τι συνεβη?

χτες εγινε ενα σκηνικο που με τρομαξε...ημουν σε ενα μπαρ κ ειχα πιει(καθε μερα τυφλα γινομαι).φευγοντας κατα τις 2 το βραδυ (εβρεχε παρα πολυ) αντι να παω σπιτι εκατσα σε μια πλατεια κ ενα παγκακι βρεχομουν αλλα δε με ενοιαζε.μετα απο καμια ωρα κ ενω το σπιτι μου ηταν 5' αποσταση αρχισα να προχωραω σε αντιθετη κατευθυνση απο το σπιτι μου κ να κατευθυνομαι προς κατι γεφυρες που ηταν 30' αποσταση!ναι πηγαινα να αυτοκτονισω.το προβλημα ομως δεν ειναι αυτο(εξαλλου δεν ειναι πρωτη φορα που σκεφτομαι την αυτοχειρια)το προβλημα ειναι οτι καταλαβαινα που πηγαινα ηθελα να γυρισω πισω αλλα δε μπορουσα!!!!!συνεχιζα να προχωραω και ας μην ηθελα...δε μπορουσα να ελεγξω τον εαυτο μου!προχωρουσα στο δρομο στρεκλιζοντας,κλαιγοντας και χωρις να κοιταω αν ερχεται αυτοκινιτο.πολυ αργοτερα λιγο πριν φτασω στις γεφυρες και αφου ειχα φυγει χιλιομετρα μακρια απο το σπιτι ενιωσα σα να ξυπνησα κ μπορουσα να ελεγξω τα ποδια μου.εκατσα σκεφτηκα κ αρχισα να επιστρεφω (παλι κλαιγοντας).
εφτασα σπιτι βρεγμενος μεχρι το κοκαλο στις 6 το πρωι.
αν ξανασυμβει δε ξερω αν θα μπορεσω να το αποτρεψω παλι.
εχω σοκαριστει.

σας εχει συμβει ποτε κατι παρομοιο?τι ειναι?μηπως η αυτοκτοκτονια γινεται απο ατομα που δεν ελεγχουν τον εαυτο τους?

ναι μου έχει συμβεί αρκετές φορές, ώστε να πιστεύω ότι δεν είμαι εγώ όταν προχωράω προς το σημείο όπου θα δωσω τέλος. νιώθω το μυαλό μου κολλημένο εκεί, μέσα μου μόνο πόνο, δεν βλέπω μπροστά μου, γυρω μου.. δεν ξερω τι με αποτρέπει.. το χέρι τρέμει, ανοίγει την πληγή ή όταν συνερθεις βρίσκεσαι σε κάποιο νοσοκομείο όπου θες να δραπετεύσεις. τωρα μπορώ να πω ότι με την σκέψη προσπαθώ να ελέγξω τα βήματα μου, πριν φτάσω εκει, δεν τα καταφέρνω πάντα.. μήπως πρέπει να δεις κάποιον ειδικό πριν φτάσεις στο βήμα όπου δεν έχει γυρισμό; δεν ξέρω να σου απαντήσω αν η αυτοκτονια γίνεται απο άτομα που δεν ελέγχουν τον εαυτό τους, νομίζω ότι συμβάλλουν πολύ παράγοντες.
να προσέχεις τον εαυτό σου κ ελάττωσε το αλκοολ αν αυτό σε έκανε να χάσεις τον έλεγχο.

τι ακριβως έγινε στο μπάρ και σε ποιά φάση του αλκοολ ήσουν?

Θα σε ρωτήσω κι εγώ το ίδιο με Lua...Πόσο πιστεύεις πως είχες πιεί , ήσουν μόνος στο μπαρ, θυμάσαι εκ των υστέρων αν μιλούσες με κάποιον και ποια ήταν αυτά που λέγατε ?
Όταν ήμουν νεότερος , σε καταστάσεις απόλυτης μέθης , την άλλη μέρα οι παρέες μου , μου διηγόνταν πως έκανα κι έλεγα πράγματα που δεν θυμόμουν την τύφλα μου και σε μέρη που αγνοούσα πως είχα πάει, δηλαδή εντελώς χαμένος.. Όσο κι αν καθάριζε μετά το μυαλό μου, δεν ερχόταν απολύτως τίποτε στη μνήμη μου, σαν να ήμουν σε κατάσταση ύπνωσης χωρίς όνειρα !! Φυσικά , περνώντας τα χρόνια έμαθα να ελέγχω το πόσο , πότε και πως θα πιω, και γενικά να διατηρώ τον αυτοέλεγχο μου.
Μήπως πέρασες κάτι παρόμοιο που να οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα στο ποσοστό της αλκοόλης στο αίμα σου ? Αν υπερέβης τα εσκαμμένα , πιστεύω πως είναι πιθανόν να συνέβη λόγω υπερβολικής αλκοόλης το χάσιμο αυτό που είχες και σε τελική ανάλυση να υπάρχουν και χρονικά διαστήματα πλήρους ασυνειδησίας.

