Εσωστρέφεια και κοινωνικό περιβάλλον

Πιστεύετε ότι κάποιος που είναι εσωστρεφής λειτουργεί καλύτερα σε μικρές κοινωνίες ή στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα;
Όταν κάποιος ζει σε μικρές πόλεις, όπως είναι φυσικό, έχει λιγότερες πιθανότητες και δυνατότητες να εμπλακεί σε διάφορες δραστηριότητες και επομένως αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γίνεται περισσότερο εσωστρεφής...από την άλλη όμως οι σχέσεις που μπορεί να δημιουργήσει έχουν καλύτερες προοπτικές και να είναι πιο σταθερές.
Στα αστικά κέντρα πάλι κάποιος έχει πολλές επιλογές αλλά αν είναι σε σημαντικό βαθμό εσωστρεφής εκεί ίσως μπλοκάρει σε υπερβολικό βαθμό και να απομονωθεί ακόμα περισσότερο στον εαυτό του.
Τελικά παίζει το περιβάλλον ρόλο ή είναι αποκλειστικά στο άτομο..; Ή είναι συνδυασμός και των δύο παραγόντων;

Όσο περισσότερο εκτίθεσαι σε πράγματα που σε αγχώνουν (ή δεν σου ταιριάζουν), τόσο πιο γρήγορα τα συνηθίζεις.

Έγινα πιο εξωστρεφής όταν άλλαξα πόλη για σπουδές. Έγινα ΠΟΛΥ πιο εξωστρεφής όταν δούλεψα σε εστιατόριο και έπειτα σε αεροδρόμιο.

Ο χαρακτήρας σου δεν θα αλλάξει. Αν είσαι για ώρες έξω ή σε μια δουλειά, μετά θα θες πάλι να κλείνεσαι και θα νιώθεις λίγο ότι σου έχουν κλέψει ενέργεια, αλλά θα γίνεις πιο κοινωνικός. Παίζει ρόλο και το περιβάλλον αλλά πιστεύω πως όταν δεν ενοχλεί κάποιον η εσωστρέφειά του (δεν είναι πάντα πρόβλημα, ίσα ίσα) και έχει ασπούμε 1-2 άτομα που επικοινωνεί ουσιαστικά, δεν θα έχει θέμα είτε ζει σε μεγαλούπολη, είτε σε επαρχία. Πάντα βρίσκεις τρόπους για να ικανοποιήσεις αυτά που θες, όπου και να είσαι. Απλά σε κάποιους χώρους όταν θες να εξασκήσεις κάποια πράγματα ή χαρακτηριστικά, είναι πιο εύκολο και γίνεται πιο γρήγορα.

Quote:

---

Originally Posted by blackbird

Όσο περισσότερο εκτίθεσαι σε πράγματα που σε αγχώνουν (ή δεν σου ταιριάζουν), τόσο πιο γρήγορα τα συνηθίζεις.

---

οκ, συμφωνώ με αυτό που γράφεις και μάλλον κάπως έτσι λειτουργώ και εγώ. Όμως κάποιος άλλος που τα επίπεδα του στρες είναι σε ανεβασμένα επίπεδα μάλλον αυτή η συνεχής έκθεση θα έχει αντίθετα αποτελέσματα.

Quote:

---

Originally Posted by blackbird

Παίζει ρόλο και το περιβάλλον αλλά πιστεύω πως όταν δεν ενοχλεί κάποιον η εσωστρέφειά του (δεν είναι πάντα πρόβλημα, ίσα ίσα) και έχει ασπούμε 1-2 άτομα που επικοινωνεί ουσιαστικά, δεν θα έχει θέμα είτε ζει σε μεγαλούπολη, είτε σε επαρχία. Πάντα βρίσκεις τρόπους για να ικανοποιήσεις αυτά που θες, όπου και να είσαι.

