Τρεμω στη σκεψη...

Καλησπερα σας φιλοι και φιλες.... Ενα απο τα προβληματα μου ειναι οτι ειμαι 32 ετων και δεν εχω την ικανοτητα να εγκαταλειψω την κοινη στεγη με τους γονεις μου...Οχι τοσο απο οικονομικη αποψη, αλλα επειδη νιωθω οτι 'ανηκω' σε εκεινους...Ειμαι μονιμως αγχωμενη και γεματη ψυχοσωματικα..Απορω πως δεν εχω κανει ακομα τιποτα χειροτερο...Αν και το σκεφτηκα πολλες φορες..Πολλες φορες νιωθω την αναγκη να ειμαι σε εναν δικο μου χωρο αλλα θα ηθελα αυτος ο χωρος να βρισκεται ή απο πανω τους, ή απο κατω τους!...Και τα βραδυα θα κοιμομουν στο δικο τους σπιτι...Τοση ανασφαλεια..Εχω καταντησει να τρεμω στη σκεψη μη μου παθουν κατι...Φυσικα τους υπεραγαπαω αλλα δεν μπορω να φανταστω καν οτι υπαρχω χωρις αυτους...Τι θα κανω βρε παιδια?...Πως θα φτιαξω εγω τη ζωη μου?..Μια φιλη εχω και συμβιβαζομαι και με αυτη γιατι εχουμε αρκετες διαφορες που μου προκαλλουν αγχος..Υπαρχουν κι αλλοι με τοση ανασφαλεια? και σε τετοια ηλικια?...Νιωθω τοσο στραπατσαρισμενη......

δεν εισαι η μονη κοπελια.θα το ξεπερασεις σιγα σιγα

Πώς? Εχουνε περασει τοσα χρονια.....Φοβαμαι πολυ........

Είσαι οικονομικά ανεξάρτητη ? Έχεις ποτέ δοκιμάσει να μείνεις μακριά τους , ας πούμε κάνοντας ένα πολυήμερο ταξίδι ? Παρέες έχεις ? Κάποια σχέση τώρα ή και στο παρελθόν (όχι εφήμερη) ?

Θα πρέπει να δοκιμάσεις οπωσδήποτε τις αντιστάσεις σου μακριά τους, δεν είσαι μικρή για να είσαι προσκολλημένη πάνω τους...

Οι ίδιοι τι λένε ?

Το να φυγεις δεν ειναι προβλημα.
Ενιωθα το ιδιο. Μπορει να εχω δικο μου σπιτι τωρα, αλλα δε νιωθω ανεξαρτητη, ουτε πιστευω στον εαυτο μου. Θα τους δωσω αναφορα για οτι συμβει κι αυτος ο ομφαλιος λωρος δεν ξερω ποτε θα κοπει.
Οποτε απο δικη μου πειρα σε \"καθησυχαζω\" πως με το να φυγεις απο το σπιτι, δε σημαινει οτι ανεξαρτοποιεισαι και ουτε θα δυσκολευτεις, believe me ειναι μονο στο μυαλο αυτο.
Απο δικες τους ανασφαλειες (κατανοητες) μας κανανε κι εμας ετσι. Εχοντας τον ελεγχο, καθησυχαζαν, εμεναν ηρεμοι, αλλα δεν μας αφησαν να πιστεψουμε σ εμας, στις δυναμεις μας και στους εαυτους μας. Το κουπι τωρα το πιανουμε εμεις.

Quote:

---

Originally posted by sabb
Θα πρέπει να δοκιμάσεις οπωσδήποτε τις αντιστάσεις σου μακριά τους, δεν είσαι μικρή για να είσαι προσκολλημένη πάνω τους...

Οι ίδιοι τι λένε ?

---

Συμφωνώ δοκίμασε μακριά τους,έστω κ με το ζόρι...κ δες ταυτόχρονα τον εαυτό σου κ τη σχέση σας...

