Φοβάμαι..

Καλησπέρα!
Αισθάνομαι πάρα πολύ φορτισμένη και πολύ κουρασμένη και μου είναι δύσκολο να γράψω αυτά που θέλω. Έχω κατάθλιψη-δυσθυμία για την ακρίβεια-για πολλά χρόνια με αποτέλεσμα να έχω καταστρέψει-ίσως βαριά λέξη-όλη μου τη ζωή σε όλους τους τομείς. Νιώθω αδύναμη να αντιδράσω. Γενικολογώ αυτή τη στιγμή,αλλά μου είναι δύσκολο να μιλήσω, ισως γιατί
είμαι κλειστος χαρακτήρας και γιατί κουράζομαι να περιγράψω,ότι μου συμβαίνει. Αυτό που τώρα με απασχολεί είναι ότι έχω αφήσει τη σχολή μου. Οι γονείς μου ποτέ δε με κατάλαβαν,ενώ εγώ το προσπαθω. Υπάρχουν πολλά σοβαρά οικογενειακά προβλήματα,που έχουν ενισχύσει την κατάθλιψη μου,αλλά και την αδυναμία των γονιών μου να με βοηθήσουν. Εκείνοι-κλασικοί γονείς- σκέφτονται μόνο την \"πρόοδό μου\"και με πιέζουν τόσο πολύ με άσχημους τρόπους,γιατί δεν πιστεύουν στην κατάθλιψη,οπότε γι\' αυτούς είμαι μια αδιαφορη κοπέλα. Δε μπορώ να συνεχίσω,θα επανέλθω...

[quote][i]καλησπερα στελλα κ καλως ηρθες στο forum.να ξερεις οτι δεν εισαι μονη σου κ οτι υπαρχουν πολλοι απο μας που εχουν αντιμετωπισει παρομοιες καταστασεις κ σε καταλαβαινουμε απολυτα.βρες το κουραγιο κ γραψε για το προβλημα σου κ θα βρεθει λυση.φιλακια.

Quote:

---

Originally posted by Στέλλα
Καλησπέρα!
Αισθάνομαι πάρα πολύ φορτισμένη και πολύ κουρασμένη και μου είναι δύσκολο να γράψω αυτά που θέλω. Έχω κατάθλιψη-δυσθυμία για την ακρίβεια-για πολλά χρόνια με αποτέλεσμα να έχω καταστρέψει-ίσως βαριά λέξη-όλη μου τη ζωή σε όλους τους τομείς. Νιώθω αδύναμη να αντιδράσω. Γενικολογώ αυτή τη στιγμή,αλλά μου είναι δύσκολο να μιλήσω, ισως γιατί
είμαι κλειστος χαρακτήρας και γιατί κουράζομαι να περιγράψω,ότι μου συμβαίνει. Αυτό που τώρα με απασχολεί είναι ότι έχω αφήσει τη σχολή μου. Οι γονείς μου ποτέ δε με κατάλαβαν,ενώ εγώ το προσπαθω. Υπάρχουν πολλά σοβαρά οικογενειακά προβλήματα,που έχουν ενισχύσει την κατάθλιψη μου,αλλά και την αδυναμία των γονιών μου να με βοηθήσουν. Εκείνοι-κλασικοί γονείς- σκέφτονται μόνο την \"πρόοδό μου\"και με πιέζουν τόσο πολύ με άσχημους τρόπους,γιατί δεν πιστεύουν στην κατάθλιψη,οπότε γι\' αυτούς είμαι μια αδιαφορη κοπέλα. Δε μπορώ να συνεχίσω,θα επανέλθω...

---

Καλησπέρα Στέλλα,

άρχιζε να γράφεις σιγά - σιγά και να κάνεις μια λίστα στα \"θέλω\" σου. Πως θα ηθελες να είναι η ζωή σου, πως θα ήθελες να είσαι εσυ. Δυστυχώς ή ευτυχώς μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να αλλάξουμε, ούτε λόγος να γινεται για τους γονείς μας!

Να συγκεντρωθείς στα θετικά , σε ότι θέλεις να γίνει και όχι σε ότι δεν θέλεις. Να επεξεργάζεσαι τη λίστα σου κάθε μέρα, να την ανανεώνεις και θα βλέπεις σιγα- σιγα πως θα αρχίζεις να αλλάζεις.

Η κακοκεφιά που έχεις είναι γιατί δεν είσαι ευχαριστημένη με αυτά που κάνεις, αν αρχίσεις να κάνεις αυτά που επιθυμείς θα αλλάζει σιγα σιγά και η διάθεσή σου και θα δείξεις και στους γονείς σου τι ακριβώς θέλεις.

Η συγκέντρωση μας στα θετικά είναι μια αργή διαδικασία στο ξεκίνημα αλλά στη συνέχεια τα πράγματα έρχονται πολύ γρήγορα.

Καλη δυναμη.

Καλώς σας βρήκα
και ευχαριστώ,όσους και οσες ανταποκρίθηκαν.
Φοβάμαι! Δε ξέρω,τί ακριβώς,νομίζω εμένα και το μαύρο μέλλον που βλέπω,ετσι όπως πιστεύω,ότι έχει γίνει η ζωή μου. Νομίζω,ότι ποτέ δε θα ξεφύγω από τη μαυρίλα και τη στασιμότητα,που βρίσκομαι και αυτό είναι,που με φοβίζει. Είναι σα να με μισώ,είμαι ο χειρότερος εχθρός μου,λες και δε θέλω να είμαι ήρεμη,χαρούμενη,ευτυχισμέν η. Φοβάμαι,γιατί δε θέλω να ξανακλείστώ σπίτι για πάνω από μήνα-το έχω κάνει πολλές φορές-και τώρα αρχίζω να νιωθω παλι παρόμοια. Αρχίζω να το κατάλαβαίνω,ότι δεν αισθάνομαι καλά. Βέβαια έχω προβλήματα και κάθε άνθρωπος στη θέση μου θα στενοχωριόταν,αλλά όχι ως το σημείο να μη μπορώ να περιποιηθώ τον εαυτο μου,για τα στοιχειώδη μιλάω.
Πάλι δε μπορώ να συνεχίσω,γιατί στενοχωριέμαι.
See you....

