Ψυχικό βασανιστήριο

Θα ήθελα να μοιραστώ απλά μαζί σας το εξής: Πάσχω από δυσθυμία μέχρι κατάθλιψη μέτριας μορφής στην κλίμακα της ήπιας/μέτριας/μείζονος που υφίσταται διεθνώς.
Το χειρότερο είναι ότι έχω κάποιες φορές και όχι σπάνια,επεισόδια μείζονος κατάθλιψης και αυτό εκφράζεται στον οργανισμό μου ως ψυχικός πόνος συν των υπολοίπων συναισθημάτων.
Πιστέψτε με ξέρω την λύπη,ξέρω το κενό & ξέρω και έχω βιώσει σχεδόν τα πάντα σχετικά με την πάθηση αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τον αφόρητο
ψυχικό πόνο,είναι τόσο επίμονος που το xanax θα καταφέρει να τον υπερνικήσει μόνο όταν καταφέρει να αδρανοποιήσει όλο το σώμα.Είναι κάτι παραπάνω από άγχος,σε πνίγει σε σκοτώνει
σιγά σιγά και βασανιστικά μα δεν ξεψυχάς..

Quote:

---

Originally Posted by nickirkas

Θα ήθελα να μοιραστώ απλά μαζί σας το εξής: Πάσχω από δυσθυμία μέχρι κατάθλιψη μέτριας μορφής στην κλίμακα της ήπιας/μέτριας/μείζονος που υφίσταται διεθνώς.
Το χειρότερο είναι ότι έχω κάποιες φορές και όχι σπάνια,επεισόδια μείζονος κατάθλιψης και αυτό εκφράζεται στον οργανισμό μου ως ψυχικός πόνος συν των υπολοίπων συναισθημάτων.
Πιστέψτε με ξέρω την λύπη,ξέρω το κενό & ξέρω και έχω βιώσει σχεδόν τα πάντα σχετικά με την πάθηση αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τον αφόρητο
ψυχικό πόνο,είναι τόσο επίμονος που το xanax θα καταφέρει να τον υπερνικήσει μόνο όταν καταφέρει να αδρανοποιήσει όλο το σώμα.Είναι κάτι παραπάνω από άγχος,σε πνίγει σε σκοτώνει
σιγά σιγά και βασανιστικά μα δεν ξεψυχάς..

---

Σε καταλαβαίνω απόλυτα, μιας και βιονω αυτό τον αφορητο ψυχικό πόνο, σε σημείο που νομίζω ότι θα εκραγω. Σε παρακολουθεί κάποιος γιατρός; Παιρνεις κάποιο αντικαταθλιπτικό;

Ναι έχει 5 χρόνια που με παρακολουθεί ψυχίατρος,έχω αλλάξει δύο τρεις μπας και βρω κάτι καλύτερο και κάτι μήνες πιο μπροστά ψυχολόγος.Δυστυχώς έχω δοκιμάσει τα περισσότερα φάρμακα και δεν με πιάνουν,έτσι έχω ελάχιστες εναλλακτικές σε αυτόν τον τομέα.προς το παρόν πορεύομαι με το Effexor XR,το Brintellix,το Lyrica για την Γ.Α.Δ. μου και Xanax αν το χρειαστώ είτε από κατάθλιψη,αγχος, ή για να μπορέσω να κοιμηθώ τα βράδια.

όλα αυτά θεωρώ πως προέρχονται από χαρακτηριστικά μου ατόφιων ψυχικών διαταραχών προσωπικότητας που τα καταστούν σχεδόν μη αντιμετωπίσιμα από καμία θεραπεία.(Σε αυτό έχω περίπου και τη σύμφωνη γνώμη των ιατρών μου)Είμαι με λίγα λόγια λίγο περισσότερο "cursed" από τον μέσο όρο των ασθενών χωρίς να έχει να κάνει αυτό με τα στατιστικά θνησιμότητας δηλαδή ότι είμαι σε χειρότερη θέση όσον αφορά τον θάνατο σε σχέση με άλλους ανθρώπους που πάσχουν από μείζονα κατάθλιψη.Είμαι 24 ακόμα και έχω τους γονείς μου αλλά πολύ φοβάμαι το μέλλον καθότι είναι και οι δυό τους σε μεγάλη σχετικά ηλικία και εμένα η χρόνια πάθησή μου με έχει αφήσει αρκετά πίσω από μικρό και δυστυχώς η κατάσταση στην χώρα μας είναι πολύ άσχημη αυτή την περίοδο.

