Originally Posted by
NIKOR
κανε υπομονη εχω περασει και εγω απο τη φαση σου και νομιζα οτι δεν θα τελειωσει ποτε. Σκεφτομουν και εγω να αυτοκτονησω αλλα δεν το εκανα γιατι σκεφτομουν την οικογενια μου που ηταν παντα διπλα μου.Τα χαπια δεν μου εκαναν τιποτα, επερνα 3 φορες την μερα risperdal των 3 και για 3 χρονια ημουν κλεισμενος στο σπιτι, εχω παρει οτι αντιψυχωσικο κυκλοφορει μεχρι και leponex χωρις αποτελεσμα. Καποια στιγμη εφτασα τοσο πατο που εστω και τα μικρα πραγματα μου προσφεραν κατι θετικο, τωρα εχω κανει οικογενεια εχω ενα γιο 9 χρονων και μια κορη 2.5 ζω μια σχεδον φυσιολογικη ζωη προσαρμοσμενη σε εμενα και σιγα σιγα οι εμονες ξεθοριαζουν. Ακομα υπαρχουν, αλλα ψαχνω και βρισκω τροπους να μην ερχομαι αντιμετωπος μαζι τους. Ξεχνα τους φιλους σου που περναν καλα και συγκεντρωσου να προσαρμοσεις τη ζωη σου στον εαυτο σου και να δεις τι μπορεις να κανεις για εσενα, εστω και μικρα πραγματα. Μην σκεφτεσε τους αλλους και τη σχολη σου, ξεκινα απο το μηδεν και αν δεν εισαι ετοιμη ακομα παρε το χρονο σου, αλλα οπως μου ειχε πει και ο ψυχιατρος μου ο οργανισμος βρισκει απο μονος του τροπους να ξεπερναει τοις επωδεινες καταστασεις. Κανε υπομονη, μην εχεις μεγαλες προσδοκιες απ τον εαυτο σου και ξεκινα απ την αρχη. (Αυτα δουλεψαν σε εμενα αλλα μπορει κατι απο ολα αυτα να σε βοηθησει) ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ!!!