Originally Posted by
Nefeli28
Δεν ξέρω από που να αρχίσω κ που να τελειώσω.
Έχω γράψει για διαφορα θέματα κατά καιρούς στο φόρουμ και έχω βοηθηθεί από ανθρώπους που είχαν την ειλικρίνεια και την ευγένεια να ακούσουν και να απαντήσουν στο πρόβλημα μου.
Βρίσκομαι σε μια φάση πολύ δύσκολη της ζωής μου, καθώς προσπαθώ να ξεπεράσω η μάλλον καλύτερα διαχειριστώ τα ψυχικά μου θέματα. Ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή και κατάθλιψη βαριας μορφής και τα δυο.
Η παιδική μου ηλικία ήταν όλη ενοχική. Ταλιμπανιστικη θρησκευτική οικογένεια που μας γέμισε ενοχές και ντροπή για όλα. Τι θα πει ο κόσμος κλπ.
Παντρεύτηκα και έκανα παιδιά νωρίς.
Τώρα είμαι στα 40 σε έναν γαμο που αμφιταλαντεύεται συνεχώς στο να μείνουμε μαζί η να χωρίσουμε. Υπήρξε και περίοδος διάστασης.
Πριν ένα χρόνο πάλι πάνω σε μια κρίση από τις πολλές έτυχε να πέσω πάνω σε έναν παλιό γκόμενο και να αρχίσω να μιλάω μαζί του και τελικά να βρεθούμε και από κοντα.
Ο,τι ακριβώς μου έλειπε μου το έδινε αυτός ο άνθρωπος. Ερωτισμό, ζεστασιά, αγαπη, τρυφερότητα, συναισθημα φουλ γενικά όλα απίστευτα....
Από την αρχή με βομβάρδισε με απίστευτα λόγια, τραγούδια, αφιερώσεις, κάναμε σαν 15χρονα. Το λέγαμε κιολας. Πέσαμε με τα μούτρα ο ένας πάνω στον άλλο. Αυτός πρόσφατα χωρισμένος με παιδιά. Σε κακοποιητικη σχέση απ’οσο έλεγε με τη γυναίκα του. Γενικά την έθαβε για όσα του είχε κάνει. Είχε περάσει ασχημα μαζί της. Ασχημα κι εγώ όποτε τακιμιασαμε.
Αρχισαμε να βγαίνουμε, γνώρισα τον χώρο εργασίας του, βγήκαμε με φίλους μου.
Δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε ο ένας από τον αλλον. Εγώ προσπαθούσα να πάρω την οριστική απόφαση για το αν θα έπαιρνα τελικά το διαζύγιο. Αλλά αισθανόμουν πως το μπλέξιμο μαζί του δυσχέραινε την απόφαση αυτή. Εκείνος έκανε συνέχει σχέδια για το κοινό μας μέλλον. Που θα πηγαίναμε διακοπές το καλοκαίρι, τι ταξίδια θα κάναμε, πως θα ημασταν μαζί, πως θα βλεπόμασταν λόγω των παιδιών κλπ. Κι εγώ προσπαθούσα να ζυγίσω τις καταστάσεις και να δω τι τελικά θα κάνω. Δεν μου φαινόταν δίκαιο να πάρω απόφαση να χωρίσω με αυτόν στα πόδια μου, αλλά έλα που τώρα είχε συμβεί κι εγώ ήμουν στον έβδομο ουρανό. Τελικά με τον σύζυγο είπαμε θα χωρίσουμε.
Να πω σε αυτό το σημείο ότι με τον αλλον σεξ δεν είχαμε κάνει. Καπου κολλαγα κι ένιωθα ενοχές. Εκείνος πάντα έλεγε θα περιμένω όταν θα είσαι έτοιμη, δεν θέλω να πιέζω και τέτοια .
Από την άλλη με τον τρόπο του πίεζε. Λογικό βέβαια στις ηλικίες που είμαστε.
