Πάλι τα ιδια

Νομίζω δεν θα ξεφυγω ποτέ από αυτόν τον κυκεώνα της κατάθλιψης..μ έχει κουράσει ο εαυτός μου ειλικρινά δεν αντέχω άλλο. Κάθε φορά μου με πιάνει μου πέφτει όλο και περισσότερο η αυτοεκτίμηση. Αυτή τη φορά το έναυσμα ήταν η απόλυση από την δουλειά μου αν και νομίζω ότι και όσο δούλευα είχα κατάθλιψη απλά επειδή ήταν απασχολημένος το μυαλό δεν είχα αφεθεί. μετα την απόλυση και κάποιες άλλες δραστηριότητες που είχα ξεκινήσει τις παράτησα και τώρα δεν μπορώ να τις ξαναρχίσω γιατι μου φαίνεται ότι έχω χαζέψει και με κάνει να νιώθω πιο χάλια να βλέπω φυσιολογικά άτομα που ουδέποτε έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο. Μου φαίνονται όλα άδεια κενά χωρίς νόημα. Με συμβουλή του γιατρού μου έκοψα και το αλκοολ καθώς επηρέαζε όπως μου είπε την κατάθλιψη αλλά δεν βλέπω διαφορά.

Είχες μια "ήττα" αλλά γιατι άφησες τις άλλες δραστηριότητες; Το μυαλό δουλεύει περισσότερο όταν του δίνουμε χώρο. Και εσύ αυτό έκανες. Μένεις σπίτι και αρχίζει και τα μεγαλοποιει όλα. Άσε που κάνει και δικά του σενάρια. Και εσύ τι κάνεις; είσαι απλά θεατής;

Η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί με θεωρώ παντελώς άχρηστη και δεν μπορώ να βλέπω τους φυσιολογικους ανθρώπους γτ δεν μπορώ να τους μιλήσω για την κατάσταση μου και κάνεις δεν θα καταλάβει. Ακόμα και στο αγόρι μου που του είπα ότι πήγα σε ψυχίατρο και μου είπε να ξεκινήσω σνυικαταθλιπτικα όταν του το είπα σκάλωσε. Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου κ με τρομάζει αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί με θεωρώ παντελώς άχρηστη και δεν μπορώ να βλέπω τους φυσιολογικους ανθρώπους γτ δεν μπορώ να τους μιλήσω για την κατάσταση μου και κάνεις δεν θα καταλάβει. Ακόμα και στο αγόρι μου που του είπα ότι πήγα σε ψυχίατρο και μου είπε να ξεκινήσω σνυικαταθλιπτικα όταν του το είπα σκάλωσε. Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου κ με τρομάζει αυτό.

---

Δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι. Ακόμη και άνθρωποι που ίσως πέρασαν παρόμοια φάση. Είναι λογικό. Ποιος μπορεί να καταλάβει όταν του πεις "φοβάμαι να βγω έξω από το σπίτι μην πάθω κάτι;".. Συνήθως σου λένε άλλες ακραίες καταστάσεις και ότι εσύ έπρεπε να ήσουν εντάξει. Να μην σε στεναχωρεί η αντίδραση τους. Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ. Τι κάνεις εσύ? Κλαις εκεί την μοίρα σου? (σου μιλάει κάποιος που ήταν στην φάση που είσαι).

Το μόνο που κάνω είναι να πηγαίνω γυμναστήριο αντε και καμιά βόλτα για περπάτημα μόνη μου. Πήγαινα χορούς αλλά στην κατάσταση που είμαι ντρέπομαι να με δουν έτσι χωριά που φοβάμαι μην με πιάσουν τπτ κλάματα η ότι θα φαίνομαι σαν χαμένη και το χειρότερο είναι ότι παρόλο που ξεκίνησα αγωγή και έκοψα το ποτό δεν βλέπω βελτίωση. Όταν βγαίνω γίνομαι χειρότερα και λέω κοίτα πως. Λειτουργούν όλοι εγώ γιατί έχω το αισθημα της ματαιοτητας και οτι δεν είμαι φυσιολογικη και ούτω κάθε εξής και απογοητευομαι κι άλλο.

