Χώρισα και νιώθω τον κόσμο μου να αποσυντίθεται (κλάμα)
Γεια σε όλους. Γράφω εδώ γιατί ψάχνω να βρω υποστήριξη από κάπου, νιώθω ότι δε μπορώ να διαχειριστώ αυτό που μου συμβαίνει. Μόλις χώρισα με το αγόρι μου και νιώθω ότι χάνω ένα κομμάτι από εμένα, όλη μέρα έχω φάει ελάχιστα από την ένταση. Θα τα γράφω λίγο αποδιοργανωμένα, συγχωρέστε με αλλά είμαι πολύ φρικαρισμένη. Δε μπορώ να σταματήσω να κλαίω και έχω μα διαβάσω για την εξεταστική και αυτό με αγχώνει.
Ο χωρισμός ήρθε αφότου προηγήθηκαν κάποια πραγματικά άσχημα γεγονότα που προκάλεσε ο ίδιος που δε θέλω να συζητήσω άλλα ήταν πάρα πολύ σοβαρά. Γενικά έχω μάθει να καταπίνω αρκετά πράγματα που δε μου αρέσουν γιατί αναγνωρίζω ότι δε γίνεται σε μια σχέση να σου αρέσουν όλα όσα γίνονται αλλά αυτό παραπήγε. Στεναχωρήθηκα ήδη πολύ από όσα έγιναν και μετά άρχιζα να μαθαίνω και για άλλα ψέματα που δε μου έλεγε. Γενικά αυτόν τον καιρό ο ίδιος δεν είναι ο εαυτός του και είναι πολύ ό,τι να ναι με τη ζωή του και εν μέρει τα έχει κατηγορήσει σε εμένα μεταφέροντας κάποια ζητήματα που είχαμε στο παρελθόν στο παρόν. Δηλαδή έκανε στο παρόν κάποια λάθη και τα χρέωσε σε πράγματα που είχαμε χιλιοσυζητήσει και νόμιζα ότι είχαμε λύσει και με είχε συγχωρέσει καιρό πριν. Τώρα θέλει να μείνει μόνος του, εν τω μεταξύ λέει ότι τον πρήζω ενώ μιλάμε για κανένα δεκάλεπτο τη μέρα με δική μου συνήθως κίνηση και μένουμε πολύ μακριά, βρισκόμαστε 2 φορές τον μήνα και αν.
Όλα καλά θα μου πείτε είναι κλασικός χωρισμός και θα το ξεπεράσω αλλά νιώθω σαν να με πυροβολάει κάποιος στο στομάχι. Ανακατεύομαι και νιώθω τόσο άσχημα. Νιώθω τόσο ηλίθια που δεν άκουσα τον εαυτό μου να φύγω από πριν 2 χρόνια που άρχισε τα ψέματα και με πλήγωσε και πάλι έκανε το ίδιο, δεν έφτιαξε δε πήρε ευθύνες δε καλυτέρεψε μόνο μου έλεγε ότι φταίω εγώ. Όποτε καθόμασταν να συζητήσουμε για κάτι που έκανε δεν έπαιρνε ποτέ ευθύνες παρά κάθιζε να αναλύσει το δικό μου σημείο για να τον φέρω σε αυτή τη κατάσταση. Από φύση μου είμαι κάπως ενοχική και κάπως κολλούσε νομίζω σε αυτό, προσπαθώ να βλέπω 2 πλευρές σε κάθε συζήτηση και ρίχνω πολύ φταίξιμο στον εαυτό μου αλλά αυτό γίνεται φαύλος κύκλος. Συνέχεια θα υπάρχει κάτι που έκανε ο άλλος σαν αφορμή για τις δικές σου κακές πράξεις, πρέπει να πάρεις ευθύνη των πράξεών σου και να καλυτερεύσεις αν αγαπάς τον άλλον και δε θες να τον πληγώνεις. Εκείνος δεν έκανε αυτό. Αντίθετα όποτε μου έλεγε πως θα έφτιαχνε όταν ήθελα να φύγω (τώρα καταλαβαίνω ότι ήταν με το δίκιο μου) και πως θα άλλαζε, συνέχεια γύρναγε πίσω στις παλιές του συνήθειες και έλεγε ότι αν τον αγαπάω πρέπει να τον αποδεκτώ όπως είναι... 2 χρόνια περίπου έχουμε τα ίδια προβλήματα και έχουν εμφανιστεί τώρα τελευταία κάτι καινούρια που τα χρεώνει σε εμένα. Λέει ότι θέλει να βρει τον εαυτό του και συμφωνώ ότι έχει χάσει την μπάλα. Ίσως είμαι υπερβολικά πιεστική αλλά υποθέτω έτσι είναι όταν θέλει ο ένας περισσότερο από τον άλλον να έχει σχέση.
