Απροσδιόριστο

Δεν ξέρω τι μ συμβαίνει... Νιώθω εγκλωβισμένη, χαμένη, φυλακισμένη, αδύναμη να αντιδράσω .,. Και το χειρότερο νιώθω πως κανείς δεν με καταλαβαίνει... Νιώθω πως έχω κάνει πολύ λάθος επιλογές τα τελευταία χρόνια και Χαντακωσα μόνη μου τον εαυτό μου... Ποιος? Εγώ... Που παντα, αντιμετώπιζα τα πάντα δυναμικά, χωρίς βοήθεια από κανέναν!!! Και τώρα ξαφνικά αισθάνομαι σαν να μην έχω επιλογές... Και το χειρότερο, όλοι μ λένε πόσο παράλογη είμαι, πως θα έπρεπε να αισθάνομαι τυχερη και όχι απελπισμένη και πως είναι αχαριστία να λέω πως δεν είμαι ικανοποιημένη από τη ζωή μου... Πόσο σκ@τ@ μπορεί να τα έχω κάνει?

Καλησπέρα.

Σαν ένα πρώτο σχόλιο, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να μετανιώνεις για επιλογές του παρελθόντος. Ακόμα κι αν ήταν λάθος, ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω. Το θέμα είναι από εδώ και πέρα τι κάνεις. Εγώ δεν θα σου πω ότι είσαι παράλογη αν αισθάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή σου, θα σου πω όμως ότι αν κάτι δεν σου αρέσει, απλά πρέπει να κάνεις κάτι να το αλλάξεις. Επιλογές πάντα υπάρχουν.

Κάτι περισσότερο δεν μπορώ να σου πω, διότι αυτά που γράφεις είναι πάρα πολύ γενικά. Αν θες να συζητήσουμε, γράψε κάτι πιο συγκεκριμένο.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Καλησπέρα.

Σαν ένα πρώτο σχόλιο, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να μετανιώνεις για επιλογές του παρελθόντος. Ακόμα κι αν ήταν λάθος, ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω. Το θέμα είναι από εδώ και πέρα τι κάνεις. Εγώ δεν θα σου πω ότι είσαι παράλογη αν αισθάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή σου, θα σου πω όμως ότι αν κάτι δεν σου αρέσει, απλά πρέπει να κάνεις κάτι να το αλλάξεις. Επιλογές πάντα υπάρχουν.

Κάτι περισσότερο δεν μπορώ να σου πω, διότι αυτά που γράφεις είναι πάρα πολύ γενικά. Αν θες να συζητήσουμε, γράψε κάτι πιο συγκεκριμένο.

---

Καλησπέρα!! Το προβλημα μου είναι πως πλέον δεν είμαι μόνη μου, επομένως η λήψη αποφάσεων βάσει των δικών μου θέλω είναι αδύνατη... Έχω ένα παιδάκι 1 έτους και καταλαβαινω πως το καλύτερο για αυτό είναι να είμαστε μαζί με τον μπαμπά της, αλλά νιώθω να πνίγομαι γιατί δεν με καταλαβαίνει ο άντρας μου... Ζούμε στην Αθήνα, γιατί είναι δύσκολο για αυτόν να βρει δουλειά νορμάλ στην επαρχία... Για εμένα είναι πολύ πιο εύκολο και με καλές απολαβές... Οπότε μένω σε μια πόλη που μισώ για χάρη του. Σε νησί θα μπορούσαμε να πάμε, αλλά αρνείται γιατί δεν θα μπορεί να ασκεί το χόμπι του και δε θέλει να είναι τόσο αποκλεισμένος σε περίπτωση που συμβεί κάτι σ γονείς του. Στο εξωτερικό δεν θέλει να πάμε γιατί δεν θέλει να φύγει μακριά από τους γονείς και τα αδέρφια του. Και έτσι εγώ αναγκάζομαι να ζω μια ζωή που μισώ, σε μια πόλη που σιχαινομαι, κάνοντας μια δουλειά υποδεέστερη από αυτή που θα έκανα σε μια επαρχιακή πόλη ή στο εξωτερικό που χαιρουμε μεγαλύτερης εκτίμησης σαν επαγγελματιες στο χώρο μου, την οποία μισώ και την οποία εξαναγκάστηκαν να δεχτώ λόγω του μόνιμου χαρακτήρα της αφού είναι στο δημόσιο.. Δεν ξέρω τι να κάνω.. έχω αρχίσει να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να κάνω τα χαρτιά μου για επαρχία και εξωτερικό και να τον φέρω προ τετελεσμένου γεγονότος... Από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν είναι σωστό... Αλλά γιατί να είναι σωστό να πνίγονται για τα θέλω κάποιου άλλου??? Αυτός πως δείχνει πως με αγαπάει?? Έννοειται πως σε περίπτωση που προβώ στις σκέψεις μου όλοι θα στραφούν εναντίον μου, αφού επειδή είμαι γυναίκα και μάνα, οφείλω να υποχωρώ...
Είναι τόσο κακό που θέλω κάτι καλύτερο για εμένα??? Νιώθω άχρηστη και ανίκανη... Μάλλον δεν είμαι καλή μαμά αφού αποζητώ και το κάτι παραπάνω στη δουλειά μου, εκτός από τη μητρότητα στη ζωή...