Όσον αφορά τις σκέψεις περί αυτοχειρίας, θα πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να επισκεφτείς ψυχολόγο / ψυχίατρο (αν δεν το έχεις ήδη κάνει, ΚΑΝΕ ΤΟ ΤΩΡΑ) , για να δείτε μαζί τις αιτίες κι από που πηγάζουν τέτοιες σκέψεις και να τις αντιμετωπίσετε μαζί.

ημουν με ενα φιλο κ συζητουσα για ασχετα θεματα αλλα το μυαλο μου ηταν αλλου(σε καποια πραγματα που δε θελω να αναφερω εδω και με εχουν τσακισει).θυμαμαι τα παντα εχω πιει και χειροτερα.σκεφτομαι την αυτοκτονια 24 ωρες το 24ωρο(δε κανω πλακα).δε παω σε ειδικο γιατι 1)δεν υπαρχει θεραπεια για αυτο που με βασανιζει και 2)ειμαι πολυ ρεαλιστης και βλεπω τη ζωη σαν μαρτυριο γιατι πολυ απλα ετσι ειναι.Το να δεις τη ζωη χαρουμενα παει να πει οτι δε ζεις στη πραγματικοτητα αλλα στο ροζ συνεφακι που σου εχουν μαθει η τα ψυχοφαρμακα προκαλουν εκριση ουσιων στον εγκεφαλο σου και σε κανουν χαρουμενο.με αλλα λογια δε θελω ψευτικη χαρα.

ΥΓ-εξαλλου τι στα 24 ,τι στα 30, τι στα 50, τι στα 80(το ιδιο δεν ειναι?)

Πως γνωρίζεις για κάτι χωρίς να το βιώσεις ο ίδιος? Για το γιατρό μιλάω...

Ρεαλιστής είναι αυτός που βλέπει την ζωή γκρι...δλδ κάτι ανάμεσα σε μαύρο και άσπρο

Αυτός που είναι στο ροζ συννεφάκι είναι ουτοπιστής ή απλά υπεραισιόδοξος
Εσύ είσαι στο άλλο άκρο ακριβώς.

Θεωρώ πως γράφοντας εδώ μέσα, κάτι μέσα σου, σε πολύ βάθος σε προτρέπει να ξεφύγεις από την ζωή-μαρτύριο όπως περιγράφεις...και δεν εννοώ την αυτοκτονία.

Βασικά, δεν ξέρω αν ο ειδικός 1)θα σου δώσει φάρμακα και 2) θα προσπαθήσει να σου αλλάξει τη σκέψη. Υπάρχουν και ειδικοί οι οποίοι θα σε ακούσουν και θα προσπαθήσουν να σε καταλάβουν και να αποδεχτούν τον κόσμο σου, ακριβώς έτσι όπως τον βλέπεις.
Παρόλα αυτά, καταλαβαίνω οτι ίσως δεν θέλεις να μοιραστείς αυτή την οπτική σου του κόσμου με κανέναν.Ίσως να μην θέλεις τίποτα να κάνεις και να μην έχει νόημα για σένα, μιας και όπως λες τι στα 24, τι στα 30 κτλ.
Απο την άλλη, άκουσα πολύ καλά πόσο τρόμαξες και πόσο σοκαρίστηκες όταν διαπίστωσες οτι δεν μπορούσες να ελέγξεις τον εαυτό σου, όταν κατάλαβες οτι οδηγείσαι στο θάνατο και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι\' αυτό. Την αγωνία σου, επίσης, αν θα μπορέσεις να το αποτρέψεις αν σου ξανασυμβεί.