Στέλλα πως είσαι σήμερα?
:)

Γεια σου Black Rose και σε όλη την παρέα.
Πολύ μοναχική και γεμάτη στενοχώρια και η σημερινή μέρα. Αισθάνομαι πολλή μοναξιά,έχω απομονωθεί από τους περισσότερους,γιατί δε γνωρίζουν,τί περνάω. Το ξέρω,ότι συνεχίζω να γενικολογώ,αλλά εκτός απο το ότι εχω ξαναπεί,ότι δεν είμαι ο πιο ανοιχτός ανθρωπος του κόσμου,οταν είμαι τόσο χάλια δε μπορω να εξωτερικεύσω,ότι έχω. Πρέπει λιγο να ηρεμήσω και τότε αρχίζω να μιλάω. Ισως, επειδή σκέφτομαι συνέχεια αυτά που μου συμβαίνουν και ήδη αισθάνομαι άσχημα,δε μπορώ να το ξαναπεράσω. Δεν είμαι χαζοευαίσθητη ίσα ισα μάλλον φαίνομαι στους άλλους δυνατή και είμαι,έχω περάσει πολλά και τώρα που νιώθω αδύναμη με ενοχλεί πολύ. Δε ξέρω,γιατί \'εχω επιβάλλει στον εαυτό μου αυτό το ρόλο. Και το τραγικό είναι ότι στους άλλους δεν το κατηγορώ και το θεωρώ φυσιολογικό.

Είμαι σε ένα internet cafe και ακούω τα σχόλια 12χρονων και 15χρονων παιδιών καθώς παίζουν παιχνίδια. Εχει πολύ ενδιαφερον ο τρόπος που ανταγωνίζονται και βρίζουν το ένα το άλλο. Ασχετο σχόλιο αλλά οι σπουδές μου έχουν σχέση με την εκπαίδευση και έχω ευαισθησία σε αυτό το θέμα.

Σας χαιρετώ,κλασικά θα σας μπερδεψα πάλι,αλλά ελπίζω να με καταλαβαίνετε.
Καλά να περνάτε!

Στελλα μου γεια σου.ειμαι κ εγω κλειστος χαρακτηρας με αποτελεσμα σχεδον ποτε να μην εκφραζω αυτα που αισθανομαι κ ετσι ολοι να πιστευουν οτι ειμαι πολυ δυνατη κ δεν χρειζομαι κανεναν,ομως δεν ηταν ετσι.Υπηρχαν πολλες φορες που ενιωθα οτι ημουνα μονη κ οτι δεν ειχα κανενα να με καταλαβει.για μηνες ημουνα μες στην καταθλιψη κ διαφορα οικογενειακα κ προσωπικα προβληματα με ριχναν ακομη πιο πολυ.ο μονος ανθρωπος που μιλησα τοτε ηταν μια καθηγητρια μου η οποια μου ελεγε οτι δεν υπαρχει κανενας,οσο δυνατος κ να ειναι που δε χρειαζεται τους αλλους κ οτι ειναι κριμα καποιος που εχει αισθηματα να μην τα εξωτερικευει γιατι ντρεπεται,φοβαται κλπ.με βοηθησε πραγματικα τοτε το οτι μιλησα σε καποιον.απο προσωπικη μου εμπειρια λοιπον θελω να σου πω να προσπαθεις οσο χαλια κ αν αισθανεσαι να κανεισ πραγματα για τον ευατο σου,μην παρατας τη σχολη σου κ προσπαθησε να κανεις μια νεα αρχη.Ξερω ειναι πολυ δυσκολο αλλα αν προσπαθησεις θα τα καταφερεις!παντα μετα απο μια δυνατη βροχη ερχεται το ουρανιο τοξο.Αυτο το ουρανιο τοξο λοιπον καποια στιγμη θα ερθει και στη δικη σου ζωη!υπομονη κ ολα θα φτιαξουν!!!φιλακια!:)

Στέλλα μου,

την περιοδο που ημουν σε κρίση ακριβώς αυτό ένιωθα και εγω. Καθόμουν μαρμαρωμένη μέσα στο σπιτι , τρέμωντας απο το φόβο για αυτά που ΙΣΩΣ μου συμβουν.

Λοιπον εκανα το εξης \"τρυκ\"

Κάθε βράδυ άρχισα να γράφω το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας. Στην αρχή λίγα πράγματα , μέρα με την μέρα όλο και μεγάλωνα τις δραστηριότητές μου. Αν κάτι απο όσα προγραμματιζα στη πράξη με πίεζε και με αγχωνε , το άφηνα. το αντικαθιστούσα με κάτι άλλο , ευχάριστο ή με τίποτε άλλο. Δεν πιέζόμουν στην αρχή.

Αυτό ειναι ενα παιγνίδι με τον εγκέφαλο. Μέσα απο την αρρώστια μου έμαθα ότι ο εγκέφαλός μας -εκτός των άλλων- λειτουργεί σαν ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής. Τον υπολογιστη σου όμως αν δεν τον προγραμματίσεις , δεν μπορει να λειτουργήσει. Το ίδιο και ο εγκέφαλός μας. Χωρίς προγραμματισμό κάνει ότι του κατέβει και τελικά βραχυκυκλωνεται..

Αν απο το βράδυ του βάλεις πρόγραμμα, αυτός όταν κοιμάσαι θα το επεξεργαστεί γιατί πήρε μια εντολή και πρέπει να την εκταλέσει και θα δεις ότι την άλλη μέρα όλα θα γίνονται συμφωνα με το προγραμμα που έβαλες. ΑΝ σκέφτεσαι αρνητικά, αρνητικά θα λειτουργήσει και ο εγκέφαλος. Οταν σκεφτόμαστε ολα τα κακά που ΙΣΩΣ μας συμβούν, αυτός δεν καταλαβαίνει το ΙΣΩΣ, προγραμματίζεται για αυτά που σκεπτόμαστε.

