Υπαρχει ζωη χωρις κοινωνικοποιηση?

Καλησπερα,
Είμαι 25 ετων και πριν ενα χρονο περιπου διαγνωστηκα με καταθλιψη. Απο τοτε αρχισα να παιρνω αντικαταθλιπτικα, τα οποια κατεστειλαν τα βαρια συμπτωματα (κρισεις πανικου, αυπνια, ξεσπασμα σε λυγμους εν ωρα δουλειας). Εκεινη την βρισκομουν στο εξωτερικο, οππυ και προσφατα ειχα βιωσει ερωτικη απόρριψη. Απο εκεινο το σημειο αρχισα να παρατηρω οτι ατομα αρχισαν να απομακρυνονται. Η συγκατοικος μου, ατομα απο δουλεια. Αυτο συνεχιζω να το παρατηρω μεχρι και τωρα που γυρισα Ελλαδα. Ατομα με τα οποια εκανα παρεα παλια, τωρα με αποφευγουν. Νιωθω οτι εχω χασει τελειως το τρενο. Οτι ποτέ δεν θα βρω ξανα τον εαυτο μου, την ανεμελια μου. Ξαφνικά δεν εχω τιποτα να πω οταν βρισκομα με οικείους, νιωθω απειρως βαρετη και ντρεπομαι γιατι νιωθω απομονωμενη απο την κοινωνια, χωρις φιλους, ερωτικο συντροφο, σαν να εχω στιγμα. Είναι αυτο αποτελεσμα της καταθλιψης, ή η κατάθλιψη είναι αποτελεσμα της αναξιοτητας μου?

Καλημέρα.
Το ένα φέρνει το άλλο και υπάρχει μια δόση αλήθειας και στα δύο που λες. Δηλαδή ίσως να μην ήταν η αιτία αυτό, αλλά σίγουρα συνέβαλε όταν χάθηκες με άτομα, είχες ερωτική απογοήτευση κτλ στο να εμφανίσεις κατάθλιψη. Το ότι έχεις κατάθλιψη σε κάποιο βαθμό επηρεάζει τη σχέση σου με τους άλλους, διότι κάπου κι ο άλλος κουράζεται να ακούει κάποιον συνεχώς να μιζεριάζει και να τα βλέπει όλα μαύρα. Κι αν δεν ξέρει ο άλλος ότι έχεις κατάθλιψη ή δεν έχει περάσει ο ίδιος είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει τι περνάς και τι είναι αυτό.

Αλλά σε μεγάλο βαθμό νομίζω ότι κ κατάθλιψη σε κάνει να τα βλέπεις πολύ χειρότερα από ότι είναι τα πράγματα. Λες ας πούμε σε βλέπουν χωρίς ερωτικό σύντροφο, χωρίς πολλές παρέες, ότι είσαι βαρετή κτλ. Σοβαρά βρε παιδί μου τώρα; Δηλαδή στα 25 όλοι είναι με γκόμενους και party animals τη σήμερον ημέρα και με τους κολλητούς τους από το δημοτικό; Διότι το αντίθετο εγώ βλέπω να συμβαίνει συνήθως και είναι και λογικό. Όλοι ψάχνονται για δουλειά, άλλοι αφήνουν τον τόπο σπουδών και πάνε στον τόπο καταγωγής τους, άλλοι αφήνουν τον τόπο καταγωγής τους και πάνε αλλού να σπουδάσουν κάτι επιπλέον, άλλοι πάνε εξωτερικό, άλλοι φεύγουν για σεζόν, άλλοι δεν πάνε πουθενά και είναι στην κοσμάρα τους γιατί δεν έχουν 1 ευρώ αν τους γυρίσεις ανάποδα και τους έχει πιάσει απελπισία και κάθονται στους τοίχους του σπιτιού. Γενικά είναι μία πολύ μεταβατική φάση και εποχή αστάθειας και ανασφάλειας και είναι λογικό οι άνθρωποι να αλλάζουν προτεραιότητες, να έχουν άλλες ανάγκες, να αλλάζουν χαρακτήρα και έτσι οι παλιοί φίλοι να χάνονται ή να απομακρύνονται κάπως.
Δεν νομίζω ότι είναι τόσο τραγική η δική σου περίπτωση, ούτε μοναδική, ούτε τόσο τραγική, ούτε ότι είσαι βαρετή, απλά κάποιες φορές η ζωή απομακρύνει τους ανθρώπους. Εσύ τι κάνεις για να αλλάξεις ψυχολογία και να πλησιάσεις τους ανθρώπους; Αν περιμένεις να έρθουν αυτοί από μόνοι τους χωρίς να προσπαθήσεις κι εσύ λίγο, δεν γίνεται δουλειά!

