Printable View
13η μερα ζολοτριν με λεξοτανιλ μισο πρωι ενα το βραδυ
εδω και δυο μερες με εχει πιασει μια απιστευτη υπνηλια με ανασφαλεια
πρεπει να εχω ψυχωση παιδια οχι καταθλιψη
πρεπει ν ειμαι πολυ περισσοτερο κομπλεξικη απο οτι καν υποψιαζομαι
νιωθω οτι ειμαι κατι αλλο απο τα υπολοιπα ανθρωπινα οντα
Χάθηκες... Έχεις σκεφτεί πως η ανυπομονησία σου μπορεί να φταίει για όλα;
Θα ήθελα να μάθω τι είναι αυτό που έχεις εσύ ή δεν έχεις που έχουν ή δεν έχουν οι υπόλοιποι άνθρωποι.. Γιατί κάποια πράγματα είναι καλό να τα κάνεις πιο συγκεκριμένα για να μπορείς να τα αποβάλεις. Είναι κάτι που μου έμαθε η ψυχολόγος μου.
13 μερες ειναι πολυ νωρις για να νοιώσεις καλυτερα.τα αντικαταθλιπτικα κανουν να δρασουν αρκετο καιρο μπορει και 1-2 μηνες.και ειναι λογικο να νοιωθεις ακομη πιο εντονα τα καταθλιπτικα συμπτωματα.γι αυτο υπομονη.Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
Δεν μπορω να επικοινωνησω πια με ανθρωπους
Δεν εχω τι να πω δεν εχω κατι να μιλησω
εδω στη δουλεια μιλανε ολοι κ εγω δν εχω κατι να πω
Δεν εχω να πω κατι
Δεν ξερω ποια ειμαι
θελω να κλαψω
ειμαι σκυθρωπη και κουρασμενη
και με λυπουνται
δε μου απευθυνουν καν το λογο
Το σπιτι εχει γινει βρωμικο γιατι δεν μπορω να κινητοποιηθω να το καθαρισω
και αυτο μου φερνει εξτρα μιζερια και αγχος
Ξερω τι θα μου πειτε να αρχισω να να
δεν μπορω τιποτα να κανω
με ξαναπιασε πολυ εντονα παλι ξυπνησα το βραδυ
δεν ξερω τι να κανω αληθεια απο που να το πιασω
2 μερες τωρα δν ημουν ετσι ρε πουστη μου ειχα αρχισει να ελπιζω
ειναι μεσα μου το προβλημα ειναι μεσα μου
οπου κ αν παω οτι κι αν κανω θα το κουβαλαω
δεν σωζομαι
Θες να σου αποδείξω ότι μπορείς να συζητήσεις τα πάντα φτάνει να βρεις θέματα να πεις; άνοιξε ένα θέμα... Οτιδήποτε.. Και εγώ εδώ θα είμαι να σου απαντάω. Ακόμη και για καλλυντικά.. Άνοιξε. Γιατί πραγματικά αυτό που κάνεις στον εαυτό σου είναι ότι χειρότερο. Μίλα για σένα. Τα όνειρα σου. Είχες όνειρα; έχεις? Στόχους? Κάτι..
Η υπομονή, η επιμονή σε αυτό που περνάς είναι ο μοναδικός σου σύμμαχος.. Κατάλαβε το.
περιμένω σχόλια για τα πιο πάνω. Και ας σου φαίνονται χαζά.
