Αντικαταθλιπτικα: Έχουν χρόνο ζωής?

Καλησπέρα. Θα ήθελα να ρωτησω αν τα αντικαταθλιπτικά παύουν να έχουν δράση. Δεν μπορουσα να εξηγήσω την πτωση μου μετα τα 2 χρόνια ψυχοθεραπείας. Επαιρνα παροξετίνη και ειδικά τον πρώτο χρόνο που την ξεκίνησα ήμουν περδίκι. Κατάφερνα να την μειώνω στα 10 mg ημερησιως, μα τα τελευταια 2 χρονια η πορεία μου αρχισε να γινεται καθοδικη. Συμπτωματικα αυτα τα χρονια ξεκινησα ψυχοθεραπεία. Δεν ξερω τι ακριβώς συνεβει. Ο γιατρος μου είπε πως "η εισόδος μπλοκαρε", δεν μπορει να δεχθει παροξετίνη και θα πρεπει να σταματησουμε τους πανικους με αλλη ουσία. Ξεκίνησα βενλαφαξίνη και παρολο που εφτασα τα 150 mg ημερησιως, δεν εχω τα επιθυμητα αποτελεσματα.

Φοβαμαι που δεν με πιάνουν τα φαρμακα πια. Φοβαμαι πως η μικρη αλλαγη που εγινε τελευταια οφειλεται στο xanax που ξεκινησα με σκοπο να ηρεμησω απο την κατασταση μου κι οτι τα αντικαταθλιπτικα δεν μπορουν να με βοηθησουν πια. Σας εχει συμβει κατι τετοιο? Υπαρχουν ατομα που δεν τους επιαναν τα φαρμακα απο καποιο σημειο και μετα?

Σημ.: Επαιρνα παροξετινη 5 χρονια χωρις xanax.

Εγώ έπαιρνα λαντός περίπου 2 χρόνια.Καθώς περνούσε ο καιρός όντος δε με πιάναν το ίδιο κ αύξανα συνέχεια τη δόση.Προς το τελευταίο εξάμηνο περίπου άρχισα ψυχοθεραπεία(που από κει είδα ουσιαστικά αποτελέσματα) κ στη συνέχεια τα έκοψα από μόνη μου.Με την ψυχοθεραπεία πως πας??Είσαι ευχαριστημένη??

Δε χρειαστηκε ποτε να αυξησω τη δοση. Τη μειωνα τις φορες που ενιωθα πιο δυνατη. Τον τελευταιο χρονο και ενω βρισκομουν στα 20 mg εκανα κοιλια και δεν μ επιαναν. Χειροτερεψα μεχρι που δεν ειχα επιλογες και επισκεφθηκα το γιατρο μου.

Αν ειμαι ευχαριστημενη απο την ψυχοθεραπεια? Δεν μου αρεσει να αναγκαζομαι καθε βδομαδα να μιλαω για μια ωρα, αλλα αυτο πρεπει να κανω για να φυγει απο τη ριζα οπως λεγεται. Αποτελεσματα ως προς το προβλημα μου ειδα μονο αρνητικα. Τα θετικα ήταν διαφορετικη αντιληψη, ανακαλυψη του εαυτου μου κ.α. τα οποια να σου πω την αληθεια δεν με προβληματιζαν κι ιδιαιτερα.

Εσυ τι ειδους αποτελεσματα ειδες με την ψυχοθεραπεια?:o

Πιστεύω ότι μπορεί να μη \'λειτουργεί΄ επειδή αναγκάζεσαι.Νομίζω ότι πρέπει να το θες κ όχι επειδή όλοι λένε πως βοηθιούνται ή φεύγει το πρόβλημα απ΄τη ρίζα.
Εγώ είχα βαριά κατάθλιψη,δε μπορούσα να σταθώ πουθενά,τα χάπια είχα την εντύπωση(εννοείται πως με βοηθούσαν)πως σαν να με \'κοιμιζαν\',δεν έκλαιγα πια όλη μέρα,δεν ήμουν τόσο υπερβολικά αρνητική,αλλά ο πόνος ήταν μέσα καταχωνιασμένος σαν \'αποβλακωμένος\'.Με την ψυχοθεραπεία άρχισα να ηρεμώ πραγματικά,σταδιακά.Καταρχ ήν είχα πάθει κ εξάρτηση με τα φάρμακα,το θεωρούσα αδιανόητο να περάσω μια μέρα χωρίς χάπια κ απορούσα οι υπόλοιποι άνθρωποι πως το καταφέρναν κ τι τυχεροί ήταν!
Τέλος πάντων η κατάθλιψη ξεπεράστηκε μόνο από ψυχοθεραπεία,αυτή η κόλαση δλδ.
Εσύ τι πρόβλημα έχεις?πανικούς?

Θελω να γινω καλα κι οταν ξερω πως αυτος ειναι ο μονος δρομος, αυτον επιλεγω αναγκαστικα. Δεν φταιει αυτο που βαριεμαι, διοτι γενικοτερα βαριεμαι να κανω πραγματα πια. Μονο αυτο υπαρχει στα πρεπει μου και παλι βαριεμαι. Επειτα βλεπω οτι δεν φερνει αποτελεσματα (τουλαχιστον μεχρι τωρα) και το κανει ακομη πιο \"κουραστικο\".
Πασχω απο πανικους λογω των διαφορων παραλογων φοβιων μου και φυσικα ολα αυτα παρεα με την καταθλιψη η οποια δε λειπει σχεδον ποτε απο τετοιου ειδους διαταραχες.
Μηπως η δικη σου περιπτωση ηταν ευκολη και δεν προηλθε απο συμβαντα του παρελθοντος γι αυτο και την ξεπερασες? Ειναι ενα και λεγεται καταθλιψη, δεν ειναι πολλα μαζι και δεν σε δυσκολευει πολυ στο να ζησεις. Ποσο επαιρνες?

K η δική μου περίπτωση απ\'το παρελθόν προήλθε(παιδική-εφηβική ηλικία..,κακοποιήση)κ δεν ήταν-είναι εύκολη.Άρχισα να παίρνω 1/2 χάπι,σταδιακά 2 κ κάποια στιγμή μπορεί κ παραπάνω,δε θυμάμαι πέρασε καιρός.Εγώ ένιωθα ένα ατελείωτο βάρος κ δε μπορούσα να λειτουργήσω στο τίποτα.Δε συζητάμε για διάβασμα ή δουλειά!!!Κλάμα ατελείωτο,τάσεις αυτοκτονίας..πολλά.
Είχα ανάγκη όμως να συζητήσω,να νιώσω ότι κάποιος θα με ακούσει κ θα με στηρίξει,κ θεωρούσα τον ψυχολόγο το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου.Το ένιωθα ότι τον είχα ανάγκη.Εσύ τι νιώθεις ότι έχεις ανάγκη?
Τώρα δεν έχω θλίψη παρά ανά πολύ αραιά διαστήματα,δυσκολεύομαι σε διάφορα με τη ζωή μου αλλά δε μπορώ να το πω κατάθλιψη γιατί είμαι στην πραγματικότητα,τότε δεν ήμουν,τα έβλεπα όλα μαύρα κ αδιέξοδα.

Θεωρω αρκετα σημαντικο και μεγαλο την απεξαρτηση του ψυχολογου και των φαρμακων. Εισαι δυνατη.

Δε νιωθω την αναγκη να συζητησω ποτε. Οταν το κανω ομως, μετα απο λιγο αρχιζω και νιωθω καλυτερα. Αν ειμαι καλα θα τ απολαυσω και θα χαρω. Ξερω οτι κανει καλο στους ανθρωπους αλλα δεν το επιζητω.

Ποσα χρονια εκανες ψυχοθεραπεια κι απο ποτε ειδες αποτελεσματα και τι πορεια ειχαν?

Έκανα 4 χρόνια,είχα ανοδική πορεία απ\'την αρχή.Μετά τα 2,5 περίπου έφυγε η θλίψη αλλά ήμουν στο πουθενά.Έπρεπε να \'μάθω\' να ζω,να επανανταχθώ στη ζωή αν το πούμε έτσι.Αγωνίες πως θα ξεκινήσω δουλειά,οι σχέσεις μου κ.λ.π.
Τώρα,αυτές τις μέρες ξαναξεκίνησα βέβαια,αλλά υπό άλλη βάση για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα μέσα μου κ να μάθω πιο πολύ τον εαυτό μου κ τι πραγματικά θέλω απ\'τη ζωή μου.
Εσύ τι νομίζεις ότι θα σε βοηθούσε?Τι έχεις ανάγκη?

