Με βαρέθηκα

Καλησπέρα σε αυτή τη μεγάλη κοινώτητα που έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Θα ήθελα να σας πω την δικιά μου ιστορία που όπως φαίνεται συνεχίζεται ακόμα..
Είμαι ο Αντώνης και είμαι 20..
Πάντα με θυμάμαι μοναχικό τύπο,με λίγους φίλους και χαμήλών τόνων..
Απο τα 13 μου νιώθω να με βαρένει κάτι το οποίο έλεγα παλιά ..σιγά μωρέ! μέχρι τα 18 θα είμαι μια χαρά (άλλωστε ελπίδα είναι αυτό που σα βαραίνει τώρα δεν θα κρατήσει για πάντα) έλα όμως που έγινα 20 χρονών! και όχι μόνο δεν μου πέρασε αλλα ίσα ίσα..ειναι χειρότερο..
Ξέρω πολύ καλά πως πάσχω απο αυτήν την μάστιγα, αυτή την γαμημένη κατάρα (συγνώμη αλλά έτσι την λέω εγώ) , απο την κατάθλιψη..
Ίσως άρχισε όταν χωρίσαν οι γονείς μου ? Iσως απλά έτυχε? ίσως επειδή είχε και ο πατέρας μου απο μικρή ηλικία? (ακόμα και τώρα που είναι 50+ δεν την έχει ξεπεράσει..τα ladose τα βλέπω :P..τεσπα)
Τα συμπτωματά μου είναι αδιαφορία για τα θέλω μου,μεγάλη απαισιοδοξία, τεράστιο άγχος, αγωνία, τάσεις φυγής, δυσκολία στον ύπνο,σκέψεις/τάσεις αυτοκτωνίας (αν και η σκέψη απο την πράξη απέχει..) αδυναμία, θλίψη ακόμα και χωρίς λόγο..και πολλά άλλα..
Με 2 λόγια με κάθε επιφύλαξη σε αυτό που θα πω και δεν υπερβάλω ..
δεν ξέρω πως είναι να είσαι χαρούμενος.

ακούγεται κάπως το ξέρω,anyway
πριν κάτι μήνες πήρα μια σοβαρή απόφαση στην ζωή μου που με πίεσε ένας φίλος μου να το κάνω (ποτέ δεν το μετάνιωσα) ,γιατί ειπα ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ..
και έτσι πήγα σε έναν ψυχίατρο (δεν το θεωρούσα κακό φυσικά! )
του ανοίχτηκα, τα ξέρασα όλα όσα με βάραιναν και ένιωσα 200κιλά πιο ελαφρύς, μου είπε ότι όλα καλά θα πάνε,ότι πάσχω απο αγχος και μέτρια κατάθλιψη, μου έγραψε λοιπόν cipralex και zanax (xanax)
και μόλις βγήκα απο το γραφείο του πέταγα απο την χαρά μου, (μόνο και μόνο επδ έκανα αυτή τη κίνηση)
άρχισα την θεραπεία μου με τα φάρμακα και μέσα σε 10 μέρες άλλαξα τρομερά,δεν με γνωρίζαν, ήμουν χαρούμενος! δεν με ένοιαζε τπτ!
δυστηχώς όμως η οικονομική μου κατάσταση με ανάγκασε τα σταματήσω κάθε επαφή με τον γιατρό και με τα φάρμακα μέσα σε ενάμιση μήνα...
είναι δυσκολό φίλοι μου κάθε μήνα να χαλάω 100 ++ ευρώ (γιατί έχω τυπετ ταμείο και είναι μπέρδεμα)
είχα μια ελπίδα ότι θα τα καταφέρω χωρίς υποστήριξη φαρμάκων αλλά έκανα λάθος.
\'επεσα απότομα
Είμαι 20 ετών και δεν έχω κάνει ποτέ σχέση,πως ακούγεται αυτό ? Δε νε νοιάζει όμως, ποτέ δεν έχω μπει στην διαδικασία να \"ψάξω\" εκτός αν μου κάνει το κλικ κάποια που είναι δύσκολο σε εμένα :P είχα και έχω ευκαιρίες αλλά αυτό το πράγμα δεν με αφήνει να συνεχίσω και κάνω εγώ πάντα πίσω.Ακόμαι και σε αυτά που ήθελα / θέλω.
Δεν μπορώ άλλο, ενώ είμαι μια χαρά άνθρωπος εξωτερικά ο εσωτερικός μου κόσμος πονάει.
Τόσο πολύ που ο θάνατος φαντάζει λύτρωση
σας ευχαριστώ

καλό σου απόγευμα σε παρακαλώ βγάλε από το μυαλό σου το ότι ο θάνατος φαντάζει λύτρωση.σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί έτσι ένιωθα και εγώ μέχρι πριν από κάποιο διάστημα. τώρα είμαι 29 ξεκίνησα από τα 12 οπότε σκέψου πόσα χρόνια υπέφερα. αυτή τη στιγμή ζω με φάρμακα αλλά αυτό δεν με πειράζει γιατί νιώθω πολύ καλύτερα αν και αυτό που με βοήθησε πραγματικά είναι ότι στράφηκα στην πραγματική σωτηρία τον Θεό. έχω κάνει και απόπειρα αυτοκτονίας αν αυτό σου λέει κάτι στα 19 μου και ευτυχώς με αποτυχία όπως έχω ξαναπεί. σκέψου τότε να τα είχα καταφέρει, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; να σου πω και κάτι άλλο αν αυτό μπορεί να σε ανακουφίσει λίγο. εσύ αισθάνεσαι έτσι αλλά είσαι μόνος σου , εγώ που αισθανόμουν έτσι και είχα ένα σύντροφο και παιδιά να φροντίσω τι να πω; μέσα μου ήμουν χάλια και έπρεπε ανα πάσα στιγμή να είμαι εντάξει απέναντί τους δεν έπρεπε και δεν πρέπει να τους επηρεάσει . φαντάζεσαι τι λούκι πέρασα; άστο καλύτερα .τα κατάφερα όμως και το ίδιο θα κάνεις και εσύ γιατί είσαι άνθρωπος και ο άνθρωπος κρύβει μέσα του μεγάλη δύναμη.

Σίγουρα ,,
ο καθένας κουβαλάει τον δικό του σταυρό
του άλλου μπορεί να είναι απο ξύλο, του άλλου απο σίδερο,του άλλου να έχει και αγκάθια
Σίγουρα ο θάνατος δεν είναι λύση.