Καλημέρα και ευχαριστώ για τη γρηγορη ανταποκριση.
Εχω αποκτησει κοινωνικη φοβια και φοβαμαι πολυ να προσεγγισω ανθρωπους. Το ξέρω οτι ακούγεται μοιρολατρικο και οτι δεν υπαρχει κανεις να με βοηθησει σε αυτο, αλλα φοβαμαι πολυ την απόρριψη. Κοινωνικη και ερωτικη. Την περιμενω σαν να την αξιζω. Καποιες μερες είμαι ψυχραιμη και συμβιβασμενη και αλλα βυθιζομαι σε απελπισία, σαν να βρισκομαι σε ενα σκοτεικο τουνελ και εξω απο αυτο να κινουνται οι ζωες των αλλων. Κι εγω να μην εχω το δικαιωμα να βγω απο εκει. Την εντονη περιοδο πριν ξεκινησω αγωγη με επιαναν τα κλαματα στη δουλεια γιατι σκεφτομουν οτι εχει τελειωσει η ζωη μου κι οτι ο, τι εζησα εζησα. Επιστρεφουν συχνα αυτες οι σκεψεις και με στοιχειωνουν, απλα χωρις τις κρισεις πανικου. Εχω μαθει να ζω με αυτες πλέον.

Όπως το βλέπω εγώ, αυτά ξεπερνιούνται με πάρα πολύ δουλειά με τον εαυτό μας. Ζορίζοντας τον να πειραματιστεί σε καταστάσεις που αισθάνεται άβολα, κοιτόντας τις φοβίες στα μάτια και κάνοντας κάθε μέρα μικρά βήματα και αλλαγές. Αν για καιρό βλέπουμε ότι μένουμε στάσιμοι στον τρόπο σκέψης μας και στην καθημερινότητά μας, ζητάμε βοήθεια ειδικού. Η αγωγή είναι μία βοήθεια και πιθανόν μέρος της λύσης, αλλά δεν είναι η λύση από μόνα τους τα φάρμακα. Στην φάση που είσαι, νομίζω ότι θα σε βοηθούσε πάρα πολύ κάποια ψυχοθεραπεία.

Ο καθενας οπως την βλεπει, δεν υπαρχουν κανονες ......

Το ξέρω πως είναι δύσκολο αυτό που περνάς και αλλα το σίγουρο είναι πως τα πάντα μπορούν να φτιάξουν. Το πιο σημαντικό είναι να καταλάβεις ότι τα περισσότερα από αυτά που σκέφτεσαι είναι στο μυαλό. Το ότι σε απογεύγουν όλοι μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά σε απογεύγουν κυρίως γιατί τους διώχνεις εσύ η ίδια. Και όταν λέω τους διώχνεις εσυ, εννοώ ότι πιθανόν να φοβάσαι οτι θα σε απορρίψουν τόσο πολύ που καταστρέφεις την σχέση. Η άποψη μου είναι ότι πρέπει να ξεπεράσεις τα όρια σου τώρα. Άρχισε να μιλάς με ανθρώπους καινούργιους. Μπες σε μια ομάδα πχ θέατρο , μουσική , αθλητισμό. Πρόσπαθησε να τους γνωρίσεις , δεν θα είναι εύκολο και το ξέρεις , γιατί η κοινωνική φοβία είναι ύπουλη. Με την συνεχή τριβή με νέους ανθρώπους θα βελτιωθείς αρκετά. Επίσης άρχισε να κάνεις ότι έχεις στο μυαλό σου, μην αναβάλεις πράγματα, δραστηριότητες που θα σου δώσουν αυτοπεποίθηση(γυμναστική). Πχ αν θες τελικά να πας σε καποια ομάδα άρχισε σήμερα κιολας να ψαχνεις. Τα βιβλία αυτοβελτίωσης βοηθάνε επίσης πολύ( πχ How to influence people and make friends, obstacle is the way, και αλλα). Όταν κάνεις πολλά πράγματα και διαφορετικά δεν έχει χρόνο να νιώσεις άσχημα. Ξεκίνα την διαδικασία θα είναι επίπονη σίγουρα, αλλά θα αρχίσεις να βλέπεις φως στο τούνελ. Είμαι και ο ίδιος παθών και έχω βελτιωθέι σημαντικά σε ελάχιστον καιρό από όταν ξεκίνησα. Πρέπει να το δεις σαν παιχνίδι , θα γίνω καλύτερη στην πιστα "κοινωνικοποίηση". Πως? κάνοντας εξάσκηση. και αν απορρίφθω? Στα @@ , εγω θα παίξω με τους δικούς μου κανόνες και σε όποιον αρέσω. Τέλος το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα λυθεί από τον καναπέ. Καλή λευτεριά. :D

