Όταν ο καπιταλισμός συνάντησε την τρέλα

http://homepage.mac.com/herinst/sbeder/drugcompanies.html

Θα επιχειρήσω να μεταφράσω (σε ελεύθερη εκδοχή) όσα μου έκαναν εντύπωση απο το παραπάνω άρθρο.

Ξεκινάμε με τα εξής:

Τα αντιψυχωσικά φάρμακα:
1) προφυλάσσουν απο υποτροπές
2) περιορίζουν τον εγκλεισμό σε νοσοκομεία/ιδρύματα.
3) δώσανε νέα πνοή στο ενδιαφέρον για την ασθένεια
4) επέφεραν τεράστια εταιρικά κέρδη

Τα αντιψυχωσικά φάρμακα:
1) δεν βελτίωσαν σε μακροχρόνια βάση την κατάσταση των ασθενών
2) δεν δώσανε νέα μαθητικά προσόντα
3) δεν ορίσανε ξεκάθαρα την σχιζοφρένεια
4) δεν εξαλείφουν 100% τις υποτροπές ακόμα και άν ο ασθενής λαμβάνει την δόση του κανονικά

Κατόπιν υπάρχει αναφορά στα κολοσσιαία κέρδη των εταιριών με το να εντάξουν σε φαρμακοθεραπείες ακόμα και άτομα που δεν πληρούν όλες τις προϋποθέσεις, δηλαδή να παρουσιάζουν όλα τα σημάδια της σχιζοφρένειας.

Συγκεκριμένα μέσω ενός δικτύου κερδοφορίας, όπου οι συνεταιρισμοί και οι προπαγάνδες καθιστούν την λήψη αντιψυχωσικών ώς τον μόνο τρόπο για να αποφύγει ή να ξεπεράσει ένας άνθρωπος την σχιζοφρένεια, οι εταιρίες κατάφεραν να επεκτείνουν τις πωλήσεις τους στα συγκεκριμένα σκευάσματα.
-Θυμάμαι μάλιστα (χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος) πως είχαν αναφέρει σε κάποιο ντοκυμαντέρ οτι τα ψυχοφάρμακα είναι νούμερο δύο σε πωλήσεις μετά τα φάρμακα για τον διαβήτη-

Υπάρχουν περαιτέρω αναφορές για την παραπάνω στρατηγική όπως για παράδειγμα τις \"μισές\" ερευνες που αποφεύγουν να δώσουν σαφή στοιχεία για τα κακώς κείμενα απο την μακροχρόνια χρήση των αντιψυχωσικών.

Διαβάστε στο παραπάνω λινκ για περισσότερα.

Ακόμα ρίξτε και μια ματιά εδώ.....

http://psychologein.wordpress.com/2009/02/11/schizophrenia/

..ένα κείμενο στα Ελληνικά που αμφισβητεί την ίδια την ασθένεια. Το κείμενο υποστηρίζει πως η ψύχωση είναι μια δευτερογενής κατάσταση κάποιας άλλης ψυχικής πάθησης (όπως για παράδειγμα η κατάθλιψη, μια γνώριμη κατάσταση για αρκετούς σχιζοφρενείς) και έτσι δεν πρέπει να υπάρχει ξεχωριστή κατηγορία ψυχασθένειας με το όνομα σχιζοφρένεια.

Θα τελειώσω συνεχίζοντας τον τίτλο του θέματος..

Όταν ο καπιταλισμός συνάντησε την τρέλα άρχισε να κόβει αποδείξεις.

Πιθανώς να διαφωνείτε (η να σας ενδιαφέρουν περισσότερο θέματα ερωτικού περιεχομένου :p) αλλά πιστεύω πως το θέμα αξίζει λίγο περισσότερη προσοχή. Έχει μάθει ο κόσμος να αντιμετωπίζει τους τρελούς με καχυποψία αλλά αυτό από μόνο του είναι παράλογο ή μήπως κάνω λάθος...

Quote:

---

Originally posted by vince
Έχει μάθει ο κόσμος να αντιμετωπίζει τους τρελούς με καχυποψία αλλά αυτό από μόνο του είναι παράλογο ή μήπως κάνω λάθος...

---

Καραρχήν η λέξη τρελός δε μ\'αρέσει δεν ξέρω γιατί.
Πιστεύω ότι η ρίζα αυτού που συμβαίνει είναι η άγνοια.
Ο φόβος μιας άγνωστης κατάστασης κ τα αδιάκριτα όρια ενός ανθρώπου.Κάποιες παράξενες συμπεριφορές σπέρνουν τον φόβο κ γίνεται πιθανολόγηση για τις πιο ακραίες καταστάσεις.Γι΄αυτό κ το εύκολο \'ήταν ψυχασθενής γι\'αυτό σκότωσε\'.
Γενικώς οι ψυχικές ασθένειες φοβίζουν γιατί δε \'φαίνονται\',είναι δύσκολο ακόμα κ επιστημονικά να ερευνηθούν γιατί δεν είναι χειροπιαστές.
Αλλά είναι κρίμα κ άδικο να υπάρχει ρατσισμός απλά σε μια ασθένεια.Γιατί δλδ κάποιος που πάσχει από κάτι σωματικό δε συμβαίνει αυτό??(το εξήγησα πιο πάνω)Είναι άδικο κ παράλογο κάποιος που πάσχει ψυχικά να νιώθει μειονεκτικά απέναντι στον οποιοδήποτε.Απλά έχει μια ασθένεια,ε?και???Όλοι λίγο πολύ πάσχουν από κάτι.
Απλά πολλές ψυχικές ασθένειες δεν έχουν γίνει σαφείς ούτε στον επιστημονικό χώρο,δε συζητάμε για την άγνοια που υπάρχει στον κόσμο...Το άγνωστο πάντα φόβιζε τον κόσμο.

*Αλλο θέμα για τον ρατσισμό...Που έχουμε μάθει να ζούμε σαν πρόβατα κ να μας ενοχλεί το διαφορετικό...ή να νιώθουμε δυνατοί απ\'την αδυναμία των άλλων...(δεν μιλάω για όλους μας αλλά για την πλειοψηφία.Προσωπικά έχω υποστεί ρατσισμό)

Vince,

διαβασα το πρωτο σου κειμενο πριν ακομα καταχωρησεις το δεύτερο, που πατησε πανω στο οτι δεν απαντησε κανεις. Κ προβληματιστηκα: ειναι αρκετα αυτα που θελω να πω σχετικα.

Καταρχην γράφεις για πλεονεκτηματα κ μειονεκτηματα του να λαμβανει καποιος ψυχωσικος την φαρμακευτικη του αγωγη. Στα πλεονεκτηματα για τον ψυχωσικο κρατάω οτι τον προφυλασουν απο υποτροπες και οτι περιοριζουν τις πιθανοτητες να εγκλειστει σε ιδρυμα. Αυτα απο μονα τους πώς σου φαίνονται?Πιστεύεις πώς ειναι σημαντικα ή οχι?

