Οταν χωριζουν οι γονεις τι γινεται με τα παιδια??

Γεια σας,με απασχολει κατι κ δεν ξερω αν εχω δικιο ή οχι...
Αν φταιω εγώ ή οχι...

Οι γονείς μου εχουν χωρίσει εδω καιπολλα χρονια λογω ασυμφωνιας χαρακτηρων.Εγω μεγαλωσα με την μαμα μου και τωρα πια που ειμαι 24 χρονων ειδα με τι προσπαθειες καταφερε να με φτασει εδω που ειμαι και να με κανει ανθρωπο να μπορω να βγω στην κοινωνια..Μου ελειψαν πραγματα (οπως γιορτες,την εβλεπα μονο τα μεσημερια μετα το σχολειο)αλλα δεν την κατηγορω για αυτα γιατι επρεπε να μας μεγαλωσει..Ειμαι υπερηφανη για την μαμα μου κι ας την στεναχωρω.Ο πατερας μου παλι γενικα δεν προσπαθησε να κρατησει την επαφη μαζι μας,κατι λιγοτερο κι απο τα τυπικα...Ετσι αποξενωθηκαμε,ετσι νιωθω και ερχομαστε στο σημερα που ολα μου ειναι πιο αισθητα και μπορω να διακρινω και να καταλαβω...Για λογους υποχρεωτικων μαθηματων δεν μπορουσα να δουλευω,παρα μονον περιστασιακα
τωρα πια θα τα ακνω παραλληλα γτ εχω κουραστει..Δεν ειναι πρωτοτυπο συμβαν που θα αναφερω συμβαινει σχεδον παντα...
οταν ξεκινησα φοιτητρια ο πατερας μου δεν δεχοταν να μου δωσει λεφτα γτ δεν χρειαζομουν,μαλιστα υπηρχαν κ μαρτυρες στο δικαστηριο...τα πρωτα 2 χρονια ηταν τυπικος,αν κ συνεχως εγω του υπενθυμιζα οτι εχω υποχρωσεις να πληρωσω..Κ πλεον δεν μου δινει καμια σημασια,ολο δεν εχει λεφτα κτλ κτλ κτλ(και οικονομικα ειναι καλα)
Εμενα με εχει πειραξει το γεγονος οτι δεν ενδιαφερθηκε κ δεν ενδιαφερεται αν εχω να φαω ας πουμε.Δεν ειμαι παιδι που εκανα τις σπαταλες κ ζητουσα λεφτα για μπουζουκια κ βλακειες αλλες..οτι μου εδιναν,φροντιζα να τα κουμανταρω κ να κανω τι με παιρνει να κανω.Νιωθω πως πρσπαθει να εκδικηθει την μανα μου(γτ καθε φορα μου λεει να στα δωσει η μανα σου)με αυτον τον τροπο...Εγω πλεον εχω φτασει σε ενα σημειο τετοιου θυμου που σκεφτομαι να του κανω μηνυση,να τον διωξω απο την δουλεια του μιας κ επειδη παρεβαινεδικαστικη αποφαση διατροφης και η εταιρια του το εμαθε κ του εκανε μια φορα οχληση,η δευτερη φορα που θα το μαθει ειναι η απολυση..
Σκεφτομαι να κινηθω δικαστικα,οχι για να παρω τα χρηματα, για να δει πως ειναι να την πληρωνεις εσυ χωρις να φταις..
Ειναι πολυ εγωιστικο ολο αυτο??με εχει πληγωσει που δεν προσπαθησε να κρατησει επαφη κ ακομα κ σημερα με κοροιδευει μεσα στα μουτρα μου θεωρωντας με χαζη..Φταιω??Δεν ηταν δικη μου αποφαση να χωρισουν,δικη τους ειναι αλλα τι επειδη χωρισε την μανα μου παει να πει οτι χωρισε κ απο μας?

Ισως να μην εχω εξηγησει καλα,αλλα θα προσπαθησω στην πορεια να εξηγησω

pennoula, προσωπικά καταλαβαίνω πώς μπορεί να νιώθεις, ακόμα και την ανάγκη σου να τον πληγώσεις μπορώ να την καταλάβω, γιατί προέρχομαι και γω από ένα περιβάλλον χωρισμένων γονιών και μάλιστα με ανάλογα προβλήματα, σίγουρα δεν φταις για την κατάσταση αυτή, το σημαντικότερο όμως είναι να το κατανοείς αυτό, δηλ. να μην το χρεώνεις στον εαυτό σου με το να τον επιβαρύνεις περισσότερο από όσο αναγκαστικά επιβαρύνεται. Το ότι δεν φταις και δεν θα πρεπε να υφίστασαι και εσύ ένα «διαζύγιο» από τον πατέρα σου νομίζω δεν το αμφισβητεί κανείς, αλλά η γνώμη μου είναι πως θα χάσεις περισσότερα από όσα θα κερδίσεις με αυτή την διαδικασία. Πρώτον, γιατί θα βάλεις και τρίτους στο παιχνίδι, δικαστήρια, εργοδότες κτλ. και δεύτερον γιατί όλο αυτό θα έχει και για σένα ψυχικό κόστος, δεν είναι καθόλου ευχάριστο και ουσιαστικά είναι ένα κυνήγι με τα γιατί που έχεις μέσα σου που προσωπικά αμφιβάλλω για το κατά πόσο λύνονται με έξωθεν διαδικασίες…στην θέση σου, αν ένιωθα τόσο πνιγμένη και θυμωμένη θα μιλούσα σε κείνον καθαρά για να τα βγάλω από μέσα μου, η στάση του πατέρα σου δεν θα αλλάξει με μια δικαστική απόφαση ( εφόσον δεν σε ενδιαφέρει η διατροφή αλλά το νοιάξιμο ) ή με μια ενδεχόμενη απόλυσή του, αλλά αυτή είναι η δική μου προσέγγιση...κι όχι επειδή θεωρώ εγωιστικό τον δικό σου τρόπο, αλλά επειδή σε μένα τουλάχιστον θα προσέθετε και επιπλέον ψυχικό κόστος.

