Αγοραφοβία (I'm a mess)

Γεια σας. Είμαι 29 ετών και από μικρή ηλικία αντιμετωπίζω ψυχολογικά προβλήματα. Στα 23 είχα πάθει ψυχωσική κατάθλιψη και τη ξεπέρασα με φαρμακευτική αγωγή. Στα 26 εκεί που καθόμουν στο σπίτι μου χωρίς κάποιο (εμφανή τουλάχιστον) λόγο έπαθα κρίση πανικού που με οδήγησε στα επείγοντα. Ένιωσα τρόμο ζαλαδα και μουδιασε όλο μου το σώμα. Δε ζήτησα βοήθεια από ειδικό γιατί δεν το ξανα έπαθα και πιστεψα ότι ηταν κάτι τυχαίο και παροδικό. Ενα χρόνο μετά εκεί που πήγαινα βόλτα με το σκύλο μου ένα βράδυ ένιωσα τρόμο, άρχισα να τρέμω και να μου κόβεται η ανάσα. Έπαθα κρίση πανικού στη μέση του δρόμου ολομόναχη. Από τότε κάθε φορά που ήταν να πάω κάπου μόνη μου παθαινα το ίδιο, εντωμεταξύ άρχισα να νιώθω τις περισσότερες ώρες της μέρας έντονο άγχος και αίσθημα απελπισίας και κατάθλιψης. Παω σε γιατρό και μου γράφει να παίρνω ένα enlift και μισο rispefar τη μερα. Η γνωμάτευση του ήταν μη καθορισμένη διαταραχή της διάθεσης. Στην αρχή ήμουν πολύ χάλια αλλά σταδιακά το άγχος άρχισε να φεύγει αλλά το πρόβλημα με την αγοραφοβία παρέμεινε. Κάθε φορά που είναι να πάω κάπου μακρυά από το σπίτι μόνη με πιάνει έντονο άγχος και τρέμουλο, τα άκρα μου βαραίνουν και νομίζω ότι θα λιποθύμησω. Σπάνια και με τα χιλια ζόρια έχω καταφέρει να πάω μέχρι το περίπτερο που 300 μέτρα μακρυά, τις περισσότερες φορές γυρίζω στα πίσω στα μισά του δρόμου. Όποτε βγαίνω έξω (σπάνια μια δυο φορές τη βδομαδα για ένα καφε) είμαι με τη μανα μου ή με την αδερφή μου. Ζω σε επαρχία και δεν έχω πια φίλους ούτε σχέση για να βγαίνω περισσότερο εξω. Δε έχω δουλειά και έχω αρνηθεί δουλειές που ήταν μακρυά από τη πόλη που μένω εξαετίας αυτης της κατάστασης. Ο ψυχίατρος μου είπε να πάω σε ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή αλλά είναι δυσκολο λόγο της οικονομικής κατάστασης που βρίσκομαι. Οι δικοί μου δε μπορώ να πω οτι με καταλαβαίνουν πολλές φορές εκνευριζονται και λένε οτι ολα ειναι στο μυαλό μου οτι αν θέλω θα το ξεπερασω και μπλα μπλα τις γνωστές βλακείες. Βαρέθηκα πια αυτη τη κατάσταση, βαρέθηκα να είμαι εξαρτημένη από τους άλλους. Δεν μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου. Δεν ξέρω τι να κανω πια. Εχει αντιμετωπίσει κάποιος παρόμοια κατάσταση και πως ξεπερνιέται αυτο;

Δεν ξέρω αν ξεπερνιέται, εγώ έχω ΙΔΨ και κοινωνική φοβία, έχω δουλέψει σε κάποιες δουλειές αλλά δεν έχω μείνει πάνω από 6 μήνες, έχω ενοχλήσεις από το πρωί ως το βράδυ με το σώμα μου, δε νιώθω άνετα έξω με πολυκοσμία αλλά το παλεύω και βγαίνω με κανά φίλο μου. Κι εγώ είμαι εξαρτημένος από τους γονείς μου, με τους οποίους δεν έχω πολύ καλές σχέσεις. Αλλά τι να κάνεις, σε κάποιους πρέπει να τυχαίνουν τα δύσκολα...