---

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ περισσότερο...Ας πούμε ότι ένα άτομο λειτουργεί με τον τρόπο που περιγράφεις παραπάνω ..."Όσο περισσότερο εκτίθεσαι σε πράγματα που σε αγχώνουν (ή δεν σου ταιριάζουν), τόσο πιο γρήγορα τα συνηθίζεις"
Αν αυτό το άτομο έχει ένα-δυο ενδιαφέροντα και ας πούμε ασχολείται με την ζωγραφική...ή αν παίζει κρίκετ...πιο εύκολα θα βρει παρέες στις μεγαλουπόλεις παρά στις μικρές κοινωνίες ή ακόμη στα χωριά. Έτσι έχουμε το άτομο που ενώ έχει μια εσωστρέφεια σε αποδεκτό βαθμό, στην πρώτη περίπτωση να γίνεται εΞωστρεφής ενώ στη δεύτερη μη μπορώντας να ικανοποιήσει τα ενδιαφέροντά του κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του και απομονώνεται κλείνοντας όλες τις διόδους για επαφές....οπότε το περιβάλλον παίζει σημαντικό, αν όχι καθοριστικό, ρόλο. Τώρα θα μου πεις και τι να κάνει ο άλλος...?! Αν εκεί έχει χτίσει τη ζωή του....δουλειά, φίλοι,...να αλλάξει το περιβάλλον μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τα ενδιαφέροντά του:confused::confused::(:(

Quote:

---

Originally Posted by EmaFil

Πιστεύετε ότι κάποιος που είναι εσωστρεφής λειτουργεί καλύτερα σε μικρές κοινωνίες ή στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα;

---

Για μένα τουλάχιστον είναι καλύτερα σε μεγάλα αστικά κέντρα. Εκεί αν θέλεις μπορείς να παραμείνεις άγνωστος μεταξύ αγνώστων, να συναντάς έξω αναρίθμητους ανθρώπους και να μη γνωρίζεις κανέναν, να μη χρειάζεται να μιλήσεις σε κανέναν. Αυτό δε γίνεται σε μια μικρή κοινωνία.

Σαφως σε μεγαλο αστικο κεντρο.
Και επειδη μενω σε χωριο διπλα σε Επαρχια, μιλαω με προσωπικη πειρα, σαν εσωστρεφης αυτο το μερος με εχει αποτελειωσει. Αρκετα χρονια ειμαι πια χωρις ουτε μια παρεα, η επαρχια δεν προσφερει απολυτως τιποτα εκτος απο γυμναστηριο για να σε βοηθησει να γνωρισεις ανθρωπους ή να ασχοληθεις με κατι νεο.
Οποτε αν ειχα την οικονομικη ευχαιρια θα εφευγα συμπρωτευουσα ή και πρωτευουσα για να κανω κατι καυνουργιο. Εχω γνωρισει κατα καιρους ατομα απο το ιντερνετ (απο μεγαλα σχετικα κοντινα αστικα κεντρα) που ειναι χωρις παρεα, κανονισαμε κ βρεθηκαμε, περασαμε καλα, αλλα λογω της αποστασης η φιλια δεν μπορουσε να συνεχιστει. Οποτε αν εμενα σε ενα τετοιο κεντρο, ξερω οτι θα ειχα την ευκαιρια να γνωρισω αρκετα ατομα, και μεσω αυτων γιατι οχι να διευρυνθουν οι επαγγελματικοι κυκλοι αν πχ εχουν καποιον γνωστο που ψαχνει καποιος με τα προσοντα μου. Συν το οτι σαν εσωστρεφης και με κοινωνικη φοβια, το να βρισκω ολη την ωρα γνωστους στο κεντρο της επαρχιας που ειτε θελω/δεν θελω να μιλησω μαζι τους πρεπει να πω ενα γεια τυπικο τι κανεις και γενικα δεν θελω να με γνωριζει κανενας.

Quote:

---

Originally Posted by EmaFil

οκ, συμφωνώ με αυτό που γράφεις και μάλλον κάπως έτσι λειτουργώ και εγώ. Όμως κάποιος άλλος που τα επίπεδα του στρες είναι σε ανεβασμένα επίπεδα μάλλον αυτή η συνεχής έκθεση θα έχει αντίθετα αποτελέσματα.





Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ περισσότερο...Ας πούμε ότι ένα άτομο λειτουργεί με τον τρόπο που περιγράφεις παραπάνω ..."Όσο περισσότερο εκτίθεσαι σε πράγματα που σε αγχώνουν (ή δεν σου ταιριάζουν), τόσο πιο γρήγορα τα συνηθίζεις"
Αν αυτό το άτομο έχει ένα-δυο ενδιαφέροντα και ας πούμε ασχολείται με την ζωγραφική...ή αν παίζει κρίκετ...πιο εύκολα θα βρει παρέες στις μεγαλουπόλεις παρά στις μικρές κοινωνίες ή ακόμη στα χωριά. Έτσι έχουμε το άτομο που ενώ έχει μια εσωστρέφεια σε αποδεκτό βαθμό, στην πρώτη περίπτωση να γίνεται εΞωστρεφής ενώ στη δεύτερη μη μπορώντας να ικανοποιήσει τα ενδιαφέροντά του κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του και απομονώνεται κλείνοντας όλες τις διόδους για επαφές....οπότε το περιβάλλον παίζει σημαντικό, αν όχι καθοριστικό, ρόλο. Τώρα θα μου πεις και τι να κάνει ο άλλος...?! Αν εκεί έχει χτίσει τη ζωή του....δουλειά, φίλοι,...να αλλάξει το περιβάλλον μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τα ενδιαφέροντά του

---

Γιατί να έχει αντίθετα αποτελέσματα; Είναι σίγουρο αυτό; Εννοώ με στατιστικά κτλ; Εντομεταξύ το έγραψα λάθος πριν. Μίλησα για εσωστρέφεια κι' εγώ ενώ είχα και κοινωνική φοβία. Οπότε ένας λόγος παραπάνω. Όταν πήγα να δουλέψω σερβιτόρα, η πρώτη μου μέρα στη δουλειά ήταν Παρασκευή βράδυ και γινόταν ΧΑΜΟΣ. Φαντάζεσαι τι ήθελα να κάνω έτσι;! Έβλεπα την πόρτα και ήθελα να τρέξω. Έτρεμα ολόκληρη. Πελάγωσα. Προσπαθούσα να αναπνεύσω και να βρω το κουράγιο να μείνω. Πείσμωσα. Είπα αν φύγεις τώρα, το έχασες το παιχνίδι. Οι ψυχολόγοι δεν λένε πως οι φοβίες αντιμετωπίζονται μόνο με έκθεση; Είτε το κάνεις σταδιακά, είτε βουτάς κατευθείαν στα βαθιά. Εγώ ως ανυπόμονος άνθρωπος προτίμησα το 2ο. Επίσης είχα κι' εγώ ενδοιασμούς. Έλεγα δεν μπορεί. Και αν ένας άνθρωπος από το άγχος του εκείνη την στιγμή πάθει καμιά ανακοπή ξέρω γω και τον τρέχουν; Φόβος είναι και πάλι. Υπερβολική ανησυχία. Τα μεγενθύνουμε όλα στο μυαλό μας. Όμως αυτό θα το κρίνεις εσύ, πόσο αντέχεις να εκτεθείς, τουλάχιστον στην αρχή μέχρι να δεις αλλαγές.

Για τα υπόλοιπα. Καταλαβαίνω τι λες και έχεις δίκιο. Αν έχεις κάποια ενδιαφέροντα και δεν μπορείς να τα κυνηγήσεις/εξασκήσεις εκεί που μένεις, και δεν έχεις ούτε την ευκαιρία να γνωρίσεις κόσμο και να επικοινωνήσεις (γιατί ΟΛΟΙ οι άνθρωποι το χρειάζονται αυτό) τότε υπάρχει πρόβλημα και θα καταλήξεις να νιώθεις μοναξιά, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την μοναχικότητα και την εσωστρέφεια. Το θέμα είναι να μην φτάσεις σε αυτό το σημείο που θα κλείνεσαι όπως είπες και θα απογοητεύεσαι. Αν δεν μπορείς να αλλάξεις περιβάλλον (για όλα αυτά που είπες) πρέπει να συμβιβαστείς με αυτά που έχεις στο περιβάλλον που ζεις και να κυνηγάς ό,τι βρίσκεις ενδιαφέρον.

