Απώλεια γονέων

Γεια σας, δεν ξέρω αν βρίσκομαι στο σωστό σημείο του φόρουμ διότι οι δικοί ευτυχώς είναι εν ζωή αλλά επειδή έχουν αρχίσει και μεγαλώνουν συνεχώς γυρίζει στο μυαλό μου η σκέψη πως κάποια στιγμή θα τους χάσω και νιώθω πως δεν θα μπορέσω να το διαπραγματευτώ όταν συμβεί. Με απασχολεί πιο πολύ από τη δική μου θνητότητα. Είμαι 35 και μέχρι χθες ένιωθα παιδί. Ο πατέρας μου είναι πλέον 81 και η μητέρα μου κάτω από 70. Υπάρχει και η πιθανότητα να ξαναφύγω από Ελλάδα μόνιμα και οι στιγμές που μπορώ να περνάω κοντά τους θα λιγοστέψουν κι άλλο. Ξέρω ότι πιθανώς το μέλλον μου θα είναι καλύτερο έξω και έχω κάνει ήδη έναν χρόνο στην αμερική αλλά δεν άντεξα και γύρισα κοντά τους αν και άνεργος.

Δεν ήμουν ο τύπος που πάντα είχε σχέσεις και ήταν ανεξάρτητος από μικρός. Έχω μεγαλώσει μαζί τους και η σκέψη ότι μια μέρα δεν θα ακούω τη φωνή τους απλά με σκοτώνει. Τόσο που παραμελώ τον εαυτό μου. Δεν μπορώ τους αποχωρισμούς και έχω πολύ καλούς γονείς που μέχρι σήμερα με φροντίζουν και θα μου λείψουν. Απλά προσεύχομαι να μην φύγουν γρήγορα αλλά μετά από πολλά χρόνια. Όσο γίνεται περισσότερα γιατί απλά δεν ξέρω αν είμαι ανώριμος ή ευαίσθητος αλλά απλά δεν μπορώ να το διαπραγματευτώ. Κρατώ μόνο μια ελπίδα ότι όταν συμβεί το ΓΑΜΗΜΕΝΟ μια αόρατη δύναμη θα μου φέρει ψυχραιμία και λογική ώστε να δω το πράγμα αντικειμενικά και όχι να χάσω τον κόσμο μέσα μου.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Γεια σας, δεν ξέρω αν βρίσκομαι στο σωστό σημείο του φόρουμ διότι οι δικοί ευτυχώς είναι εν ζωή αλλά επειδή έχουν αρχίσει και μεγαλώνουν συνεχώς γυρίζει στο μυαλό μου η σκέψη πως κάποια στιγμή θα τους χάσω και νιώθω πως δεν θα μπορέσω να το διαπραγματευτώ όταν συμβεί. Με απασχολεί πιο πολύ από τη δική μου θνητότητα. Είμαι 35 και μέχρι χθες ένιωθα παιδί. Ο πατέρας μου είναι πλέον 81 και η μητέρα μου κάτω από 70. Υπάρχει και η πιθανότητα να ξαναφύγω από Ελλάδα μόνιμα και οι στιγμές που μπορώ να περνάω κοντά τους θα λιγοστέψουν κι άλλο. Ξέρω ότι πιθανώς το μέλλον μου θα είναι καλύτερο έξω και έχω κάνει ήδη έναν χρόνο στην αμερική αλλά δεν άντεξα και γύρισα κοντά τους αν και άνεργος.

Δεν ήμουν ο τύπος που πάντα είχε σχέσεις και ήταν ανεξάρτητος από μικρός. Έχω μεγαλώσει μαζί τους και η σκέψη ότι μια μέρα δεν θα ακούω τη φωνή τους απλά με σκοτώνει. Τόσο που παραμελώ τον εαυτό μου. Δεν μπορώ τους αποχωρισμούς και έχω πολύ καλούς γονείς που μέχρι σήμερα με φροντίζουν και θα μου λείψουν. Απλά προσεύχομαι να μην φύγουν γρήγορα αλλά μετά από πολλά χρόνια. Όσο γίνεται περισσότερα γιατί απλά δεν ξέρω αν είμαι ανώριμος ή ευαίσθητος αλλά απλά δεν μπορώ να το διαπραγματευτώ. Κρατώ μόνο μια ελπίδα ότι όταν συμβεί το ΓΑΜΗΜΕΝΟ μια αόρατη δύναμη θα μου φέρει ψυχραιμία και λογική ώστε να δω το πράγμα αντικειμενικά και όχι να χάσω τον κόσμο μέσα μου.

