Είμαι χαμένη και τρελαμένη...μια βοήθεια!

Καλημέρα σε όλους!
Γράφω εδώ για να πω το πρόβλημα μου και να με βοηθήσετε, αν και βαθειά μέσα μου ξέρω τι χρειάζεται να κάνω...
Εδώ και 1μιση χρόνο ήμουν με ένα παιδί, πολύ καλό από σπίτι που λένε, τον αγαπούσα τρελά, έλιωνα και ήμουν διατιθιμένη να κάνω τα πάντα για αυτόν, και αυτός δε λέω. Ήμουν τρισευτυχισμένη, με τα ταξίδια μας, τις βόλτες μας, τα αστεία μας, όμως...ήταν στραβά από την αρχή κάποια πράγματα!
Πριν να είμαστε μαζί με πολιορκούσε αρκετούς μήνες, αλλά επειδή είναι 2 χρόνια μικρότερος δεν ήθελα να προσπαθήσω μαζί του(την είχα πατήσει απο μικρότερο).Εβγαινά με άλλους αλλά όχι με αυτόν και εκέινος το ήξερε, τελικά βγήκαμε και δέσαμε.Όντας 1 χρόνο μόνη και με τον χαρακτήρα μου τον ζωντανό-αυθόρμητο-επιπόλαιο-μου αρέσουν οι βόλτες και με φίλες, συνέχισα να βγαίνω, και μόνη μου. Έγιναν και κάποια γεγονότα που τον κλόνησαν και τον άλλαξαν.Κλείστηκε στον εαυτό του και παρόλο που του ζητούσα γονατιστή συγνώμη, δεν άλλαζε άποψη για μένα.Σιγα σιγά με τον καιρό αυτά όλα φώλιαζαν μέσα αντί να τα απωθεί και να τα διαλύει και τελικά καταλήγαμε να τσακωνόμαστε σχεδόν κάθε μέρα.Απο τη μεριά μου έγινα μια άλλη, δεν έβγαινα παρά μόνο μαζί του(τον ήθελα σα τρελή) και προσπαθούσα να γίνω όπως με ήθελε εκέινος.Οι δικοί μου με έβλεπαν και άκουγαν τους καβγάδες και μου έλεγαν να κάνω κάτι να μην στεναχωριέμαι.Είχε αλλλάξει το πρόσωπο μου...
Εκείνος έιχε φτάσει σε σημέιο να φαντάζεται πράγματα και να με κατηγορέι χωρίς λογο, όλο για την προηγούμενη προσωπική ζωή και όλο πόσο δεν τον κρατάω ήρεμο.Είχα φτάσει σε περίεργα σημεία τον εαυτό μου, μόλις μου έλεγε αυτά τα παράλογα, ήθελα να αυτοκτονήω, ήταν τόσο κακός σα να μη με αγαπόυσε! Μέσα στη σχέση μου έκλαψα τόσο όσο δεν είχα κλάψει σε όλη μου τη ζωή!Όμως και εγώ έλεγα πράγματα πιο πολύ γιανα αμυνθώ.Είναι δύσκόλος και κλειστός χαρακτήρας, αυστηρός και απόλυτος, δύσκολά αλλάζει άποψη για πράγματα.
Ωσπου φτάσαμε σε ένα σημέιο τη σχέση μας να τσακωνομαστε και να βιοπραγούμε, τον έχω χτυπήσει και τώρα τελευτάια μου έριξε χαστούκι.Ντρέπομαι για μένα που κατάντησα έτσι και που φτάσαμε ως εκέι, όυτε σε έκείνον ούτε σε μένα αξίζει αυτό.
Τώρα του είπα να χωρίσουμε για να ηρεμήσω και να βρούμε τους εαυτούς μας, αλλά δε μπορώ να μείνω μακρυά του. Το μυαλό μου λέει όχι και η καρδιά μου ναι.Όλοι μου λενε να προχωρήσω και ότι απλα δε ταιριάζατε.Δεν ξέρω τι θέλω τι μία τον παίρνω τηλέφωνο τι άλλη λέω όχι είμαι καλύτερα τώρα.Εκέινος τώρα πια με όλα αυτα μου λεει να μην τον παίρνω τηλ.Έχω τρελαθεί ατι να κάνω;Πως να γλιτώσω από αυτήν την άρρωστημένη κατάσταση;