αντε και πεθανες,μετα;τωρα μπορεις τουλαχιστον να το παλαιψεις.Αν το καλοσκεφτεις σε μια ηρεμη στιγμη σου,τι σου λειπει;τι ειναι αυτο που δεν μπορεις να το καταφερεις;ας πουμε καθεσαι απογοητευμενος στο αυτοκινητο και ειναι ολα χαλια.γιατι ειναι χαλια.οποιαδηποτε στιγμη μπορεις να κανεις τα παντα.πες ενα πραγμα που δεν μπορεις να κανεις.ακομα και αν δεν μπορεις αυτη τη στιγμη θα το καταφερεις σε ενα μηνα,σε δυο αν το βαλεις στοχο.βαλε στοχους ειναι βασικο αυτο,οχι γενικοτητες στοχους,αλλα συγκεκριμενους,και προσπαθησε να τους πετυχεις,να γευτεις την χαρα της καταχτησης.αυτη θα ειναι η αρχη.πιστεψε το,εμεις δεν μπορουμε να κανουμε και πολλα πραγματα,παρα μονο εσυ με εσωτερικη εργασια.εγινε μια φορα,αρα μπορει να ξαναγινει ...ανεφερες τη σχεση,σε πληροφορω πως αυτη τη στιγμη οι περισσοτεροι πασχουν απο μια σχεση.εννοω πραγματικη σχεση γιατι σεξ ειναι ευκολο να βρεις.να σε νοιωσει και να νοιωσεις τον αλλον.οποτε σε αυτο δεν εισαι ο μονος.και ολοι το εχουμε περασει και θα το ξαναπερασουμε.ειναι μεσα στη ζωη και αυτο.παντως δεν ξερω κατα ποσο μπορεις να βαλεις στοχο να μαζευεις αυτα τα 100 ευρω για ψυχιατρο,σκεψου ομως οτι ειναι πιο σημαντικα απο αλλα πραγματα για σενα αρα βαλτα σαν νο1 προτεραιοτητα σου,και γιατι οχι αν δεν δουλευεις ξεκινησε να δουλευεις με σκοπο να βρισκεις λεφτα να πας στο γιατρο,κατι που θα σε βοηθησει να εισαι καλα στη δουλεια και ξανα απο την αρχη.Ας ειναι αυτος ο βρογχος της προσωπικης σου ευτυχιας.Αλλα κανε κατι,προσπαθησε το,μην το αφησεις...

Φίλε μου με κανεις να αισθανομαι ασχημα και να εχω καποιου ειδους \"τυψεις\" διοτι εγω ειμαι προνομιουχος σε σχεση με εσενα. Εχω λεφτα να δινω σε γιατρο και κεντρο. Και να δουλευα θα ελεγα οκ δουλευω αλλα εγω δεν δουλευω μου τα δινει ο πατερας μου... Καταλαβαινεις αισθανομαι ασχημα που εγω εχω και εσυ οχι και βασανιζεσαι. Δεν μπορω παρα να ευχηθω να τα βρεις και να μπορεσεις να πας και να βοηθηθεις. Για δουλεια σκεφτεσαι κατι?

Σας ευχαριστώ πολύ!
Έχω ψάξει πάρα πολύ το θέμα της καθάθλιψης χρόνια τώρα. (δεν απαντάω κάπου εδώ)
Δούλευα και σε λίγο ξανα πιάνω δουλειά.
Δυστηχώς τα έξοδα είναι μεγάλα αλλά θα προσπαθήσω να ξανα πάω.
Θέλω να ξανα ζήσω όπως έζησα αυτόν τον ενάμησι μήνα που έπαιρνα τα φάρμακα.

. Πιάνω τον εαυτό μου τώρα που έχω ερωτευτεί μια κοπέλα τρομερά (η οποία γνωρίζει για όλα αυτα) να μου λέει απο πίσω \"παράτα ρε..αφού ξέρεις πως δεν θα γίνει ποτέ τπτ\"
προσπαθώ να αντιδράσω σε αυτή τη φωνή αλλά μου είναι δύσκολο.
Πολλές φορές κοιτάω τους άλλους και ζηλευω (με την καλη ένοια) σκέφτομαι πως γιατί εγώ δεν μπορώ να είμαι έτσι ? (όχι σε υλικά αγαθά) .. και λέω τόσα πολλά ζητάω ? γιατί να είμαι ΕΓΩ ο διαφορετικός? θα ήμουν πανευτιχής ακόμα και αν έμενα στον δρόμο,αρκεί να είμαι φυσιολογικός..
Πριν λίγο γύρισα οταν είχα πάει μόνος με την κοπέλα να παίξουμε κιθάρα.
Πέρασα πολύ ωραία, ίσως απο τις καλύτερες νύχτες της ζωής μου..ελπίζω ποτέ να μην με πληγώσει αυτή η κοπέλα γιατί δεν θα το αντέξω..βασικάτο αποκλείω να το κάνει ! Μια φορά είμαι για κάτι σίγουρος και αυτό μου έχει δώσει τα φτερά που είχα χάσει! αυτή μου τα έδωσε δλδ..
Μόλις ήρθα δάκρυσα και η φωνή μου έλεγε \"πάει τέλειωσε αντώνη..τώρααααα άντε να περιμένεις πάλι αν και πότε θα ξαναγίνει.\"
όσον αφορά τα φάρμακα ξέρω πως δεν \"γιατρέβουν την αιτία\" απλά στην ανακουφίζουν..όπως κάνει ας πούμε το depon
Και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την θεωρεία μου για να μάθω το πόσο αληθεύει.
Σκέφτομαι πως τα φάρμακα απλά σου δίνουν \"εμπηρίες\" για το πως \"πρέπει να είσαι\"
αυτό σημαίνει πως όταν τα σταματήσεις μετά απο πχ ένα χρόνο θα ξαναπέσεις η θα έχεις συνηθίσει αυτες τις \"εμπηρίες\" και θα έχεις μια νορμάλ ζωή ?
Θα ήθελα τα φώτα σας εδώ.
Πάντως πολύ καλό μου κάνανε τα zanax απο την πρώτη στιγμή (ξέρω ότι είναι εθιστικά) και το cipralex φυσικά μετά απο 15 μέρες)
ξέρω πως αν θέλεις κάτι πολυ τότε ολόκληρω το συμπαν συνωμοτεί μαζί σου άρα μήμπως δεν θέλω να αλλάξω? φοβάμαι αυτή τη σκέψη.
Σας ζάλισα λίγο :P sorry..
Winston_man δεν χρειάζεται ρε συ να έχεις τύψεις, σιγά!
(Να και ένα άλλο συμπτωμα μου : ενοχες,να μιώθω πως εγώ φταίω για όλα.)
σας ευχαριστώ και πάλι