Αν δεν θέλεις να δεις ανθρώπους μην τους δεις. Προγραμμάτισε όμως να δεις έναν, κάποιον φίλο, κάποιον συμφοιτητή... κάνε δοκιμές.. μικρά βήματα κάθε μέρα...

Προσπάθησε και με τον δημιουργικό οραματισμό. Δεν χρειάζονται τελετουργικά και ιδιαίτερη εκπαίδευση. Χαλαρώνεις και οραματίζεσαι αυτό που θέλεις να σου συμβεί, τι θέλεις να γίνει την επόμενη ημέρα σε σένα. Πραγματικά σε περιμένουν θαύματα. Σε αυτή τη τεχνικη στηριζεται και η μέθοδος Σίλβα. Μου φάνηκε πολυ χρήσιμη να αντιμετωπισω την καθημερινότητα και μου έχει γίνει πια συνήθεια...

Γεια σας
και σας ευχαριστώ όλους και όλες για τη βοήθεια. Οι σπουδες μου,επειδή έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση,είχαν -είπα είχαν ασυνειδητα,ενώ δεν έχω τελειωσει,το θέλω πολύ και θα το καταφέρω. Μετά με πιάνει η απογοήτευση-παρα πολλά μαθήματα ψυχολογίας και διαβαζω πολύ,όχι μόνο ψυχολογία,οπότε γνωριζα για την κατάθλιψη. Και ενώ ξέρω,τι πρέπει να κάνω,αδυνατώ. Εχώ βάλει πολύ ωραία προγράμματα,που δε μπόρεσα να τηρήσω,γιατί πολλές φορές δε μπορούσα ουτε να ντυθώ αλλες,που δε μπορούσα να συγκεντρωθω στη δραστηριότητα,που έκανα ή γιατί ένιωθα τόσο κουρασμένη,που περπατούσα στο δρόμο με μεγάλη δυσκολία σαν υπνωτισμένη και ένιωθα,ότι όλοι με καταλάβαιναν και άλλες,που δε μπορούσα να κάνω την αρχή και σταματούσα, Ισως ασυνειδητα φοβόμουν,ότι παλι δε θα τα καταφέρω,γιατί η αυτοπεποιθησή μου είναι υπό του μηδενός,οτι μαλλον έχω χαζέψει και εκνευριζομαι με την αδυναμία μου ειδικά αφού γνωρίζω καποια πράγματα και μετα αναρωτιεμαι και για αυτά. Επίσης έχω προσπαθήσει να κάνω λίγα λίγα πραγματα,οπως μια βόλτα η να συμμαζεψω το δωμάτιο μου,όμως σκονταφτουν στο γεγονος,οτι επηρεαζομαι απο την οικογένεια μου,που δε θεωρεί σοβαρή μια βόλτα απο το να κάτσω να σκεφτώ το μέλλον μου,αφού δε θεωρούσαν,ότι έχω κατάθλιψη. Ετσι και εγώ αμφιταλαντεύομαι και σκεφτομαι ότι αλλιώς θα έπρεπε να είμαι και όχι να χαιρομαι,επειδη κατάφερα να ντυθώ π.χ. σήμερα. Οπότε το συμπερασμα για μένα είναι,ότι δεν υπαρχει λύση. Το γνωρίζω,ότι δεν είναι έτσι,αλλά φοβάμαι..

καλησπερα Στελλα.Οσο περισσοτερο αρνεισαι να κανεις πραγματα επειδη φοβασαι οτι δεν θα τα καταφερεις τοσο η αρνηση αυτη θα γινεται μεγαλυτερη.βαζε μικρους στοχους κ επιβραβευε τον ευατο σου οταν πετυχαινεις καποιον απο αυτους.σιγα σιγα και θα τα καταφερεις!!!;)

Τα καλυτερα μαθηματα της ζωης τα παιρνουμε απο τα λαθη μας. Κανω λάθος σημαινει ζω, υπάρχω, αγωνιζομαι , προσπαθω, ματώνω.

Ε, και τι θα συμβεί αν δεν τα καταφέρεις? Δεν θα καταστραφείς ο κόσμος! Μηπως και νομίζεις ότι αυτοί που τους θεωρούμε ότι ειναι καλά τα έχουν καταφέρει όλα στη ζωη τους?

Κάνε του κεφαλιού σου, κάνε ότι σου κατέβει, κάνε λάθη. Αυτά ειναι η ζωή σου. Τα μαθηματα της ζωής τα παιρνουμε μεσα απο τα λάθη μας , από όλα όσα δεν καταφέραμε. Γιατί αυτά που δεν καταφέρνουμε ειναι η κινητήρια δύναμη για να συνεχίσουμε να το κάνουμε καλύτερα την άλλη φορά!

Ορμα στη ζωή και κάνε λάθη, όσα λάθη θέλεις! Ζήσε!