Ευχαριστώ για την απάντηση και καλό κουράγιο με το πρόβλημα σου. Κι εγώ το ίδιο εχω δουλέψει κάποιες φορές αλλά όχι πάνω από 6 μήνες. Στη κατάσταση που είμαι εδω και 3 χρόνια δεν μπορώ να δουλέψω καθόλου. Όσο για τους γονείς μου οι σχέσεις μας σε γενικές γραμμές δεν τόσο κακές, στεναχωριουνται κι αυτοί με αυτή τη κατάσταση, απλα πολλές φορές δε με καταλαβαίνουν. Φίλους δεν έχω εδώ και χρόνια κι ούτε εχω όρεξη/κουράγιο να βρω νέους.

Aγοραφοβια ειχα παρουσιασει κι εγω , παρεα με την κτθλψη , αλλα ζοριστηκα στην αρχη , αρχισα να βγαινω , και τωρα δεν εχω καθολου αγοραφοβια , ειναι να το πιστεψεις ......

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Aγοραφοβια ειχα παρουσιασει κι εγω , παρεα με την κτθλψη , αλλα ζοριστηκα στην αρχη , αρχισα να βγαινω , και τωρα δεν εχω καθολου αγοραφοβια , ειναι να το πιστεψεις ......

---

Ευχαριστώ για την απάντηση. Μακάρι να βρω τη δύναμη να το ξεπεράσω.

Καλησπέρα. Σε νιώθω κ εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου φοβόμουν τους ανθρώπους. Προφανώς γτ ο μεγάλος αδερφός μου με ζήλευε κ αντί να παίζουμε κατέληγα να τις τρώω σχετικά. Έχω πάθει κρίσεις πανικού όπως τις περιγράφεις κ ήταν φρικτό σε καταλαβαίνω. Κ άπειρες καταθλιψεις που πέρα από την πρώτη που αντιμετώπισα απλά με ψυχανάλυση κ πήρα τα πάνω μου σε όλες τις άλλες χρειάστηκα κ φάρμακα γτ είχα κ αυτοκτονικες τασεις χωρίς όμως ποτέ να αποπειραθω. Εν τέλει πριν δύο χρόνια διεγνωσθηκα τελικά με διπολική διαταραχή. Δεν έχω καμία σχέση με το πως ήμουν μικρή κ με έχουν βοηθήσει πολύ οι ψυχολόγοι για να αλλάξω τρόπο σκέψης να ξεπεράσω φοβίες. Κ τα φάρμακα για να μη νιώθω τα συμπτώματα κ να λειτουργώ κανονικά. Ότι θες ειμαι εδώ να σε βοηθήσω κ να συζητάμε!

Quote:

---

Originally Posted by Elen90

Ευχαριστώ για την απάντηση. Μακάρι να βρω τη δύναμη να το ξεπεράσω.

---

Πρέπει πρώτα να μάθεις τρόπους να το αντιμετωπίζεις, να καταλάβεις τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό σου κ να τον αλλάξεις κ μετά θα γίνει από μόνο του βίωμα σου κ θα το ξεπερασεις

Quote:

---

Originally Posted by Giota87

Πρέπει πρώτα να μάθεις τρόπους να το αντιμετωπίζεις, να καταλάβεις τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό σου κ να τον αλλάξεις κ μετά θα γίνει από μόνο του βίωμα σου κ θα το ξεπερασεις

---

Ευχαριστώ Γιωτα. Παλιότερα δε φοβόμουν τόσο τους ανθρώπους,απλά ειχα καποια θέματα με την αυτοπεποίθηση μου και σε μερικές περιπτώσεις αισθανόμουν άβολα. Ο φόβος μου βασικά είναι ότι όταν βρεθω έξω μόνη χωρις κάποιον που εμπιστεύομαι διπλα μου, θα βιώσω πάλι αυτό το απαίσιο συναίσθημα. Έχεις δίκιο ο τρόπος που λειτουργεί το μυαλό μου πρεπει να αλλάξει, απλά δε ξέρω πως θα γίνει χωρίς επαγγελματική βοήθεια.