Οι άνθρωποι που αναγκάζονται να είναι δυνατοί για να μπορούν να επιβιώσουν κάποια στιγμή λυγίζουν.. Κάποια στιγμή δεν αντέχουν.. Κάποια στιγμή έχουν ανάγκη να τους καταλάβουν.. Οπότε μην σου φαίνεται παράξενο που λύγισες.

Κάνε μια συζήτηση με τον άντρα σου και πες του τις σκέψεις σου. Όπως ακριβώς είναι. Δώσε του να καταλάβει ότι έχεις και εσύ ανάγκες. Όταν υποχωρεί σε μια σχέση μόνο ο ένας όταν αποφασίσει να μιλήσει απλά δεν θα ακουστεί.. Γιατί έμαθε πάντα να κάνει αυτός το βήμα προς τα πίσω. Να θυμάσαι εκτός από σύζυγος και μητέρα είσαι και άνθρωπος.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας!!!
Εν τω μεταξύ, αν με ξέρατε στην καθημερινότητα, θα τρίβατε τα μάτια σας... Ούτε εγώ με αναγνωρίζω... Πάντα ήμουν πολύ δυναμική... Δεν έσκυβαν το κεφάλι ούτε στο αφεντικό μου αν πίστευα ότι έχω δίκιο... Πως κατηντησα εγώ έτσι??? Τραγικό...
Απλά νιώθω τόσο εγκλωβισμένη... Κανείς δεν με στηρίζει... Όλοι με λένε αχάριστη, ανεύθυνη, ονειροπόλα... Πως ζητάω πάρα πολλά αντί να λέω "δόξα τω Θεώ" για όσα έχω... Γιατί είναι τόσο κακό να μην συμβιβάζεται κάποιος? Γιατί πρέπει να αποδεχόμαστε κάτι μόνο και μόνο επειδή για τους πολλούς αποτελεί όνειρο?
Έννοειται πως δεν μετανιώνω για το παιδί μου... Είναι το μεγαλύτερο μου κατόρθωμα... Παρόλα αυτά, αισθάνομαι εγκλωβισμένη που θα πρέπει να αποφασίζω μαζί με κάποιον άλλο για τη ζωή της... Θα μ πεις δεν το ήξερες? Το ήξερα, αλλά προφανώς δεν φανταζομουν ποτέ πως θα ένιωθα κάποτε έτσι... Φοβάμαι μήπως κάνω κι άλλα πράγματα λάθος και με μισισει στο μέλλον και Μ πει πως δεν έκανα το σωστό για αυτή... Τα έχω κάνει όλα μαντάρα...

Το παιδί θέλει ευτυχισμενους γονείς και όχι μια δυστυχισμένη μανα. Είναι καλό να κάνουμε υποχωρήσεις.. Κακό είναι να γινόμαστε θύμα.. Να προχωράνε οι άλλοι δίπλα μας αγνοώντας τις δικές μας ανάγκες. Επειδή μάθανε πως δεν χρειςζεσαι κανένα τωρα που τους χρειάζεσαι δεν μπορούν να το καταλάβουν.. Κάνε μια συζήτηση μαζί του. Ξεκαθάρισε τι θες, τι γίνεται. Είστε δύο.. Δεν είναι μόνος του. Και βλέπεις ανάλογα με το τι θα πει.