pennoula βγαλε το μισος απο μεσα σου γιατι θα κανεις κακο στον εαυτο σου. Εχεις απολυτο δικαιο αλλα και τι θα κερδισεις; Στο τελος θα νιωσεις ακομα χειροτερα και να εισαι σιγουρη πως θα εχεις και ενοχες χωρις να φταις σε τιποτα. Μη του δινεις σημασια, αν σε ξεχασε εκεινος ξεχνα τον και εσυ μια για παντα και θα νιωσεις καλυτερα.

εχεις σκεφτει οτι μπορει να φταιει καποιος αλλος εκτος απο σενα;Τι σε κανει να πιστευεις πως ο πατερας σου ειναι ενας αξιολογος ανθρωπος και οχι ενας συμφεροντολογος που κοιταει την παρτυ του;Ολη του η συμπεριφορα δειχνει οτι δεν ενδιαφερεται.Αυτο παρτο αποφαση.Σε καμια 10 χρονακια οταν μεγαλωσει και του ερθει καποια κατραπακια τοτε θα σε θυμηθει.Το να εκδικηθεις δεν εχει καποιο νοημα,δεν θα καταφερεις τιποτα.Αυτο που καταλαβαινω ειναι πως σε πνιγει πως ο ιδιος σου ο πατερας δεν σε αγαπαει.και θελεις να τον τιμωρησεις για αυτο.στο μελλον θα ειναι αξιος της τυχης του για τις αποφασεις που θα παρεις σε σχεση με αυτον,και πιστεψε με το μελλον γινεται παρον πολυ γρηγορα.Προσπαθησε να ηρεμησεις,να δεχτεις και να συμβιβαστεις με το γεγονος πως η λεξη \"πατερας\" δεν αρμοζει στο κυριο.και οσο και να λενε το αιμα νερο δεν γινεται,ηταν αλλουνου επιλογη να νερωσει το κρασι και οχι δικια σου.Απλα αγνοησε τον

απλα δεν το δεχομαι..Δηλαδη μια φορα δεν μπορει να σκεφτει:τι κανει αυτο το παιδι εκει,πως τα βγαζει περα,δεν αναρωτιεται ποτε??\'Να σου πω δεν πιστευω οτι ειναι κακος αλλα ειναι χαζος κ υποκινειται απο την συντροφο του...Οταν πχ ειναι στην δουλεια το πρωι κ του στελνω μηνυμα παντα με παιρνει τηλεφωνο..Οταν ειναι σπιτι του μαζι της ποτε δεν μου απανταει,ή μαλλον απλα δεν υπαρχω..Ισως ειναι μια προσπαθεια να τον δικαιολογησω,αλλα νομιζω πως του βαζουν λογια(αλλωστε ηταν ο βασικοτερος λογος για τον οποιο χωρισαν οι δικοι μου)
Ειναι δυσκολο να τον αγνοησω,ειδικα τωρα που ακομα δεν μπορω να ειμαι ανεξαρτοποιημενη,εχω αναγκη κ δεν ειναι εκει,ή πρεπει αν του το υπενθυμιζω εγω ή ποτε δεν εχει για μενα..Μπορει να ακουγεται οτι τον εχω μονο για τα λεφτα σε καποιους,αλλα ειναι κ ενα δειγμα για το ποσο ενδιαφερεται να ζω καλα(ποσο μαλλον οταν δεν εχω παραπανω απαιτησεις περα απο τις βασικες μου αναγκες)Νομιζω οτι οταν θα ερθει η ωρα που θα ειμαι ανεξαρτητη θα μπορω κ να τον αγνοησω και του υπενθυμισω οτι την ανεξαρτησια μου την οφειλω παντου εκτος απο εκεινον.
Δεν τον μισω αλλα θυμωνω κ με πιανει το παραπονο οταν δηλαδη εχει δικα του παιδια,τα αγνοει κ κοιταει τα ξενα της αλλης,δεν ειναι αδικια??(ποτε δεν σκεφτηκα να μην προσεξει την \'\'νεα\'\' του οικογενεια)..δεν ξερω καποια στιγμη ισως να βρω την δυναμη,αν το δω κ απο κοντα φυσικα,να του μιλησω,δεν ειμαι πια 12 χρονων που ελεγες μια βλακεια κ την πιστευα,μεγαλωσα εχω κριση κ βλεπω κ με εξοργιζει που με θεωρει χαζο 12χρονο.
Απλα ηθελα να το βγαλω απο μεσα μου γιατι ενιωσα τοσο θυμο,βεβαια τωρα εχω ηρεμησει αλλα η εκδικηση γυρναει μεσα στο μυαλο μου αλλα ξερω πως ποτε δεν θα το κανω..απλα τα λεω να ξεθυμαινω...Σας ευχαριστω ομως..ειδα μια πλευρα την οποια ακομα δεν ειμαι ετοιμη να δεχτω...ισως στο μελλον να φτιαξουν τα πραγματα κ να αποκατασταθει ολο αυτο το μπαχαλο,γιατι καταβαθος αυτο ελπιζω και 8ελω να γινει,αλλα δεν βλεπω διαθεση απο την δικη του μερια που θα επρεπε αυτος να ειχε φροντισει να μην εχει χαθει η επαφη...