Quote:

---

Originally Posted by Elen90

Ευχαριστώ Γιωτα. Παλιότερα δε φοβόμουν τόσο τους ανθρώπους,απλά ειχα καποια θέματα με την αυτοπεποίθηση μου και σε μερικές περιπτώσεις αισθανόμουν άβολα. Ο φόβος μου βασικά είναι ότι όταν βρεθω έξω μόνη χωρις κάποιον που εμπιστεύομαι διπλα μου, θα βιώσω πάλι αυτό το απαίσιο συναίσθημα. Έχεις δίκιο ο τρόπος που λειτουργεί το μυαλό μου πρεπει να αλλάξει, απλά δε ξέρω πως θα γίνει χωρίς επαγγελματική βοήθεια.

---

Μόνο με επαγγελματική βοήθεια κοριτσάκι. Θυμάμαι όταν είχα τις κρίσεις πανικού κ φοβόμουν να βγω χωρίς την κολλητή μου όπως λες η ψυχολόγος μου έλεγε τι φοβάστε ότι θα πάθετε; κλπ κλπ κ έτσι άρχισα να το εκλογικευω. Δε ξέρω αν σε βοηθάω. Είναι μια διαδικασία που η εξέλιξη έρχεται από μόνη της δ μπορώ να στο περιγράψω γαμωτο

Quote:

---

Originally Posted by Giota87

Μόνο με επαγγελματική βοήθεια κοριτσάκι. Θυμάμαι όταν είχα τις κρίσεις πανικού κ φοβόμουν να βγω χωρίς την κολλητή μου όπως λες η ψυχολόγος μου έλεγε τι φοβάστε ότι θα πάθετε; κλπ κλπ κ έτσι άρχισα να το εκλογικευω. Δε ξέρω αν σε βοηθάω. Είναι μια διαδικασία που η εξέλιξη έρχεται από μόνη της δ μπορώ να στο περιγράψω γαμωτο

---

Καταλαβαινω. ο ψυχολόγος είναι μονη λυση οπως φαίνεται, αν και το οικονομικό δε βοηθάει. Έχω χάσει ήδη 3 χρόνια απ τη ζωή μου. Βαρέθηκα να νιώθω εξαρτημένη και "μη φυσιολογική". Οι περισσότεροι άνθρωποι δε φοβούνται, εγω γιατί; Ευχαριστώ για τη συζήτηση☺

Quote:

---

Originally Posted by Elen90

Καταλαβαινω. ο ψυχολόγος είναι μονη λυση οπως φαίνεται, αν και το οικονομικό δε βοηθάει. Έχω χάσει ήδη 3 χρόνια απ τη ζωή μου. Βαρέθηκα να νιώθω εξαρτημένη και "μη φυσιολογική". Οι περισσότεροι άνθρωποι δε φοβούνται, εγω γιατί; Ευχαριστώ για τη συζήτηση☺

---

Ως " μη φυσιολογική" εννοώ το τρόπο που μπορεί να με βλέπουν οι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν.

δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ιδιοι οπως φαινονται φωροντας το σωμα σαν ρουχο μπορει να προερχεσαι απο αλλο πλανητη απο τους αλλους

Quote:

---

Originally Posted by Elen90

Ως " μη φυσιολογική" εννοώ το τρόπο που μπορεί να με βλέπουν οι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν.

