Μια δύσκολη εποχή - αρρωστοφοβια

Καλημέρα. Ρε παιδιά μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο όλο αυτό που περνάω με την αρρωστοφοβια, το άγχος υγείας και τη γαδ γενικά. Μου φαίνεται αδιέξοδο για να είμαι ειλικρινής.

Ένα χρόνο κάνω ψυχοθεραπεία με ψυχίατρο, 6 μήνες 2 φορές την εβδομάδα και άλλους 6 μήνες από 1 φορά την εβδομάδα, και οι μέρες που διανύω είναι σαν τις πρώτες πρώτες μέρες της έξαρση της υποχόνδριας αν όχι και χειρότερες.

Νιώθω στιγμιαιους πόνους παντού, δεν μπορώ να με σταματήσω από το να κάνω αναζήτηση του τι είναι αυτό που νιώθω, πράγμα που το είχα κόψει για πολλούς μήνες. Μετά την αναζήτηση πιστεύω αυτό που έχω, χθες πήγα σε γιατρό για το θυρεοειδή να μου γράψει εξετάσεις και να δει και τον θυρεοειδή.

Πριν 20 μέρες είχα πάει σε ωριλα γιατί είχα ιγμοριτιδα και πήρα ελαφριά αντιβίωση.

Έχει ξεκινήσει όλος ο κύκλος από την αρχή, νιώθω ότι κάτι έχω. Μια στο κεφάλι μου, μια στα πνευμονια μου, μια στην καρδιά μου. Κάθε μέρα δυσκολεύει. Δεν έχω κλείσει ακόμα χρόνο που επισκέφτηκα καρδιολόγο κ πνευμονολογο και θέλω να πάω πάλι γιατί πάλι το μυαλό μου με κάνει να πιστεύω πως κάτι έχω που δεν βρήκαν.

Νιώθω καψίματα, νιώθω σούβλες όταν παίρνω ανάσες ποτέ στο κεφάλι, πότε στο στήθος και σχεδόν παραλυω από τον φόβο, ότι και να κάνω δεν μπορώ να ξεχαστω, και για ένα διάστημα ακόμα κι αυτά τα διαχειριζομουν.

Γιατί ενώ φαινομενικά με την ψυχοθεραπεία προχωράω μπροστά, καθώς είμαι συνεπής σε αυτήν, εγώ στην ουσία γυρνάω πίσω στην άρρωστο φοβία; γιατί γυρνάω πίσω με τέτοια ταχύτητα και τόση ένταση που είναι μεγαλύτερες και από πριν;

Ειναι δύσκολα, γιατί έχω κουράσει και τους δικούς μου και με έχουν κουράσει κι εκείνου. Εκείνοι απελπιζονται γιατί λένε ότι είμαι υγιής και δεν το καταλαβαίνω, και εγώ απελπιζομαι γιατί νιώθω ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς.

Είναι λογικό να συμβαίνουν αυτά τα πισωγύρισματα τόσο έντονα; θα φύγει ποτέ όλο αυτό μακριά μου, τόσο που τουλάχιστον να μην με επηρεάζει έτσι; μήπως όντως κάτι έχω και για αυτό έχουν επιστρέψει μαζί όλα αυτά, τόσο δυνατά και τόσο πολλά μαζί;