Πώς είστε όλοι και όλες?
Έχετε δίκιο σε ότι λέτε και εγώ συμφωνώ σε αυτά,αλλά όταν αισθάνομαι,ότι μπορώ να κάνω αρκετά πράγματα και καταλήγω να γίνομαι αυτοκαταστροφική,αυτό με εξοργίζει και με πληγώνει αφανταστα. Έχω απίστευτα υποτιμήσει τον εαυτό μου χωρίς να υπάρχει λόγος και καταλήγω να φαινομαι,ότι δε μπορώ να κάνω τίποτα. Αναρωτιέμαι για το πως ήμουν στο παρελθον και μιλάω για τα προτερήματα μου σα να τα είχε μια άλλη και όχι εγώ,λες και ξαφνικά εξαφανίστηκαν,χάθηκαν για πάντα ή τελικά δεν τα είχα ποτέ. Ετσι με πειράζει,ασυνείδητα,μάλλον το γεγονος να πω μπράβο στον εαυτό μου για κάτι που θεωρώ δεδομένο,ότι καταφέρνω,π.χ. τα ψώνια,ενώ πολύ βαθιά μέσα μου πιστεύω,ότι μπορώ να πετύχω πολύ καλυτερα πράγματα για τον εαυτό μου.
Έπειτα,όσο και να μη μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων -και δε μιλάω για γονείς,γιατί αυτοι ανηκουν σε άλλη κατηγορια,θέλουν το καλό των παιδιών τους συμφωνα με το δικό τους σκεπτικό και πολλές φορές αυτό γινεται καταστροφικό- και όσο και να έχουμε αξιολογήσει και ασκήσει κριτική σε κάποια συγκεκριμένα στερεότυπα,επειδή ζούμε σε ένα κοινωνικό σύνολο επηρέαζόμαστε από αυτό. Μέχρι ένα σημείο φυσικά,αλλιώς γινόμαστε έρμαια των άλλων χωρίς δική μας προσωπικότητα. Σιγουρα και εγώ αισθάνομαι άσχημα και διαιωνίζει την κατάσταση το γέγονος,ότι δεν κάνω αυτά \"που πρέπει\",παρόλο,που έχω άποψη για αυτά \"τα πρεπει\". Ίσως και η κατάθλιψη να μου θολώνει τη σκέψη.
Η οικογένεια μου ίσως και να φοβάται την κατάθλιψη ,γιατί κάποιο οικογενειακό μου πρόσωπο έχει περάσει ένα πρόβλημα ψυχιατρικής φύσης. Εγω καταλαβαίνω τι μπορεί να σκέφτονται,εκείνοι όμως δεν πλησιάζουν,σίγουρα με γνωρίζουν σα δικό τους άνθρωπο και ξέρουν κάποιες αντιδράσεις μου αλλά γενικά δεν πλησιάσουν.
Εχω κουραστεί τόσο πολύ και είμαι τοσο ευαλωτη,που δεν αντέχω άλλες στενοχώριες,παρόλο που ξέρω,ότι είναι μέρος της ζωής και αν τις εκμεταλλευτούμε ίσως να έχουμε και μια πολύ καλύτερη ζωή,που να την εκτιμάμε πολύ περισσότερο.

Ξέρεις ποια ειναι τα\"πρέπει\" της ζωής?

Να επιλέγουμε για κάθε μας πράξη, για κάθε μας σκέψη την Ομορφιά, την Καλοσύνη, την Αλήθεια. Να ζουμε με αγαπη για εμάς και τα αδέλφια μας.

Ολα τα αλλα πρέπει καιρό τώρα δεν με αφορούν!

Quote:

---

Originally posted by Black Rose
Τα καλυτερα μαθηματα της ζωης τα παιρνουμε απο τα λαθη μας. Κανω λάθος σημαινει ζω, υπάρχω, αγωνιζομαι , προσπαθω, ματώνω.

Ε, και τι θα συμβεί αν δεν τα καταφέρεις? Δεν θα καταστραφείς ο κόσμος! Μηπως και νομίζεις ότι αυτοί που τους θεωρούμε ότι ειναι καλά τα έχουν καταφέρει όλα στη ζωη τους?

Κάνε του κεφαλιού σου, κάνε ότι σου κατέβει, κάνε λάθη. Αυτά ειναι η ζωή σου. Τα μαθηματα της ζωής τα παιρνουμε μεσα απο τα λάθη μας , από όλα όσα δεν καταφέραμε. Γιατί αυτά που δεν καταφέρνουμε ειναι η κινητήρια δύναμη για να συνεχίσουμε να το κάνουμε καλύτερα την άλλη φορά!

Ορμα στη ζωή και κάνε λάθη, όσα λάθη θέλεις! Ζήσε!

---

αγαπητή μου Black rose, εγώ έτσι ήμουν παλιά, έκανα του κεφαλιού μου .... πριν το μεγάλο λάθος, και τώρα δεν με αναγνωρίζω και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να γυρίσω στην προηγούμενη συμπεριφορά και στάση ζωής. γιατί μετά το \"μεγάλο λάθος\" τιμώρησα και ακόμη τιμωρώ τον εαυτό μου. Η τιμωρία μου? πολλά παραπάνω κιλά, και πολλές φοβίες. Τώρα όπως καταλαβαίνεις φοβάμαι να κάνω κι άλλα λάθη, κουράστηκα πολύ και δεν έχω άλλες δυνάμεις να παλαίψω, δεν έχω αντοχές. Θα ήθελα να υπάρχει ένα \"μαγικό ραβδί\" που θα τα εξαφανίσει όλα!!, ιδιαίτερα τις βασανιστικές φοβίες. κάνω εδώ και ένα χρόνο ψυχοθεραπεία (αφού πρώτα πέρασα απο την φαρμακοθεραπεία η οποία κατα την ταπεινή μου γνώμη απλώς κουκούλωσε το πρόβλημα) και το μόνο που με παρηγορεί και συνεχίζω είναι ότι υπάρχουν πιά μερικές στιγμές που νιώθω πως \"είμαι καλά\". Είναι όμως μόνο στιγμές - χωρίς διάρκεια. Ελπίζω στην μεγαλύτερη διάρκεια.

Και εγώ φίλη Στέλλα, έχω σχεδόν πάντα (απο τότε που ξεκίνησε το πρόβλημα) την τάση να \"κρύβομαι\" στο σπίτι μου, αλλά ευτυχώς αναγκάζομαι να βγαίνω απ\'αυτό γιατί πρέπει να δουλέψω και να επιβιώσω. πίστεψέ με, μου είναι πολύ δύσκολο κάποιες φορές να βγώ έξω, είναι τόσο βαρύ το βήμα μου που νομίζω ότι ένας μαγνήτης με τραβάει προς τα κάτω. Αλλά ευτυχώς είμαι αναγκασμένη.