Έστω λες πως ασχολείται με ζωγραφική και δεν βρίσκει άτομα με το ίδιο χόμπυ. Επιμορφωτικά προγράμματα υπάρχουν; Θα μπορούσε να γραφτεί κάπου και έτσι να γνωρίσει και κόσμο που έχει το ίδιο χόμπυ. Να ρωτήσει στα σόσιαλ για άτομα που ζουν κοντά στην περιοχή του και έχουνε κάποια κοινά. Να βρει καθηγήτρια ζωγραφικής για να τελειοποιήσει το ταλέντο του. Λέω απλά κάποια παραδείγματα. Νομίζω πως αν θες κάτι πολύ και πεισμώνεις, βρίσκεις τον τρόπο και κυνηγάς κάθε ευκαιρία που σου παρουσιάζεται όπου και να είσαι, χωρίς να λέω πως αν ήσουνα αλλού και δεν χρειαζόταν έξτρα προσπάθεια, δεν θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Σίγουρα παίζει ρόλο αλλά με τα δεδομένα μας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να "γεμίσουμε".

Έχω διαβάσει μια έρευνα (βασικά διάγραμμα ήτανε με Γκαουσιανή καμπύλη αν γνωρίζεις) σε μάθημα ψυχολογίας πιο παλιά που έλεγε πως οι εξωστρεφείς άνθρωποι για να φτάσουν στον μέσο όρο ικανοποίησης, πρέπει να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια από ανθρώπους που είναι εσωστρεφείς. Η καθηγήτρια μας έδωσε και παράδειγμα. Ο εσωστρεφής θα βγει, θα πει δυο κουβέντες, θα πιει, άντε θα χορέψει και λίγο και θα πάει και για τρέξιμο (ή να γράψει ένα ποίημα, να ζωγραφίσει). Ο εξωστρεφής για να νιώσει την ίδια ικανοποίηση και εκτόνωση, χρειάζεται να πάει να βρει χώρο για να κάνει bungee jumping :D

Quote:

---

Originally Posted by Vox

Για μένα τουλάχιστον είναι καλύτερα σε μεγάλα αστικά κέντρα. Εκεί αν θέλεις μπορείς να παραμείνεις άγνωστος μεταξύ αγνώστων, να συναντάς έξω αναρίθμητους ανθρώπους και να μη γνωρίζεις κανέναν, να μη χρειάζεται να μιλήσεις σε κανέναν. Αυτό δε γίνεται σε μια μικρή κοινωνία.

---

Οκ, καλό είναι να είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων και μερικές φορές και εγώ το αναζητώ αρκεί όμως να μην παραγίνει γιατί μετά γίνεσαι περισσότερο εσωστρεφής. Το θέμα είναι να μπορείς να έχεις παρέες που να μοιράζεστε τα ίδια ενδιαφέροντα και νομίζω ότι αυτό γίνεται πιο εύκολα στα αστικά περιβαλλοντα. Βέβαια ρόλο παίζουν και οι υπόλοιποι κατά πόσο είναι διατιθιμενοι να γίνουν δεκτικοί σε νέες παρέες.Δλδ αν είσαι σε κάποια ηλικία, ας πούμε 30, 40...εκεί υπάρχουν ήδη παρέες και δύσκολα δέχονται κάποιον που προσπαθεί να μπει σε δικό τους κύκλο.

Αν είσαι γενικά άνετος με την εσωστρέφειά σου και βάζεις όρια και στους άλλους, παντού καλά είναι.

Αν δεν είσαι άνετος και θες να το αλλάξεις, εξαρτάται και από τις περιστάσεις. Καμιά φορά τα πράγματα είναι δίκοπο μαχαίρι. Στην επαρχία μπορεί να αισθάνεσαι ότι είσαι αναγκασμένος να συναναστρέφεσαι έστω και για τα τυπικά με ανθρώπους που δεν τους έχεις πολύ όρεξη και προσπαθούν να εισβάλλουν στην ιδιωτικότητά σου, από την άλλη αν το θες είναι πιο εύκολο στους πιο αργούς ρυθμούς ζωής και όταν υπάρχουν κοινοί γνωστοί και κοινά βιώματα να βρεθείς και να πλησιάσεις κάποιους με τους οποίους μπορεί να ταιριάζεις. Στις μεγάλες πόλεις έχεις πάρα πολλές ευκαιρίες να κάνεις καινούρια πράγματα και να κάνεις καινούριες γνωριμίες, μπορείς όμως να έχεις και την ησυχία σου και να μην έχεις πολλές συναναστροφές με κανέναν. Δεν υπάρχουν εχέγγυα είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση ότι θα βρεις ανθρώπους ή καταστάσεις που να σου ταιριάζουν.