penoula κοριτσακι μου τι να σου πω! Εγω που σου γραφω τωρα ειμαι η αλλη γυναικα στη ζωη του αντρα μου και των παιδιων του.
Απο την εμπειρια μου ομως θα σου πω οτι η αλλη γυναικα παιζει πολυ μεγαλο ρολο και δυστυχως επηρρεαζει αρνητικα εναν αντρα σε σχεση με τα παιδια του.
Ειδες πολλες φορες λενε οτι πισω απο εναν μεγαλο αντρα βρισκεται μια γυναικα .Τι γινεται ομως αν αυτη η γυναικα ειναι μικροπρεπης! Γιατι μικροπρεπεια ειναι να χωριζεις εναν γονιο απο το παιδι του.
Τις περισσοτερες φορες λοιπον ακουω και απο φιλες μου οτι αγαπουν εναν αντρα χωρισμενο με παιδια και ερχονται να τους πω την γνωμη μου για το αν θα προχωρησουν σε γαμο και αν θα πετυχει, επειδη εμεις ειμαστε μια μονιασμενη οικογενεια και ζουμε με τα παιδια του αντρα μου.
να σου πω την αληθεια:
Τις αποτρεπω!
Ειδικα οταν ακουω οτι στενοχωριουνται και θυμωνουν που αυτος ειχε τα παιδια του το Σ/Κ και δεν ειδωθηκαν, ή λεει παιρνουν τον μπαμπα τηλεφωνο και αυτος τρεχει οτι και αν θελησουν, και τα παιδια του τα εχει πιο πανω απο εμενα κλπ κλπ κλπ.
Ο χωρισμενος αντρας ειναι μια υπαρξη συνθετη. Αποτελειται απο τον ιδιο και τα παιδια του. Οταν λοιπον λες οτι αγαπας καποιον, αυτοματα τον αγαπας ολοκληρο!!! με τα δυο του χερια, τα δυο του ποδια , τα δυο του παιδια, γιατι ειναι μερος του εαυτου του. Δεν μπορεις να αφησεις εξω απο την αγαπη αυτη το δεξι του χερι, και το ενα του παιδι γιατι δεν τον αγαπας τοτε καθολου.
ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΣΕ ΛΙΓΟ

Καταρχην καποια στιγμη ευχομαι τα παιδια να καταλαβουν οτι ειναι τυχερα που εχουν μια γυναικα η οποια τα στηριζει σαν εσενα..Οταν διαβασα το κειμενο σου η αληθεια ειναι οτι σκεφτηκα,χαθηκε να βρει μια τετοια ο πατερας μου κι ας μην μενουμε μαζι γιατι μενουμε με την μαμα μου,αλλα να επιδιωξει να φαμε μια κυριακη μαζι βα τα πουμε απλα...Αξιζεις πολλα boubourina!!

καποιος ειπε γιατι να βασανιζω ετσι τον εαυτο μου...και μου ριχνω ευθυνες...Για ενα πραγμα φταιω κ αξιζω καθε τιμωρια..ειναι ασχετο βεβαια αλλα ειναι η σχολη μου κ η συνεχης αποτυχια...Ξερω πως ειναι δυσκολο να κανεις κατι που δεν σου αρεσει αλλα εγω αισθανομαι υποχρεωμενη να το κανω για να κανω υπερηφανους αυτους που ηταν διπλα μου..Αξιζουν αυτην την χαρα.

Πενούλα...καλησπέρα...έχω περάσει απο το ίδιο ακριβώς στάδιο....δεν αξίζει τον κόπο να στεναχωριέσαι και να νομίζεις πως φταίς εσύ για κάτι...εσύ είσαι το μοναδικό άτομο που ΔΕΝ φταίει σε αυτή την ιστορία....
όταν εφτασα στο αμήν(εμεις δεν ασχοληθήκαμε με δικαστήρια, δεν ήθελε η μητέρα μου να μπει σε αυτή την διαδικασία) συνατήθηκα μαζί του κάπου έξω και μιλήσαμε....η συμπεριφορά του ήταν απαίσια...και εκει ακριβώς συνειδητοποιήσα πως και πατέρας μου που είναι δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθώ με εναν άνθρωπο που δεν ενδιαφέρεται για μένα αλλά για το πως δεν θα τσακωθεί με την γυναίκα του, πως θα πληγώσει την μαμά μου, πως θα την ταλαιπωρήσει...και δεν βλέπει πως ερχόμενος ενάντια σε εκείνη αυτομάτως εναντιώνεται και σε μενα.....εγω απλά έκανα την απόλυτη διαγραφή...τον αγαπάω απλά δεν τον αφήνω ούτε αυτόν ούτε την γυναίκα του να με πονάνε με την απαράδεκτη συμπεριφορά τους.....
να κάνεις περήφανη την μαμά σου που έδωσε τα πάντα για να σε μεγαλώσει...και να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι είσαι δυνατή και ότι μπορείς να τα καταφέρεις...;)

Quote:

---

Originally posted by pennoula_v


......Για ενα πραγμα φταιω κ αξιζω καθε τιμωρια..ειναι ασχετο βεβαια αλλα ειναι η σχολη μου κ η συνεχης αποτυχια...Ξερω πως ειναι δυσκολο να κανεις κατι που δεν σου αρεσει αλλα εγω αισθανομαι υποχρεωμενη να το κανω για να κανω υπερηφανους αυτους που ηταν διπλα μου..Αξιζουν αυτην την χαρα.