Καλημέρα. Η δουλειά γίνεται όταν πηγαίνεις για ψυχοθεραπεία αλλά και μετά. Δηλαδή όσα συζητάτε εκεί καλό είναι να τα εφαρμόζεις και σπίτι. Ο ψυχολόγος (λογικά) όταν του αναφέρεις πχ ότι πονάς το κεφάλι σου και σκέφτεσαι ότι θα πάθεις εγκεφαλικό, αυτός αρχίζει τις ερωτήσεις. Αυτές οι ερωτήσεις σε βοηθούν να δεις τα πράγματα πιο σφαιρικά. Αυτήν την διαδικασία θα πρέπει να την εφαρμόζεις και στο σπίτι.. Αν και είμαι της άποψης πλέον πως η ανάλυση δεν βοηθάει αλλά επειδη όταν φοβάσαι τις αρρώστιες το μυαλό δεν φεύγει από αυτό το θέμα.. Τουλάχιστον να σκέφτεσαι πράγματα που θα σε βοηθήσουν. Θα κάνεις ερωτήσεις στον εαυτό σου έτσι ώστε να αποβάλεις από πάνω σου την οποιαδήποτε ιδέα έχεις.
ένα άλλο που έκανα και κάνω για αυτό το θέμα (και για άλλα) είναι οι ασκήσεις με την αναπνοή.. Φέρνει το μυαλό πίσω και δεν το αφήνει να δημιουργεί σενάρια. Μακριά από το διαδίκτυο.
Οσο αφορά το κομμάτι ότι ενώ προχωράς πέφτεις.. Θα σου πω πάλι ένα δικό μου παράδειγμα. Πριν από 3 βδομάδες περίπου ήμουν χάλια. Πήγα ψυχολόγο και μου λέει Βλέπω μια θλίψη στο πρόσωπο σου την οποία έβλεπα στις αρχές της θεραπείας. Της έλεγα ακριβώς τα ίδια πράγματα, ότι αναρωτιέμαι γιατί κάνω ψυχοθεραπεία αφού συνεχεια πέφτω ψυχολογικά, γιατί να βασανιζομαι εγώ για τα λάθη των άλλων, κουραστικά, ζω όλο αυτό τόσο καιρό και δεν μπορώ άλλο. Αρχίσαμε την συζήτηση και μου λέει ο δρόμος που ανεβαίνεις είναι προς τα πάνω. Είναι σαν και ανεβαίνεις ένα βουνό. Κάποιες φορές θα πέφτεις, θα νιώθεις όπως ένιωθες στην αρχή αλλά θα είσαι σε άλλο σημείο και θα έχεις ανέβει για να βρεις τον εαυτό σου.
Άρα να σκέφτεσαι πως ναι πέφτεις αλλά δεν είσαι αυτή που ήσουν.. Έχεις κάνει δουλειά απλά υπάρχουν περίοδοι της ζωής μας που θα πέφτουμε μέχρι να γίνουμε τελείως καλά. Ακόμη πιστεύω πως και ο καιρός δεν βοηθάει και ιδιαίτερα. Λένε στην αλλαγή της εποχής οι άνθρωποι πέφτουν ψυχολογικά.. Και είναι Νοέμβρης και ακόμη προσπαθεί να αποφασίσει αν θα κάνει καλοκαίρι ή χειμώνα.

Δεν ξέρω αν έχει κάποια διαφορά αλλά κάνω συνεδρίες με ψυχίατρο, κάνω ψυχοθεραπεία χωρίς φαρμακευτική αγωγή.

Όταν πάω θα της πω, δεν είμαι καλά νιώθω ότι εγώ γυρίσει πίσω, έχω πάλι πολύ έντονη άρρωστοφοβια κλπ, δεν μου κάνει ιδιαίτερα πολλές ερωτήσεις γύρω από το τι νιώθω και γιατί. Περισσότερο μου λέει ότι είναι η ίδια απειλή :'' κάτι έχω εδώ κάτι έχω κάτι έχω αλλού και θα με σκοτωσει'' ή '' κάτι είναι το ξέρω ότι κάτι είναι αλλά που είναι ''. Περισσότερο μου υποδεικνύει τον συλλογισμό πίσω από αυτό πάρα θα μου πει κάτι ουσιαστικό πάνω σε αυτό, κάτι ρεαλιστικό.

Αυτό με την ανάσα που λες έκανα κι εγω για να ηρεμήσω αλλά εχθές κατά την εισπνοή είχα διαξιφιστικο πόνο στο κεφάλι και σήμερα επίσης κατά την εισπνοή της διαφραγματικης είχα διαξιφιστικο πόνο στο κέντρο του θώρακα. Αυτό σαν γεγονός με πάει πολύ πολύ πίσω, γιατί την στιγμή που επιχειρώ να ηρεμήσω πονάω ακόμα περισσότερο οπότε σκέφτομαι, αυτό δεν είναι λογικό, κάτι δεν πάει καλά, κάτι έχω.

Καταλαβαίνω αυτό που σου είπε η ψυχολόγος σου, ότι ακόμα και όταν πέφτεις εισια πιο ψηλά από ότι ήσουν παλιά. Αυτό με απελπιζει, ότι αυτή τη φορά έπεσα τόσο χαμηλά όσο παλιά. Είχα πάλι πισωγύρισμα, είτε πιο ελαφρύ είτε πιο μικρής χρονικής διάρκειας. Τώρα με έπιασε πάλι η έξαρση με τους γιατρούς και ταυτόχρονα ο φόβος. Πχ εχθές πήγα στον ενδοκρινολογο για τον θυρεοειδή, είδε έναν οζο σε μια μεριά πιο μεγάλο από άλλους και μου είπε να πάω να κάνω triplex θυροειδους και μου έγραψε και τις εξετάσεις αίματος που κάνω κάθε 6 μήνες.
Ξύπνησα το πρωί, σκέφτηκα ότι πρέπει να πάω για τις εξετάσεις και αγχώθηκα τόσο πάρα πολύ, ξεκίνησα να ψάχνω δικαιολογίες στον εαυτό μου να μην πάω. Και με παρατήρησα και λέω γιατί; και ξερω γιατί. Γιατί δεν αντέχω την αναμονή μέχρι να βγουν οι εξετάσεις, την αγωνία, τα σενάρια του μυαλού μου, το άγχος μου, το κάτι θα πηγαίνει στραβά είναι σίγουρο αλλά που θα είναι. Επίσης με αγχώνει και ο οζος ο μεγαλύτερος εξίσου όπως είναι φυσικό.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως έχω γυρίσει πίσω, χθες έψαχνα για σκλήρυνση και πίστευα ότι έχω, και ξαφνικά πήγε το μυαλό μου στο θυροειεδη και είπα τώρα, θα κλείσω ραντεβού τώρα, κάτι δε πάει καλά.