Στο 1 ετος ειναι ακομα μικρη. Καλως ή κακως λενε πως ως τα 4 δημιουργειται ο χαρακτηρας τους. Αν πιστευεις πως μπορεις να αναλαβεις τη μικρη μαζι με εργασια ανοιξε φτερα και πεταξε :) ο μπαμπας θα ερχεται. Στα περισσότερα ζευγαρια δημιουργουνται αυτα τα εκ διαμετρου αντιθετα θελω. Οσο για τις αποψεις των κοντινων γυρω ειναι παντοτε " καλα εισαι. Μεινε εδω. Τι τα θες τωρα αυτα;;; ". Δωσε λιγο χρονο στον εαυτο σου ακομα. Μακαρι να βρειτε μια λυση στη μεση. Μακαρι.

Quote:

---

Originally Posted by Anemoni1989

Καλησπέρα!! Το προβλημα μου είναι πως πλέον δεν είμαι μόνη μου, επομένως η λήψη αποφάσεων βάσει των δικών μου θέλω είναι αδύνατη... Έχω ένα παιδάκι 1 έτους και καταλαβαινω πως το καλύτερο για αυτό είναι να είμαστε μαζί με τον μπαμπά της, αλλά νιώθω να πνίγομαι γιατί δεν με καταλαβαίνει ο άντρας μου... Ζούμε στην Αθήνα, γιατί είναι δύσκολο για αυτόν να βρει δουλειά νορμάλ στην επαρχία... Για εμένα είναι πολύ πιο εύκολο και με καλές απολαβές... Οπότε μένω σε μια πόλη που μισώ για χάρη του. Σε νησί θα μπορούσαμε να πάμε, αλλά αρνείται γιατί δεν θα μπορεί να ασκεί το χόμπι του και δε θέλει να είναι τόσο αποκλεισμένος σε περίπτωση που συμβεί κάτι σ γονείς του. Στο εξωτερικό δεν θέλει να πάμε γιατί δεν θέλει να φύγει μακριά από τους γονείς και τα αδέρφια του. Και έτσι εγώ αναγκάζομαι να ζω μια ζωή που μισώ, σε μια πόλη που σιχαινομαι, κάνοντας μια δουλειά υποδεέστερη από αυτή που θα έκανα σε μια επαρχιακή πόλη ή στο εξωτερικό που χαιρουμε μεγαλύτερης εκτίμησης σαν επαγγελματιες στο χώρο μου, την οποία μισώ και την οποία εξαναγκάστηκαν να δεχτώ λόγω του μόνιμου χαρακτήρα της αφού είναι στο δημόσιο.. Δεν ξέρω τι να κάνω.. έχω αρχίσει να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να κάνω τα χαρτιά μου για επαρχία και εξωτερικό και να τον φέρω προ τετελεσμένου γεγονότος... Από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν είναι σωστό... Αλλά γιατί να είναι σωστό να πνίγονται για τα θέλω κάποιου άλλου??? Αυτός πως δείχνει πως με αγαπάει?? Έννοειται πως σε περίπτωση που προβώ στις σκέψεις μου όλοι θα στραφούν εναντίον μου, αφού επειδή είμαι γυναίκα και μάνα, οφείλω να υποχωρώ...
Είναι τόσο κακό που θέλω κάτι καλύτερο για εμένα??? Νιώθω άχρηστη και ανίκανη... Μάλλον δεν είμαι καλή μαμά αφού αποζητώ και το κάτι παραπάνω στη δουλειά μου, εκτός από τη μητρότητα στη ζωή...

---

Τα είχατε συζητήσει πριν έρθει το παιδί όλα αυτά; Τι είχατε αποφασίσει τότε; Αυτά που λες ότι θα μπορούσες να κάνεις από θέμα δουλειάς με καλύτερες απολαβές κτλ είναι κάτι χειροπιαστό που το έχεις ψάξει, ή κάτι θεωρητικό; Ο σύζυγος έχει κάποια δουλειά με καλές απολαβές και κάνει κάτι που τον γεμίζει στην Αθήνα ή απλά φοβάται το άγνωστο της επαρχίας ή του εξωτερικού; Πέραν του εργασιακού, τι είναι αυτό που σου τη σπάει τόσο πολύ στην Αθήνα σαν τρόπος ζωής και τι είναι αυτό που τον φοβίζει στον τρόπο ζωής αλλού; Πέρα από την απόσταση από τους δικούς του εννοώ.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Τα είχατε συζητήσει πριν έρθει το παιδί όλα αυτά; Τι είχατε αποφασίσει τότε; Αυτά που λες ότι θα μπορούσες να κάνεις από θέμα δουλειάς με καλύτερες απολαβές κτλ είναι κάτι χειροπιαστό που το έχεις ψάξει, ή κάτι θεωρητικό; Ο σύζυγος έχει κάποια δουλειά με καλές απολαβές και κάνει κάτι που τον γεμίζει στην Αθήνα ή απλά φοβάται το άγνωστο της επαρχίας ή του εξωτερικού; Πέραν του εργασιακού, τι είναι αυτό που σου τη σπάει τόσο πολύ στην Αθήνα σαν τρόπος ζωής και τι είναι αυτό που τον φοβίζει στον τρόπο ζωής αλλού; Πέρα από την απόσταση από τους δικούς του εννοώ.