Quote:

---

Originally Posted by blackbird

Γιατί να έχει αντίθετα αποτελέσματα; Είναι σίγουρο αυτό; Εννοώ με στατιστικά κτλ; Εντομεταξύ το έγραψα λάθος πριν. Μίλησα για εσωστρέφεια κι' εγώ ενώ είχα και κοινωνική φοβία. Οπότε ένας λόγος παραπάνω. Όταν πήγα να δουλέψω σερβιτόρα, η πρώτη μου μέρα στη δουλειά ήταν Παρασκευή βράδυ και γινόταν ΧΑΜΟΣ. Φαντάζεσαι τι ήθελα να κάνω έτσι;! Έβλεπα την πόρτα και ήθελα να τρέξω. Έτρεμα ολόκληρη. Πελάγωσα. Προσπαθούσα να αναπνεύσω και να βρω το κουράγιο να μείνω. Πείσμωσα. Είπα αν φύγεις τώρα, το έχασες το παιχνίδι. Οι ψυχολόγοι δεν λένε πως οι φοβίες αντιμετωπίζονται μόνο με έκθεση; Είτε το κάνεις σταδιακά, είτε βουτάς κατευθείαν στα βαθιά. Εγώ ως ανυπόμονος άνθρωπος προτίμησα το 2ο. Επίσης είχα κι' εγώ ενδοιασμούς. Έλεγα δεν μπορεί. Και αν ένας άνθρωπος από το άγχος του εκείνη την στιγμή πάθει καμιά ανακοπή ξέρω γω και τον τρέχουν; Φόβος είναι και πάλι. Υπερβολική ανησυχία. Τα μεγενθύνουμε όλα στο μυαλό μας. Όμως αυτό θα το κρίνεις εσύ, πόσο αντέχεις να εκτεθείς, τουλάχιστον στην αρχή μέχρι να δεις αλλαγές.

Για τα υπόλοιπα. Καταλαβαίνω τι λες και έχεις δίκιο. Αν έχεις κάποια ενδιαφέροντα και δεν μπορείς να τα κυνηγήσεις/εξασκήσεις εκεί που μένεις, και δεν έχεις ούτε την ευκαιρία να γνωρίσεις κόσμο και να επικοινωνήσεις (γιατί ΟΛΟΙ οι άνθρωποι το χρειάζονται αυτό) τότε υπάρχει πρόβλημα και θα καταλήξεις να νιώθεις μοναξιά, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την μοναχικότητα και την εσωστρέφεια. Το θέμα είναι να μην φτάσεις σε αυτό το σημείο που θα κλείνεσαι όπως είπες και θα απογοητεύεσαι. Αν δεν μπορείς να αλλάξεις περιβάλλον (για όλα αυτά που είπες) πρέπει να συμβιβαστείς με αυτά που έχεις στο περιβάλλον που ζεις και να κυνηγάς ό,τι βρίσκεις ενδιαφέρον.

Έστω λες πως ασχολείται με ζωγραφική και δεν βρίσκει άτομα με το ίδιο χόμπυ. Επιμορφωτικά προγράμματα υπάρχουν; Θα μπορούσε να γραφτεί κάπου και έτσι να γνωρίσει και κόσμο που έχει το ίδιο χόμπυ. Να ρωτήσει στα σόσιαλ για άτομα που ζουν κοντά στην περιοχή του και έχουνε κάποια κοινά. Να βρει καθηγήτρια ζωγραφικής για να τελειοποιήσει το ταλέντο του. Λέω απλά κάποια παραδείγματα. Νομίζω πως αν θες κάτι πολύ και πεισμώνεις, βρίσκεις τον τρόπο και κυνηγάς κάθε ευκαιρία που σου παρουσιάζεται όπου και να είσαι, χωρίς να λέω πως αν ήσουνα αλλού και δεν χρειαζόταν έξτρα προσπάθεια, δεν θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Σίγουρα παίζει ρόλο αλλά με τα δεδομένα μας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να "γεμίσουμε".