΄Κάνε κουράγιο και ψάξε ..... υπάρχει και άλλη μία πλευρά στο \"νόμισμα\" και όσο για τον κοινωνικό περίγυρο βαλτους λίγο στην άκρη .... τώρα έχεις προτεραιότητα εσύ και η ζωή σου.

φιλιά
Ilia

Η ματαιότητα.
Ο τίτλος τα λέει όλα. Δεν είμαι και πολύ ευδιάθετη σήμερα και είπα να σας γράψω. Δε θέλω να πω πάλι κάτι συγκεκριμένο,αλλά ήθελα να σας μιλήσω λιγάκι. Αυτή τη στιγμή κοιτάω τον υπολογιστή χωρίς να έχω δύναμη να εκφράσω αυτά,που θέλω,είμαι έτοιμη να δακρύσω και βρίσκομαι και σε βιβλιοθήκη. \'Ετσι χωρίς λόγο. Έτσι χωρίς λόγο ξαναρωτάω; Όλα τα βλέπω ματαια,ενώ εχω τόσα όνειρα και στόχους,πράγματα να δωσω στον εαυτό μου αλλά και στους αλλους και κάνω,ό,τι μπορώ για να τα κρύβω. Κανείς δεν τα βρίσκει. Ούτε καν εγώ. Οφείλω να ομολογήσω,πως κάνω καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα.
Έχω τόση συσσωρευμένη στεναχώρια,που έχει ξεχύλισει πια και δε χωράει,χρειαζεται άλλο ένα άτομο για να την αντέξει. Αλλά δεν υπάρχει άλλο και δεν ξέρω και αν φτάνει. Αυτή η στενοχωρια όμως δε χωρίζεται σε κομμάτια και δε μοιραζεται σε άλλους,ακόμη και αν γινοταν αυτό. Έχει πάντα μόνο έναν παραλήπτη. Είχα γράμμα λοιπόν,όπως είναι ο τίτλος μιας εκπομπής,που φυσικά καθόλου δεν εκτιμώ. Μπορεί να φαινομαι υπερβολική,αλλά τωρα έτσι νιωθω.
Δεν ήθελα να σας κουράσω. Μπορεί και αυτή τη φορά να μην είπα τους λόγους της θλίψης μου και δε ξέρω και αν θα το κάνω και ποτέ,αλλά να ξέρετε,ότι και αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό.
Σας ευχαριστώ!!

Καλησπερα Στελλα, νομίζω πως είναι καιρός να πιεστείς,\"πρέπει\'\' να κάνεις πια και οχι να πείς,να κάνεις για σένα πράγματα,άσε τους άλλους στην άκρη,μην βάλεις στόχους ή πρόγραμμα γιατί αν \'\'αποτύχεις\'\' μετά θα είναι πιο δύσκολα για σένα αλλα να κάνεις στιγμιαια πράγματα π.χ πές στον εαυτό σου:\"θα πάω βόλτα\" και πίεσε τον να πάς,βάλε τον εαυτό σου απέναντι και ζήτα του πράγματα να κάνει αλλα πρέπει να πιεστείς,πρεπει να ιδρώσεις δεν γίνεται αλλιώς,αν χαϊδέψεις το εαυτό σου δεν κάνεις τίποτα,πρέπει να θυμώσεις μαζί του αλλα και να τον επιβραβέύσεις οταν πετυχαίνει κατι.
Κατα την άποψη μου είναι συμαντικό να ζητάς απο το εαυτό σου-να απαιτείς για να κάνει αυτό που θές εσυ και οχι να ΜΑΡΑΖΩΝΕΙ άπραγος.
φιλικά Δημήτρης.

Ξέρεις Στέλλα μου γιατί είσαι στενοχωρημένη; Γιατί ουσιαστικά ένα κομμάτι του εαυτού σου έχει αποδεχτεί αυτά που σου λένε οι γονείς σου, ενώ ένα άλλο κομμάτι σου δεν έχει συμβιβαστεί ούτε πρόκειται να το κάνει. Και όσο παραμένει αυτή η εσωτερική σύγκρουση θα βρίσκεσαι σε αυτήν την κατάσταση. Χώρια τη λύπη που νιώθεις επειδή δεν σε καταλαβαίνουν και δεν καλύπτουν τις συναισθηματικές σου ανάγκες. Θα έλεγε κανείς αιρετικά αν θες, ότι ασυνείδητα ίσως βγάζεις αυτή τη στενοχώρια προκειμένου να κεντρίσεις το ενδιαφέρον των γονιών σου, μήπως δείξουν επιτέλους προσοχή στο πως αισθάνεσαι. Γιατί στα λέω αυτά; Επειδή και οι δικές μου φοβίες όπως π.χ η έλλειψη αυτοπεποίθησης και το αίσθημα ανεπάρκειας που έχω, σχετίζονται με τους γονείς μου και αναδείχθηκαν στο πλαίσιο της ψυχαναλυτικής θεραπείας που κάνω. Από τη στιγμή που το συνειδητοποίησα, ένιωσα να να μου φεύγει ένα βάρος, να λυτρώνομαι και σιγά σιγά να απελευθερώνομαι. Νιώθω πλέον ότι έχω τη δύναμη να δοκιμάσω πράγματα που μέχρι τώρα φοβόμουνα και ας τα κάνω θάλασσα.