Πιστευω πως νιωθω αβοηθητη κι οτι τιποτα δεν μπορει να με κανει καλα. Εχω αναγκη να ζησω οπως θελω χωρις αγχη και φοβους....
Σ ευχαριστω για την ερωτηση. Νομιζω πως μ εβαλες σε σκεψεις...νομιζω πως δεν ξερω ν απαντησω και τα παραπανω ισως να μην ειναι αληθινα. Μ εστειλες!

wintertimes είσαι πολύ καλή!:)
Τι γίνεται με την ψυχοθεραπεία?Τόσο πολύ με το ζόρι την κάνεις?Αν τόσο πολύ δε σου αρέσει κ την κάνεις απλά γιατί έτσι πρέπει μπορεί κ να μη λειτουργεί.Μήπως σου τη σπάει η-ο ψυχοθεραπευτής?Ο τρόπος που γίνεται?Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθηθείς κ διάφορα είδη ψυχοθεραπείας.Γι\'αυτό σε ρωτάω,καταλαβαίνεις η ψυχή σου να έχει ανάγκη κάτι?Να θες να κάνεις κάτι?Εσύ τι πιστεύεις ότι θα σε βοηθούσε?..ανεξάρτητα από το τι λένε οι άλλοι ότι βοηθάει.
Να το ψάξεις κ να μη νιώθεις αβοήθητη.Όλοι μπορούμε να βοηθηθούμε.Κ σίγουρα μπορείς να γίνεις καλά...να φύγουν τα αγχη κ οι φόβοι αρκεί να το παλέψεις.Δυστυχώς δεν υπάρχει πάντα συνταγή.Κάτι που κάνει καλό σε κάποιον μπορεί σε κάποιον άλλον να μην \'αποδίδει\',όπως κ με τα φάρμακα.

Συνηθως, \"αδιαφορω\" και αποφευγω πια κατι που θελει σκεψη, κοπο και εξασκηση. Αυτη τη φορα προσπαθησα να μην το αποφυγω. Εγραψα λοιπον σ ενα χαρτακι τις ερωτησεις σου για να τις αναλυσω καποια στιγμη.... καθισα πριν απο λιγο κι εκανα μια προσπαθεια, αλλα δεν βρηκα ολοκληρωμενες απαντησεις. Σιγουρα ενιωσα πως κατι ξεσκεπαζεται και δεν το πιεσα καθολου.

Οταν καποιος πασχει απο διαφορες ψυχικες διαταραχες, σε τετοιου ειδους ερωτησεις το πρωτο πραγμα που θα σκεφτει ειναι η ηρεμια του και μια normal ζωη γι αυτο και δυσκολευομαι να βρω τις πραγματικες απαντησεις.

Λες πως υπαρχουν διαφορα ειδη ψυχοθεραπειας και δεν ξερω αν το εννοεις οπως γραφεται. Διαφορετικοι τιτλοι ναι, αλλα η ψυχοθεραπεια ειναι μια. Τα υπολοιπα ειναι διαφορετικοι τροποι αυτης. Η αλλη περιπτωση ειναι η γνωστικη συμπεριφοριστικη. Αυτες τις δυο επιλογες εχεις και τα φαρμακα. Τα υπολοιπα ειναι παρακλαδια και λεπτομερειες.

Το πρωτο πραγμα που νιωθω οταν ειναι να παω στη συνεδρια ειναι με εντονα γραμματα ΒΑΡΙΕΜΑΙ. Σιγουρα δε λεω το ιδιο οταν φευγω, απλα με δυσκολευει η αρχη, οπως σε καθε τι στη ζωη μου. Ο ψυχοθεραπευτης μπορει να με πεισει στο 50% των οσων λεει κι οταν ειδικα προσπαθει να γεμισει το μυαλο μου ψευτικες ερμηνειες για να το καθησυχασει ξενερωνω ή του τη λέω. Καμια φορα μου φαινεται γελοία κάποια του ερμηνεια παρολο που μπορει να εχει ισχυ.
Μπορει να μην επεσα στον καταλληλο ψυχοθεραπευτη για μενα, αλλα ολοι τον ιδιο δρομο ακολουθουν, Απλα απ\' οτι καταλαβα (επειδη επισκευθηκα κι αλλο θεραπευτη) διαφερουν στον τροπο ενθαρρυνσης και μεταδοτικοτητας, αλλα και τι να κανω? Να παω και να ξαναπω την ιστορια της ζωής μου αλλου για αλλα 2 χρονια μεχρι να μπει στο νόημα? Αυτες οι διαφορες των ψυχοθεραπευτων δεν κανουν τη διαφορα στη βελτιωση μας. Εμαθα να ερμηνευω το καθε τι, να το βλεπω οπως πρεπει και να εξηγω τα συμπτωματα. Ο δρομος που ακολουθησα κι ακολουθω ειναι σωστος και παιρνω οσα χρειαζεται για να βελτιωθω. Το προβλημα ειναι πως χειροτερευω και συμφωνα με μια δευτερη γνωμη ψυχοθεραπευτη τα παω πολυ καλα με τις ερμηνειες κι αναρωτιεται τι παει στραβα. Οπως καταλαβαινεις ολα αυτα με κανουν κι ανησυχω. Διαβασα στο forum πριν απο λιγο για μια δοση εφεξορ των 75 κι ανησυχησα που εγω εφτασα στα 200 και η αγαπη μου ειναι ακομη το σπιτι μου. Ξερεις τι? Θελω πολλα να πω αλλα δεν ξερω που θα βγει. Μαλλον σε δευτερη ψυχοθεραπεια :p και ειλικρινα νιωθω τυψεις που εγραψα τοσα πολλα και θα σε κουρασω. Γιατι ασχολεισαι μαζι μου? Γιατι δεν πας να ζησεις τωρα που το ξεπερασες και γιατι με λες καλη? Sorry που εγραψα πολλα :(

nai ego perno flouxetine edo kai 4 mhnes kai tous 2 teleuteous mhnes den me pianoune

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
και ειλικρινα νιωθω τυψεις που εγραψα τοσα πολλα και θα σε κουρασω. Γιατι ασχολεισαι μαζι μου? Γιατι δεν πας να ζησεις τωρα που το ξεπερασες και γιατι με λες καλη? Sorry που εγραψα πολλα :(

---

wintertimes είσαι κ εσύ πολύ καλή στις ερωτήσεις!!
Καταρχήν δε με κούρασες καθόλου....γράψε μου όσα νιώθεις κ θέλεις.Ειλικρινά μου αρέσει να επικοινωνώ με τους ανθρώπους,να ακούω σκέψεις κ συναισθήματα.Πάρα πολύ.Πόσο περισσότερο μαζί σου που αισθάνομαι ότι μπορεί να νιώθεις αδιέξοδο στη θεραπεία σου κ ο λόγος είναι ότι ξέρω πόσο επώδυνο είναι κ θέλω να βοηθήσω.Ένιωσα υπερβολικό πόνο κ γω κ που κ που νιώθω ακόμη.
Ήταν στιγμές που δε θα ξεχάσω ποτέ, ένιωθα στο χείλος του γκρεμού,αβοήθητη,εντελώς μόνη,φρίκη κ δεν ήξερα από που να κρατηθώ.Έβλεπα σα λύτρωση το θάνατο κ ότι ποτέ δε θα ζούσα φυσιολογικά.Ετσι σ΄αυτά τα θέματα είμαι ευαίσθητη κ πάντα θέλω να προσφέρω όταν μπορώ.
Κ γενικώς μ\'αρέσει να προσφέρω γιατί είναι μια από τις σημαντικότερες χαρές της ζωής.
Όσο για μένα.Ναι,εκείνη την κατάσταση την ξεπέρασα αλλά το ξαναείπα,δε σημαίνει ότι δεν έχω άλλα προβλήματα με τον εαυτό μου.Ζω κ αυτό που κάνω εδώ είναι κ αυτό ένα κομμάτι της ζωής μου.Όλοι όσοι έχουμε τέτοιου είδους εμπειρίες μπορούμε κ επικοινωνούμε διαφορετικά,μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον.
Κ τέλος σε λέω καλή...γιατί μου είπες ευχαριστώ απλά για μια ερώτηση.Αυτό για μένα δείχνει καλό άνθρωπο.
Αν θες μου λες,τι ακριβώς σε \'τρώει΄ μέσα σου εκτός απ΄το τι θα γίνει με τους πανικούς κ φοβίες?το πρόβλημά σου είναι με το σπίτι?γονείς?τι?