καταρχην πρεπει να ηρεμησεις.και εγω περασα πολυ καιρο που δεν μπορουσα να κανω τιποτα.δεν ετρωγα δεν κοιμομουν δεν μπορουσα να κανω δουλειες να βγω εξω.το μονο που εκανα ηταν ενα μπανιο και δουλεια.ειχα γινει σαν μηχανη.μονο ντουζ και γραφειο και εγω.δεν ειχα αντοχες να κανω τιποτε αλλο.γι αυτο σε καταλαβαινω απολυτα.εμπαινε κοσμος στο γραφειο και εγω παρακαλουσα να μην ερθει κανενας γιατι δεν μπορουσα να πω καλημερα,να μιλησω δεν μπορουσα να πω ενα γεια.καταλαβαινω λοιπον ποσο ασχημα νοιωθεις.αν αυτο σου δινει θαρρος θα σου πω οτι ειμαστε πολλοι που τα εχουμε ζησει αυτα και εχουμε συνελθει σιγα σιγα.ποσο καιρο εισαι σε αγωγη?και ποιο νομιζεις ειναι το αιτιο που σε οδηγησε στην καταθλιψη?Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
Κ εγω αυτο ακριβως περναω
στον αυτοματο εχω μπει
αυτο που με ποναει περισσοτερο απο ολα ειναι οτι πλεον δν εχω δυναμη να το κρυψω
ειμαι χαλια συνεχεια
και στη δουλεια ειναι πολυ κακοι
ολοι ειναι τρεις λαλουν κ δυο χορευουν
δν μπορω να πλυνω τα ρουχα μου ρε
δν πλενω το προσωπο μου τα δοντια μου
δν εχω καμια ελπιδα δε βλεπω φως στον οριζοντα
Νιωθω ολο τον κοσμο εχθρικο απεναντι μου και ντρεπομαι πολυ για το αγορι μου μετακομισα πριν σχεδον ενα χρονο
με εναν αντρα που οι γονεις μου ουτε να τον βλεπουν
ειναι μεγαλυτερος
εχω κοπει στα δυο οικογενεια σχεση
εχω κακοποιηθει σωματικα απο τον πατερα μου πολλες φορες σε μικρη ηλικια
ξυλο
απο μικρη ειμαι θυμωμενη με την οικογενεια μου
και δημιουργω εχθρες με ολους τους ανθρωπους
μονο το αγορι μου εχω αλλα στα χαλια που με βλεπει νιωθω οτι μενει μαζι μου επειδη με λυπαται
Έχεις μιλήσει σε ειδικό για όλα αυτά;
η σωματική βία σε παιδική ηλικία δημιουργεί βαθιά ψυχικά τραύματα που εκδηλώνονται αργότερα. Στο λέω από προσωπική εμπειρία.
Όλα αυτά τα περάσαμε όλοι. Κάποιοι σε μεγαλύτερο βαθμό.. Άλλοι σε λιγότερο βαθμό. Το θέμα είναι να μην πεις "οκ έτσι είμαι" και να τα παρατήσεις.. Πεισμωσε.. Θα έρθει η μέρα που θα είσαι τις περισσότερες μέρες καλά και τις άλλες όχι. Μέχρι να έρθει η μέρα που θα είσαι μόνο καλά. Άσε τι λένε και τι σκέφτονται οι άλλοι. Δεν ξέρουν. Δεν έχουν ιδέα πόσο δύσκολο είναι. Δεν νοιάζονται να μάθουν κιόλας. Και είναι καθαρά θέμα δικό τους.. Τα χάπια θέλουν χρόνο. Η ψυχοθεραπεία το ίδιο. Η βία που δέχτηκες έχει να κάνει από μικρή ηλικία άρα και ο χρόνος που χρειάζεται είναι μεγαλύτερος. Και στο λέει ένας άνθρωπος που δεν είχε ποτέ στήριξη από τους γονείς του, που έχει φάει ξύλο και που έχει περάσει ότι και εσύ.
Κανω ψυχοθεραπεια εδω και ενα μηνα περιπου μαζι με τα χαπια
Δεν θα σταματησω ψυχοθεραπεια
Εμενα οι γονεις δν ηταν μονο το ξυλο
ηταν οτι εγω εγινα ο αποδιοπομπαιος τραγος
της οικογενειας γτ η μανα μου υποστηριζε τον πατερα μου
και η αδερφη μου καμια σχεση με εμενα ουτε την ακουμπησε ποτε και μια χαρα ειναι στον κοσμο της
εγω εχω απομονωθει απο μικρο παιδι
και περναγαν περιοδοι στο σπιτι που δε μου μιλουσε καν ο πατερας μου και ντρεπομουν να βγω απο το δωματιο
Πλεον ειπα να ανεξαρτητοποιηθω κ επειδη δε συμφωνουν με
την επιλογη μου νιωθω ορφανη