Έχω διαβάσει μια έρευνα (βασικά διάγραμμα ήτανε με Γκαουσιανή καμπύλη αν γνωρίζεις) σε μάθημα ψυχολογίας πιο παλιά που έλεγε πως οι εξωστρεφείς άνθρωποι για να φτάσουν στον μέσο όρο ικανοποίησης, πρέπει να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια από ανθρώπους που είναι εσωστρεφείς. Η καθηγήτρια μας έδωσε και παράδειγμα. Ο εσωστρεφής θα βγει, θα πει δυο κουβέντες, θα πιει, άντε θα χορέψει και λίγο και θα πάει και για τρέξιμο (ή να γράψει ένα ποίημα, να ζωγραφίσει). Ο εξωστρεφής για να νιώσει την ίδια ικανοποίηση και εκτόνωση, χρειάζεται να πάει να βρει χώρο για να κάνει bungee jumping :D

---

Όχι, δεν έχω κάποια στατιστικά...υποθετικά μιλάω...όταν κάποιες καταστάσεις μας δυσαρεστούν σε μεγάλο βαθμό, συνήθως, όχι πάντα, τις αποφεύγουμε...είναι και άλλοι όπως λες που πεισμώνουν.
Αυτό με την καμπύλη δεν το ήξερα...ενδιαφέρον φαίνεται και ως έναν βαθμό μου φαίνεται λογικό...

Το πραγματικό πρόβλημα νομίζω αρχίζει όταν κάποιος αρνείται να συμβιβαστεί, όπως λες, και επιλέγει τον δρόμο της μοναξιάς ή να μην είναι διατεθειμένος να βρει/δει διεξόδους.

Quote:

---

Originally Posted by EmaFil

Οκ, καλό είναι να είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων και μερικές φορές και εγώ το αναζητώ αρκεί όμως να μην παραγίνει γιατί μετά γίνεσαι περισσότερο εσωστρεφής.

---

Η μόνη δυσκολία που βλέπω με την εσωστρέφεια είναι να σε εμποδίζει να εργαστείς. Όσο δε σε εμποδίζει σ' αυτό το κομμάτι, και έχεις την απαραίτητη εσωτερική ισορροπία ενώ δεν αποζητάς τη φυσική παρουσία άλλων ατόμων, για μένα δεν είναι πρόβλημα.

Quote:

---

Originally Posted by EmaFil

Το θέμα είναι να μπορείς να έχεις παρέες που να μοιράζεστε τα ίδια ενδιαφέροντα

---

Η περιοχή μου προσφέρει αναρίθμητες δυνατότητες για από κοινού εξάσκηση κοινών ενδιαφερόντων. Προτιμώ όμως το σολιστικό ρόλο. :p

Quote:

---

Originally Posted by EmaFil

και νομίζω ότι αυτό γίνεται πιο εύκολα στα αστικά περιβαλλοντα.

---

Ασφαλώς, αυτό ακριβώς λέμε.

Quote:

---

Originally Posted by blackbird

Έχω διαβάσει μια έρευνα (βασικά διάγραμμα ήτανε με Γκαουσιανή καμπύλη αν γνωρίζεις) σε μάθημα ψυχολογίας πιο παλιά

---

Με ποιο τρόπο υπεισέρχεται η κανονική κατανομή εδώ; Να υποθέσω ότι παριστάνει την πυκνότητα πιθανότητας του βαθμού εσωστρέφειας (ή, συμπληρωματικά, εξωστρέφειας) του γενικού πληθυσμού;

Quote:

---

Originally Posted by blackbird

Η καθηγήτρια μας έδωσε και παράδειγμα. Ο εσωστρεφής θα βγει, θα πει δυο κουβέντες, θα πιει, άντε θα χορέψει και λίγο και θα πάει και για τρέξιμο (ή να γράψει ένα ποίημα, να ζωγραφίσει). Ο εξωστρεφής για να νιώσει την ίδια ικανοποίηση και εκτόνωση, χρειάζεται να πάει να βρει χώρο για να κάνει bungee jumping :D

---

Τα έχω δει στην πράξη. Οι εξωστρεφείς γίνονται μερικές φορές ανυπόφοροι, ορισμένοι δεν ευχαριστιούνται με τίποτα.