τι φοβάσαι σε σχεση με το μελλον; σε προβληματιζει η επιβιωση;

Quote:

---

Originally Posted by xalou

τι φοβάσαι σε σχεση με το μελλον; σε προβληματιζει η επιβιωση;

---

Προφανώς και με προβληματίζει η επιβίωση μου σε αυτόν τον κόσμο σε συνάρτηση με την ασθένειά μου..

Θα με ενδιέφερε να μάθω αν κανείς εδώ έχει βιώσει την κατάθλιψη μικρός/-ή στην εφηβεία ή στην πρώιμη ενηλικίωση και συνεχίζει να παίρνει φάρμακα 5+ χρόνια.

Quote:

---

Originally Posted by nickirkas

Είμαι 24 ακόμα και έχω τους γονείς μου αλλά πολύ φοβάμαι το μέλλον καθότι είναι και οι δυό τους σε μεγάλη σχετικά ηλικία και εμένα η χρόνια πάθησή μου με έχει αφήσει αρκετά πίσω από μικρό και δυστυχώς η κατάσταση στην χώρα μας είναι πολύ άσχημη αυτή την περίοδο.

---

Δεν έχω εμπειρία ή έστω κάποια γνώση σχετική με το πρόβλημά σου, οπότε αυτά που γράφεις τα καταλαβαίνω μόνο εγκυκλοπαιδικά.

Θα ήθελα απλά να σταθώ στο παραπάνω χωρίο που απομόνωσα. Δεν είναι ξεκάθαρο αν η πάθησή σού επιτρέπει να εργαστείς. Ο προβληματισμός που εκθέτεις αφήνει μια υποψία ότι δεν μπορείς να εργαστείς κανονικά με πλήρες ωράριο. Τι ισχύει τελικά;

Και τι εννοείς όταν λες ότι έμεινες αρκετά πίσω από μικρός; Μήπως δυσκολίες σε σχέση με την πρόοδό σου στο σχολείο και, συνεπώς, τις σπουδές σου αργότερα;

Quote:

---

Originally Posted by Vox

Δεν έχω εμπειρία ή έστω κάποια γνώση σχετική με το πρόβλημά σου, οπότε αυτά που γράφεις τα καταλαβαίνω μόνο εγκυκλοπαιδικά.

Θα ήθελα απλά να σταθώ στο παραπάνω χωρίο που απομόνωσα. Δεν είναι ξεκάθαρο αν η πάθησή σού επιτρέπει να εργαστείς. Ο προβληματισμός που εκθέτεις αφήνει μια υποψία ότι δεν μπορείς να εργαστείς κανονικά με πλήρες ωράριο. Τι ισχύει τελικά;

Και τι εννοείς όταν λες ότι έμεινες αρκετά πίσω από μικρός; Μήπως δυσκολίες σε σχέση με την πρόοδό σου στο σχολείο και, συνεπώς, τις σπουδές σου αργότερα;

---

Δεν έχω θέματα σοβαρά επί του παρόντος να εργαστώ. Παίρνω μετά από αλλαγές και προσθαφαιρέσεις μία αγωγή η οποία με κρατάει από το να παρατήσω τα πάντα.
Και με κάνει λίγο λειτουργικό παρόλο που δεν με θεράπευσε ή απομόνωσε την πάθηση τελείως.
Δεν είναι το σχολείο επίσης αλλά το εννοώ σαν άνθρωπος.

Quote:

---

Originally Posted by nickirkas

Δεν έχω θέματα σοβαρά επί του παρόντος να εργαστώ.