---

Εγώ πάντα ήθελα να φύγω... Η επιλογή της Αθήνας σαν λύση, ήταν κάτι σαν "η μέση" για να είμαστε μαζί... Συζητούσαμε και συζητάμε ακόμα το να φύγουμε για επαρχία, αλλά κολλάμε πάντα στο δικό του φόβο για το άγνωστο... Ενώ εγώ ήμουν πάντα του ρίσκου, αυτός φοβάται... Η μόνη κόκκινη γραμμή που ήξερα εξαρχής ήταν το εξωτερικό...
Όσον αφορά τη δουλειά, είναι χειροπιαστό... Βήματα που έχω κάνει στο παρελθόν και όντως απεδωσαν... Απλά δεν είναι μια μόνιμη δουλειά στο δημόσιο, όπως αυτή που έχω τώρα... Την οποία όμως σιχαίνομαι και από τη μέρα που ξεκίνησα κλαίω καθημερινά... Μια δουλειά την οποία "εξαναγκάστηκαν" να δεχτώ, αφού δέχτηκα από παντού πιέσεις γιατί "όλοι ψάχνουν κάτι αντίστοιχο και είσαι πολύ ανεύθυνη και ονειροπόλα κι πολύ χαζή αν αρνηθείς"...

Το κακό είναι πως ακόμα και τώρα που γράφω όσα γράφω αισθάνομαι άσχημα... Ξέρω πως η καταστάσεις σ χώρα είναι άσχημες.. κόσμος παρακαλάει για δουλειά και εγώ γκρινιάζω ενώ την έχω και μάλιστα με ικανοποιητικές απολαβές... Αλλά από την άλλη, σκέφτομαι, γιατί πρέπει να νιώθω άσχημα που κάτι δεν με γεμίζει??? Γιατί να αισθάνομαι άσχημα εγώ επειδή κάποιοι δεν έχουν αυτά που εγώ έχω?? Μήπως όμως πρέπει όντως να συμβιβαστώ?? Και αφού δεν μπορώ γιατί να είναι αυτό το σωστό???
Τόσες μπερδεμένες σκέψεις στο μυαλό μου....
Προσφ;τα Μ είπαν πως δεν είναι παράλογα όσα ζητάω, απλά γεννήθηκα και ζω σ λάθος χώρα γτ εδώ όλα έτσι λειτουργούν... Και πρέπει να συμβιβαστώ... Τι γίνεται όμως όταν νιώθεις πως αυτό σε πνίγει και σε καταστρέφει??? Αξίζει κάποιος να καταστρέφεται συνειδητά για 900€???

Τα χρηματα ειναι καυσιμο για υλοποιηση. Σωμα Νους Ψυχη. Εσυ ασφυκτιας ψυχικα. Αν αντεχεις να ζεις με λιγοτερα αλλά ψυχικα να πετας στο χερι σου ειναι η αποφαση. Οχι των γυρω. Εσυ ο ανδρας σου το παιδι σας. Εισαι μπερδεμενη ναι. Δοκιμασες καμια συμβουλευτικη ψυχοθεραπεια;; και αυτο βοηθαει.

Quote:

---

Originally Posted by Anemoni1989

Καλησπέρα!! Το προβλημα μου είναι πως πλέον δεν είμαι μόνη μου, επομένως η λήψη αποφάσεων βάσει των δικών μου θέλω είναι αδύνατη... Έχω ένα παιδάκι 1 έτους και καταλαβαινω πως το καλύτερο για αυτό είναι να είμαστε μαζί με τον μπαμπά της, αλλά νιώθω να πνίγομαι γιατί δεν με καταλαβαίνει ο άντρας μου... Ζούμε στην Αθήνα, γιατί είναι δύσκολο για αυτόν να βρει δουλειά νορμάλ στην επαρχία... Για εμένα είναι πολύ πιο εύκολο και με καλές απολαβές... Οπότε μένω σε μια πόλη που μισώ για χάρη του. Σε νησί θα μπορούσαμε να πάμε, αλλά αρνείται γιατί δεν θα μπορεί να ασκεί το χόμπι του και δε θέλει να είναι τόσο αποκλεισμένος σε περίπτωση που συμβεί κάτι σ γονείς του. Στο εξωτερικό δεν θέλει να πάμε γιατί δεν θέλει να φύγει μακριά από τους γονείς και τα αδέρφια του. Και έτσι εγώ αναγκάζομαι να ζω μια ζωή που μισώ, σε μια πόλη που σιχαινομαι, κάνοντας μια δουλειά υποδεέστερη από αυτή που θα έκανα σε μια επαρχιακή πόλη ή στο εξωτερικό που χαιρουμε μεγαλύτερης εκτίμησης σαν επαγγελματιες στο χώρο μου, την οποία μισώ και την οποία εξαναγκάστηκαν να δεχτώ λόγω του μόνιμου χαρακτήρα της αφού είναι στο δημόσιο.. Δεν ξέρω τι να κάνω.. έχω αρχίσει να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να κάνω τα χαρτιά μου για επαρχία και εξωτερικό και να τον φέρω προ τετελεσμένου γεγονότος... Από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν είναι σωστό... Αλλά γιατί να είναι σωστό να πνίγονται για τα θέλω κάποιου άλλου??? Αυτός πως δείχνει πως με αγαπάει?? Έννοειται πως σε περίπτωση που προβώ στις σκέψεις μου όλοι θα στραφούν εναντίον μου, αφού επειδή είμαι γυναίκα και μάνα, οφείλω να υποχωρώ...
Είναι τόσο κακό που θέλω κάτι καλύτερο για εμένα??? Νιώθω άχρηστη και ανίκανη... Μάλλον δεν είμαι καλή μαμά αφού αποζητώ και το κάτι παραπάνω στη δουλειά μου, εκτός από τη μητρότητα στη ζωή...

---

Καλα κανεις και αποζητεις κατι παραπανω , ακομα και για μια νεα μητερα, η ζωη της δεν ειναι μονο το ποδι..
Νομιζω οτι ο αντρας σου τα θελει ολα δικα του...
Πιεσε τον να κανετε μια σοβαρη κουβεντα....Ολο αυτο το αδιεξοδο και η πιεση που δεχεσαι μπορει να εχεις κακες επιπτωσεις πανω σου και το παιδακι σου..

Λες συνεχώς όλοι μου λένε έτσι και γιουβέτσι και ειλικρινά με μπερδεύει αυτό. Σαν να υπολογίζεις πάρα πολύ τη γνώμη τρίτων. Συγγνώμη κιόλας, αλλά χέστηκαμε πατόκορφα τι σκέφτεται ο καθένας παραέξω. Αυτός που είναι λογικό ως ένα σημείο είναι να υπολογίζεις την γνώμη του άντρα σου, αφού την κοινή ζωή σας αφορά το όλο θέμα, αλλά το τι λέει ο καθένας απέξω γιατί να σε νοιάζει;
Ακόμα περισσότερα αν αυτά που λένε οι άλλοι αντικειμενικά δεν ισχύουν. Το μόνο -κι αυτό πλέον με αστερίσκο- που έχεις πλέον στο δημόσιο είναι η μονιμότητα. Σιγά τους μισθούς και τα προνόμια. Αν είσαι σίγουρη ότι θα έχεις δουλειά που θα σε γεμίζει και μάλιστα θα σου αποφέρει και καλύτερες απολαβές, αυτομάτως ακυρώνονται τα επιχειρήματα αυτών των τρίτων έτσι κι αλλιώς.

