Προβλήματα και κατάθλιψη

Με το αγόρι μου έχουμε φτάσει στο σημείο να μου πει ότι εξαιτίας του ότι έχω κατάθλιψη και κλαίω συνέχεια χωρίς λόγο, ότι δεν με βλέπει πλέον ερωτικά και με έχει συνηθίσει επειδή είμαστε συνέχεια μαζί και με βλέπει σαν αδερφή του. Και ότι δε θέλει πια να κάνουμε σεξ γιατί δεν είναι καν καλό (δε νιώθω τίποτα πολλές φορές και δεν μπορώ να τελειώσω ποτέ). Νιώθω ότι όλα είναι χάλια και δεν έχω κανέναν και έχω εξαρτηθεί από το αγόρι μου γιατί σπουδάζω στην Αθήνα και οι γονείς μου είναι Θεσσαλονίκη. Έχω μόνο γιαγιά και παππού στην Αττική, όχι Αθήνα αλλά πάω μια φορά τον μήνα. Νιώθω ότι δεν έχω φίλους, όλες οι παρέες, εκτός από τα παιδιά που κάνω παρέα μόνο στη σχολή, είναι κοινές και δεν με καλύπτουν. Νιώθω μόνη και έχω κουραστεί και το αγόρι μου με κατηγορεί επειδή λέει ότι δεν κάνω τίποτα για να αλλάξει η κατάσταση και καθε φορά που κλαιω αντί να βοηθήσει, νευριάζει και με αγνοεί ή μου μιλαει απότομα. Συζητήσαμε ακόμα και να χωρίσουμε και δεν θέλουμε αλλά έχουμε πολλά προβλήματα. Δεν ξέρω τι να κάνω, ήθελα κάπου τα πω. Ευτυχώς θα φύγω για τις γιορτές και ίσως ηρεμήσω λίγο. Επίσης παίρνω αγωγή και εκεί που νόμιζα ότι είμαι καλύτερα, είμαι πάλι χάλια. Ολη μέρα δεν κάνω τίποτα, μόνο σχολή πάω και τίποτα άλλο. Έχω κουραστεί πάρα πολύ. Κοιμάμαι συνέχεια επειδή δεν έχω τι να κάνω και απλά νιώθω συνέχεια απαίσια. Νιώθω ότι προσπαθώ χωρίς να κάνω τίποτα. Δώστε καμία συμβουλή γιατί δεν μπορώ άλλο.

Καλησπέρα... Το θέμα σου από ότι κατάλαβα είναι η σχέση που έχεις με τον φίλο σου.. Αν και εμένα θα με ένοιαζε η σχέση που θα είχα με τον εαυτό μου..

Το να είσαι σε μια σχέση επειδή νιώθεις μοναξιά δεν είναι ωραίο ούτε για σένα, αλλά ούτε για το άτομο που είσαι. Μπορώ να καταλάβω την στάση του αλλά δεν την δικαιολογώ. Οι άνθρωποι που είναι δίπλα από αυτούς που περνάνε κατάθλιψη δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι. Προσπαθούν αλλά δεν... Κάποια στιγμή κουράζονται και ξεσπουν. Θα πρέπει να αποφασίσεις αν αυτός ο άνθρωπος έχει χώρο στην ζωή σου ή αν απλά είναι το στήριγμα.

Τώρα όσο αφορά την ψυχολογία σου... Σε αυτό το κομμάτι τι κάνεις; Πέρα από τα συνηθισμένα που κάνουμε όλοι. Δηλαδή να κλαίμε την μοίρα μας.. Πας ψυχολόγο; Προσπαθείς να βγεις έξω; Έχεις χόμπι;