---

Δεν ξέρεις πόσοι φοβούνται :) κι εσένα οποίος σε δει, δε το καταλαβαίνει. Έχει πολύς κόσμος σχετικά θέματα, δεν είναι κάτι που πρέπει να κρύβεις τουλάχιστον από πολύ δικούς σου ανθρώπους (φυσικά όπως αισθάνεσαι εσύ άνετα).

Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις αν δε κάνω λάθος, η μόνη λύση είναι η έκθεση στο φόβο, ώστε να γινει απομυθοποίηση του κινδυνου. Σιγά σιγά. Αν μαζευεσαι και δε τολμάς, θα γίνει φαύλος κύκλος ο φόβος, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Τώρα σε τη φάση είσαι? Τι σε τρομάζει πιο πολύ?

Ο περισσότερος κόσμος και κρίση πανικού να πάθεις, αν δεν καλέσεις εσύ σε βοήθεια, ούτε που θα προσέξει τι σου συμβαίνει. Οπότε αν φοβάσαι μη σε πιάσει κρίση μέσα σε κόσμο και τι θα σκεφτεί ο καθένας, ο φόβος σου είναι αβάσιμος. Αν αντίθετα φοβάσαι ότι θα σε πιάσει κρίση και δεν θα βρεθεί κανείς να σε βοηθήσει, να σκέφτεσαι ότι α) Τι βοήθεια θες; Αφού το έχεις ξαναπεράσει και δεν έχεις πάθει κάτι. Αισθάνεσαι σκατά, μετά σου περνάει β) Αν αποφασίσεις να ζητήσεις βοήθεια, απλά το λες και μέσα σε τόσο κόσμο κάποιος θα σταματήσει και θα σε βοηθήσει, είτε αν θες να σου δώσει νερό, είτε να καλέσει κάποιον δικό σου, είτε ασθενοφόρο ας πούμε (Ωστόσο κοίτα το α. Απλά θα ου περάσει, δεν παθαίνεις κάτι)

Άρα αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να σταματήσεις να κρύβεσαι. Πήγαινε μία βόλτα κι αν ζαλιστείς ή σε πιάσει ταχυκαρδία, κάτσε σε κάποιο παγκάκι μέχρι να αισθανθείς καλύτερα και μετά συνέχισε τη βόλτα. Μπες σε κάποιο λεωφορείο με κόσμο, βρες μια θέση, πήγαινε μία μακρινή διαδρομή. Πήγαινε για καφέ ή ποτό με φίλους. Συνέχισε να συζητάς ακόμα κι αν αισθάνεσαι χάλια. Όταν και αν πάθεις κρίση, μην το βάλεις στα πόδια. Συνέχισε κάθε μέρα να κάνεις και κάτι περισσότερο.
Μόνο έτσι θα το ξεπεράσεις. Σου μιλάω εκ πείρας.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Ειναι πολυ βοηθητικές. Τον τελευταίο καιρό μιλάω ανοιχτά για το θέμα μου σε ανθρώπους που εμπιστεύομαι.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Ο περισσότερος κόσμος και κρίση πανικού να πάθεις, αν δεν καλέσεις εσύ σε βοήθεια, ούτε που θα προσέξει τι σου συμβαίνει. Οπότε αν φοβάσαι μη σε πιάσει κρίση μέσα σε κόσμο και τι θα σκεφτεί ο καθένας, ο φόβος σου είναι αβάσιμος. Αν αντίθετα φοβάσαι ότι θα σε πιάσει κρίση και δεν θα βρεθεί κανείς να σε βοηθήσει, να σκέφτεσαι ότι α) Τι βοήθεια θες; Αφού το έχεις ξαναπεράσει και δεν έχεις πάθει κάτι. Αισθάνεσαι σκατά, μετά σου περνάει β) Αν αποφασίσεις να ζητήσεις βοήθεια, απλά το λες και μέσα σε τόσο κόσμο κάποιος θα σταματήσει και θα σε βοηθήσει, είτε αν θες να σου δώσει νερό, είτε να καλέσει κάποιον δικό σου, είτε ασθενοφόρο ας πούμε (Ωστόσο κοίτα το α. Απλά θα ου περάσει, δεν παθαίνεις κάτι)