Όλο εκεί γυρνάω, όλο το ψάχνω, με το ίδιο μοτίβο. Και για ένα χρόνο ψυχοθεραπεία και για αρκετό καιρό πολύ εντατική μου φαίνεται ότι κάτι δν παει καλά.

Επίσης, να σου πω ότι δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο έχω αρρωστοφοβια, την ανέπτυξαν εντελώς ξαφνικά μέσα σε μια νύχτα σε αυτόν τον βαθμό. Χωρίς προτερο επεισόδιο από συγγενή ή κάτι τέτοιο που συνήθως διαβάζω.

Έχω τραυματικο παρελθόν, δεν είχα μια νορμάλ ή εύκολη ζωή, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί το άγχος μου έχει εστιάσει εκεί, και αυτό είναι κάτι που με απασχολεί και ρωτάω τον ψυχίατρο αλλά δεν μου δίνει κάποια απάντηση.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έτσι, γιατί τόσο έντονα.

(ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση και την συζήτηση)

Επίσης, οτιδήποτε διαβάζω, το πιστεύω ότι μπορεί να το έχω πάθει και λόγω κακής ψυχολογίας και διάθεσης. Δηλαδή φοβάμαι ότι 2 χρόνια σχεδόν που είμαι σε αυτήν την κατάσταση, κάτι θα μου έχω προκαλέσει κακό και ανεπανόρθωτο ή θα μου προκαλέσω. Όχι να κάνω κακό στον εαυτό μου, να πάθω ανίατη αρρώστια εξαιτίας όλου αυτού. Πάνω σε αυτή τη σκέψη μου δένουν όλα και το πιστεύω

Κάνω ψυχοθεραπεία χωρίς να πάρω χάπια. Για 2 μήνες μόνο πήρα ομοιοπαθητικα οπότε κάνουμε το ίδιο πράγμα απλά εγώ με ψυχολόγο. Νόμιζα πως το θέμα που είχα με τις αρρώστιες το είχα μόνο εγώ. Το μείωσα και κάποια στιγμή γράφτηκα στο φόρουμ και είδα πως δεν είμαι εγώ. Έχουμε τόσο ανάγκη εμείς που περνάμε όλο αυτό να προστατεψουμε τον εαυτό μας που φοβόμαστε τα πάντα.. Θέλουμε να προλάβουμε πριν γίνει το κακό. Γιατί θεωρούμε ότι εδώ έχουμε τον έλεγχο. Στην ζωή μας δεν μπορούσαμε. Μας πληγωναν και εμείς δεν ξέραμε πως να αμυνθουμε.. Εγώ έτσι το σκέφτηκα όλο αυτό και το μείωσα σε πολύ σημαντικό βαθμό.. Όταν με πιάνει, με πιάνει για λίγα λεπτά και μετά λέω Ε ας πεθάνω. Και τελειώνει εδώ. Όταν το αφήνεις και το σκέφτεσαι του δίνεις περισσότερη αξία από όσο πρέπει. Όλα τα σενάρια μας είναι γύρω από την λέξη ΑΝ. Αν αυτό που έχω είναι καρκινος, αν πάω και δεν είμαι καλά, αν αν αν. Πνιγομαστε σε υποθετικά σενάρια και δεν ζούμε το τώρα που μπορεί να είναι πολύ πιο απλό.

Αυτό που λες για τον έλεγχο του εαυτού μας και πως δν ξέραμε πως να αμυνθουμε με περιγράφει ολοκληρωτικά. Δεν έχω ακόμα τα κότσια να πω ας γίνει ότι είναι να γίνει όταν με πιάνει. Και τώρα με πιάνουν σωματικά, παλιότερα πάθαινα πολύ άσχημες κρίσεις πανικού.