Ωστόσο κάτι που με μπερδεύει ακόμα περισσότερο είναι αυτά τα μεσοβέζικα που λες. Μου δίνεις την εντύπωση ότι βάλατε μπροστά να κάνετε παιδί όταν δεν είχατε ξεκαθαρίσει αυτό το πολύ βασικό ζήτημα. Λίγο στο "ναι μεν αλλά" και στο "θα δούμε" μου ακούγονται αυτά που περιγράφεις.Να μου έλεγες μου έλεγε ο ο άντρας μου έτσι κι έτσι και ήμουν σίγουρη ότι θα κάνουμε αυτό κι αυτό,ΟΚ, αλλά εδώ βλέπω ότι μάλλον δεν είχατε συμφωνήσει σε τίποτα. Αν λες ότι η μέση γραμμή ήταν η ΑΘήνα και είστε ήδη Αθήνα, για αυτόν μάλλον εκεί θα μείνετε, θεωρεί ότι ήδη έκανε υποχώρηση και το θέμα είναι λήξαν. Απλά θεωρεί ότι θα σου περάσει κάποια στιγμή και θα συμβιβαστείς.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Λες συνεχώς όλοι μου λένε έτσι και γιουβέτσι και ειλικρινά με μπερδεύει αυτό. Σαν να υπολογίζεις πάρα πολύ τη γνώμη τρίτων. Συγγνώμη κιόλας, αλλά χέστηκαμε πατόκορφα τι σκέφτεται ο καθένας παραέξω. Αυτός που είναι λογικό ως ένα σημείο είναι να υπολογίζεις την γνώμη του άντρα σου, αφού την κοινή ζωή σας αφορά το όλο θέμα, αλλά το τι λέει ο καθένας απέξω γιατί να σε νοιάζει;
Ακόμα περισσότερα αν αυτά που λένε οι άλλοι αντικειμενικά δεν ισχύουν. Το μόνο -κι αυτό πλέον με αστερίσκο- που έχεις πλέον στο δημόσιο είναι η μονιμότητα. Σιγά τους μισθούς και τα προνόμια. Αν είσαι σίγουρη ότι θα έχεις δουλειά που θα σε γεμίζει και μάλιστα θα σου αποφέρει και καλύτερες απολαβές, αυτομάτως ακυρώνονται τα επιχειρήματα αυτών των τρίτων έτσι κι αλλιώς.

Ωστόσο κάτι που με μπερδεύει ακόμα περισσότερο είναι αυτά τα μεσοβέζικα που λες. Μου δίνεις την εντύπωση ότι βάλατε μπροστά να κάνετε παιδί όταν δεν είχατε ξεκαθαρίσει αυτό το πολύ βασικό ζήτημα. Λίγο στο "ναι μεν αλλά" και στο "θα δούμε" μου ακούγονται αυτά που περιγράφεις.Να μου έλεγες μου έλεγε ο ο άντρας μου έτσι κι έτσι και ήμουν σίγουρη ότι θα κάνουμε αυτό κι αυτό,ΟΚ, αλλά εδώ βλέπω ότι μάλλον δεν είχατε συμφωνήσει σε τίποτα. Αν λες ότι η μέση γραμμή ήταν η ΑΘήνα και είστε ήδη Αθήνα, για αυτόν μάλλον εκεί θα μείνετε, θεωρεί ότι ήδη έκανε υποχώρηση και το θέμα είναι λήξαν. Απλά θεωρεί ότι θα σου περάσει κάποια στιγμή και θα συμβιβαστείς.

---

Γενικά, πάντα είχα αυτό το θέμα με το να υπεραναλυω τις αποφάσεις μου και να έχω έγκριση για τις κινήσεις μου... Είμαι της άποψης "όσο πιο πολλοί εγκρίνουν, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να είναι σωστή μια απόφαση"...
Το θέμα του εξωτερικού, είχε ξεκαθαρίσει εξαρχής.. πριν καν το γάμο... Η επαρχία ήταν όνειρο και των 2... Πριν το διορισμό μάλιστα είχαμε μπει σ διαδικασία ανεύρεσης σπιτιού και δουλειάς, κάτι που κάναμε στην άκρη μόλις διορίστηκα...
Σήμερα, πάνω στη συζήτηση, μ είπε πως έχω μάθει να είμαι τεμπελα και βαριέμαι να δουλέψω, επειδή του είπα πως θέλω να παραιτηθω αφού η δουλειά που κάνω αυτή τη στιγμή και πιο κουραστικη σωματικα είναι από την προηγούμενη και ψυχολογικά με φθείρει...
Σκέφτομαι σοβαρά να κλείσω ένα ραντεβού μέσα σ βδομάδα για συμβουλευτική... Αν μη τι άλλο, στο παρελθόν βοηθήθηκαν στη λήψη σημαντικών αποφάσεων

Quote:

---

Originally Posted by Xfactor

Καλα κανεις και αποζητεις κατι παραπανω , ακομα και για μια νεα μητερα, η ζωη της δεν ειναι μονο το ποδι..
Νομιζω οτι ο αντρας σου τα θελει ολα δικα του...
Πιεσε τον να κανετε μια σοβαρη κουβεντα....Ολο αυτο το αδιεξοδο και η πιεση που δεχεσαι μπορει να εχεις κακες επιπτωσεις πανω σου και το παιδακι σου..