Καλημέρα. Δεν είμαι σε σχέση επειδή νιώθω μοναξιά αλλά μερικές φορές παρόλο που έχω κάποιον δίπλα μου νιώθω μόνη. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολη και για αυτόν η κατάσταση αλλά θα έπρεπε να δείχνει περισσότερη κατανόηση μιας που το έχει περάσει και ο ίδιος. Είχε διαγνωστεί με ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή και έπαιρνε αντικαταθλιπτικα αλλά τώρα είναι εντάξει. Απλά είναι συνέχεια εκνευρισμένος και απότομος.
Όσον αφορά την ψυχολογία μου, η αλήθεια είναι ότι δεν κάνω και πολλά. Πάω σχολή κάθε μέρα και το βράδυ ή θα βγούμε με τον φίλο μου και την παρέα ή μέσα και δεν κάνω τίποτα. Δεν ψυχολόγο δεν πάω αλλά σκέφτομαι να αρχίσω να πηγαίνω στην ψυχολόγο της σχολής. Μόνο σε ψυχίατρο πηγαίνω πιο πολύ για τις συνταγές. Χόμπι δεν έχω πλέον γιατί τα έχω παρατηρήσει όλα... Παλιά έκανα κάποια πράγματα από μόνη μου και ήθελα να κάνω και δραστηριότητες αλλά πλέον δεν έχω όρεξη, νιώθω ότι έχω χάσει τις κοινωνικές μου δεξιότητες και είμαι πολύ "φοβισμένη" και απροθυμη να ξεκινήσω κάποιο εξωτερικό χόμπι, παρόλο που παλιά ήθελα πολύ.

Το να είμαστε σε μια σχέση δεν σημαίνει ότι ο άλλος είναι και ο κόσμος μας. Πρέπει ταυτόχρονα να περνάμε χρόνο και μόνοι μας.. Για να μπορέσεις να βγεις από όλο αυτό που ζεις θα πρέπει να κάνεις κάτι. Το να παίρνεις απλά χάπια δεν είναι λύση. Καλό είναι ταυτόχρονα να κάνεις και ψυχοθεραπεία. Να δεις τι φταίει και σε έριξε τόσο, να το δουλέψεις. Όσο αφορά την συμπεριφορά του φίλου σου... Πίστευα ότι οι άνθρωποι που πέρασαν κατάθλιψη και το δούλεψαν, μπορούν να καταλάβουν αυτούς που είναι σε αυτή την φάση. Δεν ισχύει πάντα μάλλον.
κάνε μια συζήτηση μαζί του. Ήρεμα. Πες πως σκέφτεσαι τα πραγματα και σταμάτα να κλαις για την ζωή σου. Κανένας δεν θα στην αλλάξει.. Όσο και να θέλει, όσο και να καταλαβαίνει. Αν δεν θες εσύ να βοηθήσεις τον εαυτό σου δεν θα το κάνει κανένας για σένα.
Τι θα σου άρεσε να κάνεις; Γυμναστική; Χορό; ζωγραφική; τραγούδι;

Το να είμαστε σε μια σχέση δεν σημαίνει ότι ο άλλος είναι και ο κόσμος μας. Πρέπει ταυτόχρονα να περνάμε χρόνο και μόνοι μας.. Για να μπορέσεις να βγεις από όλο αυτό που ζεις θα πρέπει να κάνεις κάτι. Το να παίρνεις απλά χάπια δεν είναι λύση. Καλό είναι ταυτόχρονα να κάνεις και ψυχοθεραπεία. Να δεις τι φταίει και σε έριξε τόσο, να το δουλέψεις. Όσο αφορά την συμπεριφορά του φίλου σου... Πίστευα ότι οι άνθρωποι που πέρασαν κατάθλιψη και το δούλεψαν, μπορούν να καταλάβουν αυτούς που είναι σε αυτή την φάση. Δεν ισχύει πάντα μάλλον.
κάνε μια συζήτηση μαζί του. Ήρεμα. Πες πως σκέφτεσαι τα πραγματα και σταμάτα να κλαις για την ζωή σου. Κανένας δεν θα στην αλλάξει.. Όσο και να θέλει, όσο και να καταλαβαίνει. Αν δεν θες εσύ να βοηθήσεις τον εαυτό σου δεν θα το κάνει κανένας για σένα.
Τι θα σου άρεσε να κάνεις; Γυμναστική; Χορό; ζωγραφική; τραγούδι;

Quote:

---

Originally Posted by Chloe_

Με το αγόρι μου έχουμε φτάσει στο σημείο να μου πει ότι εξαιτίας του ότι έχω κατάθλιψη και κλαίω συνέχεια χωρίς λόγο, ότι δεν με βλέπει πλέον ερωτικά και με έχει συνηθίσει επειδή είμαστε συνέχεια μαζί και με βλέπει σαν αδερφή του. Και ότι δε θέλει πια να κάνουμε σεξ γιατί δεν είναι καν καλό (δε νιώθω τίποτα πολλές φορές και δεν μπορώ να τελειώσω ποτέ). Νιώθω ότι όλα είναι χάλια και δεν έχω κανέναν και έχω εξαρτηθεί από το αγόρι μου γιατί σπουδάζω στην Αθήνα και οι γονείς μου είναι Θεσσαλονίκη. Έχω μόνο γιαγιά και παππού στην Αττική, όχι Αθήνα αλλά πάω μια φορά τον μήνα. Νιώθω ότι δεν έχω φίλους, όλες οι παρέες, εκτός από τα παιδιά που κάνω παρέα μόνο στη σχολή, είναι κοινές και δεν με καλύπτουν. Νιώθω μόνη και έχω κουραστεί και το αγόρι μου με κατηγορεί επειδή λέει ότι δεν κάνω τίποτα για να αλλάξει η κατάσταση και καθε φορά που κλαιω αντί να βοηθήσει, νευριάζει και με αγνοεί ή μου μιλαει απότομα. Συζητήσαμε ακόμα και να χωρίσουμε και δεν θέλουμε αλλά έχουμε πολλά προβλήματα. Δεν ξέρω τι να κάνω, ήθελα κάπου τα πω. Ευτυχώς θα φύγω για τις γιορτές και ίσως ηρεμήσω λίγο. Επίσης παίρνω αγωγή και εκεί που νόμιζα ότι είμαι καλύτερα, είμαι πάλι χάλια. Ολη μέρα δεν κάνω τίποτα, μόνο σχολή πάω και τίποτα άλλο. Έχω κουραστεί πάρα πολύ. Κοιμάμαι συνέχεια επειδή δεν έχω τι να κάνω και απλά νιώθω συνέχεια απαίσια. Νιώθω ότι προσπαθώ χωρίς να κάνω τίποτα. Δώστε καμία συμβουλή γιατί δεν μπορώ άλλο.

---

Έχω περάσει και εγώ από αυτό το στάδιο που είσαι εσύ. Με πολλά κλαματα και εξαρτηση από την σχέση μου.ακόμη δηλαδή έχω εξαρτηση.
Καταρχήν πόσο καιρό περνεις αγωγη για την καταθλιψη.την σχεση την εκανες πριν η μετα την κατάθλιψη? Με το αγόρι σου νιώθεις ερωτευμενη?

Αποστολια, καλησπέρα. Αγωγή παίρνω από τέλη Αυγούστου αλλά την έχω αλλάξει πολλες φορές. Ενα μήνα και κάτι παίρνω τα ίδια φάρμακα και εκεί που νόμιζα ότι είμαι καλύτερα, είμαι πάλι ψιλοχαλια και η ψυχίατρος πέρα από τη συνταγογραφηση δεν με καλύπτει. Επειδή είναι στο δημόσιο, δεν νομίζω ότι έχω πολλές επιλογές και σκέφτομαι να δω και ψυχολόγο, αλλά επειδή δεν έχω χρήματα για ιδιώτη ψυχίατρο ή ψυχολόγο, δεν μπορώ να επιλέξω αν με βοηθάει ή όχι ο ειδικός. Άσε που πήγα στην ψυχίατρο 2 φορές μεσα σε 2 μήνες και το επόμενο ραντεβού είναι τον Μάρτιο. Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μέχρι τότε. Δεν έχω βοήθεια ειδικού στην ουσία.
Όσο για τη σχέση, την έκανα πριν την κατάθλιψη, ενα χρόνο και κάτι πριν, όταν ήρθα Αθήνα για σπουδές. Οσο για το πως νιώθω, τον αγαπάω φυσικά απλά νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου και το λέει κι εκείνος. Απλά η κατάσταση έχει γίνει τοξική και για τους δυο μας αλλά δεν θέλουμε να χωρίσουμε. Εγώ θέλω απλά να βελτιωθούν τα πράγματα. Επίσης το αγόρι μου δίνει ξανά πανελλήνιες, οπότε δεν έχει αρκετό χρόνο και δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα λόγω του διαβάσματος του. Απλά νιώθω ότι είναι το μόνο άτομο που έχω κοντά μου στην Αθήνα και βασιζομαι σε αυτόν παραπάνω από όσο πρέπει.