Στα αρνητικα κρατάω οτι δεν εξαλειφουν τις παραπανω υποτροπες κατα 100%, δεν βελτιωσαν σε μακροχρονια βαση την κατασταση των ασθενων. Εδω βεβαια εχω δύο αποριες: πώς γινεται να μην βελτιωνουν την κατασταση των ασθενων σε μακροχρονια βάση αφου παραπανω λεει οτι περιοριζουν τις πιθανοτητες να εγκλειστει σε ιδρυμα?και αν δεν βελτιωνει την κατασταση τους τοτε πώς εξηγειται οτι περιοριζονται οι υποτροπες? Τέλος, υπάρχει καποιο φάρμακο που εγγυάται αποτελεσμα κατα 100%?

Κάτι τελευταιο: εχω παρατηρησει ρατσιστικες συμπεριφορες στην καθημερινοτητα μου, σε πολυ μεγαλο βαθμο. Στον μεταναστη στο δρομο, σε ενα ζητιανο στο δρομο, σε εναν ρακενδυτο, στον ομοφυλοφιλο. Σε καποιον που παραμιλαει, σε εναν αναπηρο....Λυπαμαι καθε φορα, κ καθε φορα νιωθω κ πιο μονη οταν τα παρατηρω...Ομως δεν σκεφτονται ολοι ρατσιστικα.Ειναι ακυρη λοιπον η σκεψη πώς η πλειοψηφια εκφραζει την ολοτητα.

Αναφέρεσαι βέβαια κ σε εταιρικα κερδη τεράστια.Αλλα αυτο δεν ισχυει μονο για την σχιζοφρενεια, αλλα κ για αλλες παθησεις που απαντωνται πολυ συχνοτερα.Να σου αναφέρω καρδιοπαθειες, πιεσεις, καταθλιψη (πολυ πιο διαδεδομενες παθησεις απο την σχιζοφρενεια).

Δεν αμφιβάλλω πώς μπορει να υπάρχουν κ έρευνες των οποιων τα αποτελεσματα γνωστες δεν γινομαστε ποτε. Ομως αν εσυ ο ιδιος σκεφτεις τα υπερ κ τα κατα του να παιρνεις την αγωγη σου, που καταληγεις?Σε συμφερει, σε βοηθα να την ακολουθεις ή οχι?

Μόλις άκουσα κάτι στις ειδήσεις που με στενοχώρησε πολύ.
Στην Αμερική αστυνομικοί ξυλοκόπησαν άσχημα,χωρίς αιτία,ψυχασθενή που είχε 2 μέρες να πάρει τα φάρμακά του μετά τον θάνατο του πατέρα του.
Ευτυχώς υπήρχε βίντεο που έδειχνε την απραξία του ανθρώπου κ το αναίτιο ξύλο.
Αν είναι δυνατόν!!!!

Arsi, συμφωνώ οτι το κάθε άτομο είναι επιφυλακτικό απέναντι στο άγνωστο. Όσο για τον ρατσισμό θα έλεγα πως ακόμα και η μερική αποδοχή μπορεί να κάνει θαύματα. Δηλαδή δεν είναι απαραίτητο, ούτε εφικτό, όλος ο κόσμος να συμπονεί τους σχιζοφρενείς. Εφόσον υπάρχει πραγματική στήριξη απο τους φορείς βοήθειας και το στενό περιβάλλον του ασθενή μπορούν να υπάρξουν γερές βάσεις για την αντιμετώπιση της ασθένειας. Κατά δεύτερο λόγο όμως, η κοινωνική αποδοχή και στήριξη προσφέρουν λιγότερα αρνητικά ερεθίσματα στο άτομο που καταδιώκεται απο ψευδαισθήσεις..

Sofia, δεν είμαι απόλυτα κατά των φαρμάκων. Εξάλλου φάρμακα, σε αρκετές περιπτώσεις, και εκτός ψυχασθενειών, μπορούν να σώσουν ζωές και το κάνουν σε καθημερινή βάση. Όμως ενώ η ιατρική επιστήμη του ανθρώπινου γένους έχει προχωρήσει σε τέτοιο εύρος και έχουν παραχθεί σκευάσματα για όλες σχεδόν τις ασθένειες έχουμε ένα σύστημα που βασίζεται σε νούμερα και στατιστικά στοιχεία. Με αυτον τον τρόπο, όση πρόοδο και εαν έχει γίνει σε γνωστική και εμπειρική βάση, τόσο παρακμιακό έχει παραμείνει το ίδιο το κοινωνικό σύστημα που αρνείται να προσεγγίσει τα μέλη του με ανθρωποκεντρική βάση. Δεν αντιλέγω, τα φάρμακα μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους. Δεν μπορούν όμως να αντικαταστήσουν την ίδια την ανθρωπιά.

Ακόμα, ενώ τα αντιψυχωσικά αναισθητοποιούν τον ασθενή και έτσι προφυλάσσουν σε έναν βαθμό απο υποτροπές, δεν επαρκούν απο μόνα τους ωστε να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον στους σχιζοφρενείς. Εδώ είναι και το πρόβλημα. Εφόσον νομίζω θέλει ο ίδιος ο ασθενής να βοηθηθεί, πρέπει να υπάρξει ένα γερό ρεύμα υποστήριξης απο τους συνανθρώπους καταρχάς και μετέπειτα απο τα φάρμακα. Πρέπει να έχει κάποιος λόγο για να ζεί, λόγο για να παράγει. Η σχέση μεταξύ κοινωνίας και ασθενή πρέπει να έχει συμμέτοχους και τους δύο. Διαφορετικά θα έχουμε να κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικές οντότητες και με καμία σχέση μεταξύ τους...

Τώρα, όσον αφορά το ερώτημα να παίρνω ή να μην παίρνω την αγωγή μου θα σου πώ τι πιστεύω. Ναι, θα συνεχίζω να παίρνω τα χαπάκια μου για όσο καιρό χρειαστεί, γιατί οι επιλογές είναι ελάχιστες. Όμως να ξέρεις, τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να μου δώσει τόση γαλήνη όσο ο άνθρωπος που αγαπάω.

Έχω Γολγοθά ακόμα να διανύσω οπως όλοι. Θέλω όμως να μοιραστώ εντυπώσεις και ανακαλύψεις στη πορεία μου. Ελπίζω να με κατανοήσετε σε αυτή μου την ανάγκη για επικοινωνία.

Φιλικά.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Μόλις άκουσα κάτι στις ειδήσεις που με στενοχώρησε πολύ.
Στην Αμερική αστυνομικοί ξυλοκόπησαν άσχημα,χωρίς αιτία,ψυχασθενή που είχε 2 μέρες να πάρει τα φάρμακά του μετά τον θάνατο του πατέρα του.
Ευτυχώς υπήρχε βίντεο που έδειχνε την απραξία του ανθρώπου κ το αναίτιο ξύλο.
Αν είναι δυνατόν!!!!

