά...
Ίσως κι απο τότε που ήσουν μέσα στης μάνας την κοιλιά.
Αυτή η εντολή που χωρίς να ερωτηθείς, έχει το αίμα σου χαράξει.
Πως να την τραβήξεις πάνω απο το πετσί σου?
Πως αφού τόσο χρόνο της χάρισες απο τη ζωή σου?
Πως, αφού έμαθες να την χρησιμοποιείς για να επιβιώνεις?
Πως να ΖΗΣΕΙΣ, αν φοβάσαι την επιβίωση?

ένα έκρτωμα΄τόσο οργισμένο και δυνατό,
το τέρας του θυμού και της οργής μου..
Πού να το αποθέσω?
Ποιό μέρος να βυθίσω στης οργής μου την ορμη?
Σε ποιον άνθρωπο πάνω να την απλώσω?
Δώσε μου ένα μέρος,
γιατί μέσα μου δεν υπάρχει μέρος...
που να αντέχει άλλο τούτο το φοτρίο.

χθες ειχα μια βαρβατη κριση πανικου αλλα νανε καλα το χαναχ

Σ\'ευχαριστώ weird:)
Είναι ώρες που νιώθω την πίεση του..κ τότε η δύναμη που βάζω να το κρατήσω με φέρνει σ\'αυτό εδώ το σημείο.
Όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα,που απ\'το χρόνο της ύπαρξής τους,πήραν μορφή κ έγιναν θηρίο.....

Ευτυχώς κάτι αρχίζω κ κάνω.....το κρυφοκοιτάω επιφυλακτικά φιλικά,αφήνω σιγά σιγά να βγάλει έστω το χέρι του έξω,να το δω από κοντά,να προσπαθήσω να δω τι έχει να μου πει...

Πάλι φοβάμαι,πάλι πίσω,πάλι μπροστά.....με δυσκολία προσπαθώ να το προσεγγίσω.

Σ\'ευχαριστώ.

weird,βάλσαμο τα λόγια σου.

Με έκανες κ δάκρυσα............

Όλα αυτά που γράφεις είναι σαν τραγούδια της ψυχής μου.

Quote:

---

Originally posted by weird
ένα έκρτωμα΄τόσο οργισμένο και δυνατό,
το τέρας του θυμού και της οργής μου..
Πού να το αποθέσω?
Ποιό μέρος να βυθίσω στης οργής μου την ορμη?
Σε ποιον άνθρωπο πάνω να την απλώσω?
Δώσε μου ένα μέρος,
γιατί μέσα μου δεν υπάρχει μέρος...
που να αντέχει άλλο τούτο το φοτρίο.

---

ΑΚΡΙΒΩΣ

Quote:

---

Originally posted by weird

Αχ αυτή η εντολή.
Η εντολή που έρχεται απο τα παλιά...
Ίσως κι απο τότε που ήσουν μέσα στης μάνας την κοιλιά.
Αυτή η εντολή που χωρίς να ερωτηθείς, έχει το αίμα σου χαράξει.
Πως να την τραβήξεις πάνω απο το πετσί σου?
Πως αφού τόσο χρόνο της χάρισες απο τη ζωή σου?
Πως, αφού έμαθες να την χρησιμοποιείς για να επιβιώνεις?
Πως να ΖΗΣΕΙΣ, αν φοβάσαι την επιβίωση?

---

Κ εδώ...έρχεται το δάκρυ.......

Χαίρομαι που σε άγγιξα... έτσι με άγγιξες κι εσύ με την κατάθεσή των σκέψεών σου και του μέσα σου.
Εχω να σου πώ κι άλλα...
Να δεις,
δεν είσαι μόνη
και δεν είσαι η μόνη.
Κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου,
ένα απέραντο φως και το νιώσιμο μιας ολότητας, ακεραιότητας εσωτερικής που δεν έχεις ξαναζήσει!
Θα βρεθείς εκεί:))
Γιατί φαίνεται οτι δουλεύεις με τον εαυτό σου.
Αλήθεια, είσαι σε ψυχοθεραπέια?
Σε καληνυχτώ για τώρα.

Quote:

---

Originally posted by panikoula
χθες ειχα μια βαρβατη κριση πανικου αλλα νανε καλα το χαναχ

---

Γιατί χτες?
Γιατί σε έπιασε?
Εχεις βρει?