Το ποτό δεν σε βοηθά να βγεις από μια κατάσταση. Απλά την κοιμίζει. Πρέπει να δουλέψεις λίγο και με τον εαυτό σου. Κανείς ψυχοθεραπεία;

Παιδιά επειδή αντιμετώπιζα πολλά χρόνια αυτά που λέτε,θα σας πω δυο πράγματα.καταρχας δεν θα νιώθετε άσχημα και στιγματισμένοι ότι πάσχετε από κάποια ψυχική νόσο,και τι θα ο κόσμος κτλπ.δεν θα μιλάτε με ανθρώπους που δεν έχουν το επίπεδο να καταλάβουν το θέμα ψυχίατρος/φάρμακα και σε περίπτωση που δείτε το ψυχολογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζετε, σας κάνει να αποφεύγετε καθημερινές δραστηριότητες λόγο φόβου κτλπ,θα πρέπει να ζητήσετε βοήθεια από ειδικό.εγω από τις κρίσεις πανικού που πάθαινα είχα κόψει τα πάντα από την ζωη μου μην τυχόν πάθω κρίση πανικού μπροστά σε κόσμο,και πως θα αντιδράσω κτλπ.πηγα σε έναν καλό ψυχίατρο, πήρα αγωγή με αντικαταθλιπτικά, έγινα πολύ καλύτερα, και πλέον κάνω τα πάντα χωρίς φόβο και συζητάω για αυτά τα θέματα μόνο με πολύ δικά μου άτομα που έχουν το επίπεδο και την λογική να τα καταλάβουν.

Θέλει όμως να φας αρκετά τα μούτρα σου για να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους για να συζητήσεις αυτό το θέμα. Ή έστω να πεις αυτά που σκέφτεσαι ή νιώθεις.

Μελινακι μου. Η αγωγη δουλευει σιγα σιγα. Εγω καταλαβαινω οτι δεν αντεχεις να βλεπεις να κυλουν ολοι και ολα " δηθεν φυσιολογικα" διοτι επανεξεταζεις μεσα μου το ποια εισαι εσυ σε μια ζωη χωρις αλκοολ και σε θεραπεια. Δεχθηκα εντονο pressing απο το περιβαλλον μου να βγαινω οταν το εκοψα αλλά το μοναδικο μου κρατημα ηταν η επαφη μου με την ψυχοθεραπευτρια μου. Δεν μετανιωνω για το χρονο που πηρα με εσωστρεφη και απομονωτικη μορφη. Δεν αντεχα να το παλεψω. Εγινα καλα και ξανα βγηκα στην αρενα. Επισης συμφωνω με οσα εγραψε ο damien.
*** Ξεκινας αγωγη και μετα την διακοπτεις ; αν ναι ποσες φορες εως τωρα;; ο ψυχιατρος που πηγες ειναι ο παλιος;;; Το αγορι σου δε θα καταλαβει κατευθειαν αλλά αν θελει θα ενημερωθει μονος ή θα του πεις εν συντομια πως αυτο το διαστημα δεν εισαι στα καλυτερα σου. Μη νιωθεις ασχημα για αυτο !!!

Στο παρελθόν έπαιρνα ζολοφτ 100μγ αλλά το περισσότερο διάστημα έπινα κιόλας κάθε βράδυ λίγο αλκοόλ για να κοιμάμαι και να ξεχνιέμαι. Είχα γνωρίσει και μια φίλη η οποία έπινε πολύ κι εκείνη και κάπως έτσι το έριχνα έξω και ξεχνιομουν. Με βοήθησε το ζολοφτ καθώς μου έδιωξε την πολύ μαυρίλα σαν να μου εδώσε ένα μπουστ αλλά καλά δεν με έκανε. Ότι έκανα από κει κ Έπειτα το εκανα μόνη μου γνώρισα το αγόρι μου βρήκα δουλειά και κάπως έτσι μπήκα στον κόσμο των φυσιολογικων.απλα τώρα είναι να συγκατοικησουμε και με τον δικό μου αλλά με αυτά που παθαίνω φοβάμαι υπερβολικά τον εαυτο μου. Επίσης δεν ξέρω αν θελω να πορευτω μαζί του την υπόλοιπη ζωή μου αλλά νιώθω και πολύ αδύναμη για να ξεκινήσω οτιδήποτε άλλο με άλλον. Επίσης έχω σωρεία οικογενειακων προβλημάτων αδερφό με σχιζοφρένεια και δύο γονείς στον κόσμο τους οι οποίοι δεν μπορούν να βοηθησουν.

Πότε όλον αυτόν τον καιρό δεν ένιωσα καλά βέβαια. Απλά είχα μια υγιή καθημερινότητα αλλά αυτο το χάος μέσα μου συνέχισε να λειτουργεί και με την πρώτη ευκαιρία ξέσπασε.