---

Όσοι δεν πονάνε βαράνε καλή μου Arsi. Νομίζω πως καταλαβαίνεις σε τι κατηγορία βρίσκονται οι συγκεκριμένοι. Καλό βράδυ.

Quote:

---

Originally posted by vince
Όσοι δεν πονάνε βαράνε καλή μου Arsi. Νομίζω πως καταλαβαίνεις σε τι κατηγορία βρίσκονται οι συγκεκριμένοι. Καλό βράδυ.

---

Nομιζω πώς οσοι πονανε αλλα δεν εχουν αισθηση του οτι πονανε-βαρανε. Κ δεν καταλαβαινουν.....

Quote:

---

Originally posted by vince
Δεν αντιλέγω, τα φάρμακα μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους. Δεν μπορούν όμως να αντικαταστήσουν την ίδια την ανθρωπιά.

---

Συμφωνω απολυτα.Αλοιμονο, αν περιμεναμε απο τα φαρμακα ή οποιοδηποτε σκευασμα να αντικαταστησει κατι τοσο ομορφο κ μοναδικο οσο την αισθηση του \"μαζι\", της επικοινωνιας....αυτου τελος παντων που οριζει ο καθενας μας ως ανθρωπια.

Ομως ισως σε βοηθα να δεις κ να αφησεις καθαρο το πεδιο ωστε να νιωσεις την γαληνη που θελει να σου προσφερει ο διπλανος σου, ο ανθρωπος σου. Κ με τη σειρα σου να προσφερεις κ εσυ οτι θες, οπως το θες.

Λογους για να ζει ο καθενας, βρισκει σε κατι πιθανοτατα διαφορετικο απο καποιον αλλο. Προσωπικα βρισκω το ταξιδι στον εαυτο κ μεσα απο μενα κ σ οσους με ενδιαφερουν, τον πιο συναρπαστικο λογο να ζω. Βοηθεια χρειαζομαι, κ εχω αναγκη τους αλλους οσο εχω αναγκη ενα καθαρο μυαλο κ μια καθαρη ψυχη. Οσο μπορω...οσο αντεξω.

Προσωπικα, οσο ειμαι σ αυτο το φορουμ παρακολουθω τις σκεψεις σου κ ακουω τη φωνη σου...διαδικτυακα. Ελπιζω να συνεχισεις να το κανεις:)

Quote:

---

Originally posted by vince
Πιθανώς να διαφωνείτε (η να σας ενδιαφέρουν περισσότερο θέματα ερωτικού περιεχομένου :p) αλλά πιστεύω πως το θέμα αξίζει λίγο περισσότερη προσοχή. Έχει μάθει ο κόσμος να αντιμετωπίζει τους τρελούς με καχυποψία αλλά αυτό από μόνο του είναι παράλογο ή μήπως κάνω λάθος...

---

Σου προτείνω να δεις \"Το δρόμο της Επνάστασης\". Εκπληκτικη΄ταινία που θίγει ευστοχα κατά τη γνωμη μου το θέμα της τρέλας.

Αντιμετωπίζει τους \"τρελούς\" με καχυποψία,
διότι,καθε ΄΄ανθρωπος, φέρει μέσα του τον φόβο της τρελας ( ζωντανός θάνατος - απώλεια του ελεγχου και του εαυτού) και του θανατου.
Εχω διαβάσει για περιπτωσεις \"τρελών\" που είχαν αποσυρθεί στον δικό τους φαντασιακό κόσμο ( συναντώ μάλιστα εναν τετοιο τρελό κάθε πρωί που πάω στη δουλειά μου,είναι πάντα στην ίδια θέση, με τα ίδια ρούχα)
και όπου ενας ικανότατος ειδικός ( ψυχοθεραπευτής) μπόρεσε να σπάσει τον μυστικό κώδικα του μυαλού τους και να επικοινωνήσει στη δική τους γλώσσα. Ειχε το σθενος και την υπομονη να κατσει απο πάνω τους και να τους αποκωδικοποιήσει. ( το βιβλιο λέγεται \" Ο ασθενης που θεράπευσε τον θεραπευτή του\", δεν θυμάμαι τον συγγραφέα).
Κάποιοι,επανήλθαν. Κάποιοι άλλοι επέμειναν στην παραίτησή τους.
Νομίζω οτι ο \"κόσμος\" εχει συνδεσει με την έννοια της τρελας αυτες τις βαριες ακραιες περιπτωσεις απώλειας κάθε επαφης με το περιβάλλον,και οτιδήποτε ελαφροτερο ( ψυχωση) το φοβάται ομοιώς...
Σαν μια νέκρωση ζωντανή,
μια απώλεια του ελεγχου που περικλειει μεσα της την απώλεια του εαυτού.

Ακόμα, ενώ τα αντιψυχωσικά αναισθητοποιούν τον ασθενή και έτσι προφυλάσσουν σε έναν βαθμό απο υποτροπές, δεν επαρκούν απο μόνα τους ωστε να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον στους σχιζοφρενείς. Εδώ είναι και το πρόβλημα. Εφόσον νομίζω θέλει ο ίδιος ο ασθενής να βοηθηθεί, πρέπει να υπάρξει ένα γερό ρεύμα υποστήριξης απο τους συνανθρώπους καταρχάς και μετέπειτα απο τα φάρμακα. Πρέπει να έχει κάποιος λόγο για να ζεί, λόγο για να παράγει. Η σχέση μεταξύ κοινωνίας και ασθενή πρέπει να έχει συμμέτοχους και τους δύο. Διαφορετικά θα έχουμε να κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικές οντότητες και με καμία σχέση μεταξύ τους...

Τώρα, όσον αφορά το ερώτημα να παίρνω ή να μην παίρνω την αγωγή μου θα σου πώ τι πιστεύω. Ναι, θα συνεχίζω να παίρνω τα χαπάκια μου για όσο καιρό χρειαστεί, γιατί οι επιλογές είναι ελάχιστες. Όμως να ξέρεις, τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να μου δώσει τόση γαλήνη όσο ο άνθρωπος που αγαπάω.

Έχω Γολγοθά ακόμα να διανύσω οπως όλοι. Θέλω όμως να μοιραστώ εντυπώσεις και ανακαλύψεις στη πορεία μου. Ελπίζω να με κατανοήσετε σε αυτή μου την ανάγκη για επικοινωνία.

Φιλικά.


Συμφωνώ απόλυτα με τα όσα λες
και καταννοώ βαθιά την αναγκη σου για ανθρωπια και για μοίρασμα.

