Originally Posted by
Sonia
Συγγνώμη, τώρα το είδα αυτό το μήνυμα. Αν θες παραδείγματα θα σου πω. Ήμουν π.χ. σεζόν σε κάποιο μικρό επαρχιακό μέρος και όταν δούλευα απόγευμα τότε, πήγαινα συχνά για καφέ το πρωί σε συγκεκριμένη καφετέρια. Πριν το μεσημέρι νωρίς το πρωί ήταν χαλαρά και αρχίσαμε να μιλάμε και σταδιακά γνωρίστηκα αρκετά καλά με την κοπέλα που δούλευε εκεί και γίναμε καλές φίλες. Παρόλο που μιλάω για αρχές 2000 και πλέον με τα χρόνια και τις αποστάσεις τελευταία έχουμε χαθεί, με την κοπέλα αυτή είχαμε στενή φιλία για πολλά χρόνια και έχουμε επαφές ακόμα και όταν βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος σίγουρα θα βρεθούμε.
Άλλο παράδειγμα είμαι σε κάποιο νησί των Κυκλάδων πάλι σεζόν, πηγαίνω σε γειτονική ταβέρνα για φαγητό το βράδυ. Με τον καιρό οι άνθρωποι φιλικοί, ένα βράδυ νωρίς στη σεζόν ακόμα, σχετικά χαλαρά, είχε σε ένα σημείο μία μικρή τηλεόραση για να βλέπει αυτός και κάποιοι γνωστοί του έναν αγώνα. Σε κάποιο τραπέζι κάθονταν 2 μαντραχαλαίοι στην ηλικία μου περίπου να δουν τον αγώνα και τσιμπολογούσαν παράλληλα. Πάω χύμα και τους ρωτάω, παιδιά θα σας πείραζε να καθίσω εδώ να δω κι εγώ τον Ολυμπιακό, δεν θα σας ενοχλήσω. Διστακτικά λένε ναι, μετά είδαν ότι ήξερα από ποδόσφαιρο και πιάσαμε την συζήτηση με αφορμή των αγώνα, χαλαρώσαν, γνωριστήκαμε και κάναμε παρέα συχνά από τότε. Ήδη πήγαινα συχνά σε ένα μπαρ και έπιανα κουβέντα με τον μπάρμαν και κάτι άλλους θαμώνες, μια μέρα ήρθε ο ένας από αυτά τα παιδιά, κάθησε μαζί μου και σταδιακά μου γνώρισε το μισό μαγαζί. Ε, μετά ήταν απλούστατο να κάνω ένα σωρό παρέες στο νησί.
Άλλο παράδειγμα, σε πόλη του εξωτερικού, πάω για δουλειά για κάποιους μήνες και σύχναζα σε συγκεκριμένες παμπ και μπαρ, με αποτέλεσμα να πιάνω την συζήτηση με τους ανθρώπους που δουλεύαν εκεί. Ήταν ένας τύπος που τον τράκαρα συνεχώς τριγύρω αλλά δεν είχα δώσει και πολύ σημασία, μια μέρα πάω σε ένα χαλαρό live και πιάνω από νωρίς τραπέζι, έρχεται ο σερβιτόρος και μου λέει σε πειράζει να καθίσει εδώ ο τάδε γιατί τον έστησε η παρέα του; Φυσικά και όχι του λέω, κάνει τις συστάσεις, μας αφήνει. Ε, σπάει ο πάγος με κάνα δυο κουβέντες, τώρα αυτός αν τυχόν γούσταρε αρχικά ή όχι δεν ξέρω, πάντως εγώ δεν του άφησα τέτοια περιθώρια, βρεθήκαμε με ένα σωρό κοινά, με κάλεσε στο τάδε gig δυο μέρες μετά, πήγα, γνωρίστηκα εκεί με ένα σωρό κόσμο.