---

Το θέμα είναι ότι δεν παραδέχεται πως τα θέλει όλα δικά του. Ναι με θέλει ευτυχισμένη, αλλά επειδή η ευτυχία μου περιλαμβάνει την απόρριψη μιας μόνιμης θέσης, το θεωρεί παράλογο και ένδειξη τεμπελιάς και ανευθυνότητας. Τον αγαπώ, δεν θέλω να χωρίσω, αλλά νιώθω να πνιγομαι... Δεν μπορώ να καταλάβω για πιο λόγο να πιεζομαι εγώ, για να μην αναγκαστεί να πιεστεί αυτός αν υποθετικά δεν μας βγούνε όλα ρόδινα...

Φαντάζομαι ότι σχεδιάζατε και οι δύο για επαρχία από άποψη γενικότερου τρόπου ζωής, ενδεχομένως από μερικές απόψεις καλύτερα και για το παιδί και όχι αποκλειστικά με βάση το εργασιακό. Πάνω σε αυτό δεν συμφωνεί πλέον ο σύζυγος;

Είναι κάτι λιγότερο απαιτητικό αυτό που έχεις στο μυαλό σου σε σχέση με την τωρινή δουλειά σου; Συνήθως ο ιδιωτικός τομέας θέλει πιο πολύ κυνήγι και τρέξιμο, γιατί σε λέει τεμπέλα; Δεν του λες να παραιτηθείς για να κάθεσαι να ξίνεις το μν σου. Από την άλλη αν δεν έχετε αποφασίσει να φύγετε και δεν έχεις βρει κάτι άλλο, είναι πρόωρο το να παραιτηθείς. Αν δεν την παλεύεις καθόλου στην τωρινή δουλειά, είτε μείνετε εκεί που είστε είτε μετακομίσετε αλλού, θα πρέπει να βρεις κάτι άλλο να κάνεις και μετά να την κάνεις με ελαφρά. Κάτι χειροπιαστό όμως, όχι στο φλου.

Τέλος, ασχέτως δουλειάς, πως είναι η καθημερινότητά σου; Γιατί έχεις πει ότι δεν σου αρέσει η ζωή στην Αθήνα, αλλά μετά έχεις επικεντρωθεί πολύ στα της δουλειάς. Τι σου τη σπάει στην Αθήνα και σε ελκύει στην επαρχία; Τα πράγματα δεν είναι μαύρο ή άσπρο.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Φαντάζομαι ότι σχεδιάζατε και οι δύο για επαρχία από άποψη γενικότερου τρόπου ζωής, ενδεχομένως από μερικές απόψεις καλύτερα και για το παιδί και όχι αποκλειστικά με βάση το εργασιακό. Πάνω σε αυτό δεν συμφωνεί πλέον ο σύζυγος;

Είναι κάτι λιγότερο απαιτητικό αυτό που έχεις στο μυαλό σου σε σχέση με την τωρινή δουλειά σου; Συνήθως ο ιδιωτικός τομέας θέλει πιο πολύ κυνήγι και τρέξιμο, γιατί σε λέει τεμπέλα; Δεν του λες να παραιτηθείς για να κάθεσαι να ξίνεις το μν σου. Από την άλλη αν δεν έχετε αποφασίσει να φύγετε και δεν έχεις βρει κάτι άλλο, είναι πρόωρο το να παραιτηθείς. Αν δεν την παλεύεις καθόλου στην τωρινή δουλειά, είτε μείνετε εκεί που είστε είτε μετακομίσετε αλλού, θα πρέπει να βρεις κάτι άλλο να κάνεις και μετά να την κάνεις με ελαφρά. Κάτι χειροπιαστό όμως, όχι στο φλου.

Τέλος, ασχέτως δουλειάς, πως είναι η καθημερινότητά σου; Γιατί έχεις πει ότι δεν σου αρέσει η ζωή στην Αθήνα, αλλά μετά έχεις επικεντρωθεί πολύ στα της δουλειάς. Τι σου τη σπάει στην Αθήνα και σε ελκύει στην επαρχία; Τα πράγματα δεν είναι μαύρο ή άσπρο.