Έχω πια σχεδόν τη βεβαιότητα, ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εμείς του κλάδου, αφορούν στη σχέση με τους γονείς μας. Ρώτησα πάρα πολλά άτομα που έχουν άγχος, φοβίες ή κατάθλιψη για τις οικογενειακές τους σχέσεις και όλοι μου τις περιέγραψαν προβληματικές. ʼλλοι γονείς δεν εκδηλώνουν την αγάπη και το ενδιαφέρον τους, άλλοι είναι δεσποτικοί και πιέζουν τα παιδιά για ότι δεν κατάφεραν οι ίδιοι έχοντας διαρκώς αυξημένες απαιτήσεις, άλλοι αμφισβητούν τις ικανότητες των παιδών ενώ κατά βάθος αμφιβάλλουν για τον εαυτό τους, άλλοι τα χρησιμοποιούν στις κόντρες τους με τον/την σύζυγο ή τους συγγενείς, άλλοι κυνηγούν την καριέρα και το χρήμα και δεν συμμαζεύεται το πράγμα.

Γι΄αυτό λοιπόν Στέλλα μου μην απελπίζεσαι, μπες γρήγορα σε ένα πρόγραμμα ψυχοθεραπείας και σύντομα θα καταλάβεις γιατί λειτουργείς και αισθάνεσαι έτσι. Δεν χρειάζεται να αποδεχτείς και εσύ τη φυλακή που έφτιαξαν οι άλλοι για σένα. Φτιάξε εσύ μια και κλείστους όλους μέσα.

Φόβος! Απαίσιο,τρομακτικό συναίσθημα. Η αλήθεια είναι,ότι μέχρι ένα σημείο είναι αναγκαίος,γιατί μας κρατάει σε εγρηγορση,ώστε να προστατευτούμε. Τί γίνεται,όταν υπερβαίνουμε αυτό το σημείο;
Προσπαθώ εξαιτίας της κατάθλιψης να κάνω πραγματα,παρόλο,που μου είναι δύσκολο,αλλά,ότι και αν κάνω,σκοντάφτει στο γεγονός,ότι αισθάνομαι μια αορατη δύναμη να με κρατάει και να μη με αφήνει να προχωρήσω μπροστά και έτσι μένω στο ίδιο σημείο. Σαν ένα χέρι να κρατάει ένα σκοινί,που δε μπορώ να λύσω,να το αφήνει λίγο και μετά μόλις κάνω κάτι να με τραβάει πίσω. Σκέφτομαι,ότι κάτι άσχημο θα γίνει και δε θα προλάβω να χαρώ,ό,τι δημιούργησα. Ένα παράδειγμα είναι,ότι με τη σχολή,αν και ξερω,τι γνωρίζω και πόσο κάλα θα τα πάω,φοβάμαι ότι για κάποιο λόγο παλι δε θα μπω στο αμφιθέατρο και θα συνεχίσω να είμαι έτσι. Καταλάβαίνω,ότι όλα αυτά είναι συμπτωματα της κατάθλιψης,αλλά είναι πολύ οδυνηρά. Μπορεί τελικά αυτό το αόρατο χέρι να είμαι εγώ,αλλά γιατί να βάζω τέτοια εμποδια στον εαυτό μου; Πρέπει να σταματήσω να κάνω κακές σκέψεις,αλλά είναι δύσκολο. Και ενώ είναι φυσιολογικό σε όλους τους ανθρωπους να τύχουν και άσχημα πράγματα με όλα αυτά,που έχω περάσει,δε χωράνε άλλα. Αν,ας πούμε,πάθει κάτι ένα από τα αγαπημένα μου άτομα δε θα το αντέξω τώρα. Πάλι θα σας μπέρδεψα,δεν είναι και εύκολο να μιλάω για μένα. Ελπίζω να μη σας χάλασα τη διάθεση.


Σας ευχαριστώ όλους,που έχετε απαντήσει και με έχετε βοηθήσει πολύ! Φιλάκια

Στελλα μου οταν καποιος προσπαθει να ξεπερασει μια κατασταση οπως ειναι η καταθλιψη,τοτε ειναι φυσικο ακομα και αν εχει καποια βελτιωση,να φοβαται οτι η βελτιωση αυτη ειναι παροδικη και οτι συντομα θα επιστρεψει στην αρχικη κατασταση.Αυτο ομως δεν σημαινει οτι θα συμβει παντα.Προσπαθησε να σκεφτεις το οτι εχεις κανει μια καλη προετοιμασια για τη σχολη σου και οταν ερθει ο καιρος για την εξεταστικη μην πας προκατελλειμενη οτι θα παθεις τα ιδια και δεν θα μπορεσεις καν να μπεις στο αμφιθεατρο αλλα σκεψου οτι θα μπεις,θα τα καταφερεις μια χαρα και οτι μετα θα εισαι χαρουμενη γιατι θα εχεις καταφερει να κανεις ενα ακομα σημαντικο βημα!Μην το βαζεις κατω!Αξιζεις πολλα Στελλα μου,πιστεψε το και θα το καταφερεις!φιλακια!

Γεια σας.
Η αλήθεια είναι,ότι πάλι δεν είμαι και πολύ καλά. Βαρέθηκα να λέω και τα ίδια. Αισθάνομαι πολλές φορές,ενώ δεν έχω κλάψει,σα να έχω ρίξει πολύ κλάμα. Λες και κλαίω εσωτερικά. Ενω έχω πραγματα να κάνω και θέλω,νιωθω σα να μη με ενδιαφέρει τίποτε,ενώ δεν είναι έτσι. Με όλα αυτά καταλήγω στο να νιώθω το χειροτερο άτομο του κόσμου. Πρέπει να βρω πάλι τη δύναμή μου...

Πρέπει Στέλλα, πρέπει!
Και να το κάνεις ΜΟΝΟ για τον εαυτό σου, για κανένα άλλο.