---

Εγώ πίσω από αυτά τα λόγια βλέπω κάτι που με στενοχωρεί.
Βλέπω μία μαμά -ήρωα, ηθική (τι σημαίνει ηθική αλήθεια?) που αφοσιώθηκε σ\'ένα παιδί καταφέρνοντας να του δημιουργήσει ένα μεγάλο άγχος και ευθύνη να υλοποιήσει τα όνειρά της. Το ξέρω καλά το θέμα. Το έχω ζήσει και στο πετσί μου... :(
Η απάντησή μου είναι ΟΧΙ στις μαμάδες που \"θυσιάζονται\". Θα ζητήσουν τα ρέστα, όχι απαραίτητα υλικά, αλλά τα ψυχολογικά είναι ακόμα χειρότερα. Οι χωρισμένες μαμάδες δεν πρέπει να αφοσιώνονται στα παιδιά \'\'θυσιαζόμενες\'\', γιατί καταλήγει σε ψυχολογικό εκβιασμό μακροπρόθεσμα. Πρέπει να ζουν σίγουρα σαν υπέυθυνοι γονείς αλλά και σαν κανονικοί άνθρωποι με την προσωπική τους ζωή και τις χαρές των ενηλίκων.
Α, και κάτι άλλο. Πώς γίνεται οι πρώην σύζυγοι όλων αυτών των τέλειων και θυσιασμένων μαμάδων να είναι πατέρες -τέρατα? Πώς μία τόσο άγια γυναίκα είχε παντρευτεί έναν στυγνό άντρα, άχρηστο πατέρα? ....αναρωτιέμαι.
Πεννούλα, σκέψου αν θα έκανες μία σχολή που δεν σου αρέσει αν δεν είχε θυσιαστεί η μητέρα σου. Και κάτι τελευταίο: της ζήτησες εσύ να θυσιαστεί?
Σίγουρα είναι μικροπρέπεια η 2η σύζυγος να αποκόπτει τον άντρα από τα παιδιά του, αλλά πιστεύω πως και ο ρόλος της εγκαταλελειμένης συζύγου κρύβει πολλά κουβάρια μέσα του....
Και δυστυχώς φορτώνονται τα παιδιά τόσο από την εγκατάλειψη όσο και από την ....αφοσίωση.

Εχεις δικιο nature και ανοιγεις ενα μεγαλο θεμα.
Οταν χωριζει ενα ζευγαρι, η διαδικασια δεν ειναι συνηθως φιλικη και ισως καποια στιγμη ξεφευγει και απο τα επιπεδα πολιτισμου. Καυγαδες, αντιπαραθεσεις, \"στρατοπεδα\".
Μεσα απο αυτη την διαδικασια οι μονοι που πληρωνουν χωρις να φταινε ειναι ο αμαχος πληθυσμος, τα παιδια. Ασε που σε καποια φαση καλουνται να παρουν το μερος του ενος ή του αλλου, χωρις να υπολογιζουν οτι τα παιδια δεν τα ενδιαφερει να ποσο καλος ή κακος συζυγος ηταν ο ενας για τον αλλο. Για τα παιδια ειναι παντα \"μανα\" και \"πατερας\" οχι συζυγος. Το ζευγαρι παιρνει διαζυγιο, δεν παιρνουν διαζυγιο τα παιδια.
Τωρα penoula, θυμασαι πια ηταν η σχεση της μαμας και του μπαμπα στην φαση του διαζυγιου; ηταν εχθρικη; μιλουσαν μεταξυ τους; υπηρχε ηδη η αλλη γυναικα και η μαμα ισως ηταν εχθρικη λογω απιστιας απορριψης;

δεν ειναι τερας ο πατερας μου...Βλακας κ αβουλος ειναι...Οπως ειπε παραπανω η Δοδις φοβαται μην τσακωθει με την συζυγο κ προσπαθει να σπασει τα νευρα στην μανα μου..Η μανα μου δεν θυσιαστηκε,κ σχεση ειχε κ απο ολα,αλλο αν δεν καταληξε καπου..Και πανω απο ολα δεν το θεωρω κακο που εκανε τοσα γιατι ποτε δεν ξερεις αν δεν γινονταν \'\'θυσια\'\' ισως εγω να μην ημουν το παιδι που ειμαι τωρα, και συγκρινω τον εαυτο με αλλα παιδια της ηληκιας μου που εχουν κ τουσ δυο γονεις και χαιρομαι γιατι εγω εχω μαθει να σεβομαι,να εκτιμω και να διαχωριζω καποια πραγματα και πολλα αλλα.την εγκαταλειψη δεν την ενιωσα στα 12 και στα 13...την ειδα οταν πια μεγαλωσα κ ειχα ματια κ ηξερα τι εβλεπα. Και οσον αφορα την σχολη επιλογη μου ηταν,ασχετα με το οτι στην πορεια αποδειχθηκε κατι που δεν με αντιπροσωπευε.Και πλεον μετα απο 6 χρονια το θεωρω τουλαχιστον κοροιδια να γυρισω χωρις πτυχιο γιατι 6 χρονια δεν εκοβα απο κανενα δεντρο λεφτα για να ζησω,στερηθηκε πραγματα θα ειναι αχαριστο εκ μερους μου και αρκετες εκπτωσεις εχω κανει με οτι αφορα την μανα μου.Εχω βιωσει κ την καταπιεση απο την μανα μου αλλα τελικα ειδα οτι ειχε δικιο σε οτι κι ειχε πει..
Και φυσικα δεν ζητησα απο κανεναν να θυσιαστει για μενα,αν ηθελε να μην με εκανε αλλα επισης θα μπορουσε να με ειχε παρατησει στο ελεος του θεου κ ουτε να ασχολιονταν μαζι μου για να κανει την ζωη της εντελως..και by the way δεν ηταν εγκαταλελειμενη συζυγος..ο πατερας ειναι κι ακομα υστερα απο ποσα χρονια προσπαθει να την εκδικηθει(και οχι μονο μεσω εμου εε)

Το αναγνωριζεις τι εχει κανει καποιος για να σε φτασει εκει που βρισκεσαι δεν ειναι κακο..Δεν με βοηθησε μονο η μανα μου,οικονομικα μας στηριζε κ η αδερφη της και χαρη σε αυτες τις 2 εζησα χωρις να μου λειψει τιποτα κ μορφωση κ ρουχα κ εξοδους και ολα...Θα ζητησω και τα ρεστα απο πανω..Μηπως εισαι λιγακι κακομαθημενη και προσπαθεις να φορτωσεις τα προβληματα σου στην υπερβολικη αγαπη??