Ειμαι οικονομικα ανεξαρτητη αλλα δεν εχω παρεες...Κανω παρεα με μια δυο κοπελες..Σχεση δεν υπαρχει τα τελευταια δυο χρονια...Δεν ετυχε...Οι ιδιοι δεν με πιεζουν δεδομενου οτι με βλεπουν τοσα χρονια βουτηγμενη στις φοβιες και τις ανασφαλειες...
Με το ζορι, δεν γινεται γιατι παθαινω κριση ανασφαλειας......:(

Πρεπει να σας πω παντως (δεν ξερω αν μπορει καποιος να με βοηθησει βρε παιδια) οτι δεν μπορω να καταλαβω κι εμενα την ιδια..Απο τη μια θα ηθελα να ειμαι πιο ανεξαρτητη κι απο την αλλη δεν εχω τη δυναμη να αναλαβω την ευθυνη του εαυτου μου συναισθηματικα...Φοβαμαι τον ιδιο μου τον εαυτο..Εχω συνηθισει στην ιδεα της καθημερινοτητας με 2 ανθρωπους που με αγαπανε αληθινα και ειναι το σημειο αναφορας μου..Πως μπορω να ζησω χωρις αυτους?..Φοβαμαι υπερβολικα τη μοναξια...Υπερβολικα...Σας ευχαριστω και παλι παιδια..

kai...φιλη Wintertimes μου, εχεις απολυτο δικιο. Δεν μπορω να ανεξαρτητοποιηθω σαν μυαλο, σαν ψυχη, σαν οντοτητα τελοσπαντων...αρα....οταν φυγει καποιος απο τη ζωη, θα παθω σ υ γ κ ο π η

Quote:

---

Originally posted by valentini
kai...φιλη Wintertimes μου, εχεις απολυτο δικιο. Δεν μπορω να ανεξαρτητοποιηθω σαν μυαλο, σαν ψυχη, σαν οντοτητα τελοσπαντων...αρα....οταν φυγει καποιος απο τη ζωη, θα παθω σ υ γ κ ο π η

---

τιποτε δεν θα παθεις,στην αρχη θα ζοριστεις και μετα θα προσαρμοστεις...

Empneusth μου....Σε ευχαριστω.....

Μακαρι να ηξερα το μυστικο της λυσης του προβληματος, αλλα δυστυχως κι εγω στην προσπαθεια βρισκομαι. Εκτελω ακομη εντολες τους κι ας ξερω πως μ ενοχλει κι οτι μου κανει κακο αυτο. Πειραματιστηκα στο να μην τους δω ενα δυο μηνες και δεν υπηρξε αμεσο αποτελεσμα. Τετοιου ειδους προβληματα απ\' οτι καταλαβα λύνονται με την παροδο του χρονου. Θα χρειαστει τον ιδιο χρονο που χρειαστηκαν για να ενσωματωθουν μεσα μας. Δεν πρεπει ομως ν απογοητευομαστε γι αυτο και να προσπαθουμε, μελετωντας και πραττοντας σιγα σιγα. Εξαλλου ολος ο κοσμος ειναι ετσι. Ολοι περναμε το ιδιο. Αλλοι περισσοτερο κι αλλοι λιγοτερο. Αν δεν το εχεις δει καλα ειναι να κατεβασεις τη \"Διαπλαση των παιδων\" - Το κουτι της Πανδώρας, που μιλαει πολυ καλα γι αυτο το θεμα και τοτε θα λυπηθεις περισσοτερο τη νεα γενια παρα τη δικη μας. Αν χρειαστεις πληροφοριες γι αυτη την ερευνα στειλε μου μυνημα εσυ και οποιοσδηποτε αλλος θελησει. :)

Βρε τι εχουμε παθει......Σε ευχαριστω...Θα δω την εκπομπη που προτεινεις και θα τα ξαναπουμε...

Valentini, καλώς ηρθες

περα απο τα να ζεις με τους γονεις σου κ να μη μπορεις να φανταστεις τον εαυτο σου χωρις αυτους, μας γραφεις πώς συμβιβαζεσαι με μια φιλη που δεν καλυπτει τις αναγκες σου στο επιπεδο που αναζητας. Τουλαχιστον οπως φαινεται απο οσα ανεφερεις.

Πώς συμβιβαζεσαι με μια μονο φιλη χωρις να ψαχνεις παρεα αλλων ατομων? Σε εμποδιζει κατι?Κ αν ναι τί ειναι αυτο?