Όλη η ζωή είναι μπροστά σου, είσαι μια νέα και πολύ αξιόλογη, α΄π\' ότι καταλαβαίνω, κοπέλα! Αξίζεις πολλά, αυτό να λες στον εαυτό σου. Αγάπησε τον. Ξεκίνησε όπως έλεγες και στην αρχή με μικρά πράγματα, μηχανικά έστω στην αρχή. Πάνω απ\'όλα πιστεύω βοηθάει η παρέα των φίλων και είπες ότι έχεις. Έστω κι αν ξέρουν το πρόβλημά σου, έστω κι αν δεν τους το πεις ποτέ, έστω κι αν το υποψιάζονται αλλά εσύ επιλέγεις να μην το συζητήσεις. Μετρά η επαφή μαζί τους, να ακούσεις τα δικά τους, τα προβλήματα και τις χαρές τους, να γεάσετε και να κλάψετε μαζί, ακόμα και να χαζοκουβεντιάσετε. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά και απλά. Είσαι τυχερή, σκέψου πόσοι άνθρωποι δεν έχουν φίλους...

Θυμάμαι όταν είχα πάθει κι εγώ κατάθλιψη λόγω των κρίσεων πανικού δεν είχα καμία διάθεση να συνατήσω φίλους. Το έκανα όμως. Για εκείνες τις ώρες ξεχνιομουν, όταν έμενα μόνη τους \"ζήλευα\" γιατί δεν αντιμετώπιζαν τα ίδια με εμένα, που δεν ήθελα και δεν μπορούσα να τους τα πω να ξαναφρώσω, κακώς ίσως. Όταν έμενα μόνη, μετά από λίγο με έπιανε το παράπονο και μπορεί να γινόμουν χειρότερα στην αρχή. Αλλά αν καθόμουν κλεισμένη συνεχώς νομίζω ότι μπορεί και να το έχανα το παιχνίδι, δεν ξέρω...

Τώρα που η κατάθλιψη έχει περάσει μου φαίνεται τόσο μακρινή που σκέφτομαι: εγώ τα σκεφτόμουν αυτά; Εγώ έκανα αυτές τις μαύρες σκέψεις ακόμα και για αυτοκτονία; Εγώ έκλαιγα συνεχώς και χτυπιόμουνα;

Κι όμως εγώ...Κι εσύ Στέλλα θα βρεθείς κάποια στιγμή στη θέση αυτή και θα νομίζεις ότι όλα αυτά ήταν ένα πολύ κακό όνειρο...Που ευτυχώς τελείωσε...Κι αν κάποια στιγμή το ξαναδείς ξέρεις πώς κατάφερες να ξυπνήσεις την προηγούμενη φορά και επομένως τώρα θα τα καταφέρεις ξανά...

Αnwnimi,σε ευχαριστώ..

ʼλλη μια μαύρη μέρα βρίσκεται σε εξέλιξη. Πάλι η ματαιότητα βρίσκεται στο κατώφλι μου ή μάλλον έχει εισχωρήσει μέσα μου χωρίς πρόσκληση και δε θέλει να φύγει. Με μεγάλη δυσκολία βγήκα από το σπίτι. Αυτό το εσωτερικό κλάμα είναι το χειρότερο. Μακάρι να αισθανόμουν αξιόλογη και ότι η ζωή είναι μπροστά μου,όπως έγραψε η anwnimi,γιατί εγώ δε βλέπω τίποτε από αυτά. Μόνο σκοτάδι και δεν το θέλω αυτό. Όσο και αν προσπαθώ δε βλέπω κάτι θετικό. Και ενώ ξέρω πως λειτουργεί η κατάθλιψη,αυτή δείχνει πιο ευελικτη από μένα. Δε θα πω άλλα τωρα,ούτε και μπορώ..

Καλη χρονια Στελλα μου!Ξερω οτι οταν βρισκεσαι σε μια κατασταση σαν αυτη που περιγραφεις τα οσα σου λενε οι αλλοι σου φαινονται πολυ μακρινα.Ενω ξερεις οτι δεν πρεπει να αφηνεσαι κ οτι πρεπει να προσπαθησεις δεν μπορεις να το κανεις(αυτο συμβαινει κ με μενα οταν ειμαι ετσι).Ομως αυτο που πρεπει να προσπαθησεις τωρα τουλαχιστον ειναι να μην αφησεις αυτη τη φορα την εξεταστικη.Εχεις κανει προσπαθεια κ ειναι κριμα να παει χαμενη κ πιστευω πως αν δεν πας να γραψεις αυτο θα σε ριξει ακομα περισσοτερο ψυχολογικα.Γι\'αυτο λοιπον προσπαθησε το οσο μπορεις.Εισαι οντως μια αξιολογη κοπελα γι\'αυτο μην αφηνεις τις δυνατοτητες σου να πηγαινουν χαμενες!Ο,τι χρειαστεις ειμαστε κοντα σου!φιλακια!

Καλή χρονιά Νίκη και σε ευχαριστώ,που εσύ ανταποκρίθηκες..

Δεν είμαι σε καλή ψυχολογική κατάσταση,γι\' αυτό και δε γράφω γενικά στο forum. Kαι τώρα με δυσκολία γράφω. Αυτή την περίοδο έχω υποχρεωσεις,που πρέπει να φέρω σε πέρας και το κάνω με πολύ κόπο. Η κατάθλιψη και όλη η συσσωρευμένη στεναχώρια,που έχω,με παραλύει. Αν προσθέσουμε και το γεγονός,ότι υπάρχει και μια κατάσταση γύρω μου,που δε με αφήνει να ηρεμήσω,γιατί δεν είναι και η καλύτερη και το ότι εξαιτίας της κατάθλιψης έχω αφήσει κάποια πράγματα,που είναι λόγος για πολύ μέγαλο αγχος για μένα,καταλάβαίνετε,πως αισθάνομαι.. Πολύ άσχημα! Όλα αυτά μου απορροφούν τη δύναμη και με κάνουν να αισθάνομαι μια ματαιότητα και ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθώ,ενώ δε θέλω καθόλου κάτι τέτοιο. Ας μην ένιωθα τουλάχιστον τόσο μέγάλη κούραση..

Να είστε καλά!

