Αυχενικό, άγχος και φόβος
Καλησπέρα σας,
Βρήκα πρόσφατα αυτό το φόρουμ και αποφάσισα σήμερα να σας γράψω μήπως κάποιος μπορεί με κάποιον τρόπο να βοηθήσει.
Αρχικά να αναφέρω ότι το πρόβλημα το αντιμετωπίζει ο σύζυγός μου, εκτός λοιπόν από κάποιες παρόμοιες ιστορίες που μπορεί να έχετε και να θέλετε να μοιραστείτε πώς τις ξεπεράσατε, θα ήθελα και κάποιες προτάσεις για το με ποιον τρόπο να του σταθώ εγώ και να του δώσω δύναμη γιατί πλέον δεν ξέρω τι να κάνω.
Όλα ξεκίνησαν πριν περίπου 4 μήνες μετά από ένα γερό πιάσιμο στην πλάτη του και πόνο στον αυχένα. Γνωρίζοντας από χρόνια ότι έχει κήλες στον αυχένα και συχνές ενοχλήσεις στην περιοχη, έβγαλε μια καινούρια μαγνητική για να τσεκάρει την κατάστασή τους. Η μαγνητική δεν έδειξε κάποια διαφοροποίηση στο μέγεθος των κηλών, ωστόσο οι ενοχλήσεις επέμεναν. Όντας ένας άνθρωπος που έχει μια αυξημένη φοβία με τις αρρώστιες αλλά κι επειδή η δουλειά του απαιτεί άριστη σωματική κατάσταση, άρχισε να εστιάζει πολύ στις ενοχλήσεις αυτές. Όταν ακόμα και μετά από τις φυσιοθεραπείες δεν έφυγαν οι πόνοι, άρχισε τις επισκέψεις στους γιατρούς. Μέχρι σήμερα έχει επισκεφθεί 8 γιατρούς ορθοπεδικούς, νευρολόγους και νευροχειρούργους, με κάποιους από αυτούς να είναι αυτό που λέμε "τοπ στον τομέα τους" και σε 3 φυσιοθεραπευτές. Παρόλο όμως που όλοι ανεξαιρέτως του είπαν τα ίδια κι ότι δεν είναι κάτι σημαντικό, δεν μπορούσε να το δεχτεί.
Κάπου ανάμεσα στις επισκέψεις στους γιατρούς, ξεκίνησε τη "μελέτη" στο διαδίκτυο. Κι εκεί άρχισε να τον παίρνει η μπάλα. Σιγά σιγά, ό,τι διάβαζε νόμιζε ότι το είχε και φυσικά ξαφνικά εμφανίζονταν συμπτώματα που δεν είχε πριν αλλά τα είχε διαβάσει σε κάποιο άρθρο στο διαδίκτυο.
Η μελέτη των συμπτωμάτων του και οι προσωπικές του διαγνώσεις άρχισαν να τον απασχολούν όλο και περισσότερο. Σήμερα δεν σκέφτεται τίποτα άλλο όλη μερα και πλέον ο πόνος δεν είναι μόνο στον αυχένα αλλά παραπονιέται για τα χέρια, για μούδιασμα στα πόδια, για τη μέση κλπ κλπ... Το τελευταίο δίμηνο τουλάχιστον, δεν υπάρχει άλλο θέμα συζήτησης στο σπίτι. Από το άγχος του αδυνάτισε τρελά κι από το γεγονός ότι σταμάτησε κάθε φυσική δραστηριότητα από φόβο μην πονέσει, ατόνισαν οι μύες του, πράγμα που επίσης βλέπει και τον αγχώνει.
Παρατηρεί εξονυχιστικά οτιδήποτε στο σώμα του κι όλα του φαίνονται περίεργα και τον αγχώνουν. Γιατί ούρησε παραπάνω, γιατί ούρησε λιγότερο, γιατί σε αυτό το σημείο είναι πιο μαλακό, γιατί στο άλλο σημείο πιο σφιχτό, και πάει λέγοντας.