Quote:

---

Originally posted by weird
Χαίρομαι που σε άγγιξα... έτσι με άγγιξες κι εσύ με την κατάθεσή των σκέψεών σου και του μέσα σου.
Εχω να σου πώ κι άλλα...
Να δεις,
δεν είσαι μόνη
και δεν είσαι η μόνη.
Κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου,
ένα απέραντο φως και το νιώσιμο μιας ολότητας, ακεραιότητας εσωτερικής που δεν έχεις ξαναζήσει!
Θα βρεθείς εκεί:))
Γιατί φαίνεται οτι δουλεύεις με τον εαυτό σου.
Αλήθεια, είσαι σε ψυχοθεραπέια?
Σε καληνυχτώ για τώρα.

---

Σ\'ευχαριστώ!
Με κάνεις κ νιώθω πολύ όμορφα:)

Θα στο ξαναπώ,γράφεις πολύ ωραία!
Ισως γιατί βγαίνουν από μέσα σου.:)

Είμαι σε ψυχοθεραπεία εδώ κ 2 μήνες περίπου.
Χαίρομαι αν φαίνεται να δουλεύω με τον εαυτό μου,το έκανα κ προ ψυχοθεραπείας αλλά δεν ήξερα αν τελικά καταλήγω κάπου(τα δρομάκια του λαβύρινθου..).
Γενικά μ\'αρέσει να ασχολούμαι με το μέσα μου.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Μπαίνω σε ένα τουνελ που φαίνεται λαβύρινθος.Κ εκεί που νομίζω πως βρήκα την έξοδο,να σου πάλι ένα δρομάκι...κ η ιστορία ξαναρχίζει.....
Πόσο θα κρατήσει αυτή η διαδρομή?Που οδηγεί?
Ερωτήσεις που έρχονται σα σφήνες στο μυαλό μου όταν με κουράζει αυτή η εξερεύνηση.
Στενά,δύσβατα,αραχνιασμένα δρομάκια,σκοτεινά,μυστήρια ...κρύβουν διαρκώς το απρόσμενο που προκαλεί φόβο.Φόβο για την επόμενη συνάντηση.

Κάθε διαδρομή κ ένα κομμάτι παζλ.Μα ο πίνακας φαντάζει ατελείωτος.
Κ ο γρίφος που κρύβει τόσο απλός όσο πολύπλοκη είναι η διαδρομή.
Μοιάζει να γίνεται μονόχρωμος.
Μα με μια απόχρωση ξεχωριστή,την απόχρωση της ψυχής μου.
Κομμάτι,κομμάτι συλλέγω τα κομματάκια του παζλ για να δω την ψυχή μου.

Μα ο πίνακας φαίνεται ατελείωτος...όσος είναι κ ο πόθος να με δω.

Θα συνεχίσω λοιπόν τη συλλογή μου στα δύσβατα μονοπάτια της ψυχής μου ελπίζοντας πως μια μέρα θα έχω ένα μεγάλο μέρος του πίνακα μπροστά στα μάτια μου κ τότε θα μπορώ ν\'ανοίξω κι άλλους δρόμους,πιο άνετους,πιο φωτεινούς,πιο χαρούμενους κ θα μπορέσω να φτιάξω καινούρια κομματάκια για να ζωγραφίσω πάνω στον πίνακα κ εγώ.

Κ τότε θέλω να τον συμπληρώσω με πολύ όμορφες εικόνες.

Με γέλιο,ήλιο,λουλούδια,τραγο� �δια,πουλιά,δέντρα,ηλιοβασι λέματα,αστέρια,χαρά κ αγάπη.....
.....κ όλα τα όμορφα της ζωής.... που μου λείψαν σ\'αυτόν τον μονόδρομο του λαβύρινθου.

---

τα λες τοσο ομορφα:)
η ζωη θελει αγωνα κ πρεπει να τον κανουμε;)

Σ\'ευχαριστώ Κύκνε:)
Αγώνα,αγώνα...να βρούμε τον εαυτό μας κ να ζήσουμε μια πιο όμορφη ζωή!