Χώρια που οι γονείς μου με θεωρούν και εμένα άρρωστη σαν τον αδερφό μου.

Λένε ότι επειδή είμαστε ομορφα παιδιά είμαστε Μαγεμενα καταραμένα και επαναπαυονται εκεί.

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Το μόνο που κάνω είναι να πηγαίνω γυμναστήριο αντε και καμιά βόλτα για περπάτημα μόνη μου. Πήγαινα χορούς αλλά στην κατάσταση που είμαι ντρέπομαι να με δουν έτσι χωριά που φοβάμαι μην με πιάσουν τπτ κλάματα η ότι θα φαίνομαι σαν χαμένη και το χειρότερο είναι ότι παρόλο που ξεκίνησα αγωγή και έκοψα το ποτό δεν βλέπω βελτίωση. Όταν βγαίνω γίνομαι χειρότερα και λέω κοίτα πως. Λειτουργούν όλοι εγώ γιατί έχω το αισθημα της ματαιοτητας και οτι δεν είμαι φυσιολογικη και ούτω κάθε εξής και απογοητευομαι κι άλλο.

---

το οτι εκοψες το ποτο, το επαναλαμβανεις. για ποσο ποτο μιλαμε; μιλαμε για εξαρτηση η για 1-2 ποτα που επινες αν εβγαινες βραδυ με τον φιλο σου;
ρωταω, γιατι και μονο το κοψιμο μιας εξαρτητικης ουσιας μπορει να σου φερει τεραστιο στρες, αλλα και το να συνεχιζεις, απειρως μεγαλυτερα προβληματα, φυσικα, οπως κι εναν φαυλο κυκλο με την καταθλιψη.
απο την αλλη, το γεγονος μιας απολυσης, ειναι απο τα πιο στρεσογονα πραγματα που μπορουν να συμβουν, αναλογα και με την κοσμοθεωρια του καθενα (και του ανε χει να φαει μετα την απολυση, φυσικα). το βλεπω πολυ ελπιδοφορο το οτι πας ακομα γυμναστηριο , βολτες, εχεις μια σχεση. νομιζω οτι αν κανεις υπομονη να ξεπερασεις το διαστημα της απεξαρτησης (αν μιλαμε για εξαρτηση) ολα θα πανε πολυ καλυτερα.
επισης, θα προτεινα να κανεις καποια δουλεια αυτογνωσιας, κατα προτιμηση ομαδικη, για να επεξεργαστεις την αξια σου ως ατομο... ΔΕΝ προσδιοριζεται απο το αν δουλευεις η οχι.
κουραγιο ευχομαι.

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Λένε ότι επειδή είμαστε ομορφα παιδιά είμαστε Μαγεμενα καταραμένα και επαναπαυονται εκεί.

---

ενταξει, αν ακουει καποιος τετοια απ τους γονεις του, τι να πω δηλαδη... ελεος καπου...

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί με θεωρώ παντελώς άχρηστη και δεν μπορώ να βλέπω τους φυσιολογικους ανθρώπους γτ δεν μπορώ να τους μιλήσω για την κατάσταση μου και κάνεις δεν θα καταλάβει. Ακόμα και στο αγόρι μου που του είπα ότι πήγα σε ψυχίατρο και μου είπε να ξεκινήσω σνυικαταθλιπτικα όταν του το είπα σκάλωσε. Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου κ με τρομάζει αυτό.

---

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Το μόνο που κάνω είναι να πηγαίνω γυμναστήριο αντε και καμιά βόλτα για περπάτημα μόνη μου. Πήγαινα χορούς αλλά στην κατάσταση που είμαι ντρέπομαι να με δουν έτσι χωριά που φοβάμαι μην με πιάσουν τπτ κλάματα η ότι θα φαίνομαι σαν χαμένη και το χειρότερο είναι ότι παρόλο που ξεκίνησα αγωγή και έκοψα το ποτό δεν βλέπω βελτίωση. Όταν βγαίνω γίνομαι χειρότερα και λέω κοίτα πως. Λειτουργούν όλοι εγώ γιατί έχω το αισθημα της ματαιοτητας και οτι δεν είμαι φυσιολογικη και ούτω κάθε εξής και απογοητευομαι κι άλλο.