Λεω να εκμεταλλευτω την ορεξη που εχεις τωρα γιατι μπορει αργοτερα να κουραστεις :p
Καταρχας να σ ευχαριστησω που αντεδρασες γλυκα στον αποτομο επιλογο μου και δεν το συνεχισες. Τωρα ή ξερεις πολλα ή δεν τον ειδες αποτομο....
Εχω μπερδεψει τις διαταραχες μου, αλλα ο κεντρικος τιτλος ειναι η αγοραφοβια με συνοδεια πανικων και καταθλιψης.
Τα πρωτα συμπτωματα ξεκινησαν μεσα σε λεωφορεια, σε αιθουσες και σε cafe. Oλα τα συσχετιζα με την κοινωνικη φοβια μιας και φοβομουν την προσβολη των αλλων, το να μου απευθυνουν το λογο και μην κοκκινισω. Συναντησεις, γευματα, συζητησεις, παρτυ, ολα ηταν για μενα τρομος. Τα ξεπερασα ΟΛΑ με τη ληψη παροξετινης κι εζησα μια \"ζωη\" απιστευτη, αλλα ήξερα πως θα τελειωσει καποτε. Ευτυχως τελειωσε σιγα σιγα πριν απο 3 χρονια μεχρι τη μερα που θα αρραβωνιαζομουν. Πριν φτασει το αλλο σοι βρισκομουν στην τουαλετα του μαγαζιου κι εκλαιγα με δυο υπογλωσσια xanax. Το ηξερα πως θα συμβει, καταλαβαινα τις φοβικες σκεψεις μου γι αυτο το γεγονος επειδη θα μουν το επικεντρο. Δοξα το Θεο συνηλθα εκεινη τη μερα κι υποσχεθηκα στον εαυτο μου να ξεκινησω ψυχοθεραπεια. Απο τοτε πηρα την κατω βολτα. Το καλοκαιρι δυσκολευτηκα να παω διακοπες παρολο που ειχα εντοπισει ολες τις μοναδες υγειας της περιοχης, κανονισα να ειμαι κοντα και φυσικα χωρις παρεες και τετοια. Αρχισε να με τρομαζει κι η ιδεα της κινησης στην Περιφερειακη οδο και πηγαιναμε απο αλλους δρομους. Μετα απ αυτο ενιωσα μεσα μου πως πλησιαζει το τελος κι ολα χειροτερευουν. κανονισα λοιπον γι αυτους τους λογους να παντρευτω οσο πιο γρηγορα γινεται. Πολλοι ξαφνιαστηκαν κι απορησαν, αλλα εγω το ηξερα πως αν το παρετεινα δεν θα γινοταν ποτε. Οι γονεις δεν μπορουσαν να χωνεψουν τον κλειστο γαμο που επισης ανακοινωσα, χωρις να μπορουν να καλεσουν κανεναν. Σιγουρα καταλαβανε πως κατι δεν παει καθολου καλα, αλλα μπροστα σ αυτο που περνουσα δε μ ενοιαξε καθολου. Δυσκολες μερες και φυσικα αναποφευκτο το κλαμα εκεινης της ημερας με τα γνωστα υπογλωσσια. Αφου τελειωσε ενιωσα να φευγει ενα μεγαλο βαρος απο πανω μου κι ησυχασα. Η κατασταση μου ομως χειροτερευε κι αρχισα να αποφευγω περισσοτερο τα ταξιδια και τις διαδρομες με αυτοκινητο με αποτελεσμα περυσι να μην παω διακοπες. Μαζι με τις τυψεις μου που αναγκαζω το συντροφο μου να στερειται ολα αυτα που φοβαμαι, ειχα και τα κωλοερωτηματα των συγγενων να μου δημιουργουν αγχη. Θες δεν θες θ απολογηθεις, δεν εισαι μονος σου στον κοσμο...

Με την ψυχοθεραπεια καταλαβα τον πυρηνα των φοβιων μου: Η πιεση.
Στις κοινωνικες συναναστροφες ενιωθα καταπιεση το να πρεπει ν απαντησω ή να μιλησω και αυτο που με τρομαζε ειναι οτι δεν υπηρχε διεξοδος, να σηκωθεις ξαφνικα απο το τραπεζι και να φυγεις, ειδικα όταν σου δινουν το λογο ή αναφερθουν σ εσενα. Τουαλετα, τσιγαρο, τηλεφωνημα, οι γνωστες δικαιολογιες. Οταν τελειωναν ο στομαχοπονος ήταν η επομενη δικαιολογια που εδινε σημα στον αγαπητικο μου οτι σε λιγο φευγουμε. Ολο αυτο γινοταν θριλερ αγωνιας όταν θα πρεπε να ξαναβγουμε με τα ιδια ατομα γιατι τοτε δεν μπορεις να σκηνοθετησεις τα ιδια.....
Σ ενα λεωφορειο ενιωθα την ιδια καταπιεση της ελευθεριας, να μην μπορω να κατεβω οποτε θελω. (Αναφερομαι σε λεωφορεια εκτος πολεως. Δε λεω μπορεις να κατεβεις, αλλα τι θα κανεις στον ερημο δρομο?)
Στην αιθουσα τα ιδια. Αντε να ζητησεις να πας τουαλετα, τι αλλο? Οι κοπανες εχουν οριο. Εκει κι αν ήταν κολαση, αλλα ευτυχως αυτο το part τελειωσε, αν και θελω να παρακολουθησω καποια μαθηματα ή σεμιναρια αλλα..
Με το θεμα του αυτοκινητου τα ιδια και χειροτερα τωρα. Η ιδια πιεση, τα ιδια συναισθηματα. Αν και ηταν σαφως καλυτερη λυση απο το λεωφορειο, τωρα που χειροτερεψα δεν μπορω ουτε μ αυτο, γιατι αν πεσεις σε μποτιλιαρισμα την εβαψες. τωρα πια δεν σκεφτομαι καν το θεμα του ταξιδιου. τρεμω στην ιδεα οτι θα \"πνιχτω\" στο μποτιλιαρισμα, πως δεν θα χω καμια διεξοδο κι αν παθω κατι στα μισα του δρομου, δεν προλαβαινω. Οι σκεψεις μου εγιναν παραλογες οσο ποτε κι αποφευγω να παω στο διπλανο χωριο μηπως γινει κατι και δεν προλαβω να επιστρεψω. Δεν μπορω να παω καπου επισκεψη γιατι ξερω πως δεν μπορω να φυγω οποτε γουσταρω. Δεν δεχομαι επισκεψεις γιατι ξερω πως δεν θα φυγουν οποτε νιωσω ασχημα. Δεν κανω τιποτε προγραμματισμενο ή κατι που θα πρεπει να με αναγκασει να μεινω συγκεκριμενο χρονο.
Κατι παρομοιο συνεβη και στη δουλεια μου οπου επρεπε να δειξω κατι σ εναν πελατη κι οταν καταλαβα πως δεν θα φυγει αλλα θα μεινει να το δει επαθα κριση πανικου. Απο εκεινη τη μερα ολα εσβησαν. Ταχυπαλμιες, απανωτες κρισεις πανικου, εφευγα απ τη δουλεια, δεν εδειχνα τπτ σε πελατες πια μεχρι που αναγκαστηκα να μιλησω στο αφεντικο μου κι οτι δεν μπορω να συνεχισω αλλο. Περασε ενας μηνας και \"τρελαθηκα\" τελειως. Σας ειχα γραψει κι εδω τοτε http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=3583#pid78265. Χωρις επιλογες επισκεφθηκα και παλι τον ψυχιατρο κι αποφασισε ν αλλαξω φαρμακευτικη αγωγη ή οποια δεν με γυρισε σ εκεινη την ονειρικη \"ζωη\" που εκανα τοτε που πρωτοξεκινησα τα φαρμακα. Ολα αυτα σου περνανε τη σκεψη πως τπτ δεν μπορει να σε βοηθησει πια. Σιγουρα στη δουλεια καλυτερεψα, αν και δεν μπορω ακομη να κρατησω το μαγαζι μονη γιατι νομιζω θα παθω κατι. Και οντως συμβαινει. Αν συνηδειτοποιησω καποια στιγμη οτι εμεινα μονη, πανικοβαλλομαι κι αρχιζω να χανω τα λογικα μου. Προσπαθησα να απομακρυνθω 10 χλμ απο την πολη και να πεισω τον εαυτο μου οτι προλαβαινω να γυρισω και τα καταφερα. Αλλα οχι το να μεινω εκει γιατι αλλιως δεν θα μπορουσα να φυγω οποτε ηθελα. Κι αν πρεπει να το κανω καποια στιγμη εστω και για λιγο, παιρνω τα κλειδια του αυτοκινητου του αντρα μου μηπως και τα χασει... Συν το αντικλειδι που εχω παντα στην τσαντα μου. παμε σε κανενα γαμο και το μονο που κανω ειναι να παρακολουθω που βρισκεται ο αντρας μου μηπως και δεν μπορεσω να φυγω οποτε θελησω. τωρα τελευταια αρχισα να \"μελεταω\" και το θεμα ΜΗΠΩΣ χαλασει το αυτοκινητο στα μισα του δρομου, κατι που δεν μπορω να ελεγξω τοσο!
Ξερω οτι τοση ωρα καθομαι και γραφω ενα σωρο παλαβομαρες και θλιβομαι που σκεφτομαι ετσι. Ηθελες να διαβασεις οσα κι αν σου γραψω, δεν φταιω... :p

wintertimes καταρχήν η όρεξή μου δεν ήταν της στιγμής,γράψε ότι θες ξέροντας όχι ότι δε με κουράζεις μόνο αλλά μ\'αρέσει κιόλας(το εξήγησα στο προηγούμενο μνμ).
Διαβάζοντας τα όσα έγραψες μου δόθηκε η εντύπωση μιας \'παρεξήγησης\'.
Ήταν μεγάλα άλματα ο αρραβώνας κ ο γάμος.Όλοι σχεδόν νιώθουν \'κάπως\' σ\'αυτές τις περιπτώσεις επειδή είναι το επίκεντρο.Που,εσύ που είχες κ αγοραφοβία.Με όσες νύφες μίλησα είχαν ταχυπαλμίες,έκλαιγαν,πίναν σφηνάκια(στις προσωπικές στιγμές τους-χωρίς να το ξέρουν οι άλλοι) κ δεν είχαν σχέση με ψυχολογικά δλδ δεν είχαν πάρε δώσε με ψυχολόγους ή ψυχίατρους.
Νομίζω,πως παρεξήγησες το κατόρθωμά σου(έστω κ με δυσκολίες),με ήττα.
Ένιωσα ότι αυτή η \'παρεξήγηση\' σε πισωγύρισε κ ήταν σημείο σταθμός για το τι θα ακολουθούσε μετά.
Ενώ θα έπρεπε να μπει στα κατορθώματά σου,μπήκε σ\'ένα κουτί που γράφει:\'δε θα γίνω ποτέ καλά\'.
Εγώ οφείλω να σου πω μπράβο που τα\'βγαλες πέρα μ΄αυτές τις διαδικασίες κ μετά από αυτή την ταραχή θα έπρεπε να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να ηρεμήσει κ μετά να συνειδητοποιήσει τι κατάφερε.
Από ότι βλέπεις οι σκέψεις μας έχουν περισσότερη δύναμη από οποιοδήποτε φάρμακο,όταν είναι πολύ δυνατές.Η ισχυρή πίστη σε κάτι δεν παλεύεται...