Και παλι δεν πιστευω πως καμια χωρισμενη γυναικα γινευαι θυσια για τα παιδια της...Θυσια γινονται αυτες που τρωνε ξυλο,τρωνε κερατο,ανεχονται το αλκοοολικι κ δεν εξαφανιζονται για χαρη των παιδιων μην υποστουν τον χωρισμο...Εμενα ειδε πως δεν αλλαζει να βαλει στην θεση τους τους 3,4 που ανακατευοντουσαν και τον εστειλε στην ευχη της παναγιας,Θυσια εγινε ως το προς να εχουμε εμεις τα καλυτερα εφοδια για το μελλον μας.(και θυσια εννοω δουλευε σαν το σκυλι και να εχει να φερει βολτα και ολα τα υπολοιπα)

boubourina,οχι δεν βιωσα ουτε τσακωμους,ουτε τιποτα,ουτε κληθηκα να παρω το μερος κανενος..Καποιες φορες η αληθεια ειναι πως μας εφερνε σε πολυ δυσκολη θεση η μανα μου γιατι τον κατηγορουσε αρκετες φορες αλλα κ ο πατερας μου κατηγορουσε την μανα μου αντιστοιχα(για μενα αυτο ηταν το χειροτερο,ενα παιδι δεν μπορει αν ξεχωρισει ποιος ειναι ο καλος κ ποιος ο κακος απο τους γονεις)...η αληθεια ειναι πως το γιατι χωρισαν το ξερω αλλα δεν γνωριζω αν ηταν ο μοναδικος λογος αυτος και βασικα δεν με ενδιαφερει να μαθω.Εμενα με τρωει γιατι παραιτηθηκε απο την σχεση με τα παιδια του και δεν προσπαθησε να ειναι κοντα.να φανταστεις μενουμε στην ιδια πολη(οταν εγω δεν ειμια αθηνα εεε) και εχω να τον δω ισως και απο τον σεπτεμβρη..Τον αδερφο μου τον βλεπει μιας κ δουλευουν στο ιδιο εργοστασιο,αλλα και εξω με τον αδερφο μου κανονιζει κ αν ειμαι κ εγω εξω με παιρνει ο αδερφος μου κ παω.Το πιστευω οτι μας αγαπαει αλλα ειτε δεν ξερει να το δειξει ή δεν τον αφηνουν να δειξει..για την αλλη συζυγο οτι θελει αν τον αποκοψει απο τα παιδια του ειναι σιγουρο και δεν ειναι της φαντασιας μου..τελος παντων πλεον δεν ειμαι θυμωμενη οπως στο πρωτο ποστ μου,απλα στεναχωριεμαι που ηρθαν ετσι τα πραγματα.

Quote:

---

Originally posted by pennoula_v
(για μενα αυτο ηταν το χειροτερο,ενα παιδι δεν μπορει αν ξεχωρισει ποιος ειναι ο καλος κ ποιος ο κακος απο τους γονεις)..

---

και ουτε και χρειαζεται να το ξεχωρισει ενα παιδι.
Εαν ο μπαμπας σου ηταν δολοφονος και φυλακη, για σενα παντα μπαμπας σου θα ειναι , και αν η μαμα σου ειναι ιεροδουλη στους δρομους για σενα παντα μαμα σου θα ειναι.
Ποτέ δεν καταλαβα γιατι τα παιδια πρεπει να κρινουν ενα γαμο! Δεν τους παντρευτηκαν αυτα, δεν ηταν καν εκει για να αποφασισουν! γιατι πρεπει οταν διαλυεται ο γαμος να εμπλεκονται με το θεμα του γαμου. Δεν τα νοιαζει τα παιδια, μονο τα πληγωνει!!!! και τα πληγωνει για μια ζωη!!!

Χρειαζομαι μια αλλαγη που θα μου δωσει νεα πνοη.......

νεα πνοη ειναι καθε σου λεξη Πενούλα μου, νεα πνοη ειναι το φρεσκο μουτρακι σου στον καθρεφτη.
Εχεις μια ζωη, μια νεα ζωη μπροστα σου, ολη δικη σου. Κανενος αλλου. Μην την χαραμιζεις με επιθυμιες αλλων και υποχρεωσεις αλλων. Σκεψου εσενα και θα γεμισεις απο νεα πνοη.
Να προσεχεις την Πενουλα σαν τα ματια σου, γιατι αλλιμονο σου, η Μπουμπουρινα θα γινει Μπουμπουλινα!!!! και θα σε μαλωσει!!!

Με προσεχω οσο μπορω!!Το ξερω οτι εχω μια ζωη μπροστα....:) εισαι φανταστικη παντως!!

Quote:

---

Originally posted by pennoula_v
......εισαι φανταστικη παντως!!

---

πενουλα I am real so real!!!
και μου ερχονται και εμενα κατι μαυρες περιποιημενες!!!
Απλα οταν και εσυ με δεις σε κανα Θεμα μαυρισμενη, ελα να με φτιαξεις με την νεα σου πνοη........