Kαλημερα!
1.Οταν φτανουμε στο σημειο να σηκωθει χερακι στη σχεση μας, φευγουμε.
2.Οταν φτανει ο συντροφος μας να φανταζεται ανυπαρκτες καταστασεις και να μας κατηγορει για αυτες ακομα και με το ελαφρυντικο του πρωτερου\"ανεντιμου\" βιου μας, παλι φευγουμε.
3.Οταν η σχεση μας χαλαει, μας κανει να νοιωθουμε χαλια, μας κανει να προσπαθουμε να προσαρμοσουμε τον εαυτο μας στα θελω του συντροφου μας αδιαφορωντας για τα δικα μας, μονο και μονο για να ειμαστε μαζι ενω βλεπουμε οτι δεν συμβαδιζουμε, παλι φευγουμε.
4.Ο εγωισμος δεν ειναι καλος συμβουλος για να αποφασισουμε αν αξιζει να μενουμε η οχι σε μια σχεση.

Η επιλογή σου ήταν η σωστή και οπωσδήποτε να τη κρατήσεις. Η καρδιά πρέπει να υπακούει στη λογική μας και όχι το αντίστροφο. Στο κάτω κάτω τα ανεξέλεγκτα συναισθήματα μόνο προβλήματα μπορούν να φέρουν. Το οτι τον θες δε σημαίνει πως τον αγαπάς. Αγάπη είναι λογική, είναι ισορροπία. Πολλές φορές όμως συγχέεται με το πάθος, τον έρωτα, την κτητικότητα, την ανάγκη.. Συναισθήματα που έχουν να κάνουν περισσότερο με τον εαυτό παρά με τον άλλο. Και αυτό ακριβώς πρέπει να σε προβληματίσει. Αναλογίσου για ποιό ακριβώς λόγο θες να είσαι μαζί του?
Γιατί προτιμάς να είσαι με κάποιον με τον οποίο δε περνάς καλά?
Τήρησε την λογική σου απόφαση και προσπάθησε να \"τιθασεύσεις\" τα συναισθήματα σου. Το πιο πιθανό είναι οτι αυτό θα γίνει με το χρόνο. Πολλές φορές νομίζουμε οτι θέλουμε κάτι, μέχρι που ξυπνάμε μια μέρα και αναρωτιόμαστε με τον ίδιο μας τον εαυτό (\"Τι του έβρισκα..?\"). Εξάλλου όπως είπε ο Φ.Νίτσε: \"Ερωτευόμαστε την επιθυμία μας και όχι το αντικείμενο της\".
Αυτό που εσύ πρέπει να κάνεις είναι να δραστηριοποιηθείς και όχι να παραμένεις αδρανής και να τον σκέφτεσαι. Κάνε πράγματα. Βάλε ένα στόχο και αφοσιώσου στο να τον πετύχεις. Πριν καν το καταλάβεις θα τον έχει ξεχάσει..

Καλημέρα kalli και καλώς ήρθες στο φόρουμ.
Αυτό που ακούω πολύ καθαρά είναι αυτό που γράφεις εδώ : \"Το μυαλό μου λέει όχι και η καρδιά μου ναι.\". Όπως γράφεις και στην αρχή, ξέρεις τι χρειάζεται να κάνεις. Το μυαλό σου ξέρει πολύ καλά και μάλιστα σε παρακίνησε κιόλας και έκανες ένα πρώτο βήμα προς τη λογική κατεύθυνση.
Απο την άλλη όμως, υπάρχει και μια καρδιά εκεί. Μια καρδιά που έχει τη δική της \"λογική\". Κι αυτή η καρδιά θέλει να παραμείνεις κοντά σε αυτόν τον άνθρωπο. Το θέλει τόσο πολύ που κατάφερε να σε πείσει να αλλάξεις τον εαυτό σου, να γίνεις όπως σε ήθελε αυτός, για να είστε μαζί και να είστε καλά.
Το μυαλό φωνάζει : \"Αρρώστια! Φύγε μακριά!\"
Η καρδιά όμως τρελαίνεται μακριά του.