θα επρεπε να εισαι πολυ χαρουμενη που εχεις το αγορι σου διπλα σου.επισης και μονο που πηγαινεις στη δουλεια ειναι παρααα πολυ θετικο.δειχνει οτι δεν παραιτησε και εχεις δυναμη μεσα σου.γιατι ξερεις καλα ποσο δυσκολο ειναι να δουλεψεις σε μια τετοια κατασταση.οποτε μπραβο σου γι αυτα.σιγα σιγα θα βρεις την δυναμη να τα κανεις ολα.και εγω δεν μπορουσα να σηκωθω να πλυνω τα δοντια μου οπως λες.μου φαινοταν βουνο.αλλα σιγα σιγα ολα τα ξανα εκανα.και εγω εκανα σχεση με εναν μεγαλυτερο μου που δεν τον ηθελαν στην αρχη η μαμα μου να φανταστεις οταν τον ειδε σε φωτο εκλαιγε αλλα εγω δεν ακουσα κανεναν.ειδαν και αυτοι ποσο με βοηθησε και τωρα τον συμπαθουν αρκετα.διωξε τα βιωματα απο το παρελθον.και μενα μικρη με παραμελουσαν με υποτιμουσαν κυριως ο πατερας μου και η αδερφη μου.και ξερεις τι καταλαβα?οι ανθρωποι δεν αλλαζουν παντα ετσι θα μεινουν.οποτε αλλαξα τον τροπο που εγω τους αντιμετωπιζω.δες την ζωη απο εδω και περα και ασε τα παλια.με τον φιλο σου πως τα πας?σε στηριζει?την αγωγη δεν μου ειπες ποσο καιρο την λαμβανεις?Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
Ξέρεις πόσοι πέρασαν ότι και εσύ στην παιδική σου ηλικία; Εσύ όμως κατάφερες τα πάντα μόνη σου. Χωρίς δεκανίκια. Αυτό έπρεπε να σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστή. Το ότι έπεσες ψυχολογικά είναι απόλυτα φυσιολογικό. Εεεε άνθρωπος είσαι. Ήταν λογικό. Πόσα να αντέξεις. Τώρα όμως έχεις την δυνατότητα με την ψυχοθεραπεία και τα χάπια να γίνεις ο άνθρωπος που θα γινόσουν αν δεν σου συνέβαιναν όλα αυτά. Και ξέρεις πως θα είσαι μετά? Ούτε θα σε νοιάζει τι είπαν οι δικοί σου, τι έκαναν.. Θα μπορείς να επιλέξεις εσύ τους ανθρώπους που θα έχεις δίπλα σου.. Το πώς φεροταν οι δικοί σου έχει να κάνει αποκλειστικά με αυτούς!!!!!!! Όχι με εσένα. Κουβαλάς αυτό το φορτίο ότι εσύ φταις για την συμπεριφοα τους και πως όλοι κάνουν το ίδιο. Για πες μου. Αν οι γονείς σου, σου έδειχνα αγάπη, σε στηριζαν, σου αφιέρωναν χρόνο κτλ θα ένιωθες όπως νιώθεις τώρα; Βγάλε από πάνω σου τις ευθύνες των άλλων! Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις δικές του ευθύνες! Μόνο..
Συμφωνώ απόλυτα με την Απόστολο, δώσε λίγο χρόνο θα κάνει την δουλειά της η ψυχοθεραπεία.
Ούτε για εμένα ήταν μόνο η σωματική βία το μεγάλο πρόβλημα, ή ψυχολογική βία και η έλλειψη του αισθηματος της ασφάλειας σαν παιδί είναι σίγουρα πολύ πιο βαθια τραύματα από την σωματική βια.
Στον 1μιση μήνα της ψυχοθεραπείας μου είχα πάθει ακριβώς το ίδιο με αυτό που περιέγραψες παραπάνω.
Είσαι πολύ καλά, είσαι σε πολύ καλό δρόμο, μόνο πιο καλά και εύκολα θα σου γίνονται από εδώ και πέρα, πίστεψέ με. Μοιάζουν χειρότερα τώρα από ότι και πριν, αλλά όταν ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και καλεισαι να αντιμετωπίσεις την αλήθεια είναι επίπονο αλλά αξίζει τον κόπο.
Κρατήσου λίγο ακόμα, τα πας περίφημα αλλά δεν μπορείς να το δεις ακόμη. και δεν είσαι μόνη, εκτός από το αγόρι σου έχεις και το φόρουμ, που για μένα προσωπικά είναι μεγάλη ανάσα και βοήθεια σε όλο αυτό το ταξίδι.
Ότι ντρέπομαι να πω, ή ότι ντρέπομαι να ξαναπώ το λέω εδώ και μέχρι τώρα μόνο σε καλό μου έχει βγει.