---

Δεν έχει αλλάξει γνώμη, απλά τν τρομάζει το ενδεχόμενο να αφήσω τη μόνιμη δουλειά για συμβάσεις κλπ... Βέβαια τόσα χρόνια μια χαρά ήμουν με τς συμβασουλες μου... Τα ίδια χρήματα έπαιρνα και ήμουν καλύτερα ψυχολογικά... Απλά ο ίδιος αισθάνεται αβεβαιότητα να γίνει ένα άνοιγμα τώρα, αφήνοντας τη σιγουριά του δημοσίου, άσχετα που πριν 1μιση χρόνο σχεδόν ειμασταν έτοιμοι να κάνουμε το ίδιο βήμα!!!
Η Αθήνα εμένα ποτέ δεν Μ αρεσε... Ανέκαθεν ήθελα να φύγω... Προέκυψαν ωστόσο οι σπουδές και μετέπειτα η δουλειά (παρότι έψαξα επαρχία δεν με έπαιρναν πουθενά), οπότε και έμεινα εδώ.. ο σύζυγος σιχαίνεται την Αθήνα επίσης... Όπως είπα και πριν, ήταν μια λύση ανάγκης η Αθήνα για να είμαστε μαζί, αφού μόνο εδώ πριν 8 χρόνια μπορούσαμε να έχουμε και οι 2 μια δουλειά της προκοπής... Με αφορμή το παιδί λοιπόν, πήραμε την απόφαση να φύγουμε, ωστόσο στο ενδιάμεσο προέκυψε ο διορισμός... Ένας διορισμός που εγώ δεν ήθελα... Ήθελα πολύ έντονα να αρνηθώ, ωστόσο έπεσαν όλοι πάνω μ να μην πάρω βιαστικές αποφάσεις και να σκεφτώ πως ήταν όντως μια πολύ βολική λύση (κακά τα ψέματα)... Τώρα πια που οι άδειες τελείωσαν και επέστρεψα στη δουλειά έχω πάθει σοκ!!! Οι συνθήκες είναι τραγικές... Δεν μπορώ να συμβιβαστω με τίποτα... Και θέλω να φύγω...

Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι αλλιώς τα παρουσιάζεις στην αρχή κι αλλιώς τώρα. Λες στην επαρχία έχεις δυνατότητες για καλοπληρωμένες δουλειές και το παρουσίασες σχεδόν σίγουρο, αλλά στο τελευταίο μήνυμα λες για συμβάσεις που αν κατάλαβα καλά ήταν στην Αθήνα και επαρχία δεν σε παίρναν πουθενά.

Νομίζω αν παρουσίαζες ένα αρκετά χειροπιαστό πλάνο στον σύζυγο, ότι "μπορούμε να μετακομίσουμε στο τάδε μέρος και εγώ θα έχω αυτή και αυτή τη δουλειά με μεγάλες πιθανότητες να αυξηθούν τα έσοδα ή να μείνω εύλογο χρονικό διάστημα σε αυτή τη δουλειά και εσύ μπορείς να βρεις αυτή κι αυτή τη δουλειά και θα τα βγάζουμε πέρα μία χαρά, κι αν δεν κάτσει έχουμε στο συγκεκριμένο μέρος αυτές τις εναλλακτικές σαν εισόδημα" σίγουρα θα το έβλεπε αλλιώς.

Δώσε μας να το καταλάβουμε λίγο καλύτερα, όταν λες σχεδόν έτοιμοι για το μεγάλο βήμα εννοείς ότι είχατε αποφασίσει που θα πάτε, είχατε βρει σπίτι, δουλειές και μέναν κάποιες εκκρεμότητες, ή τι ακριβώς; Τα πρακτικά θέματα του παιδιού θα είναι λυμένα (αν δουλεύεις π.χ. ποιός θα το κρατάει ή αν θα υπάρχει παιδικός να το δέχονται κτλ); Διότι μπαίνει και το παιδί στην εξίσωση και είναι λογικό ο άντρας σου να είναι πιο επιφυλακτικός.

Αν παρουσιάζεις στον άντρα σου μία κατάσταση αρκετά τακτοποιημένη και βιώσιμη στην επαρχία και πιστεύεις ότι θα είστε και εσύ και αυτός ευτυχισμένοι και απλά φοβάται να ξεκουνηθεί, είναι άλλο με το να είναι όλα στον αέρα και να ξεσηκωθεί να πάει κάπου εντελώς βλέποντας και κάνοντας.