καλημέρα κι απο μένα....
όταν φτάνουμε στο σημείο να αλληλοχαστουκιζόμαστε....έχ ουμε πάψει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον...ο σεβασμός είναι απαραίτητο συστατικό για να ανθίσει και να κρατήσει μια σχέση ανάμεσα σε πολλά άλλα βέβαια..δεν μπορείς να αλλάζεις τον εαυτό σου για να είναι ο άλλος ικανοποιημένος..μπορείς να κάνεις πράγματα για να τον ευχαριστήσεις αλλά δεν μπορείς να μηδενίσεις τα θέλω σου, τις ανάγκες σου γιατι έτσι θέλει αυτός.....
κάποια στιγμή θα σκάσει όλο αυτό( εκ πείρας δηλαδή...σε μένα έτσι έγινε τουλάχιστον)....
αυτό είναι καταπίεση....η σχέσεις δεν θα έπρεπε να είναι έτσι....!
δεν μπορώ να σου πω φύγε ή μείνε...αλλά σίγουρα η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί....
ίσως να μείνεις λίγο μακριά είναι το καλύτερο...
είναι διαφορετικό όταν είσαι πάνω στην σκήνη και βλέπεις μια θεατρική παράσταση και διαφορετικό το να βλέπεις το έργο απο μια καλή θέση στην πλατεία(του θεάτρου)...ίσως αν μείνετε λίγο μακριά να δεις ξεκάθαρα κάποια πράγματα και να αναθεωρήσεις...

Quote:

---

Originally posted by kalli
Καλημέρα σε όλους!
Γράφω εδώ για να πω το πρόβλημα μου και να με βοηθήσετε, αν και βαθειά μέσα μου ξέρω τι χρειάζεται να κάνω...
Εδώ και 1μιση χρόνο ήμουν με ένα παιδί, πολύ καλό από σπίτι που λένε, τον αγαπούσα τρελά, έλιωνα και ήμουν διατιθιμένη να κάνω τα πάντα για αυτόν, και αυτός δε λέω. Ήμουν τρισευτυχισμένη, με τα ταξίδια μας, τις βόλτες μας, τα αστεία μας, όμως...ήταν στραβά από την αρχή κάποια πράγματα!
Πριν να είμαστε μαζί με πολιορκούσε αρκετούς μήνες, αλλά επειδή είναι 2 χρόνια μικρότερος δεν ήθελα να προσπαθήσω μαζί του(την είχα πατήσει απο μικρότερο).Εβγαινά με άλλους αλλά όχι με αυτόν και εκέινος το ήξερε, τελικά βγήκαμε και δέσαμε.Όντας 1 χρόνο μόνη και με τον χαρακτήρα μου τον ζωντανό-αυθόρμητο-επιπόλαιο-μου αρέσουν οι βόλτες και με φίλες, συνέχισα να βγαίνω, και μόνη μου. Έγιναν και κάποια γεγονότα που τον κλόνησαν και τον άλλαξαν.Κλείστηκε στον εαυτό του και παρόλο που του ζητούσα γονατιστή συγνώμη, δεν άλλαζε άποψη για μένα.Σιγα σιγά με τον καιρό αυτά όλα φώλιαζαν μέσα αντί να τα απωθεί και να τα διαλύει και τελικά καταλήγαμε να τσακωνόμαστε σχεδόν κάθε μέρα.Απο τη μεριά μου έγινα μια άλλη, δεν έβγαινα παρά μόνο μαζί του(τον ήθελα σα τρελή) και προσπαθούσα να γίνω όπως με ήθελε εκέινος.Οι δικοί μου με έβλεπαν και άκουγαν τους καβγάδες και μου έλεγαν να κάνω κάτι να μην στεναχωριέμαι.Είχε αλλλάξει το πρόσωπο μου...
Εκείνος έιχε φτάσει σε σημέιο να φαντάζεται πράγματα και να με κατηγορέι χωρίς λογο, όλο για την προηγούμενη προσωπική ζωή και όλο πόσο δεν τον κρατάω ήρεμο.Είχα φτάσει σε περίεργα σημεία τον εαυτό μου, μόλις μου έλεγε αυτά τα παράλογα, ήθελα να αυτοκτονήω, ήταν τόσο κακός σα να μη με αγαπόυσε! Μέσα στη σχέση μου έκλαψα τόσο όσο δεν είχα κλάψει σε όλη μου τη ζωή!Όμως και εγώ έλεγα πράγματα πιο πολύ γιανα αμυνθώ.Είναι δύσκόλος και κλειστός χαρακτήρας, αυστηρός και απόλυτος, δύσκολά αλλάζει άποψη για πράγματα.
Ωσπου φτάσαμε σε ένα σημέιο τη σχέση μας να τσακωνομαστε και να βιοπραγούμε, τον έχω χτυπήσει και τώρα τελευτάια μου έριξε χαστούκι.Ντρέπομαι για μένα που κατάντησα έτσι και που φτάσαμε ως εκέι, όυτε σε έκείνον ούτε σε μένα αξίζει αυτό.
Τώρα του είπα να χωρίσουμε για να ηρεμήσω και να βρούμε τους εαυτούς μας, αλλά δε μπορώ να μείνω μακρυά του. Το μυαλό μου λέει όχι και η καρδιά μου ναι.Όλοι μου λενε να προχωρήσω και ότι απλα δε ταιριάζατε.Δεν ξέρω τι θέλω τι μία τον παίρνω τηλέφωνο τι άλλη λέω όχι είμαι καλύτερα τώρα.Εκέινος τώρα πια με όλα αυτα μου λεει να μην τον παίρνω τηλ.Έχω τρελαθεί ατι να κάνω;Πως να γλιτώσω από αυτήν την άρρωστημένη κατάσταση;

---

Απο ότι καταλαβαίνω, το πρόβλημα, δεν στο δημιουργεί το μυαλό, αλλά η καρδιά σου, αφού κάνεις πράγματα, όπως το να τον χτυπήσεις, για τα οποία μετά νιώθεις άσχημα, ντροπή... λες, πώς έφτασα μέχρι εδώ? Εγώ η Κάλι, είναι δυνατόν?

Κι όμως είναι.. Το παιχνίδι των ανθρωπίνων σχέσεων είναι ένα παιχνίδι που παίζεται πρωτίστως με τον ίδιο μας τον εαυτό. Εννοώ οτι πολλές φορές, ο άλλος - παρτενερ της σχέσης, είναι ενας άνθρωπος που δεν τον βλέπουμε στα αλήθεια οπως είναι, αλλα βλέπουμε σε αυτόν πάνω, κομμάτια του δικού μας εαυτού.

Ξέρεις τι βλέπω εγω?
Κάποιο κλικ σου έχει κάνει, κάποιο κουμπί σου έχει βρει... Κάποιο κομμάτι του εαυτού σου σου έβγαλε στη φόρα η αλληλεπίδραση σου μαζί του.
Ποιο είναι αυτό?
Τι πιστευεις οτι σου έβγαλε αυτός , που σε έκανε να κολλήσεις τόσο?

\"Είναι δύσκόλος και κλειστός χαρακτήρας, αυστηρός και απόλυτος, δύσκολά αλλάζει άποψη για πράγματα.\"
Γράφεις... μήπως λοιπόν το γεγονός αυτό είναι που σε κεντρίζει?
Θέλεις να του αλλάξεις γνώμη,
θελεις να ξερεις οτι αυτός ο δύσκολος άνθρωπος, σε αγαπά..

