Ο αδερφος μου καθε μερα αγοραζει μπουγατσα ( ή αλλα γλυκα) και μου ανακοινωνει ανα μια ωρα σαν πουλι κουκος οτι "εχει και μπουγατσα" μεχρι να τη φαω. Αν την πεταξω αρχιζει να φωναζει και να πεταει πραγματα στην κουζινα.
Οι μπουγατσες, θα ηθελα να ρωτησω, φυτρωνουν μονες τους; Μηπως βρεχει μπουγατσες ή εμφανιζονται μονες τους σαν φυσικο φαινομενο;
Αν οχι, τοτε ο αδερφος μου αποφασιζει μονος του, χωρις να του το ζητησω, οτι πρεπει να φαω μπουγατσα. Την αγοραζει και με πιεζει να την φαω.
Κατα τη γνωμη σας, ειναι φυσιολογικο ενας ανθρωπος γυρω στα 50 να αποφασιζει μονος του τι πρεπει να φαει ενας αλλος ανθρωπος γυρω στα 40;
Εννοειται οτι εχουμε γινει κωλος απειρες φορες τα τελευταια 25 χρονια που γινεται αυτη η δουλεια γιατι απο εναν ανθρωπο φυσιολογικου βαρους με αναγκασαν να γινω 100 κιλα με μια κοιλια σαν 14 μηνων εγκυος.
Οποτε αυτα τα χρονια εχω καταφερει να χασω λιγα κιλα ο αδερφος μου αρχιζει να μουτρωνει, να κατηφιαζει, και να μου λεει με υφος πανικοβλητο σαν να βρισκομαι στα προθυρα της αδενοπαθειας: "Αδυνατισες πολυ! Αδυνατισες πολυ!" (το λεπτοτερο που εχω φτασει ειναι 85 κιλα, δλδ 15 κιλα πανω απ το φυσιολογικο)
Η εμμονη του ειναι τετοια που μπορει ακομα και οταν κοιμαμαι να ερθει απο πανω μου και να μου λεει οτι πρεπει να φαω κατι. Θυμαμαι μια φορα του ελεγα "κοιμαμαι ανθρωπε μου" και δεν εφευγε μεχρι που σκεπασα το κεφαλι μου με την κουβερτα.
Σημειωτεον ο αδερφος μου ηταν παντα λεπτος και ειχε περασει βουλιμια γυρω στα 25 του (προκληση εμετου κλπ).
Οταν ρωταω τη μανα μου γιατι τα κανει ο αδερφος μου αυτα, μου απανταει γιατι με αγαπαει παρα πολυ και ειναι ενας αγιος, ενω αγοραζει κι εκεινη διαφορα γλυκα και μου λεει να τα τρωω.
Η δικια μου γνωμη ειναι οτι αν ο αδερφος μου ηταν υγιης ψυχικα θα εκανε παιδια και θα ασχολουνταν να ταιζει αυτα και οχι να παχαινει εμενα με μπουγατσες. Ποια πιστευετε μπορει να ειναι η ψυχιατρικη παθηση του και πως θα μπορουσα να τον φερω σε επαφη με εναν ψυχιατρο;
Εννοειται οτι πιστευει οτι ο τρελος ειμαι εγω που θελω να αδυνατισω.
