Θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν συντομότερος.
Η ιστορία ξεκινάει πριν εναμιση περίπου χρόνο, όταν άρχισα να βγαίνω με μία κοπέλα από την δουλειά. Η κοπέλα είναι χωρισμένη με παιδί και στην παρούσα φάση είχε 4 χρόνια σχέση την οποία και χώρισε για να είμαστε μαζί. (Για να προλάβω αντιδράσεις η σχέση ήταν τελειωμένη πολύ πριν εμφανιστώ).
Πολύ γρήγορα αρχίσαμε να μένουμε μαζί κυρίως γιατί ήταν αδύνατο να βρισκόμαστε εκτός σπιτιού λόγο του παιδιού. (δεν υπήρχε απο πουθενά αλλού βοήθεια).
Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά είματε χωρισμένοι για 6η φορά και ήδη εδω και 6 μήνες.. ΑΚΡΙΒΩΣ ...χωρίζαμε κάθε μήνα σχεδόν κ πάντα έφευγα εγώ.
Τα προβλήματα μας ξεκίνησαν λίγο μετά από τον πρώτο μήνα και πλέον μπορώ να θεωρήσω οτι κατα 90% οφείλονταν στις ανασφάλειές της. Συνεχόμενες σκηνές χωρίς καμία αιτία (πως μπορείς να αμφιβάλεις για κάποιον που παράτησε τα πάντα για σένα, περνάει 23 ώρες την μέρα μαζί σου, αφήνει μονίμος τα πάντα (υπολογιστές, κινητά,) μπροστά σου?). Η μόνιμη αμφιβολία και ανασφάλεια του τύπου "δεν με θέλεις" σταδιακά με εξάντλησε ψυχολογικά. Απο έναν ιδιαίτερα ήρεμο άνθρωπο που ποτέ δεν είχε καυγάδες στις σχέσεις του φτάσαμε σχεδόν σε καθημερινούς και αρκετά ασχημους καυγάδες. Ευτυχώς ποτέ μπροστά στο παιδι.
Αυτο με οδήγησε να φύγω την πρώτη φορά ... η οποία διήρκεσε μεχρι να ηρεμίσω.. 2-3 μέρες.. μετά είμασταν για 2 εβδομάδες καλά και ξανά τα ίδια.
Εγώ παρατηρούσα οτι δεν έδινε σημασία στα δικά μου θέλω και στα δικά μου πρέπει, αλλά κατάλαβα πολύ αργότερα οτι τις είχα δώσει αυτό το δικαίωμα με το να είμαι πολύ υποχωριτικός το πρώτο διάστημα.
Φτάσαμε με χωρισμούς και επανασυνδέσεις μέχρι το καλοκαίρι όπου και χωρίσαμε. Από τότε (τέλος καλοκαιριού) δεν έχω σταματήσει να ξαναπροσάθήσω να είμαι μαζί της. μερικές φορές βρεθήκαμε για μερικές μέρες (χωρίς να με βλέπει το παιδί για να μην αναστατωθεί) αλλά και πάλι έφευγα.
Κατέληξα πολύ πρόσφατα οτι η όλη σχέση μας κατέληξε σε μία ατελείωτη κόντρα που απο ένα σημείο και μετά οφειλόταν σε μένα. Με έπνιγε το δίκιο που θα λέγαμε , γιατί μονίμος με κατηγορούσε χωρίς την παραμικρή ένδειξη για σημεία και τέρατα. Αθώες φιλικές σχέσεις με φίλες μου τις οποίες τις βλέπει κάθε μέρα λόγο δουλείας γινόταν λόγος για ατελείωτους καυγάδες.
Πρόσφατα, πριν δυο εβδομάδες έκανα μία προσπάθεια πάλι αλλά εκνευριζόμουν πολυγρήγορα .. αυτή ήθελε να κόψω πρακτικά τις φίλες μου (κατα λέξη μου είπε, δεν θέλω να βγαίνω μαζί τους και ουτε πρόκειτε να βγαίνεις εσύ μονος σου μαζί τους) κάτι το οποίο με έκανε να αντιδράσω εκρηκτικά.