Κύριος Συγγραφέας: Siegel, Stanley
Εκδοτικός Οίκος: ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ
Έτος έκδοσης: 00/2006
Σελίδες: 189
Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΠΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕ ΤΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΤΟΥ

\"Τι γνώμη έχετε για τη θεραπεία σας ως τώρα;\" ρώτησα. \"Είναι πολύ καιρός. Δυο χρόνια\". Τεράστια παύση. Δεν ήθελε να πει σε ένα θεραπευτή ότι η θεραπεία ήταν χαμένος χρόνος, αν και υποψιάζομαι ότι έτσι ένιωθε. \"Έχετε εθιστεί σ\' αυτήν;\" ρώτησα. \"Στις εβδομαδιαίες συμβουλευτικές συνεδρίες; Δεν ξέρω\", είπε, ενώ φαινόταν πιο επιφυλακτικός. \"Είναι ενδιαφέρουσα ερώτηση. Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Δεν έχω σκεφτεί ότι είμαι εθισμένος σ\' αυτές. Δεν ξέρω\". \"Μήπως η Τζούντι Ριντ είναι εθισμένη σε εσάς; Ξέρετε, η θεραπεύτριά σας;\" \"Δεν ξέρω. Ίσως να είναι\". \"Έχετε την υποψία ότι ίσως ισχύει κάτι τέτοιο;\" \"Πιθανόν. Ναι\". \"Τι σας έκανε να το σκεφτείτε;\" \"Ίσως να θέλει... ίσως να είναι εθισμένη στην επιθυμία της να δει κάποια αλλαγή σε μένα\". \"Λοιπόν\", αποτόλμησα, \"πώς σκοπεύετε να θεραπεύσετε τη θεραπεύτριά σας;\" Απόλυτα λογικοί άνθρωποι υιοθετούν μερικές φορές περίεργες στρατηγικές για να αντιμετωπίσουν τα σκαμπανεβάσματα της ζωής. Συχνά η παραδοσιακή θεραπεία αναγνωρίζει -λαθεμένα- αυτές τις στρατηγικές ως παθολογίες που πρέπει να θεραπευτούν. Ο θεραπευτής Stanley Siegel αντιμετωπίζει τα πράγματα διαφορετικά. Στο βιβλίο \"Ο ασθενής που θεράπευσε το θεραπευτή του\" ανατρέπει τις παραδοσιακές θεωρήσεις καθώς προκαλεί τη συμβατική θεραπευτική σκέψη με την ανορθόδοξη προσέγγιση του: Αντί να ταξινομεί τα προβλήματα των πελατών του σε παθολογικές κατηγορίες και να προσπαθεί να τα \"διορθώσει\", τους ενθαρρύνει να εκτιμήσουν την προσαρμοστική ευστροφία τους. Στη διαδικασία αυτή σχεδόν πάντα συμβαίνει κάτι αξιοπρόσεκτο - όπως στην περίπτωση του ζευγαριού που ξεπέρασε τις συγκρούσεις υψώνοντας ένα πραγματικό τείχος στο σπίτι του ή στην ιστορία που έδωσε τον τίτλο στο βιβλίο, όπου ο Siegel υποκινεί μια αντιστροφή των ρόλων για έναν επίμονα επιφυλακτικό πελάτη ο οποίος, εντελώς απροσδόκητα, λύνει το πρόβλημα της θεραπεύτριάς του. Οι δώδεκα αυτές ιστορίες, που συγκινούν, διασκεδάζουν και συγχρόνως προκαλούν τη σκέψη, καταδεικνύουν τις πεποιθήσεις του Siegel πως η θεραπεία είναι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης, όπου ο θεραπευτής έχει να μάθει πραγματικά όσα και ο ασθενής, και πως η θεραπεία είναι δυνατή μόνο όταν ο θεραπευτής σέβεται αληθινά τους ασθενείς του

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ
Από τον Πινέλ, τον Τιουκ, τον Βάγκνιτς και μετά, γνωρίζουμε ότι οι τρελοί, για ενάμιση αιώνα, υποβλήθηκαν στον κανονισμό αυτού του εγκλεισμού, καθώς και ότι μια μέρα θα τους ανακαλύψουμε μέσα στις αίθουσες του Γενικού Νοσοκομείου μέσα στα απομονωτήρια των κατέργων θα αντιληφθούμε ότι είχαν αναμειχθεί με τον πληθυσμό των \'\'Workhouses\'\' ή των \'\'Zuchthausern\'\'. Ωστόσο, δεν συνέβη ποτέ να διευκρινισθεί με σαφήνεια ποια ήταν εκεί η καταστατική θέση τους, ούτε αποσαφηνίσθηκε ποτέ τι νόημα είχε αυτή η γειτνίαση, που φαινόταν να καθορίζει την ίδια πατρίδα για τους φτωχούς, τους ανέργους, τους κατάδικους και τους παράφρονες. Πίσω από τους τοίχους του εγκλεισμού θα συναντήσουν τους τρελούς ο Πινέλ και η ψυχιατρική του ΙΘ\' αιώνα εκεί και θα τους αφήσουν -ας μην το λησμονούμε- κομπάζοντας ότι τους \'\'απελευθέρωσαν\'\'. Από τα μέσα του ΙΗ\' αιώνα, η τρέλα συνδέθηκε με αυτήν τη γη του εγκλεισμού και με τη χειρονομία που της την υπεδείκνυε σαν τον φυσικό της χώρο................



Συγγραφέας: Φουκώ Μισέλ
Εκδότης: Καλέντης
Ετος έκδοσης: 12/2007
Σελίδες: 735
Μεταφραστής: Μπουρλάκης Π.
ΦΟΥΚΩ: η ιστορία της τρέλας