George1520 τα έχω σκεφτεί όλα αυτά που λες. Το θέμα είναι ότι δεν παίρνω πρωτοβουλίες και συνέχεια κάθομαι μόνη και κοιτάω το ταβάνι όταν δεν είμαι με αυτόν ή με παρέα. Και για τις δραστηριότητες που λες, θα ήθελα να κάνω κάποια πράγματα, όπως σχέδιο ή να μάθω περισσότερα πράγματα στην κιθάρα από τα λίγα που ξέρω, αλλά δεν μπορώ να βγω να αρχίσω δραστηριότητες και να κοινωνικοποιηθ ω με άτομα που δεν ξέρω. Θα ήθελα να είχα τη διάθεση να τα κάνω αυτά, επειδή παντα ήθελα αλλά δεν μπορούσα γιατί εμένα επαρχία. Απλά δεν νιώθω έτοιμη αλλά έχω κουραστεί πάρα πολύ από την ρουτίνα που δεν έχει τίποτα πέρα από τη σχολή... Μάλλον πρέπει απλά να το πάρω απόφαση. Αγχώνομαι κιόλας γιατί είχα δοκιμάσει πέρυσι να πάω σε τμήμα ζωγραφικής σε ένα αυτοδιαχειροζομενο στα Εξάρχεια και δεν μου άρεσε η όλη φάση καο δεν ξαναπήγα οπότε φοβάμαι και το ενδεχόμενο του να μην κάτσει...
Όσο για την σχέση μου, υποτίθεται ότι καταλαβαίνει, έτσι λέει αλλά δεν το βλέπω. Λεει ότι δεν μπορεί να με παρηγορεί πια γιατί εγώ φταίω που δεν κάνω τίποτα. Το θέμα είναι ότι έχω άγχος για να κάνω κάτι και νιώθω ότι προσπαθώ μόνο και μόνο επειδή σηκώνομαι από το κρεβάτι και πάω στη σχολή. Το ξέρω ότι φταίω αλλά δεν ξέρω πώς να φτιάξω τα πράγματα και να γίνω όπως ήμουν παλιά, που είχα ενδιαφέροντα και κυρίως χαρακτήρα, που πλέον δεν έχω. Εχω πέσει πολύ και στα δικά του μάτια και στα δικά μου.

Θα σου πω την δική μου ιστορία. Εγώ όταν είχα πέσει ψυχολογικά δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Το να σηκωθώ για μένα ήταν θαύμα. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου πως αν το αφήσω όλο αυτό θα με νικήσει και δεν θα μπορώ να κάνω κάτι μετά. Έτσι κάθε πρωί σηκωνομουν.. Έβγαινα έξω στην αυλή. Τότε θυμάμαι ήταν όλα μηχανικά. Έκανα την μέρα μου μηχανικά και περίμενα να νυχτώσει για να κοιμηθώ. Άρχισα να φοβαμαι τα μικρόβια, τις αρρώστιες, τους θορύβους. Ήμουν ένα ζόμπι. Δεν ειχα κανένα δίπλα μου. Είχα σχεση τότε αλλά δεν είχα στήριξη. Ζήλευε, δεν ήθελε να βγαίνω έξω. Αντί να θέλει να βγω, να δω τους φίλους μου, από την ζήλια της με ήθελε κλειδωμένο σπίτι. Δεν σταμάτησα να έχω επαφές με τους φίλους μου. Σκεφτόμουν ότι από αυτό κάποια στιγμή θα βγω και δεν θα έχω φίλους. Έκανα ψυχοθεραπεία, χώρισα και πεισμωνα κάθε μέρα... Άρχισα να βγαίνω από το σπίτι να πηγαίνω για καφε με φίλους. Πριν φύγω έλεγα Που πάω; θέλω το σπίτι μου. Όταν πήγαινα ένιωθα όμορφα. Κάθε φορά που έβγαινα εμένα περισσότερη ώρα.. Και έφτασα στο σημείο να βγαίνω, χωρίς άγχος.. Να μην φοβάμαι τα πάντα... Να ζω. Να λέω αν είναι να πάθω κάτι, ας το πάθω. Το να αγχώνομαι μην το πάθω δεν θα με βγάλει κάπου..