δεν εισαι καλα αλλα βρισκεις δυναμη να αμφισβητεις ατομα ετσι δεν ειναι?κοιταξε να βοηθησεις τον εαυτο σου και να μην κλαιγεσαι!!!σου μιλαω σκηρα διοτι πρεπει να σε τσιτοσω λιγο μπας και αντιδρασεις λιγο.και τα καλυτερα φαρμακα να παιρνεις αμα δεν βρεις την δυναμη να βοηθησεις τον εαυτο σου θα εισαι μια ζωη με υποτονικοτητα και καταθλιψη.συγνωμη για τα αποτομα λογια αλλα εμενα δεν μου αρεσουν τα ψεματα μου αρεσει η αληθεια οσο και να ποναει.και αυτο ειναι αληθεια βρες δυναμη αλλιως...εγω παντως θα σε βοηθαω οσο μπορω!!!για αυτο εξαλου ειμαστε εδω...

Γειά σε όλους και όλες!

Βρε Αντώνη μου, δε νομίζω, ότι κλαίγομαι, ούτε εδώ, ουτε και γενικά στη ζωή μου. Πολλοί λίγοι ξέρουν,ότι μου συμβαίνει και γενικά προσπαθώ να τα καταφέρω. Και στο forum δε νομίζω, ότι όσοι με έχουν \"γνωρίσει\", θα πουν κάτι τέτοιο. Απλά κάποια πραγματα στην καταθλιψη είναι αναπόφευκτα, γιατί η ουσία της είναι να σε παραλύει και να σε αναγκάζει να αισθάνεσαι ασχημα και να νιώθεις, ότι δε μπορείς να αντιδράσεις. Και αν διαβαζες προσεκτικά, θα έβλεπες, ότι αναφέρομαι σε υποχρεώσεις, που κάνω. Δε ξέρω πότε αμφισβήτησα κάποιον, αλλά αν εννοείς εσένα, που δε θυμάμαι πότε το έκανα βέβαια, ίσως εσύ να μου δίνεις αυτή τη δύναμη..:P
Πάντως και εγω όποτε χρειαστείς κάτι, ότι μπορώ θα το κάνω, όπως και για οποιοδήποτε μέλος του forum!

Αλεξ, δεν έχω πάει σε γιατρό, ούτε παίρνω φάρμακα. Σκέφτομαι να πάω σε ψυχολόγο, είναι πολλοί οι λόγοι, που δεν έχω πάει. Δε θα τους εξηγήσω τώρα. Πρέπει να βγάλω από μέσα μου όλη αυτή τη θλίψη. Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Όντως αυτή την περίοδο με μεγάλη προσπαθεια καταφέρνω να ανταπεξέλθω στις υποχρεωσεις μου. Το μυαλό μου είναι στην απέραντη μαυρίλα και μου απορροφάει όλη την ενεργεια. Δεν πειράζει, θα περάσει και αυτό..

Να είστε καλά!!

Στέλλα μου αν βλέπεις ότι δεν μπορείς να νικήσεις την κατάθλιψη μόνη σου πρέπει να ζητήσεις βοήθεια από ένα ειδικό. Μην το παραμελήσεις, όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα. Ουσιαστικά αυτός θα σε βοηθήσει να βοηθήσεις τον εαυτό σου γιατί στην τελική εσύ θα είσαι αυτή που θα το κάνει.

Μ\' αρέσει αυτό που λες \"Ένα ταξίδι χιλιάδων μιλίων αρχίζει με ένα βήμα...\" Λοιπόν, κάντο. Μην αφήνεις πολύτιμο χρόνο...

:P:P:P:P:P:P:P:P:P:P

Quote:

---

Originally posted by Στέλλα
Καλησπέρα!
Αισθάνομαι πάρα πολύ φορτισμένη και πολύ κουρασμένη και μου είναι δύσκολο να γράψω αυτά που θέλω. Έχω κατάθλιψη-δυσθυμία για την ακρίβεια-για πολλά χρόνια με αποτέλεσμα να έχω καταστρέψει-ίσως βαριά λέξη-όλη μου τη ζωή σε όλους τους τομείς. Νιώθω αδύναμη να αντιδράσω. Γενικολογώ αυτή τη στιγμή,αλλά μου είναι δύσκολο να μιλήσω, ισως γιατί
είμαι κλειστος χαρακτήρας και γιατί κουράζομαι να περιγράψω,ότι μου συμβαίνει. Αυτό που τώρα με απασχολεί είναι ότι έχω αφήσει τη σχολή μου. Οι γονείς μου ποτέ δε με κατάλαβαν,ενώ εγώ το προσπαθω. Υπάρχουν πολλά σοβαρά οικογενειακά προβλήματα,που έχουν ενισχύσει την κατάθλιψη μου,αλλά και την αδυναμία των γονιών μου να με βοηθήσουν. Εκείνοι-κλασικοί γονείς- σκέφτονται μόνο την \"πρόοδό μου\"και με πιέζουν τόσο πολύ με άσχημους τρόπους,γιατί δεν πιστεύουν στην κατάθλιψη,οπότε γι\' αυτούς είμαι μια αδιαφορη κοπέλα. Δε μπορώ να συνεχίσω,θα επανέλθω...

---

Στέλλα καλησπέρα,

Διαβάζοντας το post σου, με άφησες με το στόμα ανοιχτό. Αδυνατώ να πιστέψω ότι λίγες μέρες πριν ερχόμενη εδώ και συναντώντας εσένα στο τσατ σου περιέγραψα τη κατάσταση μου που στην ουσία είναι η δική σου! Έλεγα σε εσένα αυτά που ΕΣΥ γράφεις εδώ, που ΕΣΥ βιώνεις επίσης. Έμεινα άναυδη. Ειλικρινά. Τώρα είμαι σίγουρη ότι μπόρεσες να με καταλάβεις μιας που είσαι \"συνάδελφος\" και εσύ. Κάπου θα βρεθεί η λύση. Είμαι σίγουρη.

Να είσαι καλά

Στελλίτσα πώς πας?Καλυτέρεψες καθόλου?

[

[

[