αντωνη οι \"φυσιολογικοι\" που λες απλα κρυβουν καλα τα προβληματα τους.Εκτος ελαχιστων εξαιρεσεων εγω ολο δυστιχισμενους γνωριζω,αλλοι γιατι εχουν πραγματικα σοβαρα προβληματα και ειναι λογικο να δυστηχουν και αλλοι οι οποιοι ειναι απληστοι στα θελω τους.Η κοπελα που μου λες ειναι ευτυχισμενη;αλλα ξαναλεω,οπως πολλες θελησαν εσενα και δεν εκανες κατι για τους λογους σου,ετσι μπορει να γινεται και με το αντιθετο φυλλο.εκτος αυτου τα κριτηρια για μια σχεση ειναι εντελως διαφορετικα σε εναν αντρα απο μια γυναικα.αυτο που θελω να σου δειξω ειναι πως η ζωη των \"φυσιολογικων\" δεν ειναι πανακεια,απλα ειναι καμουφλαρισμενη τις περισσοτερες φορες να δειχνουν ευτυχια και ολοκληρωση(χωρις βεβαια να λεμε πως δεν υπαρχουν και πραγματικα ευτυχισμενοι ανθρωποι).και ναι,εσυ φταις για τον winston,εσυ φταις για τον πολεμο στη Γαζα,εσυ φταις που η αντζελα δημητριου γερασε ....μεσα στη ζωη σου δεν υπαρχουν ομορφες καταστασεις;πχ τωρα που μας γραφεις δεν νοιωθεις καποιο θετικο συναισθημα;αντι να διαγραφεις αυτο το συναισθημα και να μεγενθυνεις τα αρνητικα κανε το αντιθετο.δεν σου λεω πως με αυτο τον τροπο ξαφνικα ολα θα γινουν ροδινα,αλλα σιγουρα θα βελτιωσεις την ποιοτητα της προσωπικης σου ζωης.αναθεωρωντας,χυλοπιτε ς ολοι τρωμε και θα φαμε και αλλες γιατι ειναι νοστιμες και θρεπτικες.και θα δωσουμε στα ατομα που πιστευουμε πως δεν ταιριαζουμε μαζι τους γιατι θα μας δυσκολεψουν την ζωη.και οχι δεν ζητας πολλα,αυτα που ζηταμε οι περισσοτεροι ζητας,αλλα πρεπει να παλεψεις πιο σκληρα για να τα πετυχεις και λιγο τυχη :)

Αντώνη καλησπέρα...Κατ΄αρχάς θα σου ζητήσω χίλια συγνώμη γι΄αυτα που θα πώ, και ο λόγος που ζητάω συγγνώμη είναι επειδή ισως κάνω λάθος και μάλιστα τραγικό...αλλά επέτρεψέ μου σε παρακαλώ να πώ μια σκέψη που μου πέρασε απ΄το μυαλό...διέψευσέ με σε παρακαλώ αν κάνω λάθος...Ενάμισης μήνας θεραπείας και σε έκανε να νιώσεις καλά...αυτό με έβαλε λίγο σε σκέψεις...Σκέφτηκα λοιπόν οτι μήπως το γεγονός οτι ζείς σε ένα καταθλιπτικό περιβάλλον - ή μάλλον για να το εκφράσω καλύτερα, το γεγονός οτι ζείς καθημερινά με έναν άνθρωπο που πάσχει απο κατάθλιψη - σε έχει κάνει υποσυνείδητα να \"θέλεις\" να είσαι καταθλιπτικός.Έχω πάρει αντικαταθλιπτικά και μου πήρε παραπάνω απο δυό μήνες για να μην νοιώθω τα συμπτώματα της κατάθλιψης...Σε καμμία περίπτωση δεν λέω οτι μας λές ψέμματα, σε παρακαλώ μην με παρεξηγήσεις!!!Και ΞΑΝΑ λέω ότι ίσως κάνω τεράστιο λάθος...Απλά σε περίπτωση που έχει μια μικρή δόση αλήθειας αυτό που λέω, ίσως σε βοηθήσει πάρα πολύ!Έχεις σκεφτεί οτι ίσως και να μην έχεις τίποτα απολύτως και να έχει δημιουργηθεί αυτή η κατάσταση στο μυαλό σου επειδή το σκέφτεσαι συνεχώς και το ζείς σε καθημερινή βάση λόγω του μπαμπά σου;Το κακό με τους ψυχιάτρους - όχι όλους φυσικά - είναι οτι γράφουν κατ΄ευθείαν φάρμακα και δεν προτείνουν τον ψυχολόγο που θεωρώ πολύ σημαντικό...Προσπάθησε να αποφύγεις τα φάρμακα, μην το βλέπεις σαν την μόνη λύση για να είσαι καλά...Μίλα με έναν ψυχολόγο, πιστεύω θα σε βοηθήσει!!!Και μην με παρεξηγήσεις σε παρακαλώ....Το \"θέλεις\" που έβαλα σε εισαγωγικά, δεν σημαίνει κυριολεκτικά θέλεις...ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ, δεν είμαι και πολύ καλή στις επεξηγήσεις...

και κάτι που θέλω να προσθέσω, αφού ξαναδιάβασα τα μηνύματά σου..Το να είσαι ευγενικό, ντροπαλό, ευαίσθητο παιδί δεν σημαίνει οτι είσαι και προβληματικός...Είναι αρετές αυτές που έχεις και σε κάνουν να διαφέρεις απο τους υπόλοιπους...Αρετές και μάλιστα σπάνιες...το ότι ένιωσες τύψεις για το ότι φταίς εσύ εμένα τουλάχιστον μου δείχνει μια γλυκήτητα...τις αρετές αυτές όλο και κάποιος άνθρωπος θα βρεθεί να σου τις αναγνωρίσει...μην βάζεις τον εαυτό σου στο τρυπάκι ότι είσαι προβληματικός...είσαι απλά ξεχωριστός και είσαι ΑΥΤΟΣ!!!!Ευαίσθητος και ντροπαλός...δεν το θεωρώ κακό...

Γειά σου Αντώνη!
Θα ήθελα να σου προτείνω να επισκεφθείς ένα Κέντρο Ψυχικής Υγείας, όπου το οικονομικό δεν θα σου στερήσει να βλέπεις κάποιον ειδικό. Μπορείς στην παρακάτω διεύθυνση, να βρείς κάποιο στην περιοχή σου κ να κλείσεις ένα ραντεβού:
http://www.medinfo.gr/?cat_id=453
Ακόμη θα ήθελα να πω στον Mavro_Skilo, ότι έχω πάρει κ γω διάφορα αντικαταθλιπτικά κ συγκεκριμένα τα ciparlex που αναφέρει ο Αντώνης, έχουν άμεσο αποτέλεσμα, καμία σχέση με τα υπόλοιπα που είχα πάρει. Αυτά συνεχίζω να παίρνω εδώ κ 6 μήνες περίπου κ έχουν περιοριστεί κατά πολύ οι μαύρες σκέψεις, παράλληλα βέβαια με ψυχοθεραπεία, αλλά νομίζω ότι με διατηρούν σε ένα επίπεδο.

Καλημέρα Antouan89 και καλώς ήρθες στην παρέα μας.

