Originally Posted by
EvaE
Καλησπέρα σας,
Στην παρουσα φάση βρίσκομαι σε μεγάλη αγωνία μιας και υπάρχει υποψία σοβαρού προβλήματος υγείας της μητέρας μου. Αυτό με βρίσκει σε μια ήδη υπάρχουσα κακή ψυχολογία και μια καθημερινότητα με ελάχιστες έως ανύπαρκτες ευχάριστες στιγμές και προσωπικό χρόνο.
Έχω αναλάβει εξ ολοκλήρου την φροντίδα των γονιών μου που είναι κάποιας προχωρημένης ηλικίας, με τα ανάλογα προβλήματα υγείας που μέχρι τώρα είναι διαχειρίσιμα. Το πρόβλημα είναι πως έχω καταλήξει να αφιερώνω την ενέργειά μου στις δικές τους ανάγκες ενώ συγχρόνως δεν εισπράττω καμία συμπαράσταση από ανθρώπους που γνωρίζουν. Γενικά, χωρίς πολλή σκέψη βρίσκομαι δίπλα σε οποιονδήποτε το χρειαστεί. Αλλά δυστυχώς δεν εισπράττω στήριξη. Αναφέρομαι σε ψυχολογική στήριξη, σε συμπαράσταση, ενδιαφέρον, παρουσία.
Η αδελφή μου σπανιως είναι παρούσα στις οικογενειακές δυσκολίες και οταν το κάνει φαίνεται σαν αγγαρεία. Με αποτέλεσμα να έχουν πέσει όλες οι αγωνίες και οι ευθύνες σε εμένα. Και δεν συμπαραστεκεται ψυχολογικά καν.
Δεν είναι το θέμα μου να παραπονεθώ για τις ευθύνες που ανέλαβα, θα μπορούσα να αδιαφορώ και να το αποφύγω. Ούτε με αφορά η αναγνώριση του τι κάνω.
Αισθάνομαι ομως να με έχουν λυγίσει αυτές οι καταστάσεις και εχω μεγάλη αγωνία για το πώς θα καταφέρω να διαχειριστώ το κακό σενάριο μόνη μου. Νιώθω να με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου και το να στραφώ στην αδελφή μου για συμπαράσταση στο οικογενειακό θέμα δεν το βλέπω πια ως επιλογή.
Πραγματικά έχω αδειάσει ψυχολογικά και δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω πλέον την αγωνία και τον φόβο που αισθανομαι, νιώθω πως όλοι αδιαφορούν.
Πώς αντλεί κανείς δύναμη σε τέτοιες συνθήκες;