Η έκδοση της «Ιστορία της τρέλας στην κλασική εποχή» (Καλέντης, Αθήνα 2007, μετάφραση Πάρις Μπουρλάκης) του Φουκό είναι μία προσπάθεια σημαντική και εξαιρετικά δύσκολη που πρέπει να τύχει της ανάλογης προσοχής. Πρόκειται για ολόκληρο το έργο και όχι την επιτομή του που έχει ήδη εκδοθεί. Ο Φουκό κάνει μία μεγάλη διαδρομή από την Αναγέννηση μέχρι σήμερα, παρακολουθώντας τις απόψεις περί τρέλας και παρουσιάζοντας πλήθος στοιχείων για την αντιμετώπισή της από την κοινωνία και τον «εγκλεισμό».
Για τον ορισμό τη τρέλας παραθέτει την Εγκυκλπαίδεια που πρότεινε τον περίφημο ορισμό της σύμφωνα με τον οποίο τρέλα είναι «το να απομακρύνεται κανείς από το λόγο ‘’με την πεποίθηση και τη στέρεη πίστη πως τον ακολουθεί…»(σ. 322). Βέβαια, όλοι είμαστε «τρελοί», αλλά η «αληθινή» τρέλα συμβαίνει όταν «όλες οι εκκεντρικότητές μας, όλες οι αυταπάτες της φιλαυτίας και όλα τα πάθη μας φθάνουν μέχρι την Τύφλωση». Η ΤΥΦΛΩΣΗ είναι «το διακριτικό χαρακτηριστικό της τρέλας»(σ. 324), είναι «όλο το υπόβαθρο από πλάνες που είναι αχώριστο από την τρέλα» (μιλούσε με «το χαλαρό και ασύντακτο κείμενο ενός ονείρου, αφού γελιόταν»). Να είσαι έξ-υπνος (ξύπνιος, εκτός ύπνου) και να σκέφτεσαι με όρους ονείρου, νύχτας, τύφλωσης. Είναι ο θαμπωμένος λόγος. Το θάμπωμα είναι η νοητική νύχτα το καταμεσήμερο. Είναι σαν να στρέφεις τα μάτια σου στον ήλιο και όλα να θαμπώνουν να νυχτώνουν. Εδώ ο Φουκό αναφέρει τον Ντεκάρτ που «κλείνει τα μάτια και βουλώνει τα αυτιά του» (προστατεύεται για να μην τυφλωθεί από τη γητειά, όπως τυφλώνεται ο τρελός, που κοιτάζοντας τον ήλιο και όντας τυφλωμένος «βλέπει» ό,τι φαντάζεται) για να βλέπει καλύτερα την αληθινή διαύγεια του ουσιώδους φωτός». Στη σ. 327 ο Φουκό υπαινίσσεται το διαχωρισμό του ανθρώπου από τη φύση και τον «κόσμο» κατά την Αναγέννηση –Κ. Παπαϊωάννου-, όταν ο «κόσμος» (η φύση, το σύμπαν) γίνεται «ένας άκρως αφηρημένος νόμος, που σχηματίζει ωστόσο την ζωηρότερη και την πιο συγκεκριμένη αντίθεση, αυτήν της ημέρας με τη νύχτα… της διαύγειας και του ζόφου». Η μαθηματική επιστήμη και η καρτεσιανή φυσική –ένα είδος ορθού λόγου σαν το κρεβάτι του Προκρούστη- θα γίνει «μία μάθηση του φωτός», που ό,τι περισσεύει θα το κόβει, θεωρώντας το παράλογο, σκοτεινό, μεταφυσικό, τρελό (ΔΕΣ και Ε. Σάμπατο). Αυτός ο ακραίος διαχωρισμός της «μέρας από τη νύχτα», του «λόγου από το παράλογο» «αποκλείει κάθε διαλεκτική και κάθε συμφιλίωση», αποκλείει τα μισόφωτα, τις αποχρώσεις, το λυρισμό, την «άρρηκτη ενότητα της φύσης και το ασυμβίβαστο μοίρασμα της τραγικής ύπαρξης», αποκλείει την ΤΡΑΓΩΔΙΑ, που συντελείται μέσα σ’ αυτή την ενότητα του χρόνου, της μέρας και της νύχτας, (σ. 328). Όλα εδώ αντίθετα θα πρέπει να είναι ΦΩΣ ή ΣΚΟΤΑΔΙ, μέρα ή νύχτα (μανιχαϊσμός). Η αλήθεια περιχαρακώνεται, το ίδιο και η ΤΑΞΗ. Όμως, το φως και το σκοτάδι μένουν αντικρυστά, χωρίζουν και ενώνουν ένα πρόσωπο και το είδωλό του. Η ιερατική γλώσσα, οι οργιώδεις τελετουργίες στα δάση των ΗΠΑ είναι η τραγωδία και η ιερατική της γλώσσα, «το συγκεχυμένο ψιθύρισμα της τρέλα» που επανενώνει τα διαχωρισμένα, τα δήθεν αλληλοαποκλειόμενα, είναι η συνειδητή τρέλα, ΔΕΣ Δον Κιχότη αλλά και ότι «οι άγριοι δεν υπόκεινται στις διαταραχές των νοητικών λειτουργιών», 666! Η «τρελίτσα» που σώζει από την τρέλα δεν είναι παρά το τελετουργικό βύθισμα στις φαντασιώσεις (ΔΕΣ Ντολτό) εκεί όπου το τραγικό πρόσωπο, που είμαστε, βρίσκει «μέσα στην νύχτα τη σκοτεινή αλήθεια της μέρας» (στη μανιο-κατάθλιψη που κατά τον Γουίλλις δεν είναι ασθένεια, είναι «κρυφή φωτιά, που εντός της μάχονται φλόγες (μανία) και καπνός(μελαγχολία), είναι ο φορέας αυτού του φωτός και αυτής της σκιάς». Αλλά τι σημαίνει «τρελίτσα» (συνειδητό ρίσκο στα διανοητικά και συναισθηματικά όρια) και σε τι διαφέρει από την «αντικειμενική», μη συνειδητή τρέλα; Αν ο μη τρελός μέσω της συνειδητής «τρέλας» επιχειρεί μέσω του λυρισμού και της τελετουργίας να βρει μέσα στη νύχτα το σκοτάδι της ημέρας, ο τρελός «δεν συναντά στην ημέρα παρά την ασυνέπεια των μορφών της νύχτας, αφήνει το φως να σκοτεινιάζει από όλες τις αυταπάτες του ονείρου»(329). Ο τρελός και ο τραγικός δεν διαλέγονται, δεν έχουν κοινή γλώσσα, όπως παλιότερα(κλασική εποχή). Τώρα η τρέλα δεν είναι το σημάδι ενός άλλου κόσμου αλλά σημάδι του τίποτε, κάτι που δεν υπάρχει. Γι’ αυτό ο εγκλεισμός είναι «μια πράξη εκμηδενισμού του μηδενός».