Το μήνυμά σου μου έφερε στο μυαλό μια εικόνα. Σε φαντάστηκα κλεισμένο μέσα σε έναν ψηλό γυάλινο πύργο. Εγκλωβισμένο εκεί μέσα, μόνο και διαφορετικό, να κοιτάς απο ψηλά όλους εμάς τους υπόλοιπους, να ζηλεύεις τις ζωές που έχουμε, το συναίσθημα της χαράς που μπορούμε να νιώθουμε, αλλά να μην μπορείς να κάνεις κάτι γι\' αυτό, να μην σου επιτρέπουν οι γυάλινοι τοίχοι να πλησιάσεις, να νιώσεις κοντά, να νιώσεις μαζί. Σου λέει κάτι αυτή η εικόνα, ή είναι τελείως άσχετη και άκυρη με αυτό που σου συμβαίνει?
Ακούω τον πόνο σου και τη μοναξιά σου. Ακούω πόσο δύσκολο σου είναι να μην μπορείς να γευτείς το συναίσθημα της χαράς παρά μόνο καταπίνοντας χάπια, τα οποία ξέρεις οτι είναι μια απλή ανακούφιση του προβλήματος και δεν απευθύνονται στην αιτία του. Φαντάζομαι οτι δεν θέλεις να εξαρτιέσαι απο φάρμακα για να νιώθεις καλά. Θα προτιμούσες να μπορείς να είσαι καλά απο μόνος σου, χωρίς να τα χρειάζεσαι. Είναι έτσι ή κάνω λάθος?
Σχετικά με αυτό που σου συμβαίνει και που εσύ το ονομάζεις πρόβλημα, θέλω να σου πω κάτι κι αν σου κάνει το επεξεργάζεσαι, αλλιώς, αν δεν σου κάνει, το πετάς στα σκουπίδια.
Για μένα αυτό που σου συμβαίνει δεν είναι πρόβλημα. Δεν είναι κάτι κακό και τρισκατάρατο που πρέπει να το διώξεις, να το λύσεις, να φύγει. Ο εαυτός σου είναι σοφός. Αυτή η κατάθλιψη που έχεις, στα δικά μου μάτια, είναι ένα μήνυμα που σου στέλνει ο εαυτός σου. Υπάρχει εκεί για έναν πάρα πολύ καλό λόγο και κάτι θέλει να σου πει.
Φαντάζομαι οτι αυτό ακούγεται υπερβολικό ή τρελό, αλλά είναι κάτι που πιστεύω και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου. Όπως είπα και πάλι, αν δεν σου κάνει το πετάς στα σκουπίδια, οκ?

συμφωνώ απόλυτα με τη φοίβη πάσχω από κατάθλιψη και πλέον ότι δεν μου κάνει το πετάω και εγώ στα σκουπίδια έτσι βλέπω πολύ διαφορετικά αυτό που κάποτε και εγώ το ονόμαζα πρόβλημα αλλά στην ουσία δεν ήταν δοκίμασε το και εσύ πάρε την ζωή στα χέρια σου και τότε θα δεις τον κόσμο γύρω σου να αλλάζει σε κάτι πάρα πολύ όμορφο. προσπάθησε το πρωί που ξυπνάς αμέσως να χαμογελάς και το \'ωχ\' που βγαίνει από μέσα σου κάνε το \'αχ\' λες και ανακουφίστηκες από κάτι τότε θα νιώσεις πολύ καλύτερα είναι δοκιμασμένο για αυτό σου το λέω

Λίτσα μου χαίρομαι πραγματικά που κατάφερες να ακούσεις την κατάθλιψή σου, που η ζωή σου είναι πια στα χέρια σου και που ο κόσμος σου έχει ομορφύνει τόσο. Χαίρομαι που βρήκες τον προσωπικό σου τρόπο να τα κάνεις όλα αυτά και είμαι σίγουρη οτι και ο Αντώνης θα βρει τον δικό του προσωπικό και ιδιαίτερο τρόπο, αν το θελήσει, που μπορεί να μοιάζει ή να διαφέρει απο τον δικό σου, αλλά σίγουρα θα αλλάξει τον κόσμο του.

σε ευχαριστώ πολύ να είσαι καλά φοίβη. αντώνη ξέρω πως αυτό που σου λέω ακούγεται σαν ουτοπία αλλά πίστεψέ με δεν είναι. λίγη προσπάθεια χρειάζεται και πίστη στον Θεό και όλα θα φτιάξουν να είσαι σίγουρος αλλά πάνω από όλα προσπάθησε να είσαι αισιόδοξος και είμαι σίγουρη πως σε λίγο θα μας πεις πως νιώθεις άλλος άνθρωπος γεμάτος ενέργεια και αυτοπεποίθηση γιατί στην πραγματικότητα αυτό είσαι ένας δυνατός άνθρωπος με πολλά αποθέματα αγάπης για την ζωή και σίγουρα η ζωή εφόσον την αγαπάς θα σου χαμογαλάσει και θα σου το ανταποδώσει.σου εύχομαι τα καλύτερα τώρα και για πάντα.

Σας ευχαριστώ παιδιά, να είστε καλά..
Ξέρετε πια είναι η τραγική αντίθεση όμως?
Πως όση γνώση και να έχεις για αυτά τα θέματα δεν βοηθάει καθόλου..(για εμένα το λέω γιατί τα έχω ψάξει πάρα πολύ αυτά τα θέματα)
Συμφωνώ μαζί σας σε όλα εκτός το να αποδεχτείς αυτό που είσαι..
γιατί να αποδεχτώ αυτό που είμαι εφόσον δεν μου αρέσει αυτό που είμαι ?
Ο καθένας σε αυτό το site είμαι σίγουρος πως τραβάει τον δικό του σταυρό..
τώρα πια δεν μπο΄ρω να κοιμηθώ καθόλου τις νύχτες..όταν την πέσω ξεκινάει το μυαλό να κάνει σκέψεις χωρίς να το ελέγχω..να γυρνάει στο παρελθόν..στο μέλλον..να κάνει παράλογες σκέψεις ..πολλές φορές τρέμω..ώρες ώρες αρχίζω να πιστεύω πως όλο αυτό ίσως με οδηγήσει στην \"τρέλα\" χωρίς να το καταλάβω και εγώ ο ίδιος..πλέον αρχίζω να ανησυχώ για εμένα.. έχω προμηθευτεί xanax για να με ηρεμούν σε πολύ δύσκολες ώρες..(δεν κάνω κατάχρηση)
Αν θυμάστε για αυτή τη κοπέλα που έλεγα? τελικά όντος όπως τα έλεγε η φωνή έγιναν αλλά δεν θέλω να το αναλύσω.
δεν μπορώ άλλο αυτή την μαυρίλα..αυτή την σαπίλα..κάθε φορά το γράφω με πιο σοβαρότητα απο την προηγουμένη το ότι βαρέθηκα..κουράστηκα..
Πως γίνεται απο την μία να πετάς στα σύνεφα απο την χαρά και ξαφνικά να πιάνεις πάτο με τις καταστάσεις.
Παρόλα αυτά έχω αρχίσει καιρό τώρα να ελπίζω και να προσπαθώ πράγμα που δεν το έκανα παλιά!
το ξέρω πως όλα είναι ένα κλικ στο μυαλό.τίποτα παραπάνω..που θα πάει..