---

Κάποιος παραέξω μπορεί να βλέπει μία κοπέλα που πάει τις βόλτες της, πάει γυμναστήριο, ετοιμάζεται να συγκατοικήσει με το αγόρι της και να σε ζηλεύει για όλα τα καλά που μπορεί εκείνου να του λείπουν. Μπορεί οι άλλοι που λες ότι είναι οι φυσιολογικοί και χαίρονται τη ζωή τους να περνάνε τα ίδια με εσένα ή να αντιμετωπίζουν ένα σωρό προβλήματα, πιθανόν αρκετοί σοβαρότερα από τα δικά σου.

Δεν σε βοηθάει πουθενά να αισθάνεσαι σε χειρότερη θέση από τους γύρω σου ή να ντρέπεσαι για την κατάστασή σου. Ο καθένας το ξέρει ο ίδιος πως νοιώθει και τι περνάει. Αν ο φίλος σου ή κάποιος δεν έχει τύχει να έχει στο περιβάλλον του κάποιον που έχει περάσει κάτι παρόμοιο ή δεν το έχει περάσει ο ίδιος, είναι λογικό αρχικά να εκδηλώσει κάποια αμηχανία, όπως αμηχανία μας προκαλεί αρχικά το οτιδήποτε άγνωστο σε εμάς. Γνώμη μου είναι να συνεχίσεις να μιλάς με κόσμο και να κάνεις δραστηριότητες, όχι εμμονικά κι όλη την ώρα, αλλά να μην κλείνεσαι στο καβούκι σου κιόλας.

Τέλος, συμφωνώ με την Remedy σε αυτά που έγραψε για το αλκοόλ. Και να πω την αλήθεια μου, δεν χρειάζεται να σε βρίσκουν στους δρόμους λιώμα κάθε ξημέρωμα για να αποδειχτεί ότι έχεις εξάρτηση, αν σου έχει γίνει συνήθεια να πίνεις απαραίτητα κάθε μέρα, κι αυτό εξάρτηση είναι.

Έπινα γύρω στα 3 με 4 τσίπουρα κάθε βράδυ είτε μόνη μου είτε με παρέα. Ο γιατρός μου είπε ότι είμαι ήπια αλκοολική συν την κατάθλιψη και ότι πρέπει να κόψω μαχαίρι το αλκοολ. Εδώ και δέκα μέρες δεν έχω πιει σταγόνα δεν κοιμάμαι καλά το βράδυ όμως και μου βγαίνει αρκετό άγχος. Επίσης επειδή έχω περάσει πολλές φορές τον ίδιο Γολγοθά που λέγεται κατάθλιψη έχω απογοητευτεί από τον εαυτό μου. Γενικά δεν πιστεύω καθόλου στον εαυτό έχω πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση γεγονός που μου επισήμανε και ο γιατρός και μου είπε ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι οι δικοί μου έδωσαν λόγω της ασθένειας του αδερφού μου όλο το βάρος εκεί γενικά έπρεπε να κατά πιέζω συνέχεια τον εαυτό μου και τα αισθή<ματα μου.

Έχεις κάνει ποτέ ψυχανάλυση; Γερή ψυχανάλυση, να μην αφήσεις τίποτα ανείπωτο, να τα βγάλεις από μέσα σου για τα καλά; Και μετά σιγά σιγά να χτίσεις αυτοπεποίθηση; Αν έχεις πολλά φορτωμένο από το παρελθόν και δεν έχεις καταφέρει να το ιεραρχίσεις, να τα τακτοποιήσεις και να δώσεις σωστές διαστάσεις σε αυτά και να τα αφήσεις πίσω σου, πως να χτίσεις αυτοπεποίθηση; Κι αν δεν έχεις αυτοπεποίθηση, πως η κάθε μικρή ή μικρότερη δυσκολία να μην λειτουργήσει σαν πλήγμα σε αυτή, πως να μη σε ρίξει πολύ ψυχολογικά; Τώρα ήρθε η απόλυση, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Δούλεψέ το με κάποιον ειδικό, παράλληλα με την αγωγή. Μπορεί να πάρει χρόνο, αλλά θα σε βοηθήσει σημαντικά να τα συζητήσεις όλα αυτά.

