ειμαι απο τα ατομα που θελουν να κλαιγονται μια ζωη και να μοιρολογουν
οπως εγω
που ειμαι κομπλεξικη μισω ολο τον κοσμο
ειμαι παρανοικη ειμαι σιγουρη
πχ μιλαω με
τη μανα μου στο τηλ
και μου λεει κατι για την αδερφη μου
και εγω θυμωνω και τις μισω και τις δυο γιατι πρωτον ζηλευω τν αδερφη μου αυτο το εχω εντοπισει
και δευτερον νομιζω οτι η μανα μου χαιρεται με τον πονο μου και επιτηδες μου αναφερει σκηνικα γιατι της εχω εκδηλωσει τη ζηλια μου προς την αδερφη μου που αυτη δεν την χτυπαγε ο πατερας μου
νομιζω οτι ολοι μιλανε για μενα !
στο δρομο οτι οποιος με βλεπει με κοροιδευει
οτι ο φιλος μου με απαταει οτι οτι
ο γιατρος εχει κανει διαγνωση
καταθλιψη
εγω ομως πιστευω οτι ο γιατρος δεν εχει ξανακανει ψυχοθεραπεια γιατι ασχολειται μονο με μεγαλους ανθρωπους με αλτσχαιμερ ανοια
αυρη ειναι η ειδικευση του απο οτι ειδα στο ιντερνετ
μια φορα που πηγα
μου λεει περιμενε μισο λεπτο
και στο τραπεζι του σαλονακιου υποδοχης
ειχε μια καρτελα σαν αυτη που εφτιαξε και σε μενα
παει στο γραφειο κλεινει την πορτα κ εγω απο περιεργεια την ανοιξα κ ηταν μια κοπελα κ ελεγε οτι εγω φταιω που τσακωνονται οι γονεις μου
την εκλεισα βιαστικα κ περιμενα ...
και μετα εφτιαξα παλι σεναριο οτι το εκανε επιτηδες αυτο οτι το ειχε στησει το σκηνικο για να πειστω οτι κανει και σε αλλους ψυχοθεραπεια
δεν εμβαθυνει στα θεματα μου παρα μου δινει
φωτοτυπιες λανθασμενες σκεψεις και μαλακιες
σας παρακαλω δεν αντεχω αλλο να ζω μεσα στην αμφιβολια
30 μερες ζολοτριν
ειμαι χαλια δε με πιανει
βοηθηστε με
τι να κανω πια