Βγηκαν στην επιφανεια για να λυθουν ή για να με καταστρεψουν? Γιατι νιωθω τοσο αδυναμη και μονη? Ειμαι στη χειροτερη φαση της ζωης μου
Για να λυθούν. Να φύγουν από πάνω σου..
Οταν ειναι γραμμενα μεσα σου πως φευγουν??Quote:
Originally Posted by george1520
Ειμαι κομπλεξικη και ζηλευω ολους τους ανθρωπους
γιατι δεν εχω ζησει τιποτα
δεν εχω κανει τιποτα
δε μπορω να παρω μερος σε μια συζητηση γιατι ειμαι ασχετη σε ολα
ρε δν ειμαι καλα παλι απο το πρωι παλι ξυπνησα χαραματα με κριση πανικου
Ακριβώς, για να λυθούν. Κάνε υπομονή και εμπιστεύσου με, μοιάζει αφόρητα δύσκολο και ακατόρθωτο, αλλά είναι το πρώτο σημάδι αυτή η απελπισία ότι όλα θα αλλάξουν προς το πολύ πολύ καλύτερο. Και εσύ μαζί με αυτά.
31 Ιανουαρίου 2019 ημουν ακριβώς έτσι. Δεν θα το ξεχάσω. Όσα έγραψες κι άλλα τόσα ένιωθα, με είχαν νικησει όλα και τα ένιωθα όλα μάταια.
Δεν είμαι πλήρως καλά, αλλά έχω προχωρήσει και εχω αρχίσει να αλλάζω. Με τρόμαζε αφόρητα η αλλαγή αυτή, αλλά είναι σωτήρια.
Κάνε λίγο υπομονή ακόμη, πολύ λίγο.
Εσύ θα χαράξει από πάνω τους αυτό που είσαι. Και όχι αυτό που σε κάνανε να νιώθεις ότι είσαι.. Απλά πρέπει λίγο να καταλάβεις ότι είναι δύσκολο. Θέλει χρόνο. Στο λέμε όλοι ότι περάσαμε αυτή την φάση. Τώρα είσαι δουλειά;Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
Quote:
Originally Posted by george1520
Ναι 5 σχολαω ... και ειμαι σαν να παιρνω ναρκωτικα
απο το αναμορφωτηριο
ντρεπομαι που υπαρχω
κ αυριο πρεπει να ερθω
Νιωθω οτι εκτιθεμαι στον κοσμοQuote:
Originally Posted by Layla123
Να σε ρωτησω κατι αληθεια λες οτι ειναι σημαδι οτι θα αλλαξουν?
η θα με καταπιει ο εαυτος μου για να ζησω οσο μου απομενει στο σκοταδι
που το ξερεις πως θα αλλαξουν
ποτε δν αλλαξαν
απο τοτε που με θυμαμαι χειροτερευω οσο μεγαλωνω
ΚΟΡΙΤΣΙ πρωτη φορα παιρνεις ssri? σου ειπα οτι θα σε κανει χειροτερα μεχρι να σε πιασει.αυτο που περιγραφεις ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΩΣΗ,. EINAI KAΤΑΘΛΙΨΑΡΑ, στην καταθλιψη κ το αγχος παγωνεις δεν μπορεις να μιλας κ δεν ακους τι σου λενε, το μυαλο ειναι σε εντελως αλλη διασταση... κ παιρνοντας χαπι γινεται λιγο χειροτερο..μεχρι να καθαρισει το κεφαλι..Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
μπορει ακομα κ θολο κεφαλι να νιωσεις, ανυπομονησια, αγωνια, παραξενα πραματα κ παραξενες σκεψεις..μη κολωσεις, θα γινεις καλα στο υποσχομαι..το χω περασει 1000 φορες!!! κ γω καθε φορα ετσι νιωθω κ εννοειται οτι νομιζα οτι τρελλαινομαι ...δεν μπορεις ουτε βιβλιο να διαβασεις, ουτε τηλεοραση να δεις...σαν να πεθαινει σιγα σιγα το μυαλο...κ γεμιζεις φοβο ανασφαλεια κ απελπισια!!!
εγω εμπαινα στο μανιο κ ουρλιαζα κ εκλαιγα... αλλες παλι δεν μπορουσα ουτε καν να κλαψω..ενιωθα ενα απολυτο τπτ..
κανε υπομονη να χτισει το χαπι σου.