Κάθε φορά που φεύγω απο κοντά της λέω οτι δεν πρόκειτε να το ξανασκεφτώ .. αυτό διαρκεί μονάχα 2-3 μέρες και μετά πιθανότατα πέφτω σε κατάθλιψη (έχω όλα τα συμπτώματα από όσο μπόρεσα να τα βρω). Το μόνο πράγμα στο μυαλό μου είναι αυτή. Προσπάθησα πραγματικά με το ζόρι να βγώ, να γνωρίσω κόσμο, .. αλλά δεν μου έκανε καμία αίσθηση.
Σε ολα αυτά να προσθέσω και την εξωτερική πίεση, στην ελλαδάρα ζούμε και το οτι έχει ένα παιδί είναι αρκετός λόγος για όλους γύρω μου να είναι αρνητικοί και απόλυτοι . Βοήθησα βέβαια κι εγώ με τα πανε έλα μου..τα συνεχόμενα πάνε έλα μου.
Μπορώ να φανταστώ το μέλλον μου με αυτή την κοπέλα και το παιδί μαζί με όλες τις δυσκολίες που φέρνει... πλέον όμως φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό. ΣΤον ένάμιση χρόνο που πέρασε της φέρθηκα πολλές φορές απαίσια, κάτι που δεν είναι του χαρακτήρα μου. Αντιδρούσα. Αυτή όμως πάντα μου έλεγε "εγώ σε αγαπάω, ποτέ δεν θα σε άφηνα, ξερώ τι θέλω μαζί σου και το ξέρω απο την πρώτη στιγμή. Θα εφευγα μόνο αν με απατούσες"
Είμαι έτοιμος να έρθω σε σύγκρουση με όλους και με όλα (γιατί πραγματικά τα έχω κάνει πολύ χάλια τα πράγματα), για να είμαι μαζί της... Με φοβίζει όμως ο ίδιος μου ο εαυτος ... με φοβίζει το να φύγω από κοντά της πάλι και να την ξαναπληγώσω ...και αυτην και το παιδι.
Πριν 2 εβδομάδες που βρεθήκαμε μερικές φορές και τις έλεγα τις φοβίες μου, οτι δεν θέλω να την ξαναπληγώσω, μου είπε "θέλεις να δεις αν θα μπορέσεισ να με ξεχάσεις ? .. θα σε αφήσω... αλλά αυτό που έχουμε δεν θα σβήσει και πάλι θα έρθεις εδώ"
Η συγκεκριμένη κοπέλα είναι της άποψης οτι αν υπάρχει αγάπη τιποτα άλλο δεν μετράει. Δυστυχως η ευτυχως όμως ζούμε σε κοινωνίες και υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας.. συνεργάτες, φιλοι, οικογένεια .. ποτέ δεν έδινε σημασία σε κάνέναν απο αυτους και αυτό με ενοχλουσε αφάνταστα.. ήθελε να είμαστε οι δύο μας κ το παιδι ... και τίποτα άλλο (πάρα πολύ ρομαντικό ... αλλά ουτοπικό)
Συνοπτικά: όταν είμαι μαζί της με τρελάινει και πνίγομαι .. όταν είμαι μακρυά της πέφτω σε κατάθλιψη .. δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορώ να σκεφτώ ... οτιδήποτε με κάνει να γελάω θέλω να το μοιραστώ μαζί της, οτιδήποτε βλέπω, θέλω να το δει... απλα΄φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό ...
Ο πατέρας μου, μου είπε ... παρε μια απόφαση και τίμησε την .. ανδρας είσαι ... και έχει απόλυτο δικιο ...
Πραγματικά βαθειά μέσα μου το πιστεύω οτι τα προβλήματα μας δεν είναι άλυτα.. έχω σιχαθεί όμως τον εαυτό μου με το ποσο γρήγορα αλλάζει ...τον έχω σιχαθεί!!!!!!!