Την πραγματικοτητα την καθοριζουμε εμεις και συγκεκριμενα ο εγκεφαλος μας.Για αυτο αλλωστε υπαρχουν πολλες αποψεις,για αυτο ορισμενες αφηρημενες εννοιες κατανουντε διαφορετικα απο τον καθενα.Για αυτο ακομα και η παρακολουθηση ενος γεγονοτος και η περιγραφη του διαφερει απο ατομο σε ατομο.Ακομα και το πιο απλο οτι αυτο ειναι ενα ποτηρι μπορει ο αλλος να βλεπει κατι εντελως διαφορετικο και δεν μιλω για το ποση σημασια θα δωσει στο χρωμα κλπ αλλα να εχει παραισθησεις=οταν βλεπεις κατι διαφορετικο απο τον πολυ κοσμο.
Στην ερωτηση αν τΑ 24 , 30 ,50 και εαν ειναι το ιδιο,ναι ο προορισμος με τις υπαρχουσες συνθηκες ειναι ο ιδιος αλλα οπως ειπε και ο ποιητης σημασια εχει το ταξιδι.
Ειμαι ζωντανος χαρη σε ψυχοφαρμακα που απεχθανομαι αλλα τα παιρνω γιατι δεν μπορω να κανω αλλιως,σκοπευω ομως να ζησω οσο περισσοτερο αντεχω.
Αυτη τη στιγμη περναω καλα και σκεφτομαι θετικα,καποιες αλλες στιγμες θελω να πεθανω και τα βλεπω ολα ματαια.
Αυτη ειναι η ζωη.
Τα φαρμακα με κρατανε ζωντανο αλλα ουτε αυτα δεν με τυλιγουν σε ενα ροζ συνεφακι και δεν με δινουν χαρα (ψευτικη χαρα αναφερεις λες και εχει σημασια εαν η χαρα ειναι ψευτικη ή αληθινη,δεν μιλαω για ναρκωτικα που κατι παιρνουν απο σενα.).
Συμβουλες?
Οπως το βλεπω πρεπει να ζητησεις βοηθεια και να ζησεις την ζωη σου.Το γοργον και χαρειν εχει,δεν πρεπει να διαιωνιζονται καταστασεις.

Προσπαθησε να κρατας τον εαυτο σου απασχολημενο.

Quote:

---

Originally posted by katatonia
ημουν με ενα φιλο κ συζητουσα για ασχετα θεματα αλλα το μυαλο μου ηταν αλλου(σε καποια πραγματα που δε θελω να αναφερω εδω και με εχουν τσακισει).θυμαμαι τα παντα εχω πιει και χειροτερα.σκεφτομαι την αυτοκτονια 24 ωρες το 24ωρο(δε κανω πλακα).δε παω σε ειδικο γιατι 1)δεν υπαρχει θεραπεια για αυτο που με βασανιζει και 2)ειμαι πολυ ρεαλιστης και βλεπω τη ζωη σαν μαρτυριο γιατι πολυ απλα ετσι ειναι.Το να δεις τη ζωη χαρουμενα παει να πει οτι δε ζεις στη πραγματικοτητα αλλα στο ροζ συνεφακι που σου εχουν μαθει η τα ψυχοφαρμακα προκαλουν εκριση ουσιων στον εγκεφαλο σου και σε κανουν χαρουμενο.με αλλα λογια δε θελω ψευτικη χαρα.

ΥΓ-εξαλλου τι στα 24 ,τι στα 30, τι στα 50, τι στα 80(το ιδιο δεν ειναι?)

---

Βλέπεις με πολύ λάθος τρόπο την ζωή.. Όσον αφορά..τα χρώματα της, συμφωνώ απόλυτα με την Νόρα.

Τι θα πει τι 24 τι 30,40 κλπ ? Εγώ που είμαι 48 έπρεπε να έχω φουντάρει δύο φορές ? Τι θα πει για ποιο λόγο να πάρει κανείς ψυχοφάρμακα αν τα χρειάζεται ? Αν έχω πονοκέφαλο γιατί να μην πάρω ασπιρίνη ? Πως είσαι σίγουρος πως δεν υπάρχει θεραπεία στο πρόβλημα σου ?

Σε τελική ανάλυση αν πιστεύεις πως θα είσαι χαρούμενος έστω και σε εικονική πραγματικότητα, τότε γιατί να μην το κάνεις ?

Όλα θα πάνε καλά, αν αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι και ζητήσεις βοήθεια για το πρόβλημα σου από εκεί που πρέπει.