Είμαι πριν κάποια χρόνια σε περιοχή της Αθήνας κάπου τελοςπάντων για αρκετούς μήνες λόγω μίας επέμβασης στην σπονδυλική στήλη. Φοράω για μήνες τον κηδεμόνα μου, κάτι που τραβάει τα βλέμματα εκ των πραγμάτων κι εκεί που αράζω συχνά σε ένα καφέ μπαρ έρχεται μία κοπελιά και λέει να σε ρωτήσω κάτι βρε κοπέλα, τόσο καιρό που σε βλέπω εδώ, τι είναι αυτό; Την εξηγώ και στο μεταξύ ο σερβιτόρος που μάζευε το διπλανό τραπέζι κοντοστέκεται κι ακούει κι αυτός. Ε, συνεχίζουμε την συζήτηση, κάτσε ρε να σε κεράσω ένα ποτό, μη στέκεσαι έτσι της λέω, μιλάμε, βρεθήκαμε και με κοινούς γνωστούς στο τέλος. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, αυτό ήταν. Δεν έχει γίνει κολλητή μου η συγκεκριμένη, αλλά έχουμε από τότε επαφές. Στο μεταξύ με ένα από τα παιδιά ήδη μιλούσαμε αρκετά σε αυτό το καφέ μπαρ, μετά από εκείνη τη μέρα έσπασε ο πάγος και με τον άλλο σερβιτόρο. Ε, αν πήγαινα εκεί για καφέ ή ποτό, ότι ώρα και να ήταν, ήταν σαν να ήξερα από πριν ότι θα έχω παρέα από τα πριν κατά κάποιο τρόπο.
Έχω πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα, αν θες ένα τελευταίο, έρχομαι μετά από κάτι χρόνια στον τόπο καταγωγής μου να μείνω εδώ πλέον για αρκετό διάστημα. Συνειδητοποιώ ότι εκτός από την κολλητή μου που λόγω ωραρίων και καταστάσεων δεν είναι πλέον τόσο κολλητή και δεν μπορούμε να βρισκόμαστε όσο συχνά θα θέλαμε, δεν έχει μείνει άνθρωπος από αυτούς που κάναμε παλιά παρέα κι αν έχει μείνει είναι σε εντελώς άλλη φάση, οικογενειάρχες οι περισσότεροι και με ενδιαφέροντα εντελώς άλλα από τα δικά μου. Από κάποια στιγμή και μετά παρόλο που είναι το μέρος μικρό και δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές, λέω δεν γίνεται να τα βάψουμε και μαύρα.Αρχίζω και βγαίνω λοιπόν σε ένα μπαράκι όπου συχνάζουν κυρίως πιτσιρίκια στα μάτια μου πλέον, εγώ τα θυμόμουν μωρά ας πούμε και τώρα είναι κοτζάμ κοπελάρες και παλλικάρια. Οι περισσότεροι αρχικά λέγαν τι θέλει η θείτσα εδώ μέσα, αλλά δεν πειράζει, πιάνω συζήτηση με το παιδί που έχει το μαγαζί λοιπόν και τον θυμόμουν παιδάκι μια εποχή που έμενε σε διπλανό σπίτι από εμάς, λέμε τα νέα μας, κερνάει κάτι ποτά, κάπως το φέρνει σε συζήτηση για ταξίδια, έρχονται κι άλλοι τριγύρω, πυκνώνει ο κόσμος στο μαγαζί, φεύγει ο ιδιοκτήτης να εξυπηρετήσει τον κόσμο κι εγώ βρίσκομαι ξαφνικά να τα πίνω και να συζητάω ως το πρωί με 10 20χρονα γύρω μου. Την άλλη μέρα είμαι αραχτή το μεσημέρι για καφέ απέναντι από τη δουλειά και σκάνε κάποια από τα παιδιά αγουροξυπνημένα και αυθόρμητα έρχονται και κάθονται μαζί μου και αυτό είναι, εδώ και κάποια χρόνια εκτός των άλλων έχω παρέες κάτι παιδιά καμια 10αρια ή 20αρια χρόνια νεώτερα (φυσικά κι άλλες παρέες, αλλά ρωτάς για αυτούς που γνώρισα έξω).