Με την ψυχοθεραπεία άρχισα να βλέπω την ζωή διαφορετικα.. Ότι είμαι διαφορετικός από αυτόν που μου έλεγαν οι γονείς μου.. Είδα πως είμαι διαφορετικός και από όλους τους άλλους γιατί έχω και καλή πλευρά. Δεν την είχα δει ποτέ ξανά.
Για να νικήσεις αυτό που περνάς πρέπει να το αποδεχτείς. Να πεις ναι έχω κατάθλιψη. Θα το νικήσω.. Για να το νικήσεις όμως πρέπει να σταματήσεις να κλαιγεσαι, να αρχίσεις να βγαίνεις, να κάνεις πράγματα για σένα.. Την μια μέρα βγες στην αυλή, στο μπαλκόνι. Καθισε εκεί. Την αλλη μέρα πήγαινε στο πάρκο για λίγη ώρα. Περπάτησε... Γράψε σε ένα χαρτί τα καλά που έχεις στην ζωή σου.. Δες τα.. Αναγνώρισε τα. Αγάπησε τα.. Πάντα να ξέρεις ότι όλα αυτά είναι παιχνίδια του μυαλού. Τώρα σε οδηγεί.. Για να το οδηγήσεις ξανά εσύ πρέπει να κάνεις κάτι.

Quote:

---

Originally Posted by Chloe_

Αποστολια, καλησπέρα. Αγωγή παίρνω από τέλη Αυγούστου αλλά την έχω αλλάξει πολλες φορές. Ενα μήνα και κάτι παίρνω τα ίδια φάρμακα και εκεί που νόμιζα ότι είμαι καλύτερα, είμαι πάλι ψιλοχαλια και η ψυχίατρος πέρα από τη συνταγογραφηση δεν με καλύπτει. Επειδή είναι στο δημόσιο, δεν νομίζω ότι έχω πολλές επιλογές και σκέφτομαι να δω και ψυχολόγο, αλλά επειδή δεν έχω χρήματα για ιδιώτη ψυχίατρο ή ψυχολόγο, δεν μπορώ να επιλέξω αν με βοηθάει ή όχι ο ειδικός. Άσε που πήγα στην ψυχίατρο 2 φορές μεσα σε 2 μήνες και το επόμενο ραντεβού είναι τον Μάρτιο. Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μέχρι τότε. Δεν έχω βοήθεια ειδικού στην ουσία.
Όσο για τη σχέση, την έκανα πριν την κατάθλιψη, ενα χρόνο και κάτι πριν, όταν ήρθα Αθήνα για σπουδές. Οσο για το πως νιώθω, τον αγαπάω φυσικά απλά νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου και το λέει κι εκείνος. Απλά η κατάσταση έχει γίνει τοξική και για τους δυο μας αλλά δεν θέλουμε να χωρίσουμε. Εγώ θέλω απλά να βελτιωθούν τα πράγματα. Επίσης το αγόρι μου δίνει ξανά πανελλήνιες, οπότε δεν έχει αρκετό χρόνο και δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα λόγω του διαβάσματος του. Απλά νιώθω ότι είναι το μόνο άτομο που έχω κοντά μου στην Αθήνα και βασιζομαι σε αυτόν παραπάνω από όσο πρέπει.

---

Εφόσον αλλάζεις συνέχεια αγωγη προφανώς δεν σε έχει πιάσει κάποιοι φάρμακο ακόμη γι αυτό αισθανεσαι έτσι. Κάνε υπομονή μέχρι να σταθεροποιηθεις σε ένα φαρμακο.καλο θα ήταν να δεις και έναν ιδιωτη.ούτε οι γονείς σου μπορουν να σε βοηθησουν οικονομικα?όσο αφορα το αγόρι σου καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι σε αυτό το στάδιο που βρισκεσαι.θέλει κατανοηση από τον φίλο σου και προσπάθεια από εσένα. Η ηλικία σας δεν βοηθα τόσο στην κατασταση σου αφού είστε και οι δυο μικροί και σε αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχει υπομονη.επισης κι αυτός βρίσκεται σε περιοδο εντονου αγχους.οπότε αν θέλετε να είστε μαζί πρέπει να κανετε και οι δύο υποχωρησεις.τι προβλήματα ακριβως υπάρχουν στην σχέση σας?γιατί απ ότι κατάλαβα η σχέση σε απασχολεί κυρίως κι αν ενοιωθες ασφαλεια στην σχεση θα ενοιωθες και εσύ καλύτερα?