Ποσο ακομα? Είναι στιγμες απογνωσης που δεν παλευονται. Παρολο που κανω προσπαθειες να αλλαξω τα πραγματα και αρχισα ψυχοθεραπεια, νιωθω ολο και χειρότερα. Δεν μπορώ να σηκωθω απο το κρεβατι εκτός αν προκειται για δουλειά, βιωνω τη μια απορριψη μετα την αλλη, ντρεπομαι να βλεπω τις φιλες μου γιατι νιωθω ένα τιποτα μπροστα τους. Δεν μπορω να συγκεντρωθω να δω ουτε μια σειρά. Σκέφτομαι συνεχεια την αυτοκτονια, αλλα απο την άλλη σκέφτομαι ποσο πονο θα προκαλεσω στην οικογενεια μου και το αποκλειω. Και τοτε αρχίζει η απελπισια, το αδιεξοδο, η ματαιοτητα, ο εγκλωβισμος. Σε τι ωφελεί να ζω μια τέτοια ζωη που δεν θελω? Που είναι το νοημα, η θεληση για ζωη, που είμαι εγω?

Δεν έρχονται συνεχώς όλα στη ζωή όπως τα θέλουμε. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Αν είναι να αυτοκτονούσαμε όσοι ζούμε μία ζωή που δεν την θέλαμε κάποια στιγμή, τότε δεν θα είχε μείνει άνθρωπος στον πλανήτη! Η ψυχοθεραπεία θέλει χρόνο και πρέπει κι εσύ να προσπαθείς, όχι να περιμένεις να αλλάξουν τα πράγματα από τη μία στιγμή στην άλλη. Θέλει να δώσεις τις μάχες σου. Είσαι πολύ πιο δυνατή από όσο νομίζεις, μη παραδίδεις τα όπλα.

Ελια εφοσον εχεις επιμονες σκεψεις για την αυτοκτονια θα πρεπει να επισκευτεις εκ νεεου τον ψυχιατρο σου. Σε παρακολουθει ακομα ο γιατρος που σου εδωσε τη διαγνωση και την αγωγη; Αυτου του ειδους οι σκεψεις συχνα χρειαζονται και ενα βοηθημα παραπανω για να καταλαγιασουν. Το οτι δεν ειναι φυσιολογικες αυτες οι σκεψεις δε σημαινει οτι εισαι κατα καποιον τροπο ελαττωματικη ουτε πως φταις που τις εχεις. Για την ακριβεια περισσοτερο βλεπω αυτομομφη και χαμηλη αυτοεκτιμηση στα γραφομενα σου, που αμφοτερες ειναι συχνες στην καταθλιψη.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Δεν έρχονται συνεχώς όλα στη ζωή όπως τα θέλουμε. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Αν είναι να αυτοκτονούσαμε όσοι ζούμε μία ζωή που δεν την θέλαμε κάποια στιγμή, τότε δεν θα είχε μείνει άνθρωπος στον πλανήτη! Η ψυχοθεραπεία θέλει χρόνο και πρέπει κι εσύ να προσπαθείς, όχι να περιμένεις να αλλάξουν τα πράγματα από τη μία στιγμή στην άλλη. Θέλει να δώσεις τις μάχες σου. Είσαι πολύ πιο δυνατή από όσο νομίζεις, μη παραδίδεις τα όπλα.