αν οι φρικες που τρως ειναι τεραστιες κ σε ξεπερνανε επικοινωνησε ξανα με τον γιατρο κ πες του να ενισχυσει για λιγο καιρο την αγχολυση για να να αντεξεις μεχρι να κανει επιπεδα το χαπι..ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ..ολοι εδω τα εχουμε περασει αυτα..κ γω βρε πριν 1 μηνα ετσι ημουν κ τωρα ειμαι καλυτερα ..πολυ καλυτερα!Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
θα το δεις...εμενα οι φρικες μου ηταν ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ!! τι να σου πω..ακομα κ που περιμενα εδω το ασανσερ ν ανεβω στην δουλεια εκανα εικονες απο ασχημα πραματα..μου ελεγαν καλημερα κ δεν απανταγα..ημουν εντελως βυθσμενη.κ φυσικα ετρεμα απ τον φοβο μου....τοσο φοβο απορουσα πως μπορει ενας ανθρωπος να νιωσει!
Quote:
Originally Posted by anxious4ever
Δεν θελω να με
βλεπουν ανθρωποι ρε γαμωτο
αν ομως χασω τη δουλεια θα χασω την ανεξαρτησια μου
νομιζα οτι ημουν καλυτερα
αλλα δν ειμαι τελικα
ολοι με κοιτανε περιεργα ολοι
ντρεπομαι που εγινα ετσι ντρεπομαι που υπαρχω και βλεπουν το χαλι μου και χαιρονται εδω μεσα ετσι οπως καταντησα
γτ παντα ειχα εχθρες με ολους
και τωρα ειμαι εγω απο κατω
και δεν με παιρνει να ειμαι απο πανω
καθομαι και με νοιαζει η γνωμη του οποιουδηποτε δεν θελω να με
νοιαζει
Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
επισης κοριτσι μου, ολοι εδω μεσα εχουμε πολυ βαθια ψυχικα τραυματα,.δεν εισαι η μονη..κ μενα οι δικοι σφαζονταν μπροστα στα ματια μου...Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
δεν εισαι η μονη κ δεν εισαι μονη, οφειλεις μονο για τον ΕΑΥΤΟ σου κ κανεναν αλλον να γινεις καλα.
το οτι οι γονεις δεν συναινουν για ο.τι κανεις ΧΕΣΤΗΚΕΣ.
[
κ τι εγινε αν σε βλεπουν??εγω ερχομουν εδω κ με εβλεπαν να τρεμω κ να σπαρταραω σαν το ψαρι..ξεκολλα μη σε νοιαζει...επισης απαντησε στις λυσεις που σου δινουμε..πχ ενα παιδι σου ειπε να ανοιξεις ενα χαζο θεμα, εγω σου ειπα να παρεις ξανα τον γιατρο αν σε ξεπερναει αυτο..αφοσιωσου λιγο σε αυτα που σου γραφουμε κ μην κανεις μονολογο, μη γραφεις τις σκεψεις αυτες...σε κανουν χειροτερα...Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
εχω αυριο συνεδρια
Τι να πρωτοπω δεν ξερω πια
ειμαι ενα ενοχικο ζηλοφθονο καθυστερημενο ασχημο πλασμα
Συμφωνω απόλυτα.καλα 1000 φορές το επαθες και πως το αντεξες? Όλα αυτά που περιγραφεις και εσύ και η θεματοθετρια τα έχω περασει και εγώ. Για αυτό Νατάσα παρε θαρρος από αυτά που σου λεμε.Quote:
Originally Posted by anxious4ever
Quote:
Originally Posted by Αποστολια
Σας ευχαριστω πολυ αληθεια
εδω μεσα νιωθω απειλη και φοβο
μα δν ειμαι σε θεση να βρω αλλου δουλεια
[
απο 17 χρονων εχω κανει 10 υποτροπες..κ τι να κανω? να αυτοκτονησω? εχ αλλη επιλογη απο το να γινω καλα? οχι...Quote:
Originally Posted by Αποστολια
γτ πραγματικα χειροτερα δεν μπορεις να γινεις...
απλα εχω μεγαλες καλες περιοδους..πχ ημουν 3 χρονια εντελως καλα..
κ πλεοιν δυστυχως απο οσα ακουω κ απο την εμπειρια μου, οποιος το παθει πρωτη φορα...το ξαναπαθαινει αργοτερα σε μια στραβη..
θελει υπομονη, να το αγκαλιασεις να το αποδεχθεις για να περναει καθε φορα...