---

Καλησπέρα. Και εγώ είμαι 31 και δεν μπορώ να διαχειριστω την απώλεια των δικών μου προσωπων.το σκέφτομαι και εγώ όπως εσύ και προτιμώ να πεθάνω εγώ πρωτη.πρώτα το σκεφτόμουν για τους γονείς μου και τώρα για τον φίλο μου. Απλά νιώθω μεγάλη ανασφαλεια και είμαι προσκολλημενη κάθε φορά σε κάποιον. Τώρα εξαρτιεμαι από την σχέση μου.
Ίσως χρειαζεται να το δουλεψεις καο εσυ με κάποιον ειδικό. Δεν γινεται να παραμελεις τον εαυτο σου.είναι πολύ καλό που αγαπάς και νοιαζεσαι για τους γονεις σου αλλά πρέπει να κοιτάξεις και την ζωή σου.

Θα σου απαντησω δυστυχως απο την.απεναντι πλευρα..εχει 45 μερες που εχασα εντελως αιθνιδια την.αγαπημενη μου μανα..μετα απο γιορτη που μας ειχε ετοιμασει..ο.πονος ριναι αβασταχτος κ καθε μερα χειροτετος αλλα μια μαγικη δυναμη σε βοηθαει να περασει η μερα κ η επομενη κ η επιμενη..να χαρειτε αυτους που αγαπατε..παντα νομιζουμε οτι εχουμε χρονο..αλλα δεν ειναι ερσι...

Quote:

---

Originally Posted by Αποστολια

Καλησπέρα. Και εγώ είμαι 31 και δεν μπορώ να διαχειριστω την απώλεια των δικών μου προσωπων.το σκέφτομαι και εγώ όπως εσύ και προτιμώ να πεθάνω εγώ πρωτη.πρώτα το σκεφτόμουν για τους γονείς μου και τώρα για τον φίλο μου. Απλά νιώθω μεγάλη ανασφαλεια και είμαι προσκολλημενη κάθε φορά σε κάποιον. Τώρα εξαρτιεμαι από την σχέση μου.
Ίσως χρειαζεται να το δουλεψεις καο εσυ με κάποιον ειδικό. Δεν γινεται να παραμελεις τον εαυτο σου.είναι πολύ καλό που αγαπάς και νοιαζεσαι για τους γονεις σου αλλά πρέπει να κοιτάξεις και την ζωή σου.

---

Τι να πω. Ίσως όντος έχουμε θέμα προσκολλήσεως γιατί αν είναι υγιείς γιατί να φέρνουμε στο μυαλό μας το κακό? Στιγμές δυσάρεστες που ευτυχώς πάνε κι έρχονται....

Quote:

---

Originally Posted by mairi

Θα σου απαντησω δυστυχως απο την.απεναντι πλευρα..εχει 45 μερες που εχασα εντελως αιθνιδια την.αγαπημενη μου μανα..μετα απο γιορτη που μας ειχε ετοιμασει..ο.πονος ριναι αβασταχτος κ καθε μερα χειροτετος αλλα μια μαγικη δυναμη σε βοηθαει να περασει η μερα κ η επομενη κ η επιμενη..να χαρειτε αυτους που αγαπατε..παντα νομιζουμε οτι εχουμε χρονο..αλλα δεν ειναι ερσι...

---

Συλλυπητήρια. Να ζήσεις να την θυμάσαι. Δεν ξέρω. Η δική μου άμυνα είναι απλά να αγνοώ τέτοια ενδεχόμενα. Αν κάτσω και το πάρω πολύ σοβαρά άστα να πάνε.