Quote:

---

Originally posted by λίτσα
προσπάθησε το πρωί που ξυπνάς αμέσως να χαμογελάς και το \'ωχ\' που βγαίνει από μέσα σου κάνε το \'αχ\' λες και ανακουφίστηκες από κάτι τότε θα νιώσεις πολύ καλύτερα είναι δοκιμασμένο για αυτό σου το λέω

---

Δλδ μου λες για προσποίηση ?
Δεν νομίζω να οδηγήση πουθενά αυτό..

Antouan το να αποδεχτεις αυτο που εισαι ,τις σκεψεις σου,τα συναισθηματα σου ειναι η καλυτερη συμβουλη που μπορει να σου δωσει καποιος.Αποδεχομαι κατι σημαινει οτι σταματαω να παλευω με τον εαυτο μου,σταματαω να χανω ενεργεια κ χρονο κ βλεπω καθαρα την κατασταση οπως ειναι.Μονο τοτε θα μπορεις να δεις μεσα σου ,τις αναγκες σου κ τι χρειαζεται να αλλαξεις.

Antouan89,

καλως ήρθες:)

ξερεις, νομιζω πώς οταν καποιος ανθρωπος μεγαλωνει σε ενα περιβάλλον σκοτεινο, δεν μπορει να κουβαλαει τα σκοταδια στην ψυχη του. Ομως αυτο δεν σημαινει οτι δεν μπορει να ριξει κ φως μεσα του. Ισως ομως να απαιτει μεγαλυτερο αγωνα, απο καποιον αλλο ανθρωπο που ειχε αλλο σημειο εκκινησης (δλδ. οικογενειακου περιβαλλοντος).

Η βοηθεια απο εναν επαγγελματια, πιστευω πώς μπορει να ειναι πολυ σημαντικη ειδικα οταν στο πιο κοντινο περιβάλλον δεν υπάρχει καποιος που να μπορει να βοηθησει πραγματι (αφου εχει κ ο ιδιος σοβαρα προβληματα). Μπραβο λοιπον γι αυτο το βημα που οπως λες σε δυσκολεψε, αλλα δεν το μετανιωσες...

Εγω θα σου λεγα, αυτο που σου γραψε κ η mstrouf: δες εναν ψυχοθεραπευτη, στο κεντρο αυτο ή καποιο αλλο οπου η υποστηριξη ειναι δωρεαν. Το να μιλησεις, να εκφρασεις τις ανησυχιες σου κ ολα οσα μας εγραψες εδω μπορει να σου δωσουν πολυ δυναμη να νιωσεις ολα οσα ανυπομονεις να νιωσεις. Τα χαπια μπορουν να βοηθησουν, αλλα οχι απο μονα τους σε βαθος χρονου. Οσο πιο ενεργα συμμετεχεις στη λυση του προβληματος, τοσο πιο δυνατος θα αισθανθεις:)

Στην φινλανδια εχουμε ενα ρητό. \"Aikaa multaa muistot\", που σημαινει \"Time turns memories into sh*it\" ή αλλιως, \"O χρονος μετατρεπει τις αναμνησεις σε σκ*τα\".

Μαλ*κια ειπα το ξερω αλλα για καποιον λογο, διαβαζοντας τις απαντησεις στο case του Αντωνη νομιζω οτι ταιριαξε γαντι εδω περα.

Oπως κι αλλοι σου ειπαν, κι εγω ταυτιστηκα με οσα γραφεις. Τωρα ειμαι 28 και νιωθω \'ασχημα\' απο τα 12-13.

Επισης, εχω περασει τα ιδια με τα φαρμακα->χαρουμενια->χωρις φαρμακα->πισω στη καταθλιψη

Τα τελευταια 5 χρονια ηταν τα χειροτερα, και σκεφτομαι οτι τουλαχιστον στα 19 μου ή στα 20 μου, παρα τα προβληματα, ειχα (λογω του νεαρου της ηλικιας μαλλον) ελπιδες κι αυτες μονο με κρατουσαν.

Τωρα που παω στα 30 τις χανω κι αυτες. Δεν παιρνω φαρμακα. Με κραταει στη ζωη ενας συνδυασμος χομπυ και αποτραβηγματος απο την κοινωνια γιατι στα 24 οταν επιασα δουλεια και ημουν ταυτοχρονα φοιτητρια με \'γαμησανε\' (οχι κυριολεκτικα, ψυχικα εννοω...) και μετα το εριξα στην αυτοκαταστροφη..

Η συμβουλη μου (αν μπορω εγω να δωσω τετοιιο πραγμα, εστω με βαση την εμπειρια μου) ειναι να κανεις το παν να μη σταματας τα φαρμακα,

πληζ ακουσε με, εγω ειπα οτι θα τα καταφερω χωρις αυτα και τωρα ειμαι χαλια... 8 χρονια χαμενα στο καδο των αχρηστων γιατι ενω ειχα τη τυχη και το κουραγιο να μπω στο πανεπ, να νοικιασω γκαρσονιερα να μεινω μονη, να βρω δουλεια καλη, λογω της συνεχομενης μαυριλας που σερνω στη ζωη μου ολα πηγαν στον πατο.. νομιζω δεν θα ειχε συμβει εαν ημουν πιο ευχαριστη προσωπικοτητα (εαν επαιρνα τα ΦΑΡΜΑΚΑ μου δηλαδη)

Αν ειναι να δινεις 110 ευρω το μηνα, δωστα, και κανε οικονομια απο αλλα πραγματα, αλλιως παιζεις ασχημο παιχνιδι στον ιδιο σου τον εαυτο.

Παραλληλα προσπαθησε να εντοπισεις την ψυχολογικη σου κατασταση λιγο, μια αυτο-αναλυση, αν οχι σε ψυχολογο, ψωνισε βιβλια αυτο-βοηθειας. ενα που ξερω στα αγγλικα: http://psychologicalselfhelp.org/

Για το γκομενικο θεμα τωρα:) Πρεπει να εισαι λιγο πιο τολμηρος στη ζωη. Η κουλτουρα που μεγαλωνουμε μας κανει μαλθακους βρισκω. Αν σου αρεσει καποια πες της το διοτι τι εχεις να χασεις;;; Απλα πες το ρομαντικα, δεν ειναι γελοιο, θα τους αρεσει!! (ακομη κι αν δες της αρεσεις εσυ χεχεχ..)