Άρα αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να σταματήσεις να κρύβεσαι. Πήγαινε μία βόλτα κι αν ζαλιστείς ή σε πιάσει ταχυκαρδία, κάτσε σε κάποιο παγκάκι μέχρι να αισθανθείς καλύτερα και μετά συνέχισε τη βόλτα. Μπες σε κάποιο λεωφορείο με κόσμο, βρες μια θέση, πήγαινε μία μακρινή διαδρομή. Πήγαινε για καφέ ή ποτό με φίλους. Συνέχισε να συζητάς ακόμα κι αν αισθάνεσαι χάλια. Όταν και αν πάθεις κρίση, μην το βάλεις στα πόδια. Συνέχισε κάθε μέρα να κάνεις και κάτι περισσότερο.
Μόνο έτσι θα το ξεπεράσεις. Σου μιλάω εκ πείρας.

---

Συμφωνω με σονια. Εγώ 17 χρ με κρίσεις πανικού κ κατάθλιψη φοβόμουν να μπαίνω στα λεωφ. Οπότε μου είπε η ψυχολ μπες κ όταν νιώσεις άσχημα κατέβα. Αυτό έκανα. Κ σιγά σιγά έφτασα μέχρι τι φροντιστήριο μου που έπρεπε να πηγαινω

Εγώ φοβόμουν και πάθαινα παντού. Στο δρόμο, στις ουρές για πληρωμη λογαριασμων, στα λεωφορεία, στο σούπερ μάρκετ ( εκεί ειδικά που έπρεπε να ψωνίσω γιατί αλλιώς θα λιμοκτονουσα) στη σχολή εν ώρα μαθήματος, ακόμα και στο διαμέρισμα. Από τα λεωφορεία για μετακίνηση κατεβαινα και περπατούσα. Στη σχολή άρχισα να απασχολώ τα χέρια μου με ένα λαστιχάκι και μου επαναλαμβανα πως θα περάσει, στις ουρές δεν είχα άλλη λυση από το να υπομένω ( αιώνας μου φαινόταν). Στο σπίτι μου έριχνα Κρυο νερό στο πρόσωπο και τον αυχένα και έκανα καθαριοτητα χώρου. Κάποια στιγμή κάπως μειώθηκαν. Μετά έπαθα αποπραγματοποιηση οπότε ήξερα πως θα πάω σε ψυχιατρο να βρω λύση. Σε δικό μου άνθρωπο που το είχα πει μετά από καιροοοο κάποια στιγμή με έπιασε στο ΚΤΕΛ οπότε μου είπε με ηρεμία αλλα και σιγουριά "είσαι καλά ξεκόλλα " και ηρέμησα. Κατά τα άλλα όταν ταξίδευα μόνη μου επιανα κουβέντα κάποιες φορές μήπως και ξεχάσω τι νιώθω. Δυστυχώς δε μπορούσα ούτε μουσική να ακούσω ούτε να διαβάσω. Πλέον... Όταν νιώθω πως έρχεται λέω " μάλιστα πάλι εσύ; θα περάσεις και θα φύγεις " μπορεί να φανώ αγχωμενη ή με υπερένταση στον απέναντι αλλά δε με νοιάζει. Θα βγεις. Θα το αντιμετωπίσεις και κάποια στιγμή θα λες " καλέ δεν με έπιασε σήμερα; πως και έτσι; " καλύτερα ψυχοθεραπεια αν επιμείνει. Εύχομαι όλα καλά να εξελιχθούν.