Είναι και που μάλλον θα φύγω πάλι για έξω και φαντάζομαι τη μάνα μου να πάθει κάτι χτύπα ξύλο και να θελήσει να με δει κι εγώ να είμαι μακρυά και είναι σαν μαχαίρι στην καρδιά!! ������ ... Έτυχε να αρρωστήσει κι εμάς συγγενής μου όταν ήμουν έξω και έβλεπα πώς τον πρόσεχαν τα παιδιά του κι εγώ σκεφτόμουν πώς τους δικούς μου τους άφησα πίσω και έκλαιγα... Έκλαψα και κλαίω πολύ συχνά για τέτοια πιθανά ενδεχόμενα.

Να μην σκεφτεσαι ετσι.συμβουλη σου δινω να κρατας την.καθε μερα μαζι τους φυλαχτο..να πεις ποτε εχουμε χρονο..

Τα ίδια και εγώ η μανούλα μου είναι 65 ο πατέρας μου 68 με βασανίζει παρά πολύ το γεγονός ότι περνάνε τα χρόνια και ότι κάποια στιγμή θα φύγουν.
Εδώ 21 χρόνια πέρασαν και δεν ξεπέρασα την γιαγιά μου πως θα αντέξω το άλλο;.
Είμαι σίγουρη ότι θα πάω και εγώ μαζί τους δεν θέλω να ζήσω χωρίς τους γονείς μου η τα παιδιά μου

Έμεινε βαριά μια εβδομαδα. Πηγαίνω αμερική.... Τώρα ότι γίνει έγινε. Το πολύ πολύ σε κάνα χρόνο να γυρίσω... αμα δεν την παλευω

Δεν έχω βγάλει εισιτήριο. Απλά κάποιος εργοδότης με περιμένει την ερχόμενη εβδομάδα... Του είπα ότι θα πάω

Να πάω ή να μην πάω πείτε μου ρε παιδιά!? Μου έχει φάει το μυαλό αυτή η κατάσταση. Με περιμένει ένας θείος που μου έχει δώσει διορία για το πόσο μπορεί να με φιλοξενήσει. Μίλησα και με μια εταιρεία και με θέλουνε αλλά και πάλι νιώθω λίγο άσχημα να πάω μόνος μου τόσο μακριά. Βέβαια το έχω ξανακάνει αλλά και πάλι κολλάω.... Είμαι συνέχεια στο site της αεροπορικής και λέω να κάνω κλικ, να μην κάνω, να κάνω, να μην κάνω.... Ουφ θα σκάσω!!! Δώστε μου μια λύση

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Να πάω ή να μην πάω πείτε μου ρε παιδιά!?
...
Ουφ θα σκάσω!!! Δώστε μου μια λύση

---

Ξεκίνα μη λύσω τα σκυλιά! :p

Ελπίζω μόνο να το έχεις μελετήσει καλά και να γίνει συντεταγμένα η προσπάθεια. Από αυτά που θυμάμαι που είχες γράψει παλιότερα, φαινόταν ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για παλινδρομήσεις. Πρέπει να το θέλεις πολύ και να είσαι αποφασισμένος να αγωνιστείς.

Quote:

---

Originally Posted by Vox

Ξεκίνα μη λύσω τα σκυλιά! :p

Ελπίζω μόνο να το έχεις μελετήσει καλά και να γίνει συντεταγμένα η προσπάθεια. Από αυτά που θυμάμαι που είχες γράψει παλιότερα, φαινόταν ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για παλινδρομήσεις. Πρέπει να το θέλεις πολύ και να είσαι αποφασισμένος να αγωνιστείς.

---

Τι να πω. Όπως φαίνεται θα έχω μια βασική δουλίτσα για αρχή αλλά δεν έχω ρίξει και τόση πια μελέτη... Δεν έχω κανονίσει κατοικία κι από τον μισθό που θα παίρνω το πιο πιθανό είναι να μένω με συγκάτοικο. Έχω κάποιες γνωριμίες εκεί που μπορώ να εκμεταλλευτώ αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα άλλο δεν μπορώ να κανονίσω από τόσο μακριά.