lamegirl ευχαριστώ για την συμβουλή σου,
Μάλλον αυτό θα κάνω,θα αρχίσω την αγωγή.. γιατί δεν γίνεται αλλιώς (η μάλλον γίνεται αλλά θελει πολύ δύναμη την οποία αμφιβάλλω αν την έχω )
Όλοι εδώ ξέρετε πως το δύσκολο είναι να βρείς ένα άτομο που να σε καταλάβει και αυτό γίνεται μόνο αν το άλλο άτομο έχει περάσει /περνάει την κατάσταση σου.
Ας είναι καλά αυτό το φόρουμ..
lamegirl γιατί όμως έχεις σηκώσει τα χέρια πια και δεν σε νοιάζει πια ? αυτό κατάλαβα..(άσχετα που το ίδιο έχω κάνει και εγώ)
Και που είσαι 28 τι έγινε ? δέν γέρασες ακόμα :P (και 80 να ήσουν αξίζει μια ωραία ζωή)
Αυτό που είπες για την αυτοκαταστροφή το κάνω και εγώ... κατηγορώ τον εαυτό μου, να τον κάνω κομμάτια.. του ρίχνω ευθυνες. Δεν ξέρω γιατί το κάνω παρόλο που ξέρω πως είναι μεγάλο λάθος

επιλέγω στο πρώτο ποστ μου να ΜΗΝ πω την ιστορία μου αλλά πολύ απλά να πω ότι έχω φτάσει 37 με μια κατάθλιψη που με ταλανίζει τα τελευταία 20 χρόνια αλλά ΕΙΜΑΙ ακόμη εδώ και το παλεύω.

όπως είχα διαβάσει σε ένα κατά τα άλλα αδίαφορο ελλ. διήγημα: ¨ή ταν ή παρατάν!\"

και το παρατάν ΕΔΩ για ΟΛΟΥΣ μας ΔΕΝ υπάρχει.
ζούμε για να παλεύουμε να είμαστε όχι απλά καλά, αλλά καλύτερα.
όσο και αν πονάει.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Καλησπέρα eliot15 ,
20 χρόνια να παλεύεις ? πρέπει να είναι πολύ δύσκολο.. :S
Έχεις πάρει φαντάζομαι κάποια αγωγή ε?
άμα θες μοιράσου την ιστορία σου, ίσα ίσα θα νιώσεις καλύτερα!

όχι αγωγή από επιλογή και καλό ψυχίατρο!

είναι μεγάλη ιστορία αλλά όχι σήμερα, μεγάλη Τρίτη.

Θα τα πούμε, ευχαριστώ για το η-καλωσόρισμα.

είμαστε πολλοί τελικα?!?!

γεια σας!
ειμαι 32 και απο τα 16 μου πασχω απο καταθλιψη και ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη. εχω δοκιμασει διαφορα και χαπια και ψυχαναλυση.κατα καιρους ειμαι καλα και μετα παλι τα ιδια χαλια.
το θεμα μου ειναι το εξης.. που μπορω να βρω ενα \'\'σωστο\'\' ψυχιατρο να βοηθησει αποτελεσματικα.εχω δοκιμασει απο τους πιο τοπ στην αθηνα μεχρι και το δημοσιο.κανεις δεν δινει προσοχη.
δεν μπορω αλλο... τοσα χρονια μεσα στη λυπη και τον πονο.
τελευταια εχω αποτραβηχτει τελειως και μενω σπιτι επι σειρα ημερων. 16 χρονια ειναι πολλα για να ταλαιπωρειται καποιος...

κικο μου ειναι πολλα χρονια βεβαια για να ταλαιπωρειται καποιοσ .Γιατι ομως ξαναγυρνας στην ιδια κασταση αφου εισα καλα?Μηπως υπαρχει κατι στη ζωη σου που δεν σε αφηνει να ξεφυγεις απο αυτην τηνκατασταση?Μηπως θα πρεπε να βρεις την αιτια για να την καταπολεμησεις.Και βεβαια δεν εχεις βρει ακομα τον καταλληλο γιατρο γιατι μπορει να ειναι καλοι επιστημονες ομως μπορει να μην ταιριαζουν σε εμας.Να μην υπαρχει η χημεια που λεμε,να μην μας κανουν το κλικ.Συνεχισε ομως να προσπαθεις μην ,μενεις σπιτι.Βγες καμια βολτουλα τωρα που εχει καλο καιρο κανε κατι γιατον εαυτο σου που θα σε χαλαρωσει.Και ασ μην εχειςορεξη πιεσου λιγο.Στην αρχη δεν θα εχεις ορεξη ομως σιγα σιγα θα αρχισει να σου αρεσει.Βαλε σκοπο καθεμερα να κανειςε κ απο κατι ,χωρις την ορεξη σο στις αρχες γιτι μερα με τη μερα θα ειναι κλυτερα.Ο ψυχολογος μου μου το ειχε πει να το κανω και με βοηθησε

κικο,
εχεις δοκιμασει λες πολλους ψυχιατρους απο τοπ μεχρι αλλους και τιποτα.
Υπαρχει το ενδεχωμενο να μην εχεις βρει το σωστο ανθρωπο, αλλα μου φαινεται πολυ περιεργο.

Απο την αλλη, οι ψυχιατροι δεν μπορουν να λυσουν κατι αμα δεν θες και εσυ να το λυσεις.
Θα σου προτεινα να ανοιξεις ενα δικο σου θεμα και εκει να πεις τις σκεψεις σου και ολην την 16χρονη εμπειρια σου.
Αν μη τι αλλο ειναι πολυτιμη και θα κανει καλο και σε εσενα αλλα και σε αλλους που θα σε διαβαζουν με το ιδιο προβλημα.

16 χρονια ειναι οντως πολλα, αλλα μπορει να ειναι και λιγα αν δεις οτι υπαρχει ενδεχωμενο να πας ετσι για ολη σου την ζωη.... - ελπιζω οχι.

ΚΙΚΟ,

καλώς ήρθες:)

Πραγματικα λυπάμαι να διαβάζω για μια ακομα περιπτωση επαγγελματια που φαινεται να μη δειχνει το απαιτουμενο ενδιαφερον κ επαγγελματισμο. Θα σου στειλω προσωπικο μνμ ΚΙΚΟ για εναν ειδικο που θεωρω σοβαρο.

Καλη συνεχεια κ δυναμη στην προσπάθεια σου. Ναι ειναι πολλα τοσα χρονια για να ταλαιπωρειται καποιος. Ισως να ναι κ τοσα οσα χρειαστηκες για να πεις μεσα σου ενα πιο ηχηρο \"Μεχρι εδω\"

Quote:

---

Originally posted by krino


Απο την αλλη, οι ψυχιατροι δεν μπορουν να λυσουν κατι αμα δεν θες και εσυ να το λυσεις.