Αποστολια, δεν είναι ότι νιώθω ανασφάλεια μέσα στη σχέση, είναι δικό μου το θέμα. Απλά δε θέλω να κάθομαι μόνη και να με πλακώνουν οι τοίχοι, οπότε στηρίζομαι υπερβολικά στην παρέα που μου κάνει το αγόρι μου και όταν φεύγει κάθομαι και κοιτάω το ταβάνι και σαπιζω στο ίντερνετ. Δεν έχω και πολύ κοντινούς φίλους, οπότε βασίζομαι στο να κάθεται αυτός μαζί μου. Παλιά, πριν έρθω Αθήνα, όσο εμένα με τους γονείς μου, δεν ειχα κανένα θέμα με το να είμαι μόνη. Αντιθέτως, ζωγραφιζα, έπαιζα κιθάρα, διαβαζα βιβλία, άκουγα μουσική και περνούσα μια χαρά μόνη μου και ήμουν καλά με τον εαυτό μου. Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα από αυτά και νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου. Έχω γίνει εντελώς αντίθετη από αυτό που ήμουν και θέλω να είμαι. Και αυτό είναι πρόβλημα στη σχέση γιατί αυτό γίνεται εδώ και πολύ καιρό και είναι κουραστικό και για τους δυο μας... Απλά δεν είμαι πλέον ανεξάρτητη και χάνομαι τελείως και δεν ξέρω πώς να συνέλθω.

Γιώργο, κι εγώ αυτά που περιγράφεις νιώθω. Διστάζω να βγω με παρέα αλλά στο δωμάτιο με πλακώνουν οι τοίχοι... Και αν βγω πιθανόν να περάσω καλά, έτσι γίνεται συνήθως, αλλά είναι μέχρι να βγω από το δωμάτιο. Και όμως, πολλές φορές, όταν πάω σχολή πχ σκέφτομαι πως θέλω να γυρίσω στο δωμάτιό μου, αν και μιζεριαζω εντελώς εκεί μέσα. Απλά βαριέμαι υπερβολικά την καθημερινότητα μου

Το δωμάτιο είναι ο χειρότερος τόπος για να μείνεις... Εγω όταν δεν είμαι καλά. Κάθομαι εκεί κλαιγομαι για λίγο και σηκώνομαι. Άμα μείνεις εκεί και να μην κάνεις κάτι τότε κάποια στιγμή θα θες να κάνεις και δεν θα μπορείς..
Αρχισε με μικρά μικρά πράγματα. Και τα μικρα θα γίνουν μεγάλα. Αυτό για να το νικήσεις πρέπει να του πας κόντρα.

Θα συμφωνήσω με τον george.ίσως βέβαια δεν έχουν δρασει ακόμη τα αντικαταθλιπτικα καθώς αλλάζεις συνέχεια.όταν όμως θα φέρουν αποτέλεσματα θα μπορεσεις να κανεις αυτά που εκανες και παλια.σιγά σιγά και με υπομονη.

Καλησπέρα. Καταλαβαίνω ότι αυτή τη στιγμή νιώθεις ότι σου φταίνε όλα αλλά όλα ξεπερνιουνται.. Προσπάθησε ουσιαστικά να βοηθήσεις τον εαυτό σου και μην επιτρέπεις να σε καταβάλλει αυτή η κατάσταση. Αφού δεν έχεις τι να κάνεις όπως λες βγες απλά μια βόλτα. Η πήγαινε για περπάτημα. Σου λέω τα πιο απλά γιατί υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις. Εγώ όταν ήμουν σε αυτή την κατάσταση ακόμα και για καφέ έχω βγει μόνη μου. Απλά για να βλέπω κόσμο. Δεν είχα καμία όρεξη και όλα τα έκανα μηχανικά στην αρχή. Και δεν είσαι μόνη.
Όσο για τη σχέση σου δεν πάει να πει ότι επειδή είστε μαζί σε καταλαβαίνει τι ακριβώς περνάς. Πολλοί άνθρωποι λένε ότι καταλαβαίνουν αλλά αν δεν το ζεις κάτι δεν το καταλαβαίνεις.. Αγκάλιασε δυνατά πολύ δυνατά τον εαυτό σου και προσπάθησε

Δεν χρειάζεσαι ούτε συμβουλές, ούτε χάπια! Αγάπη χρειάζεσαι! Το "που" την βρίσκεις, είναι ένα άλλο θέμα!