Η τρέλα ως πληρότητα
«Η τρέλα πληροί με εικόνες το κενό της πλάνης και συνδέει τις φαντασιώσεις με την κατάφαση του ψευδούς. Άρα, κατά κάποιον τρόπο είναι πληρότητα, που ενώνει τα σχήματα της νύχτας με τις δυνάμεις της ημέρας, τις μορφές της φαντασίας με την δραστηριότητα του εν εγρηγόρσει πνεύματος, συνάπτει σκοτεινά περιεχόμενα με τις μορφές της διαύγειας. Όμως αυτή η πληρότητα δεν είναι άραγε το άκρον άωτον του κενού; Η παρουσία των εικόνων δεν προσφέρει, πραγματικά, παρά φαντασιώσεις ζωσμένες από νύχτα, σχήματα σημειωμένα στην κόχη του ύπνου, επομένως αποκομμένα από κάθε αισθητή πραγματικότητα…». Εδώ ο Φουκό ορίζει την τρέλα ως ένα έξ-υπνο όνειρο (ξυπνητό όνειρο), ως μία ολοκληρωμένη συνάφεια της νύχτας (ονείρου, φαντασιώσεων) με τη μέρα(πραγματικότητα). Αλλά να πως τα λέει ο ίδιος: «Η τρέλα, συνενώνοντας την όραση και την τύφλωση, την εικόνα και την κρίση, τη φαντασίωση και την γλώσσα, την ημέρα και τη νύχτα, κατά βάθος δεν είναι τίποτε, γιατί εντός τους ενώνει ό,τι το αρνητικό έχουν αυτά. Όμως το παράδοξό της είναι πως αυτό το τίποτε το εκδηλώνει, το καθιστά καταφανές σε σημάδια, σε λόγια, σε χειρονομίες. Λαβυρινθώδης ενότητα της τάξης και της αταξίας, του λογικού είναι των πραγμάτων και αυτού του μηδενός της τρέλας. Τούτο γιατί η τρέλα, αν δεν είναι τίποτε, δεν μπορεί να εκδηλωθεί παρά μόνο βγαίνοντας από τον εαυτό της και αν εμφανιστεί μέσα στην τάξη του λόγου, γενόμενη δηλαδή του αντίθετου του εαυτού της» (σ. 325). Συνεπώς, το μηδέν, το τίποτε της τρέλας είναι απόν και καθίσταται παρόν μέσω του λόγου. Η τρέλα που είναι άρνηση του λόγου μπορεί να συλληφθεί με το λόγο («έλλογη λαβή»), όταν μιλάει για τον εαυτό της, δηλαδή μέσω του λόγου, μέσω του παραληρήματος. Το παραλήρημα είναι η Ερμιόνη που (Ορέστης) παρεμβαίνει «σαν συγκροτητική μορφή του παραληρήματος». Το παραλήρημα είναι ο λόγος της τρέλας, είναι η εκφορά μιας αλήθειας από καιρό γνωστής μα καταγέλαστης (ΆΡΑ οι τρελοί είναι ΦΟΡΕΙΣ του ιστορικά αγνοημένου, περιφρονημένου, εξόριστου, ηττημένου, που κάποτε δικαιώνεται). Εδώ θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το τραγικό σαν τον προθάλαμο της τρέλας, που είναι το τελικό, ανεπίστροφο, αδιάκοπο κατασπάραγμα της καρδιάς (στις τραγωδίες του ΙΖ αιώνα η τρέλα έλυνε το δράμα, απελευθερώνοντας την αλήθεια και ανακτώντας το πραγματικό).

Η λογοτεχνία της τρέλας
Η τρέλα κατά την κλασική εποχή είχε εγκλειστεί «στις χώρες της σιωπής», έγινε το αντίθετο του Λόγου για να τον ορίσει θετικά, αλλά ακόμα και όταν μιλούσαν για την τρέλα, όταν «Αναγνώριζαν τη μυστική γλώσσα του παραληρήματος, εκφράζονταν γύρο από την τρέλα με λόγους αληθείς… ένα σώμα λόγων που παρέμενε εξωτερικό προς αυτήν. Μα τι, ‘’αυτοί είναι τρελοί’’.. Ο Ντεκάρτ μέσα στην κίνηση με την οποία πηγαίνει στην αλήθεια, καθιστά αδύνατο το λυρισμό της αλογίας» (σ. 662). «Ο Ανηψιός του Ραμώ» σήμανε την επανεμφάνιση της τρέλας στο πεδίο της γλώσσας («με την παράφρονα γραμματική των παραδόξων της») και της λογοτεχνίας. «Αυτό που λέει η τρέλα για τον εαυτό της είναι, για τη σκέψη και την ποίηση των αρχών του ΙΘ αιώνα, αυτό που λέει και το όνειρο μέσα στη αταξία των εικόνων του… Έτσι, στο σώμα λόγων που είναι κοινό στο παραλήρημα και το όνειρο, βρίσκονται ενωμένες η δυνατότητα ενός ΛΥΡΙΣΜΟΥ της ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ και η δυνατότητα μιας ΠΟΙΗΣΗΣ του ΚΟΣΜΟΥ, αφού τρέλα και όνειρο είναι συνάμα η στιγμή της άκρας υποκειμενικότητας και αυτή της ειρωνικής αντικειμενικότητας, η αντίφαση αίρεται και η ποίηση της καρδιάς, μέσα στην τελειωτική, παροξυμμένη μοναξιά του λυρισμού της, βρίσκεται να είναι μέσα από μια άμεση αντιστροφή, το αρχικό τραγούδι των πραγμάτων, και ο κόσμος, για πολύ καιρό σιωπηλός στο σάλο της καρδιάς, ξαναβρίσκει τις φωνές του» στη ρομαντική ποίηση μαζί με τον Χέλντερλιν: «Ρωτάω τα’ άστρα κι αυτά σωπαίνουν, ρωτάω την ημέρα και τη νύχτα, αλλά δεν απαντούν. Από το βάθος του εαυτού μου, όταν αναρωτιέμαι, έρχονται… ανεξήγητα όνειρα»(Υπερίων) (σ. 663).
Η τρέλα μιλάει τη γλώσσα του μεγάλου νόστου, όχι του επικού (οδύσσειες του πραγματικού) αλλά του λυρικού νόστου (η τρέλα είναι ένα είδος παιδικής ηλικίας, είναι η άμυνα, η μάλλον η άρνηση της φθοράς) που σε μια στιγμιαία έκλαμψη την καταυγάζει και την κατευνάζει, εκφράζοντας το «παράφρον μυστικό του ανθρώπου, ότι το έσχατο σημείο της πτώσης… είναι μια νέα αρχή». Μετά τον διαχωρισμό της Αναγέννησης του ανθρώπου από τη φύση ίσως η τρέλα είναι η αποκατάσταση της φύσης στον άνθρωπο.

Πασκάλ: \"Όλοι οι άνθρωποι είναι τόσο αναπόφευκτα τρελοί που, όποιος δεν είναι τρελός, είναι διπλά τρελός\". Κι ακόμη ένα κείμενο του Ντοστογιέφσκι αυτήν τη φορά, από το \"Ημερολόγιο του Συγγραφέα\": \"Ο καλύτερος τρόπος για να σιγουρευτείς ότι εσύ είσαι ο γνωστικός, δεν είναι το να κλείσεις μέσα το γείτονά σου\". Πρέπει να γραφτεί η ιστορία αυτής της \"διπλής τρέλας\" -αυτής της τρέλας που κάνει τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν, για να επικοινωνούν και ν\' αναγνωρίζονται, την ανοικτίρμονη γλώσσα της μη-τρέλας, με το δικαίωμα που τους δίνει η κυρίαρχη λογική να κλείνουν μέσα το γείτονά τους· πρέπει να ξαναβρεθεί η στιγμή αυτής της συνωμοσίας, πριν εγκατασταθεί οριστικά στο βασίλειο της αλήθειας, πριν την αναζωπυρώσει ο ζήλος της αντίδρασης. Πρέπει να προσπαθήσουμε, ψάχνοντας μέσα στην ιστορία, να συναντήσουμε το βαθμό μηδέν της ιστορίας της τρέλας, τη στιγμή που είναι ακόμη εμπειρία αδιαφοροποίητη, εμπειρία που ο χωρισμός τρέλας και λογικής δεν έχει προφτάσει ακόμη να διχάσει. [...]