---

γενικοτερα μιλωντας -κι οχι για σενα πως μπορω αλλωστε αφου δεν σε ξερω-..θα πω οτι
φυσικα κι αν καποιος δεν θελει ή φοβάται να κανει αλλαγες ή προσπάθειες πως μπορουν να κανουν το θαυμα οι αλλοι?
ειναι φορες που μενει καποιος στη μιζερια του και δεν κανει κατι..οσο και να φαινεται παραδοξο η αστοχο για τους τριτους....για να προλαβω τους καλοθελητες ..ναι ισως ειναι σκληρο αυτο που γραφω.σκληρο αλλα αληθινο.δυστυχως.
το γιατι τωρα.
φοβια το να αλλαξεις πραγματα να ξεκινησεις απο την αρχη ισως?βολεμα γιατι ετσι εχεισ συνηθισει?ακομα και απο ιδιο συμφερον...για να σου φερονται οι αλλοι με το γαντι να σου κανουν ολα τα χατηρια? αυτο ικανοποιηση απο την αναληψητου ρολου του θυματος? ισως λιγο απο ολα μαζι

Quote:

---

Originally posted by Helena
γενικοτερα μιλωντας -κι οχι για σενα πως μπορω αλλωστε αφου δεν σε ξερω-..θα πω οτι
φυσικα κι αν καποιος δεν θελει ή φοβάται να κανει αλλαγες ή προσπάθειες πως μπορουν να κανουν το θαυμα οι αλλοι?
ειναι φορες που μενει καποιος στη μιζερια του και δεν κανει κατι..οσο και να φαινεται παραδοξο η αστοχο για τους τριτους....για να προλαβω τους καλοθελητες ..ναι ισως ειναι σκληρο αυτο που γραφω.σκληρο αλλα αληθινο.δυστυχως.
το γιατι τωρα.
φοβια το να αλλαξεις πραγματα να ξεκινησεις απο την αρχη ισως?βολεμα γιατι ετσι εχεισ συνηθισει?ακομα και απο ιδιο συμφερον...για να σου φερονται οι αλλοι με το γαντι να σου κανουν ολα τα χατηρια? αυτο ικανοποιηση απο την αναληψητου ρολου του θυματος? ισως λιγο απο ολα μαζι

---

αυτο ειναι μια μεγάλη αληθεια. οταν την ειχα ακουσει για πρωτη φορα, ειχα θυμωσει. στην πορεια της θεραπειας ειδα κ γιατι θυμωσα κ πώς θυμωνα. Κ τί σημαινει ο θυμος μου.

Περα απο το αν ειναι αυτη η περιπτωση ομως ή οχι, υπάρχει κ η περιπτωση ανευθυνων ψυχιατρων που συνταγογραφουν απερισκεπτα....και τα γραφω ολα αυτα, μετα απο κουβεντες με φιλους κ γνωστους. Ειτε απο περιπτωσεις συνταγογραφησεων σε δημοσια ταμεια, ειτε σε ιδιωτικα ιατρεια.

Θελει αρκετο ψαξιμο το θεμα, ειχα την εντυπωση οτι το να βρεις εναν υπευθυνο ψυχιατρο/ψυχοθεραπευτη ειναι απλη υποθεση. Τελευταια εχω αναθεωρησει.

για να ειμαστε ακριβεις δεν προκειται για θαυμα, αλλα για συνεργασια ατομων (πασχων και ψυχαναλυτη) με σκοπο να βρεθει το χαμενο νημα για να απεμπλακει ο πασχων απο αυτο που αναγκαζει τον εαυτο σου να μπαινει σε σκεψεις.

Το ζητουμενο λοιπον ειναι να αποκαλυφθει το ..... αυτο....
Η διαδικασια ομως αρχιζει και τελειωνει απο τον πασχον και οχι απο τον ψυχαναλυτη,
ο ψυχ, ειναι ενας ενδιαμεσος παραγοντας και οχι ο καθοριστικος.

λοιπον υπηρξαν περιοδοι που ειχα πολυ καλα αποτελεσματα με τα φαρμακα και γενικα υπηρχε ομαλοτητα στη ζωη μου.αλλα οταν χαλαει η ισορροπια εξαφανιζομαι απο τον χαρτη. ας μη γελιομαστε η καταθλιψη δεν θεραπευται.. κανεις καποιες προσπαθειες και βρισκεις μια ακρη για λιγο αλλα ποτε δεν εισαι σαν τους \'\'αλλους\'\'.
προσφατα μαλιστα λογω φαρμακων αναγκαστηκα να κανω εκτρωση οπως με συμβουλεψε ο γιατρος.δεν μπορουσα να το ρισκαρω να γεννησω ενα παιδι με προβληματα. με το που μπηκα στο χειρουργειο ενας διακοπτης εκλεισε. δεν με αναγνωριζω στον καθρεφτη, στις φωτογραφιες δεν ξερω ποια ειναι αυτη η κοπελα. βαφομαι και νομιζω ειναι ενα ξενο προσωπο, μιλαω και ακουω μια ξενη φωνη. μεχρι πριν ενα χρονο κουτσα στραβα , λειτουργουσα.
τωρα ειμαι σχεδον 20 μερες στο σπιτι και δεν με αφορα το εξω. ολα γλυστρουν απο πανω μου. και νοιωθω μονο οργη για ολους και ολα. ειμαι τελειως μονη, χωρις σχεση, υποτυπωδεις φιλιες, εργασια που δεν με ικανοποιει, γενικα μηδεν. αν ειχα θαρρος θα αυτοκτονουσα και δεν θελω να ακουσω \'\'θαρρος θελει η ζωη \'\' κτλ... και γω εξω απο το χορο πολλα τραγουδια ξερω να λεω. εδω εγω η ιδια οταν ειμαι στα χαι μου τα ξεχνω ολα ,ποσο μαλλον καποιος υγειης. κουραστηκα με τις ψυχαναλυσεις, ανοιγεις την καρδια σου σενα ξενο που κουναει το κεφαλι κοιτωντας το ρολοι..ενταξει μαλλον γεννηθηκα με καποια προδιαθεση, ετσι νοιωθω απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, ισως ειναι κληρονομικο και φυσικα το περιβαλλον μου δεν ηταν το καλυτερο για να βελτιωθω.φοβαμαι πως θα πεθανω μονη κα δυστυχισμενη...

ο ψυχαναλυτης ή ψυχοθεραπευτης, δεν μπορει να λειτουργησει ξεχωρα απο την διαδικασια. εμπλεκεται σ αυτην. ειναι παρων, εχει τον ρολο του, κ σαν εργαλειο τον εαυτο του.

λυπαμαι πολυ για αυτο που περασες...η ολη διαδικασια του να κανεις εκτρωση ειναι οδυνηρη για καθε γυναικα πιστευω..σωματικη και ψυχικη ταλαιπωρια....ποσο μαλλον για μια που ειναι λιγο παραπανω ευαλωτη απο οσο θα επρεπε..και απο οτι καταλαβαινω δεν εχεις συμμαχους διπλα σου σ αυτες τις ωρες?
αυτο με το θυμο που γραφεις..δεν ειναι πρωτακουστο.να ξερες ποσο θυμο ενιωθα κατα περιοδους οταν ημουν δυστυχισμενη κι εβλεπα αλλους γυρω μου να γελανε και να περνανε καλα..ελεγα μα γιατι αυτοι /αυτες και οχι εγω?
θελω να σε ρωτησω κατι ...μηπως στις περιοδους που αισθανοσουν καλα εκανες καποια διακοπη η μειωση στη θεραπεια απο μονη σου αισθανομενη ισως οτι τωρα εισαι καλα και ειναι περιττα τα φαρμακα?