Αλήθεια,τι πίστεψες μετά απ\'αυτές τις διαδικασίες αρραβώνα,γάμου?
Τις θεώρησες κατορθώματα ή το κερασάκι στην τούρτα για να γυρίσεις πίσω?


Υ.Γ.όλα όσα γράφω είναι δικές μου σκέψεις κ πως τα βλέπω εγώ,υποθέσεις από όσα έχω διαβάσει ως τώρα.

To κατορθωμα δεν ηταν δικο μου αλλα των xanax. Αν δεν τα επαιρνα, δεν θα πηγαινα κι αν πηγαινα θα ειχαμε εξελιξεις.
Ενιωθα πως ξεκιναγε η κατηφορα (οπως και εγινε) και γι αυτο βιαστηκα. Τις αποφασεις δεν τις πηρα εγω, αλλα οι φοβίες μου.
Κατορθωμα ισως να ελεγα το γαμο μου με εκατονταδες καλεσμενους εστω και με xanax. Στις περιπτωσεις μου εχουμε μετρημενα ατομα.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Αλήθεια,τι πίστεψες μετά απ\'αυτές τις διαδικασίες αρραβώνα,γάμου?

---

Πως πηρα τις σωστες αποφασεις τις ακριβες στιγμες βαση των προβληματων μου και χαιρομαι που προλαβα. Κατα τ\' αλλα ενιωσα πως εφυγαν δυο βασανιστικα και αναγκαστικα γεγονοτα της ζωης που με αγχωναν αρκετα. Δεν θεωρηθηκαν κατορθωματα ή πισωγυρισμα. Ειναι σαν ενα game που περασα ενα δυσκολο γυρο, εχοντας σαν bonus τα χαπακια.

Δεν μιλαω πια για κατορθωματα γιατι απλα δεν παλευω. Οι προσπαθειες γινοταν στις αρχες και εχω κουραστει. Αφηνα τις δουλειες να τις κανουν τα χαπια κι επειδη τωρα δεν με πιανουν ψαχνω απεγνωσμενα να πιαστω απο κατι και πανικοβλητη ρωταω σ αυτο το forum. Λιγοι μπαινουν εδω απλα για να βοηθησουν αφου ξεπερασανε τις δικες τους διαταραχες.

τώρα όπως λες είναι τα δύσκολα.γιατί σταμάτησες να παλεύεις;τώρα πρέπει να αποδείξεις στον εαυτό σου πως είσαι δυνατή και πως μπορείς να τα καταφέρεις και χωρίς τα ζάναξ.
είναι πολλές φορές που νιώθω πως χωρίς αυτά δεν μπορώ να κάνω βήμα αλλά πατάω τον εαυτό μου και λέω πως μπορώ να τα καταφέρω και χωρίς αυτά.και δεν τα παίρνω και η δύσκολη φάση περνάει χωρίς αυτά.
είμαι σίγουρη πως και εσύ μπορείς να τα καταφέρεις γιατί ο κάθε άνθρωπος κρύβει μεγάλη δύναμη μέσα του...
να είσαι καλά τώρα και για πάντα..:)

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
To κατορθωμα δεν ηταν δικο μου αλλα των xanax. Αν δεν τα επαιρνα, δεν θα πηγαινα κι αν πηγαινα θα ειχαμε εξελιξεις.
Ενιωθα πως ξεκιναγε η κατηφορα (οπως και εγινε) και γι αυτο βιαστηκα. Τις αποφασεις δεν τις πηρα εγω, αλλα οι φοβίες μου.
Κατορθωμα ισως να ελεγα το γαμο μου με εκατονταδες καλεσμενους εστω και με xanax.

---

Γιατί δλδ στην περίπτωσή σου ειναι κατόρθωμα των xanax κ αν υπήρχαν εκατοντάδες καλεσμένοι θα ήταν δικό σου?

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
Ειναι σαν ενα game που περασα ενα δυσκολο γυρο, εχοντας σαν bonus τα χαπακια.

Δεν μιλαω πια για κατορθωματα γιατι απλα δεν παλευω. Οι προσπαθειες γινοταν στις αρχες και εχω κουραστει. Αφηνα τις δουλειες να τις κανουν τα χαπια κι επειδη τωρα δεν με πιανουν ψαχνω απεγνωσμενα να πιαστω απο κατι και πανικοβλητη ρωταω σ αυτο το forum. Λιγοι μπαινουν εδω απλα για να βοηθησουν αφου ξεπερασανε τις δικες τους διαταραχες.

---

Το παραδέχεσαι ότι ήταν ένας δύσκολος γύρος κ τα χαπάκια ..απλά bonus.

Παλεύεις ακόμα κ τώρα που ψάχνεσαι τι γίνεται με τα χάπια.Μη λες δεν παλεύεις...

Κ για να μην παρεξηγηθούμε το ξαναλέω.Την κατάθλιψη ξεπέρασα,δε σημαίνει ότι δεν έχω προβλήματα με τον εαυτό μου κ θέλω να βοηθήσω.

Τι να πω..Ο γιατρός τι σου λέει?για τα χάπια?για την κατάσταση που λες ότι χειροτερεύει?
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τα χάπια..εγώ 2 χρόνια έπαιρνα μόνο λαντός κ ότι μου συνέβη στο έγραψα.Είμαι λίγο άσχετη στο θέμα φαρμάκων.

Quote:

---

Originally posted by λίτσα
τώρα όπως λες είναι τα δύσκολα.γιατί σταμάτησες να παλεύεις;τώρα πρέπει να αποδείξεις στον εαυτό σου πως είσαι δυνατή και πως μπορείς να τα καταφέρεις και χωρίς τα ζάναξ

---

Eχω καταλαβει κι εχω μαθει να διαχωριζω ποτε με παιρνει και ποτε οχι. Παλαιοτερα, ναι παλευα γιατι μπορουσα. Τωρα δεν μπορω, δεν γινεται, ειναι περα απο τις δυναμεις μου. Το προσπαθησα και ειδα. Η δυσκολια του στην τωρινη μου κατασταση εχει ξεπερασει καθε οριο. Μοναχα αν πω \"Θα περιμενω, θα το παλεψω μεχρι να πεσω κατω\" κι αυτο σιγουρα θα το πω αναμεσα σε κοσμο και δεν θελω να γινω σε ολους ρεζιλι. Μπορει να με πιασουν σπασμοι, να ουρλιαζω σαν τρελη κι εγω δεν ξερω τι. Μεχρι που δλδ να φτασω τους παλμους μου? Και τι να παλεψω οταν η κριση πανικου σε βγαζει εκτος και δεν μπορεις να συνεχισεις να επικοινωνεις με το περιβαλλον?

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Γιατί δλδ στην περίπτωσή σου ειναι κατόρθωμα των xanax κ αν υπήρχαν εκατοντάδες καλεσμένοι θα ήταν δικό σου?

---

Επειδη ο βαθμος δυσκολιας διαφερει κατα πολυ και η δευτερη περιπτωση δε σωζεται ουτε με xanax.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Κ για να μην παρεξηγηθούμε το ξαναλέω.Την κατάθλιψη ξεπέρασα,δε σημαίνει ότι δεν έχω προβλήματα με τον εαυτό μου κ θέλω να βοηθήσω.

Τι να πω..Ο γιατρός τι σου λέει?για τα χάπια?για την κατάσταση που λες ότι χειροτερεύει?

---

Tι ειδους προβληματα εχεις με τον εαυτο σου? (Τry me ;-))

O γιατρος μου καταφερνει να μου δινει πολυ δυναμη και συνεχιζει να το κανει. Βλέπω μια απογοητευση στο προσωπο του που προσπαθει να μη μου δειξει τωρα που αρχιζει να καταλαβαινει πως ουτε κι αυτα τα φαρμακα δεν με πιανουν..
Ο ψυχολογος μου απ\' την αλλη καταφερνει να μη μου δειχνει τπτ και συνεχιζει την ψυχοθεραπεια οπως παντα ειχε.

Ξερεις κατι? Ολα αυτα που εχουμε πει μεχρι τωρα με βοηθησαν αρκετα. Αρχιζω να καταλαβαινω τι παιζει, αλλα η κατασταση μου δεν μου δινει τα αναλογα περιθωρια για να το επαληθευσω.