Πενούλα καλημέρα...κοίτα να δεις, τα πράγματα είναι απλά....τουλάχιστον για μένα...έχω μια \"φιλοσοφία\"...το ότι είναι πατέρας μου και τον αγαπάω δεν αλλάζει. απο εκεί και πέρα όλοι μας κάνουμε λάθη και τυφλωμένοι απο τον εγωϊσμό ή παρασυρόμενοι απο κάποιους ανθρώπους που είναι δίπλα μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε και να πράξουμε σωστά και λογικά.εγω επειδή σκεφτόμουν αυτό ακριβώς έδωσα πολλές ευκαιρίες στον πατέρα μου να φανεί σαν πατέρας...δεν το έκανε και για μένα απλά τελείωσε...τον λατρεύω αλλά πλέον δεν τον αφήνω να με πληγώνει. έχω να τον δω απο πέρυσι το καλοκαίρι και να σου πω, δεν με πειράζει καθόλου, άλλωστε όταν με θέλει κάτι με παίρνει τηλέφωνο ( αν γιορτάζουν τα παιδιά του, αν θέλει να τον βοηθήσω σε κάτι) αυτό είναι όλο..όταν είχα την ανάγκη να τον νοιώσω δίπλα μου δεν ήταν...
όσο για την μαμά σου να είσαι σίγουρη πως οι κόποι της δεν έχουν πάει χαμένοι. το πτυχίο αν θα το πάρεις θα το πάρεις για σένα. η μητέρα σου αυτό που θέλει είναι να είσαι ευτυχισμένη και χαρούμενη...εγω μπορεί να μην έκανα όλα αυτά που ήθελε η μητέρα μου, όλα αυτά που ονειρευόταν, αλλά κάποια στιγμη (προ 2 μηνών) μου είπε, πως απλά είναι πολύ περήφανη για μένα...γιατί είμαι αυτό που είμαι.
και να σου πω, αυτό που είμαι το οφείλω σε κείνη...
εσύ είσαι ο μόνος άνθρωπος που δεν φταίει σε κάτι και αυτό θα έπρεπε να το δείχνουν και οι δύο με τις πράξεις τους...αν ένας απο τους δύο δεν το κάνει, στην προκειμένη περίπτωση ο πατέρας σου....δεν έχεις παρά να το αποδεχτείς...έτσι είναι οι άνθρωποι γλυκιά μου...δεν αλλάζουν, δεν βλέπουν...
να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις και όταν θα είσαι χαρούμενη μ\' αυτό...θα είναι χαρούμενη και περήφανη και η μητέρα σου...;)

Ο ΚΕΝΟΣ ΤΟΙΧΟΣ

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες.

Το κρεβάτι που βρισκότανε ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο.

Οι άντρες κατέληξαν να μιλάν ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους ,τις δουλειές τους ,την θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικο του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.

Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι\' αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η άποψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.

Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.

Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περίγραφε μια παρέλαση που περνούσε. Παρόλο που ο άντρας στο δίπλα κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας ,μπορούσε και μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.

Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας να αναπτύσσονται μέσα του. Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, εύχονταν μέσα το να ήταν αυτός ο οποίος θα μπορούσε να δει την θέα από το παράθυρο . ¶ρχισε να αποστρέφεται στον συγκάτοικο του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση.

Ένα πρωινό σε μια επίσκεψη της νοσοκόμας στο δωμάτιο βρήκε τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα του.

Μετά από ένα χρονικό διάστημα για να μην θεωρηθεί και απρέπεια ο άντρας ζήτησε να μετακινηθεί στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο .Εκείνη με πολύ προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος . Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του να σηκωθεί να ρίξει μια ματιά στον έξω κόσμο. Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.

Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος !

Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε: πως μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περίγραψε; Πως μπορούσε να μου μιλάει για τόσο ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος;

Και η νοσοκόμα του απάντησε : Ω θεέ μου........δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός ; Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνει.


Εν ζείτε μια ζωή βασανίζοντας τον εαυτό σας για το τι έχουν οι άλλοι ,πιθανότατα να χάσετε την χαρά του να γίνετε αποδέκτες σε αυτά που οι άλλοι θέλουν να σας δώσουν.

ΑΠΛΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ

πολύ συγκινητικό και πολύ ανθρώπινο...
άραγε υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας;αναρωτιέμαι......
μπράβο μπίμπη:)

Quote:

---

Originally posted by λίτσα
άραγε υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας;αναρωτιέμαι......

---

φυσικα κ υπάρχουν,αν βγουμε λιγο απο το τεραστιο εγω μας, μπορουμε να δουμε οτι υπάρχουν (Λιτσα δεν ανεφερομαι σε σενα προσωπικα). Ισως οχι πολλοι, αλλα υπαρχουν....

καλώς ή κακώς το εγώ μου το έχω τσαλαπατήσει και δεν υπάρχει πλέον, ζω για τους άλλους....
δυστυχώς δεν έχω συναντήσει κανέναν τέτοιον άνθρωπο μέχρι στιγμής.ίσως είσαι από τις τυχερές που έχουν γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους και αν όχι σου εύχομαι να γνωρίσεις κάποια στιγμή στην ζωή σου...:)
να είσαι καλά τώρα και για πάντα...

ναι εχω γνωρισει Λίτσα....ομως δεν το θεωρω θεμα τυχης μονο.

οσο για ενα τσαλαπατημενο εγω, δεν ξερω ποση υγεια, ποση χαρα μπορει να δωσει σε σενα κ στις σχεσεις με τους αλλους....

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΤΗΝ ΠΕΝΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΤΣΑΚΙ.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΘΡΗΣΚΑ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
.........................................
............................