Καταρχήν ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ όλους σας!
Παρόλο που δε με ξέρετε με βοηθήσατε πολύ...και ναι όπως ανάφερε και ο weird μάλλον μου έχει βρει το κουμπί μου. Το σκεφτόμουν σήμερα, νομίζω πως ήξερε τι θα κάνει για να με έχει εκεί, κολλημένη+τρελάμενη μαζί. Στο παρελθόν δεν είχα φερθεί σωστά σε μία σχέση μου(υπήρξα άπιστη) και για αυτό που έκανα δεν συγχώρεσα ποτέ τον εαυτό μου!Πίστευα πως δε μου άξιζε αγάπη!Πως έπρεπε να τα περνάω όλα αυτά! Μου αξίζουν!Μου έλεγε πράγματα για να με μειώνει και του το έλεγα αλλά δεν το παραδεχόταν ποτέ!Με έκανε να αισθάνομαι ....τάνα!Τι να πω ελπίζω να τιμωρήθηκα αρκετά!

Καλησπερα.Το οτι εγινε ετσι οπως εγινε και συμπεριφερεται ετσι εχει λογους και αυτους οτυς λογους τους εδωσες εσυ.Το οτι σε πολιορκουσε ενα ολοκληρο χρονο και οταν αργοτερα κανατε δεσμο και εσυ συνεχιζες να συμπεριφερεσαι οπως και πριν να εχετε αυτο τον εκανε ετσι.Δεν ειναι λιγο πραγμα..Δεν τον δικαιολογω καθολου απλα ξερω οτι ειναι πολυ δυσκολο τωρα πια να δει τα πραγματα αλλιως.Οτι και να κανεις εσυ αυτος θα ζει στις ανασφαλειες του.Το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι απλα να φυγεις....γιατι να μην χαθει και η οποια αξιοπρεπεια.Γιατι οταν η σχεσεις δεν ειναι υγιεις τοτε χανεται ολοκληρο το ειναι μας.Το οτι εσυ κολλησες μαζι του τωρα και προσπαθεις να γινεις αυτο που θελει (που για μενα ειναι και παλι αρρωστημενο) ειναι γιατι εκανε πισω και επειδη σαν ανθρωποι ειμαστε μαζοχιστες οσο μας φτυνουν τοσο κολλαμε..Γιαυτο απλα προσπαθησε να το αφησεις.Θελει χρονο...και μην ανησυχεις η τρελλα οσο κοντα μας κι αν την νιωθουμε δεν ειναι τοσο στην πραγματικοτητα!!
Μπορεις.

Ευχαριστω

Quote:

---

Originally posted by kalli
Καταρχήν ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ όλους σας!
Παρόλο που δε με ξέρετε με βοηθήσατε πολύ...και ναι όπως ανάφερε και ο weird μάλλον μου έχει βρει το κουμπί μου. Το σκεφτόμουν σήμερα, νομίζω πως ήξερε τι θα κάνει για να με έχει εκεί, κολλημένη+τρελάμενη μαζί. Στο παρελθόν δεν είχα φερθεί σωστά σε μία σχέση μου(υπήρξα άπιστη) και για αυτό που έκανα δεν συγχώρεσα ποτέ τον εαυτό μου!Πίστευα πως δε μου άξιζε αγάπη!Πως έπρεπε να τα περνάω όλα αυτά! Μου αξίζουν!Μου έλεγε πράγματα για να με μειώνει και του το έλεγα αλλά δεν το παραδεχόταν ποτέ!Με έκανε να αισθάνομαι ....τάνα!Τι να πω ελπίζω να τιμωρήθηκα αρκετά!

---

Χαίρομαι πολύ για σενα που άρχισες να βλέπεις καθαρά κάποιες πτυχές της ιστορίας...

Γυρευες απο αυτόν μια εξιλέωση λοιπόν...
Δεχόσουν να σε μειώνει και να σε κάνει να νιώθεις φτηνή...