Quote:

---

Originally Posted by Elen90

Γεια σας. Είμαι 29 ετών και από μικρή ηλικία αντιμετωπίζω ψυχολογικά προβλήματα. Στα 23 είχα πάθει ψυχωσική κατάθλιψη και τη ξεπέρασα με φαρμακευτική αγωγή. Στα 26 εκεί που καθόμουν στο σπίτι μου χωρίς κάποιο (εμφανή τουλάχιστον) λόγο έπαθα κρίση πανικού που με οδήγησε στα επείγοντα. Ένιωσα τρόμο ζαλαδα και μουδιασε όλο μου το σώμα. Δε ζήτησα βοήθεια από ειδικό γιατί δεν το ξανα έπαθα και πιστεψα ότι ηταν κάτι τυχαίο και παροδικό. Ενα χρόνο μετά εκεί που πήγαινα βόλτα με το σκύλο μου ένα βράδυ ένιωσα τρόμο, άρχισα να τρέμω και να μου κόβεται η ανάσα. Έπαθα κρίση πανικού στη μέση του δρόμου ολομόναχη. Από τότε κάθε φορά που ήταν να πάω κάπου μόνη μου παθαινα το ίδιο, εντωμεταξύ άρχισα να νιώθω τις περισσότερες ώρες της μέρας έντονο άγχος και αίσθημα απελπισίας και κατάθλιψης. Παω σε γιατρό και μου γράφει να παίρνω ένα enlift και μισο rispefar τη μερα. Η γνωμάτευση του ήταν μη καθορισμένη διαταραχή της διάθεσης. Στην αρχή ήμουν πολύ χάλια αλλά σταδιακά το άγχος άρχισε να φεύγει αλλά το πρόβλημα με την αγοραφοβία παρέμεινε. Κάθε φορά που είναι να πάω κάπου μακρυά από το σπίτι μόνη με πιάνει έντονο άγχος και τρέμουλο, τα άκρα μου βαραίνουν και νομίζω ότι θα λιποθύμησω. Σπάνια και με τα χιλια ζόρια έχω καταφέρει να πάω μέχρι το περίπτερο που 300 μέτρα μακρυά, τις περισσότερες φορές γυρίζω στα πίσω στα μισά του δρόμου. Όποτε βγαίνω έξω (σπάνια μια δυο φορές τη βδομαδα για ένα καφε) είμαι με τη μανα μου ή με την αδερφή μου. Ζω σε επαρχία και δεν έχω πια φίλους ούτε σχέση για να βγαίνω περισσότερο εξω. Δε έχω δουλειά και έχω αρνηθεί δουλειές που ήταν μακρυά από τη πόλη που μένω εξαετίας αυτης της κατάστασης. Ο ψυχίατρος μου είπε να πάω σε ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή αλλά είναι δυσκολο λόγο της οικονομικής κατάστασης που βρίσκομαι. Οι δικοί μου δε μπορώ να πω οτι με καταλαβαίνουν πολλές φορές εκνευριζονται και λένε οτι ολα ειναι στο μυαλό μου οτι αν θέλω θα το ξεπερασω και μπλα μπλα τις γνωστές βλακείες. Βαρέθηκα πια αυτη τη κατάσταση, βαρέθηκα να είμαι εξαρτημένη από τους άλλους. Δεν μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου. Δεν ξέρω τι να κανω πια. Εχει αντιμετωπίσει κάποιος παρόμοια κατάσταση και πως ξεπερνιέται αυτο;

---

πως πας με την αγοραφοβια???εχω το ιδιο θεμα....κ δε μπορω να απομακρυνθω πανω απο 100 μετρα απ το safe zone μου.......τα φαρμακα δε βοηθανε......και ειναι απελπιστικο