---

Επομένως ίσως να είναι λίγο υπερβολικό να ανησυχείς από τώρα για το μέλλον. Μικρός είσαι ακόμα και αφού, όπως λες, παραμένεις λειτουργικός, λογικά θα τα καταφέρεις. Έχεις κάποιο κοινωνικό κύκλο;

Quote:

---

Originally Posted by nickirkas

Δεν είναι το σχολείο επίσης αλλά το εννοώ σαν άνθρωπος.

---

Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος; Δε βλέπω τη διασύνδεση με την ανησυχία για το μέλλον.

Μίλησες επίσης και για την άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Εργάζεσαι αυτό τον καιρό;

Εργάζομαι στο δημόσιο τομέα ως εποχιακός υπάλληλος.
Γενικά με προβληματίζει το ότι αν δεν έχω τους γονείς μου να με στηρίξουν οικονομικά
και ίσως και συναισθηματικά παρόλο που είναι τοξικό το περιβάλλον αν κάποιος γνωρίζει από ψυχολογία καταλαβαίνει..Τότε θα είναι πολύ δύσκολα για εμένα να επιβιώσω..(σύμφωνα με το τι λέει το μυαλό μου).Κοινωνικό κύκλο δεν έχω παραμόνο αυτόν της εργασίας που δεν υπάρχουν φιλίες και επίσης είμαι πολύ δύσκολος στο να εμπιστευτώ άτομο και να ανοιχτώ γιατί έχω υποστεί bullying στο παρελθόν και μου έχει μέινει σαν τραύμα (ptsd είχα έναν καιρό πολύ άσχημη).Επίσης έχουν δημιουργηθεί διαταραχές της προσωπικότητας σε ήπιο όμως βαθμό.Αλλά είναι μη θεραπεύσιμες σχεδόν,ψυχανάληση και διαρκής ψυχοθεραπεία είναι η λύση(πιο πολύ η ελπίδα,όμως σίγουρα ανεβάζει τις πιθανότητες να πετύχει) και εγώ δεν έχω το οικονομικό πάτημα για 4 συνεδρίες τον μήνα με ψυχολόγο ή να βρω ψυχίατρο που ασχολείται με τη ψυχοθεραπεία στα σοβαρά όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο στην πόλη που διαμένω..

Είχα και ήπια ψύχωση έναν καιρό επίσης...Και αυτό δεν ήταν ανεξάρτητο όπως στις κλάσσικές ψυχώσεις αλλά διασυνδεδεμένο με την μείζονα κατάθλιψη,GAD και τις υπόλοιπα ψυχολογικά στίγματα και διαταραχές που είχα εκείνη την εποχή στο παρελθόν.

Κατάλαβα. Τίποτα δεν είναι απλό με τα ψυχολογικά προβλήματα αλλά η περίπτωσή σου φαντάζει εξαιρετικά περίπλοκη.

Το ότι εργάζεσαι εποχιακά, μήπως σου αφήνει κάποιο παραθυράκι για να αλλάζεις τόπο εργασίας; Κατ' αρχήν θα ήθελες να ζεις για κάποιο διάστημα μόνος, π.χ. όσο εργάζεσαι; Ανέφερες τοξικό οικογενειακό περιβάλλον ...

Quote:

---

Originally Posted by Vox

Κατάλαβα. Τίποτα δεν είναι απλό με τα ψυχολογικά προβλήματα αλλά η περίπτωσή σου φαντάζει εξαιρετικά περίπλοκη.

Το ότι εργάζεσαι εποχιακά, μήπως σου αφήνει κάποιο παραθυράκι για να αλλάζεις τόπο εργασίας; Κατ' αρχήν θα ήθελες να ζεις για κάποιο διάστημα μόνος, π.χ. όσο εργάζεσαι; Ανέφερες τοξικό οικογενειακό περιβάλλον ...