αντε παλι με την δουλεια... κολλημα...χααχαχχα
ρε κοριτσι..αυτη τη στιγμη η προτεραιοτητα σου ειναι να νιωσεις ισορροπια..για ποια δουλεια μιλας?
τωρα παγωνουν ολα μεχρι να αναρρωσεις... πρεπει σον κ ντε να βρεις τωρα δουλεια? γινε πρωτα καλα κ μετα θα δεις πως θα κινηθεις...
ελεος ... σταματα να τα σκεφτεσαι ολα μαζι..
σκεψου μονο ενα πραμα..."πρεπει να κανακεψω τον εαυτο μου αυτον τον καιρο.το εχει αναγκη για να γινει καλα"..
το να αναμασας τα ιδια κ τα ιδια δεν αλλαζει τπτ..
Στο λέω αλήθεια, δεν στο λέω για να καθησυχασω ούτε γιατί δεν θα γίνει.Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
Σου λέω την απόλυτη αλήθεια.
Είναι τρομακτική η αλλαγή ακόμα και όταν είναι προς το καλύτερο, και προκαλεί άσχημα συναισθήματα και ψυχοσωματικα ερεθίσματα. Αλλά στο λέω αλήθεια, είναι σημάδι αυτό που νιώθεις τώρα. Και είναι από τις τελευταίες φορές που θα είσαι τόσο ανυποφορα, αν όχι η τελευταία φορά.
Σφίξε τα δόντια, και κράτα γερά όλα θα αλλάξουν σιγά σιγά και σταδιακά. Θα έχεις πισωγύρισματα αλλά δεν θα είναι τόσο άσχημα όσο τώρα, και σε κάθε σου πισωγύρισμα αυτό να θυμάσαι, πως είσαι λίγο καλύτερα από ότι παλιά.
Κρατήσου, κάνε την καθημερινότητα σου ακόμα και αναγκαστικά. Μη σε νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα. Γιατί η αλήθεια είναι πως κ αυτό που νομίζεις πως σκέφτονται ποτέ δνε ξέρεις αν ισχυει.η κατάσταση αυτή σε κάνει να τα βλέπεις όλα μαύρα, αλλά είναι κάτι που το περνάνε πάρα μα πάρα μα παααρα πολλοί ανθρώποι έστω σε κάποια φάση στη ζωή τους.
Συνέχισε τη καθημερινότητα σου ακόμα και με το ζόρι για λίγο ακόμα, όλα αλλάζουν ήδη...
καλε εγω ελλειψα απο την δουλεια 1 μηνα με αναρρωτικη εξαιτιας αυτου την ανοιξη... φαντασου πως ημουν....
Εχω εκτεθει ανεπανορθωτα στη δουλεια
αδικαιολογητες απουσιες
μου κοβουν λεφτα
δε μπορω να συγκεντρωθω
επειδη εχω μεσο δε με εχουν τζασει ακομα
οτι χειροτερο να δουλευεις με γονιο
ο παπαρας ο πατερας μου ειναι εδω υπευθυνος και ειναι και ο λογος που δε με εχουν τζασει ακομα
αν και το τι εχω ακουσει δε λεγεται
οτι τον εκθετω
ποιον αυτον που γκομενιζει ολη μερα
οτι μετανιωσε που με εφερε στη δουλεια και εγω ευθυνομαι που δεν φερνει και τν αδερφη μου στη δουλεια
και αληθεια ειναι εχω γινει ρεζιλι
οτι βαριεμαι να δουλεψω αυτο βγαινει προς τα εξω
και πραγματικα αναρωτιεμαι
γιατι τωρα με νοιαζει η γνωμη ανθρωπων ( οχι του πατερα) που παλια ουτε να τους φτυσω
οποτε για αλλη αδεια δε με παιρνει
πρεπει να σερνομαι να ερχομαι σαν ερειπιο καθε μερα με τα ιδια ρουχα απλυτη αχτενιστη αβαφτη σκατα
να καθομαι στην καρεκλα και να υποφερω
δεν εχω διεξοδο
ναι προς το παρον θα εισαι σκατα..πιο σκατα κ απο σκατα..δυστυχως δεν υπαρχει αλλη επιλογη απο το να περιμενεις..
δεν αλλαζει τπτ ακομα, ειναι πολυ νωρις.