Γεια σου Σοφια ...Βεβαιως...Η φιλη αυτη μενει κοντα μου και επιλεγει να περνα πολλες ωρες μαζι μου ό,τι κι αν κανουμε..Εννοω ακομα και μεσα να καθομαστε τα βραδυα, δεν την πειραζει..Ισα ισα της αρεσει..Ας μην βγαινουμε και τοσο...Εκεινη δεν εχει βεβαια τα προβληματα που εχω εγω αλλα ειναι επιλογη της να μενει μεσα..Συμβιβαζομαι ομως να περναω τοσες μερες ,ωρες, βραδυα μαζι της για το λογο οτι δεν μπορω να κανω αλλα πραγματα με τα ψυχοσωματικα που κουβαλαω..Φαντασου μονο οτι δεν μπορω να φαω μονη μου(ψυχοσωματικο)γιατι οταν το κανω, εχω μια αισθηση πνιγμου-πλακωμα στο στηθος-αισθηση λιποθυμιας!....Παρεα αλλων ατομων που να ψαξω......Δεν ξερω....Ειλικρινα δεν αντεχω αλλο

Μαλιστα, δλδ αν καταλαβα καλα με ολα αυτα τα ψυχοσωματικα δεν μπορεις να βγεις εξω?Ποσο καιρο ταλαιπωρεισαι ετσι?Εχεις σκεφτει πώς μπορεις να βοηθηθεις?Εχεις κανει κατι προς αυτη την κατεύθυνση?

Ταλαιπωρουμαι Σοφια μου 10 ολοκληρα χρονια....Εκανα πολλες προσπαθειες..Πηγα σε γιατρους, πηρα φαρμακα, ειδα βελτιωση..Οταν ομως εκοβα τα φαρμακα, παλι τα ιδια...Μετα πηγα σε ομοιοπαθητικο για 3 μηνες ....Καμια διαφορα με τον ομοιοπαθητικο...Τωρα προσπαθω μονη μου γιατι δεν ξερω τι αλλο να κανω..Βλεπω ομως οτι ειναι πλεον τοσα πολλα τα ψυχοσωματικα και το αγχος...Οταν δε καμια φορα αισθανθω καλυτερα και χαρω λιγο παραπανω,....τοτε ερχεται με τρελη φόρα το κακο να με χτυπησει χειροτερα! Μην τυχον και με ξεχασει! Μου εφαγε τη ζωη...Τι εζησα τελικα? Με τι αναμνησεις θα γερασω....? Σαν μια αποστολη ειναι η καθε μου ημερα...Μια αποστολη που πρεπει να βγει εις περας.....\"Αντε..τα καταφεραμε και σημερα να μην καταληξουμε σε κανενα νοσοκομειο\".....

Valentili, ειναι λογικο να νιωθεις ετσι...κουρασμενη κ απογοητευμενη.
Να ρωτησω ομως, πώς εκοβες τα φαρμακα?με τη συμφωνη γνωμη γιατρων?
εχεις μιλησει σε καποιο ψυχοθεραπευτη για το προβλημα που αντιμετωπιζεις?

Την πρωτη φορα τα εκοψα μονη μου γιατι ενιωθα απιθανα! Βεβαια δεν επρεπε και γι\'αυτο υποτροπιασα αργοτερα...Ομως τη δευτερη φορα τα εκοψα με τη συμβουλη του ειδικου και παλι τα ιδια μετα απο καιρο... Ψυχοθεραπεια εκανα για λιγο και πηγε να με τρελανει χειροτερα μια \'κυρια\' που πολυ ισχυρα πιστευω οτι δεν θα επρεπε να εχει την ιδιοτητα του ειδικου...Δεν ειναι ευκολο να βρει κανεις καλο ειδικο..Πηγα και σε αλλους στο παρελθον και δεν τους αντεχα εγω....

Valentini, ξερω πώς δεν ειναι ευκολο να βρεις τον ειδικο που σου ταιριαζει. Ομως με το να μην μενεις σε μια θεραπεια, με το να μην ακολουθεις ενα προγραμμα, μια δεσμευση ουσιαστικα απεναντι στον εαυτο σου, ειναι σαν να μην πιστευεις στον εαυτο σου.

Αντιλαμβανομαι πως μπορεις να πεσεις σε εναν ειδικο που δεν σου ταιριαζει καθολου, σε δυο ή κ τρεις ακομα αλλα αν ολοι ματαιωνονται μετα απο λιγο απο σενα, τί σου λέει αυτο?

Γνωριζω την περιπτωση μιας κοπελας που ειχε μεινει πολυ καιρο στο σπιτι της με τους δικους τους, εχοντας στο νου της διαφορετικες φοβιες απο αυτες που αναφερεις εσυ.

Γιατι δεν δοκιμαζεις μια φορα ακομα, με περισσοτερη πιστη κ πεισμα?Η ψυχοθεραπεια δεν φερνει τοσο γρηγορα αποτελεσματα οσο η φαρμακευτικη αγωγη, ομως μπορει να βοηθησει κ πιο μακροπροθεσμα κ πιο μονιμα...τι λές?