Να σε ρωτήσω κάτι, όταν σε πιάνει κάτι σωματικό και σε φοβιζει και το ελέγχεις, τι είναι αυτό; ταχυκαρδία; κάποιος πόνος διαξιφιστικος; τι περίπου νιώθεις;

Θα σου πω ένα χαζό παράδειγμα. Είχα πάει να βάλω βενζίνη.. Μύριζε ο χώρος εκεί (όπως πάντα). Αυτό ηταν. Λέω.. Τώρα όλο αυτό μπήκε μέσα μου και θα πεθάνω. Πήγα σπίτι. Ξάπλωσα. Ένιωθα αδυναμία, αναγούλα και κούραση. Περίμενα απλά το τέλος μου. Το σκέφτομαι και γελώ. Τι παιχνίδια μας κάνει το μυαλό..

Κατάλαβα, είχα κι εγώ παρόμοια με αυτά στις αρχές μετά περιοριστικάν στα σωματικά πονακια.
Ωστόσο, είχα τέτοιο πείσμα και κούραση που για να το ξεπεράσω παράλληλα με τον ψυχίατρο ξεκίνησα και γυμναστική, personal training, πιο πολύ για να μην λείπω και να μείνω στη ρουτίνα. Δεν έχω λείψει από προπόνηση, και σήμερα είναι η πρώτη φορά, είμαι ψυχολογικά χάλια, ξύπνησα στις 9 ούτε προπόνηση πήγα ούτε έχω διάθεση να σηκωθώ από το κρεβάτι να φανταστείς.
Τόσο καιρό με κρίσεις πανικού περίμενα να μου περάσουν κ πήγαινα, ή γύρναγα και πάθαινα κρίσεις πανικού και παρόλα αυτά την επόμενη φορά ξαναπήγαινα. Σήμερα με τίποτα, δεν μπορούσα να με πείσω να σηκωθώ να πάω από τον φόβο. Είναι και η τρίτη μέρα που είναι έτσι σερί.

Και τη γυμναστική την ξεκίνησα για να μου αποδεικνύω ότι μπορώ να κάνω πράγματα, 1 χρόνο τώρα ούτε γ αυτονδεν με έχω πείσει. Πάω κ έρχομαι αλλά δεν νιώθω ότι κάνω κάτι. Λέω από τύχη τη γλίτωσα πάλι και δεν έπαθα καρδιά όταν ανεβάζω παλμούς ή όταν νιώθω αδυναμία μετά το γυμναστήριο.

Είναι δύσκολο να δεχτώ ότι είναι στο μυαλό μου, ενώ η λογική μου μου το δείχνει δεν με αφήνει να το δεχτώ με τίποτα το σώμα μου, κάπως έτσι το νιώθω.

Δεν ξέρω τι παιδικά βιώματα είχες. Αλλά αν μεγάλωσες σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους που σε μειωναν πως να πιστέψεις σε σένα; μόνο με δουλειά.
είχα μια περίοδο που είχα τσιμπήματα στο στήθος και μουδιασμα στο αριστερό χέρι. Θυμήθηκα τότε πως μια θεία μου αυτά τα συμπτώματα είχε και ανακάλυψε ότι έχει θέμα με την καρδιά της. Δεν έκανα πολλά πράγματα μην πάθω τίποτα, μετρούσα τους παλμούς μου (οι οποίοι πάντα ήταν ψηλοί). Η θεία μου που είχε το θέμα πήγαινε περπάτημα κάθε πρωί και κάθε βράδυ σε τόσο μακρινά σημεία που και καλά να είσαι δεν πας.. Ενώ εγώ που φοβόμουν μην έχω θέμα έκανα 3 βήματα και κουραζομουν ή φοβόμουν μην πάθω κάτι. Μια μέρα πριν μετρήσω τους παλμούς μου έκανα για αρκετή ώρα ανάσες. Μέτρησα τους παλμούς μου και ήταν μια χαρά. Το έκανα και το βράδυ και το επόμενο πρωί. Τότε κατάλαβα.. Και σταμάτησα να ασχολούμαι.

Κάπως έτσι ίσως και λίγο χειρότερα είναι και στην περίπτωση μου. Έχω πολύ σημαδεμενα παιδικά χρόνια και πολύ ψυχολογικά δύσκολα εφηβικά.

Μπράβο σου αλήθεια, και που το ηλεγξες πριν σε ελέγξει και πολύ περισσότερο που είσαι στο φόρουμ και απαντάς βοηθάς, στο έχω ξαναπεί.
Εγώ τις περιόδους που ψιλοκαλυτερευα προσπαθούσα να μην μπαίνω να διαβάζω γιατί είμαι υπέρ ευαίσθητη και ότι διάβαζα το σωματοποιουσα, και τις μέρες που ημουν πολύ καλά, έλεγα όχι, θα μπω και αν δω κάτι που μπορώ να βοηθήσω θα το κάνω. Δεν ξεχνάω πόσο τελματωμενη είμαι κι εγώ όταν γράφω, αλλά μου το δυσκολεύει καμία φορά και η υπερευαισθησια.