Για τον “Λόγο” (ταυτότητα- προς- εαυτόν) η “τρέλα” είναι το αρνητικό του Λόγου (απουσία ή άρνηση). Σύμφωνα όμως με τον Foucault, ο Λόγος, που κατάγεται από μια διαίρεση μεταξύ του εαυτού του και του ετέρου του, δεν μπορεί να ανατρέξει μέχρι αυτήν την καταγωγή.[1] Εάν η ιστορία υποδηλώνει την πραγματοποίηση κάποιου έργου και την μεταβίβαση λόγου φορτισμένου με σημασία, τότε η ιστορία της τρέλας, δηλώνει ο Foucault, «είναι η ιστορία της δυνατότητας να υπάρξει ιστορία».


Στην πρώτη του λοιπόν μελέτη με τίτλο Η ιστορία της τρέλας[2] ο Foucault διερευνά τις ιστορικές συνθήκες εμφάνισης της διάκρισης μεταξύ λογικής και μη λογικής (ή τρέλας) ‘ μελετά τις συνθήκες που επέτρεψαν την ανάπτυξη των επιστημών της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας,[3] και παρουσιάζει την παρακμή του παλαιού καθεστώτος εγκλεισμού σε ιδρύματα και την γένεση του ασύλου στα τέλη του 18ου αιώνα.


«Το καθοριστικό, γράφει ο Foucault, είναι η χειρονομία που διαχώρισε την τρέλα, κι όχι η επιστήμη που καθιερώθηκε, όταν πια είχε συντελεστεί ο διαχωρισμός κι όταν η τάξη είχε αποκατασταθεί. Και πρώτιστη σε σημασία είναι η τομή που καθιέρωσε την απόσταση ανάμεσα στη λογική και στη μη-λογική, γιατί, ολοφάνερα, από εδώ ξεκινάει η καταδυνάστευση που ασκεί η λογική πάνω στη μη-λογική, και που στόχο της έχει να της στερήσει κάθε αλήθεια που μπορεί να κλείνει σαν τρέλα, σαν παράπτωμα ή σαν αρρώστια».[4]

«τρελίτσα» (συνειδητό ρίσκο στα διανοητικά και συναισθηματικά όρια) και σε τι διαφέρει από την «αντικειμενική», μη συνειδητή τρέλα; Αν ο μη τρελός μέσω της συνειδητής «τρέλας» επιχειρεί μέσω του λυρισμού και της τελετουργίας να βρει μέσα στη νύχτα το σκοτάδι της ημέρας, ο τρελός «δεν συναντά στην ημέρα παρά την ασυνέπεια των μορφών της νύχτας, αφήνει το φως να σκοτεινιάζει από όλες τις αυταπάτες του ονείρου»(329). Ο τρελός και ο τραγικός δεν διαλέγονται, δεν έχουν κοινή γλώσσα, όπως παλιότερα(κλασική εποχή). Τώρα η τρέλα δεν είναι το σημάδι ενός άλλου κόσμου αλλά σημάδι του τίποτε, κάτι που δεν υπάρχει. Γι’ αυτό ο εγκλεισμός είναι «μια πράξη εκμηδενισμού του μηδενός».


το παραπάνω είναι ενα απο τα αγαπημένα μου σημεία...
Τρελίτσα, ενδιαφέρον όρος.
Συνειδητή τρέλα δεν είναι και η ποίηση?
Ο συμβολισμός, ο μυστικισμός, ο σουρεαλισμος... η τέχνη!
Χωρίς την \"τρέλα\" η τέχνη θα ήταν καταδικασμένη,
στην άγονη έρημο της λογικής.

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by vince
Πιθανώς να διαφωνείτε (η να σας ενδιαφέρουν περισσότερο θέματα ερωτικού περιεχομένου :p) αλλά πιστεύω πως το θέμα αξίζει λίγο περισσότερη προσοχή. Έχει μάθει ο κόσμος να αντιμετωπίζει τους τρελούς με καχυποψία αλλά αυτό από μόνο του είναι παράλογο ή μήπως κάνω λάθος...

---

Σου προτείνω να δεις \"Το δρόμο της Επνάστασης\". Εκπληκτικη΄ταινία που θίγει ευστοχα κατά τη γνωμη μου το θέμα της τρέλας.

Αντιμετωπίζει τους \"τρελούς\" με καχυποψία,
διότι,καθε ΄΄ανθρωπος, φέρει μέσα του τον φόβο της τρελας ( ζωντανός θάνατος - απώλεια του ελεγχου και του εαυτού) και του θανατου.
Εχω διαβάσει για περιπτωσεις \"τρελών\" που είχαν αποσυρθεί στον δικό τους φαντασιακό κόσμο ( συναντώ μάλιστα εναν τετοιο τρελό κάθε πρωί που πάω στη δουλειά μου,είναι πάντα στην ίδια θέση, με τα ίδια ρούχα)
και όπου ενας ικανότατος ειδικός ( ψυχοθεραπευτής) μπόρεσε να σπάσει τον μυστικό κώδικα του μυαλού τους και να επικοινωνήσει στη δική τους γλώσσα. Ειχε το σθενος και την υπομονη να κατσει απο πάνω τους και να τους αποκωδικοποιήσει. ( το βιβλιο λέγεται \" Ο ασθενης που θεράπευσε τον θεραπευτή του\", δεν θυμάμαι τον συγγραφέα).
Κάποιοι,επανήλθαν. Κάποιοι άλλοι επέμειναν στην παραίτησή τους.
Νομίζω οτι ο \"κόσμος\" εχει συνδεσει με την έννοια της τρελας αυτες τις βαριες ακραιες περιπτωσεις απώλειας κάθε επαφης με το περιβάλλον,και οτιδήποτε ελαφροτερο ( ψυχωση) το φοβάται ομοιώς...
Σαν μια νέκρωση ζωντανή,
μια απώλεια του ελεγχου που περικλειει μεσα της την απώλεια του εαυτού.

---

Μου άρεσαν πολύ αυτά που έγραψες.

\"Κάποιοι επανήλθαν. Κάποιοι επέμειναν στην παραίτηση τους\"

Πραγματικά η ψύχωση είναι σαν παραίτηση απο την ζωή. Μια οδυνηρή ψυχική ήττα. Πολλές φορές υπάρχει ένα ρεύμα που σπρώχνει τον καθένα από μας σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, μια καταγεγραμμένη πορεία άρνησης ή αποδοχής.