Είναι και οι εξετάσεις για την τράπεζα Ελλάδας που θα πρέπει να θυσιάσω και ένα μεταπτυχιακό που Έλενα εδώ να αρχίσω. Πάνε όλα για του χρόνου σε περίπτωση που γυρίσω πίσω. Και εκεί ξέρω ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου. Μόνο που έχω πει στον θείο, έρχομαι αλλά η ψυχή μου το ξέρει πόσο το φοβάμαι. Θέλω τη μαμά μου λολ. Και δεν το λέω για πλάκα ������

Μιλήστε μου

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Μιλήστε μου

---

Είσαι μοναχοπαίδι;

Quote:

---

Originally Posted by chromatique

Είσαι μοναχοπαίδι;

---

ναι γιατι?

Aloooooooo

Θα δώσω ένα τέλος να ξεμπερδεύω. Μια σφαίρα είναι ότι χρειάζομαι.

Θα γλιτωσω κι απ το να δω τους γονεις μου στο φερετρο. Δε γαμιεται.

Σας χαιρετω.

Χαρηκα γι ατην γνωριμια

τι έγινε...................??? τι σφαίρες....???? τι θέρετρα...??? :confused::confused::confused:


δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να σου πει να φύγεις ή να μείνεις.....ή μάλλον όσοι θα σου πούνε φύγε άλλοι τόσοι θα σου πούνε μείνε....τι θέλω ν πω με αυτό...?? ότι η απόφαση είναι καθαρά δική σου...εσύ πρέπει να πάρεις μια απόφαση και να δεχτείς όλες τις συνέπειες που θα φέρει αυτή η απόφασή σου (είτε θετικές είτε αρνητικές)

αυτό δεν είναι και απαραίτητα κακό....αφενός γιατί έτσι λειτουργεί το όλο πράμα...που λέγεται ζωή....αφετέρου γιατί εσύ κανονίζεις για τη ζωή, ωριμάζεις, παίρνεις αυτό που λέμε την ζωή σου στα χέρια σου...και αποφασίζεις εσύ και δεν βάζεις αντιπροσώπους να κάνουν μια δουλειά που υποτίθεται πρέπει να την κάνεις εσύ

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Θα γλιτωσω κι απ το να δω τους γονεις μου στο φερετρο. Δε γαμιεται.

Σας χαιρετω.

Χαρηκα γι ατην γνωριμια

---

Για να "γλιτώσεις" εσύ να δεις τους γονείς σου στο φέρετρο, κάτι που είναι η φυσική σειρά των πραγμάτων στους ανθρώπους, θα υποβάλλεις εκείνους στην τεράστια συμφορά να δουν το παιδί τους στο φέρετρο; Δεν είναι άδικο γι αυτούς τους ανθρώπους;
Και μία ερώτηση: Οπλοφορείς;

Ως κάποια που έχει δει έναν από τους γονείς της στο φέρετρο στην τρυφερή μετεφηβική ηλικία σου λέω ότι το να θάβουν τα παιδιά τους γονείς τους είναι το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο και όχι το αντίστροφο... Προσπάθησε να ηρεμήσεις και να δεις τα πράγματα λογικά. Σκέψου πόσο θα πονέσεις τους γονείς σου που τόσο αγαπάς. Και ζήτα βοήθεια από κάποιον ειδικό. Είναι η κοινή μοίρα όλων μας ο θάνατος, όμως, έχουμε μια ζωή να ζήσουμε προηγουμένως.

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Για να "γλιτώσεις" εσύ να δεις τους γονείς σου στο φέρετρο, κάτι που είναι η φυσική σειρά των πραγμάτων στους ανθρώπους, θα υποβάλλεις εκείνους στην τεράστια συμφορά να δουν το παιδί τους στο φέρετρο; Δεν είναι άδικο γι αυτούς τους ανθρώπους;
Και μία ερώτηση: Οπλοφορείς;

---

Φυσικα και δεν οπλοφορω. Και το να θελω να τερματισω τη ζωη μου (αν και δυσκολα θα το κανω) κι αυτο φυσιολογικο ειναι.... Για οποιον πραγματικα το θελει....και δικαιωμα του

Quote:

---

Originally Posted by EmaFil

τι έγινε...................??? τι σφαίρες....???? τι θέρετρα...??? :confused::confused::confused:


δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να σου πει να φύγεις ή να μείνεις.....ή μάλλον όσοι θα σου πούνε φύγε άλλοι τόσοι θα σου πούνε μείνε....τι θέλω ν πω με αυτό...?? ότι η απόφαση είναι καθαρά δική σου...εσύ πρέπει να πάρεις μια απόφαση και να δεχτείς όλες τις συνέπειες που θα φέρει αυτή η απόφασή σου (είτε θετικές είτε αρνητικές)

αυτό δεν είναι και απαραίτητα κακό....αφενός γιατί έτσι λειτουργεί το όλο πράμα...που λέγεται ζωή....αφετέρου γιατί εσύ κανονίζεις για τη ζωή, ωριμάζεις, παίρνεις αυτό που λέμε την ζωή σου στα χέρια σου...και αποφασίζεις εσύ και δεν βάζεις αντιπροσώπους να κάνουν μια δουλειά που υποτίθεται πρέπει να την κάνεις εσύ

---

Δεν θα ελεγα τιποτα απο ολα αυτα αν δεν διαβαζα στο κωλοιντερνετ ποσο ακριβη ειναι η πολη που σκοπευω να επισκεφθω.

Οσο για τις αυτοκτονιες και τα φερετρα σαν εσχατη λυση ειναι κατι. Η ζωη μου ειναι πολυ ασχημη αυτη τη στιγμη.

Οκ η απόφαση θα είναι δική μου και μόνο αλλά έλα που δυσκολεύομαι να την πάρω... Δεν είναι κάτι εύκολο μέρος η Αμερική. Το φελεκι μου!!

Πολυ δυσκολο η απωλεια γονενεων , αλλα σιγουρα δεν θαθελαν οι γονεις σου αυτην την λυση , σαν εσχτατη λυση , το ηξερες οτι θα ' φυγουν ' , βαστα γερα ...........δεν ειναι λυση αυτο που προτιθεσαι να κανεις , σκεψου την ηλικια σου , το μελλον σου , ///,,,,,,,,,,,,της στιγμης ειναι αυτη η λυση .........στο λεει καποιος πολυ μεγαλυτερος αυτο , αν αυτο μετραει .....

tzimani, Αποστολία, Katerina2015, είσαστε παντρεμένοι, έχετε οικογένεια? Έχετε άλλα αδέρφια?
Mac, για σ'ενα ξέρω επειδη γνωριζόμαστε πολλή καιρό εδώ.

Συνήθως αυτοί που είναι παντρεμένοι και έχουν οικογένεια έχουν σε μικρό βαθμό και με πολύ λιγότερη συναισθηματική φόρτιση τέτοιες σκέψεις. Διότι ήδη έχουν αντικαταστήσει την πλησιέστερη προς τον άνθρωπο ψυχική σχέση του γονέα με άλλη σχέση, που ναι η φυσική πορεία των πραγμάτων, δλδ με τον/την σύζυγο και την οικογένεια.

tzimani, έχεις ήδη ζήσει ένα χρόνο μακριά τους, άρα διαθέτεις τα ψυχικά αποθέματα να ζεις χωρίς να τους έχεις ανάγκη (με την καλή έννοια), εκτός κι αν εκεί στην πραγματικότητα ήσουν ψυχικά μόνος οπότε έννιωθες την ανάγκη της παρουσίας τους κι αν ισχύει αυτό τότε υπήρξε αποφασιστικός λόγος για να στραφείς πίσω.

Η δική μου εμπειρία λέει ότι με τον καιρό σιγά σιγά θα πρέπει να απεξαρτητοποιούμαστε από έντονους ψυχικούς δεσμούς με τους γονείς, δλδ να χαλαρώνει αυτή η ψυχική σχέση και να μετατρέπεται κυρίως σε σχέση ενδιαφέροντος παρά ψυχικού δεσμού. Μου ρχετε δε συχνά στο νου η κουβέντα που λέει "για μικρός μικρός παντρέψου για μικρός καλογερέψου". Διότι το αν κάποιος δεν επέλεξε μετά βεβαιότητας να μείνει μόνος η συνέχεια καταντά προβληματική πχ λιγοστεύουν με τον καιρό οι δυνατότητες εξεύρεσης κατάλληλου συντρόφου, γεννάται το αίσθημα της μοναξιάς, η αδυναμία να φροντίζει καποιος/α αποκλειστικά από μόνος τον εαυτό, η ανάγκη για παρέα καταντά σε προσκόλληση σε άτομα με τα οποία δεν ταιριάζεις κλπ.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