Εσυ τώρα δουλεύεις; θα ήθελα και μια ερώτηση να σου κάνω γι αυτο.
Εγώ μέσα στα άλλα έδωσα και μια συνέντευξη για μια δουλειά 6ημερη με πολύ καλές αποδοχές αλλά φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρει το σώμα μου να ανταπεξέλθει. Ίσως με έχει αγχώσει κ αυτό. Εσύ τι πιστεύεις; αν δουλεύα τόσο ίσως με βοηθούσε να απεστιασω από τα σωματικά μου ή ίσως λόγω της κούρασης δημιουργηθούν ακόμα περισσότερα οπότε υπάρχει και κίνδυνος να πάω πίσω; ή αν έχει άλλη άποψη πες μου την άποψή σου, μη σε κατευθύνω, αυτά τα δύο ερωτήματα προσπαθήσω να εξισορροπησω μέσα μου για να αποφασίσω.

Δεν είμαι καλύτερα από όλους όσους προσπαθώ να βοηθήσω εδώ στο φόρουμ. Είμαι όμως καλύτερα από ότι ήμουν. Μεγάλωσα χωρίς να έχω κανένα δίπλα μου και να μου προσφέρουν απλόχερα την βία σε όλους τους τομείς. Έπεσα ψυχολογικά και ζητούσα στήριξη και δεν έπαιρνα. Όλα μέσα στο μυαλό σου είναι. Μειωναν την δουλειά που έκανα με την ψυχολογο και κάθε φορά έλεγα πως ότι και να κάνω είναι μάταιο. Μπαίνω στο φόρουμ, σχολιάζω θέματα που έχω έστω ένα κοινό για να δώσω αυτό που δεν μου έδωσε σε εμένα κανένας. Κατανόηση, στήριξη και ταυτόχρονα νιώθω ωραία.
Για ένα διάστημα δεν μπορούσα να δουλέψω. Ένιωθα σκάρτος. Ενώ είχα δουλέψει, όταν άρχισε η κατάθλιψη μου έπεσα και εκεί. Τώρα ναι δουλεύω αλλά όχι τόσο όσο θα ήθελα.
το γεγονός ότι έπεσες πάλι μπορεί να ωφειλεται σε διάφορους παράγοντες. Θα πρέπει να το βρεις εσύ. Σε στρεσαρε η διαδικασία αυτή με την δουλειά; τι σκεφτόσουν πριν; κατά την διαρκεια; μετά; είσαι ικανοποιημενη; Γιατί πιστεύεις ότι δεν θα τα καταφέρεις; πως είναι το σώμα σου όταν εισαι εκτος σπιτιού; εγώ πριν να βγω έλεγα κάποια στιγμή θα τα τιναξω. Ήμουν έξω και ήμουν μια χαρά.
Αυτό που θα σε βοηθήσει είναι το πείσμα. Μην τα παρατήσεις και μην μείνεις μέσα στο κρεβάτι. Θα σε φάει. Είναι λογικό να πέσεις μια, δύο, τρις μέρες; μετά πρέπει να σταθείς στα πόδια σου γιατί εκεί χάνεται το παιχνίδι.

Πολύ κοντά στα βιώματα κι εγω, κι εγώ είχα σωματική βία και νομίζω ότι αυτή κάνει τη βαθειά ουλη μέσα.
Μην νιώθεις ενοχές που σου λέω ότι βοηθάς, να το απολαμβάνεις. Γιατί το κάνεις ξέρω ότι δνε είμαι εντελώς καλά, αλλά κανείς καλό, όπως και να είσαι. Μιλάς για εσένα και αυτό είναι δύσκολο αλλά συνδέεσαι με τον άλλον, το λέω γτ το νιώθω κ εγώ όταν το κάνω. Όταν μοιράζομαι κάτι δικό μου νιώθω εκτεθειμένη στον κίνδυνο πάλι. Δε ποιον κίνδυνο; δεν ξέρω;
Ήθελα να βρω δουλειά, γιατί τον Μάιο πρώτα ο Θεός παντρεύομαι, τα οικονομικά μας είναι ζόρικα, δεν πεινάμε, αλλά ένιωθα πως αν έχει αντοχές το σώμα μου τώρα θα ε χει αυτά τα χρόνια.
Ιτι δουλειά έχω κάνει ήταν κάτω και από κακοπληρωμενη, και βρήκα αυτή που ναι μεν πληρώνει καλά αλλά είναι 10ωρη και εξαημερη.
Σκέφτομαι κάθε μέρα πως θα τα καταφέρω. Αν νιώσω ζαλάδα, ή αν νιώσω θα ξεχαστω λόγω δουλειάς ή θα γίνει αυτό που φοβάμαι πιο πολύ. Θα πέσω κάτω, και θα βρω το κάτι κακό που έχω.
Μου ακούγεται άρρωστο όπως το περιγράφω αλλά με καταλαβαίνεις καθόλου;
Νιώθω αδύναμη, χωρίς να έχω σημάδια ποτέ όμως. Δεν έχω λιποθυμήσει αλλά φοβάμαι ότι θα λιποθύμησε, άλλες φορές νιώθω ότι θα κάνω εμετό αλλά δεν κάνω. Άλλες φορές νιώθω ότι θέλω να γυρίσω σπίτι να κοιμηθώ γτ είμαι εξαντλημένη, γυρνάω σπίτι ξαπλώνω αλλά δεν κοιμάμαι.