Quote:

---

Originally posted by Nora
Ρεαλιστής είναι αυτός που βλέπει την ζωή γκρι...δλδ κάτι ανάμεσα σε μαύρο και άσπρο

---

που το βλεπεις το ασπρο?

Γεια σας! Μόλις έγινα μέλος.. Ο λόγος είναι το μήνυμα σου katatonia. θα ήθελα να μου απαντήσεις αν θέλεις από που προέρχονται όλες αυτές οι σκέψεις που έχεις.. Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός στην ζωή σου που σε οδηγεί σε αυτές τις σκέψεις;

Η γνώμη μου πάντως είναι πως πρέπει να επισκεφτείς κάποιον ειδικό. Πιστεύω πως θα σε βοηθήσει σε πολλά πράγματα. Εξάλλου όταν λες ότι δεν μπορούσες να σταματήσεις να κατευθύνεσαι προς την γέφυρα σημαίνει πως ίσως συμβαίνει και κάτι άλλο εκτός από την πρόθεση σου να φύγεις από αυτόν τον κόσμο..

Στην εφηβεία μου, είχα έμμονες ιδέες οτι θα ΄χάσω τον έλεγχο του εαυτού μου και θα κάνω κάτι \"κακό\".
Χρόνια ολόκληρα με βασάνιζαν οι ιδέες, μέχρι που μόνη μου βρήκα τον τρόπο να βγω απο το λούκι.
Το \"κακό\" αυτό ήταν διαφορετικό κατά καιρούς. Μια πολύ ζοφερή περίοδο, ήταν η αυτοκτονία.

Ενα βράδυ σηκώθηκα απο το κρεβάτι και βγήκα στο μπαλκόνι, ήταν χειμώνας. Θυμάμαι είχα σκαρφαλώσει τα κάγκελα κι έλεγα θα πέσω. Μεσα μου, είχα την αίσθηση οτι δεν ορίζω τον εαυτό μου. Με έλουζε ένα φρικτό άγχος. Το άγχος οτι μπορεί να συμβούν φρικτά πράγματα παρά τη θέλησή μου.

Τελικά, μετά απο διάφορα ακραία που σκεφτηκα και αποπειράθηκα, νίκησε η θέλησή μου για τη ζωή. Ξεπέρασασ τελείως τον φόβο για την έλλειψη ελέγχου και αποκωδικοποίησα τις ιδέες μου.

Ετσι, το ίδιο, μπορεί να συμβεί και σε σένα.

Αυτό που με κάνει να απορρώ, είναι το οτι βλέπεις τη ζωή σαν μαύρη, αλλα παρόλαυτά τα βήματα προς τη γέφυρα σε πήγαιναν παρά τη θέλησή σου...

ΑΡΑ υπάρχει κάτι μέσα σου, που δεν το ακούς, και που σου φωνάζει οτι θέλεις να ζήσεις.
ΑΚΟΥΣΕ ΤΟ. Δώσε του χώρο και χρόνο, πίστεψε οτι υπάρχει.

Σου προτείνω τα βιβλία, \"η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει\" του Κοέλιο και \"Ο λύκος της στέπας\" του έρμαν Εσσε.
καλή συνέχεια.

Πρόσεχε, το ποτό δεν είναι καλή παρέα για τους απελπισμένους.

Κάνει την απελπισία τους να φαίνεται δυνατότερη απο τους ίδιους, ενώ στην πραγματικότητα, ισχύει το αντίστροφο.

Quote:

---

Originally posted by Anathema
θα ήθελα να μου απαντήσεις αν θέλεις από που προέρχονται όλες αυτές οι σκέψεις που έχεις.. Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός στην ζωή σου που σε οδηγεί σε αυτές τις σκέψεις;

---

υπαρχουν καποια γεγονοτα(?) που με εχουν στιγματισει(δε θελω να τα αναφερω) αλλα μαλλον το προβλημα ειναι ο απαισιοδοξος(ρεαλιστικος) τροπος σκεψης μου.