---

Sonia: Επειδη βλεπω το επαναλαμβανεις απο θρεντ σε θρεντ με καθε ευκαιρια, αυτου του ειδους οι "συμβουλες" δεν βοηθανε κανεναν που εχει αυτοκτονικο ιδεασμο. Για την ακριβεια το "αν ολοι που ειχαμε προβληματα" ειναι για μια απο τις κλασσικες ατακες προς αποφυγην συμφωνα με τους ειδικους. Η αυτοκτονικοτητα δεν ειναι θεμα λαϊφσταϊλ. Ευχαριστως να παραθεσω συνδεσμους αν επιθυμεις να αντιπαραβαλεις την επισημη θεση της επιστημονικης κοινοτητας για το θεμα με την "αποψη" σου. :rolleyes:

Είμαστε φόρουμ ,δεν γράφουμε μόνο επιστήμονες εδώ μέσα, τις απόψεις του γράφει ο καθένας και κάνουμε συζήτηση. Για την επιστημονική βοήθεια πας στους επιστήμονες. Αυτού του είδους οι συμβουλές όταν τις έχει ήδη χωνέψει κάποιος έχουν βοηθήσει και εμένα και τουλάχιστον 2 άτομα που ξέρω που είχαν θέματα, αλλά πράγματι όχι αυτοκτονικό ιδεασμό.Αν θεωρείς ότι κάνουν κακό, οκ, πάω πασό. Λένε οι επιστήμονες ότι βλάπτουν τέτοιες συμβουλές; Αν ναι, δεν το ήξερα, συγγνώμη. Αν όχι, που είναι το πρόβλημα;
Αλλά έχεις μια τάση να λογοκρίνεις το οτιδήποτε δεν έρχεται με καμια 15αρια παραπομπές σε επιστημονικούς φορεις. Αν κάτι δεν πάει αντίθετα στα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν προτρέπει προς μισαλλοδοξία και δεν βλάπτει τον άλλον, μπορεί κάποιος παρακάτω να τα αντικρούσει και να κάνουμε συζήτηση. Όχι να προτρέπεις να μην τα λέμε καν. Δεν γίνεται συζήτηση έτσι.

Σορρυ αλλα επειδη σε φορουμ ψυχολογικης υποστηριξης ειμαστε, και οχι κοσμοπολιταν η αλλης ποικιλλης υλης περιοδικο, κι επειδη γραφουν σε ενα τετοιο φορουμ ακριβως πολυ ευαλωτοι ανθρωποι, αυτος ο διαχωρισμος μεταξυ επιστημονων και μη ειναι τελειως παραλογος και τεχνητος. Βολικος επισης. Η καλη ενημερωση γυρω απο τα θεματα ψυχικης υγειας ειναι κεντρικη για την αντιμετωπιση τους - αν ειναι δυνατον εν δυναμει επικινδυνες συμβουλες να μοιραζονται απλοχερα απο εδω κι απο εκει υπο τη σημαια του δικαιωματος της "αποψης". Ξερετε, "αποψη" γυρω απο την επιστημονικη αληθεια δεν υπαρχει. Αποψη ειναι να λες το μπεζ δεν παει με το γκρι, οχι το αν οι δηθεν συμβουλες που φορτωνουν με ενοχικοτητα εναν αυτοκτονικο κανουν κακο η ειναι ασφαλεις. Αμα ειναι ετσι, εγω εχω την "αποψη" οτι τα σωματα αν αφεθουν πεφτουν προς τον ουρανο και οχι προς τη γη. Τι λετε, να το θεσουμε σε δημοσια διαβουλευση; Ημαρτον...