tzimani, Αποστολία, Katerina2015, είσαστε παντρεμένοι, έχετε οικογένεια? Έχετε άλλα αδέρφια?
Mac, για σ'ενα ξέρω επειδη γνωριζόμαστε πολλή καιρό εδώ.

Συνήθως αυτοί που είναι παντρεμένοι και έχουν οικογένεια έχουν σε μικρό βαθμό και με πολύ λιγότερη συναισθηματική φόρτιση τέτοιες σκέψεις. Διότι ήδη έχουν αντικαταστήσει την πλησιέστερη προς τον άνθρωπο ψυχική σχέση του γονέα με άλλη σχέση, που ναι η φυσική πορεία των πραγμάτων, δλδ με τον/την σύζυγο και την οικογένεια.

tzimani, έχεις ήδη ζήσει ένα χρόνο μακριά τους, άρα διαθέτεις τα ψυχικά αποθέματα να ζεις χωρίς να τους έχεις ανάγκη (με την καλή έννοια), εκτός κι αν εκεί στην πραγματικότητα ήσουν ψυχικά μόνος οπότε έννιωθες την ανάγκη της παρουσίας τους κι αν ισχύει αυτό τότε υπήρξε αποφασιστικός λόγος για να στραφείς πίσω.

Η δική μου εμπειρία λέει ότι με τον καιρό σιγά σιγά θα πρέπει να απεξαρτητοποιούμαστε από έντονους ψυχικούς δεσμούς με τους γονείς, δλδ να χαλαρώνει αυτή η ψυχική σχέση και να μετατρέπεται κυρίως σε σχέση ενδιαφέροντος παρά ψυχικού δεσμού. Μου ρχετε δε συχνά στο νου η κουβέντα που λέει "για μικρός μικρός παντρέψου για μικρός καλογερέψου". Διότι το αν κάποιος δεν επέλεξε μετά βεβαιότητας να μείνει μόνος η συνέχεια καταντά προβληματική πχ λιγοστεύουν με τον καιρό οι δυνατότητες εξεύρεσης κατάλληλου συντρόφου, γεννάται το αίσθημα της μοναξιάς, η αδυναμία να φροντίζει καποιος/α αποκλειστικά από μόνος τον εαυτό, η ανάγκη για παρέα καταντά σε προσκόλληση σε άτομα με τα οποία δεν ταιριάζεις κλπ.

---

Αρα λοιπον καλυτερα να βγαλω το εισητηριο και να παω στη δουλεια μου?

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Πολυ δυσκολο η απωλεια γονενεων , αλλα σιγουρα δεν θαθελαν οι γονεις σου αυτην την λυση , σαν εσχτατη λυση , το ηξερες οτι θα ' φυγουν ' , βαστα γερα ...........δεν ειναι λυση αυτο που προτιθεσαι να κανεις , σκεψου την ηλικια σου , το μελλον σου , ///,,,,,,,,,,,,της στιγμης ειναι αυτη η λυση .........στο λεει καποιος πολυ μεγαλυτερος αυτο , αν αυτο μετραει .....

---

Ενταξει ναι, κομματι δυσκολο να αυτοκτονησω αφου η ελπιδα πεθαινει τελευταια και μαλλον δεν πεθαινει ποτε... το θεμα μου ειναι η μεταναστευση και οτι αυτη συνεπαγεται, καλο ή κακο ή και τα δυο

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Αρα λοιπον καλυτερα να βγαλω το εισητηριο και να παω στη δουλεια μου?