---

Δεν φαντάζει μόνο είναι στην πραγματικότητα αρκετά περίπλοκη,αυτό το λεν και οι ιατροί που έχω επισκεφθεί.Γι'αυτό το γνωρίζω πως δεν μπορεί κάποιος μη ειδικός να δώσει συμβουλές προσωπικά,γνωρίζω επίσης καλύτερα από το 99,+% των ασθενών την πάθηση αυτή και επιστημονικά,το παραδέχονται & οι ιατροί μου άλλωστε,γιαυτό παίρνουμε από κοινού αποφάσεις και μιλάμε περίπου σαν συνάδελφοι πιο πολύ.Απλά ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου και να δω αν υπάρχει κάποια αντίστοιχη εμπειρία από κάποιον εδώ στο φόρουμ και όχι για να πάρω συμβουλές..

Κάπου εδώ να πω πως σχεδόν έχω βγάλει την ιατρική σχολή χωρίς να επιδιώξω την ειδικότητα ακόμη κι έτσι έχω γνωστούς συμφοιτητές στην ειδικότητα της ψυχιατρικής από τους οποίους αντλώ υλικό είτε επιστημονικά βιβλία είτε μελέτες είτε οτιδήποτε όπως επίσης και από τον ψυχίατρο μου...
Αν με έχει βοηθήσει όλη αυτή η γνώση; Θα έλεγα πως ήταν σωτήρια,όμως και πάλι δεν αρκεί για να θεραπευθεί μιας τέτοιας διάστασης πρόβλημα

καλησπερα και απο εμενα

ειχα περασει την 1η μειζονα καταθλιψηαπο τα 13.5-15 χρονων
αργοτερα οταν πηγα στους γιατρους και στους ψυχλογους μου ειπαν οτι ειχα μειζονα καταθλιψη και δεν ειχα βοηθεια απο κανεναν κανενας δε με ρωταγε πως εισαι κανενας δε με εβλεπε οταν εκλαιγα 1 ωρα μετα το σχολιο κουλουριασμενη..
ειχα αυτοκτονικο ιδεασμο μεσα σε ολη τη μαυριλα
σε καταλαβαινω
και η καταληξη ποια ηταν? εκατσα 1.5 χρονο στη εφηβεια μου ετσι μεχρι που στα 15 δεν αντεξα αλλο και ειπα ως εδω.παμε απο την αρχη!κι ετσι σηκωθηκα μονη μου χωρις βοηθεια γιατρων, ψυχολογων, φαρμακαων, γονιων, φιλων
απλα τα βροντηξα και ειπα ως εδω παμε παλι απο την αρχη

αυτη ειναι η εμπειρια μου απο την εφηβεια μου..

Καλησπέρα boo ,
χαίρομαι πολύ που τα κατάφερες μόνη σου αλλά δεν ξέρω..
Πάντως είναι πολύ ενθαρρυντικό το μήνυμά σου.Αν και κάθε φορά που πήγα να κόψω τα φάρμακα το πρόβλημά μου
υποτροπίασε.

σε καταλαβαινω..
εγω εχω σχιζο αλλα επειδη ειχα περασει καταθλιψεις δοκιμασα καμια 5αρια αντικταθλιπτικα.το remeron με βοηθησε.εχω κανενα μηνα που το εχω κοψει.το επαιρνα και τα τελευταια 2,5 χρονια δεν ειχα καταθλιψη. συνολικα αντικαταθλιπτικα παιρνω 7-8 χρονια

δυσκολο αλλα πιστεψε στον εαυτο σου! αν μπορεσα εγω μπορεις και εσυ!
κι οσο για καινουρια ξεκινηματα εχω περασει καμποσα.μετα απο 2-3 χρονια ψυχωτικων συνεχομεναν επεισοδιων ειμαι στον 4ο μηνα που ειμαι καλα αλλα φοβαμαι πολυ μην το ξαναπαθω αλλα ελπιζω
μη σταματας να κοβεις τα φαρμακα σου απο μονος σου!!!!!! μονο μαζι με το γιατρο!
μη μασας το αισθημα της επιβιωσης σου δειχνει ποσο δυνατος μπορεις να γινεις
ξερω λυγιζεις αμα δε βρισκεις ηρεμια, αμα δε σε πιανουν τα φαραμακα, αμα εχεις πισογυρισματα κλπ
εχεις κρυμμενη δυναμη να το θυμασαι