Στις φοβιες υπαρχει ο εξης νομος: Πρεπει να τις ζεις καθημερινα.
οσο αποφευγεις καταστασεις που σου προκαλουν φοβο, δινεις χωρο στην εγκατασταση του παραλογισμου των φοβιων. Αν γυρισεις γρηγορα στις φοβογονες καταστασεις προλαβαινεις να τις διωξεις. Αν τις αφησεις να χτιστουν εκει γυρνωντας θα δεις πως ριζωσαν για τα καλα, τοσο γρηγορα! Δεν επρεπε να σταματησω τα ταξιδια, το παραμελησα. Και τωρα? Τωρα δεν μιλαμε για ταξιδια, αλλα για διαδρομες 5 χλμ που παλι δεν κανω τπτ και γι αυτο. Βαρεθηκα να πηγαινω και να κανω πραγματα με το ζορι, απλα για να ξερω πως δε θα με δυσκολεψουν τη μερα που θα τα χρειαστω...:mad:

Quote:

---

Originally posted by maria...
nai ego perno flouxetine edo kai 4 mhnes kai tous 2 teleuteous mhnes den me pianoune

---

Εσυ εισαι μια χαρα Μαρακι :P Σε παρακολουθω στο forum κι απ\' οτι θυμαμαι εχεις και παιδια ε? Τουλαχιστον ολοκληρωθηκες, τα περασες ολα, οποτε δυσκολα κατι ψυχολογικο μπορει να σε \"παρει\" τωρα.

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes

Eχω καταλαβει κι εχω μαθει να διαχωριζω ποτε με παιρνει και ποτε οχι. Παλαιοτερα, ναι παλευα γιατι μπορουσα. Τωρα δεν μπορω, δεν γινεται, ειναι περα απο τις δυναμεις μου. Το προσπαθησα και ειδα. Η δυσκολια του στην τωρινη μου κατασταση εχει ξεπερασει καθε οριο. Μοναχα αν πω \"Θα περιμενω, θα το παλεψω μεχρι να πεσω κατω\" κι αυτο σιγουρα θα το πω αναμεσα σε κοσμο και δεν θελω να γινω σε ολους ρεζιλι. Μπορει να με πιασουν σπασμοι, να ουρλιαζω σαν τρελη κι εγω δεν ξερω τι. Μεχρι που δλδ να φτασω τους παλμους μου? Και τι να παλεψω οταν η κριση πανικου σε βγαζει εκτος και δεν μπορεις να συνεχισεις να επικοινωνεις με το περιβαλλον?

---

καλό σου απόγευμα...
μην λες δεν μπορώ....έτσι σκεφτόμουν και εγώ κάποτε αλλά το παλεύω και πιστεύω πως θα το νικήσω και χωρίς τα ζάναξ.επίτρεψέ μου να σου πω ένα παράδειγμα....
κάθε χρόνο στην γιορτή του άντρα μου με πιάνει πολύ αγχος δεν ξέρω βέβαια γιατί.πριν 2 χρόνια ενώ το σπίτι ήταν γεμάτο κόσμο με έπιασε κρίση πανικού.ότι και να σου πω είναι λίγο.μπέρδευα τα λόγια μου είχα μουδιάσματα παντού δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά είχα τάσεις φυγής και έτσι έκανα σηκώθηκα και έφυγα.γυρίζοντας πάλι πίσω με πιάνει δεύτερη κρίση πανικού,εκεί να δεις γλέντια.δεν καταλάβαινα τι μου γίνεται κυκλοφορούσα ξυπόλητη ανάμεσά τους και προσπαθούσα να φορέσω τις κάλτσες μου μπροστά τους.τέλος πάντων μην στα πολυγολώ αποφάσισα εκείνη την στιγμή πως χωρίς το ζάναξ δεν πρόκειται να κάνω πάλι τίποτα ώσπου χτύπησε το καμπανάκι μέσα μου και είπα δεν γίνεται να συνεχίσω έτσι πρέπει να πάρω την ζωή στα χέρια μου.
σου εύχομαι να πάρεις και εσύ την ζωή στα χέρια σου.
ελπίζω να μην σε κούρασα...
να είσαι καλά τώρα και για πάντα.:)

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Κ για να μην παρεξηγηθούμε το ξαναλέω.Την κατάθλιψη ξεπέρασα,δε σημαίνει ότι δεν έχω προβλήματα με τον εαυτό μου κ θέλω να βοηθήσω.

Τι να πω..Ο γιατρός τι σου λέει?για τα χάπια?για την κατάσταση που λες ότι χειροτερεύει?

---

Tι ειδους προβληματα εχεις με τον εαυτο σου? (Τry me ;-))

O γιατρος μου καταφερνει να μου δινει πολυ δυναμη και συνεχιζει να το κανει. Βλέπω μια απογοητευση στο προσωπο του που προσπαθει να μη μου δειξει τωρα που αρχιζει να καταλαβαινει πως ουτε κι αυτα τα φαρμακα δεν με πιανουν..
Ο ψυχολογος μου απ\' την αλλη καταφερνει να μη μου δειχνει τπτ και συνεχιζει την ψυχοθεραπεια οπως παντα ειχε.

Ξερεις κατι? Ολα αυτα που εχουμε πει μεχρι τωρα με βοηθησαν αρκετα. Αρχιζω να καταλαβαινω τι παιζει, αλλα η κατασταση μου δεν μου δινει τα αναλογα περιθωρια για να το επαληθευσω.

Στις φοβιες υπαρχει ο εξης νομος: Πρεπει να τις ζεις καθημερινα.
οσο αποφευγεις καταστασεις που σου προκαλουν φοβο, δινεις χωρο στην εγκατασταση του παραλογισμου των φοβιων. Αν γυρισεις γρηγορα στις φοβογονες καταστασεις προλαβαινεις να τις διωξεις. Αν τις αφησεις να χτιστουν εκει γυρνωντας θα δεις πως ριζωσαν για τα καλα, τοσο γρηγορα! Δεν επρεπε να σταματησω τα ταξιδια, το παραμελησα. Και τωρα? Τωρα δεν μιλαμε για ταξιδια, αλλα για διαδρομες 5 χλμ που παλι δεν κανω τπτ και γι αυτο. Βαρεθηκα να πηγαινω και να κανω πραγματα με το ζορι, απλα για να ξερω πως δε θα με δυσκολεψουν τη μερα που θα τα χρειαστω...:mad:

---

Η ζωή μου είναι λίγο σκόρπια κ θέλω να τη βάλω σε μια σειρά.Π.χ.δεν έχουν σταθεροποιηθεί τα επαγγελματικά μου,να ξέρω δλδ ότι εκεί θα είμαι για πάντα,έχω μια σχέση μακροχρόνια που πρέπει να ξεκαθαρίσει κ αυτή,αν με ρωτήσεις που θα μένω του χρόνου δε μπορώ να σου απαντήσω γιατί αλληλοεξερτόνται πράγματα που εμποδίζουν να αποφασίσω,με τους γονείς εξαιτίας του παρελθόντος κ της κατάστασης μπορώ να πάω για μια επίσκεψη αλλά συνεχίζει κ πονάει το θέμα ώρες-ώρες,υπάρχουν πράγματα-χόμπυ που μου αρέσουν αλλά αμελώ τον εαυτό μου κ ασχολούμαι περισσότερο με υποχρεώσεις παρά θέλω.Δλδ είμαι στον αγώνα να \'μάθω\' να ζω καλύτερα.Τώρα αν με ρωτούσες που νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα κ πρέπει να το λύσω θα σου έλεγα η επικοινωνία μου με τους ανθρώπους,είμαι λίγο επιφυλακτική κ \'φοβισμένη\' απέναντι στους ανθρώπους.Αυτά με μένα κ ίσως κ περισσότερα δεν ξέρω,είμαι σε φάση που ψάχνω τον εαυτό μου.
Έκανες την ερώτηση στο γιατρό αν τα χάπια κάποια στιγμή σταματάνε να ενεργούν?αυτά δλδ που ρώτησες εδώ?

Μικρή είχα φοβία με τους βιασμούς,όπου κ αν πήγαινα βράδυ πίστευα πως κρυβόταν ένας υποψήφιος βιαστής.Αυτό μιλάμε από 9-10 χρονών.Με πλησίαζε κάποιος νύχτα κ μου λυνόταν τα πόδια,ταχυπαλμίες κ τάση για λιποθυμία.Όταν ήμουν φοιτήτρια κάποια στιγμή έπρεπε να δουλέψω κ η μόνη δουλειά που βρέθηκε(δεν ήθελα εξ αιτίας της βραδινής επιστροφής)(δεν το συζητάμε όταν έβγαινα κοιμόμουν στη φίλη μου να μη γυρίσω μόνη...)ήταν σε καφέ-μπαράκια.Στις αρχές έκανα συμφωνία να με φέρνουν πάντα πίσω.Ούτε ταξί δεν έπαιρνα μόνη εννοείται...
Κάποια στιγμή έκανα μια κουβέντα με ένα παιδί απ\'τη δουλειά που με επηρέασε πολύ.Ξεκίνησα με ταχυπαλμίες να επιστρέφω μόνη,κάθε φορά κ καλύτερα(όπως τα\'γραψες κ συ).Ο φόβος δεν είχε περάσει όμως,πήγαινα σε περίπτερο νύχτα κ νόμιζα ότι πίσω απ\'τα δέντρα κρύβεται βιαστής...Οι ταχυπαλμίες σύννεφο.
Μια δεύτερη κουβέντα με έναν φίλο μου με επηρέασε πραγματικά πάρα πολύ,όταν κάτσαμε κάτω κ βάλαμε τη λογική δλδ αν ο βιαστής μου στήνει καρτέρι όλη νύχτα πότε θα βγω εγώ συγκεκριμένα,γιατί να το κάνει αυτό κ.λ.π.Το ξεπέρασα σε μεγάλο βαθμό,τόσο ώστε να μπορώ να κυκλοφορώ σχετικά άνετα.Το έκανα όμως πολλές φορές.Αμέτρητες.
Ακόμα κ τώρα αν σκεφτώ ότι κάποιος μπορεί να μπει σπίτι δε φοβάμαι μήπως με ληστέψει,σκοτώσει..κ.λ.π.αλλ ά μήπως με βιάσει!Δλδ έχω κατάλοιπα αλλά δεν είναι ενοχλητικό στη ζωή μου.Αυτή την εμπειρία έχω με φοβίες κ σκέφτομαι ότι έχεις απόλυτο δίκιο που λες ότι τις φοβίες πρέπει να τις ζούμε για να μη θριαμβεύσει το παράλογο.Προσωπικά δεν ξέρω αν ποτέ θα είχα κυκλοφορήσει τόσο πολύ νύχτα αν δεν αναγκαζόμουν υπερβολικά να δουλέψω(μιλάμε ήταν θέμα άμεσων αναγκών-πολύ άμεσων)νύχτα.Από μόνη μου μπορεί να μην το έκανα,θα ένιωθα όπως λες κ συ,ένα μαρτύριο κάθε βράδυ,γιατί???Αλλά λειτούργησε.Φαντάσου τώρα εσύ να αναγκαζόσουν θες δε θες,μπορείς δε μπορείς να έκανες συνέχεια ταξίδια,πόσο διαφορετικά θα ήταν,το είπες κ μόνη σου.
Σε ένα βαθμό μπορεί να σε καταλαβαίνω.
Αν είναι έτσι μπορεί να πρέπει αναγκαστικά να περάσεις το στάδιο της \'εξάσκησης\' κ να μην υπάρχει άλλος ουσιαστικός τρόπος ε??Με τη βοήθεια των χαπιών βέβαια που πρέπει να ζητήσεις εξηγήσεις απ΄το γιατρό ή να κάνεις πάλι νέες αλλαγές φαρμάκων.