---

Ναι, εκτός κι αν έχεις σοβαρή δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις δλδ στο να κάνεις φιλίες και σχέσεις και συνάμα είσαι και πολύ συναισθηματικός χαρακτήρας.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Ναι, εκτός κι αν έχεις σοβαρή δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις δλδ στο να κάνεις φιλίες και σχέσεις και συνάμα είσαι και πολύ συναισθηματικός χαρακτήρας.

---

Όχι εντάξει φιλίες κάνω δεν έχω πρόβλημα. Επίσης εκεί που πάω έχω ήδη και κάποιους φίλους και κάποιους συγγενείς.

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Όχι εντάξει φιλίες κάνω δεν έχω πρόβλημα. Επίσης εκεί που πάω έχω ήδη και κάποιους φίλους και κάποιους συγγενείς.

---

Άρα είσαι okey...

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Γεια σας, δεν ξέρω αν βρίσκομαι στο σωστό σημείο του φόρουμ διότι οι δικοί ευτυχώς είναι εν ζωή αλλά επειδή έχουν αρχίσει και μεγαλώνουν συνεχώς γυρίζει στο μυαλό μου η σκέψη πως κάποια στιγμή θα τους χάσω και νιώθω πως δεν θα μπορέσω να το διαπραγματευτώ όταν συμβεί. Με απασχολεί πιο πολύ από τη δική μου θνητότητα. Είμαι 35 και μέχρι χθες ένιωθα παιδί. Ο πατέρας μου είναι πλέον 81 και η μητέρα μου κάτω από 70. Υπάρχει και η πιθανότητα να ξαναφύγω από Ελλάδα μόνιμα και οι στιγμές που μπορώ να περνάω κοντά τους θα λιγοστέψουν κι άλλο. Ξέρω ότι πιθανώς το μέλλον μου θα είναι καλύτερο έξω και έχω κάνει ήδη έναν χρόνο στην αμερική αλλά δεν άντεξα και γύρισα κοντά τους αν και άνεργος.

Δεν ήμουν ο τύπος που πάντα είχε σχέσεις και ήταν ανεξάρτητος από μικρός. Έχω μεγαλώσει μαζί τους και η σκέψη ότι μια μέρα δεν θα ακούω τη φωνή τους απλά με σκοτώνει. Τόσο που παραμελώ τον εαυτό μου. Δεν μπορώ τους αποχωρισμούς και έχω πολύ καλούς γονείς που μέχρι σήμερα με φροντίζουν και θα μου λείψουν. Απλά προσεύχομαι να μην φύγουν γρήγορα αλλά μετά από πολλά χρόνια. Όσο γίνεται περισσότερα γιατί απλά δεν ξέρω αν είμαι ανώριμος ή ευαίσθητος αλλά απλά δεν μπορώ να το διαπραγματευτώ. Κρατώ μόνο μια ελπίδα ότι όταν συμβεί το ΓΑΜΗΜΕΝΟ μια αόρατη δύναμη θα μου φέρει ψυχραιμία και λογική ώστε να δω το πράγμα αντικειμενικά και όχι να χάσω τον κόσμο μέσα μου.

---

Καλημέρα tzimani!
Εγώ δεν κατάλαβα θέλεις να φύγεις για οικονομικό θέμα! Εδώ είσαι άνεργος και δεν τα βγάζεις πέρα και δεν μπορείς να βρεις δουλειά?
Εκτός από την απόσταση τι άλλοι σε φοβίζει? Το ότι θα είσαι μακριά από τους γονείς σου?
Αυτήν είναι η φυσική εξέλιξη του ανθρώπου να φεύγει κάποια στιγμή από το σπίτι και να κάνει τις δικές του προσπαθείες.

Quote:

---

Originally Posted by Πες το μου και αυτό

Καλημέρα tzimani!
Εγώ δεν κατάλαβα θέλεις να φύγεις για οικονομικό θέμα! Εδώ είσαι άνεργος και δεν τα βγάζεις πέρα και δεν μπορείς να βρεις δουλειά?
Εκτός από την απόσταση τι άλλοι σε φοβίζει? Το ότι θα είσαι μακριά από τους γονείς σου?
Αυτήν είναι η φυσική εξέλιξη του ανθρώπου να φεύγει κάποια στιγμή από το σπίτι και να κάνει τις δικές του προσπαθείες.