\"Ο κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του το φόβο της τρέλας\"

Ζωικός ο φόβος, ανθρώπινη η τρέλα. Στα υπόλοιπα ζώα πως μπορεί κανείς να ορίσει την τρέλα, η ακόμα να την ξεχωρίσει και να την προσδιορίσει μέσα από περιορισμένες εγκεφαλικές δυνατότητες? Πιθανώς η τρέλα να είναι κάποιο προϊόν της ανθρώπινης εξέλιξης. Ίσως όμως στην φύση να μην επικρατεί ούτε λογική αλλά ούτε και τρέλα, παρά μόνο πιθανότητες.

Quote:

---

Originally posted by vince

Μου άρεσαν πολύ αυτά που έγραψες.

\"Κάποιοι επανήλθαν. Κάποιοι επέμειναν στην παραίτηση τους\"

Πραγματικά η ψύχωση είναι σαν παραίτηση απο την ζωή. Μια οδυνηρή ψυχική ήττα. Πολλές φορές υπάρχει ένα ρεύμα που σπρώχνει τον καθένα από μας σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, μια καταγεγραμμένη πορεία άρνησης ή αποδοχής.
Ρεύμα... όμορφος όρος... όσο κι αν σε σπρώχνει, πιστεύω οτι υπάρχουν πάντα ακτίνες φωτός, ξυμπνήματος, ζωτικής δύναμης, απο τις οποίες μπορείς να πιαστείς. Αυτό είναι η δύναμη, η ΘΕΛΗΣΗ να διακρίνεις, να εισαι παρών, να είσαι εκεί και να παλεύεις με ότι νύχια και δόντια σου απόμειναν να μην αφεθείς στην λήθη, το σκότος, την ΠΛΑΝΗ. Όλοι έχουμε δόσεις τρέλας μέσα μας, γιατί όλοι χτίζουμε υποκειμενικές πραγματικότητες, βασιζόμενοι σε ψυχικούς μηχανισμούς όπως οι προβολές, η φυγή στο παρελθόν και άρα ο ετεροχρονισμός, οι φοβίες ( αλλη μια αλλοίωση του πραγματικού ). Επίσης, συχνά μας αρέσει να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα, έτσι ωστε να οδηγούμαστε σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, θέτοντας τα διάφορα ενδεχόμενα απο τον χώρο του πιθανού και του αβέβαιου στον χώρο του δεδομένου - αν και δεδομένα είναι μόνο μέσα στο μυαλό μας. Τούτο μας οπλίζει με ψευδή σιγουριά απέναντι στο χαώδες των πιθανοτήτων της Υπαρξης που απαρτίζει την έννοια της πραγματικότητάς μας. Το ρητό του Σωκράτη (εν οιδα οτι ουδεν ειδα) δεν είναι τυχαίο. Προτιμούμε την ψευδαίσθηση της γνώσης απο το να σηκώσουμε το βάρος της συνειδητης άγνοιας. Γι αυτό και πολλοί άνθρωποι κοιτούν τον κόσμο μέσα απο παρωπίδες. Ο άνθρωπος θεωρώ οτι λόγω και των δεδομένων της ίδιας της ζωής, είναι ενα ον εκ φύσεως πλανημένο, τυφλωμένο και ημίτρελο...
Η συνειδητοποιημένη τρέλα για μένα είναι χρήσιμη, ωφέλιμη. Βοηθά στο να συλλάβουμε πτυχές του ασύλληπτου. Η μη συνειδητή διαστρέβλωση και αποκοπή απο το πραγματικά συμβαίνον, είναι η μέγιστη μορφή παραίτησης, ήττας...
Κρατώ ωστόσο μια μικρή επιφύλαξη στο οτι είναι πάντα έτσι. Πιστεύω οτι ενίοτε, η πολυπλοκότητα των δομών σκέψης και νοημοσύνης ενός ανθρώπου μπορεί να τον προδιαθέτει σε μεγαλύτερες τάσεις και μορφές αναμίξης του εξωτερικού με τον εσωτερικό του μυαλού του κόσμου. Σε αυτήν την περίπτωση, είναι και θέμα δομής του εγκεφάλου, θέμα γεννετικό κτλ, που σίγουρα συνδυάζεται με περιβαλλοντικούς παράγοντες ( τραύματα ψυχικά). Και πάλι όμως παίζουν ρόλο η συνειδητοποίηση της ρωγμής και άρα αποκοπής απο την πραγματικότητα, ωστε να τεθεί υπο΄έλεγχο η παραπάνω στρέβλωση. Χαρακτηριστικό το πχ. του δρ Νας που έπασχε απο σχιζοφρένεια και εν τέλει, κατάφερε να διαχειριστεί την τρέλα του, διάγοντας έναν βίο λαμπρό ως επιστήμονας...

\"Ο κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του το φόβο της τρέλας\"

Ζωικός ο φόβος, ανθρώπινη η τρέλα. Στα υπόλοιπα ζώα πως μπορεί κανείς να ορίσει την τρέλα, η ακόμα να την ξεχωρίσει και να την προσδιορίσει μέσα από περιορισμένες εγκεφαλικές δυνατότητες? Πιθανώς η τρέλα να είναι κάποιο προϊόν της ανθρώπινης εξέλιξης. Ίσως όμως στην φύση να μην επικρατεί ούτε λογική αλλά ούτε και τρέλα, παρά μόνο πιθανότητες.

---

Κάθε φόβος είναι ζωικός. Φοβάμαι,αρα ελπίζω.....Η αφοβία συνάδει με την παραίτηση.
Η δομή της νοημοσύνης των ζώων περιέχει πιστεύω ελάχιστες μόνο ανάγκες συμπτωτικής επικοινωνίας πάνω στο θέμα του πραγματικού, οποτε και δεν απειλείται με την έννοια της τρέλας. η τρέλα είναι σίγουρα ένα φαινόμενο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ.
Σ ευχαριστώ για την πλούσια συζήτηση, για τα ερεθίσματα :)

Αν μπορεις να εισαι ενταξει με τον κοινωνικο σου περιγυρο και με τον εαυτο σου δεν νοηται η εννοια \"τρελλα\" γιατι ολοι ζουμε στην κοσμαρα μας κατα καποιο τροπο.

.

Να συζητήσουμε κάποια στιγμή σε ένα thread τη σχέση αυτή,θα το ήθελα πολύ.Τέχνη και τρέλα.Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία έχει ακριβώς αυτόν τον τίτλο,το πώς το ασυνείδητο χάσιμο ορίων μπορεί να συνδεθεί με το συνειδητό τους \"χάσιμο\",ώστε να εξυπηρετηθεί η έκφραση των αναγκών/ονείρων μέσα από την επιλογή του περάσματος του υλικού μας στο αυλάκι της έμπνευσης.Η γείωση και ταυτόχρονα \"θέωση\",η λύτρωση μέσα στο ταξίδι,μέσω της ποίησης,της μουσικής,της ζωγραφικής,της δημιουργίας.:)