Quote:

---

Originally posted by λίτσα
μην λες δεν μπορώ....έτσι σκεφτόμουν και εγώ κάποτε αλλά το παλεύω και πιστεύω πως θα το νικήσω και χωρίς τα ζάναξ.επίτρεψέ μου να σου πω ένα παράδειγμα....
κάθε χρόνο στην γιορτή του άντρα μου με πιάνει πολύ αγχος δεν ξέρω βέβαια γιατί.πριν 2 χρόνια ενώ το σπίτι ήταν γεμάτο κόσμο με έπιασε κρίση πανικού.ότι και να σου πω είναι λίγο.μπέρδευα τα λόγια μου είχα μουδιάσματα παντού δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά είχα τάσεις φυγής και έτσι έκανα σηκώθηκα και έφυγα.γυρίζοντας πάλι πίσω με πιάνει δεύτερη κρίση πανικού,εκεί να δεις γλέντια.δεν καταλάβαινα τι μου γίνεται κυκλοφορούσα ξυπόλητη ανάμεσά τους και προσπαθούσα να φορέσω τις κάλτσες μου μπροστά τους.τέλος πάντων μην στα πολυγολώ αποφάσισα εκείνη την στιγμή πως χωρίς το ζάναξ δεν πρόκειται να κάνω πάλι τίποτα ώσπου χτύπησε το καμπανάκι μέσα μου και είπα δεν γίνεται να συνεχίσω έτσι πρέπει να πάρω την ζωή στα χέρια μου.
σου εύχομαι να πάρεις και εσύ την ζωή στα χέρια σου.
ελπίζω να μην σε κούρασα...
να είσαι καλά τώρα και για πάντα.:)

---

Και πως πηρες τη ζωη στα χερια σου? Τι εκανες οταν σ επιανε κριση πανικου? παλι δεν εφευγες? Μη μου πεις πως εμενες, δεν θα σε πιστεψω...ειναι αδυνατον.

Σημερα, μαζι μ ολ αυτα που πηρα απο εδω, καλεσα ενα ταξι γιατι ειχα αργησει για τη δουλεια μου. Δεν ειμουν και στα καλυτερα μου και στα μισα της διαδρομης ενιωσα τον πανικο να ρχεται κατα πανω μου. Φοβηθηκα αλλα ειπα μεσα μου \"ευκαιρια να το παλεψω\". Μαζι μ αυτη τη θετικη σκεψη ερχοταν κι οι αρνητικες:\"κι αν δεν αντεξεις, δωσε τα χρηματα και σταματα, κατεβα κατω\" \"Αντε και κατεβηκες, τι εκανες? Πως θα πας στο Νοσοκομειο? παλι ταξι θα χρειαστεις. Καλυτερα να του πεις μια και καλη πως δε νιωθεις καλα και να σε παει αυτος. Μετα θα σου αρχισει τις ερωτησεις κι εσυ μες στην τρελα του πανικου, το μονο που θα θες ειναι να τον βρισεις\" \" Αντε και σε πηγε στο Νοσοκομειο - \"Παλι εδω? θα σου πουν και θα σου βαλουν ενα υπογλωσσιο (που εχεις 6 μες την τσαντα σου)\" Το μονο που χρειαζομουν και ήθελα ήταν να γυρισω σπιτι μου, λες κι εκει υπαρχει κατι διαφορετικο, αλλα μονο εκει ειμαι ηρεμη και δεν αγχωνομαι...απλα εκει δεν υπαρχουν αλλοι... Προσπαθησα να το παλεψω κοιτωντας τα σπιτια εξω, αλλα δε γινοταν τπτ. Μετα ειπα να εντοπισω μονο εκεινα που \"ενοικιαζονται\" μπας κι απασχολησω το μυαλο μου. Ευτυχως η διαδρομη ήταν μικρη, σχεδον 5 λεπτων κι ο πανικος χαμηλης κλιμακας κι εκει αναρωτιεσαι: Δλδ σε χειροτερη κατασταση πως την παλευεις???
Στη δουλεια τα ιδια, \"τωρα φευγω - αστο σε λιγο\", μεχρι να λειτουργησει το xanax.
Kαθε μεσημερι που σχολαω και ειμαι παντα καλα λεω στον εαυτο μου να το δει και να μην απογοητευεται για τα δυσκολα πρωινα. Ειναι και η συνηθεια. Οταν συνηθιζεις σε κατι, εισαι σχεδον καλα. Το δυσκολο ειναι μεχρι να το συνηθισεις. Αυτο ειναι το παιχνιδι του.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Η ζωή μου είναι λίγο σκόρπια κ θέλω να τη βάλω σε μια σειρά.Π.χ.δεν έχουν σταθεροποιηθεί τα επαγγελματικά μου,να ξέρω δλδ ότι εκεί θα είμαι για πάντα,έχω μια σχέση μακροχρόνια που πρέπει να ξεκαθαρίσει κ αυτή,αν με ρωτήσεις που θα μένω του χρόνου δε μπορώ να σου απαντήσω γιατί αλληλοεξερτόνται πράγματα που εμποδίζουν να αποφασίσω,με τους γονείς εξαιτίας του παρελθόντος κ της κατάστασης μπορώ να πάω για μια επίσκεψη αλλά συνεχίζει κ πονάει το θέμα ώρες-ώρες,υπάρχουν πράγματα-χόμπυ που μου αρέσουν αλλά αμελώ τον εαυτό μου κ ασχολούμαι περισσότερο με υποχρεώσεις παρά θέλω.Δλδ είμαι στον αγώνα να \'μάθω\' να ζω καλύτερα.Τώρα αν με ρωτούσες που νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα κ πρέπει να το λύσω θα σου έλεγα η επικοινωνία μου με τους ανθρώπους,είμαι λίγο επιφυλακτική κ \'φοβισμένη\' απέναντι στους ανθρώπους.Αυτά με μένα κ ίσως κ περισσότερα δεν ξέρω,είμαι σε φάση που ψάχνω τον εαυτό μου.
Έκανες την ερώτηση στο γιατρό αν τα χάπια κάποια στιγμή σταματάνε να ενεργούν?αυτά δλδ που ρώτησες εδώ?