Όλο αυτό κράτησε δυο μήνες. Κάποια στιγμή μέσω του ψυχολόγου που πηγαινα έγινε μια προσπάθεια να ξαναδούμε το θέμα του χωρισμού με τον συζυγο. Δεν το έκρυψα από τον άλλον. Ήμουν ειλικρινής. Παρόλα αυτά συνεχίσαμε να μιλάμε κανονικά και να βλεπόμαστε.
Ένα βράδυ από αυτά που συνηθίζαμε να βγαίνουμε μες στη βδομάδα (το προγραμμα ήταν πολύ δύσκολο και ήταν συγκεκριμένες οι μέρες για να βρεθούμε), δεν μου είπε να βρεθούμε κι όταν του το ειπα εγώ είπε ότι έχει δουλειά και μετά θα έβγαινε με έναν φίλο του γαι ποτό κι άρχισε να τα μασάει. Αργά το βράδυ τον πήρα ένα τηλέφωνο και τον ρώτησα γιατί δεν ήθελε να βρεθούμε και μήπως είχε κάτι συμβεί. Τελικά είχε γυρίσει από τη δουλειά και ούτε τον φίλο του είδε. Τον ρώτησα γιατί δεν ήθελε να βρεθούμε κι είπε ήταν κουρασμένος. Του ειπα ότι όλα αυτά ξαφνικά ακούγονταν σαν δικαιολογίες. Δουλειά, ποτό με φίλο, κουρασμένος ....
άρχισε να φωναζει τότε και να λέει ότι δεν θα κατσει να εξηγεί και να αποδεικνύει άλλο τα συναισθήματα του για μένα. Μου είπε να βγάλω ο,τι συμπεράσματα θέλω από την συμπεριφορά του αυτή και έκλεισε το τηλέφωνο λέγοντας καληνυχτα.
Τις επόμενες μέρες τίποτα. Τις επόμενες εβδομάδες τίποτα. Ούτε μνμ ούτε τίποτα.
Δεν ξαναεστειλε ποτε τίποτα. Φυσικά και σκέφτηκα να στείλω εγώ αλλά περίμενα να δω τι θα γίνει. Είχα ακούσει πολλά μεγάλα λόγια για να τον δω να εξαφανίζεται τώρα έτσι απλά.
Είχα ετοιμαστεί να χωρίσω για να ζήσω μαζί του. Το βράδυ εκείνο του έκανα το παράπονο γιατί δεν βρεθήκαμε. Ήταν αυτός λόγος να τα τινάξει όλα στον αέρα; Φυσικά και σκέφτηκα ότι κι εκείνος αντίστοιχα ίσως περίμενε εμένα να κάνω κίνηση.
Ούτε εγώ την έκανα τελικά. Και πέρασε έτσι ένας χρόνος.
Μετά από κει εγώ κατέρρευσα. Μου χειροτέρεψε η διαταραχή και η κατάθλιψη. Άρχισα τα ψυχοφάρμακα και έφτασα μέχρι την αυτοκτονία.
Κόντεψα να μπω στο Αιγινήτειο, με άφησαν να φύγω με υπογραφές ότι δεν θα κάνω κακό ατον εαυτό μου. Βυθίστηκα στην κόλαση. Και μέχρι σήμερα παλεύω με τα τέρατα.
Τώρα που κοντεύει να κλείσει χρόνος από όλα εκείνα, αναρωτιέμαι τι τελικά έγινε. Πως γίνεται κάποιος να ορκίζεται στην καψούρα του για σένα και μετά απλά να εξαφανίζεται μέσα σε ένα βράδυ; Γιατί δεν ξαναεστειλε ποτε τίποτα; Πως γίνεται ξαφνικά να σταμάτησαν όλα από τη μεριά του; Μου είχε τάξει τον ουρανό με τ’αστρα..... Μόνο το σεξ που δεν πήρε τον ένοιαζε; Παίζει να είναι αυτό;
Θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας. Σας ευχαριστώ.