Καλή μας δύναμη:)

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Χαίρομαι αν φαίνεται να δουλεύω με τον εαυτό μου,το έκανα κ προ ψυχοθεραπείας αλλά δεν ήξερα αν τελικά καταλήγω κάπου(τα δρομάκια του λαβύρινθου..).
Γενικά μ\'αρέσει να ασχολούμαι με το μέσα μου.

---

Πολύ σωστό αυτό που λες.
Κι εγώ ασχολιόμουν πολύ με τον εσωτερικό μου λαβύρινθο πριν την ψυχοθεραπεία, αλλά δεν κατέληγα κάπου... ή κι αν κατέληγα, μετά, χανόμουν χειρότερα... χρειάζεται ο βοηθός....
Θα δεις, όλα θα πάνε καλά!

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Μια φορά ήταν ένα κοριτσάκι.Πολύ μικρό αλλά μπορουσε να δει,καταλάβαινε.
Αυτές τις ώρες έμπαιναν κουρτίνες στα μάτια της κ δεν έβλεπε.
Οι κουρτίνες συνήθισαν κ κόλησαν πάνω της.Το κοριτσάκι μεγάλωσε έγινε γυναίκα.Αγωνιζόταν να τις βγάλει μα αυτές έκει...το\'χαν πάρει μανιάτικο...οχι,οχι,οχι.τελε ία κ παύλα.
Μια μέρα εκανε κακοκαιρία.Κεραυνοί,αστραπ ες,χαλάζι.Είχε μπουκώσει απ΄τα σύννεφα η ψυχή κ είπε να ξεσπάσει.Δυνατος ανεμοστρόβυλλος κούνησε τις κουρτίνες.
Οι κουρτίνες φοβήθηκαν.Είχαν δώσει όρκο να προστατεύουν το μικρό κοριτσάκι για πάντα.
κουρτίνες:Ότι κ αν κάνουμε ένα με το σώμα δε θα γίνουμε ποτέ,μερικοί ανεμοστρόβυλλοι ακόμα και...τέλος!τέλος??????τι τέλος?????Μη λέτε τέλος!!!!!!Δε μπορεί να υπάρξει τέλος!!!!!Αν δει το κοριτσάκι,δε θα ζήσει!!!!!
ψυχή:πάρτε το χαμπάρι το κοριτσάκι έγινε γυναίκα.Μπορεί να ζήσει κ ας πονέσει!Αφήστε το να δει.Αφήστε το επιτέλους να δει τον εαυτό του γυμνό στους καθρέφτες!!!!!!!!!!

Καθρέφτες???????????????
Μα εκείνη τη μέρα είχε παντού καθρέφτες!!!!!!!!!!!!!!!

---

Η γυναίκα ακροβατεί μέσα μου, επικίνδυνα...
Κάποτε, σταδιακά, για το καλό μου, με έπεισα.
Στην ψεύτικη αλήθεια... ήταν ο μόνος δρόμος, ο μόνος τρόπος.

Έπιασα έναν άνθρωπο απο το χέρι - ήταν ασήκωτη η μοναξιά.
Ο δρόμος, ήταν ακάνθινος και ο καιρός θολός, με μεγάλα αδιόρατα σύννεφα...

Ο δρόμος είναι όλο ροδοπέταλα!
Ο ήλιος μου ζεσταίνει τα μάτια!
Ελεγα μέσα μου ξανά και ξανά και συνέχιζα να κρατώ την σημαδούρα μου απ το χέρι
- χανόμουν, ευκολα...

Μια μέρα το ΠΙΣΤΕΨΑ.... δεν ένιωθα πια τη βροχή... είχα σταματήσει να νιώθω,
και το χάος, που δημιουργήθηκε, φοβόμουν να το κοιτάξω κατάματα...
Συνέχισα να βαδίζω σαν κάποια ξένη μέσα στην ψεύτικη αλήθεια μου.

Νόμιζα, οτι είχα την σημαδούρα, οτι ήξερα που ήμουν, μα ήμουν περισσότερο απο κάθε άλλη φορά χαμένη.

Θέλω! Δεν θέλω!
Δεν θέλω να βλέπω αυτό που θέλω!
Θέλω να ξέρω!
Δεν θέλω να ξέρω....
Η γυναίκα πνιγόταν...
και το κοριτσάκι, την χάζευε, γελώντας...
Ετσι είναι τα παιδιά, όταν πονούν, γελούν καμιά φορά.