Α, κατι ακομα: το φορουμ με την απαγορευση τηλεδιαγνωσεων και διαφημισης ιδιοτητας, απαγορευει ουσιαστικα στα μελη να δινουν συμβουλες αυτοπροσδιοριζομενοι ως ειδικοι. Με τη λογικη τη δικη σου λοιπον, καμια εμπεριστατωμενη επιστημονικα αποψη δεν εχει θεση εδω μεσα. Εμ ελα ομως που η ψυχολογικη υποστηριξη δεν ειναι ουτε νεο κονσεπτ, ουτε θεμα χαλαρης κουβεντας μονο για κανα φεϊσμπουκ γκρουπ... Ειναι αρκετα σοβαρη υποθεση, πως να το κανουμε. Και ναι, φυσικα ξεμπροστιαζω οσους με τις "αποψεις" τους υπονομευουν την ψυχολογικη υποστηριξη, ειτε προκειται για ομοφοβικα/μισογυνικα/τρανσφοβικα ποστ ειτε για επικινδυνη ασχετοσυνη. Ολα αυτα δεν ειναι για "συζητηση" επειδη ακριβως ψυχιατρικη/ψυχολογια εχουν επισημη θεση, αλλα ουτε και "για τους επιστημονες", επειδη ακριβως προκειται για φορουμ με συγκεκριμενο και ευαισθητο αντικειμενο και οχι καφενειο.

Για αυτό και καλά κάνεις και γράφεις από κάτω και δίνεις και παραπομπές. Με το να διαγράφονται τα πάντα όμως, ή να λες να μην γράφει κάποιος κάτι που θεωρεί ότι θα βοηθήσει, δεν το εμπεδώνει ο άλλος το που μπορεί να έχει λάθος ή συχνά μπερδεύονται χειρότερα οι θεματοθέτες ή οι άλλοι που δεν έχουν παρακολουθήσει. Ενώ μέσω διαλόγου συνήθως φτάνεις πιο εύκολα στα σωστά συμπεράσματα. Δεν μπορεί να λογοκρίνονται συνεχώς όλοι σε ένα φόρουμ ή να αυτολογοκρίνονται. Για αυτό είμαι υπερ της διαγραφής μόνο σε ακραία ποστ.

Ακραια ειναι και αυτα που λες εσυ Σονια..

https://www.speakingofsuicide.com/20...at-not-to-say/

Δε διαφωνω οτι υπαρχει διακριση μεταξυ των κακοβουλων ποστερ και οσων απλα δεν εχουν ενημερωση. Υπαρχουν ομως και καποιες αλλες διαχωριστικες γραμμες... Πχ οσων δεν ξερουν, αλλα δε σκοτωνονται και να μαθουν (για θεματα αλλων). Η πχ μεταξυ θεματων ζωης και θανατου η μη. Η, εξισου κρισιμα, μεταξυ των ποστ που ειναι διατεθιμενη να λογοκρινει η διαχειριση και αυτων που αγνοει.

Δεν ανεφερα τυχαια τα ομοφοβικα/τρανσφοβικα/κλπ ποστ πιο πριν. Η διαχειριση ειναι κυριως απουσα. Ακομα και ποστ με γιατροσοφια η επικινδυνες ανακριβεις γυρω πχ τον HPV παραμανουν αναλλοιωτα. Δυστυχως ουτε σε θεματα γυρω απο την αυτοκτονια δεν ειναι αρκετα καλα τα αντανακλαστικα τους, εκτος κι αν υπαρχουν απ' ευθειας προτροπες η απειλες. Επισης η βαση του φορουμ εχει αποψιλωθει την τελευταια δεκαετια κι εχει παρει μαζι της και τους περισσοτερο ενημερωμενους χρηστες. Ναι, παλια και κραζαν ακομα ακραιες τοποθετησεις γυρω απο την ψυχικη υγεια... Συνεβαινε και εδω :rolleyes:

Οπότε η λύση για την λειτουργία ενός φόρουμ ποια είναι θεωρείς; Να προσπαθεί να επιβάλει ο καθένας το πως νομίζει ότι πρέπει να λειτουργεί ή να το αφήνει στην διαχείρηση; Εγώ κάνω (σπάνια) report και αφήνω την διαχείρηση να κρίνει και λέω αυτό που νομίζω από κάτω, δεν πάω να απαγοεύσω ή να υπαγορεύσω στον καθέναν πως θα λειτουργεί.
Αν θέλει να γράψει ότι τον παρακολουθούν εξωγήινοι ή οι άνθρωποι πάνε από τον ουρανό στη γη ή ότι ο αυνανισμός τυφλώνει, ας το γράψει κι ας το αντικρούσω από κάτω αν θέλω.