Σοφια μου, η κοπελα που ανεφερες?....Εγινε καλα?............Φοβαμαι λιγο να ξαναρχισω γιατι ολοι με πιεζαν να φερομαι σαν \'ενηλικη γυναικα\' και να ξεχασω τους δικους μου...Να ξεχωρισω τη ζωη μου...Κι εγω εκλαιγα ασταματητα..Τους ελεγα οτι αναγνωριζω οτι ειναι προβλημα να ειμαι ετσι μαζι τους αλλα δεν γινεται να κανω κατι τετοιο απλα και μονο επειδη μου το \'ζητατε\' εσεις!....Και οι κρισεις μου, η καταθλιψη μου, το αγχος και τα ψυχοσωματικα μου, ολο και μεγαλωναν.....Γινανε τερατα το καλοκαιρι που μας περασε και ηθελα να αυτοκτονησω...Η μαλλον, καποιον να με σκοτωσει...Τους φοβαμαι τους ειδικους...Η μαλλον φοβαμαι τον εαυτο μου...

Valentini η κοπελα που αναφερω ειναι πλεον καλα....:) αφου αλλαξε πολλους (μα παρα πολλους) ειδικους.

Νομιζω πως κ εγω στη θεση σου θα φοβομουν να ξαναρχισω, ειδικα εχοντας στο νου το παρελθον αλλα κ τις πιεσεις ολων οσων σου ελεγαν να ξεχασεις τους γονεις σου. Κ φυσικα δεν νομιζω πώς η λυση ειναι να ξεχασεις τους γονεις σου ή να παψεις να νοιαζεσαι γι αυτους κ να τους αγαπας. Δεν σημαινει αυτο,αυτονομια ή ανεξαρτησια....

Ειπες κατι σημαντικο-κατα τη γνωμη μου: οτι φοβασαι τους ειδικους αλλα τελικα οχι αυτους, αλλα εσενα....Μηπως ομως ηρθε η ωρα να παρεις την αποφαση να αντιμετωπισεις τον φοβο σου?Να δεις καλυτερα κ με περισσοτερη υπομονη κ αγαπη τον εαυτο σου?Τί τον κανει να αντιδρα έτσι?

Συγγνωμη για την καθυστερηση.. Σε ευχαριστω Σοφια για την απαντηση.

κι εγω σ ευχαριστω. ευχομαι να βρεις τη δυναμη που θα χρειαστεις για να δεις κ να ξεπερασεις τα προβληματα σου :)

valentini ειμαι και εγω 32 και εχω ακριβως τους ιδιους φοβους.Ζησαμε σε ενα προστατευομενο περιβαλλον και γιναμε ανασφαλεις
καταλαβαινω απολυτα πως νιωθεις αυτα νιωθω και εγω
αλλα μετα σκεφτομαι οτι τιποτα δε εξαρταται απο μενα αλλα οτι πει ο Θεος
πρπει να δυναμωσουμε και να προσπαθησουμε να ζησουμε χωρις φοβους αλλωστε και οι γονεις μας εζησαν την ζωη τους ειδαν και χαρες μεγαλες
εμεις παιδευομαστε
σημασια ειναι να νιωσουμε εμεις καλα και να απαλαχτουμε απο αυτε τις σκεψεις
δεν εισαι μονη και εγω ζω με γονεις και να ξερεις οτι εσυ και εγω υποφερουμε πιο πολυ απο τις σκεψεις μας αποοτι οι γονεις μας

εγω παω σε ειδικο και πλεον δε ντρεπομαι να το λεω
χρονια ταλαιπωρουμε με φαρμακα
seroxat effexor xanax
αλλα μετα σκεφτομαι οτι εγω υποφερω πολυ για ολους
φοβαμαι μηπως παθουν κατι οι γονεις
φοβαμαι οτι δε θα βρω ποτε εργασια
φοβαμαι να μη συναντησω κανεναν γνωστο και κανω χιλιομετρα κυκλους για να τους αποφυγω γιατι με ρωτανε αν ειμαι καλα
και πλεον δε μπορω να υποκριθω
η ζωη μου καταντησε να ειναι ενα βαρος αλλα μετα σκεφτομαι οτι ειμαι πολυ αυστηρη με τον εαυτο μου
ξερω ειναι πολυ εκνευριστικο να σου λενε να ηρεμησεις γιατι αυτο ειναι το προβλημα οτι δε μπορεις
μια συμβουλη μπορω να σου δωσω
να δεις τον εαυτο σου και να τον αγαπησεις και εγω θα κανω το ιδιο οσο μπορω
καλημερα να εχεις