Αυτο το έχω ακούσει και εγώ. Ότι αν σου συμβεί μια φορά το ξανά παθαινεις.μέχρι στιγμής μια φορά έχω νοιώσει όλα αυτά που περιγραψαμε.και ήταν οντως φρικτο.ελπίζω να μη μου ξανά συμβεί αλλά οπως λες και εσύ ότι προκυψει θα το παλεψουμε.Quote:
Originally Posted by anxious4ever
Θα δεις πρώτα την ψυχική σου υγεία και άσε τους άλλους. Και μια χαρά να ήσουν άμα ήθελαν να σε κουτσομπολεψουν θα έβρισκαν κάτι πάνω. Στραβή μύτη, μεγάλα αφτιά κτλ.. Άσε που νομίζω ότι δεν ασχολούνται καν. Έχεις ναι μέσο εκεί αλλά έχεις και τις συνέπειες σου όταν απουσιαζεις κτλ. Δεν σου χαϊδεύει κανένας τα αφτιά. Εξάλλου είπες ότι αυτή η δουλειά δεν σαρεσει κιόλας... Θα δεις σιγά σιγά βελτίωση και θα αρχίσεις να βάζεις και την ζωή σου σε μια σειρά. Θα κάνεις και ένα μπανακι τώρα που θα πας σπίτι. Να χαλαρώσει το σώμα σου.
Πως εισαι σιγουρος οτι θα πανε ολα καλα? Πως???Quote:
Originally Posted by george1520
Αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, σου λέω ότι κιεγώ όπου έχω δουλέψει ή σπουδάσει παίρνω λίγο μέρος στις συζητήσεις, είμαι απομονωμένος, με κοιτάνε περίεργα αλλά δε με μισούν, απλά με υποτιμάνε. Δε λέω να το αγνοείς, αλλά τουλάχιστον μην το μεγαλοποιείς μέσα σου. Κιεγώ κολλάω με πολύ λίγους διαχρονικά και με τους περισσότερους δεν κάνω χαβαλέ και τέτοια.
Γιατί αυτό που περνάς εσύ.. Το πέρασαν κι άλλοι. Το περνάνε κι άλλοι!!!! Και θες να στο καμω πιο ξεκάθαρο.. Εχω φάει ξύλο, με έχουν βρίσει, έχω ζήσει χίλια δυο.. Μια ζωή έδειχνα δυνατός σε όλους ώσπου μια μέρα λυγισα. Ξυπνούσα το πρωί και δεν ήθελα να σηκωθώ αλλά έλεγα Πρέπει. Έχεις κάποια πράγματα που πρέπει να κάνεις. Όλα ήταν μηχανικά. Δεν ζούσα την μέρα. Απλά περίμενα να νυχτώσει για να μπω μέσα στο κρεβάτι να κοιμάμαι. Να μην νιώθω. Άκουγα θορύβους και με έπιανε πανικός. Άκουγα ελικόπτερα και ετρεμα. Συννεφιαζε? Το ίδιο. Τα έντονα χρώματα μου προκαλούσαν στρες. Κάθε μέρα έκλαιγα γιατί δεν άντεχα. Δεν άντεχα όλο αυτό το μαρτύριο. Πηγα στους γονείς μου και τους ζήτησα να με στηρίξουν. Ζήτησα από τους ανθρώπους που με έκαναν έτσι να με στηρίξουν. Κάτι που ποτέ δεν έκαναν. Και δεν κατάλαβαν..ποτε! Πάντα έλεγαν πως οι άλλοι έχουν τόσα προβλήματα εσύ γιατί παραπονιεσαι? Κάποιες φορές μου πετούσε η μάνα μου ατάκες πως η ψυχολόγος δεν με βοηθά, ότι μου τρώει τα λεφτά.. Μείωνε την δουλειά που έκανα με την ψυχολόγο. Οι φίλοι μου? Απλά άκουγαν αλλά δεν ήξεραν πως να φερθούν. Τι να πουν σε ένα άνθρωπο που φοβάται τον θόρυβο? Είναι λογικό? Τι να πουν σε ένα άνθρωπο που φοβάται να βγει από το σπίτι? Είναι λογικό? Τι έπρεπε να κάνω? Να καθησω εκεί να κλαίω την μοίρα μου? Να παρακαλάω να με καταλάβουν? Πως? Η κατάθλιψη δεν είναι μια πληγή που μπορείς