Eίδα ένα όνειρο ότι πήρα συνέντευξη από τον Θεό.
- Θες λοιπόν να σου δώσω συνέντευξη; ρώτησε ο Θεός.

- Αν σας περισσεύει χρόνος, απάντησα.

- Ο Θεός χαμογέλασε : Έχω μια ημέρα και μια αιωνιότητα. Τι ερωτήσεις σκέφτεσαι να μου κάνεις ;

- Τι είναι αυτό που σας εκπλήσσει περισσότερο στους ανθρώπους ;

- Ότι ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ και πεθαίνουν σαν να μην έζησαν καθόλου !!

Ότι χάνουν την υγεία τους προσπαθώντας να βγάλουν λεφτά και ύστερα χάνουν τα λεφτά

για να ξαναβρούν την υγεία τους !! Ότι βιάζονται να βγάλουν την παιδικότητά τους, θέλουν

να μεγαλώσουν γρήγορα και ύστερα παρακαλούν να ξαναγίνουν παιδιά !! Ότι με το να

αγχώνονται για το μέλλον τους λησμονούν το παρόν τους, κι έτσι δε ζουν ούτε το μέλλον

ούτε το παρόν !!

Ο Θεός πήρε το χέρι μου στο δικό του, μείναμε για λίγο σιωπηλοί και μετά ρώτησα :

- Ως Πατέρας όλων των ανθρώπων, ποια τα μαθήματα ζωής που θα θέλατε να μάθουν τα παιδιά σας ;

- Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν !! Αυτό που

μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν άξιοι να αγαπηθούν !! Να μάθουν ότι δεν μετράνε

περισσότερο τα πράγματα, αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας !! Να μάθουν ότι δεν

ωφελεί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους !! Να μάθουν ότι πλούσιος

δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα !! Να μάθουν

ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορείς να ανοίξεις στον άλλον πληγές που χρειάζονται

χρόνια πολλά να τις γιατρέψεις !! Να μάθουν τη συγχώρεση συγχωρώντας. Να μάθουν πως

υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν πραγματικά, που όμως δεν ξέρουν πως να δείξουν ή να

εκφράσουν τα αισθήματά τους !! Να μάθουν ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα

πάντα εκτός από την ΕΥΤΥΧΙΑ !! Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορεί να κοιτούν το

ίδιο πράγμα και να βλέπουν δύο διαφορετικά πράγματα !! Να μάθουν ότι δεν φτάνει πάντα

να σε συγχωρούν οι άλλοι, πρέπει να μπορείς να συγχωρείς κι ο ίδιος τον εαυτό σου !!

Και να μάθουν ότι για τα παιδιά μου θα είμαι πάντα ΕΔΩ !!

Quote:

---

Originally posted by Sofia
ναι εχω γνωρισει Λίτσα....ομως δεν το θεωρω θεμα τυχης μονο.

οσο για ενα τσαλαπατημενο εγω, δεν ξερω ποση υγεια, ποση χαρα μπορει να δωσει σε σενα κ στις σχεσεις με τους αλλους....

---

ένα τσαλαπατημένο εγώ δίνει μια βαριά κατάθλιψη και 4 με 5 χάπια την ημέρα τουλάχιστον σε εμένα...:(
σε κάποιους άλλους μπορεί να δίνει κάτι άλλο που εγώ δεν το γνωρίζω....

Λιτσα, δεν χαιρομαι για αυτο που διαβαζω, ομως χαιρομαι που το λες, που το καταλαβαινεις δλδ.

Αρα αυτο μπορει να σου δωσει μια ωθηση, να ενισχυσεις το εγω σου. Να του δωσεις τον χωρο που χρειαζεται για να αναπτυχθει. Υπαρχει επιστροφη, δεν ειναι μονοδρομος η κατασταση στην οποια βρισκεσαι.

το καταλαβαίνω γιατί έμαθα να ζω με αυτό....

όσο για να ενισχύσω το εγώ μου είναι πράγμα δύσκολο.υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει και είναι λογικό να τους βάζω πάνω από εμένα.έπρεπε να σταματήσω να κοιτάω τον εαυτό μου και αυτό έκανα όσο και αν τα αποτελέσματα είναι δυσάρεστα, για μένα όμως είναι μονόδρομος γιατί αν τυχόν κάνω κάτι για εμένα αμέσως νιώθω τύψεις πως παραμέλλησα κάποιους άλλους όσο και αν δεν συμβαίνει αυτό.έτσι νιώθω όμως....

Λιτσα, το να τσαλαπαταω το εγω μου δεν σημαινει οτι σεβομαι τους αλλους. Μια επομενη αλλαγη δεν ειναι να υπερτιμησω τον εαυτο μου, αλλα να τον δω οσο γινεται πιο ισοτιμα. Οχι μονο ως μια ενδειξη σεβασμου στον εαυτο μου αλλα κ προς τους αλλους.

Πολλές φορες τσαλαπαταμε το εγω μας γιατι ισως ετσι ειμαστε φτιαγμενοι,το εχετε σκεφτει αυτο ποτε??Οσο και να θελουμε να δειχνουμε δυνατοι κατα βαθος μας σκοτωνει....
Πολυ ωραιο το κειμενο με το Θεο boubourina μου...Εχει δικιο και μακαρι να τα ακολουθουσαμε ολα αυτα!!!Και μακαρι να ειχαμε ολοι το κουραγιο να δωσουμε θαρρος σε οποιον εχει την αναγκη γιατι το να δινεις θαρρος,δινεις και ωθηση στον αλλον,δινεις δυναμη να σηκωσει το κεφαλι και να προχωρησει!!!!