Την πιο σημαντικη ερωτηση εκανες και μιλαμε δεν εχω ιδεααα λολ. Η μονη λυση ειναι να υπαρχει αποτελεσματικη διαχειριση. Ητοι, την ψιλοβαψαμε. Σαν εναλλακτικη, ριπορτ για αυτα που αγγιζουν τη διαχειριση και σχολιασμος κυμαινουμενης εντασης στις απαντησεις μας για τα υπολοιπα. Κοινως, ημιαναρχια... Αληθεια ποσοι ξερουν η συνειδητοποιουν οτι περσυ τετοια εποχη, σχεδον κανενα ριπορτ δεν οδηγουσε καπου; Ουτε καν για φαρμακευτικες προτροπες η υβρεις. Ξερεις ποιο ηταν το ενα θεμα που ακομα τους τρανταζε τους διαχειριστες; Οταν ενα μελος ανοιγε θρεντ αυτοκτονικους ιδεασμους αρκετα εντονους ωστε να απειλειται η ζωη του...

Τι λες, ειναι αρκετα σοβαρο θεμα για να μην το ακουμπας χωρις μεγιστη προσοχη τελικα; Γενικα, υπαρχουν θεματα που κρινεις οτι καλυτερα να μην απαντησεις γιατι και πολυ ευαισθητα ειναι και ξεπερνουν τις γνωσεις και την εμπειρια σου; Εγω προσωπικα αποφευγω να απαντησω στο 90% οσων διαβαζω και με αγγιζουν. Ναι, ξερω, δε φαινεται. Αλλα δε χρειαζεται να φαινεται γιατι αυτο ειναι το ζητουμενο, να ειναι εκ των ων ουκ ανευ πως δεν ειναι ολα θεμα "αποψης" ωστε να λεμε ανεμποδιστα τι πιστευουμε αδιαφορωντας για δεδομενα και ενδεχομενες συνεπειες...

Μα δεν διαφωνώ στην τελευταία παράγραφο. Κι ας μην φαίνεται.

Σορρυ δεν καταλαβα - δε διαφωνεις με την τελευταια παραγραφο για την αναγκη ευαισθησιας η/και αποχης απο καποια θεματα;;

Καταλαβαίνω αυτό που λες ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε κάποια θέματα και να σταθμίζουμε την βαρύτητα των λόγων μας και τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν στον θεματοθέτη ή αλλού κι ότι κάποιες φορές καλύτερα να μην απαντάμε καν αν δεν ξέρουμε και μπορεί να τα κάνουμε χειρότερα. Αυτό δεν λες;

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Καταλαβαίνω αυτό που λες ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε κάποια θέματα και να σταθμίζουμε την βαρύτητα των λόγων μας και τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν στον θεματοθέτη ή αλλού κι ότι κάποιες φορές καλύτερα να μην απαντάμε καν αν δεν ξέρουμε και μπορεί να τα κάνουμε χειρότερα. Αυτό δεν λες;

---

Ναι, αυτο λεω, και επισης οτι 1) Δεν φαινεται να το κανεις 2) Το τι φαινεται ειναι αυτο που βλεπει το ατομο που βοηθας, περα απο οσους αλλους διαβαζουν 3) Το τι ειναι αρκετα ευαισθητο και τι οχι οριζεται σε μεγαλο βαθμο απο αντικειμενικα/επιστημονικα κριτηρια 4) Το αν δειχνεις ηδη εγκρατεια η οχι το ξερεις μεν μονο εσυ αλλα δε λεει κατι για το αν ειναι αρκετη αυτη η εγκρατεια με βαση τα προηγουμενα.

Τελος παντων τελευταια φορα που το κανω θεμα... Αν θελεις να αναθεωρησεις πως χειριζεσαι τα ευαισθητα θεματα ψυχικης υγεια των αλλων, ειναι δικη σου επιλογη. Στην τελικη υπαρχουν και πιο λεπτομερεις λιστες με λινκς και το κοπι πεϊστ μελλοντικα μου ειναι και πιο ευκολο.

Συγγνωμη ελια για τον προσωρινο εκτροχιασμο του θεματος σου.

Μάλιστα....