Quote:

---

Originally posted by ΚΙΚΟ
φοβαμαι πως θα πεθανω μονη κα δυστυχισμενη...

---

Καλη μου ΚΙΚΟ,

φαινεται σαν να το χεις παρει αποφαση πώς θα γινει έτσι.

Απο ολο σου το μηνυμα, εγω ενιωσα μια αρνηση για τα παντα κ πρωτα απο ολα για τον ιδιο σου τον εαυτο.

Σαν να μην θελεις καν να πιστεψεις πώς υπάρχει ιαση, κ γινεται να σαι καλυτερα. Φυσικα κ γινεται! Αλλωστε λες κ εσυ πώς υπήρξες καλύτερα. Αρα μπορεσες να τα πας καλυτερα. Ομως μαλλον δεν υπήρξε μια σταθεροτητα. Εχεις αναλογιστει που οφειλεται αυτη η ασταθεια? Εχεις ρωτησει τον γιατρο σου? ¨Η τον ψυχοθεραπευτη σου?

Κατι για την θεραπεια τωρα: ναι, ανοιγεις την καρδια σου σε εναν ξενο. Σε εναν ξενο που γνωριζει τροπους να σε βοηθησει, που εχει εκπαιδευτει πανω σ αυτο, να ξεκολλησεις απο εναν τροπο σκεψης που σε παγιδεύει. Σε εναν ξενο, που εχει τις απαραιτητες αποστασεις να σε δει πιο καθαρα, πιο αμεροληπτα κ που διαθετει αυτη την ωρα οπως κ εσυ με σκοπο να νιωσεις πιο ξεκαθαρη κ πιο καλα μεσα σου. Αυτο οταν προκειται για εναν σωστο επαγγελματια.

Δεν ειναι εκει για να σε συμπαθήσει, ουτε να τον συμπαθησεις.Ειναι για να δουλεψετε για οτι πολυτιμοτερο εχεις: εσενα.

τα φαρμακα παντα τα παιρνω οπως με συμβουλευει ο γιατρος μου.απλα καποιες φορες ξερεις κατι γινεται και ολα πανε καλα και νοιωθεις ενεργεια και δυναμη.
τωρα αυτο με την εγκυμοσυνη ηταν κατι που το ηθελα πολυ αλλα με τρομαξε τοσο πολυ ο γιατρος που σκεφτηκα πως δεν θα αντεξω να φερω στον κοσμο αλλον ενα δυστυχιμσμενο ανθρωπο.
και βλεπω ολες τις φιλες μου παντρεμενες με παιδια και \'\'φυσικα\'\' εχουν απομακρυνθει. τωρα τελευταια εχω και στο σπιτι θεμα. οι γονεις μου θυμηθηκαν μετα απο 40 οτι δεν ταιριαζουν.εντασεις , φασαριες , κλαματα , ενας χαμος. ενταξει ξερω πως με ολα αυτα ειναι φυσικο να νοιωθω χαμενη αλλα σκεφτομενη ολα αυτα τα χρονια με πιανει πανικος.κατι πρεπει να κανω αλλιως μια μερα θα ξυπνησω και θα εχω χασει τα νιατα μου.

ΦΥΣΙΚΑ και διαβαζεις αρνηση... θελω να ειμαι οπως οι αλλοι.
αν μπορουσα θα εκανα μεταμοσχευση εγκεφαλου!!!!!!!

ΚΙΚΟ, αν και δεν καταλαβαινω πώς ειναι οι άλλοι κ τί εννοεις μ αυτο (αν πχ εννοεις να εισαι καλα)

θα σου πώ πως βοηθαει να βλεπουμε πώς ειμαστε εμεις. Πχ. θελω να ειμαι καλα, αλλα βλεποντας καποιον άλλο πώς θα γινω καλυτερα. Ο εαυτος μου μου δινει σημα, πώς δεν ειμαι καλα. Γιατι ομως? Καποιος λογος θα υπάρχει...Δεν βοηθάει να δω τί δεν παει καλα μεσα μου, πώς \"πεφτω\"..κλπ?

Κοιττα τί μπορεις να κανεις, με τα μεσα που διαθετεις. Και διαθετεις πολλα: μια εργασια (εστω κ αν δεν σε ικανοποιει), μια παρεα (εστω τυπικη), υποθέτω εναν συντροφο, και σιγουρα εναν εαυτο που προσπαθει. Ισως οχι με το επιθυμητο αποτελεσμα (ΜΕΧΡΙ στιγμης) αλλα που δεν καθεται με σταυρωμενα χερια.

καταλαβα ...επεσαν ολα τα ασχημα μαζι..ενος κακου μυρια επονται..αχ αυτο το θεμα της ηλικιας πια ..αμαν....ειναι τρομερο πως μας κανουν ρε παιδι μου μετα απο μια ηλικια να μπουμε στο τριπακι της συγκρισης.ολες παντρευονται θα παντρευτουν εγω τι θα κανω?????.πρεπει οπωσδηποτε να κανουμε οτι και ολοι οι αλλοι ετσι μονο θαρρεις θα ειμαστε αποδεκτοι..ομως κανενας δεν ειναι ομοιος με τον αλλο ειναι λαθος να προσπαθουμε να βρουμε την ευτυχια μας αντιγραφοντας σωνει και καλα τις κινησεις των αλλων..ο καθε ενας οριζει την ευτυχια με το δικο του τροπο...
σιγουρα θελεις ενα συντροφο διπλα σου και ποιος δεν θελει απλα να μην σε πιανει το αγχος γι αυτο..οσο περισσοτερο αγχωνεται κανεις τοσο χειροτερα τα κανει τα πραγματα..

συντροφο δεν εχω διοτι μετα την αποφαση μου δεν ηθελα επαφη πια.και επισης δεν ηθελα να του πω γιατι αποφασισα να μην κρατησω το μωρο. ο εαυτος μου δεν προσπαθει πια δυστυχως.ετσι οπως νοιωθω τωρα δεν ενοιωθα ποτε.πριν περνουσα καποια καταθλιπτικα επεισοδια , επεφτα για υπνο 2 μερες και μετα καλα. τωρα αρχιζω και κανω κατι τρελες σκεψεις. φαντασιωνομαι πως σκοτωνω γνωστους και φιλους και παιρνω τοση ικανοποιηση που δεν λεγεται. και μετα με πιανει πανικος οτι θα πεθανω, βλεπω την κηδεια μου στο μυαλο μου και ολα τα παρελκομενα. τετοια δεν ειχα παλια, δεν ξερω τι να υποθεσω...