φιλε weird μονο η σκεψη των δικων μου με αποτρεπει και ισως το εμφυτο ενστικτο του ανθρωπου για επιβιωση.ο εαυτος μου δε με ενδιαφερει καθολου πλεον

Αλλη μια ερώτηση και ελπίζω να μην σε κουράζω... Το πρόβλημα σου για ποιο λόγο το αναφέρεις εδώ; Θέλεις υποστήριξη, βοήθεια, κατανόηση ή κάτι άλλο;

Quote:

---

Originally posted by Anathema
Αλλη μια ερώτηση και ελπίζω να μην σε κουράζω... Το πρόβλημα σου για ποιο λόγο το αναφέρεις εδώ; Θέλεις υποστήριξη, βοήθεια, κατανόηση ή κάτι άλλο;

---

οχι φιλε μου εννοειται δε κουραζεις

1) ηθελα να μαθω αν εχει συμβει κατι παρομοιο σε καποιον αλλο
2)ηθελα να το πω σε ατομα που νιωθουν παρομοια
3)νιωθω πιο οικεια εδω
4)αισθανθηκα οτι επρεπε να ανοιχτω επιτελους γιατι μετα θα ειναι αργα
5)ισως λειψω (εστω και εικονικα) σε καποιους καποτε...

υποστηριξη?...μαλλον παροτρυνση
βοηθεια?...δε γινεται
κατανοηση?... ευκολο ακουγεται αλλα απιθανο να γινει

κουραγιο κατατονια.ειναι γλυκια η ζωη προσπαθησε.......

Όπως είπες εδώ νιώθεις πιο οικεία... Αυτά που μπορούμε να σου προσφέρουμε εμείς είναι πολύ λίγα σε σχέση με αυτά που αξίζεις να πάρεις. Αν θέλεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου καν΄το παρέα με κάποιο ειδικό ο οποίος θα είναι ικανός να σου σταθεί και να σε βοηθήσει. Το λέω αυτό γιατί μόνος σου σε κάποιο σημείο αναφέρεις ότι βρίσκεσαι στην ζωή χάρη κάποιων δικών σου ανθρώπων, που προφανώς για να τους σκέφτεσαι σημαίνει ότι σ\' αγαπούν και ότι τους αγαπάς. Γιατί λοιπόν αφού μένεις στην ζωή γι\' αυτούς δεν κάνεις κάτι ώστε να μπορέσεις να ζήσεις πιο καλά και να μην παιδεύεσαι με αυτές τις σκέψεις;;;;

katatonia, επειδή έχω βρεθεί σε παρόμοια φάση όπως σου είπα, προσπαθούσα μόνη μου να μην δώσω σημασία στον ίδιο μου τον εαυτό κ να μην δω ότι το πρόβλημα πηγάζει απο κάπου. δεν γίνεται να φτάνω σε τέτοια σημεία, όπου δεν έχει γυρισμό κ όμως το αγνοούσα. εδω στο φορουμ, τα παιδιά με βοήθησαν ώστε να κάνω το βήμα κ να ζητήσω βοήθεια, πίστεψέ με, έχουν περιόριστεί κατα πολύ αυτές οι στιγμές κ δεν έχουν την ίδια ένταση.

ακόμα βλέπω την ημερομηνία δίπλα στο όνομά μου Registered: 30-4-2008 κ δεν το πιστεύω ότι έχουν αλλάξει αρκετά τα πράγματα στη ζωή μου, αυτό δεν σημαίνει πως είμαι happy ή άλλαξα σε τέτοιο βαθμό που να μπορώ να λεω είμαι καλά, αλλά το παλεύω κ ακόμα όταν παραιτούμαι, ξαναπροσπαθώ. σκέψου εσένα κ το τι θα ηρεμήσει την ψυχή σου, γιατί τελικά μόνο εσύ μένεις κ μόνο εσύ μπορείς να σε σώσεις.

katatonia διάβασε το μυν. keep walking συμφωνώ απόλυτα. μαζί με αυτό πρόσθεσε κ τη σκλήρυνση κατά πλάκας που έχω.έχω τάσεις αυτοκτονίας ,νοιώθω ότι κάποιος είναι μέσα μου κ με πιέζει να το κάνω,αντιστέκομαι αλλά είμαι έντρομη.αμέσως ζητάω βοήθεια από όποιον είναι κοντά μου,ας είναι κ ο περιπτεράς, κ ο γιατρός να μην είναι κ να με λένε τρελή, σκασίλα μου! εμένα με νοιάζει να περάσω τη φάση τη δύσκολη κ να ζήσω.φυσικά κ πάω σε ειδικό.μπορεί με κάποια αγωγή να νοιώσεις καλύτερα, αλλά αυτό δεν θα το μάθεις αν δεν πας.Ματίνα

ματινα σε εστειλα υ2υ .....