Μακάρι να μπορείς να δεις, οτι πλέον δεν το χρειάζεσαι αυτό κι οτι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει, πέρα απο τον ίδιο σου τον εαυτό ( να σε συγχωρέσει εννοώ).
Ειμαι κοπέλα καλή μου, μη σε ξεγελα το νικ.

Ακριβως...ετσι ακριβως! Οτι και αν εχεις κανει στην ζωη σου οσο φριχτα λαθη κανεις δεν μπορει να σε κρινει με αυτο τον τροπο.
Εις αναμαρτητως προτο το λιθο βαλετο\"
Κατι ετσι...:)

Quote:

---

Originally posted by kalli

Τι να πω ελπίζω να τιμωρήθηκα αρκετά!

---

αυτος ο χριστιανισμος εχει κανει πολλα κακα.....
ψαξε να βρεις ποιος ειπε η θεωρησε οτι πρεπει να τιμωρηθεις εστω και λιγο οχι αρκετα!

ελα ντε. εδω ο Ιησους συγχωρουσε τους αμαρτωλους, δεν τους καμτσικωνε

Καλά δε φαντάζεστε πόσο καλό μου κάνετε! Ειδικά με τα τελευταία γέλασα αρκετα....Τι να πω?
Ακόμα βέβαια με παίρνει τηλ και μου λέει γιατί βγαίνω και με ποιούς είμαι?Τι να κάνω?

Πες του οτι αν ενδιαφερεται τοσο πολυ για σενα, αυτο που πρεπει να κανει ειναι να σε αφησει να κρινεις μονη σου με ποιους κανεις παρεας και αν θα βγαινεις. Να τον ευχαριστησεις για οτι εκανε για σενα, αλλα αμα ασχολειται με τα δικα σου α) δε θα λυσει ποτε τα δικα του προβληματα, και β) αν θελει να σου κανει τον δασκαλο και καθοδηγητη χωρις να εχει εμπιστοσυνη σε εσενα, μονο κακο θα σου κανει, θα σε μαθει να μην εχεις εμπιστοσυνη στον εαυτο σου. Η δικη μου γνωμη ειναι οτι με αυτον τον τροπο αποφευγει να δει τα δικα του προβληματα. Κανεις δεν ειναι τελειος, ολοι κανουν λαθη, αυτο που διαχωριζει τον ευτυχισμενο απο τον μιζερο ανθρωπο ειναι το τι κανει κανεις με αυτα τα λαθη, κατα τη γνωμη μου βεβαια....

βρε εξω απο τη παραγκα λεμε....

οσο σου κανει κριτικη μονο για την κριτικη, πες του δεν εχει ουτε καλημερα.
Οι συντροφοι που αγαπιουνται αναμεταξυ τους, πρωτα ακουνε και μετα μιλανε.

Μιλάω με την πείρα και τα βιώματα μίας σχέσης 12 ετών, που έριξε την αυλαία της μ\'ένα τρανταχτό και ταχύτατο διαζύγιο...λες ότι η σχέση σου είναι ένα καλό παιδί...το ίδιο έλεγα κι εγώ...και δεν μπορούσα να δω τί κρυβόταν από πίσω...ΑΛΛΑΞΑ εντελώς για να ταιριάξω με την επιλογή μου και αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ποτέ...οι δικοί μου άνθρωποι, βλέποντάς με τόσο μεταλλαγμένη, ήξεραν ότι αργά η γρήγορα θα γίνει το μεγάλο ΜΠΑΜ..και έγινε..υπήρξαν όμως και παράπλευρες απώλειες γιατί αποκτήσαμε και δύο παιδιά....
Η συμβουλή μου...δεν μένουμε ποτέ σε μία σχέση που δεν μας προσφέρει ηρεμία και δεν μας κάνει καλύτερους ανθρώπους....μέσα από τις σχέσεις μας θα πρέπει να εξελισσόμαστε, να δημιουργούμε και να χαμογελάμε...ακόμα και στις δύσκολες στιγμές...θα πρέπει να εμπιστευόμαστε και να μας εμπιστεύονται...χρειαζεται ειλικρίνια, επικοινωνία και σεβασμός...αν όλα αυτά αναιρούνται τόσο εύκολα απο τον πρώτο κιόλας χρόνο, τί περιμένεις για τα επόμενα χρόνια..? Ξεχώρισε την αγάπη από την \"εξάρτηση\" ...Πάρε τον χρόνο σου και κάνε την αποθεραπεία σου...και αν μετά το προσωπικό σου ξεσκαρτάρισμα θέλεις να κάνεις μία νέα προσπάθεια, παίξε με τους δικούς σου κανόνες...φώναξε τα θέλω σου και όρθωσε το ανάστημά σου...άλλωστε αν το πάρουμε και εντελώς επιδερμικά, γινε εσύ το σάλιο και αυτός το γραμματόσημο....!