Μικρή είχα φοβία με τους βιασμούς,όπου κ αν πήγαινα βράδυ πίστευα πως κρυβόταν ένας υποψήφιος βιαστής.Αυτό μιλάμε από 9-10 χρονών.Με πλησίαζε κάποιος νύχτα κ μου λυνόταν τα πόδια,ταχυπαλμίες κ τάση για λιποθυμία.Όταν ήμουν φοιτήτρια κάποια στιγμή έπρεπε να δουλέψω κ η μόνη δουλειά που βρέθηκε(δεν ήθελα εξ αιτίας της βραδινής επιστροφής)(δεν το συζητάμε όταν έβγαινα κοιμόμουν στη φίλη μου να μη γυρίσω μόνη...)ήταν σε καφέ-μπαράκια.Στις αρχές έκανα συμφωνία να με φέρνουν πάντα πίσω.Ούτε ταξί δεν έπαιρνα μόνη εννοείται...
Κάποια στιγμή έκανα μια κουβέντα με ένα παιδί απ\'τη δουλειά που με επηρέασε πολύ.Ξεκίνησα με ταχυπαλμίες να επιστρέφω μόνη,κάθε φορά κ καλύτερα(όπως τα\'γραψες κ συ).Ο φόβος δεν είχε περάσει όμως,πήγαινα σε περίπτερο νύχτα κ νόμιζα ότι πίσω απ\'τα δέντρα κρύβεται βιαστής...Οι ταχυπαλμίες σύννεφο.
Μια δεύτερη κουβέντα με έναν φίλο μου με επηρέασε πραγματικά πάρα πολύ,όταν κάτσαμε κάτω κ βάλαμε τη λογική δλδ αν ο βιαστής μου στήνει καρτέρι όλη νύχτα πότε θα βγω εγώ συγκεκριμένα,γιατί να το κάνει αυτό κ.λ.π.Το ξεπέρασα σε μεγάλο βαθμό,τόσο ώστε να μπορώ να κυκλοφορώ σχετικά άνετα.Το έκανα όμως πολλές φορές.Αμέτρητες.
Ακόμα κ τώρα αν σκεφτώ ότι κάποιος μπορεί να μπει σπίτι δε φοβάμαι μήπως με ληστέψει,σκοτώσει..κ.λ.π.αλλ ά μήπως με βιάσει!Δλδ έχω κατάλοιπα αλλά δεν είναι ενοχλητικό στη ζωή μου.Αυτή την εμπειρία έχω με φοβίες κ σκέφτομαι ότι έχεις απόλυτο δίκιο που λες ότι τις φοβίες πρέπει να τις ζούμε για να μη θριαμβεύσει το παράλογο.Προσωπικά δεν ξέρω αν ποτέ θα είχα κυκλοφορήσει τόσο πολύ νύχτα αν δεν αναγκαζόμουν υπερβολικά να δουλέψω(μιλάμε ήταν θέμα άμεσων αναγκών-πολύ άμεσων)νύχτα.Από μόνη μου μπορεί να μην το έκανα,θα ένιωθα όπως λες κ συ,ένα μαρτύριο κάθε βράδυ,γιατί???Αλλά λειτούργησε.Φαντάσου τώρα εσύ να αναγκαζόσουν θες δε θες,μπορείς δε μπορείς να έκανες συνέχεια ταξίδια,πόσο διαφορετικά θα ήταν,το είπες κ μόνη σου.
Σε ένα βαθμό μπορεί να σε καταλαβαίνω.
Αν είναι έτσι μπορεί να πρέπει αναγκαστικά να περάσεις το στάδιο της \'εξάσκησης\' κ να μην υπάρχει άλλος ουσιαστικός τρόπος ε??Με τη βοήθεια των χαπιών βέβαια που πρέπει να ζητήσεις εξηγήσεις απ΄το γιατρό ή να κάνεις πάλι νέες αλλαγές φαρμάκων.

---

Σε καμια δουλεια δεν μπορεις να ξερεις ότι θα σαι εκει για παντα. Ουτε του Δημοσιου, ουτε δικης σου επιχειρησης καν. Αν δεν το δεχθεις αυτό θα μεινεις με το αγχος. Σ αυτό το θεμα προσθεσε και το ελαφρυντικο πως εισαι γυναικα και θα μειωθουν ομορφα οι ανησυχιες σου. Οι μακροχρονιες σχεσεις είναι ολες ιδιες. Οι σχεσεις είναι ολες ιδιες και με την ιδια πορεια. Τα σκαμπανεβασματα κι αυτά γνωστα. Δεν εχεις τπτ να φοβηθεις απ αυτό, ουτε και να λυσεις. Ή το συνεχιζεις ή το σταματας. Απλα μην αλλαξεις πραγματα στη ζωη σου για λαθη αλλωνων π.χ. των γονεων όπως αναφερεις. Αν μας παρεις έναν έναν εδώ μεσα και ψαξεις τον κυριο υπευθυνο της εξελιξης μας είναι πρωτος ο γονιος. Αυτος μας μεγαλωσε, αυτόν μιμηθηκαμε, αυτουνου τα λογια και τις πραξεις καταχωρησαμε στο είναι μας. Η απομακρυνση δεν είναι η λυση απ οσο ξερω. Βαζεις ορια κι αν δεν τα σεβαστουν απλα τους αποφευγεις. Δεν φευγεις. Μεινε εκει που θες και ζησε όπως θες. Αν δεν το δεχεται αυτό καποιος τοτε να φυγει εκεινος. Οσο αλλοκοτοι κι αν φαινονται οι γονεις μας, μας αγαπανε κι ας κανανε λαθη. Μην ζησεις μονη κι ερημη καπου αλλου χωρις δευτερες επιλογες ή ακομη και ψευτικες βασεις όπως αυτές των συγγενων γιατι κανενας δεν θα μπορεσει να σ αγαπησει οσο εκεινοι. Πριν παρεις σοβαρες αποφασεις μοιρασου το και παρε κι άλλες γνωμες ώστε να νιωσεις σιγουρη.
Κι εγω αμελω τον εαυτο μου κι ενώ γνωριζω, όπως κι εσυ, πιο είναι το καλυτερο γι αυτόν, δεν κανω κατι. Είναι ένα θέμα περιεργο και μονο αν το ονομασεις κι αυτό «πρεπει» θα το κανεις. Υποστηριζεται ότι είναι λογω καταθλιψης, αλλα καπου θα βρισκεται το κλειδι κι αυτου μέσα μας. «θελω να μαθω να ζω καλυτερα» Ισως να πρεπει να ξεκαθαρισουμε πρωτα «για ποιον» και μετα να ξεκινησουμε.
H δικη σου φοβια μοιαζει και με φοβο γιατι κατι τετοιο ολες οι κοπελες το φοβομαστε, το υποψιαζομαστε και ειμαστε επιφυλακτικες. Δεν πλησιαζει δλδ στον παραλογισμο, απλα το μεγεθος του είναι λιγακι μεγαλυτερο και φυσικα δεν σ εμποδιζει να ζησεις.

Η πρωτη δικαιολογια για τα φαρμακα ήταν ότι τα συνηθισε ο οργανισμος μου και δεν δεχεται άλλη παροξετινη. Βασει και της δευτερης αποτυχιας, της βενλαφαξινης ισως να μην ισχυεικι η αληθεια είναι ότι φοβαμαι να μαθω πια. Ισως αν μου λεγαν αλλα ατομα, πως περασαν κατι παρομοιο να καθησυχαζα, αλλα δεν ειδα κατι… :S.

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes

Και πως πηρες τη ζωη στα χερια σου? Τι εκανες οταν σ επιανε κριση πανικου? παλι δεν εφευγες? Μη μου πεις πως εμενες, δεν θα σε πιστεψω...ειναι αδυνατον.

---

και όμως έμενα όσο απίστευτο και αν σου ακούγεται.όταν ερχόταν η κρίση έκανα βόλτες μέσα στο σπίτι ώσπου σχεδόν έχανα την επαφή με το περιβάλλον.τότε άρχιζα να προσεύχομαι όσο γελοίο και αν σου ακούγεται.με αυτόν τον τρόπο επικεντρωνόμουν σε κάτι άλλο και ο πανικός σταδιακά υποχωρούσε.επίσης με μια ακούσια κίνηση έτριβα τα χέρια μου και σιγά σιγά τα μουδιάσματα στα άκρα η ζάλη και όλα τα υπόλοιπα έφευγαν.το ίδιο έκανα και όταν ήμουν με κόσμο.βέβαια εκεί ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί δεν μπορούσα να μετακινούμαι με άνεση απλά καθόμουν στην καρέκλα και έκανα ότι αναφέρω παραπάνω.απασχολούσα το μυαλό μου με την προσευχή και με τις κινήσεις των χεριών μου.έτσι το πάλεψα.......και φυσικά παλεύω ακόμα γιατί η θεραπεία μου έχει δρόμο ακόμα απλά έφυγαν οι κρίσεις πανικού.
δεν λέω πως είναι εύκολο ούτε σου λέω να κάνεις και εσύ το ίδιο.σε εμένα λειτούργησε σε κάποιον άλλον ίσως όχι.δεν είμαι γιατρός απλά καταθέτω την εμπειρία μου χωρίς να θέλω να σε επηρεάσω...
να είσαι καλά τώρα και για πάντα...:)

ΑΧ ΠΑΙΔΙΑ ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ LADOSE ΜΕΤΑ ΑΤ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΓΙΑ 6 ΜΗΝΕΣ ΗΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΣΥΣΤΥΧΩΣ ΗΡΘΕ Κ Η ΥΠΟΤΡΟΠΗ Κ ΟΧΙ ΜΙΑ 3 ΦΟΡΕΣ.ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΑΙΡΝΩ 2 LADOSE ΤΟ ΠΡΩΙ ΑΛΛΑ ΑΡΧΙΖΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗΣ.ΦΟΒΑΜΑΙ: (

Μακαρι...
Ολα της ψυχης ειναι περιπλοκα και μοιαζουν μακρινα....

kykne το ζησαμε κι αυτο κι ευτυχως περναει. Απλα να το ξερεις. Δε χαπακωθηκες πολυ και καταφερες και χωρις αυτα ενα εξαμηνο! Δεν το δοκιμασα ποτε μου. Μια χαρα εισαι...

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes

Ολα της ψυχης ειναι περιπλοκα και μοιαζουν μακρινα....

---

είναι περίπλοκα και μοιάζουν μακρινά, δεν είναι όμως, αρκεί να θελήσουμε να τα φτάσουμε.
και όταν κάποιος έχει θέληση τότε αντλεί δύναμη από το οτιδήποτε και έτσι μπορεί να καταφέρει τα πάντα.....ακόμα και να φτάσει τα περίπλοκα και μακρινά....:)

Ειλικρινα Λιτσα προσπαθω να σε πιστεψω..