να την δείξεις και να πεις "δες εδώ πονάω" και να καταλάβει ο άλλος. Πείσμωσα. Με τις κρίσεις πανικού, με τις φοβίες, με την μειωμένη όρεξη φαγητού με όλα όσα με τρόμαζαν. Σηκωνομουν και έλεγα αν το αφήσω θα με φάει. Άκουγα ότι μου έλεγε η ψυχολόγος. Ασκήσεις να επαναφέρω το μυαλό μου γιατί δεν ήμουν στο παρόν. Ασκήσεις να ηρεμώ το μυαλό μου. Διάβασα τι είναι κατάθλιψη. Την αποδέχτηκα και την παλεύω!!! Κι όλα αυτά επειδή θέλω να γίνω καλύτερος από τους γονείς μου. Θέλω να γίνω αυτός που θα γινόμουν χωρίς να με επηρεάζουν όλα αυτά τα τραύματα. Ξέρω τι είμαι και ξέρω τι περνάω. Οπότε ναι ΕΊΜΑΙ ΑΠΌΛΥΤΑ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΌΤΙ ΘΑ ΠΆΝΕ ΚΑΛΆ!!!!!!Quote:
Originally Posted by NatasaBastaki
Και εμεναQuote:
Originally Posted by george1520
φταιει η σχεση μου λενε αυτος ο πηξε ο δηξε
λες και πριν απο αυτον ημουνα καλα εγω
κλεισμενη μεσα να βλεπω βιντεακια ολη μου τη ζωη αυτο εκανα
δεν εχω ζησει τιποτα
δεν εχω παει πουθενα ουτε σαν εφηβη ουτε σαν ενηλικη
δεν μου εμεινε κανεις ουτε ενας φιλος
παντα φερομουν ασχημα
και τωρα που χρειαζομαι καποιον μονο η μανα μου μου απεμεινε εκεινη που φταιει πιο πολυ απο ολα για την καταντια μου
γιατι εκανε παιδι με εναν καριολη
που στα δικα της ματια ειναι σωστος
μα στα δικα μου απο ακομα κι οταν δν καταλαβαινα ΕΝΙΩΣΑ τι μπασταρδος ειναι
μεχρι που αρχισε να με βαραει κιολας
κ εγω αν και μικρη τον εβριζα αντιδρουσα!
Και πιο πολυ ξυλο
μετα φοβομουν δεν ειχα που να παω
η μανα μου με εβαζε να του ζηταω συγνωμη
και εκεινος το θυμαμαι σαν τωρα
το επαιζε οτι δε μου μιλαει
Μεχρι και πριν λιγο καιρο που παρακαλουσα να τα βρουμε του ελεγα γιατι δε με αποδεχεσαι? και τι ελεγε!! τι σωστο εχεις κανει για να σε αποδεχτω . Μορφαζε τη μουρη του και μου ελεγε ετσι εισαι
οτι ειμαι βρωμιαρα που γυρναω με τον απλυτο
μα απλυτος ειναι αυτος στην ψυχη
καθεται και γκομενιζει μπροστα στη μουρη μου με κατι πατσαβουρες εκει μεσα
κ ντρεπομαι για λογαριασμο του
Δεν θελω να νιωθω τυψεις που δεν τον αγαπαω
Δεν μπορεις να αγαπησεις καποιον που τον φοβασαι
Γιατι μου βγηκαν ολα οταν εφυγα απο το σπιτι αυτο ηθελα να ξερα... γιατι τωρα
Ειδα ποσο απροετοιμαστη ημουν για πραγματικη ζωη
δν μπορω να βαλω σε ταξη το σπιτι τα ρουχα τον εαυτο μου
εχω απελπιστει
και οσας φορες στραφηκα για βοηθεια
πηρα τη χειροτερη συμπεριφορα
« βρηκε το κοριτσακι και το εκμεταλλευεται»
εισαι θυμα εισαι χαπατο εισαι ηλιθια
κι ολα τα ενστερνιστηκα ολα....
εδω ειμαι αναμεσα στο να πιστεψω οτι ειμαι αυτο το χαλι η στο να μην εχω γονεις
πατερα δν ειχα ετσι κ αλλιως μα μου λειπει η μανα μου κι ας φταιει
δεν μπορω να φανταστω να μην υπαρχει
με στηριζε παντα ΚΡΥΦΑ και ειμαι ακομα εξαρτημενη απο εκεινη