Τις ίδιες κουβέντες που του πέταγα εγώ μου πετάει τώρα εκείνος, η σχέση μας είναι ένα συνεχές καθρεπτάκι. Με τη διαφορά ότι όταν εκείνος ήταν λυπημένος για κάτι του έδινα δίκιο και ασχολούμουν και δεν του ακύρωνα τα συναισθήματα, όπως έκανε ο ίδιος. Άλλα οι ωραίες στιγμές ήταν τέλειες. Και έχω τόσες υπέροχες αναμνήσεις και νιώθω ότι ζω έναν εφιάλτη. Μακάρι να μην είχαν συμβεί όλα αυτά που συνέβησαν. Ανοίχτηκα σε εκείνον όπως δεν είχα ανοιχτεί σε κανέναν, ήταν ο κολλητός μου, ο αδερφός μου, τα πάντα. Ήταν εγώ, με βοήθησε να ανακαλύψω κομμάτια του εαυτού μου και εν μέρει να εξελιχθώ σε κάτι καινούριο. Τον συμπαθούσα, μου άρεσε. Με πονάει τόσο μα τόσο πολύ που με βαρέθηκε. Ήμουν πράγματι πιεστική στο παρελθόν αλλά και εκείνος τράβαγε το σκοινί και στο τέλος δε μιλάγαμε καν όλη μέρα και τον τελευταίο καιρό απλά κάνει λάθος επιλογές που μετανιώνει.
Έντονο μίσος, έντονη αγάπη. Του έχω πει και μου έχει πει τα χειρότερα (κυρίως) και τα καλύτερα. Νιώθω ηλίθια και μαζόχα που τα γράφω αυτά, αλλά δυστυχώς έτσι τα βίωσα. Είμαι κλειστός χαρακτήρας και ήμουν αρκετά ευτυχισμένη μαζί του και με κανέναν άλλον, με την οικογένειά μου έχουμε μεγάλους τσακωμούς και γενικά η φάση είναι περίεργη... υποθέτω γατζώθηκα από πάνω του και ζήσαμε τρελές στιγμές μαζί αλλά άρχισε να πηγαίνει κατά διαόλου πολύ γρήγορα. Τώρα απλά έχω φρικάρει και δε ξέρω πώς θα περάσω τη ζωή μου χωρίς εκείνον, νιώθω ότι πνίγομαι. Από μικρή στρεφόμουν στις σχέσεις με το άλλο φύλο να με συμπληρώσουν για τη βαρετή ζωή μου και υποθέτω δεν έχω αλλάξει πολύ συναισθηματικά από τότε που ήμουν 10. Θα είναι δύσκολο. Και είναι τόσο υποτιμητικό να χρειάζεσαι κάποιον και να φτάνεις να τον παρακαλάς να μείνει μαζί σου και αυτός να σου απαντάει με απάθεια και να είναι κρύος. Υποθέτω κατάλαβε τη δύναμη που έχει πάνω μου για αυτό και κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να λογαριάζει συνέπειες πλέον. Νιώθω ηλίθια που έκατσα να φάω τα άσχημα πράγματα που έκανε και τα ψέματά του πριν κάτι μέρες. Το ποιηματάκι πο έλεγε ήταν ότι εγώ είχα κάνει χειρότερα κατ' εκείνον και ότι είναι σε δύσκολη φάση.
Η σκέψη μου προς το παρόν φυσικά και είναι ακραία, ελπίζω με το καιρό να εξομαλυνθεί και να μπορώ να δω πιο καθαρά τα πράγματα. Για την ώρα πονάω πολύ, φοβάμαι πολύ, νιώθω αδύναμη και δε ξέρω πώς θα τα καταφέρω. Θα πρέπει να προσεγγίσω άλλα άτομα, να σχηματίσω φιλικές σχέσεις και με τρομάζει αυτό. Νιώθω σαν να με πέταξε κάποιος σε παγωμένα νερά, απότομα.
Να σημειώσω επίσης ότι εκείνος είναι πολύ πιο ανοικτός με τον κόσμο από εμένα και έχει μια σταθερή παρέα που τον στηρίζει. Με την οικογένειά του είναι πιο δεμένοι και δεν έχουν σίγουρα τις διαμάχες που έχω εγώ με τους δικούς μου και ό,τι είχα περάσει μαζί τους από τη παιδική μου ηλικία, που είναι άλλο ποστ από μόνο του. Όποιος έχει βιώσει πώς είναι να είσαι σε διαρκή ρήξη με την οικογένειά του, καταλαβαίνει. Είναι τρομερό το κενό και τα ψυχολογικά που μπορούν να σου δημιουργηθούν. Κάνω δουλειά πάνω σε αυτό βέβαια, πάω σε ψυχολόγο. Αυτό που με τρελαίνει είναι ότι πολλές τραυματικές καταστάσεις της παιδικής μου ηλικίας, συμπεριφορές που δέχτηκα επαναλήφθηκαν με τον ένα τρόπο ή τον άλλον σε αυτή τη σχέση. Έγινα αυτό που φοβόμουν και είδα αυτό που με φόβιζε. Εκείνος έχει υποστήριξη, εγώ με τα χρόνια έχω χαθεί με τους φίλους μου και έχω προσκολληθεί σε εκείνον. Έχω σχετικά στενή σχέση και με την οικογένειά του και θα με δυσκολέψει και αυτό στον αποχωρισμό. Αισθάνομαι ότι έχασα τόσα χρόνια για το τίποτα ενώ θα μπορούσα να χα καλλιεργήσει έναν ευρύτερο κοινωνικό κύκλο και να μη κρέμομαι από ένα άτομο...