έχω διαβεί πολλά δύσκολα μονοπάτια στην διάρκεια της ζωής μου και διαβαίνω αυτή την στιγμή ένα ακόμα πιο δύσκολο.....

παρ\'όλα αυτά προσπαθώ να μην το βάζω κάτω γιατί υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που πραγματικά με χρειάζονται και αν αφήσω τον εαυτό μου θα είναι σαν να αφήνω αυτούς, και αναφέρομαι στα παιδιά μου..

όσο και αν δεν μπορώ να το πιστέψω καμμιά φορά πως τα έχω δίπλα μου αντλώ δύναμη από τα μάτια τους , από την αγκαλιά τους ακόμα και από τα τραγουδάκια που λέμε μαζί....

δεν υπάρχει κάτι για σένα που να μπορείς να αντλήσεις δύναμη από αυτό;

Ε, πες το βρε Λιτσακι!!!
Εκανες οικογενεια, τα περασες τα δυσκολα και γι αυτο ειναι λιγοτερο τρομακτικο για σενα κατι ψυχολογικο...
Οχι, δεν εχω καποιον που να με νοιαζεται πραγματικα εκτος απο την οικογενεια μου (γονεις-αδερφια). Αν επαιρνα δυναμη απ αυτους τοτε θα μπορουσα να τους επισκεφθω. Επειδη ομως μενουν 20 λεπτα μακρια μου δεν μπορω να παω να τους δω. Τους αγαπω πραγματικα, θελω να παω στο πατρικο, το θελω πολυ, αλλα παρ\' ολ\' αυτα ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
Ε, πες το βρε Λιτσακι!!!
Εκανες οικογενεια, τα περασες τα δυσκολα και γι αυτο ειναι λιγοτερο τρομακτικο για σενα κατι ψυχολογικο...

---

ναι πέρασα τα δύσκολα αλλά με ποια έννοια.....
τα δύσκολα της προετοιμασίας ενός γάμου...τα δύσκολα με τις εγκυμοσύνες μου....τα δύσκολα με τις γέννες....

τα πραγματικά δύσκολα όμως είναι μπροστά μου....το άγχος να μεγαλώσω τα παιδιά μου όσο πιο σωστά μπορώ, να τους παρέχω τα συναισθηματικά και τα υλικά αγαθά που έχουν ανάγκη. να είμαι κοντά στον σύντροφό μου είτε έχω διάθεση είτε όχι γιατί έτσι πρέπει....

και όλα αυτά κάτω από την σκιά της κατάθλιψης......
οπότε για εμένα τώρα αρχίζουν τα δύσκολα όλα τα υπόλοιπα ήταν εύκολα σε σχέση με αυτά που έρχονται....;)

[quote]Originally posted by Wintertimes
Μακαρι...
Ολα της ψυχης ειναι περιπλοκα και μοιαζουν μακρινα....

kykne το ζησαμε κι αυτο κι ευτυχως περναει. Απλα να το ξερεις. Δε χαπακωθηκες πολυ και καταφερες και χωρις αυτα ενα εξαμηνο! Δεν το δοκιμασα ποτε μου. Μια χαρα εισαι... [/quote

δε μπορεις να φαντασεις ποσο υπεροχα ενιωθα...
μετα τις υποτροπες ειμαι συνεχεια με το φοβο,βλεπω εφιαλτες..
με στιγματησε ..μου ειναι δυσκολο να το ξεπερασω επειδη δε περασα κ λιγα παρολαυτα το παλευω:)

Quote:

---

Originally posted by λίτσα
οπότε για εμένα τώρα αρχίζουν τα δύσκολα όλα τα υπόλοιπα ήταν εύκολα σε σχέση με αυτά που έρχονται....;)

---

Δηλαδη εγω που βαδιζω 5 χρονια με τα ψυχολογικα μου, μια εγκυμοσυνη θα μου ειναι ευκολη? Αν θυμηθω το γαμο μου, δε νομιζω. Κι αν μεινω εγκυος δεν θα μπορεσω να κοψω τα φαρμακα. Πως λοιπον να μεινω? ειναι 9 μηνες, οχι ένας! Κι οσο σκεφτομαι την ωρα της γεννας, το πρωτο που μου ρχεται στο μυαλο ειναι οτι θα μουδιασουν τα ακρα μου και θα χασω τα λογικα μου 100000% και δεν ξερω τι αλλο μπορει να παθω, κανενα σοκ, καμια υστερια, κανενα εγκεφαλικο. Ααααχ... αν ειχα ετοιμα τα παιδια δεν θα ταν ετσι....

Quote:

---

Originally posted by kyknos25
δε μπορεις να φαντασεις ποσο υπεροχα ενιωθα...
μετα τις υποτροπες ειμαι συνεχεια με το φοβο,βλεπω εφιαλτες..
με στιγματησε ..μου ειναι δυσκολο να το ξεπερασω επειδη δε περασα κ λιγα παρολαυτα το παλευω:)

---

Βασικα ολοι αυτο κανουμε, δεν εχουμε κι αλλες επιλογες :p
Για την αποπροσωποποιηση να μην ανησυχεις, δεν κραταει πολυ, ουτε ειναι κατι μονιμο οπως τα συνηθεστερα που αναφερονται. Ειναι μια πινελια κι αυτη των διαταραχων..

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
Δηλαδη εγω που βαδιζω 5 χρονια με τα ψυχολογικα μου, μια εγκυμοσυνη θα μου ειναι ευκολη? Αν θυμηθω το γαμο μου, δε νομιζω. Κι αν μεινω εγκυος δεν θα μπορεσω να κοψω τα φαρμακα. Πως λοιπον να μεινω? ειναι 9 μηνες, οχι ένας! Κι οσο σκεφτομαι την ωρα της γεννας, το πρωτο που μου ρχεται στο μυαλο ειναι οτι θα μουδιασουν τα ακρα μου και θα χασω τα λογικα μου 100000% και δεν ξερω τι αλλο μπορει να παθω, κανενα σοκ, καμια υστερια, κανενα εγκεφαλικο. Ααααχ... αν ειχα ετοιμα τα παιδια δεν θα ταν ετσι....

---

καταρχήν άλλο ο γάμος και άλλο η εγκυμοσύνη, είναι δύο πράγματα που τα βιώνεις εντελώς διαφορετικά.δεν είπα πως θα είναι εύκολη αλλά ούτε και δύσκολη όπως εσύ την αναφέρεις, σίγουρα όμως δεν θα είναι όπως την βιώνει μια γυναίκα που δεν υποφέρει.και δεν είναι απαραίτητο να παίρνεις φάρμακα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης βέβαια αυτό θα σου το πει ο γιατρός σου με σιγουριά.

και σκέψου το λίγο πιο θετικά...μια εγκυμοσύνη μπορεί να αλλάξει όλο σου το ορμονικό σύστημα άρα μπορεί να σε κάνει χαρούμενη και να αλλάξει εντελώς η διάθεσή σου και να μην χρειαστείς ποτέ πάλι φάρμακα...

και μην προδικάζεις την στιγμή της γέννας σκεπτόμενη όλα αυτά τα αρνητικά.είμαι σίγουρη πως δεν θα πάθεις τίποτα από ότι αναφέρεις γιατί η σκέψη σου θα είναι στο πλασματάκι που θα έχεις μέσα σου και θα ανυπομονείς να το συναντήσεις...

όσο για αυτό που λες πως αν είχες έτοιμα τα παιδιά θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα θα σου πω μόνο ένα πράγμα.....
τώρα που έχω κατάθλιψη δεν μπορώ να ανταπεξέλθω όπως πρέπει απέναντι στην οικογένειά μου.αν δεν είχα οικογένεια και παιδιά θα το αντιμετώπιζα εντελώς διαφορετικά, τώρα είναι πολύ πιο δύσκολο...

Αν τα ψυχολογικα εξαρτωνταν απο τις ορμονες θα ταν καλυτερα, αλλα δεν ειναι ετσι. Το μυαλο κανει κουμαντο.
Χωρις παιδια \"κινεισαι\" λιγοτερο, δεν εχεις αφορμες κι ο μονος λογος για να το παλεψεις ειναι ο εαυτος σου τον οποιο δεν πολυαγαπας και πιστευεις οταν σε κυριευει η καταθλιψη. Τετοιες διαταραχες δεν μπορουν ευκολα να εισβαλλουν και να σε ισοπεδωσουν όταν εχεις περισσοτερα και σημαντικοτερα στο μυαλο σου οπως ειναι τα παιδια σου. Οι υποχρεωσεις δεν σου αφηνουν ελευθερο χρονο να λεκιασεις το μυαλο σου με περισσοτερες παραλογες σκεψεις. Οταν εχεις καταφερει να κανεις οικογενεια σημαινει πως καταφερες να ολοκληρωθεις και η δυναμη που εχεις μεσα σου απ αυτο δεν φαινεται συνειδητα. Λεω εγω τωρα.... Δεν το χω περασει για να ξερω, μπορει να ειμαι και λαθος. τα χρονια περνανε κι ο χρονος μου στενευει τα περιθωρια της δικαιολογιας που δεν εχω κανει ακομη παιδια. Αναγκαζομαι και φτανω σε σημειο -χωρις να το θελω- να νιωθω τα παιδια σαν ενα πρεπει, σαν κατι που πρεπει να γινει, οπως ηταν κι ο γάμος..