Γεια σου Τιποτα δεν ειναι ακατορθωτο Να βρεις φιλους η εστω ενα φιλο για να μπορεις να μιλας και να βγαινεις με καποιον Να μιλας να λες το προβλημα σου οσο πιο ειλικρινα και δυνατα γινεται Ετσι σιγα σιγα το μετριαζεις Να ακους μουσικη να σκεφτεσαι να ονειροπολεις να κανεις σχεδια για το μελλον να διαβαζεις να συμμετεχεις στη ζωη με ολες σου τις αισθησεις Να αγαπας να εκτιμας να ζεις ! Να πιστεψεις στον εαυτο σου και ολα θα πανε καλα

Quote:

---

Originally Posted by Elen90

Γεια σας. Είμαι 29 ετών και από μικρή ηλικία αντιμετωπίζω ψυχολογικά προβλήματα. Στα 23 είχα πάθει ψυχωσική κατάθλιψη και τη ξεπέρασα με φαρμακευτική αγωγή. Στα 26 εκεί που καθόμουν στο σπίτι μου χωρίς κάποιο (εμφανή τουλάχιστον) λόγο έπαθα κρίση πανικού που με οδήγησε στα επείγοντα. Ένιωσα τρόμο ζαλαδα και μουδιασε όλο μου το σώμα. Δε ζήτησα βοήθεια από ειδικό γιατί δεν το ξανα έπαθα και πιστεψα ότι ηταν κάτι τυχαίο και παροδικό. Ενα χρόνο μετά εκεί που πήγαινα βόλτα με το σκύλο μου ένα βράδυ ένιωσα τρόμο, άρχισα να τρέμω και να μου κόβεται η ανάσα. Έπαθα κρίση πανικού στη μέση του δρόμου ολομόναχη. Από τότε κάθε φορά που ήταν να πάω κάπου μόνη μου παθαινα το ίδιο, εντωμεταξύ άρχισα να νιώθω τις περισσότερες ώρες της μέρας έντονο άγχος και αίσθημα απελπισίας και κατάθλιψης. Παω σε γιατρό και μου γράφει να παίρνω ένα enlift και μισο rispefar τη μερα. Η γνωμάτευση του ήταν μη καθορισμένη διαταραχή της διάθεσης. Στην αρχή ήμουν πολύ χάλια αλλά σταδιακά το άγχος άρχισε να φεύγει αλλά το πρόβλημα με την αγοραφοβία παρέμεινε. Κάθε φορά που είναι να πάω κάπου μακρυά από το σπίτι μόνη με πιάνει έντονο άγχος και τρέμουλο, τα άκρα μου βαραίνουν και νομίζω ότι θα λιποθύμησω. Σπάνια και με τα χιλια ζόρια έχω καταφέρει να πάω μέχρι το περίπτερο που 300 μέτρα μακρυά, τις περισσότερες φορές γυρίζω στα πίσω στα μισά του δρόμου. Όποτε βγαίνω έξω (σπάνια μια δυο φορές τη βδομαδα για ένα καφε) είμαι με τη μανα μου ή με την αδερφή μου. Ζω σε επαρχία και δεν έχω πια φίλους ούτε σχέση για να βγαίνω περισσότερο εξω. Δε έχω δουλειά και έχω αρνηθεί δουλειές που ήταν μακρυά από τη πόλη που μένω εξαετίας αυτης της κατάστασης. Ο ψυχίατρος μου είπε να πάω σε ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή αλλά είναι δυσκολο λόγο της οικονομικής κατάστασης που βρίσκομαι. Οι δικοί μου δε μπορώ να πω οτι με καταλαβαίνουν πολλές φορές εκνευριζονται και λένε οτι ολα ειναι στο μυαλό μου οτι αν θέλω θα το ξεπερασω και μπλα μπλα τις γνωστές βλακείες. Βαρέθηκα πια αυτη τη κατάσταση, βαρέθηκα να είμαι εξαρτημένη από τους άλλους. Δεν μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου. Δεν ξέρω τι να κανω πια. Εχει αντιμετωπίσει κάποιος παρόμοια κατάσταση και πως ξεπερνιέται αυτο;

---

. Καλησπέρα έπρεπε να σου γράψει ζαναξ