[QUOTE=Sonia;1076392]Κάποιος παραέξω μπορεί να βλέπει μία κοπέλα που πάει τις βόλτες της, πάει γυμναστήριο, ετοιμάζεται να συγκατοικήσει με το αγόρι της και να σε ζηλεύει για όλα τα καλά που μπορεί εκείνου να του λείπουν. Μπορεί οι άλλοι που λες ότι είναι οι φυσιολογικοί και χαίρονται τη ζωή τους να περνάνε τα ίδια με εσένα ή να αντιμετωπίζουν ένα σωρό προβλήματα, πιθανόν αρκετοί σοβαρότερα από τα δικά σου.

Δεν μπορεις να συγκρινεις τα προβλήματα που εχει καποιος με την καταθλιψη. Αν δεν εχεις περασει από αυτό δεν μπορεις να καταλάβεις.

Και κάποιος άλλος θα σου πει δεν μπορείς να συγκρίνεις πως είναι να μην έχεις να φας και να ζεις στους δρόμους ή πως είναι να κάνεις κάθε μέρα χημειοθεραπείες και να μην μπορείς να σταθείς στα πόδια σου, να πονάς παντού και να ξερνάς από το πρωί ως το βράδυ ή πως είναι να είσαι τερατραπληγικός και να μην μπορείς να σκουπίσεις ούτε τον κώλο σου ή πως είναι να έχεις σχιζοφρένεια, να ακούς και να βλέπεις πράγματα που δεν υπάρχουν και να παλεύεις με το ίδιο σου το μυαλό.

Ο καθένας το δικό του το πρόβλημα το βλέπει μεγαλύτερο και φυσικά και δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς το πρόβλημα του άλλου αν δεν έχει περάσει το ίδιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι σηκώνει τα χέρια ψηλά, λέει όλοι οι άλλοι είναι φυσιολογικοί και δεν υπάρχει σωτηρία για τον ίδιο. Σημαίνει ότι μαζεύει τα κομμάτια του και παλεύει για το καλύτερο.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Και κάποιος άλλος θα σου πει δεν μπορείς να συγκρίνεις πως είναι να μην έχεις να φας και να ζεις στους δρόμους ή πως είναι να κάνεις κάθε μέρα χημειοθεραπείες και να μην μπορείς να σταθείς στα πόδια σου, να πονάς παντού και να ξερνάς από το πρωί ως το βράδυ ή πως είναι να είσαι τερατραπληγικός και να μην μπορείς να σκουπίσεις ούτε τον κώλο σου ή πως είναι να έχεις σχιζοφρένεια, να ακούς και να βλέπεις πράγματα που δεν υπάρχουν και να παλεύεις με το ίδιο σου το μυαλό.

Ο καθένας το δικό του το πρόβλημα το βλέπει μεγαλύτερο και φυσικά και δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς το πρόβλημα του άλλου αν δεν έχει περάσει το ίδιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι σηκώνει τα χέρια ψηλά, λέει όλοι οι άλλοι είναι φυσιολογικοί και δεν υπάρχει σωτηρία για τον ίδιο. Σημαίνει ότι μαζεύει τα κομμάτια του και παλεύει για το καλύτερο.

---

δεν υποτιμαω αυτά τα προβλήματα, απλα υπαρχει ενας κοινος παρανομαστης σε όλα αυτά. χρειαζεται να εχεις ψυχικα αποθεματα, αν τερματισεις μεσα σου, τελειωσαν όλα.

Ακριβώς αυτό και τι γίνεται άμα δεν έχεις;;;

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Ακριβώς αυτό και τι γίνεται άμα δεν έχεις;;;

---

μηδενίζεις και κανεις επανεκκινηση, ''ξαναγενιεσαι''...

Όταν αισθάνεσαι άδειος δίνεις στον εαυτό σου ένα διάστημα να αναδιοργανωθεί και μετά ξαναπροσπαθείς.

Μελινα αυτό τον καιρο κανεις ψυχοθεραπεια?

Τώρα ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχίατρο έχω πάει δύο φορές μέχρι τώρα. Ξεκίνησα λαντοζ εδώ και δέκα μέρες αλλά έχω μια αίσθηση κενού που κι από πριν την είχα.

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Τώρα ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχίατρο έχω πάει δύο φορές μέχρι τώρα. Ξεκίνησα λαντοζ εδώ και δέκα μέρες αλλά έχω μια αίσθηση κενού που κι από πριν την είχα.