Θα σου δώσω εξήγηση.. Επειδή για όλα ήθελα μια εξήγηση για να μπορώ να παω παρακατω.. Αυτό που στην ουσία φοβάσαι όταν είσαι εκτός σπιτιού (δουλειά κτλ) δεν είναι ότι θα πάθεις κάτι.. Αλλά ότι θα πάθεις κάτι και δεν θα υπάρχει κανένας να σε βοηθήσει. Ότι θα είσαι μόνη, ότι δεν θα καταλάβει κανένας. Ότι θα σε κρίνουν κτλ. Εγώ αυτή την εξήγηση έδωσα. Γιατί δεν ειχα ποτέ κάποιον να νοιαστει, να καταλάβει.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Θα σου δώσω εξήγηση.. Επειδή για όλα ήθελα μια εξήγηση για να μπορώ να παω παρακατω.. Αυτό που στην ουσία φοβάσαι όταν είσαι εκτός σπιτιού (δουλειά κτλ) δεν είναι ότι θα πάθεις κάτι.. Αλλά ότι θα πάθεις κάτι και δεν θα υπάρχει κανένας να σε βοηθήσει. Ότι θα είσαι μόνη, ότι δεν θα καταλάβει κανένας. Ότι θα σε κρίνουν κτλ. Εγώ αυτή την εξήγηση έδωσα. Γιατί δεν ειχα ποτέ κάποιον να νοιαστει, να καταλάβει.

---

Τι καταλαβαίνω τι λες ακριβώς, το έχω σκεφτεί και εγώ αυτό. Αλλά αυτό που με φοβίζει εμένα όσον αφορά στη δουλειά, είναι ότι επειδή είναι κάθε μέρα 10 ώρες για 6 μέρες. Με την υπερευασιθησια και την άρρωστο φοβία, φοβάμαι μην πιέσω το σώμα μου παραπάνω από ότι αντέχει και εκδήλωσω κάποια χειρότερη ασθένεια.

Καταλαβαίνεις πάνω κάτω τι με φοβίζει;

Ναι καταλαβαίνω πως οι ώρες είναι αρκετές και όλο αυτό μπορεί να σου βγει σε κάποια αρρώστια. Εγώ πιστεύω πάλι πως μόνο έτσι θα σου φύγουν οι "αρρώστιες".

[QUOTE=george1520;1078142]Ναι καταλαβαίνω πως οι ώρες είναι αρκετές και όλο αυτό μπορεί να σου βγει σε κάποια αρρώστια. Εγώ πιστεύω πάλι πως μόνο έτσι θα σου φύγουν οι "αρρώστιες".

θεωρεις πως θα βοηθηθω και αυτο και εσυ δηλαδη ε?
σε ευχαριστω πολυ πολυ για τη βοηθεια

Μακάρι να βοήθησα

Θα το ξεκινησω και θα σε ενημερωσω. τουλαχιστον να τον δοκιμασω, γιατι φοβομουν και να το δοκιμασω...

Ξεκίνησε το. Αν δεν μπορείς σταματάς. Δεν θα σε δέσουν εκεί για να μην φύγεις. Υπάρχουν λύσεις για όλα. Δεν χρειάζεται να πνιγεσαι

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Ξεκίνησε το. Αν δεν μπορείς σταματάς. Δεν θα σε δέσουν εκεί για να μην φύγεις. Υπάρχουν λύσεις για όλα. Δεν χρειάζεται να πνιγεσαι

---

Κι αυτό πολύ χαρακτηριστικό στην αγχωδη, νιώθω ότι πρέπει να είμαι παντού τέλεια και ότι δεσμεύομαι με τα πάντα κατευθείαν. Μιλάμε το άγχος πάει παντού, έχει εξαπλωθεί στα πάντα, το συνειδητοποίω και είναι εντυπωσιακό-τρομακτικό.