αν ενδιαφερόταν τόσο πολύ δεν θα συμπεριφερόταν έτσι...άκου σε έκανε να νοιώθεις π....τάνα.....!!!!!!!έλεος δηλαδή...θα συμφωνήσω με τους προγράψαντες(!!) ότι λάθη και αν έχουν γίνει, ή τα συγχωρεί ή φεύγει γιατί δεν τα αντέχει.....το τιμωρεί δεν παίζει!!!
μήπως έπρεπε να σε μαστιγώνει και δις ημερησιώς για να μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη?? και το χειρότερο είναι ότι σου το πέρασε και σαν φυσιολογικό....
κλείσε την πόρτα παιδί μου και άστον να χαρίσει το ενδιαφέρον του σε καμιά άλλη.....
εσύ κάτι μου λέει πως χόρτασες απο δαύτο!

θα συμφωνησω με την Dodi. ζήσε την ζωή σου και ο σωστός ανθρωπος για σένα θα βρεθεί. Δεν ήταν αυτός!!

GOOD LUCK AND KEEP IN TOUCH

Ευχαριστώ για τις συμβουλές σας!
Τα ξέρω και τα καταλάβάινω όλα αυτά.Τα έβλεπα αλλά έλεγα: \"δεν πειράζει προσπάθησε λίγο ακόμα, κρίμα είναι να χαλάσεις έτσι τη σχέση σου!\"
Όμως ξέρετε τι είναι αυτό που με απασχολεί πραγματικά; Κάθε μέρα που περνάει σκέφτομαι και πιο καθαρά τα πράγματα και ...
Τρεις σχέσεις έχω κάνει, γιατί σε όλες αλλοιώνω τον εαυτό μου;
Γιατί απομακρύνομαι απο όλους και από όλα;Δίνω και κάνω τα παντα για την εκάστοτε σχέση μου.Υλικά και συναισθηματικά.Λειτουργώ σα να μη σκέφτομαι.Βάζω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα,θέλω να βοηθώ και να προσφέρω πολλά!Με αποτέλεσμα να τους επιτρέπω να μου φέρονται και σκληρά.Φοβάμαι ότι πρέπει να αλλάξω για να μη ξανακάνω τα ίδια λάθη.Φταίω εγώ όμως ή απλά έπεσα σε λάθους ανθρώπους;Άρα δεν μπορώ να επιλέξω τον κατάλληλο άνθρωπο;

Βέβαια είναι άδικο να τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι!
Η χειρότερη συμπεριφόρα που αντιμετώπισα ήταν αυτή, τώρα.Δεν έιχα ξανανιώσει έτσι, ομως με λυπει το γεγονός ότι δεν μπορώ να επιλέξω τον σωστό άνθρωπο και ότι όποτε κάνω σχέση \"εξαφανίζομαι\" από τους δικούς μου.Δε μπορώ να το αλλάξω αυτό;;;

Πρεπει να μαθεις να πιστευεις στον εαυτο σου, να επιβαλλεις τα θελω σου. Να διαχωρισεις τι θες απο τη σχεση και να τα επιδιωξεις.