Quote:

---

Originally Posted by Vox

Η μόνη δυσκολία που βλέπω με την εσωστρέφεια είναι να σε εμποδίζει να εργαστείς. Όσο δε σε εμποδίζει σ' αυτό το κομμάτι, και έχεις την απαραίτητη εσωτερική ισορροπία ενώ δεν αποζητάς τη φυσική παρουσία άλλων ατόμων, για μένα δεν είναι πρόβλημα.

---

Μα γίνεται να μην είναι πρόβλημα και να έχεις την εσωτερική ισορροπία όντας εσωστρεφής? Και κατ'επέκταση αυτό κάποια στιγμή θα δημιουργήσει και άλλα θέματα, ίσως στη δουλειά...σε ψυχικές νόσους (όπως κατάθλιψη)...Έτσι δεν λένε οι ειδικοί ...ότι η μοναξιά τροφοδοτεί κυρίως την κατάθλιψη αλλά και το αντίστροφο. Μετά μπαίνεις σε έναν φαύλο κύκλο.
Ο άνθρωπος δεν είναι κοινωνικό ον?...Δεν έχει την ανάγκη να συσχετιστεί με άλλα άτομα?

Quote:

---

Originally Posted by Vox

Η περιοχή μου προσφέρει αναρίθμητες δυνατότητες για από κοινού εξάσκηση κοινών ενδιαφερόντων. Προτιμώ όμως το σολιστικό ρόλο. :p

---

Εντάξει αυτό είναι άλλο θέμα. Μπορεί να ζεις σε κάποιο αστικό κέντρο ή τα ενδιαφέροντά σου να είναι πιο "κοινά".

Το ζήτημα είναι τι κάνεις αν το μόνο που σε συνδέει με το εκάστοτε περιβάλλον είναι μόνο η δουλειά... Τότε ή συμβιβάζεσαι όπως είπε πιο πάνω η blackbird και προσπαθείς να κάτι εκεί που είσαι...ή...τι άλλο ...φεύγεις και ψάχνεις μέχρι να βρεις το κατάλληλο περιβάλλον?

Quote:

---

Originally Posted by EmaFil

Μα γίνεται να μην είναι πρόβλημα και να έχεις την εσωτερική ισορροπία όντας εσωστρεφής? Και κατ'επέκταση αυτό κάποια στιγμή θα δημιουργήσει και άλλα θέματα, ίσως στη δουλειά...σε ψυχικές νόσους (όπως κατάθλιψη)...Έτσι δεν λένε οι ειδικοί ...ότι η μοναξιά τροφοδοτεί κυρίως την κατάθλιψη αλλά και το αντίστροφο. Μετά μπαίνεις σε έναν φαύλο κύκλο.
Ο άνθρωπος δεν είναι κοινωνικό ον?...Δεν έχει την ανάγκη να συσχετιστεί με άλλα άτομα?

---

Αυτά λέει ο γενικός κανόνας. Εγώ αναφέρομαι σε ανθρώπους εσωστρεφείς και μοναχικούς, αυτούς για τους οποίους η μοναχική ζωή είναι επιλογή γιατί έτσι νιώθουν καλύτερα και όχι αυτούς που τους έχει βρει η μοναξιά και τους έχει τσακίσει. Φυσικά ακόμα και ένας τέτοιος μοναχικός άνθρωπος, εφόσον είναι ενταγμένος και εργάζεται, αναγκαστικά έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους μέσω επαγγελματικών, εμπορικών και διοικητικών δραστηριοτήτων. Επίσης, συνήθως υπάρχει και οικογένεια που φέρνει κοινωνικές επαφές. Τελικά δε μου φαίνεται και τόσο μόνος.

Quote:

---

Originally Posted by EmaFil

Εντάξει αυτό είναι άλλο θέμα. Μπορεί να ζεις σε κάποιο αστικό κέντρο ή τα ενδιαφέροντά σου να είναι πιο "κοινά".