αγαπητη μου...και εγω το ιδιο προβλημα εχω με τον πατερα μου...για να εκδικηθει την μανα μου που τον χωρισε ακουω ενα σωρο βλακειες για λεφτα και ιστοριες ατελειωτες....σε καποια φαση αγνοησα τελειωσ τον πατερα μου και εκεινος εμενα...το καταλαβε το λαθος του και ξαναηρθε...δυστυχως το συνεχισα κανονικα σαν να μην συμβαινει τιποτα,αλλα εκεινος νιωθει τις τυψεις και ζηταει συγνωμη...απλα σε συμβουλευω να μην τον ενοχλεις,παρατα τον...αυτος θα νιωσει την ελλειψη των παιδιων του σε λιγα χρονια!!!Απλα Συνεχισε Την ΖΩΗ ΣΟΥ!!!γιατι υποθετω οτι εισαι μικρη για να σκεφτεσαι να εκδικηθεις..η ζωη ειναι τροχος θα παρει αυτα που του αξιζουν..περιμενε και θα δεις!!!!υπομονη!!!¨)

pennoula, vgirl, dodi, χρειαζομαι την γνωμη σας σε ενα θεμα που με απασχολει σε σχεση με πολυ κοντινο μου ζευγαρι, που χωρισε πριν 4-5 μηνες.

το ζευγαρι αυτο ειναι κουμπαροι μου, με παντρεψαν και μου βαφτισαν το μωρο.

Ο χωρισμος τους ειναι επεισοδιακος, αν και αναμενομενος. Το ειχα ξανα αναφερει το θεμα σε αλλο topic.
Αυτος θεωρει οτι η γυναικα του ασχολιοταν με μαγειες υψηλου επιπεδου (μην φρικαρετε) και οτι 25 χρονια τον κραταγε με μαγεια να μην βλεπει τα στραβα!!
Αρχισε να γυρναει ολους τους παπαδες και τα μεντιουμ για να ξεμαγευτει και η κατασταση εχει ξεφυγει τελειως.

Σε ολη αυτη την ιστορια υπαρχουν 2 παιδια μεγαλα 18 και 26 χρονων.
Να συνεχισω;

Quote:

---

Originally posted by pennoula_v
Οταν χωριζουν οι γονεις τι γινεται με τα παιδια??

---

Pennoula_V, δεν είναι μυστικό πως τα παιδιά χωρισμένων γονέων πολλαπλασιάζονται με τα χρόνια και με την εξέλιξη/παρακμή της κοινωνίας.

Το θέμα είναι να αναλογιστεί ο καθένας ότι η δημιουργία ζωής είναι η απόλυτη πράξη της ανθρώπινης ύπαρξης......Καθώς και οτι σε τέτοια θέματα δεν φταίνε μόνο οι δύο γόνοι. Η κοινωνία έχει μεγαλύτερη ευθύνη ως κατευθυντήριος μοχλός και η εύκολη παγίδα είναι να πιστέψει κάποιος πως φταίει μόνο εκείνος ή/και ο άλλος γόνος.

Επεστρεψα!!για λιγο βεβαια,αλλα δεν εχω ιντερνετ πια!! boubourina μου τι να πω??ειναι λιγο εξωπραγματικα αυτα που ακουω για το κοντινο σου ζευγαρι(αν κ απαντησα 2 μηνες αργοτερα)
Ηθελα απλα να πω,πως εγιναν αλλαγες στην ζωη μου καλες....Καταρχην εχω βρει δουλεια κ ετσι καταφερα να ειμαι σχετικα ανεξαρτητη!!Βρηκα εναν ανθρωπο που μαζι του ηρεμησα και εχω αρχισει να σχεδιαζω προγραμμα για το πως θα οργανωθω με την σχολη μου!!Τρεχω με χιλια,ναι μεν κουραζομαι απιστευτα αλλα θελω να πιστευω πως θα αντεξω κια θα βγω νικητρια!!
Οσο για τον πατερα μου ναι μεν ακομα με ενοχλει η αδιαφορια του αλλα μπορει να παει να πνιγειι,δεν ηταν αξιος για τιποτα τελικαα

penoulav, χαιρομαι παρα πολυ για σενα πραγματικα. Ενιωσα μεσα απο το μηνυμα σου να βγαινει νεα πνοη!
Εισαι σε καλο δρομο και ευχομαι καθε επιπλεον αλλαγη να ειναι προς την κατευθυνση της ευτυχιας σου και της ολοκληρωσης σου.
Ασε πισω σου οποιαδηποτε κατασταση σε τελματωνε μεχρι σημερα και συνεχισε στο δρομο που μονη σου πολυ σωστα χαραζεις.

Θελω να ακουσω και αλλα καλα σου νεα!!!!!!!!!!!!!

Ειναι στιγμες που με παιρνει απο κατω πως δεν θα τα καταφερω αλλα με την βοηθεια καποιων ατομων το ξεπερναω...Μπαινω σε εναν δυσκολο δρομο αλλα προσπαθω να πιστευω σε μενα οσο πιο πολυ μπορω...Δυστυχως δεν μπορω να μπαινω συχνα γιατι δεν εχω ιντερνετ!!
Αλλο καλο νεο,ασχετο με ολη την υποθεση αλλα νομιζω ερωτευτηκα και αυτη ηταν μια σιγουρα νεα πνοη και μια καλη επιρροη για μενα!!Καποτε καποιος μου ειχε πει πως οταν στα ερωτικα μας ειμαστε ευτυχισμενοι ολες οι δυσκολιες μοιαζουν πιο ευκολες!!μαλλον ειχε δικιο!!

Εσεις ειστε καλα??ευχομαι ναι κ τωρα που καλοκαιριασε να το ευχαριστηθειτε κ με το παραπανω!!