---

Ούτε καν η απόσταση με φοβίζει. Σε λίγους μήνες οι δικοί μου θα έρθουν εκεί. Είμαστε όλοι αμερικανοί υπήκοοι. Με φοβίζει λίγο η ακρίβεια εκεί αλλά βέβαια παίζουν και οι άπειρες ευκαιρίες σε σχέση με εδώ. Την πήρα την απόφασή μου. Σε λίγο βγάζω εισητήριο.

Αλλά και να μην έρθουν θα έχουμε συχνή επικοινωνία.

οκ, μπορεί η Αμερική να μην εύκολο μέρος....αλλά τι είναι εύκολο...??? να είσαι εδώ άνεργος και να χαραμίζεις τη ζωή σου...??

κοίτα, για τους περισσότερους από εμάς εδώ μέσα τίποτα δεν είναι εύκολο και ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο (αν με πιάνεις τι εννοώ)....εκτός αν ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που τα βρήκαν έτοιμα...

σκέψου όμως ότι για μένα έχεις ένα βασικό ατού....την υπηκοότητα...που πολλοί θα ζήλευαν να είναι στη θέση σου....πάτα λοιπόν πάνω σε αυτό και κυνηγά τα όνειρα σου...όλα τα άλλα θα έρθουν σιγά σιγά....και να δεις και οι γονείς σου θα είναι ευτυχισμένοι και αν έρθουν κ μαζί σου όπως λες τότε όλα καλά..

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Ούτε καν η απόσταση με φοβίζει. Σε λίγους μήνες οι δικοί μου θα έρθουν εκεί. Είμαστε όλοι αμερικανοί υπήκοοι. Με φοβίζει λίγο η ακρίβεια εκεί αλλά βέβαια παίζουν και οι άπειρες ευκαιρίες σε σχέση με εδώ. Την πήρα την απόφασή μου. Σε λίγο βγάζω εισητήριο.

---

Τέλεια! Έχω μία αίσθηση οτι αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλά. Θα τα καταφέρεις!

Μακάρι τι να πω σας ευχαριστώ όλους και όλες. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα μου. Να κάνω κάτι που από τη μια θέλω από την άλλη μου πέφτει κομμάτι βαρύ αλλά οκ. Ότι να είναι θα το αντέξουμε. Απ'το ολότελα καλή κι η παναγιωτενα. Και ίσως οδηγήσει σε κάτι καλό.... Μακάρι.... Ευχαριστώ για τις ευχές παιδιά.

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Τέλεια! Έχω μία αίσθηση οτι αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλά. Θα τα καταφέρεις!

---

Σε ευχαριστώ μακάρι. Τουλάχιστον μου έφυγαν οι αυτοκτονικοι ιδεασμοι.... Θέλω να πιστεύω πως όντος θα πάνε καλά τα πράγματα

Quote:

---

Originally Posted by EmaFil

οκ, μπορεί η Αμερική να μην εύκολο μέρος....αλλά τι είναι εύκολο...??? να είσαι εδώ άνεργος και να χαραμίζεις τη ζωή σου...??

κοίτα, για τους περισσότερους από εμάς εδώ μέσα τίποτα δεν είναι εύκολο και ταυτόχρονα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο (αν με πιάνεις τι εννοώ)....εκτός αν ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που τα βρήκαν έτοιμα...

σκέψου όμως ότι για μένα έχεις ένα βασικό ατού....την υπηκοότητα...που πολλοί θα ζήλευαν να είναι στη θέση σου....πάτα λοιπόν πάνω σε αυτό και κυνηγά τα όνειρα σου...όλα τα άλλα θα έρθουν σιγά σιγά....και να δεις και οι γονείς σου θα είναι ευτυχισμένοι και αν έρθουν κ μαζί σου όπως λες τότε όλα καλά..

---

Όντος η υπηκοότητα με βοηθάει πολύ. Συμφωνώ με ότι λες. Έτσι είναι. Μακάρι να έρθουν όλα κι ας αργήσουν. Τώρα που πέσαμε στο νερό θα κολυμπήσουμε αδερφέ.