---

Ναι, αλλά το σόλο παραμένει προσωπική μου επιλογή. Θα μπορούσα να ενταχθώ σε μια ομάδα για κάποιο από τα χόμπι μου, ή να βλέπω πιο τακτικά κάποιον που ξέρω και να κάνουμε μαζί κάποια πράγματα (τον ξαναείδα τυχαία αυτό το μήνα μετά από τρία χρόνια και τον αποχαιρέτησα χωρίς συγκεκριμένη πρόταση να ξαναβρεθούμε). Απλά στις δραστηριότητες αυτού του είδους θέλω να είμαι ολομόναχος.

Quote:

---

Originally Posted by EmaFil

Το ζήτημα είναι τι κάνεις αν το μόνο που σε συνδέει με το εκάστοτε περιβάλλον είναι μόνο η δουλειά... Τότε ή συμβιβάζεσαι όπως είπε πιο πάνω η blackbird και προσπαθείς να κάτι εκεί που είσαι...ή...τι άλλο ...φεύγεις και ψάχνεις μέχρι να βρεις το κατάλληλο περιβάλλον?

---

Το τελευταίο που αναφέρεις είναι κατά τη γνώμη μου το ιδανικό. Μπορείς να το κάνεις; Αν ναι, και θέλεις πραγματικά κάποια άτομα για να αναπτύξετε από κοινού άλλες δραστηριότητες, τότε ξεκίνα να ψάχνεις, μην περιμένεις άλλο.

Σίγουρα η μεγαλούπολη είναι καλύτερη για τους εσωστρεφείς, έχεις δραστηριότητες για να γνωρίσεις τα λίγα άτομα που χρειάζεσαι, και από εκεί και πέρα δεν είσαι σε μια μικρή κοινωνία που όλοι τους ξέρουν όλους και πρέπει να δίνεις λογαριασμό για το τι κάνεις

Quote:

---

Originally Posted by Vox

Με ποιο τρόπο υπεισέρχεται η κανονική κατανομή εδώ; Να υποθέσω ότι παριστάνει την πυκνότητα πιθανότητας του βαθμού εσωστρέφειας (ή, συμπληρωματικά, εξωστρέφειας) του γενικού πληθυσμού;


Τα έχω δει στην πράξη. Οι εξωστρεφείς γίνονται μερικές φορές ανυπόφοροι, ορισμένοι δεν ευχαριστιούνται με τίποτα.

---

Ναι, ακριβώς έτσι.

Quote:

---

Originally Posted by EmaFil

Όχι, δεν έχω κάποια στατιστικά...υποθετικά μιλάω...όταν κάποιες καταστάσεις μας δυσαρεστούν σε μεγάλο βαθμό, συνήθως, όχι πάντα, τις αποφεύγουμε...είναι και άλλοι όπως λες που πεισμώνουν.
Αυτό με την καμπύλη δεν το ήξερα...ενδιαφέρον φαίνεται και ως έναν βαθμό μου φαίνεται λογικό...

Το πραγματικό πρόβλημα νομίζω αρχίζει όταν κάποιος αρνείται να συμβιβαστεί, όπως λες, και επιλέγει τον δρόμο της μοναξιάς ή να μην είναι διατεθειμένος να βρει/δει διεξόδους.

---

Τις αποφεύγουμε λόγω του φόβου αλλά αν τις αντιμετωπίσουμε αρκετές φορές δεν νομίζω πως θα έχει αντίθετα αποτελέσματα. Ο ενδιασμός μου εμένα στην αρχή ήταν μην βρεθεί ένα άτομο με ακραίο φόβο (άρα μιλάμε για ακραία περίπτωση) που δεν θα το αντέξει και το "πείραμα" με την έκθεση του βγει ξινό, όπως με το να πολλαπλασιαστεί η φοβία και να μην την επιχειρήσει ξανά ποτέ αλλά δεν έχω υποψή μου τέτοιο παράδειγμα. Σε ρώτησα αν έχεις γιατί εμείς λόγω του φόβου μας τα μεγενθύνουμε όλα.

Αυτό ακριβώς που λες είναι το πρόβλημα. Συμφωνώ πως αν μπορείς να φύγεις θα ήταν το καλύτερο γιατί σε νιώθω πως έχεις αρχίσει να νιώθεις μόνος σου και το σκέφτεσαι συνέχεια.