Προσπάθησε όταν αρχίζει το μυαλό να τραβάει ένα σενάριο να το απασχολεί με κάτι άλλο. Μην του δίνεις χώρο να απλωθεί. Σηκώθηκες από το κρεβάτι;

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Προσπάθησε όταν αρχίζει το μυαλό να τραβάει ένα σενάριο να το απασχολεί με κάτι άλλο. Μην του δίνεις χώρο να απλωθεί. Σηκώθηκες από το κρεβάτι;

---

Nαι σηκώθηκα γύρω στις 12.εκανα πράγματα κανονικά όλα. Μου είναι πολύ δύσκολο να με πείσω ότι είμαι καλά και να σηκωθώ, μετά λίγο πολύ με ζορίζω να μπω στην καθημερινότητα.

Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να πεισμώσεις για να σταθείς και πάλι στα πόδια σου.Μετα όλα είναι πιο απλά. Μην σε αγχώνει που κάποιες μέρες πέφτεις. Το ίδιο παθαίνω κι εγώ.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να πεισμώσεις για να σταθείς και πάλι στα πόδια σου.Μετα όλα είναι πιο απλά. Μην σε αγχώνει που κάποιες μέρες πέφτεις. Το ίδιο παθαίνω κι εγώ.

---

Νομίζω έχω τρομοκράτηθει αφενός με την αλλαγή της κατάστασης αποντην απεργία στην δουλειά και αφετέρου και από τον ενδοκρινολογο που μου βρήκε λίγο τον όζο πιο μεγάλο στον θυρεοειδή. Μακάρι να βρω τον τρόπο να πεισμωσω.

Εσένα κάθε συνέδρια σου φαίνεται εποικοδομητικη ή υπάρχουν και μερικές που θα τις χαρακτήριζες και σχεδόν αδιάφορες;

Ρωτάω γιατί καμιά φορά πάω, μιλάω για τα παλιά και όταν φεύγω νιώθω ότι τι νόημα έχει τώρα να αφηγουμαι πάλια άσχημα γεγονότα; πως θα τα αφήσω πίσω αν τα φέρνω συνεχώς μπροστά μου ξέρω γω..

Μου έτυχε να φύγω απο εκεί και να σκεφτώ ότι δεν είπαμε κάτι σοβαρό ή κάτι που να αξίζει. Μου έτυχε να νιώθω ότι βαριέται ή να βαριέμαι εγώ.. Αλλά έχουμε συζητήσει και μου είπε πως αν νιώθω το οτιδήποτε σχετικά με την θεραπεία να της το λεω. Μου έτυχε να μιλάμε και να της πω "ενω σας ακούω νιώθω ότι δεν είμαι εδώ" και συζητάμε αυτό.

Έχω σκεφτεί αυτά που λες αλλά όχι ακριβώς έτσι. Ξέρω πως ο λόγος που τα ξεθάβω είναι για να τα φύγω απο μέσα μου και να μην τα κουβαλάω.. Έχω όμως αναρωτηθεί αν αξίζει τον κόπο να τα ξεθάβω ή να σκέφτομαι ότι εγώ βασανίζομαι για τα λάθη των άλλων ενω αυτοί κάνουν την ζωή τους.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Μου έτυχε να φύγω απο εκεί και να σκεφτώ ότι δεν είπαμε κάτι σοβαρό ή κάτι που να αξίζει. Μου έτυχε να νιώθω ότι βαριέται ή να βαριέμαι εγώ.. Αλλά έχουμε συζητήσει και μου είπε πως αν νιώθω το οτιδήποτε σχετικά με την θεραπεία να της το λεω. Μου έτυχε να μιλάμε και να της πω "ενω σας ακούω νιώθω ότι δεν είμαι εδώ" και συζητάμε αυτό.

Έχω σκεφτεί αυτά που λες αλλά όχι ακριβώς έτσι. Ξέρω πως ο λόγος που τα ξεθάβω είναι για να τα φύγω απο μέσα μου και να μην τα κουβαλάω.. Έχω όμως αναρωτηθεί αν αξίζει τον κόπο να τα ξεθάβω ή να σκέφτομαι ότι εγώ βασανίζομαι για τα λάθη των άλλων ενω αυτοί κάνουν την ζωή τους.