Quote:

---

Originally posted by weird
Ετσι είναι τα παιδιά, όταν πονούν, γελούν καμιά φορά.

---

οχι μονο αυτα:)

Σωστά,
είναι και οι άνθρωποι που κλαίνε με τις χαρές και γελούν με τους πόνους....
Είτε οι αληθινοί,
είτε οι μασκαρεμένοι.

Εξάλλου, όλοι έχουμε μέσα μας, το παιδί που κάποτε υπήρξαμε.
:)

και αν το βρουμε, και του δωσουμε και τον χωρο να εκφραζεται ακομα καλυτερα...

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Μπαίνω σε ένα τουνελ που φαίνεται λαβύρινθος.Κ εκεί που νομίζω πως βρήκα την έξοδο,να σου πάλι ένα δρομάκι...κ η ιστορία ξαναρχίζει.....
Πόσο θα κρατήσει αυτή η διαδρομή?Που οδηγεί?
Ερωτήσεις που έρχονται σα σφήνες στο μυαλό μου όταν με κουράζει αυτή η εξερεύνηση.
Στενά,δύσβατα,αραχνιασμένα δρομάκια,σκοτεινά,μυστήρια ...κρύβουν διαρκώς το απρόσμενο που προκαλεί φόβο.Φόβο για την επόμενη συνάντηση.

Κάθε διαδρομή κ ένα κομμάτι παζλ.Μα ο πίνακας φαντάζει ατελείωτος.
Κ ο γρίφος που κρύβει τόσο απλός όσο πολύπλοκη είναι η διαδρομή.
Μοιάζει να γίνεται μονόχρωμος.
Μα με μια απόχρωση ξεχωριστή,την απόχρωση της ψυχής μου.
Κομμάτι,κομμάτι συλλέγω τα κομματάκια του παζλ για να δω την ψυχή μου.

Μα ο πίνακας φαίνεται ατελείωτος...όσος είναι κ ο πόθος να με δω.

Θα συνεχίσω λοιπόν τη συλλογή μου στα δύσβατα μονοπάτια της ψυχής μου ελπίζοντας πως μια μέρα θα έχω ένα μεγάλο μέρος του πίνακα μπροστά στα μάτια μου κ τότε θα μπορώ ν\'ανοίξω κι άλλους δρόμους,πιο άνετους,πιο φωτεινούς,πιο χαρούμενους κ θα μπορέσω να φτιάξω καινούρια κομματάκια για να ζωγραφίσω πάνω στον πίνακα κ εγώ.

Κ τότε θέλω να τον συμπληρώσω με πολύ όμορφες εικόνες.

Με γέλιο,ήλιο,λουλούδια,τραγο� �δια,πουλιά,δέντρα,ηλιοβασι λέματα,αστέρια,χαρά κ αγάπη.....
.....κ όλα τα όμορφα της ζωής.... που μου λείψαν σ\'αυτόν τον μονόδρομο του λαβύρινθου.

---

Αχ βρε κορίτσι μου... ξέρεις πόσα μου φέρνεις απόψε στο μυαλό και την καρδιά?
Θύμησες.... απο τα παλιά..


Και θα ρθει κάποτε η μέρα,
που τα κομμάτια θα ενωθούν
το άσπρο με το μαύρο,
το ψεύτικο με το αληθινό....
Κι όλοι οι γρίφοι, απο θολοί
θα γίνονται διάφανοι
σαν το γάργαρο νερό...

Συγκέντρωσε όλη σου την ομορφιά στο βλέμμα...
Στην ψυχή..
Την ομορφιά με την οποία ξέρεις να κοιτάς την ζωή.
Και να είσαι σίγουρη,
οτι μια μέρα θα το ενώσεις το παζλ,
θα μπορεσεις να δεις ολοκάθαρα το μέσα σου
και τί ακριβώς συνέβη στην όλη σου ιστορία...

Θα αντικρύσεις τότε,
την ίδια ομορφιά!
Σαν την νηνεμία, μετά την καταιγίδα...