---

οκ, δωσε χρονο στον εαυτο σου, μην εχεις καμια απαιτηση από τον εαυτο σου στην κατασταση που εισαι και μην προσπαθεις να λυσεις τωρα ότι σε απασχολει. τα φαρμακα αναλογα τον οργανισμο δρουν διαφορετικα. μπορει πχ να δεις διαφορα σε δυο βδομάδες. σχετικα με το αλκοολ μπραβο σου που κατάφερες και το εκοψες!! αυτό δειχνει μια κρυφη δυναμη μεσα σου!! βλέπεις τακτικα τον ψυχιατρο σου?

Τώρα έχω ραντεβού στις 19. Ανά 15 μέρες περίπου είναι τα ραντεβου. Απλά νιώθω πολύ περίεργα τώρα που δεν πίνω αλλά έχω περιέργεια να δω τι θα γίνει με τα σνυικαταθλιπτικα τώρα που δεν πίνω στο παρελθόν έπαιρνα ζολοφτ αλλά έπινα κιόλας ήμουν καλύτερα βέβαια όταν έπαιρνα τα σνυικαταθλιπτικα

συγνωμη οι φυσιολογικοι ξερεισ τι ειναι ειναι ενα ειδοσ πολυ περιεργο ολη μερα μενεγακη αυτια κλπ κι απο εδω μπαινει κι απο εκει βγαινει με νοημοσυνη μηδεν εισαι σιγουρη οτι θεσ να εισαι φυσιολογικη

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Τώρα έχω ραντεβού στις 19. Ανά 15 μέρες περίπου είναι τα ραντεβου. Απλά νιώθω πολύ περίεργα τώρα που δεν πίνω αλλά έχω περιέργεια να δω τι θα γίνει με τα σνυικαταθλιπτικα τώρα που δεν πίνω στο παρελθόν έπαιρνα ζολοφτ αλλά έπινα κιόλας ήμουν καλύτερα βέβαια όταν έπαιρνα τα σνυικαταθλιπτικα

---

απλα μην ξεγελιέσαι μπορει να νομιζεις ότι νιώθεις περιεργα επειδή δεν πινεις αλλα μαλλον είναι η καταθλιψη που σε κανει να νιώθεις ετσι. αν νιώθεις ότι δεν σε καλυπτει που βλέπεις τον ψυχιατρο ανα 15 μερες, κοιταξε για καποιον που μπορεις να τον βλέπεις πιο συχνα, αν παλι νιώθεις ότι σε καλυπτει εισαι οκ

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Τώρα έχω ραντεβού στις 19. Ανά 15 μέρες περίπου είναι τα ραντεβου. Απλά νιώθω πολύ περίεργα τώρα που δεν πίνω αλλά έχω περιέργεια να δω τι θα γίνει με τα σνυικαταθλιπτικα τώρα που δεν πίνω στο παρελθόν έπαιρνα ζολοφτ αλλά έπινα κιόλας ήμουν καλύτερα βέβαια όταν έπαιρνα τα σνυικαταθλιπτικα

---

Α θα ηθελα ν σου πω και κατι άλλο, όταν παιρνεις το αντικαταθλιπτικο μην πέφτεις για υπνο αν νυστάζεις μετα γιατι δεν δρα τ φαρμακο όπως πρεπει, στο λεω γιατι εγω εκανα αυτή την βλακεια και δεν εγινε καλη δουλεια μαλλον.

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Τώρα έχω ραντεβού στις 19. Ανά 15 μέρες περίπου είναι τα ραντεβου. Απλά νιώθω πολύ περίεργα τώρα που δεν πίνω αλλά έχω περιέργεια να δω τι θα γίνει με τα σνυικαταθλιπτικα τώρα που δεν πίνω στο παρελθόν έπαιρνα ζολοφτ αλλά έπινα κιόλας ήμουν καλύτερα βέβαια όταν έπαιρνα τα σνυικαταθλιπτικα

---

10 μερες αποχη απο το αλκοολ και 2 συνεδριες, ειναι πολυ λιγος χρονος. κανε λιγη υπομονη να απομακρυνθεις απο το αλκοολ και να ισορροπησεις και μην απογοητευεσαι απο τωρα.

Αν τα αγορια δεν καταλαβαινουν τι ειναι καταθλιψη και ποσο στοργη πρεπει να δειχνουν καλυτερα σουτ και στο σπιτι τους..Πρωτα η υγεια..

γτ χρειαζεσαι στοργη

το προβλημα ειναι οτι πιστευεισ οτι αλλοσ θα κανει το σκαλοπατι να πατησεισ για να ανεβεισ δεν παιζει αυτο με τιποτα αν κανει το σκαλοπατι και το καταλαβει θα στο παρει πισω διπλο