---

Κατάλαβα, ειναι μια περίεργη διαδικασία και αυτή της ψυχοθεραπείας γιατί πας να γνωρίσεις και τον εαυτό σου, γιατί θεωρώ ότι άτομα με βεβαρυμένο παρελθόν που καλούνται να βγάζουν σε πέρας μέρα με τη μέρα, δεν έχουν φτάσει να καταλάβουν, ποιοι είναι τι θέλουν τι δεν θέλουν. Εμένα μου συμβαίνει αυτό σίγουρα τουλάχιστον. Το πρώτο πράγμα που είχα πει όταν είχα πάει, είναι έχω κρίσεις πανικού μάλλον δεν ξέρω γιατί αλλά έχω κάθε μέρα και δνε ξέρω ποια είμαι. Αν με ρωτήσεις τι μου αρέσει να κάνω, δνε ξέρω, πως χαλαρώνω δεν ξέρω, τι απολαμβάνω δεν ξέρω, τι μου την σπάει, επίσης δεν ξέρω.
Και από τύψεις και ενοχές φουλ έξτρα με το παραμικρό. Και κερασάκι η άρρωστο φοβία που είναι Θεέ μου το χειρότερο των χειροτερων.

Το χειρότερο για μένα είναι η απόρριψη.. Ο φόβος για την απόρριψη και η απόρριψη. Προσπαθώ όμως να μην το αφήνω να με φάει. Δηλαδή δεν θα αφήσω ανθρώπους να φύγουν απο την ζωή μου επειδή φοβάμαι μην με απορρίψουν. Δεν γνωρίζουμε κάθε μέρα τους ίδιους ανθρώπους και απο τον καθένα μπορεί να πάρουμε κάτι. Αλλά πολλές φορές αυτα που μου λένε μπορεί να τα πάρω σαν απόρριψη ενώ ο άλλος να το εννοεί αλλιώς. Εδώ μόνο χάνω λίγο την μπάλα.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Το χειρότερο για μένα είναι η απόρριψη.. Ο φόβος για την απόρριψη και η απόρριψη. Προσπαθώ όμως να μην το αφήνω να με φάει. Δηλαδή δεν θα αφήσω ανθρώπους να φύγουν απο την ζωή μου επειδή φοβάμαι μην με απορρίψουν. Δεν γνωρίζουμε κάθε μέρα τους ίδιους ανθρώπους και απο τον καθένα μπορεί να πάρουμε κάτι. Αλλά πολλές φορές αυτα που μου λένε μπορεί να τα πάρω σαν απόρριψη ενώ ο άλλος να το εννοεί αλλιώς. Εδώ μόνο χάνω λίγο την μπάλα.

---

Νομίζω η απόρριψη μπορεί να μην απασχολεί όλους τους ανθρώπους, αλλά όταν κάποιον τον απορριψουν τον απασχολεί όπως και να έχει, είναι στην ανθρώπινη φύση πιστεύω.

Τι θέμα με το άγχος είναι ότι φτιάχνεις σενάρια για την απόρριψη ακόμα και όταν δεν σε έχουν απόρριψη, περίπου όπως και με την αρρωστοφοβια, φτιάχνεις στο μυαλό σου αρρώστιες και φοβάσαι μην επιβεβαιωθείς. Θεωρώ πως θα το κατακτήσεις και αυτό όμως το θέμα που έχεις με την απόρριψη γιατί από όσο βλέπω, φιλοσοφεις τις καταστάσεις σωστά και πετυχαίνεις τους στόχους σου έναν έναν. Νικάς τις φοβίες. Δεν ξέρω πόσο γρήγορα ή όχι, αλλά ήδη από αυτά που μου έχεις πει μέχρι στιγμής το βλέπω. Έχεις μια δυναμική πάνω σε αυτό που σου συμβαίνει που αυξάνεται όσο περνά ο καιρός, οπότε θεωρώ ότι εισια πολύ κοντά!!

Η απόρριψη έχει να κάνει με γονείς. Όταν ένα παιδί μεγαλωνει ακούγοντας πάντα από την μάνα του ότι είναι άχρηστος, ότι δεν έχει αισθήματα, να τον βρίζει και να τον βαράει μεγαλώνει πάντα με τον φόβο ότι κανένας δεν θα τον αποδεχτεί όπως είναι.. Γνωρίζει ανθρώπους που του δίνουν αγάπη και όμως δεν είναι ικανός να την αναγνωρίσει και να την εκτιμήσει. Με την ψυχοθεραπεία έχω δει τεράστια αλλαγή. Ήμουν ένα αγρίμι. Τώρα είμαι σε φάση που μπορώ να δώσω, θέλω να δώσω.. Αλλά έχω πολύ δρόμο ακόμη για να φύγω από μέσα μου όλο αυτό. Όπως και να έχει το θέμα εδώ δεν είμαι εγώ..