Επίσης ξεκίνησαν τα προβλήματα στον ύπνο. Δεν μπορεί να βολευτεί, πονάει, έχει αλλάξει 5-6 μαξιλάρια, το βράδυ πριν τον ύπνο τον πιάνει άγχος ότι θα πονέσει, ότι δε θα μπορέσει να κοιμηθεί και φυσικά το κάνει χειρότερο και δεν κοιμάται και το πρωί σηκώνεται κομμάτια και πιστεύει ακόμα πιο πολύ ότι του συμβαίνει κάτι τρομερό για το οποίο ευθύνεται η κήλη στον αυχένα που πατάει στο τάδε νεύρο και επηρεάζει τον τάδε σπόνδυλο και γενικά μια παράνοια.
Οι μαγνητικές, η κλινική του εικόνα και οι εξετάσεις που του έκαναν οι γιατροί δεν δικαιολογούν όλο αυτό που συμβαίνει. Έτσι του είπαν ότι μεγάλο κομμάτι των ενοχλήσεων ειναι στο μυαλό του.
Η αλήθεια είναι πώς πέρασε φέτος μια δύσκολη χρονιά στην δουλειά, απογοητεύτηκε από ανθρώπους και καταστάσεις, είχε προσδοκίες οι οποίες δεν εκπληρώθηκαν και βίωσε πολύ άγχος. Επιπλέον, το γεγονός ότι σε ένα μήνα θα πρέπει να γυρίσει στην δουλειά κι αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, δε θα μπορεί να ανταπεξέλθει του προσθέτει κι άλλο άγχος και δεν τον αφήνει να ηρεμήσει.
Υπάρχουν και κάποιες μέρες, ελάχιστες, που είναι καλύτερα αλλά την αμέσως επόμενη μέρα ειναι τρις χειρότερα, σα να τιμωρεί τον εαυτό του που την προηγούμενη μέρα χαλάρωσε και πέρασε καλά.
Μετά από συζήτηση αποφάσισε να πάει σε ψυχίατρο ο οποίος του έδωσε χάπια ηρεμιστικά για να μπορέσει έστω να αρχίσει να κοιμάται και τον παρέπεμψε σε ψυχολόγο ωια να τον βοηθήσει να διαχειριστεί την όλη κατάσταση, με τον οποίο έχει ραντεβού σήμερα. Τα χάπια τον βοήθησαν να κοιμηθεί μεν αλλά ξυπνάει με μια γενικευμένη ατονία και φυσικά αγχώνεται και πάλι ότι για όλο αυτό φταίει κάτι που συμβαίνει στον αυχένα του.
Ελπίζω ότι με τον ψυχολόγο θα γίνει μια καλή αρχή διότι δεν ξέρω πλέον πώς να τον βοηθήσω. Έχω προσπαθήσει με το καλό, με το κακό, με συζήτηση, να τα βάλουμε όλα κάτω λογικά ένα-ένα κι ενώ αποδέχεται ότι πολλά είναι στο μυαλό του και το άγχος του τα κάνει χειρότερα, την αμέσως επόμενη στιγμή αρχίζει να παραλογίζεται. Κι αμέσως μετά τον πιάνει άγχος κι απογοήτευση που έχει παραμελήσει εμένα, το μωρό μας, θυμώνει με τον εαυτό του που δεν μπορεί να ξεχαστεί με το μωρό, που έχω επωμιστεί εγώ όλο το βάρος της ανατροφής της και πάει λέγοντας.
Δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω για να τον χαλαρώσω, να του δώσω δύναμη, να πιστέψει ότι θα το ξεπεράσει.
Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, ίσως κι εγώ έχω ανάγκη κάπου να τα πω. Θα εκτιμήσω κάθε πρόταση και παρόμοια ίσως ιστορία σας.