Όλα θα γίνουν την ώρα που πρέπει.
Εσύ απλά, να δίνεις τον καλό σου αγώνα.
Έτσι όπως ξέρεις να δίνεσαι,
με πάθος και όρεξη :)

Quote:

---

Originally posted by Sofia
και αν το βρουμε, και του δωσουμε και τον χωρο να εκφραζεται ακομα καλυτερα...

---

Τον χώρο να εκφράζεται....
Την πλάτη που θα το αντέξει...

Θα έλεγα καλύτερα,
αν το αφήνουμε να εκφράζεται απλά,
κι όχι να μας εκφράζει.

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Μπαίνω σε ένα τουνελ που φαίνεται λαβύρινθος.Κ εκεί που νομίζω πως βρήκα την έξοδο,να σου πάλι ένα δρομάκι...κ η ιστορία ξαναρχίζει.....
Πόσο θα κρατήσει αυτή η διαδρομή?Που οδηγεί?
Ερωτήσεις που έρχονται σα σφήνες στο μυαλό μου όταν με κουράζει αυτή η εξερεύνηση.
Στενά,δύσβατα,αραχνιασμένα δρομάκια,σκοτεινά,μυστήρια ...κρύβουν διαρκώς το απρόσμενο που προκαλεί φόβο.Φόβο για την επόμενη συνάντηση.

Κάθε διαδρομή κ ένα κομμάτι παζλ.Μα ο πίνακας φαντάζει ατελείωτος.
Κ ο γρίφος που κρύβει τόσο απλός όσο πολύπλοκη είναι η διαδρομή.
Μοιάζει να γίνεται μονόχρωμος.
Μα με μια απόχρωση ξεχωριστή,την απόχρωση της ψυχής μου.
Κομμάτι,κομμάτι συλλέγω τα κομματάκια του παζλ για να δω την ψυχή μου.

Μα ο πίνακας φαίνεται ατελείωτος...όσος είναι κ ο πόθος να με δω.

Θα συνεχίσω λοιπόν τη συλλογή μου στα δύσβατα μονοπάτια της ψυχής μου ελπίζοντας πως μια μέρα θα έχω ένα μεγάλο μέρος του πίνακα μπροστά στα μάτια μου κ τότε θα μπορώ ν\'ανοίξω κι άλλους δρόμους,πιο άνετους,πιο φωτεινούς,πιο χαρούμενους κ θα μπορέσω να φτιάξω καινούρια κομματάκια για να ζωγραφίσω πάνω στον πίνακα κ εγώ.

Κ τότε θέλω να τον συμπληρώσω με πολύ όμορφες εικόνες.

Με γέλιο,ήλιο,λουλούδια,τραγο� �δια,πουλιά,δέντρα,ηλιοβασι λέματα,αστέρια,χαρά κ αγάπη.....
.....κ όλα τα όμορφα της ζωής.... που μου λείψαν σ\'αυτόν τον μονόδρομο του λαβύρινθου.

---

Αχ βρε κορίτσι μου... ξέρεις πόσα μου φέρνεις απόψε στο μυαλό και την καρδιά?
Θύμησες.... απο τα παλιά..


Και θα ρθει κάποτε η μέρα,
που τα κομμάτια θα ενωθούν
το άσπρο με το μαύρο,
το ψεύτικο με το αληθινό....
Κι όλοι οι γρίφοι, απο θολοί
θα γίνονται διάφανοι
σαν το γάργαρο νερό...

Συγκέντρωσε όλη σου την ομορφιά στο βλέμμα...
Στην ψυχή..
Την ομορφιά με την οποία ξέρεις να κοιτάς την ζωή.
Και να είσαι σίγουρη,
οτι μια μέρα θα το ενώσεις το παζλ,
θα μπορεσεις να δεις ολοκάθαρα το μέσα σου
και τί ακριβώς συνέβη στην όλη σου ιστορία...

Θα αντικρύσεις τότε,
την ίδια ομορφιά!
Σαν την νηνεμία, μετά την καταιγίδα...

Όλα θα γίνουν την ώρα που πρέπει.
Εσύ απλά, να δίνεις τον καλό σου αγώνα.
Έτσι όπως ξέρεις να δίνεσαι,
με πάθος και όρεξη :)

---

Σ\'ευχαριστώ weird για τη συμπαράστασή σου στον προσωπικό μοu αγώνα:)